장음표시 사용
551쪽
dere quamquam & Agobardus illud inventum plurimum probaverit. Cceterum quamvis pateat iniquissimum fuisse istius conventus conatum ita ut ex eo nihil prorsus concludi posset, etiamsi sibi deponendi Imperatoris autoritatem assumpsisset. Attamen in ejus actis aut apud eos qui de eo scripserunt nihil legitur quod hanc in sententiam trahi possit. Qdid enim tandem illi fecerunt Imperatorem ad agendam de criminibus poenitentiam adegerunt, eidem crimina exprobrarunt & imposuerunt poenitentiam publicam, petenti consessionem dictarunt coram ipsis, &ex eorum judicio Imperator habitum poenitentis sumpsit, atque, ut moris erat poenitentium, cingulum militiae deposuit. Facta sunt haec & machinata ab ipsis Episcopis nequiter & injustE, sed quid ab iis tentatum in autoritatem Imperatoriami nihil certe. Nam quod cingulum militiae deposuit, id fecit pro more poenitentium qui tum temporis saecularibus omnibus negotiis nuntium mittebant & plerumque se in Monasterio includ bant, quin autem illud Rege ultro faciente Episcopi probare potuissimi, si revera criminum quorum accusatus erat reus fuisset aut si eorum non ante poenitentiam egisset quis non fateaturi in eo erat inquitas quod Ludovicum id invitum facere scirent, Se criminum quorum accusabatur vel reum non esse, vel eorum veniam jam esse consectitum. Ut autem aliquid in Imperatoriam autoritatem tentasse eos probaretur, ostendendum esset illos pronuntiasse Imper torem regnandi jure ob crimina excidisse, & etiam invitum de regno pellendum. At nihil simile statuunt, imo supponunt eum ultro ac '. libenti animo ob crimina quae perpetraverat se poenitentiae addicere Ze cingulum militiae ponere. Sed quae secuta fiant eorum quae ab istis facta runt iniquitatem ostendunt, nam anno sequenti 83 . Lotharii fratres qui prius exautorationi patris sui tacitὶ consenserant, CamLotharium post depositum & custodiae traditum patrem Imperium omne invadere cognovissent, coactis copiis adversus Lotharium proficiscuntur. Qui sibi metuens aufugit atque hinc pater Ecclesiasticae communioni restitutus est & Imperii ornamenta recepit. Deinde sequente anno in Concilio ad Theodorici villam iterum ab Episcopis absolutibnis beneficium est consecutus, & Ebbo ibidem suasu Episcoporum seipsum Episcopatu abdicavit, coeteri Episcopi
qui conventui adsuerant excusaverunt se eo quod per vim ad consentiendum compulsi fuissent, Agobardus & alii absentes damna-ti sunt: notandum porro est in istis Conciliis non restitui Imperatorem Regno &Imyrio, sed tantum Ecclesiae& communioni, 'ita'
552쪽
DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA
neque in exauctoratione neque in restitutione Ludovici Pii quidquam est quod probet Ecclesiae potestatem esse in temporalia. Nec ma- sis eo pertinet judicium Concilii Aquis granentis anni 8 2. adve 'sus Lotharium, in eo enim Episcopi Lotharium auctoritate sua de Regno Calliae non deiecerunt, sed tantum a Ludovico & Carolo in consilium adhibiti num liceret sibi partem Remi Francici 1 Lothario relictam regere & censiterunt id ab ipsis tuta conscientia fieri posse, rem sic narrat Nithardus lib. q. tona. Conc. 7. colon. Ia 77. R I718.
Post Imperii transationem, septem quoque electorum institutio . nem a Pontificibus faciam csse assimat Bellarminus & ad probandam Pontificum in temporalia potestatem adducit. Oictavum, inquit, exemplum es Gregorii V. qui sanctionem edidit de Imperatore
eligendo perseptem Germaniae Principes quae usque ad hanc die remitur. Ouod ita esseprobaturper Bundum Deciae i. lib. 3. Nauclerum gener ii ne sq. in vita Gi oris Q. aliosique multos historicos; asserimi etiam Ma Priburgenses. Respondeo incertum esse quando, quomodo & a quo septem Electores instituti fuerunt: sunt enim scriptores qui hanc Electorum institutioncm tribuant Carolo Magno ut Iora nes in Chronico quae sententia niti videtur auctoritate Innocentii III. c. mener.ibilem de ei lione or et Ii potestate , alii ejusdem instituti nis, Germaniae Principes auctores faciunt, alii eam Gregorio V. tria buunt , ut Blondus, Nauclerus, Platina & alii Gregorio X. ut Aventinus lib. s. annalium Bo iorum & Onuphrius in lib. de Comitiis Imper. ubi ex proseta probat hos septem Electores non ante fata Fred rici institutos esse, denique nonnulli eam pa tim Gregorio V. partim Othoni III. partim Principibus Germaniae tribuunt, quia cum hos omnes diverso modo haec institutio diversimodὸ tangat ab omnibus approbaridebuit. Quod spectat ad primam opinionem quae Carolo institutionem septem Electorum tribuit, eam csse salsam concedunt omnes , cum
succestares Caroli non a certis Principibus Germaniae, sed ab omni- hus Principibus Francis clecti fuerint: simili ratione probat Onu-phrius Gregorium V. non esse illius auctorem, quia diu post ipsum vita lanctum Principes omnes Imperii Germaniae t m Episcopi quam
553쪽
Laici Imperatores eligebant, & sic Electos probat Henricum II. Conradum I. & Is. Henricum IV. & V. Lotharium II. Frederi cum I.& Philippum I. Nec dicas cum Bella ino Principes intersuisse, none isse; nam ut multis testimoniis docet Onuphrius, & post eum
Baronius tom. Io. Annal. ad ann. 99 6. n. q. & sequentibus, non
solum illis electionibus intererant, sed & eas ipsi suffragiis prom
Vebant, idque perspicue patet ex Gregorio VI. Epistola ad omnes Episcopos, Duces atqueComites Teutonicos de novi Regis electio- . ne sacienda, si Henricus non resipisceret lib. . Epist. Greg. Epist. 3. Iterum Onuphrii opinio non videtur esse magis vera; nam ut observat Bellarminus, septem Electorum si mentio in Autoribus qui ante Grcgorium X. scripsere, ut est Martinus Polonus qui sub Innocentio IV. scribebat, Ostiensis qui sub Gregorio IX. & Conclusium senerale Lugdunense sub Innocentio IV. Hinc Baronius primam institutionem septem Electorum in hoc Concilio ab illo Pontifice sectam fuisse putat, con)icitque eos qui Gregorio quinto eam tribuerunt, deceptos esse Martini Poloni verbis, qui sic loquitur inviti Othonis III. Et licet isti tres Othones per D e roncmgeium re
gnaverint, tamen ps fuit institutum, ut per O claret Imperii Imperator eligeretur, qui Iuntseptem, videlicet primo Cancellarii isti Ao-guntiensis Germaniae, Trevirensis Galliae, Cotiniensis Italiae, Agarchis and burgessis Camerarius est, Palatinus Dapifer, Dux Saxoniae sim portat, Rex Bobemus Pincernam sit. Quae verba perperam intellecta, putat causam dedisse Baronius iis qui sub Othone III. a Gregorio quinto septem Electores institutos scripserunt. Clim tamen Martinus post Othonem suo tempore id sactum indicet; vertim, ut diximus, non modo D. Thomas, seu potius autor lib. de regimine Principum, sed & Ostiensis, qui ante Concilium Lugdunense, vel eodem tempore scribebat Chronicum ejusdem temporis, & Augustiniis Triumphus qui paulo post scripsit, septem Electorum institutionem ad Gregorium V. reserunt, &de ea velut de veteri institutione loquuntur. Denique observandum est septem Electores Lugdunensi Concilio recensitos diversos esse ab iis qui nunc sunt & olim su
runt. Hi enimfunt Moguntiensis, Trevirensis, Coloniensis, Paulinus,
Saxo, Brandeburgensis Ur Bohemus. Qui vero a Concilio Lugdunensi recensentur, hi sunt, Duces Austriae, Bavariae, Saxoniae & Brabantiae, Episcopi vero Coloniensis, Moguntinus & Salsburgensis. Itaque incertum omnino est, utriun a Pontificibus, de quando
554쪽
Ut autem pateat etaionem Imperatoris ad Electores transserit ab Episcopis Romanis sine iniuria non potuisse, nisi ex eorum con sensu id factum fuisset, considerandum est ad quod Imperatoris et emo diversis temporibus pertinuerit. Ante translationem Imperii hane ad Senatum populumque jure pertinuisse nemo ibit inscias texercitus tamen plerumque Imperatores eligebant, qui Senatus ae populi consensu Imperium retinebant; post Imperii translationem Carolus Magnus, ut erobatum est, ab universo poeulo Romano, autore Romano Pontifice electus est Imperator. Hujus siccessores . Imperium sibi jure haereditatis, tum etiam ex praevia Principum ac procerum Imperii electione sibi vindicarunt. Ultimus h Caroli Magni sanguine Imperator fuit Ludovicus III. Amulphi filius, qui prole carens a Bereni rio Veronae victus, vitam& Imperium amisit. Hinc Imperium ruere coepit. Nam Itali, ac Romani pro Regibus ac Imperatoribus victores agnoscebant, ita B rengarius, Ludovicus Bosonis, Hugo Arelatensis, Lotharius ejus filius, Rudolphus Burgundiae, & alii sibinde Italiam occuparunt; Imperiumque assectarunt. Ex parie Franci Principes de Germani Conradum a Carolina stirpe Germaniae Regem Imperatorem agnoscebant, is morti proximus, ut narrat Nauclerus generat. 3 r. an. 9 3 . persuasit Principibus ut Henricum Turin ae & Saxoniae Ducem in Regem ei successorem eligerent. Sed illa duo titulum Imperatoris non habuerunt. Post haec Otho electus, ut a Nauclerus, ab omni populo Francorum idi Saxonum , Italia recuperata, Imper toris nomen ac dignitatem consensu populi Romani accepit, & 1 Pontifice Romae inunctiis est. Qui vero deinceps istis successere, plenamque haereditatis iure, ab universis pariter Germaniae Princiapibus electi seruntur. Donec ad vitandam confusionem ac divisi
nes, caeteri Principes istem Uectoribus sua jura cesserunt. Porro non potuit Pontifex istud iuris auctoritate sua quibusdam Principiabus adimere, quippe iure naturali in regno electivo electio pe
net ad universum populum, sed ad inandas turbas introductum, ut praecipui proceres ex consensu populi caeteros cives repraesentantes, Regem aut Imperatorem eligant; nec dubium ciuin poliant sibi inviacem ius situm cedere, &electionem paucis tantum committere, scis Pon cem Romanum id sine eorumcontarsusa repolle absurdum
Porro si quid in re dubia coniici possit verisimila, arbitror Otho nem m. caeterorum Imperii procerum adhibito consensu, & se
555쪽
it G orii V. auctoritate adjecta numerum Uectorum septenarium constituisse, cum enim is Imperator liberis careret, & periculum esset ne divisiones ob Electorum multitudinem orirentur, huic malo o
Mam ire volem, remedio isto usus est, sperans ab omnibus Principiabus id probatum iri. Quanquam ex historia constat, id non statim obtinuisse Principibus ordinariis Electoribus non omnino conse tientibus, & juri suo cedere nolentibus. Nam Henricus Othonis su ce r non a septem Electoribus, sed a Principibus Germaniae ei
ctus dicitur a Nauclero generatione 3 . anno Iooz. extantque e m-pla plura posteriorum Imperatorum eodem modo Elei horum. . Ita conciliantur invicem ii qui dicunt institutionem Electorum septenisub Othone III. factam , & qui eam non ante Gregorium X. aut Innocentium IV. obtinuisse serunt, isti enim loquuntur de usu, illi de instituto. Potio non id selum secisse Imperatorem aut Pontificem auctoritate sita, sed ex consensu caeterorum Principum, tum ex eo probatur quod facere non potuerit, tum etiam ex scriptorum benὸ multitorum testimoniis, Chronicum vetus, cujus autorem dicunt nonnulli Albertum Stadensem ad annum i 2 o. ex praetaxatione Primcipum & consensu eligunt Imperatorem Trevirensis, Moguntinus S Augustinus Triumphus lib. de potestite Eccles. q. 3 s. a. 2. Gregorius V. tempore otiionis Imperatoris convocatis& requistis Principibus Allemaniae septem Elcctores instituit. Leopoldus de jure Imperii c. s. Tempore Othono III. quis u caruit, fuit institutum, ut per certos Principes Germania sim per OJciarios Imperii seu Curia
Imperialis eligeretur Imperator.
At nullus est qui diligentius Nauclero id enarret, hujus haec sunt
Verba generat. 3 . ann. 994. Hoc tempore Electores Imperii primum Astitui leguntur, de quo aliqui scribunt, quod Otho tertius cum haeredes ex se dependentes mares non haberet, constituit ex consilio Principum G maniae, ut Imperatore mortuo in oppido Franco furt. perpetuosieret elidim,
electore ue constituit tres Archiepsopos , & enumeratis iis septem sic ait. Hi septem Principes eligendi Imperatoris jus potestatem sic acceperunt, &mox, itaque aiunt Gregorium V. cognita Imperii imbecillistate, varietateque fortunae quo iturus apud Germanos summa potestas remaneret illeque caeterispraeesset, qui virtute ct dignitate caeteros aest ret, retulisses tionem de Imperatore debetendo, . videlicet Iotis licere Germius Principem deligere qui Caesar, ct Romanorum Rex appellatus,mm demum Augustiti est Imperator haberetur, eum a Romano Pontifice
556쪽
131 DE ANTIQUA ECCLESIAE DIsClpLINA
benedictione praemissa coronaretur. Et quod ordimi verit cum procerum Germania consensu Electores praedictos qui vice omnium eluere deberent.
Ex his habes quae fuerint Ponti scis, Imperatoris & Principum hoc
in niuotio partes. Imperator septem Electores delegit ex conlatio Primcipum. Principes coeteri consenserunt & suo iuri cesserunt. Ponti .sex constitutioncm Imperatoriam ex consensu cipum factam probavit de retulit, non ut Bellarminus legit, tulit. .ia inlata suerat
ab Imperatore, convenit inter omnes delectum Imperatorem nomen
Imperatoris non assumpturum nisi prius a Pontifice coronatus suis. set. Itaque Vectorum institutio non Pontifici, scd potius Imperatori, ac maxime coeterorum Principum, quorum erat de iure suo cedere consensui, tribui debet. Id observat Cardinalis Cusinus de concordia Cati olica lib. s. cap. q. Elicitores, inquit, qui communi
consensu omnium iste mannorum est aliorum qui Imperio subjecti erans tempore Henrici II. constituti sunt, radicalem vim habent ab ibo communi omnium consensu , qui sibi naturali jure Imperatorem constituere poterant, non ab ipso Romano Pontifice, in cujus potestate non es dare cuicunque Provinciae per mundum Regem vel Imperatorem, ipsa nouconsentiente. Et concurrebat ad hoc consensiis Gregorii V. tanquam
unius Pontificis Romani, qui iuxta gradum suum in consentiendo incommunem Imperatorem interesse habet. Recte sicus in Conciliis generalibus occumit in primo gradu autoritas i us, vigor nihilominiud nitionis non ab ipso primo omnium Pontifice, sed ex commuri omnium Q s aliorum consenos dependet. Itaque quoquo tandem
modo de quovis tempore faὶ fuerit ista institutio, quod non est admodum certum, autoritate solius Pontificis vim non habuit, ded praesertim coeterorum Principum ad suos pertinebat electio, sine quorum consensu non poterat electio ad hos solos septem restringi. Quod & ipse Belluminus cogitur aliquando fateri, cum est lib. 3. de Translat. Imperii c. q. Papam id non potuisse, nisi praesente Imperatore, Germanisque Principibus consentientibus. Quod idem prorsus est ac id quod nos dicimus ex consensu Principum, autoritate Imneratoris, & Pontiscis istud factum fuisse. Sed hoc mon arguit ullam in Pontisce, prout Pontifex est , potestatem temporiam , nam ut diximus, ad eum Imperatoris electio non pertinet ut Episcopus est, sed ut Romanae civitatis Princeps
Objiciunt primo eos omnes scriptores qui dicunt septem Uectores a Gregorio V. aut x suisse constitutos
557쪽
DIssERTATIONES HISTORICAE. DissiRT. VII. HI
Respondeo ex dictis constare, non es Ie certum utrum ab istis Pontificibus id fuerit statutum. Secundo certum esse id ab ipsis non esse factum, aut fieri potuisse auctoritate Pontificia. Tertio certum non miniis esse id ab ipsis non esse factum sine consensu & auctoritate principum Imperii & Imperatoris. Quod si qui scriptores praesertim recentiores huius rei non meminerint, cum ab aliis bene multis memoriae prodita sit, ab iis qui illam non reserunt, non tam praetermissa, quam sebintellecta dici bebet. Objiciunt secundo auctoritatem Innocentii III. in cap. venerab
Iem de elin. ubi haec ait, merum illis Principibus, jus est Potestatem eligendi Regem in Imperator postmodum promovendum recognostamus ut debemus, ad quos de jure or antiqua consketudine noscitur pertinere, praesertim cum ad eos jus est potesas hujusenoui ab Aps ticinae pervenerit in persena maenisici Camoti, quia Graecis transtulit Imperium in Germanos. Quem secutus Jordanes a Carolo Magno de consensu & mandato Romani Pontificis praeceptum esse ait, ut Imperium Romanorum vita electionem canonicam Principum Germanorum in perpetuum
remaneret. Verum, uti diximus, haec opinio defendi non potest, cum constet septem Uectores dili post Carolum Magnum fuisse institutos.
Deinde eis de Principibus Germanis omnibus id intelligeretur.
hanc potestatem ipsis a Pontifice collatam , tam falsum eu ac M- aerium eius solius auctoritatead Germanos esse translatum. Ut enimius electionis Imperatoris Sedes Apostolica in Germanos Principes transtulisset, deberet illud prius habuisse, sed inauditum est Ronimnum Episcopum solum ullum unquam Romanum Imperatorem elegisse. Nec vero quemquam movere debet Innocentii in sua causa loquentis judicium, quod si quis nollet prorsus reiicere, ita posset eum explicare, ut diceret jus istud a Romano Pontifice in Germanos esse translatum nomine totius Romanae civitatis quae istud jus habebat. Nam certum est ante Carolum Germanorum Principum non fuisse Imperatorem creare , sed Romanae civitatis. Post Carolum vero Principes Franci& Germaniin electione praecipuas partes habuerunt , hoc autem fieri non potuit sine Romanae civitatis consensit
fusique Episcopi qui cum primus Princeps erui esset eum in illis negotiisrepraesentabat. Objiciunt tertio Viennense Concilium Clementina Romani Princites de jure jurando, ubi haec habentur. Ecclesia Romana a Gocu Imperiim transtulit in Gi manta , ct ab ea rim ad c: Nos comm
558쪽
Principes se potestin eligendi Regem in Imperatorempostmodum ν-
Respondeo dici posse Romanam Ecclestam id secule, quod consito, adhortatione & suffragio eius factum est, tum transatio Imperii, thin septem Ellactorum institutio, consilio, adhortatione, . consensu, de suffra o Episcopi Romani facta est, non tamen ab eqsolo , aut ex ejus solius auctoritate; Quod si cui Concilii Viennensis dictum aliquid amplius asserere videatur, respondere poterit in Conciliis illud tantum vim habere, quod de professo uecretum & determinatum est a Concilio, non autem illud quod narrando dictis inseritur; cuiusmodi sunt orba in obiectione relata. Demsim istiui Concilii Decreta a Pontisce Clemente V. sunt concinnati, non ab ipsi, Concilio generali emissa. obiiciunt quarto institimentum quoddam Principum German rum, quod servatur in munitione Casm s. Anyti, in quo sic habetur. Nos principes Imperii universis praesentem hanc paginam in ,ris complectens obm Romana Marer Ecclesia, ruaiam qua Germana charitate Germaniam illam eo terrenae dignitatis nomine decora: equod est Aper omne nomen, temporaliter tantum praesidentem sepoterram, plantans in ea Principes tan uam arborespraeelial , θ' riganii
las gratia singulari, illud eis dedit incrementum mirandae potentia, ut ipsius octoritates lilii velut germen eleZZumper irarum electione d tum quifraena Romani teneret Imperii germinaret. Datum anno Domi m I 279. in Zione 7. regnante Domino m rorrimo icto Rid pho a manorum Rege regni ejus anno 6. Igitur, inquit Bellai minus, fateriu ei Principes Germani ab Ecclesia Romana potestatem eligendi in I Gratorem ad Germanospervenus .
Respondeo insulsiun esse istud monumentum, & ab aliquo
docto imperite confictum, ineptiis scatens, in quo qui subscribimi Principes anonimi sunt quale. nullum unquam inst mentum publi-oim factum. Deinde etsi verum esset, possent dici Principes Ge
mani electionem acceptam resine Ecclesiae Romanae, non prout i
clesia est, sael prout Romana civitas est, ad quam jus electionis praecipui pertinebat. Forsan etiam ipsi Principesquorumdam hist ficorum testimoniis delus, aites Pontifici 'blandientcs id di ila Cum enim id monumentum scriptum sit sub Roduli ho mitrio, qia primus a septe Elactoriissius post Prid cum secuncum sinit Uectus,
mirum non esset, si hanc eligendi potestatem nondum satis firmam Pontifici se debere adulando Laterentur. Sed ut dixi monumentum
559쪽
DIssΠRTATIONES HISTORICAE. Disso T. VII. 13 sistud nullust et, qui statim illud ab homine otioso di imperito confictum ege non intelligat.
De tentata ὰ Gregorio septimo Hemici quarti Imperatoris
Nomim, incivit Bellarminus, exemplumes Gregoriiseptimi, ques
miricum piatrtum Imperarorem deposuit, ct alium eis
depositionis in Reges, quod velut novum & inauditum universita bis exhorruit, ut a nobis probatum est supra. Quare hoc exemplum non secus ac posteriora omnia nihil nobis obsunt, neque adversariis favent : semper enim in illis cernere est inde Romanos Pontis sauctoritatem tibi deponendorum Regum vindicantes, inde
Reges, Principes, populos, imo & Episcopos hanc ei auctoritatem denegantes, & sententias depositionis in Rems latas, velut illicitas repudiantes, atque ita dici non potest per ea Romanos Pontifices tibi tanquam per possessionem aliquid iuris 4cquisivisse ; nam ut possessio sit legitima, debet niti aliquo, saltem colorato titulo, b naeque fidei debet esse, haud reclamante rei Domino. Hic vero Romani Pontifices contra omne ius sine ullo titulo Rege deponere tentarunt, reclamantibus semper non tantii in ipsis Regibus, sed de v s populis ac Episcopis totius orbis adversiam istos conatus protestantibus; opo dici non possunt per istos conatus acquisivisse sibi possessionem iuris Regum deponendorum. Dcinde clim iure divino constituti sint, & i solo Deo illorum pendeat auctoritas,
etiamsi Pontifices eorum deponendorum auctoritatem, nemine r
clamante , usiumnt, imo etiamsi tota Ecclesia per impossibila hujusmodi ius sibi arrogasset, praescribi propterea son posset ad vel
sus ius divinum & naturale, quod nulla secta, nulla exempla, nulla possessio, vel muto, vel testere possunt. Itaque possemus haec omnia exempla Gregorio septimo posteriora praetermittere, sed ad confimis A non asi zonem ea resoranus, ut inde pa e t Por tisicum in Reges conatus illicitos, iniquos, ct temerarios, suisse, seditionum, caedium , bellorii , sciuimatum . causas surdi sun excitisse, uno verbo multum exiis mali, tum regnis, tum Eccleii
accivisse, nihil umi iambo Atque
560쪽
Atque uti Gregorii septimi secto ordiamur, inter ipsum S: Henricum Imperatorem dissidii causa ferebatur , quod is Episcopos 3
Abbates, partim pretio, partim privata auctoritate, quod invellituram vocant, constitueret. Hac de causa initio Pontificatus, orius eum admonii t. ne deinceps la trone corruptus, Epistopatus& beneficia conserret, alioquin se in delinquentes poenis Ecclesiasticis usurum. Sed discordia non erupit ante annum io' 6. quo epotius & Henrieus sese mutuo damnationibus appetivere. In merator enim superba legatione Pontificis exasperatus, . Concilium Vormatiae indixit, in quo Gregorius variorum flagitiorum accuratus, depositus est, missaqtie Romam legatio cum contumeliosisti
teri , quibus denuntiabatur, ut se Episcopatu abdicaret. E contra Gregorius habita Romae Synodo, Episcopos huius sententiae autores excommunicat, ipso Henrico regnum Teutonum & dirae abrogat, omnesque Christianos a vinculo iuramenti absolvit. Henricus cognita Gregorii censura, multas Epistolas ad Gentes & Nati nes contripsit, quibus se contra ius fasque a Pontifice damnatum
ostendebat. Nihilominus tamen cum Saxones bellum contra Henricum pararent, Principes Allemanniae veriti ne regno spoliarentur. auctores ei fuerunt ut si Gregorius in Allemanniam veniret, cum eo reconciliaretur. Simulavit ille se huc venturum , sed cum Vese
cellas usque venisset, Canossam oppidum agri Remensis sesie τcepit. Venit illuc properὸ Henricus,'rerumque i m necessitate compulsus, veniam petiit, quam Pontifex itii primum d
netatam tandem concessit. Nihilominus tamen inclemenae sui irritatum Caesiaris cernens animum , clim Rudolphum Ducem ad imperium capessendum sollicitavit: is a Saxonibus electus bellum in Henricum movit, ter praelium, aeqim sere Marte, multi utrinque caede edita, commissum. Interim G rius in Concilio
Romano ann. io8o. latam in Henricum sententiam renovat, R dolpho imperium confirmat , precaturque ut Henricus in omniconiassione vincatur, de Rudolphus regnum Teutonum obtineat ruerum hujus vota non fuerunt exauclita, nam eodem anno quarto
p elio commista, Rudolphus est occisus, inutili penes sum relicti victoria. Interim novemdecim Episcopi Moguntiae, ac pollea triginta Brixiae conmmii G torium deponunt, & Guibe m Ravennatem Episcopum, qui Gemen extus est dictus , in eius locum et,
Dunt. Hunc Imperator cum exercitu Romam veniens, expulso tare,