장음표시 사용
571쪽
cuis rasa fiata recte consulemu non deploret orderestitur' qua D duium videntur Ur quoddam portentum prodigium ruentis Ecclesiae:
haec Vspermn sis. Addit Nauclerus Fred elicum discedentem Oratores Romam misisse absolutionem 1 Pontilice petituros, quia votis sotiti erat, Pontificem vero repulsam dedisse, &Templariis in Asa injunxisse, ne Frederico tanquam hosti publico auxilium praeberent. Eadem conflant ex Epistola cujusdam Thomae Alteronensis Imperii Rectoris apud Matthaeum Parisiensem in Henrico, qua scilicet I
peratorem certiorem facit iste Comes Pontificem annis fines suos invadere, donescio quem Joannem de Brennes pro Imperatore agno
Hoc nuntio cepto, Fredericus qui jam mictes, Hieroselymam, Joppum & Nazareth receperat amissa victoria, pactisque cum suulano initis ad sua defendenda revertitur, quae capta suerant ab hostibus celeriter recuperat, & eos qui deiectionem meditabantur compescit. E contra Ponti sex Imperatorem ob initas cum Sullano inducias habitumque in Gomania conventum Principum in quo filius eius fuerat Rex Romanorum electus nulla habita ratione mandati Pontificii, quo vetuerat ne quis ex huius stirpe ad regni promoveretur: propter haec, inquam, Fredericum iterum atque it rum diris devovet, naereticos ac rebelles Mediolanenses tutatur. Nihilominus Imperator non destitis beneficium absolutionis humilia ter petere, Papamque hortatus est, ut sibi ad domandos Medi lanenses auxilio esset. Ille sibi metuens, Romam revertitur, Imporator Mediolanenses vastat, Italiae urbes ditioni suae subjicit, Saltaniam velut ad Imperium ab antiquo spectantem occupat, hinc graviores inter ipsum & Pontificem qui eam velut patrimonium suum sibi vindicabat, inimicitae oriuntur. Pontifex ad solitum excom- .municationis telum confusit, eumque quanta potest solemnit te devovet, & subditos eius ab obedientia Imperatotis solvit, d ne fulmen csset irritum, Roberto Ludovici Francorum Regis fratri Imperium per litteras offert. Galli Principes in consilium ascitia Rege mira aequitate conatum Pontiscis detestantur. VEo, inquiunt,
spiritu, vel ausu temerario Papa tantum Principem, Panones major,
o nec inter Christianos, non convicium 2 eo fusum de objectis Mi cri sui ex re νυ , ct ab Imperiali apice principitavis, S - mus quod Domino JEGI CHRISTO Meliter mili avis moriens, Ol bellicisse periculis considenter opponens , iorum Religionis tu Papa non
572쪽
xisse, eum conatus est absentem confundere ornequiter supplantare. Nbluimus κο eti sin tantapericula' aecipitare ut ipsium Fredericum tisin potentem impugnemus, quem tot regna contra juvabunt,'causa jussis
praestabit adminiculum. Q ad Romanos de prodiga sanguinis nostri es f. One, dummodo irae' atisfecerimus. Fenim per nosor alios device
rit Omnes Principes munus conculcabit sumens cor a jactantiae est seupe biam, quoniam inlaem Fredericum Imperatorem magnum contriveritis.
Haec narrat Matnaeus Parisiensis in Henrico tertio in quibus eluco Callorum illius temporis aequitas & prudentia, qua iniustii in Ponti sicis conatum maximumque bellum nobis &Imperatori exitio futurum
Itaque cum inutile fuisset istud G ra noni molimen, coactus est cum Imperatore inducias pacisci, sed has paulo si violavit, re
adversus eum Concili uim Romae anno I 239. indixit. At Imperator Tpiscopos ad illud prosciscentes in transitu maris captos in custodiam coniecit; ingressusque in Cameaniam Castellum quoddam quo praecipui Parae consanguinei clausi erant, vi ccinit & omnes quos in eo invenit suspendi iussit. Quo dolore oppressus G rius 'lacundo Kalendas Septembris e vita excessit. Destincto Gregorio successit Celestinus, qui octodecim tantum post electionem diebus vixit, adeoque nihil in Imperatorem tentavit. Huic sui sectus est Innocentius quartus qui dum esset Cardinalis, suerat Imperatoris amicus. Is nihilominus latas 1 praedece re in Imperatorem senia entias renovavit, confirmavit, atque promulgaruit. Quae res multos a Frederici partibus alienavit. Hic vero praetermittendum non est jochi cujusdam Parisiensis insigne illo tempore sectum, ad quem cum missa fuisset Pontificis sententia in Freaericum, ut eam promulsaret, sic populum allocutus sertur, Audite unives, accepi in mi citis, ut candelis acco P ct pulsis 'campanis in Imperatorem Fredet eum excommunicationis sententiam serram flemnem, cas jam tam n ignorans, non ignoro controversiam ct odium inexorabile motum in re eos. Scio enim quod unus eorum alteri injuriatur , quis cui uesio, sed illum in quantu, mea se extendit potestas, excommunicatum aenuntio, alterutrum horum , videlicet eum qui alteri injuriatur est absolvo i seriam patientem quae tam damnosa Christianitati. Haec Mathaeus Pse risiensis. Sed ut ad propositum revertar, ut maiorem excommunicationi a solatae autoritatem conciliaret Pontifex Italia, cum in Galliam ex Italia venisset, Concilium Lugduni indixit, quod ibidem post festum Joannis Baptistae antiu iris. celebratum esto in prima
573쪽
Concilii hujus, ut laquuntur, sessione, Theodorus prederici Pr curator promisit, eum si Romanus Pontifex vellet reconciliari Graeciam ad unitatem Ecclesiae revocaturum , terram sanctam recup
raturum, & ablata Romanae Ecclesiae redditurum; fideiu res hi ius promissi offerens Franciae & Angliae Rem, at Pontifex promi L sim illud velut illussirium reiecit. Sessione 1. Pontifex habita orati ne post alia capita in Fredericum multis invectus est, eumque haereseos & sacrilegii & periurii accusavit, alia insuper addens crimiana , quod scilicet civitatem novam constrauisset quam Saracenis populaverat, quod familiaritatem cum Sol dano Babyloniae contraxisset, quod concubitu Saracenicarum muliercularum impudenter pollueretur. Ad haec respondit Thaddaeus Fredericum haereseos convinci non posse, si ipse adesset, voce fidem suam professurum, eius vero orthodoxiae probabile argumentum esse, quod usurarios in regno suo non toleraret. In hoc, inquit Matthaeus, Curiam Roma m' reprehendens, quam constat hoc vitio maxime laborantem. Ad alia objecta similiter respondet Thaddaeus, dilationemque petit, ut Impe- ratori nunciare posset, negavit illud primo Pontifex addens, si veniret statim recederem , sed sequente die compulsus est ad petitionem Procuratorum Regum Franciae & Angliae duarum hebdomadarum inducias concedere. At Imperator cernens damnationem suam vitari non posse nec congruens arbitratus se judicio Synodali praesertim adversanti judicandum sitare, accedere ad Concilium recusavit. Tum Pontifex nulla provocationis 1 Thaddaeo interpositae ratione habita in Frederiu' cum sententiam protulit qua illum omni honore & dignitate pri tum pronunciavit, & omnes a iuramento fidei ipsi praestito absblut vit, vetuitque eum a quoquam pro Imperatore agnosci. Haec sententia in ipm Concilio lata est, Non sine omnium audientium cst esset eum Zantium, ut inquit Matthaeus, stupore Ur horrore. Hanc sententiam licet frivolam & iniustam sentiret Fredericus, cernens tamen uantum illa detrimenti sibi esset allatura, nullum non movit lapiem , ut Pontifici reconciliaretur. Quare per procuratorem suum. Regem Franciae Domino Papae obtulit satisfactionem facere , compserentem, obtulit etiam quod in terra a Iam irredi turus abiret , quoad viveret Christo ibidem militaturus.
Ad haec ridens Papa ait, haec quoties talia vel potiora promissa sunt. Respondit Rex Franciae septuagiessepties panindus Osinus, ρο- rq ct imi confusi; tam pro me quam pro multis aliis multum millibus
574쪽
sso DE ANTIQUI ECCLESIAE DISCIpLINA
peregr-Πuri prosperum exitum expediantibiti, imopori pro tuum mersalu Melesiae 2 Christianitatis accipite est acceptare Gavi Principis
olim humilitatem, Chrisessequentes vestigia, qui sῖ uisu ad crucis p ii tam humili et ur. Quod clim Dominus Papa erecta&rejecta cervice resutasset Dominus Rex Francoriun recessit iratus, & i dignatus quod humilitatem quam semper habuerat in saxo se serum non reperisset. Igitur Pontificis sententia per mundum volatante, inquit Stadensis, quiaam Principum cum multisaliis reclamabant, di emtes au Papam non pertinere Imperaro em instituere, vel destituere. sed eliatum a Principibm coronao e. Quandiu autem vixit Frederiora, inquit Trithemius, per ann ferme sex contra eum nec Papa, necat quis Principum praevalere potuit; sed non advertensitatentiam Papae , amfri lam , injustam esse dicebat, se Imperatore essit, ma nan que Principu- , Nobiliorum est Civitatum usque ad mortem adhaeren
tiam habuit. Nihilominus tamen ii quibusdam Principibus a Papa si, licitatis & pretio corruptis, Henricus Hassae & Turingiae Lanigravius eligitur, sed isto biennium sublato, et Guillelmus Hosandia Comes anno i 8. suffectus est, Frederico Longobardis qui desec rant in ordinem redigendis intento. Demum ipse Fr ricus sitas i tentata cum Pontifice reconciliatione, circa finem anni irso. Evivis abiit, Conrado filio relinquens Imperium, Frederico Henrici filii sui iam desuncti filio Austriae Di catum, re Mensredo notho Tarentasiae Principatum. Post hujus mortem Imperium pri ae fuit, multis subinde occupatum, It Iia vero bellis ac discordiis civilibus miserὸ vexata est Unum est quod adversus nos urgeri posset, Concilii scilicet Ludi dunensis, quod generale dicitur, auctoritas. Cum enim in eo Inn centius quartus depositionis sententiam in Fredericumpronunciarit, necesse est eam ab illo Concilio probatam. Respondeo sententi m in Fredericum latam non esse a Concilio, ab Innocentio, sicque Innocentii esse, non Concilii Li unensis: eam vero a Corruilio examinatam ac confirmat non suisse e tra dubium est. Unde illa in inscriptione lata non dicitur, sacro ar probante Concilio, sed tantum, sacra praesente Concilis. Quaecunque autem praesente Concilio sunt, non propterea censentur a Concilio. fieri aut probari ; utque aliquid in Conciliis dictum aut factum a 4 ctoritatem obtineat, necesse est utin eo conciliariter, ut loquuntur, examinetur, hoc est, ut re examinata a singulis judicium seratur:
at nihil simile in hoc niuotio contigit in Synodo Lugdunensi, ubi
575쪽
DIMERTATIONES HISTORICAE. DrssvRT. VII. ssa. nec isti res ab Episcopis examinata est, nec singularium Episcoponim ea de re vota collecta sunt, sed idium a Pontifice condita &licta in Concilio sententia. Sunt etiam nonnulli e Catholicis, qui Concilium istud Lugdunense primum generale fuisse negent, cum praesertim ei desint aliae conditiones a Bellumino ad Concilii univer
statatem requisitae, convocatio generalis, atque ut saltem ex maiori orbisparte ad illud Episcopi conveniant. Ad Concilium autem Lugdunense convocavit tantum Innocentius Regem Galliae, Sen nensem Archiepiscopum, &Angliae Episcopos, nullas autem siti ras dedit ad Episcopos Germaniae, Aragoniae, Castellae, Lusitaniae,
ut nihil dicam de Orientis Episcopis. In Concilio vero pauci adfuerunt Episcopi ex Anglia & Gallia, plerique per procuratores, nulli Italici, Hispani, Germani orientales, dcc. Concilium coinposuit Pontifex cum suis Cardinalibus, paucis Angliae ac Franciae Episcopis & procuratoribus Regum Galliae & Angliae. Deinde in
eo nihil secundum formam judiciorum actum est, non est i gitimeritatus aut convictus Imperator, Episcoporum vota& suffragia non sunt quaesita. Pontifex vero solus in eo simul e t accusatoris, testis&iudicis partes; solus enim Fredericum accusavit, solus testimonium in eum dixit, selus sententiam pronunciavit. Denique Concilium in actis aut inscriptionibus nusquam generale dicitur : nequidem
ab Innocentio aut Concilium convocante, aut in eo pronunciante
hoc nomine donatur; ubique enim leges, secro prae inte Concilio, non universati sancia Synodo. Deinde clim ad Concilium gener lius provocaret Thaddaeus , non respondet Pontifex hoc este universale, sed tantum satis esse dicit Concilium generale multorum. Unde colligitur Concilium non simpliciter generale fuisse, sed tam tum multorum. Demum e veteribus scriptoribus qui ejus menti nem ficiunt, nullus illud penerale appellavit, non Matthaeus P risensis, non Albertus Sta sis, non Trithemius, non Palmerius, non Pluina, a quibus sineralis Concilii nomine non donatur. Priamus qui hoc nomine ipsum decoravit videtur esse Onuphrius, sed quas ad Concilium generale conditiones requirat nescitur. Respondent alii, dato quod fuerit generale hoc Concilium, eo
re ipsum potuisse in praesenti quaestione, quae potius facti est quam j i
iis; nec eniminum est in ea inodo de jurePontiscis, sed supposito eius jure, quaesitum utrum esset diris devovendus Fredericus ob cris mina. Hanc responsionem constant Laudoius a simili, in iis quae
576쪽
Bella inus profert lib. s. de Romano Pontifice , Honorii papae causam agens, tomo septimo Epistolarum, Epistola septima. iique etiamsi Concilium aliquid in Reges sibi autoritatis usurpas sit, non tenerentur propterea ipsi de iure suo cedere e nam nec Con- cilium tenerale, nec Ecclesia tota potest RQibus jus r andi ipsis a Deo datum auferre, aut per Ecclesiam auferri posse decernere. Sed istis responsionibus quae nonnihil habent invidiae uti necesse non est, cum prima sussciat.
Duodecimum 2 ultimum Fenrmini exemplum est Clementis sexti. qui crudovicum Imperatorem'a Ianue XXII. Ur Bestiridisio ML
Respondeo, quina iniquum suerit istud factum, ipsa docet hist
Tia. Ludovicus Bavarus a majori parte Electorum ad Imperium promotus est, nempe a Petro Moguntino, Balduino Trevirensi, Joanne Rege Bohemiae, & Woldemaro Marchione Brandeburgensi. Alii vero Electores numero, ut patet, pauciores, Frederi cum Austria- cum Imperatorem designant, Ludovici electione, cui nemo inte cesserat iam peracta. Nihilominus PontifexJoannes XXII. huic sa- it , & confirmatorem se promisit ejus electionis: Modo, ut ait Nauclerus, copias Aas ex Auemannia ad expellendos rebelles Ecclesamitte- ret, pollicitus insuper fore ut si omissis aret fratrem illius ad Archim. piscopatum A guntinum promoveret. V, to igitur & in captivitatem Tedacto cum fratre suo Henrico, Leopoldus huius itidem frater, cooperante Rege Franciae, ad Joarmem XXII. recurrit, inquit Nauclerus rTum Iannes, misi idem, inpublico Consistorio Avenio nepotulit'
rentiam execrationis in Ludovicum Bavarum, ex eo ood miserat jam copias servi in adjutorium Galeatii fratrum ejus, qui Urannice domi Mabanu Mediolani opponendo eidem Luri ico quod non erat ei licitum uti oscio Imperatoris, quo u que esset confirmatus ab Ecclesia; deditque ei terminum trium mensi , infra quem renunciare deberet eletitioni depfa tae, quod veniret persenaliter, si vellet s excusire de eo quod favorem praestiterit haereticis rebellibus Ecclesiae. Ita in gratiam Ca-Yoli Regis Francorum , di Ludoldi inventa est ratio propter quam deponeretur Ludovicus, .u quidem frivola ; nam coronatio, uti probatum est a nobis antea, mera est ceremonia, quae nondat imperium ; aut jus ad imperium, sed tantiun supponit: & certὸ non modo
577쪽
modo Imperatores Ethnici, & Christiani omnes ante Carolum Magnum, a Papa coronati minimὸ sunt, & tamen eos veros Impe ratores suisse quis dubitet i A Carolo Magno mos invaluit ut qui ad imperium jure successionis & electionis perveniebant, a Pontifice Romano inungerentur. Sed cum nonnulli iam sine hujusmodi coronatione illudobtinuissent, eam Pontifex immerito denegabat Lud vico Bavaro, clim a majori parte Electorum & prior eloctus suiΩ
Itaque Ludovicus videns se iniusth IJoanne peti, habito consilio
appellarit ad ipse m Papam, inquit Nauclerus, macie informitum, crbene informanaum, O etiam ad Concilium generale, quando esset Romae in sede Petri , msi queselemnes Oratores qui se de prae istis ex sarent: postea vero Dia vaco non comparense Papa execravit eum, ac de haeresi condemnavit, contra adhaeroces duri si spro suffulminani, a quibus omnibus L indoicus appellavit. Uiprocessus, ut ait frater Hermanuus , a quibusda rictissim i observabant r, a multis vero invalidi reputabam tur, quia dicuntur examinati a Dotitoribus utriusiue ris, quijudicabant eos non valere. Ima Daunem Papam magni 2 multi Theologi l centiae r vita probati dogmatisabant esse haereticum propter errores caeteros , quos in die obitus dincitur tepide revocasse, ct successor hujus eos errore retur publice da a se, lege Naucierum generat. ἡ . His itaque contemptis fulminibus Bavarus Italiam omnem devast vit, ac Romam ipsam contendit, ubi Imperii sumptis insignibus, Petrum Corbanensem ex Franciscanorum ordine ad Pontificatum evexit, qui Nicolaus quintus est dictus. Is Ludovicum quarto coronavit, iam enim ter fuerat coronatus, ut observat Onuphrius; nempe Aqui grani primum ab Archiepiscopo Moguntino; secundo, Mediolani ab Episcopo Aretino; ac demum Romae per quatuor laicos Cives, in absentia Pontificis, contendentes, ut ait Naucierus, id bi competere.
Interea de reconciliatione Ludovici quarti cum Ioanne XXII. actum est. Rex Bohemiae Joannes Otho Dux Austriae, &Archi piscopus Trevirensis, ahiculos reconciliationis, de quibus convenerat, adJoannem XXII. miserunt, inter quos quartus erat, quia recognosceret se excessisse, & sententias excommunicationis ipsum ligasse, q unius quod gratiae Domini Papae se offerret ad miserico diam, si fides adhibeaturJoanni in responsione ad Regem Bohemiae: noluit tamen Pontifex ipsum adire hac conditione, contendens illum haeresis quam durare coUus est
578쪽
Petrus de Corbano, qui creatus a Ludovico Anti lupa, partes eiusseruerat, &Joanni reconciliatus fuerat, haec erat, quodsiilicet pra- mmciabar ct dec trabat fore haereticum, est scripturaefurae contrarium,
dicere quod Christin Ur Apostoli in his qua ha isse leguntur, habu runt. Qua quam mplicem us DG. Paulo post moritur Joannes
XXII. eui, ut refert Albertus Argentinensis in Chronico, cui convenit Nauclerus generat. 41. Meet Blancus patiam Caia,nalis, nov.ὸ ratione scilicet Ab aetercatione et trus, το N. nomino illum, O si ille e se non poterit , nomino Blancum. Istemius postulatis Regis Francim cum Ludovico sese reconciliare statuit. Ob eam rem Legatos misit Ludovicus, quibus Pontifex significavit, quantum optaret Imper torem Ecclesiae restitui, quamque doleret Italiam inrannis regi. Et
eum Regis Franciae & Lupoldi L ii venissent, scripsissentque Rex
Bohemiae & Dux Bavariae se alium Regem Romanorum electuros. Pontifex mutato animo, reversis LegatisJoannis ait, pro absolutione impetranda se in Ludovicum esse bene aifcctuin, sed timere ne si ei absolutionem impertiretur, eadem aut praviora pateretur a Regerranciae, ac quae fuerat passus Bonifacius octavus. Interim discordia inter Regem Franciae, Philippum Malasium, & Regem Angliae de regno Franciae mora, Ludovicus Angli primum partes tu tur, ac deinde Philippo reconciliatur. lnde Oratores Philippi & Ludovici simul adeunt Papam pro reconciliatione Ludovici. Q hic
Papa ' Nunquid, inquit, Ludovicum ad arbitrium Regis tunc haereti cum, nunc vero Christiani strinum habere debeam ' O protracto variis irai paribus nerotio Francis ut credebatur quo voluit, fimulavim se, papa quod et obest mulavit se nonu, utique nihil a tum fuit. Ita Ponti
sex ille non ut rei aequitas postulavit, sed ut res suae exigebant, modo huc, modo illuc sectebatur. Denique ut vidit Ludovicus non posse se beneficium absolutionis a Pontifice consequi, ex sententia Principum Francosurti data, de concilio fratrum minorum se innocentem esse, &ὸJoanne XXIs Immerito damnatum, emisso diplomate, coen notum secit. In eo profitetur se sdem Catholicam di doctrinam sanctae matris Eccle-sae tenere, potestatem suam Imperialem ex electione habere, eam a pontificii auctoritate non pendere, sed a solo Deo sibi datam esse: potestatem Ecclesiae non esse in temporalia ; Joannis XXII. processum eae salsis causis, & nullo ordine servato factum, nullius roboris esse. Et quidem istud judicium legitimum non sitisse ostendit.
Priatio, quod Joannes XXII. se suosque -o capitali &hostili
579쪽
secutus suerit, quod in sua causa judex idoneus esse non possit; quia 'ubi error est in sententia&mandato, ipso iure imita est; quod irrita sit lata post appellationem sententia, quod pie Papa ubide Me & iure divino agitur subest Concilio: hax &alia multa nabentur in ei Bulla
apua Nauclerum generat. st . Benedicto suci t Clemens status, qui sentensam in Ludovicum a Joanne latam roboravit, & Principum in Italiae civitates dominatum confirmavit: nihilominus Ludovicus ad Francorum Regem ad cuius nutum Papa regebatur, scribit ut ex promisso absolutionem impetraret. Rex Galliae responsum tulit Imperatorem nunquam lse humiliter submisisse. Offertur ergo ei sorma reconciliationis, qua dabatur potestas procuratori deponendi imperii & non resumendi nisi gratia Papae, ac confitendi omnes haereses de errores sibi impositos: Sed Principes de Elidiores, Inquit Nauclerus, recen Artes articulos reformationis quos Papa require t , decreverunt in perniciem stdest titionem Imperii e se conceptos, quibus nec Imperator, nec Princeps virtute juramenti per Opraestiti annuere valeant. Hinc factione pontificis de Joannis Regis Bonentiae Carolus L embuisensis hujus filius ab aliquibus Principibus Imperator eligitur. Horum nihilominus electio a reliquis Principibus irrita decernitur. Tandem Ludovicus
paralysi correptus in venatione, de equo in terram cadens expiravit, non sine suspicione veneni ipsi a Ducissa Austriae dati. Ita hujus
morte anno Domini I et 7. finitaemonga illa concertatio, quae anno circiter Isr6. ortum tribuerat. Coeterum ex narratione ista liquet,
primo, Ludovicum Bavariun legitimum fuisse Imperatorem utpote priorem, & a nrajori numero electum. Secundo, injusta ac frivola de causa a Joanne exautoratum. Tertio, nullam ac irritam suisse Joannis sententiam. Quarto, nihilominus Ludovicum semper ad reconcialiationem pronum. Quinto, Joannem aequissimas reconciliationis leges admittere noluisse. Sexto, Benedictum duodeci m um agnovisse iniustitiam sententiae in Ludovicum latae, sed rebus suis studentem, &Regis Franciae minis perterritum, eam non revocasse. Septimo, Clementem huius siccessorem immerito sententiansoannis renovasse. . Octavo, eumdem Ic em reconciliationis iniquiuimam Ludovico dis xiisse, quam ille merito reiecit. Generatim vero ex omnibus exemplis a nobis huc usque expositis colligitur , ante Gregorium septimum inauditum fuisse ut Pontifices ceponendorum Regum potestatem sibi arrogarent. Sccundo,
580쪽
e s DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIpLINA
Gre otium Septimum k eos qui post ipsum id tentarunt, seditiones quissim & bellum in Imperatores excitasse, at eos propterea non fuisse orbatos & privatos imperio consensu omnium; imo plures ac saniores, sententias hujusmodi irritas existimasse. Tertio, veras tent tae a Pontiscibus depositionis causas, non sitisse haereses Principum , sed aut privatas Pontificum inimicitias, aut potentiorum Regum instieationes, ac serὰ semper propria Ecclesiae Romanae commoda , propter quae Pontifices saepὶ eos qui Romanae potentiae incrementis videbantur obstare, diris devoverunt, ut cemere est in omnibus exemplis allatis. Quarto, depositiones istas a Pontifici iis nunquam non sine magnis tumultibus ac calamitatibus esse tenta-
Ex his constat hujusinodi exempla Bellamini causae plus obes . un prodesse.
De tentariis in Reges Francor: de Oionibus. .QVanquam Romani Pontifices in Reges nostros idem quod in
Imperatores aperth statuere aut tentare ausi non fuerint, nihi ominus tamen vibrato excommunicationis telo, videntur aliquam
in illos auctoritatem sibi comparare voluisse; at Galli miro in R suos studio semper injustis Romanorum conatibus obstitrant, nec Quidquam juris propter hujusimodi excommunicationes Galliae Roxes amiserunt, nihilque turbarum ex illis ortum est Sed missis m et ad excommunicationem spiritualem pertinent, quae nos inuri disertatione expositimus, ea quae , nonnullis ad Pontificiam intemporalia Regum Galliae potestatem ostenden masseruntur, breviter
Primus omnium Adrianus sese rebus Franciae temporalibus i miscuit ad Hincinarum scribens, ut E Caroli Calvi consortio&communione discederet; sed statim a Gallis responsum tulit, huis odi pracetiimem ab EZὶ Sede ulli praedecessorum misim fuisse,ciam inter m esse insentis etiarn confoederatos, sedinterpatrem Iios, ac inter fratre raelia re sed tiones eorum temporibus jusse ais η- ar, nec etiam ab haret: corum vel smaticorum rannorum Imper: σum ac Rerum, qualessuerunt Constantius, Arianio,cte. postata Pthanm, o c. Ecce quae suerit tum temporis Ecclesiae Gallicanae de potestate Pontificum in Reges suos sententia. In Philippos primim