장음표시 사용
561쪽
acc*it. Nec hic suit dissidiorum finis, nam foederati Principes Hesemanno Lotharing regnum deserunt anno io82. qui annis post septem extinctus est: triennio ante, hoc est anno Io8s. mortuus fuerat Gregorius; huic successit Victor tertius, qui continuis bellis vexatus, cum prius pro ejus defensione ad inti hominum millia per Italiam ,
cecidissent, coactus est Cassinum tinedicti antiquam sedem reverti ubi anno io88. obiit, designato successore Othone Ostiensi, quem Cardinales ad Pontificatum promoverunt. Is sententiam in Henricum & Guibertum a Gregorio latam confirmavit ; sed ipse varie voratus, coactus est aut in Callia degere, aut Romae in domo Petri Leonis, ubi & imortuus est, ad vitandas inimicorum insidias sese continere. Huic anno io s. successit Paschalis, qui adversus Gui- bertum bellum gessit; sed is paulo post anno 1ico. d vivis abiit, ne que tamen ejus morte sectionum studia rescissa sunt : nam Richardus qui Guiberto saverat, Albertum quemdam ei Atellanum suffecit, Praenestim Theodoricum quemdam Pontificem creavere. Tertius praeterea Masinii lius apud Ravennam Pontificatus titulum usu pare ausus est. Sed non minus imperium quam Pontificatus praedae tunc erat. Nam adversus Henricum Pontisces excitavere filium ejus Conradum, & eo mortuo, filium alterum Henricum, a quo pater imperio spoliatus, captus, &in custodiam conjectus est, ac demum profugus Leodii decessit anno Iros. Violentiam Henrici quarti in Romanos Pontisces animum non
imitatus est modo, sed & superavit Henricus V. quippe in Italiam veniens, a Paschali per vim extorsis jura investiturarum , de qui
bus tantum erat certamen exortum, & ab eodem ritu solito Imperator inauguratus est; sed quam primum ille Italia discessit, haec omnia irrita decrevit Paschalis in Concilio Lateranensi ann. ii tr. inde in Concilio Viennen investituram Episcopatuum haeresim esse declaratum est. Sub Gelasio secundo Paschalis successore Romam rediit Henricus, ut ab eo confirmationem eorum quae 1 Paschali secundo sibi concessa suerant, extorqueret; sed cum ille Roma aufugis set, Burdinum quemdam, quem alii Mauritium , alii G orium octavum appellant, Bracarensem Archiepiscopum Antipapam constituit. Post discessum Henrici Gelasius Romam rediit: hinc inte- sinum in urbe Roma praelium in quo multi cecidEre. Gelasius iterum sugere coactus, habitis Capuae &Viennae Conciliis, Henricum ci Burdinum excommunicavit; cumque in Monasterium Cluniacen
562쪽
138 DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCI LINA
secundus, siti, quo pax inter Pontillaena & Imperatorem inita est,. ac controversia, investituris terminata in Conventu Uvormatiensi, in quo Imperator investituram per annulum do baculum remisit, colonicam electionem & liberam consecrationem fieri permisit, scit ex alia parte Pontifex Imperatori concessit, uteiectiones Episcoporum de Abbatum regni Teutonici coram ipso fierem absque simonia de violentia, inctus aurem regalia per sceptrum acciperet& ex aliis imperii partibus consecratus infra sex menses lia quoque per sceptrum acciperet. Ita investiturarum controversia, quae a Gregorio septimo Ecclesiam innumeris pene malis & classibus assecerat, anno
Ex hae autem totius istius Constitutionis narrationeliquet, ea qum tum a Pontificibus, tum a Romanis Imperatoribus huius dissidii rempore attentata sunt, in exemplum trahi minimὸ posse. Cum utrinque multa praeter jura ac praeter aequitatem omnem crudeliter & imi suerintgesta. Qimvero6quantae, Deus bones calamitates, Etem raria Gr oris sepini in Henricum quartum sententii fluxerunt; in imperios itiones, caedes, rebelliones, bella, parricidia; inIcci sit Episcoporum proscriptiones mutuae, Concilia sibi inv;cem opposita, spoliata templa, uolatae arae, deiecti Pontisces, alii in eorum locum suffecti: de Romano Episcopatu vi & armis decertatum, longo ac diro schismate Ecclesia, vexata, uno verbo omnia sive in Impe iis, sive in Ecclesia si1sque deq ue versa. Quanquam autem varia fuerint pro variis assectibus scriptorum de hoc dissimo judicia, nihilominus tamen omnes regorii de Imperatore deponendo conatum novum & antehac inauditum fuisse agnoscunt: & ex his non pauci Gregorium crudelitatis & ambitionis a
Sic Petriis IrimianusCardinalis, qui Hildebrandum sub Alexandro secundo Cardinalem tantum noverat, nam antequam PapA s rei, mortuus erat Petrus: is, inquam Damianus Ep. io. lib. r. vocat cum Tyrannum Neroniana pietate condolentem, colaphisando
mulcentem, aetuitino ungui palpantem. Et in sine Epistolae, ille missmim Petrum de manibus eruit Hildebrandi, ad cujus imperium ma- o Petro patuit carcer Herodis Leo Ostiens G orio septimo addictissimus, lib. 3. c. Σ Vocat eum clatione turgidum, &c. 8. accusat eum perfidiae, quod post reconciliatum sibi Henricum Matildae consiliis, quemdam E suis ultra montes dirigens coronam imperii illi miserit, &eiadversusin peratorem rebelliori suaserit . in
563쪽
. Rodulphus ipse qui in locum Henrici suffectus fuerat, vulneratus in praelio, paul5 ante mortem salsus est se iniustE in Henricum ex iussione& mandato Pontificis re lasse: Vuleus, inquit, manum
usurpatrem. igitur uisos acceperit vivetis. ωπ in manuumis, . -nta violavi, mortale hoc in saccepi: viderint ergo ii qui nos adsoc instigaverunt, qualiter nos duxerunt, ne forte de , usinpr cipitium aetereae damnatis A. Haec refert Hemoldus Chronici Scis: vorum, lib. I. c. 29.
Denique insummet Gregorium morti proximum , eorum quae contra Henricum quartum tentaverat poenitisisse refert Su bertus in Chronico. is non videat pluris seri debere in rientium Hemici adverseriorum verba eo tempore prolata, quo verae tum demum e cutiuntur pectore voces, detrahiturque persona, manet res, quam quae si odiis & ambitione in laesis ipse,.
Objicit primo Bellai minus, ut probet Gregoriis mi de Hemrici quarti depostione sententiam justam suisse, Concilioriun quae
Pontifices celebrarunt Decreta, ex quibus probata est Gregorii in Henricum quartum sententia. Haec autem sunt, Romanum tertium 4 septimum sub Gr orio, Beneventanum sub Victore tertio, BG Meventanum, Placentinum, &Claromontanum sub Urbano secundo, Romanum sub Paschali secundo. Res γndeo primis majoris fieri non debere istorum Conciliorum autoritatem, quam ipsorum Pontificum quorum autoritate convocati sunt, iisque opponi posse Concilia ab Hemico convocata, quae in Pontificem sententiam tulerunt, Vormati ense scilicet, Papiense, Noguntinues, Brixi ense,&Moguntinum allierum, in quo Brixiensis Concilii sententia est confirmata. Quod si in autoritatem admitti nolint, quia ab ipso Imperatore sunt convocata, fileruntque Epis.coporum qui ipsi favebant; cur non iisdem rationibus nosConcili rum E Romanis Pontificibus convocatorum auctoritatem reiici mus 'Respondeo secundo in Romanis duobus Esiolo Gregorio pronum ciatam in Henricum sententiam depositionis, in coeteris excomm ricatum esse Henricum, non autem depositum.
objicit secundo Belluminus cos auctores qui Gr rii septimi V yy a factum
564쪽
' o .T DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA '
Actum approbarunt, Marianum, Scotum, Lambertum, Schasanaburgensem, Anselmum Cantuariensem, & Lucensem , Geberii. dum Salsburgensem, Stephanum Alberstatensem, Leonem Ostiensesn, Othonem Frisingensem , Dodechinum, & Abbatem Uspei gensem. Verum qui de causa Beli minus Bermonem Cardinalem & alios scriptores ut suspectos reiicit, eadem nos plerosque existis qui Gregorii partes sequebantur in autoritatem admittere non tenemur-Quippe hoc tempore omnes serὸ scriptores Imperatoris vel Ponti, scis partes acriter tuebantur, nec liberum erat hinc & inde mentem aperire, ut testis est anonymus invita Henrici quarti: De inquit, rascribere, periculum; faba, crimen ,. hac lupus, hiae canis urget. Unde non mirum si prudentiores iudicium non interposii runt, caeteri vel in Henricum, vel in Gregorium stylum suum di rexerint, cum d contra potius studio quam Historicorum animo;
sed de singulis scriptoribus pauca dicam. Et primo, quod spectat
ad Marianum Scotum,. ejus auctoritas nullius est montenti, ciun saverit ipse rebellibus Saxonibus, & desectionem eorum probaverit, .non solita eam quae Gr orii sententiam secuta est, sed etiam illam quae antea contigit sub Alexandro secundo : sic enim de hac loquiatur: c ad audiens, inquit, praedifius Otho Dux, gravius quam potest aetam Regus epit, cogocul iue Principibus Saxoniae, rebellare omnem; res fecit Prownciam, merito. Lucensis Anselmus Gre porti septimi fuit Patronus, ut testantur Sigebertus δή Trithemius, ideoque ejus autoritas non majoris est momenti, quὶm ipsius resorii. Ciberhardus quoque eodem munere functus est, &cum Via celone Moguntino Archiepiscopo disputavit; non magis ergo ei credi debet partes Pontificis tuenti , quam Viseloni partes Impera, toris defendenti Lambertiis Schasanaburgensis & alii scriptores ob investituras aetentata in Gregorium Imperatorem damnant, at ejus exautorati mem non omnino approbant, sed tantum historich reserunt. Multi vero autores Henricum etiam post hanc exautorationem Imper .m m appellant quales Anonimus Historiae Franciae Scriptor apud Duchesinium t. qui praeterea observat excommunicationem a Gr sorio latam, contra voluntatem totius penὸ Concilii factam, totum . clesiae statum, turbasse. Albertus Aquensis lib. i. c. 7: Guibertus Novigentinus lib. c. d. Guillelmus rius lib. I. c. i lib. 8. c. et
lib. s. c. 8. Ossio Lambergensis Epiuola ad Paschalem secundum
565쪽
data anno 1 1or. Sugetius invita Ludovici sexti & alii alias a nobi, laudati qui factum Gr rii velut novum & inauditum reprehen
Objiciunt ultimo exautorationem Henrici omnibus aride ipsi Henrico terrori suisse, & quamvis nonnulli existimarint injuste hane a Pontisce latam nullum tamen suisse qui dubitarit totestatem esse Pontifici R s deponere, quod & ipie Henricus in Epistola quadam
agnovit, in materia haereseos fieri posse eo tempore quo Gregorio maximὸ hi sensus erat. Respondeo ex dictis constare quamplurimos non modo injustam, sed & illicitam cxistimasse exaurorationem Henrici ita Anonimus in historia seu apologia vitae Henrici relatus inter veteres rerum Germanicarum historicos: Qua subreptione, inquit, delusus Apostolicussimul honore creandi Regis quem bisas citer obtulerant impul us, Regem banno tui davit, a tot omnes qui fidem Regi juraverunt a juramento quod factum multis displicuit or asserebant tam inefficaciter quam illicite factum. Hoc ipsum agnovit Gregorius qui consultus ab Herimanno Metens quomodo novam illam & inauditam autoritatem quam sibi asserebat probare posset, respondit his verbis Ep. 21. lib. 8. Quod aut m, inquit, postulasti quasi criptis nostris Juvari ac praemuniri co
ira illorum infamam qui nefando ore garriunt autoritate sanctae Sr Apostolica Sedis non tui se Henricum excommunicari nec quemquam a S cramento elitatis Psolvi. Non adeo necessarium nobis videtur, ct e. Idem Ep. s. lib. 7. motquot, inquit, latini sunt omnes asam He rici praeter admodum paucos laudant ac d fendunt Ur duritiae ac impi
ratis circa ipsum me redarguunt.
Nec vero attendendum est ad ea quae Henricus aut alii Imperatores renim suarum necessitate coacti dicere, promittere aut ficere potuerunt. Sciunt enim omnes iniquum omnino esse ex hujusmodi condiationibus pervini Ptortis aliquid juris assiimere. Non est ergo quod adversarii urgeant Henrict ad extremas angustias redacti propositiones, pollicitationcs aut submissiones. Has enim semper extorsitn cessitas. Sic initio dissidii cum cius opes & copiae fractae omnino forent coactus est iniquas subire pacis conditiones, atque in Italiam protacisci & ibi a Pontifice miserabiliterabsolutionem & veniam deprecari. Sed, ut observat Lambertus, omnes Italiae Principes factum Imper toris omiuno improbarunt, ipseque Henricus poenitentia ductus eas
ut nullas & extortas revocavit.
Quod vero additur Henricum ipsum eo tempore quo maximo
566쪽
Gregorio insensus erat agnovisse in casu haereseos It ges & Ι --.tores deponi posse non omnino verum est. Id enim tantiun ille cincit dubitanter, & per quamdam concessionem aliundd probans iamii λδ fieri debere & in Ecclesia factum non esse, sic enim habet in Epistoli post synodum Briacensem scripta: is Et nos quidem,
, , inquit , haec omnia sustinuimus dum Apostolicae Sedis honorem comis servare studuimus, sed sic humilitatem nostram timorem sorid in- ,, tellexisti, ideoque in ipsam Regiam potestatem nobis a Deo concesse is sim exurgere non timuisti quam a nobis auferre ausus es minari, quasi nos a te Regnum acceperimus. quasi in tua& non in Dei ni senu sit Regnum vel Imperium, quia Dominus noster Christus nosse ad Rcgnum, te autem non vocavit ad Sacerdotium, &c. Me qumisque licet indignus inter Christianos siun ad Regnum vocatus te,, teste quem sanctorum Patrum traditio soli Deo judicandum docuit, nec pro aliquo crimine nisi a side quod absit exorbitaverim depo- nendum asseruit: cum etiam Iulianum Apost tam prudentia sancto- ,, rum Episcoporum non sibi, sed soli Deo deponendum commiserit.
se Ipse vero quid verus Papa Beatus Petrusci amat Deum timete, R es in honorificate, tu, inquam, quia Deum non times me Christum eius inhonoras. Ex his videre est Henricum per concessionem tamium & ad mentem ac secundum principia Gregorii de Romanorum fistori ob fidem deponi posse Reges, at a quo possint deponi nosti dicit, imo statim addit eos non ab hominibus, sed a Deo deponendos; isque probat, thin exemplo J uliani Apostatae tit in dicio beati Petri,
quare ex ejus testimonio pro i non potest Reges deponi revera pos se, cum a fide aberrant. Sed tantum si quando deponi possent x md in negotio fidei, quod tamen verum non est. Henricus scilicet S Episcopi qui ab illius partibus stabant exautorationem a Gregorio actam duplici ex capite arguebant: Primo eo quod huiusmo potestatem non haberet Ponti sex, dcinde ex eo quis etiamsi aliquando. Reges deponi possent, seri id non posset nisi in casu haereseos, quod tamen faciendum non esse probabant exemplo Juliani Apostatar&beati Petri testimonio. Falluntur eigo qui istud per concellionem ei ictum Reges non posse deponi nisi a fide exorbitaverint afirmatὶ didum esse autumant. Non advertentes haec verba quae praecedunt te
.leste, quae manifestὸ probant id tantiim ad mentem Cregoriidictum
suisse ab Henrico & Episcopis qui ab ipsius partibus stabant.
567쪽
DEcimo exemplum , inquit Bellarminus, est Innocentu II Othonem Isimiliter deposuit, ut patet ex Blondo Deciae ιψ'. 6. Respondeo Othonem nunquam legitimum fuisse Imperatorem rNam post mortem Henrici Vl. Imperatoris qui filius fuit Frederici AEnobarbi, Imperium de jure pertinebat ad Fredericum secundum Henrici sexti filium adhuc infantem, vel si non videretur is Imperio idoneus, Philippus Dux Sueviae Frederici AEnobarbi filius Hem. rici sexti' frater, cui administratio Regni ab Henrico moriente fuerat commendata , ut testis est Blondus, erat eligendus, vel si aliter fieri non posset, Imperator eligendus ea lege ut eo mortuo Imperium ad fratris silium rediret. Juri accedebat electio Principum, nam vivente adhuc Imperatore, Henrico VI. eoque procurante M ut ait Abbas
Uspergensis, Principes Allemnia pene omnes silium parvulum i us
edericum T. Wdhuc in cunis vagientem assumpserunt in Regem, G-
qu delitatem juraverunt, litteras de hoc facto cum sigillis suis Inreperatori transenserunt. Post mortem vero Henrici plures Philippum elegerunt, Otho ver5 Dux Saxoniae a paucioribus est electus, nam
ha Epist. electionis huius, quae est apud Baronium ad annum unus ex Electoribus subseripsit Adolphus Coloniensis qui posset ad Philippum transiit& cum eo duo tantum Episcopi Paderbonensis &Mindensis, unus Dux Henricus Lotharingiae &Brabantiae, Comes unus Henricus de Kulce, at in electionem Philippi consenserunt Archiepiscopi tres, Episcopi novem, Abbates quatuor, Rex unus, Duces quatuor, Marchio unus cum Nobilibus Allemanniae qui litteris consensum praebuerunt. Philippo favebat cognominis Franciae Rex , Othoni Innocentius tertius qui in cap. venerabilem hujus elicitionem confirmaverat. Philippum quem olim excommunicatum dicebat, ita exossem habens, ut teste Uspergensi dixerit se ablaturum Philippo Diadema, aut sibi Papae insigne detracturum, nihilominus Philippus Imperio per decem annos potitus est , repugnante primum ac deinde cedente Othone, cum quo pactus erat Philippus, ut post mortem suam filiam eius duceret & Imperium: obtineret. Itaque post mortem Philippi iterum electus Otho Imperium invasit, at nec electio ista quamquam concordibus Princi-
568쪽
pum votis secta rata haberi debebat, nam Fredericus secundus, Neri-rici sexti filius legitimus erat Imperii haeres, eique fidelitatem ipse juraverat, ac proinde nec potuerat Philippus de Imperio ad se ad tempus tantum pertinente cum Othone pacisci, nec Principes electionem irritum missa fidem violare. Cumque iam adolesceret Fredericus , erat is in Imperio confirmandus, non eligendus Otho. Itaque cum Henricus sextus moriens, ut testis est Blondus, uxorem & Frideria cum silium commendasset Pontifici, potuit & debuit illeipsius causam agere, eumque legitimum Imperatorem declarare , Othonem
vero, ut nihil juris ad Imperium habentem, rejicere. Verum uti, quod veritas habet, liberὰ dicamus, non id habuit in mente Innocentius, ut Frede, cum injustὰ oliatum restitueret, nam Othonis electionem ipse probaverat, & Philippum a patre derici Henrico curatorem cle fium proscripserat, sed in Othonem exarsit, quod vellet ille, ut testis est Matnaeus Parisiensis, jurare possessones Imperii a Pontificibus usurpatas recuperare, vel ut alii volunt quod Regnum Siciliae qimd Ecclesiae s udata iuris esse Pontis ex arbitrabatur, sine investitura ejusdem Ecclesiae velle occupare sed sive hac , sive illa potius de causa deposuerit; fitebuntur ipsi Bellarminus, Baronius & alii neutrum istorum ad deponendos Re 'pes sufficere , cum causam solam haereseos vulgo afferant ut legi
Quanquam verb Otho quartus sententii Innocentii dejectus ret & Fridericus Imperator secundus a Principibus Imperator electus,
nihilominus tamen nec confirmatus, nec coronatus ante mortem
Othonis, ut testis est Albertus Staden sis ad annum i 2 9. ceterum ex dictis manifestum est. Primo Othonem Imperii potius invasorem dici debere quam legitimum Imperatorem. Secundo Innocentium
Philippo legitimo Imperii curatori iniusto obstisse. Terso eund
Othoni perperam savisse, de electionem ejus immerito confirmasse. Quarto eum non causae aequitate, sed rerum suarum promovendarum studio motum Othoni postea Imperium abrogasse. Quinto Frcdericum legitimum Imperatorem non fuisse vi abrogationis huius, sed electionis principum & jure haereditatis, Othonem vero non idcirco illegitimum Imperatorem quod suisset a Pontifice dej ctus, sed quod nullum jus ad Imperium haberet, nec legitimὶ sui Lset electus. De
569쪽
Um cimum, inquit Bestaminus, exemplum est Imrocentii m.
qui in Conciliogeneraei Lugdunensi consentientibus universis Fr doricum deposuit, or vacavit tunc Imperium annis 28. ut Matthaeus miserius in Chronico annos is , O extat sententia de sententia ex re
judicata in sexto. Fredericus ille est de quo modo diximus Henrici sexti filius cui a Patre moriente Patronus datus fuerat Innocentius, s is hostis potius quam curatoris partes gessit, nam & eum eiusque Patruum, cui administratio Imperii concredita erat, Imperio spoliare conatus est, & Othonis adversus eum electionem probavit, & ipsum Fredericum in minoribus adhuc agentem regnis Siciliae & Apuliae spoliare tentavit, ut testis est Nauclerus generatione 3 QReliquerrit , inquit, Henricus VI. uxorem constantiam cum parvulo Aio Tr derico II. moriem Inuocentii nuper ejecti curae, qui ut mox per Princiapis obitum jura Sicilia repetiit, ita post. Constantia interitum postea non tam sutela nomine quam sui juris tuendi causa Siciliam' Apuliam aimin rabat.
Innocentio tertio successit Honorius tertius ii quo per Ostiensem Episcopum post mortem Othonis Fredericus secundus Imperator Romae coronatus est. Et tum, ut reserunt Uspergensis & Naucis rus, Fredericus secundus de bonis & praediis Imperii in Italia sitis,
Multa contulit Ecclsae S. Petri , ervota votis accumulans, de manu
ejusdem Disivi rursus crucem accepit , ad perficiendum iter Hiem I mitanum. Initium vero dissidii inter Fredericum de Pontificem sic refert Cuspinianus: Contra duos Omiret Thuscis Mathaum videlicet est Thomam qui sera piadamta terras suae .itionis occupa erant in s lia pugnare coepit est expugnatos bonis omnibus pri vir: Hi confugiunt Romam, praesidirim Sedis Apostolicae implorant, quocirca Imperator multoties conquerebatur, quod inimicos suos &hostes publicos Sedis Apostolicae foveret. Inde non levis causa odii Imperatoris in Pontificem, unde etiam prima inimicitiarum somenta inter utrumque
exorta sunt.. Huic controvesae successit de investituris. disiceptatio nunquam non ilia' magnis motibus agitata,.. Fredericus enim, teste Nauclero Generat. 4I. Ditisnem vexaracvit Pontificium, Pontisi es cst Archiepisei ZZZ copo.
570쪽
. σ ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA.
pos ponere in Ecclesiis modo sis institutos a Papa expellens collictas ob Ecclesiis exigens , dicebat enim jus Rigoui Simoiae in Uliationibus Prae-iatorum ab antiquo debitum minorari a Papa, quia eorum primitigiu- Innocentius tertius se tulisset Constantia Frederico puero exissente, ne
s. ra ditium est, sortὰ suit privilerium de quo in folia i6. q. r.
quod Apuliae Reges liabeant investire, admonitus autem super bis non obtemperabat admonentem magis magisque in dies sprevit, una eum percu u Pontifex anathemate, nisi resipi ret, iterato Pontifex privationem Imperii Regnorumque addidit. Tertio per contumacem e asperatur Pontifex ,. omnes Imperis G regnorum olim suorumsubditos a sacramento fidelitatis absolvit, hac fuerunt semina malorum plurimo
Honorio tertio mortuo successit GrNorius nonus, hic ut potERperbus, inquiunt Uspergensis&Cuspinianus ad annum 1227. Fr-dericum excommunicare primo anno Pontificatus siti coepit ob causas frivolas &.vanas nullo iuris ordine servato ; Nauclerus ait Scriptores de causis istis non convenire, Antoninum excommunicatum eum narrare eo quod investituras Pontificum &collationes boneficiorum usurparet ; terras plurimas Ecclesiae nollet restituere, Clericos vectigalibus privaret & census de seudis Ecclesiae nollet reddere. At ex Epistola ipsius Gregorii palam fieri, ait Nauclerus, non ob has causas excommunicatum elle a G orio Fredericum, sed quia expeditionem in terram sanctam quae ipsi sub poena excommunicationis praecepta fuerat non susciperet, sed excusationem l gitimam asserebat Imperator, dicens se dicto te vire prosectum esse,&in itinere infirmitate correptum coactum fuisse reverti, Pontificem vero hanc aegritudinem velut simulatam pro excusatione non habuisse. Eandem excommunicationis causam refert Cuspinianus, Nis, enim, inquit, aliam causam ha is Pontifex, quam quod votum per rinationis non exobvisset... At Imperator, ut ait Uspergensis, anno Domini 1128. Voliri implere votum suum pacatumsta Papam escere, transfretavit ad temram sanctam mense Augusto, multas inuit perfida proditione Tmplariorum c. . Papa vcro captata occinone δε issensia Imperatoris ci piosum exercitum destinavit in Apulia ,. 2 terram Imperatoris inservitio Christi demorantis, quia nefandi di re, ab lii O AHfecit O crucesignatos ne tra retarent omni stadio prohibuit, tam in Apulia quin, in Lomiaria..