장음표시 사용
31쪽
3 4 2'eue quod hiabes, ut nemo acc*iat coronam tuam ... Mitto alia multa tum Veteris tum Novi Testamenti. Iam si exempla quderimus, multos reperiemus, quia side et sanctitato defecerunt. Nullum antiquius
Bisarri potest, quam Angelorum, et primi hominis lapsus. Tum et illa occurrunt, Satιlis, Dauidis, Salomonis etc. Et in Novo Testam. Iudae Proditoris a 'menaei et Alexandri, qui circa fidem naufragaverunt. I Tim. I atque ipsius Principis Apostolorum Petri.
Supervacaneum est ex ratione pugnare contra Sententiam, quae videtur in Christianae Religionis opproprium, et rationis offensionem' conficta. Quo quo enim se vertant Besormati, rem non expediunt, sed involvunt magis. Quare, ut optime advertunt
Walenburgenses se justificat. cap. LXXXIM, ex praestructa falsa hypothesi , quod in electis post
Birocia quaeque peccata remaueant habitus fidei et Charitatis, in duas abierunt oppositas sententias. Plerique omnes, maxime post Dordracenam Syuom dum consequenter sectae suae principiis pertendunt, electos etiam gravium peccatorum reos, non tantum
in justitiae permanere, sed etiam filios Dei esse, et
amicos: verum innumeris premuntur Scripturae locis quibus criminum rei ut Dei inimici et injusti declarantur. Igitur alii contendunt sceleratos, a Dei adoptione et amicitia esse quidem exclusos: sed manere in eis fidei et charitatis habitus; non advertentes ah surdum esse, habitum charilatis sine Dei amicitia consistere. Utrique, cum se OPPugnant , Catholicorum sententiam adstruunt.
32쪽
DIcuNT I.' x.' In Scripturis disertis verbis diei lor, Christum esse iustitiam nostram. Jeremias cap. XXXIII
de suturo Messia loque iis ait . . . Hoc est nomen, quod Poeabunt eum . . Dominus justus noster . . vel, ut ex
hebraeo vertunt: Dominus juptilia nostra. Iuxta Apostolum I Cor. I Christus factus est nobis a Deo iustitia . . et aclRom. V dicitur Christum pro nobis facium fuisse poemeatum, ut nos siseremur iustitia Dei in *so. Ergo no stra iustitia alia non est, quam iustitia Christi nobis imputata. 2.R Iustificare in Seripturis saepe idem est, ae justum declarare. Sic Isaiae V 25. . . Vae, qui juslificatis impium. RESPOND. AD I Q. Christus ea ratione iustitia nostradicitur , quia quidquid in nobis est gratiae supernatum ratis effectus est salisiaclionis Christi, quae nobis in iustificatione consertur , et applicatur ; ut Tridentia docet Sess. VI ea . VII) ... M Et boc modo non esset ab is surdum , ut explicat Beliamin. De justifleat. Lb. IIM eam Xὶ , siquis dicerei nobis imputari Christi iusti m. tiam et merita , cum nobis ita donentur . et appli-m centur, ac sii nos ipsi satisfecissemus, dummodo Μ non negetur, 'se in nobis praeterea justitiam in hae ν, rentem , cui justo Dei judicio non debeatur poena ,
An αφ. Quando de hominis iudicio I agitur I potest
equidem iustum declarari, qui justus non est: at omne Dei judicium necessario veritate nititur ; neque Deus , iustum habere, aut decIarare potest, nisi quem ipse in trinsece faciat, aut secerit iustum. . DIcusT II.'i.' Homo etiam justificatus, testante Scriptura. adhuc vere Peccator est; et remissio Peccatorum non
33쪽
e,i vera peccati ablutio, et extinctio, sed tantum non imis Putatio . . . Si dixerimus, quoniam 'eccatum non habemus,
pei vos seducimus. 1 Ioan . I 8i Ei Apostol. de se ipso ali Rom. VII I .... Nunc autem jam non ego Venor illud i maluin red quod abitat in me mecatum . . .
I eindE frequenter occurrunt haec et similia . . . mali. quorum remiςs sunt iniquitates , et quorum tecta sunt peccata. Beatus Dir , cui non im'utaoie Dominus necca tum . . . quae verba ex Psal. XXXI citat. Apostol. ad Rom.
Iv. u.' peccata tolli non possunt eo sensu, ut qui Pe cavit , dicit deinde posset non pereasse e sed tollucitur lautum quoad formale , siquidem tollitur reatus culpinet poenae. Ergo optime cum Prolestantibus clici potest, manere Peccata post iusti fientionem. Ila Abhas mesanus in eogilationibus privntis de methodo re unionis. BEsp. AD IJ S. Ioannes de culpis levioribus loquitur. a quibus ne iusti quidem immimos sunt. Deinde longe aliud est eredere se ah omni peccato esse immunem . et ideo justificatione non indigere; aliud peccatorem ma-Dere , Eliam a cepta justificatione. Haec certe S. Ioannia sentetitia non fuit, qui thidem v. uit . . . Sanguis Iesis Christi Filii eius emtandae nox ab omni 'eccato . . et P. 9... Fidelis est et justus, ut remittat nobis 'eccata nostra, et emundet nos ab omni iniquitate . . . Apostolus ad Bom. VII de eoncupiscentia loquitur quae improprie tantum
peccatum dicitur ...is Hanc concupiscentiam, iam Trident.
- Sess. V can. V J, quam aliquando Apostolus pe
m catum appellat. S. Synodus declarat Ecclesiam Catho-ν licam, nunquam intellexisse preeatum appellari, quod M vere et proprie in renatis peccatum sit 3 sed quia ex π Peccisio est , et ad peccatum inclitia . Si quis aulem
D contrarium seri Seril, anathema Sit . . . M. APOStol. eum
cap. VlI multa de naturali hominis eorruptione dixisset.
ut gratiae medicinalis necessitatem adstrueret, Sic e-Disiligod by Cooste
34쪽
eludit v. I.' cap. VIII. ... Nihil ergo damnasionis est iis, qui sunt in christo Iesu . . . Caelerum , quamvis legi, aut non imputari peccata . si vim vocabulorum spectes , non sit idem ac lolli et deleri. Idem lamen omnino hare signifieant, si ad Deum reserantur. Deo non potest aliquid legi, nisi penitus deleatur . . . Omnia enim nuda sunt , et a erm Oculis ejus . . . Hebr. IV. Neque potest Deus non imputare peccatum . hoe est , hominem non habere impium , nisi desinat esse impius. Hi ne Augustin. Contra duas Epist. Pelag. lib. I ea . XIII , Pelagianis Ecclesias imputantibus, ejus sententia Peccata non auferri, sed radi , respondit:
is Quis hoe nisi infidelis assirmery - Et alibi scine. II in Ps. XXXIJ ...is Non sie, inquit, intelligatis, quod di-- xit, Peccata cooperta sunt, quasi ibi sint et vivant n.
Vid. apud Bellarm. lib. II cap. IX Iustini Martyr
AD 2.φ Haec interpretatio est Doetissim. Molani. moderati Prorsus consilii viri, et Pacis studiosissimi. Neque dissicita esset hac ratione viam eone illationis invenire. Nemo Catholicorum unquam ita desipuit, ut assereret, factum insectum fieri posse; seu peccatum lolli quoad materiale; ad nos cum Scriptura et Patribus et secundum communem hominum serasum peccatum lolli dicimus, cum tollitur reatus . . . m Hoc est non habere peccatum,.. ait August. Lib. I de nu t. et eoncu . ea . XXVIJ, - reum non esis peccati . . . n. Ipse Melanchion In Iocis communib. tu. de pece.) ait, formale peccati esse reatum At certe su hiata rei forma , ipsa rei ratio . et natura uestrui ur. Nam per formam res id emo itur , quod est. DIcusT III. ' Doctrina Protestantium de side justificati terii hi I habet, quod ollandere possit Catholico . Lil euler
35쪽
jη in dudum ad iustos limites adstricta est haec eontrov8rsia. Haec ipsa prupositio: Mur fides Iustificat, quae loldissensionum causa fuit, nihil liabet reprehensiona diagnum , si distinguitur ii ter fidem solam, et solitariam. Ilare fidem mortuum significat, bouis operibus, et bene agetidi proposito destitutam ; illa non item. Ergo et B Esp. Nostrum est fidem illam accurate exponere , quam Delesia Catholica a Patribus accepit, Et contra novellos errores in Concilio Trident. definivit. Quo propius ad hane necesserint Protestantes, eo planior patebita diius ad conciliationem. Doctiss.' Molano , cum elusis modi sententiam prodidisset in suis cogitalionibus privatis, respondit Bossuetius. is Quod fides justificet nonis nuda. si sola aut solitaria ac bene merandi yro. is posito destituta, ubi Lulli erant cum amplissimo au- . clore consenseriti , omnino Catholicis salis secerint n. His lubentissimie subscribimus; nam de vocabulis non dim. sputamus. Concedemus et hoc Protestantibus I solam fidem iustificare, si per solam fidem eam intelligant, quia
Dicu NT IV. ' Si Protestantes die unt, ad iustiseationem requiri, ut quis iustificatum se credat fide divinar nihiIeerte dicunt a Christi Religione alienum. An non , ut ipsum Trident. docet, credere oportet, quae divinitus revelata et promissa sunt Aut an dubitare licet de veritate promissorum, aut de Dei in exequendis promissia fidelitate An de Sacramentorum esscacia P An de meritis Christi, et satisfactionis abundantia λ Sed de ipsa fide. qua iustitiam Christi apprehendimus, non potest esse dubitandi locus ; nam qui credit, et scit se erect re , iapotest absolute certus esse de sua fide. Ergo elo.
BEsp. Si quid in hae Protestativum doctrina reprehendimus , id reprehendimus quod nimium est, qMori extra legi limos terminos excurrit. Discant tandem Christi
36쪽
doetrinam ibi quaerere, ubi eonstanter media itur via , ubi sortiter contra errores pugnatur, sive a dextris, sivea sinistris irruenies. Catholica Ecclesia illud imprimis in peccatoribus requirit, ut cum filiali fiducia ad Deum ae cedant, et ex misaricordiae divinae consideratione in spem erigantur , sidentes Deum sibi propter Chrisium propitium fore et verum haec fiducia non pertinet ad illam fi dem divinam , tui salsum subesse non potest. Si salutem cum timore operari lubemur, illud nihil habet Deo
injuriosum; omnis enim iii mendi ratio in nostra infirmitate sita est, et in volun lalis nostrae inconstantia. Vid. Conei I. Tridentini locum in probat. Ei latum.
illud quod in obiectione additur, nos posse absolute
eerlos esse de fide nostra, ex Molano desumptum est. Ad id respondet Bossuetius Res . ad cogit. yrio. Molarii P. I n.' a . J. Virum eruditiss. ibidem fateri , nos de sa-IMe certos esse dumtaxat conditionaliter. At certe non vi Hotur, furere neces e sit, ut de justifcqtione certiores simus, quam de 3alute. Alisi hoc idem argu entum urget Ibid. n.ο 6 uiae etiam n.' Si certitudinem de justi atione absolutam requirunt Lutherant: cur ipsi toto animo abhorrent a salutis certitudine , quam Calvini sim obtrudunt , ne quis infletur; cum in iustificatione idem ait periculum, et aequo utriusque conditio..Accedit a.' quod homo quidem certus esse possit de sua si e : at Certus non est, au fides sua talis sit , qualis ad iusiis. Cationem requiritur. a.' Quod iustificationam prin edere debeat poenitentia, ut Scriptura ubique clamat: at de Poenitentia, et vera conversione ne ipsi Lul herani certos se esse considunt. 5. ' unod haec Prolestantium doctrina consectarium sit eorum dogmalis de imputata iustitia Christi, euius salsitatem iam demonsuavimus. Ipsi enim eo in Cedunt, hane certitudinem haheri non posse de regenera
37쪽
XIII n.' 5.). ut mutilum semper est in hae rame, ita multiplicem dubitandi materiam in se continet. Deinnique praetermittere non Possumus hoe magni Lethntietii ratiocinium s Syst. Theotor Mog. edis. II mg. 62. IM S; credere se justis tum requiritur ad iustifieationem, is et proinde iustifieationem praeeedit, utique eredere se iustificatum debet. qui iustificatus nondum est; debet
g. II. De quibusdam quaestionibus, quae ad fidem Catholicam non ρentinenti
An gratis sanetisseans ait aliquid homini intrinsece inhaerens ρer modum habitus R13ν. Concit. Trid. Sess. VI ean. XI definivit hominem iustifieari per gratiam et charitatem, quae in cordibus diffunditur, et ipsis inhaeret: verum RDomine habitus eonsulto abstinuit; ne quorundam Theologorum opinioni praejudicium asserrete Ηue enim Coneilii institutum spectabat, ut eontra ha reticos ostenderet, homines justificari non extrinseca justitia, ut illi dicebant, sed intrinseca, et inhaerente. Ita gravissimi Theologi, et inter alios
Andreas Vega s In Sess. VI Cone. Trident. de Imatis lib. VII eay XXIV. J , et Melchior Cararas Lib. VII de Deia Theol. ωρ. II. J, qui ambo
38쪽
Conei l. interfuerunt. De fide igitur non est, iustitiam , et quae eam ess cit, gratiam sanctificani messe qualitatem aliquam animae impressam, seu hRhituale aliquid et permanens. Attamen omnino certa est hasta sententia, et ex Coneilii Tridentini des nitione tam aperta ratione eolligitur; ut jam Communis sit inter Theologos, et contraria ab omnibus ut erronea habeatur, et temeraria Vid. Catech. Cone. Tr d. p. ll eap. II q. 35 Sed et Protestantes ipxi inter iustilicationis donum inhaerens, et habituale tam parum distinguunt; ut, qui internum aliquid, et inhaerens admittunt, illud aha que omni haesitatione habiliae vocabulo exprimant. Sie Gibnitet in systemate theolog. ait. . . . re Si justificatio sum matur, ut in do e trina morali, ut justus sit, quin habitu iustitiae est praeditus . . . manifestum est, is habitum illum iustitiae a Deo nobis infundi in rem generatione, cum novum hominem induimus. met matre sitis Theologus Calv. a Veronio eitatus, ait, spiritum novi Adam, seu justitiam inhaerentem in nos derivari per regenerationem; sicut cor ruptio habitualis Adami derivatur in nos Per gene rationem naturalem.
An gratia eaneti scans ait ipsa Spiritus Sancii persona
B p. Haee sententia eximium defensorem et patronem nacta est in doctissimo viro Dionoesio P
tario , qui de Trinit. lib. VIII eap. IV n.' s, ita
39쪽
habet. . . . Praeclara qua dam, et ad fruetum anum marum jucundissima superest inquisitio; utrum- nam i cum ad nos mitti, ae donari nobis dieituris Spiritus Sanctus, de ejus persona et substantiam id ait intelligendum, tanquam oeculta quadam .m ratione ipsa Spiritus persona se se in nostrosae unimos insinuet. . . n. Iam ante Pelaνium Magister sententiarum doeuit lib. Ι distinet. I7, ehar
tatem, qua diligimus Deum et proximum, esse ipsum mei Spiritum Sanctum. Legi merentur, quae hae de re suse, ne pro more suo egregie disputat μωνius. Altamen contrarium tenent Theologi fere omnes, qui justitiam et charitatem dicunt a Spiritu Sancto produci quinem, sed non esse ipsum Spiritum; et eum Seriptura ait ad Rom. V. . . Charitas Dei d usa esι in cordibtis nostris Per Θiritum Samctum qui datus est nobis.. aperte charitatem disti gui a Spiritu Sancto tanquam effectum v caum.
An gratia sancιimans sit ipsa charitas; an aliquida charitate dissimctum Z . Bxsp. Apud omnes certum est, gratiam sun tificantem, seu habitualem esse aliquid distinctum ab illis virtutibus q ae possunt in homine permanere, absente gratia sanctificante; ejusmodi sunt, fides spes etc. Unde de charitate tantum hic quaerituri Ιlano a gratia sancti sicante realiter distinetam esse S. Thomas isocuit, et post eum Thona istarum Scholo;
40쪽
Iin hac imprimis ratione innixi, quod Scriptura degralia et charitale, tanquam de rebus distinctis loquatur. Ut cum II Cor. XIII dicitur. . . . Gratia D. N. I. Christi, et charitas Dei, et communicatio Sancti θiritus ait cum Omnibus Mobis.... Sed levia haec sunt; nam particulam eι non semper probat distinctionem inter ea, quae conjunguntur. Deinde, ut Eslius observat, magis ibi distinguuntur Personae, quam dona. Gratiam debemus Filio, qui eam promeruit,'charitati Patris, vel Dei, qui nobis Filium dedit, et Spiritui Sancto, qui eam diffundit in cordibus nostris. Illa ergo sententia, quae gratiam sanctificantem ait a charitate non esse distinctam multo communior est , et gravioribus sussulta argumentis. Non
exigui ponderis argumentum hoc est, quod saerae Litterae, quidquid gratiae sanctificanti adscribi solet, id etiam e haritali attribuant. Sic I.' gratia sanctificans nos Dei filios emcit: at idem de charitate assirmat S. Man. epist. I cap. IV. . . . Omnis qui diligit, ex Deo narus est.... a.' Gratia Deo gratos nos reddit, et acceptos: idem essicit charitas, Ioan. XIV at .... Qui diligis me, diligetur a Patre meo. . . 3.' Gratia vitam spiritualem infundit: sed de charitate id ipsum dicitur. . . . Translati sumus de morte
ad vitam , quoniam diligimus fratrer. Qui non dubra, manet in morte. . . . I Joan. III a 4.-4' Gratianos Deo conjungit: id quoque praestat charitas, I IOB n. IV. . . . Qui manet in charitate in Deo manet, et Deus in eo. . . . S.' Denique gratia gemenvitae est, radix honorum operum: idem vero de