장음표시 사용
41쪽
charitate praedieatur. . . . coronam visae repromisit Deus dialensibus ae.... Ut S. Iacobus ait cap. I. Et Apostol. I Corinth. XIII omnium sere virtutum actus eharitati .dscribit. . .
Aecedit Concilii Trident. auctoritas. Gratia fian-etificans utique est ea, per quam impii justificantur. At Concilium doeet Sess. VI eap. VII hane iustifieationem fieri, is dum per Spiritum Sanctum is charitas diffunditur in eordibus eorum , qui j ω stificantur, atque ipsis inhaeret . . . . Est ergo charitas quid unum eum gratia sanctificante.
42쪽
I. duae nune sequuntur de gratiae aetualis natura multo minus operae et diligentiae postulant; cum omnia sint in quibusdam controversiis posita, quarum aliae ad vanas Scholasti eorum quaestiunculas relegandae sunt, ullae quae tamen momenti aliquid habent, ne ad graviora properantibus moram L ciant, perstringendae sunt breviter. De gratia scimus, quod supra naturam sit, quod gratuita sit, quod necessaria. Neque Bliam naturam esse contendimus actualis, et habitualis gratiae. Haec in sui exordio actualis est; tune manet instar dispositionis et ha-hitus in homine, atque iterum actualis essicitur, quotieseunque veluti scintilla, novu natu excitatur. Hine Pauca sunt, ad ea, quae jam exposita fuerunt, adjicienda; ne eum, quae altiora sunt, Percunctari
43쪽
et explicare praesumimus, non lueem sed tenebriis affundamur Catholico dogmati. II. Ergo eeleriter et peranguste dicemus, de quibusdam Theologorum opinionibus circa gratiae
actualis naturam. Arualdus epistola ad D. Diaoanceleontendit, illam nihil aliud esse, quam ipsam actionem mentis deliberatam Et liberam. Verum, sicut haec sententia a dans eniano systemate aliena nota est; ita etiam satiae rationi non est consentanea; nam eum actio illa voluntatis effectus gratiae sit, prosecto gratia ipsa esse non potest. Alii gratiam excitantem operationem in deliberatam esse dicunt in anima existen em, nec tamen Bb ea productam:
sed quis cogitare sibi potest actum animae, ab anima non productum 7 In hac enim hypothesi anima non Bgeret, sed pateretur. Iterum alii magni nominia Thelogi omnemi ι difficultatem,tolli existimant, at gratia ejusmodi de gratia i primatexcitante agiturὶ actio mentis dicatur in deliberata, ab anima physiee et active produeta. Verum et haec sententia
non satis .ecurata videtur c grutio, enim, qua voluntas primum excitatur ad bonum simul ri nobis est, et sine nobis. Igitur re uobis oqn producituri, sed ab uno Deo, cujus et idonum est. Sed de
x III. Nune pavea de ea sententia ,. quae . quamvis ad finem non pertineat, ad eam tamen propius noeedit et ad sanae doctrinae intelligentiam plurimum valet; id est: n Gratiam internam aetualem non in illu-- atratione mentis tantum convistere, sed etiam itiis voluntatis moliaue M. Haec εecilentia tam comm uuis
44쪽
est apud Theolog 6s, ut ab ea recedere Planctemerarium esset. Nihil in Scripturis clarius expri
mitur . . . Dabo vobis cor noMum . . . austemm cor
avidetinἡa . . . et faciam , ut in Praeceptis meis ambuletis .... Eetech. XXXVI . . . Dabo legem meam in Misceribus eorum, et in corda eorrem scribam eam ... Ierem. XXXI. . . Deus est' pii γeratur in nobis Melle et Persicere . . .: Philipp. II I 3. Eodem modo Ecclesia orat, ut Deus grntia sua voluntatem nostram moveat, et inclinet. Et S. August.
multis in loeic de hoc Dei adjutorio loquitur, quod voluntalem excitat, juvat, ae movet ad honum, non tantum per instructionem , sed i ut ait lib. IV Ad Bonis cap. V . . . . per inspirationem dilectionis,m ut cognita sancto amore iaciamus ... n. Quae
quidem voluntatis gratia ipso Augustino iudice ibid. proprie gratia est. Ubique illam esse dieit
gratiam novae legis, qua voluntatis humanae ganeo tur aegritudo . . . . Voluntas nostra ostenditur iu- is firma per legem, ut sanet gratia voluntatem, et is voluntas sanata impleat legem . . . v. De spiritu et liti. cap. IX. De hac gratia ipsi controversia erat eum Pelagianis .... Eam volumus gratiam lateaturo Pelagius , qua non solum revelatur sapientia, erum etiam et amatur . . . . . De gratia ChristicBP. X.
45쪽
Pertraetatis iis, quae ad naturam gratiae tum actualis, tum habitualia visa sunt pertinere, id sequitur, ut quantum pateat gratiae adjutorium videamus. Iuliae controversia duplicis generis hostes experimur, ex adversis partibus contra veritatem Pugnantes. Sunt qui gratiam Dei, sunt qui hominis libertatem evertunt. Illi liberum arbitrium inflant, valere hominem suis viribus alunt, nec indigero medici a xilio nulla originali labe vitiatam naturam. Hi contra penitus perditum, et pessumdatum esse liberum arbitrium clamitant; malum esse, et vitiose eupiditatis veneno infectum , quidquid non potentiore
supernae gratiae virtute in mente nostra exprimitur. Inter has eontrarias sententias ita nobis incedendum est, ut a veritate Catholica ne latum unguem deflectamus. Haec docet nos, per peccatum Bitenua tum quidem fuisse liberum arbitrium, sed non penitus extincturn. Μansisse in nobis scintillas pristini
46쪽
luminis, et honorum ariettonum, et quaedam honestatis, et honitatis moralis semina: at quidquid supernaturalis vitae est, ex Christi merito fluere, neque ngere, But velle quidquam nos posse, quod ad pietatem et salutem pertineret, sine gratiae auxilio. Itaque ante omnia illud observandum est, sicut verum , ita et bonum duplicis esse ordinis. Datur enim verum naturalis ordinis, cujus notitia mentis humanae viribus accommodata est: datur et supernaturale, quod sicut naturae ordinem, ita et naturales intellectus vires excedit. Iterum honum aliud mer morale est, cui naturalis tantum rectitudo inest et honestas: aliud supernaturalis ordinis est, quod ad aeternam hominis salutem dirigitur. Primi cum quibus nobis eongrediendum est, ii sunt, qui gratiae necessitatem negarunt; tum Ad eos convertemur, qui nimis deprimunt liberum arbitrium. Et horum quidem error in caeteras quoque hujus tractationis partes diffunditur: nam sicut necessitatem gratiae, ita et vim ejus, et essicaciam plus aequo altollunt; largitatem autem divinae ho-Ditatis restringuunt. Unde locum hic esse existimamus maxime opportunum, brevem historiam eon texendi praecipuarum haeresum, quae circa gratiam emerserunt. Ab ipso Pelagici ducemus exordium , tum de Pelagianorum reliquis, seu Semipelagianis quaedam dicemus. Postea eos recensebimus qui ex adverso stant, et communi nomine Praedestinati vocantur. Hos omnes suis coloribus ita egregie depinxit Doctiss. X urnelius . . . as Diversa quidem et is opposita hinc inde haeresis: sed eadem Dirohi-
47쪽
is quae haeresis indoles, ingenium idem superbum is contumax, sinuosum : eaedem sallendi artea , ω- is cata pietate, simulata modestia, ambigua verbo- is rum significatione, superbo nitorum contemptu, is audaci legitimas auctoritatis despicientia . . . .
Hoereres quin circa gratiam emeruerunt.
I. Pelagius monachus fuit, patria Britanisnus. Diu Romae vixit, ubi mullorum animos sibi devinxit, moribus ad pietatis formami compositis. Is ineunte saeculo quinto Manichaeorum haereseos oppugnandas specie gratiam Redem-Ptoris omnino evertere conatus est. Doeuit 4o3 enim carnem nostram, quam illi a malo principio prosectam dicebant, ita puram esse, ut ab omni originnii labe sit immunis: Iegem Mosaicam, quam illi criminabantur, adeo Persectam fuisse, ut ea sola instructi, veteris Testamenti Patres sancti esse potuerint, et omnis Peccati expertes; quemadmodum et Christiani citra omne peccatum vitam agere nihil prohibet. Denique, quod praecipuum haereseos e put est, liberum arbitrium ita integrum esse et sanum, ut medicinali gratia non egeat . . . Distini, ut Patres Mileuitani do Pelagio ejus- Ique asseclis scribunt ad Innoeentium Papam
Via..πud August. D. 9a el 9sJ, . PO seis hominem in hae vita praeceptis Dei cognitis
48쪽
is ad tantam persectionem justitiae sine n dju-M torio gratiae Salvatoris per solum liberum is voluntatis Rrhi trium pervenire, ut ei jam is non sit neeessarium dicere: dimitte nobis
II. Pelagius multiplici arte, variisque sexibus errores suos disseminavit. I Primum totus erat in Creatoris et naturae laudes essu sus ,
quod Stoicam magis Philosophiam, quam Christianam Religionem sapiebat. Ne tamen omnem omnino gratiam respuere videretur, hoo nomine liberum hominis arbitrium insignivit. Cum aulem meus ille ex sententia non cederet , libero arbitrio primum legem et doctri-nRm, tum et peccatorum remissionem et Christi exemplum adjecit. Quin et multis interiorem tandem gratiam admisisse videtur, quam tamen in sola mentis illustratione posuit per legem et doctrinam melius propositam. Quidquid sit de hac Pelagii concessione , certum est eum, cum gratiam admittere visus est, quae possitalitatem bene agendi praeheret, possibilitatem distinxisse a voluntate, et actione, ita ut posse quidem ad Deum pertineret, Melle autem, et agere ad hominem. . . . M NOSM Deus non adjuvat, ait sVid. August. lib. deis par. Christ. cv. IVJ , ut velimus et aga-
is mus, sed solum ut velle, Bgere Possimus . . . . a.' Nunquam eum gratiae interioris necessitatem admisisse; tametsi fateretur nos sanctitalem et salutem facilius assequi aspirantem gra- Lilla. TOM. t V. 4
49쪽
s tia. 3.' omne demum gratiae auxilium quod- evnque illud sit, ita ab eo suisse Concessum, ut illud meritis humanis retribui assereret, neque gratuitum esse voluit, quod a Deo coniseeditur, donum: contra illud Mostoli ad Rom. XI 6 . . . Si gratia, jam non ex OPeribus palioquin gniatia, jam non e3ι gratia. III. Praecipui Pelagii discipuli et adjutores fuerunt Coelestius, ejusdem eum Pelagio patriae et professionis, et Iulianus Eclanensis in Italia Episcopus. Primus tantam huic haeresi contulit operam, ut Pelagiani non raro ex ejus nomine Coelestiani vocati sint. Alarico Italiam devastante Pelagius et Coelestius in Siciliam transfretarunt; inde profecti in Africam ad visendum
G Augustinum, quem tamen convenire non P terant ob celebrem ,- quam tum habuit, cum Donatistis collationem. Itaque Pelagius in Palaestinam solvit, ut Ioannem Ierosodimitanum in Partes suas traheret. iaelestius Carthagine μeonsistens a Paulino Diacono ad Aurelium Episcopum delatus est; a quo in Synodo dam- ia natus in Asiam profugit, et Ephesi Presbyteratus gradum per obreptionem obtinuit. Post damnationem Coelestii Augustinus primum contra Pelagianos librum edidit, De ρeccatorum
IV. Interea Pelagius in Palestina haeresin disseminat, et a S. Hieronymo consulatur. Nihilominus versipellis homo in Synodo XIV in Episcoporum DBFoli habita, eum fidem oris
50쪽
thodoxam simularet, in nommunionem receptus est, favente imprimis Joanne Ierosolym.
Audito Diospolitani Concilii exitu, Africani Episcopi provincialia duo Concilia celebrant; unum Carthagine LXVlli Episcoporum; alte. 436rum Mikνi, quae est Numidiae civitas, cui S. Augustinus intersuit. Damnati in utroque Concilio Pelagius et Coelestius, missaeque a Patrihus epistolae ad Innocentium I. Respondit In- έi noeentius Decretalibus litteris, quibus auctoritas sedis Apostolicae non parum commendatur.
Has cum accepisset Augustinus , Pelagianos , quos antea tit fratres habebat, haereticos nominavit, illudque solemne edixit . . . Resc in Roma Menerunt, causa finita est, utinam sinim
V. Coelestius ex urbe Ephesina, et posteae Cp. ab Αιtico Patriarcha pulsus Romam venit mortuo Innocentio, ibique lihellum edidit, quo se purgaret; cumque eodem lempora Pelagii litterae Romam allatae sint cum fidei prasessione callide et Daudolenter ooncepta; Zosimus Innocentii successor Haereti eorum simulatione deceptus litteras dedit ad Africanos, quibus utrumque, Pelagium et Coelestium valde commendat. Africani, neceptis Zosimi litteris Carthaginem convenerunt, et in generali Sy- 4 is nodo CXIV Episcoporum statuerunt, landum asse deereto Innocentii I adversus Pelagianos Synodalia gesta ad Zosimum perlata sunt, qniat ipse, ra denuo examinatis , et fraude Hae-