Leipziger Studien zur classischen Philologie

51쪽

ducitur praeteritio XIV, 28: Osa μὲν ουν .. hμάρτηκε, μαχροναν εἴη λέγειν, III, 5. XXIII, li: Oσα μἐν Ουν. . XXXI, 20. d) tanquam cum vi adversativa dicitur XIV, 43: ridi; τινῶν

brum dictum est os. XVII, 33. Apud Lysiam sescentiens. τοέ νυν θ a) μεταβατικον, - porro XIV, 4. XIII, 33, 35. XVI, 12, 14, 15. XIX, 47. XXV, 14 etc. Postquam leges vel tostimonia recitata sunt XIV, 9-III, 15. XVI, 9, 18 etc. cs. G: I p. 233 sqq. 247 sqq. bὶ συλλογιστικον, - igitur XV, 4, 8. X, 26. XII, 84. XIII, bl etc. Adponitur ad pron. personale - ουνὶ XIV, 22: ἐγω τοένυν - XXV, 1l, 12 etc. - In assumptione conclusionis XIV, 12, l3. - XIII, 96. XIX, 60. es FG ad XIII, 87. ως - tanquam a) c. participio αὶ absoluto XIV, 10: ουτω13 Particulae τέ usum tractaverunt FG: ad XII, 30, 54, 61. XIII. lses. Fui. XXV, 34. XXXI, 2. XXXII, l: Fur Rh. M. XXXIII p. 595 sqq. 2ὶ Eos locos, ubi in Lysiae et Pseudolysiae orationibus tot ν M-hibetur, contulerunt Ri: p. 32 sq. et Rosenbergius II. CIX p. li 0 sqq. Idem de usu et significatione huius particulae uberius egit. Quae omi Sit, supplet B: Pura. Iber. l879 P. 255 sq.

52쪽

De orationum quae inter Lysiacas feruntur XIV. et XV. authentia. 51γαρ r σαν σταρε μασμένοι Ο ως ἀπολονιιένης τr ς πολεως,

ἀλλ' ως σωθm σοι μης κal. . XII, 2, 13 etc. De subiecti accusativo disserui p. 14 sq. - η coniuncto XIV, 23: ἀποφη

Gτων Oργην ἔχοντες, es FG: ed. I p. 212, 2l7. υστε in donet ione ratiocinationis: XIV, 34. - XIII, 37, 87. III, 32. VII, 28. - ΙV, T. VII, 6. Erol. 23lq) cs. Α: p. 54. Adsero hic, quae habeo de coniunctionibus et enuntiatis condicionalibus. ἐαν M - num XV, 5: σκε paσθε, ἐὰν ἱκανον γένγ aι τεκμηριον', οτι, X, 15: βουλαφιαι αυτον .. διδα al, c ν πως . . παιδευγῆ, D. 16, 2: ἴνα βουλευσωμεθα, περὶ ων λέγεις, ἐάν πως σανερον γένητal, ποτερον - εἰ: I, 42. XII, 9. XIII, 823. b) - si, coniunctivu8 praes. locum obtinet coniuncti stor. )XIV, 12: ἐὰν .. κολάς τε, ovdεὶς ἔσται βελτίων et paulo post: ἐὰν πιιιωρῆσθε, παντες πευσονται, es k13: ἐὼν .. κατα νν-φίσqσθε, εισονται. Idem XXVII, 9: ως ἐὰν ἀκροῶσει, αυτου

1 Fra, cum verba: ἐαν- τεκμηριον exterminaret, sententiarum eo-haer ntiam neglexit. Namque actor demonstraturus est praetores iam in eastris Alcibiadi favisse. 2ὶ Iure eon. praes. adhibitus est XIV, S: τοὐ νομου κελετοντος, ἐάν τις ἰππενν, ατιμον εἶναι, quamquam XIV, b legitur: τὸν δὲ νόμον κελευ-ειν, ἐὰν λέπν, .. δικαγιν. Etenim eum is, qui stationem reliquerit, tum demum puniri possit, cum facinus perpetrarit, is, qui eontra leges in multum numero militaverit, inde ab eo ipso momento, quo id commiserit,

53쪽

αποφ ιεἰσθε, XXX, 33: ανδρες αμεένους δοξετ' εἰναι, ἐμανδέκ ν λαμβαν τε. )ε ι rc εο Usitatissima est formula: εἴπερ o. indie XV, b: ἐχρ. γαρ αὐτους, εμc. ciuio ij λέγουσιν, αν ζαλε ἐν ριεν, III, 22: καέτοι ἐχρ. αὐτον, εrre. ἐν ταυτ' αληθέj.. XII, 32, 48. XXII, 12. cs. XIII, 72. - cf. FG: ad XII, 32 p. 224 sqq. Miscentur variae constructiones XV, 3: et ι θ' ων α πιονεθος . . γένοιτο, εἰ τολμήσει III, 43. VII, 41. XIII, 94. cs Bremi exo. VII, FG: ad XII, 83, Roeder p. 17 sq. Hac exemplorum copia commotus retineo futurum etiam XIV, 25: hyoυμενος Ουκ αν δυνασθαι. . λαριστρος γενεσθαι, εἰ μη . . do ξει ' εἶναι. - Quae compositio invenitur XV, 8: εἰμνὶδένα ειασαν, Ουκ αν δικαέως χαρι ισθε v. i. , huius argumentandi rationis ipsius propria est, sicut docet G: in ed. Ip. 410 8q.

9) Particulae. αν M Si quis de XIV ο 18 restituenda v. p. 16 sq.) mecum

dissentiat et praeferat: μηδὲν αν δυνασθα .. 3ι Mid ' αν Taς . .aρετας, paucis commemoro particulae αν iterationem ex Lysiae u esse; Erol. 232': εἰκοτευς ων τους ἐρεῶντας μαλλον αν

poβoio. Praeterea legitur LXXJ, 9,lb et XXXI, 28, quem locum

a F' recte explicatum esse G de arg. p. 210, 323 et in ed. p. 360ὶ iure, opinor, negavit. - b) ἔδει αν XIV, 21: εἰ. . Os Οιοι ἐγένοντο, ουδὲν αν εδει του στρατηγεῆν, VII, 22. D. 88-ΙV, 13. XXXIII, 4. D. 79. De XII, 48 sibi repugnant Ahenus p. 59 et R, F, La Roche naehr. f. ostr. Gymn. 1882 p. 893. μη a) Nullo exemplo opus est, ut demonstretur iusto loco hanc particulam poni et in eis enuntiati condicionalis mem-

lὶ XXV, 17: ἐαν αδικω, παραχρῆμα δωσω δίκον Fra: p. 10i falso huc refert. Nam αδικεῖν saepissime persecti vim habet. 2ὶ cf. F, Middendorsius p. I. - In cod: dεIζει; idem mendum X, 12st XII, b3, quamquam hoc loco Kockslus s a. u. exest. Eram. z. L. cf. ph. Rrich. 18SS p. 370 obsoletam F coniecturam deprompsit.

54쪽

De orationum quae inter Lysiaeas feruntur XIV. et XV. authentia. 53

τες diκaιον κελευωσιν et apud ea participia, quae substituuntur pro enuntiatis condicionalibus. XIV, 15: οἱ ιινὶ βουλομενοι, cf. F. - b) est legitima negatio apud eos infinitivos, qui dependent de verbis impersonalibus XIV, 18. XV, 6 δεινον ἐστινὶ, XIV, 4 εἰκος ἐστι , 40 χρῆ). cf. V, 1. X, 3-XXV, 6-XII, 48. XXV, 14-XV, 26-XII, 31-79. V, 3. Excipitur XXX, 15. cf.

F: ad XV, 6.-Si sequitur particula εἰ, adhibetur oυ XV, 7: δε νον .., εἰ oin ἐπὶ τουτοις ἐστίν. XXII, 13. XXX, 32-XXXI, 31. Ου δ έ ποτε, ου δε reco reo τ ε ) XIV, 38: οὐδέποτ' ἐλθων ἐωλμησε. XXVI, 20-X, 13. XIII, 49, 60, 75. - XIV, 10: Ουδεπώποτε Ouλιτευσαντες XII, 19. XIII, 62. XXV, 25. πώ solet coniungi cum negatione; - dum XIV, 17 Ουπω,

XV, b οὐδεές πω, XIII, 26 ουπω, XVI, 3 ιι ηδέν πω. os FG: ad XIII, 3 l.

quae apud Lysiam redeunt eadem notione ornata pariterque cum aliis composita. Iam venio ad ea, quae quamquam a Lysia aut non aut alia ratione adhibentur, tamen quatenus nobis quidem licet iudieare, ei attribui possunt. Sunt igitur inter απαξ εἰρνὶμεια ) omnia ea, quae in orationibus nunc amissis repetita esse probabilitato non caret vel quae iterum usurpandi omnino non occasio fuit. Ac primum quidem huc pertinent verba quaedam, quae ad rem militarem spectant:

1, Discrimen, quod statuit Noeris et probavit Wolfius ita Lept. p. 313 :

55쪽

nam etiam ignavi milites mali sunt cives - se praebenti Apud Lysiam adiectivum solum seriptum est III, 45: δοξας -οσμότατος εἶναι καὶ πον Oτατος, ubi propter alterum adiectivum evitabatur infinitivus ακοσμεiν. Ei autem, qui bonis moribus sunt, eisdem adiectivis ab utroque notantur vi κόσαιος: XIV, 29.

es XV, 9.ὶ VII, 41. XII, 20. XXII, 19. XXVII, 7. es. XVI, 18, 19 - coniungitur haec vox cum σωφρων : XIV, 4l-XIX, 16. XXI, 19. cs. I, 26. XXVI, 3 - VIJ, 54. XIX, 54. - b) βελτίωM. XIV, 2, l2 bis)-III, 4. XVI, 2, 17. XXVI, ib. XXX, 23.

ανα καλέω XV, b: ἐχρην aDτους ανακαλεὶν IIampιλον. )lὶ Hamalier p. l2ὶ VII, 6 pro φlλων coniecit φιλωmi salso. 2ὶ In genuinis orationibus non minus quam undequadraginta verba legi, quae cum praepositione κατα compogita sunt. 31 Utrum hoc in enuntiato particula αν delenda an Servanda sit, non ausim diiudicare. cf. Helem. p. 29 sq. et Roe: Z. f. G. 1877, 2. 4ὶ Tenendam esse puto codicis scripturam, quod vi Harhlandi con-Diuitiam by Cooste

56쪽

De orationum quae inter Lysiacas feruntur XIV. et XV. authentia. 55

Verbum ἀνακαλεὶν apud Lysiam non legitur ); sollemne est medium, quod exstat apud Pseudolysiam VIJ, 49: reoici αμαρ-

Histina ανακαλεσάμενος, IXJ, 7: οἱ ταμιαι ἀναχαλεσαμενοι τοις παροδοντας την γραφήν. Tamen activum satis desen- dites And. Ι, 45: ἀνακαλέσαντες οἱ βουλευταὶ τους στρατMγους. αν αλο γέ ros αι XIV, 4T: κaὶ τα εἰρημένα καὶ τα παραλελειμμένα ἀναλιγισαμενοι computare). Est ασιαε, λεγομενον in sylloge Lysiaca; verum cum apud Lysiam non modo sim

plex verbum λογίζομαι XIX, 9, 50. XXXII, 2 l, 24, 26, 28.

h. 60), sed etiam composita προσλογέ aι XIX, 44), σιλλο-γi ομαι XXXII, 22), υπολογι μαι Erol. 23l j reperiantur, iure sumas ne ἀναλογί ouαι quidem ab eius dictione abhorrere, praesertim cum significatio propria et ad sententiam accommodata insiti ανα φαένομαι XIV, 11: ἐαν τις. . ἐν τοῖς ἱππευσιν αναφανῆ. Quis non meminit loci gemelli XVI, 1b: Din ον ανα-δkομένων ἐγω διεπραζό Γν . . διαλαμ βαν tu XIV, 4: τους νοMODς interpretari). X, 13 dieitur simplex: λαμβανειν τους νοαους. At cum ea notio, quae illic in διαλαμβ. inest, exemplo Platonico ses. Fὶ satis eonfirmetur, haud scio an Lysiam praeter λαμβ. etiam voce eomposita ugum esse is crediturus sit, qui consideraverit permulta verba e88e in genuinis orationibus, quae nullo gignificationis discrimine modo gimplicia modo cum praepositione congluti

lectura iἐγκαλεῖν, cf. D. Di, 2, tr. 27 eomprobatur, duplici eaque gravi mutatione opus est. 1 Nam D. 71: ἀνακαλουντες συγγένειαν ευμένειαν c&ret gensu atque est orationis dubiae Ruthentiae ivnὲρ Νικίου, cf. B: p. 447 sq. .

57쪽

VI, 16. - στερέω VII, 41. XIX, 1, 7, 9 bis). XXI, 1l, 25. XXXIV, 9. h. 78, 4 - ἀποστερέ ω XXI, 24. XXXIV, 5, 8 etc.

- συμπας XIX, 59. Ac ne offendas, quod διαλυμβ., cum hietralaticio sensu usurpetur, XII, 8 propria vi dicitur διαλαμβ. τας οἰκέας - dividere es διανή ιειν XIX, 37), relego ad δια

μάχεσθαι, quod XXXIV, 9-XXXI, 33. IIJ, 12, 17 proprie

- pugnare), IV, 1 per translationem negare in adhibetur. υπερβολην ποιέο ιι α ι XIV, 38: υπερβολὴν ποιησάμενος τῆς προτέρας πον laς. Eadem significatione superandi' ὐπερβάλλειν Erol. 232': χρημασιν αυτους ἱπ., XXII, 8 spertinet ad mereaturam); sed ὁπερβοDi c. genet. obieci. etiam XIII, 52:ων μη οἷον τε γενέσθαι ἐστὶν υπερβολην reperitur et ποιεi- σθαι in simplici translatione saepissime adhibitum esse ostendit Carolius p. 16. Praeterea es. Α: p. 48. αρεστος XIV, 15: τἀρεστὰ ὁμὶν αυτοῖς αἱρεiσθαι, MX, 13. XXX, 21 ἀρέσκω; adiectiva autem verbalia in -τος desinentia ): συιιιιικτος XIX, 27, ἀνεκτος XXII, 20. Haec igitur satis defendi posse puto. Mirum autem est, quod nonnulla verba cotidiano usu trita, quae in XIV. et XV. orationibus inveniuntur, non redeunt in Lysiaeis. Sunt in XIV:

Postremo ea tractanda Sunt, quae a Lysiae genere dicendi manifesto discrepant.1 De genet. obieci. apud Lysiam cs. FG: ad XXV, 11.23 Neque alii i qel desunt, quibus Lysias circumlocutionem praetulerit: ἔξαρνον εἶναι, γίγνεσθαι III, 2I. XXXII, 20 - αρν θῆναι IV, 1 bis . XXII, 18 ὐnoλomo ν εἰναι XIX, 8 - alioquin υπολελεσθαι , ἐπιειμνταὶ δντες XII, 90ὶ, τιμορον γίγνεσθαι sXVIII, 103, et μυρίαν κομέσασθαι παρατινος i XII, 70), ακολουθον εὶναι iis. 67ὶ.3ὶ De eis, quae in -τέος determinantur, egerunt Funkius Rh. H. XXXIII p. 620 et Schulgius quaest. gramm . ad or. au. specl. Baudien 18S9 P. 2 sqq. 4ὶ Etenim quod alia quoque vocula in -ι demonstrativum exiens ἐντευθενι) uno loco XIII, 67 legitur, propterea probe non conferas, quod voeabuli orat adhibendi multo crebrior facultas erat.

58쪽

De orationum quae inter Lysiacas seruntur XIV. et XV. authentia. 57

malorum meorum mihi exorta cf. F. , XII, 84: δίκην ααo Mn., tr. 64: οἱ si ἐν συγγενεῖς παρεγένοντο, ιιονος δ' ἀπελεlφθω H l 42: α σεβίω σπερὶ c. acc. - VIJ, 4, 11, 17. Lysias α σερο βHν absolute dicit XXX, 17: cis. κατaλλον τας θυσέας et siqnidem hoc licet conicere ex ea ratione, qua similibus verbis utitur, eum non περι, sed εἰς adpo8iturum fuisse probabile est. Similia autem verba sunt: ἐξαμαρτανειν, υβρι ιν v. haec verba , παρανοιι ἐυ III, IT). Q k I4: ἐν ταὶς πολεσι κατα- ιεέναντες ἐθεραπευοντο αν-XXXI, 18: κaτέμειναν ἐν τοῖς δήμοις. Lysias autem simplici verbo utitur ): XVIII, 19. XXV, 1. XXVI, 16 ter): οἱ ἐν ἄστει φιεέναντες - qui in urbe rem

μέ o ιαι gloriari), quod Lys. vel absolute usurpat XXI, 22. Erol. 232'ὶ vel cum στρος coniungit LXXIX, 14. Erol. 234', V. ea, quae sub hac praepositione explanavi , in XIV. or. quater occurrit ac Varii8 constructionibus: c. ἐαέ c. dat. XIV, 3b, 42, c. aec. XIV, 2 lectio dubia, V. p. 9 sq. 3, c. Oτι XIV, 21.

D ὁ ἄλλος χρονος cum et apud Lysiam I, 6. III, 20. VII, 4)1, Praeterea W' auctore legitur XXXII, 13: τον μον ἀπολιπεῖν icod. καταλιπεῖν . Sed scriptura dubia osti - XIII, 27 πατμω αν. . ansaanες et XXV, 18 soυδεὶς τῶν πολιτῶν ἀπbλειφθήσεται Lysiaconis loquendi postulatur illic κατέλιπες fibd. . paulo ante , hic υπολεανθήσεται iXVII, 6 . limo: et amo ab eodem librario consusa sunt XXV, Ii . - Denique inero: IXXJ. 23, 25.2ὶ Εa ratio, quam de λαι βανειν et διαλαμβανειν inii, hic abicienda est, quoniam numerus loeorum, qui in promptu sunt, maxime differt. at Similo diserimen inter haec duo genera dicendi interesset, si tum verbis otααδ' ἀπελθοντες sibd. comparara liceret o καδ' ἐλθών I, 18, 22. X, 2b. XXXII. 26. verum diverei sunt loci, quia illic notio abeundi, hic perveniendi urgetur.

59쪽

et semel in nostra or. ο 10) exprimat tempus praeteritum, in si 4 Ουτω καὶ τὴν αὐ.ον χοονον ὐ πολις αἰτοῖς χρησετοὶ defuturo tempore dicitur, cuius rei exemplum in genuinis orationibus non repperi. g) vox ενοχος a Lysia semper eum dativo consociatur. Dativo autem significatur: α) poena VII,

τι βιατα οὐκὶ ἐλαι da παρέχοντα, εἴς .. ἔστω. Si elocutiouem ἐυτέδα rcαρεχειν ita defendas, ut p. 33 seci, tamen monendum est Lysiam similia verba, in quibus vis sperandi inest, plerumque cum infinitivo componero: turitas III, 2.

Ut paucis locis vox πονηρος dicitur de rebus XXIV, 9 si S scriptura probatur alicui; sed cf. Fι ita locutionem illam vel quicquam simile in Lysiae orationibus non legi. Admodum dubitanter profero unum locum g 7: καταυγεὶς

Oαλέτεῖς v. exo.). Proprie enim dicitur καταλέγειν τινα εις το vel εἔς τι : XXV, 16 εἰς τον κατάλογον οὐδένα καταλέζας et similiter XV, 7: Oντινα βουλονται εἰς τους Oπλέτας κ. Igitur

13 Commutatio constructionis per se non mira est. E. gr. XXIV, 13 primum ἀφαιρεῖσθal τινος τι. deinde ἀφαιρεῖσθαί τινα τι dicitur illam XXXI, I9 , XXV, l3: ἐνέ φεῖσθαι c. acc., ε 21 c. genet. 2ὶ Quamquam concedo infinitivum a locutione illa aptum duriusculum

visurum esse.

60쪽

De orationum quae inter Lysiacas seruntur XIV. et XV. authentia. 59

passive, nisi immutatur constructio - velut: XVI, 13 κατειλεγμένος ἱππευειν vel XXX, 8: τεὼν πεντακισχιλέων ses. F: adp. κατευγην cs. κλ ρουσθαι των ἄρχοντων XXIV, 13) vel XXXV, 5 absolute: καταλεγεές - dicendum est: καταλέγεσθαι εἰς τους οπλέτας, quod revera legitur XV, 11. Nec tamen illud contra rationem pugnat multisque exemplis confirmatur. cf. IXJ, 4:

adseri solet XXX, 3. XXJ, 143, omissum esse. Idem IXJ, 6.

aliquis alium ulciscitur, sed eos, qui pro aliis vindices exsi-8tant, adnectere apparet ex XII, 35 ), 94. XIII, 74. XXV, b es. τιμορεῖν XIII, 1, 51, 92, 94 - 41, 42, 92 et κινδυνευειν V.F: ad XXIV, 25 ad p. . Quod, cum τιμωρεiσθαι Lysias maxime in deliciis habeat, praedicandum est, quamquam idem u8us praepositionis illius statuendus egi apud verba τι iacυρέαν ποι-εiσθαι XXX, 6), 3lκην δουναι et λαβεὶν ses. F: ad Ι, 35 adp. , αἰσχύνεσθαι, απολογεiσθαι, οργι&σθαι v. p. 9 et 13), αδεια es. G: ad XII, 85 et XXV, 28). - Neque aliter iudices deo 12: 'Ἀλκιβιάdην εχθρον ἐμαυτου ἄντα τι Mu ρου μνος, quo loco causa ulciscendi participio exprimitur. - dὶ τό βις egi

in genuinis orationibus aut manipulus: XIII, 82. XVI, 16 bis3. es φυλη XIII, 79ὶ ant statio: st. 90; item XIV, b, 11, 15, 2 l. XV, ll. XXXI, 28. Quare mirum est, quod o b: ακυρον ἐπολτὴν τουτων ταξιν, subito imperium praetorum significat cs. D. M si 1: των στρατηγέον δέοιι at κο ινους sin cod. X κοινων οεὶναι τεῆ τε δειοκοντι καὶ τ se φευγοκτι. - Vocem κοινος Lysias nunquam hac notione incorruptus, sine ira ac studio) induit. Jlὶ Nisi foris opus est Harhlandi τιμωρουμένους cedere F coniecturae διατεινομένους. cf. O: ed. p. 230. In cod. Tvρομένους, quod Kocksium salso servasse docet Helem: Ph. Risch. 1888 p. 370.2 Immo semper idem est ae 'communis'. V, b XIII, 48-XIII, 95.