Leipziger Studien zur classischen Philologie

61쪽

δικαίου ψῆφον φέρειν. Is de verbis πασαν προθυμέαν ἔχειν

V. i.

Hic primum caput finitur. Videmus autem, ut Summam disceptationis meae saeiam, copia, usu, constructione verborum scriptores or. XIV. et XV. et Lysiam in uuiversum convenire. Etenim non modo multae voces, qnas L. in deliciis habet, in utraque vel altera oratione reperiuntur ), velut ἐοαμαρταμιν,

καὶ μὲν ὁνὶ, καHOι, τοένυν, sed etiam omnes coniunctiones et

particulae - quod argumentum non ita parvi momenti haberi solet - eodem modo usurpantur. Quaeritur igitur, num eae discrepantiae, quas suis locis notavi, si per se Spectantur, tantum valeant, ut propter earum gravitatem et auctoritatem authentia in dubium vocanda sit. Quam rem si quis diiudicaturus est, tria ei deliberanda sunt: unum quod iam dixi, Orationes illas in lite habitas esse, cui inter superstites nec Lysiae nec alius oratoris ulla oratio destinata est. Alterum

I Quamquam non ignoro hunc locum e prooemiorum sylloge sumptum esse. cf. F: praef. ad XIX p. 94 adn. 67.2ὶ Sed ne huic rei nimium pretium tribuas, cavendum eSt. Nam inor. IVIJ praeter αμαρrάνειν et παοαδειγμα omnia illa verba occurrunt. Omnino e delectu et numero verborum, qua in certa oratione Lysiae insunt, nihil colligi potest, quo origo genuina confirmetur aut labefactetur. Quod duabus illustrissimis orationibus quas simul eiusdem fere amplitudinis sunt, comparatis demonstrabo. Exstant enim apoω in XII: Tm

62쪽

De orationum quae inter Lysiacas feruntur XIV. et XV. authentia. Glest, quod ea verba, quae peculiari loco Rub unum conspectum subieci, vere attica et nativo sensu usurpata nec prisca sunt. Τ)Tertius est locus, qui ducitur ex proprietate orationum Lysiacarum. Neque enim eum, qui huic rei operam navarit, effugiet Lysiam neque orationem suam tantas in angustias compulisse, ut de ea structura, qua plerisque vel omnibus reliquis locis uteretur, non uno duobusve locis recederet ) nequo id curavi88e, num ea verba, quae adhiberet, apud se ipsum aut alium scriptorem repeterentur.' Facile autem cognoscitur inter orationum Suspectarum απαξ λεγο αενα quid a Lysia prosectum sit, quid non, certo dici nequire. His igitur omnibus consideratis eo deducor, ut cen8eam discrepantias illas, si praeterea in or. XIV. et XV. nihil ostensionis inveniatur, tolerari posse, sin autem alia accedant, quae a Lysiae usu loquendi abhorreant, opus esse guspicionem, si sorte de anthentia suscitetur, confirmari et angeri.

l, Cum id aut statim per se intellegatur aut a F' Exemplis demon- Atratum sit, ipsct similes locos non protuli. Ceteroquin, ut hoc interponam, utilissimum est de his quae praecedunt et quae sequuntur rebus inspicere Rehdantali indices locupletissimos Dem. 9 phil. Red. l874 p. 155 sqq. . 2 Sescenta sunt exempla; ut paucis acquiescam XuII. 4: πανrὶ si γνωaro νοῦ ceteris locis, qui similes sunt, pluralis πασις XVII, l0: απο- δεω ι Ori, alioquin ἄς; I, 17. XII, 70: ἐνθυμέομαι cυς, alioquin ora; X, 1 de δοκέω ιuo Rptus est ius. c. Rec.; XXVI, 2 εςελαυνειν PrRepos. ἐκ earet, cum reliquis locis sicut apud cetera huiusmodi composita ἐκ iteretur; XIII, 44 genet. partiti more Herodoti et imprimis Thucydidis attributi instar collocatur ses. ODiener diss. Lips. 1889 ; XXV, 8 pro sollemni oppositione olaγαρχικος et δ μοεικος XXVI, ibi ponitur δημοκρατικocii XIII, 12 ἐν προφάσει, XXIV, 1 ἐπὶ προ ν άσεως, ceteris locis ἐπὶ προφάσει; XIII, 58 το ἐπ' ἐκεῆνον εDeti, ἐπ' ἐκείνιν VII, 16. XII, 26, 33. XIII, 46.3 Aliquot exempla enumerant Gloiniger: p. 172 et B: p. 409. Adde

63쪽

De eompositione Ferbo m.

De periodorum struetur a. i)Quam partem nunc eo aptius sequi propterea credo, quod eis rebus, quas modo explanavi de Verborum singulorum usu et signiscatione atque de elocutionum natura et ratione, aliquid demonstratur enuntiatorum compositionem in or. XIV. et XV. similem e8se atque in ceteris orationibus ses B: p. 493). Bane ratiocinationem nunc paulo accuratius comprobabo. Ac primum quidem scriptor or. XIV. miscuit sicut Lysias dictionem εἰρομένην et κατεστραμμένην. Exemplo sit prooemium. Primum enuntiatum quamquam caret rhythmo, quod inter singula membra nulla est ratio, particula ιιέν cum alio coniungitur. Sed priusquam id sequatur, ea quae praecedunt, confirmantur enuntiato periodico. Est autem circuitus trimembris. Verum ne nunc quidem adseritur supplementum illud, immo quae dixit orator, eis denuo argumentum Opus est. Iterum igitur particula γαρ enuntiatum introducitur, cuius finis continet ambitum simplicem. Tum tandem ea 8equuntur, quaB primo enuntiato respondent cf. X, 1 8q.: μέν-γαρ αρ- Ιἐ;XXV, 1b: τοίνυν - γαρ, εἴστε, εἰ - γαρ . Simili modo si 3 com- pogita e8t: περὶ sιέν - καὶ γαρ - oga δέ. Et sic porrigitur oratio. Constat autem id ipsum Lysiae proprium e8se miscere inter se enuntiata periodis conclusa et quae non certa Verborum descriptione determinentur. Quod etiam in or. XIV. cadere optime apparebit, si β 25-28 cum k 12 sq. contulerimus. Ut enim Lysias adamat in narratione, ubi fieri potest, parvulis enuntiatis dissolutis uti, ita in illa parte or. XIV.,

quam narrationem quandam duxeris, verba sic comparata videmus, ut aut gingulae sententiae, singulis enuntiatis expressae iuxta se ponantur et simplicissimis particulis conectantur, aut si

64쪽

De orationum quae inter Lysiaeas feruntur XIV. et XV. authentia. 63eompluria incisa exstant, ea laxe coniungantur et rhythmo certo careant ses. B: p. 420 sq. , Gevem p. 37ὶ. Contra epichirema illud magna eum arte compositum est. Primum legitur periodus bimembris, cuius membrum prius superatur altering longitudine sciia' Da . .); sequitur deinde ambitus simplex, qui tamen, tanquam consulto periodorum cumulatio primo evitetur, enuntiato causali segregatur ab altero tripartito. Cum his particula τοίνυν enuntiatum coniungitur, quod dividitur in duos circuitus ita quidem, ut membra posteriora bipartita

Sed quamquam omnes periodi ad Lysiaeam construendi rationem accommodatae et inter ea8 perinde atque in genuinis orationibus frequentissime bipartitae usurpatae sunt, tamen unum notandum est, quod non minus ab arte Lysiae disiunctum quam indoli or. XIV., quae infra magis apparebit, congruum est: magna, ne dicam nimia comprehensionum copia. Nam continetur in omni sere paragrapho unus, in permultis duo tresve circuitus, qui saepius inter se conectuntur, ut si quis omnia huiusmodi exempla proferre velit, ei tota oratio laudanda sit. Qua re or. XIV. exit e numero earum, quibus propter genus litis attribuenda est, privatarum et transit ad eas, quas solas Lysias tot et tam accurate descriptis periodis adornavit: orationes dico in causis publicis habitas. ses Carel. p. 23J. Est autem conspicua, huius discrepantiae natura; pro-ereatur enim studio splendorem quandam ac nobilitatem adsciscendi. In or. XV., de qua nunc agam, toto caelo periodorum structura differt. Longe enim plurimis locis scriptor incisnmad incisum, enuntiatum ad enuntiatum adponit neque nitam rationem habet subtilioris singularum partium copulationis. Nisi quater argumentatio ex contrario adhiberetur, in duodecim par rapis Sex comprehensiones legerentur atque eae simplieissimi generis. Is igitur, qui hane orationem composuit, artis sententias in orbem redigendi et cum elegantia disponendi plane ignarus suisse videtur. Atque ea suspicio augetur, Si Diuitiam by Corale

65쪽

initium orationis contemplamur. Tantum enim abest, ut id more Lysiae maiore cum diligentia compositum sit, ut cumulus praedicatorum, subiectorum, obieetorum, participiorum exstruatur et uno tenore per duas paragraphos porrigatur. Quid mirum, quod etiam perspicuitas idcirco periit γ v. i. J Boevitium nonne facile evitatum esset, si avetor scripsisset: D-

Videmus igitur or. XV. ab altera valde discrepare periodorum constructione et elaborare nimia subsidiorum rhetoricorum abstinentia, quae non simplicitas, Sed egestas nuncupanda sit. Adiungenda sunt hio tria, quae ad periodorum structuram pertinent. Quorum primum est ratio, qua sententiae inter 8B eo nectuntur. Cum autem scriptores eisdem particulis utantur quibus Lysias et de plerisque earum iam in capite primo actum Sit, nunc breviter eos locos enumerabo, quibus nexus efficitur pronomine relativo vel particula δέ vel καέ. ) pron. relat. ων χρο ιιεμνημένους XIV, 15. VII, 42-III, 47. X, 32. XVIII, 2b. XXV, 13. cf. FG: ad XXV, 13; ης ἄξιον XIV, 23. XII, 85. XIV, 30. cf. Leb: p. 80, Th: p. 28.

b) pari. κα ι XIV, 29 cum indignatione cL G: de arg. p. 265ὶ, 38 bis; κ. Oυτω etiam I, 31; ceteris locis ODτω δέ cs. ibd. p. 333), 47; apud Lysiam sescentiens; v. etiam p. 68. Memorabilis est transitus in XIV, 30: υβρι ιν πειραται καὶ τα υθ' υἱῖς ων. Legitur haec sormula c. play. praeter

igitur, quippe qui or. XXX. Lysiae attribuendam esse arbitrer, hie locus satisfacit; sed no ei quidem qui contra me faciunt, eis verbis authentiam impugnare debent. Etenim haec ratio transeundi, satis simplex et idonea, probe accommodata est ad Lysiae indolem nec potest negari eam locutionem hic elegantiae cuiusdam speciem prae se ferre et suo loco positam comparere. Quod omnes gensuros esse puto, qui or. VIII. locos contulerinti Diuitiam by Corale

66쪽

De orationum quae inter Lysiacas feruntur XIV. et XV. authentia. 65

e) pari. δέ vi praemittitur verbum; δοκεi δ. ριοι XIV, 4. XII, 14. XXIV, 9; de ἐνθυμεῖσθε d. XIV, 14 et ἐν sa. d. χρι XIV, 11 v. s. Dθυμμμαι; σκέψασθε d. XIV, 6. XV, b. I, 39, 43. σκέψασθαι d. χsui XIV, 4 l. XXV, 28. προσηκει d. XIV, 24. XVI, 92. h. 89 irara est somnia). χρη δ. XV, 10. XXII, 20. XXV, 24. - De XIV, 11, 16, 17, 20, 23, 31. XV, 7. v. p. 68. - Ρartigi- pium praegreditur particulae δέ XIV, 16 et 27. Constat Lysiam

hoc vinentum sententiarum valde adamavisse. E. gr. in or. XIII.

id adhibuit in 19 l. cs. Gevera: p. 39. - βὶ aliud verbum; XIV, 26, 27 ὁ δH. - Tertio loco haec particula collocatur, quia duo prima verba tanquam in unum coaluerunt XIV, 26: μετα Θεοτιμου d., 27: Oυ αὐλὼν d. χρ. Quod saepe fit apud Lysiam Φ) X, 4 ἐζ οτου d., XII, 74 μετ' ἐκεινον δ., VII, T ODΘαυμαστον δ., XII, 59. h. 75, 6: Ου δυνάμενος δ. - De XIV,

Non minus quam in honte Lysias in calce enuntiatorum participia ponere golet, atque id ut eaugas et cogitata personarum melius describat et periodum gententia secundaria

affixa elegantius absolvat cs. St 1 p. 506, Th: p. 323. In eis orationibus, de quibus agitur, idem studium apparet: XIV, 4. XV, 9 εἰ εἰδοτες, XIV, 10 δεδιοτες, XIV, 2b μιμουμενος καὶηγουμενος, 28 φάσκιον, XV, 1, 4 Dθυμουμένους, XV, 2 ηγου-

ιενοι. - ΙΩ XIV, 42 coacervantur quattuor participia: σαοL-2εDOμενοι - διακεέμενοι - ἀπεχόμενοι - γεγενημένοι. Sed hoc

67쪽

offensioni non esse ex eis exemplis elucet, quae Ri: p. 19 sq.

eongessiti): XVIII, 19. XXXI, 2-VII, 4 l. XIII, ib.

Iam me converto ad consuetudinem Vere Lysiaeam, quam etiam in XIV. et XV. orationibus Observamus. Fodi enim animadvertit obg. p. 8 Sqq. et comm . crit. p. 27ὶ Lysiam multis locis, ut orbem quendam verborum et concinnitatem enuntiati membrorum efficeret, non acquievisse in una voce, cuius notio ad omnia incisa pariter pertineret, sed cumulavisse synonyma, ut membro cuique attribueret praedicatum proprium, licet eadem significatione praeditum sit. Qua de re post Foe. tam multi j egerunt, ut exempla ex orationibus aliis proferre supersedeam. Praebeo igitur or. XIV. et XV. locos; XIV, 13: οἱ συμμαχοι aἰσθησονται καὶ οἱ πολε-

Simili ratione Lysias identidem duo vel tria verba, quae idem exprimunt, composuit ad unumque conexuit. Cuius usus,

qui latius patet, cum in stagmentis D. 1, 2; 43, 89, 102), tum

ii ' XIV. l0, ait, nil miri habet; nam etiamsi enuntiatum primarium apposita multo superant ambitu, tamen concedendum est ea quamquam παρισα, non ex solo illo ornandi studio nata, sed etiam ad rem satis apta esse, quia scriptor participiis congulto coacervatis Alcibiadis audaciam quam maximam esse audientibus ostendere volebat. Aeeedit quod membra ipsa sunt brevia et exigua.

P. 24.

68쪽

De orationum quae inter Lysiacas feruntur XIV. et XIV. authentia. 67

εἶν&ι καὶ ἰσχυρὰς ὁ νομος. - Si ad eos locos adiungimus illos, quibus oppositio fit verbis οὐκ - αλλα, habemus in or. XIV. viginti, in XV. sex exempla. Quem numerum non parvum esse, luculentissime apparet comparata or. XIII. Ea enim quamquam duplo maior est et inter Lysiacas maxime verbositate laborat ses. B: p. 560ὶ, tamen, nisi sorte locus me effugit, duodeviginti exempla praebet. Congruit autem haec regeum eis, quae disseram et de polysyndetorum in or. XIV. usu, quibus multi loci similes sunt et de similitudine or. XV. Cognoscitur enim utrumque scriptorem pronum fuisse ad verbositatem.

Denique magis instar adpendiculae adseram, quae habeam de argumentationis ex contrario sorma in utraque oratione adhibita. Namque quamvis haec etiam in quarto dissertationis meae capite exponi queant, tamen cum de varia oppositione et compositione enuntiatorum duorum agatur, ea non minore iure huc reserri posse conspicuum est. Eorum autem enthymematum, quae hue Spectant, numerum plenum accuratissime, ut solet, congessit Gebauer in libro illo, cuius multis locis iam mentionem feci: de hypotact. et paratact. Rrg. ex contr. formis, quae reperiuntur apud or. ait. ZWich. 1877. Quae quoniam G' diversis locis tractanda erant, nunc eiu8' i Rectius fortasse hic gradationis figuram accipias velut g 10: καὶ

69쪽

opera grato animo usus in brevi conspectu ponam, ut quid sorte discedat a Lysiae u8u loquendi, cogno8catur. 13 paratactica forma adhibita efficiuntur contraria parti

XV, 6, 7 - apud Lys. sescentiens. 2, hypotactica sorma XIV. 2l: οταν-XXVI, 12. ὁ ποταν XXVII, 3; ἐπειδυν XXII, 21ὶ;XIV, 26. XV, 10: pron. relat. cf. XXII, 10. XXV, 17. XXXI, 23; XIV, 16 αα οὐ - XXVI, 13, 33: ως c. plap. Notandum est Lysiam non ως, sed εῶσπερ usurpavisse: III, 34. XII, 64. XXIV, 15. XXVII, 11, 16. cf. O: de arg. p. 283 sqq., 324 sqq., 8upplementa in ed. I p. 212. Me particulae, quibus haec enuntiata cum aliis copulantur, sunt: a) γαρ, τις γ. ἐλπίς XIV, 2 l. cf. XXII, 10. XXV, 17iτIς et subst. XXII, 21. XXVII, 3). ου γ. dhπου XIV, 36-X, 8. IV, 13. XXXI, 28. XII, 27. XIII, l8, 51, 87ὶ es. XV, 10. XII, 38, 57, ubi codicis δι sensu caret). - bin δέ, αξιω d. XIV, 20-XXV, 4. δεινον δ. μοι δοκεῖ εἶ, cra XIV, 17s l). XV, 7 - VII, 29. XXII, 13. XXX, 8, 32. LXXJ, 10. - cs V, b. XXXI, 3 l. XXJ, 36. ἐφιοι d. δοκεi δεινον εὶναι XIV, 31 23-VII, 3b es. XΙΙΙ, 93 cs. G: ed. p. 452J. v. s. δεινος p. 41. χηγου/ιm d. XIV, 36. cf. I, 16. XXV, 29 v. etiam G: ad XXV, 18). Θαυιιαω d. XIV,

idem in contr. hypotaci: XXV, 30. XXX, 9. D. 78 et e parataei. comparanda sunt: XXX, l7. D. 53,1 i XII, 34. XIII, 40. XXXIII, Ti. - cὶ κα ι, cum interrogatione XIV, 17 2)-III, 33. XVIII, ib. XXJ, 10, sine int. XIV, 10; apud Lysiam saepius. - d) καέτοι, e. interrog. XIV, 26 XXXII, 27. cf. XIII, 77-XXVII, 3. XXIV, 2. XIX, 17; sine int. XIV, 31. XV, 6. cf. XVIII, 12. XXIX, 4-

δεινον : XIV, 18α- X, 13. XII, 36, 88 etc. cf. G: de arg. p. XI, 19, 85. δεινον c. in . in contr. XVIII, 12. Denique haec singula addenda sunt a) XIV, 10 αὶ chiasinus: IV, 13. XVIII, 8. XXX, 29. XXXI, 28 de omissa pari. ιέν egi p. 49). ιη in utroque membro eadem vox, cum alterum membrum affirmativum, alterum negativum siti XV, 6, T. XXIX, 11. XXXI, 28. cf. O: p. 138. Extra contr. IV, i. D. 11.

70쪽

De orationum quae inter Lysiacas feruntur XIV. et XV. authentia. 69

a μέν, et in eo, quod R dε aptum est, τὶς - ουτος sibi respondent, cum XIII, 54. XXXII, 22. VIJ, l5. IXXl, 30 in priore

tantum, XXII, 13. t l, l0 in posteriore tantum pronomen ponatur. - H XIV, 17 a) citi ουν in posteriore membro: X, 13; s in priore membro ind. prael. , in posteriore ind. lat. XIV, 31. XV, 8. - XII, 88. XXX, 32. XXIV, li-XXX, l6; H inest verbum, quod 'impunitatem' significat: XIV, 3 l. XXII, 17. d) XIV, 18 exemplnm fictum eiusmodi, ut fictio ipsius contrarii terminis contineatur: IV, i 3. VII, 23. XXVI, l0. XXX, 8. XXXI, 26. e) XIV, 23 obiectum utriusque membri commune, praemissum est: XIV, 36. III, 25. XXIV, 12. t VIIIJ, 5. - 0XIV, 31 εἰ in priore membro - ἐαε i, in posteriore particulavere condicionalis: XV, 7. XXII, l3. XXX, 32. XXXI, 29, 3 l. XXJ, 36. - g XIV, 36 negatio in principio posita ad utrumque membrum spectat, in secundo autem repetitur: VII, 26. De synonymis oIός τ' x ν - ἐδίν-ο V. p. 66; in contr. IV, 13.

VII, 26. XII, 87. XXIX, 9.ὶ - h) XV, 3 'Inest anacoluthia quaedam, maxime contrari0rum propria, qua membrum a μεν incipiens aliter quam exspectas Suppletur; apud or. non rara

est; apud Lysiam non invenitur' G: p. 129 . Congruunt igitur omnia cum Lysiaea dictione exceptis XIV, 1l,l6, 33. XV, 3. Unde fortasse quispiam, imprimis commotus dissimilitudine locorum XIV, 16, 33, causam suspicionis sibi sumat, praesertim cum alias di8crepantias pro certo iam statuerim; sed ne ego laciam impedior, quod multast huius argumentationis sormae apud Lysiam ipsum singulares sunt. Testes sint hi loci III, 39 plep. c. artic. coniunctum pro rei. enunt. G: p. 4 l), IV, i θαυμαστον γε το διαυάχεσθO p. 94),