Leipziger Studien zur classischen Philologie

41쪽

δ' εχειν, XXV, 23: Oudis γαρ αν εχ aDroia τουτων iὶ aλε rcυτερον ῆ πυνθανεσθαι /ιεν. IIJ, 73: τι γαρ ἄν τουτων ανια- ροτερον γένοιτο ἡ τεκεὶν. Apparet inter XV, 3 et ceteros locos discrimen interesse, quod illio particula ἔ omittitur, hie adponitur. Quare Meter ses Sch: ed. p. XLI) illud ἔ XV, 3 inserebat. Sed optimo iure oblocuti sunt Sch: ll. et G: de arg. p. 299. Discrepat igitur hac in elocutione consuetudo dicendi Lysiae et scriptoris or. XV. caς, απας Neque in eis, quas tractamus neque in Lysiae orationibus discrimen inter has formas statui potest. Utra in elocutione πακτες ανθρωποι usitatior sit et frequentius coniungi soleat cum prou. αλλος, docet Fu: Rh. u. XXXIIIp. 569 sq. Nec vero eum certam legem iuvenisse affirmaveris. - Praeterea nihil habeo, quod adiungam nisi XIV, 3b: ἐπὶ τῆ

articulum loco insignito inculcandum e8se propter sententiam F recto contendisse. Etenim Alcibiadem caVisse puto, ne diceret patrem malorum tantum fuisse auctorem es Isocr. XVI).- Aliud est XII, 57. στρος ο φας αυτους XIV, 42 idem valet ac αρ. α D. λους. Idem XXII, 8. cf. F: ed min. ad hunc locum. τ έ ς coniungitur cum pron. interrogativo XIV, 26: λοιος τις) XIII, 46- XIV, 17 οποiος τις), XXIII, 9. XXV, 29. XXVI, 17. XXXI, 20, 34. - XVIII, 1 solos τινες certa correctura esu I, l. cf. G: de arg. p. XVI, A: p. 54.

ὁ τοιουτος XIV, 13, 21. V, 4. XII, 41 cs. G: p. 329). XVI, 11, 18, 2 l.

1ὶ Transposui hoc verbum auctore G': in ed. p. 499, cum Fra: p. 17sid eiceret. 2, Ut ubique forma τοσουτον restituRtur, iure postulant Brem. Ed. p. 22,

42쪽

Da orationum quae inter Lysiacas feruntur XIV. et XV. authentia. 41

XIV, 9: εἰς τοὐτ' ηλθε πον ἐας καὶ . . In huius locutionis usum accuratius inquisivit De88oularans gramm. statist. Beob. fib. e. Redensari v. d. Absichtoatre b. d. ait. Rese. 1881. Sed

deest ibi p. 6 Lys. XXXIV, 11, qui locus iam Fμ sesellit. Ceteroquin monendum egi hanc formulam, cum ceteris locis ad homines pertineat, XIV, 2 reserendam esse ad rem flacinora), quod praeterea Degsoul' teste uno loco Dem. IV, 47 redit. τα υμ ιτ ε ρ α R ea quae reipublicae sunt XIV, 25 Ουκόλίγα τυν ἡφι. ιτηρημένου XXVII, 6, 9,ll. XXXIV, b. b) - reipublieae rationes XIV, 37 α ίδει τ. ἡμετέρων κακάῆς ποντα, 4b στερι τ. ἱμ. δημηγορουσι, XII, 5. XXV, 19, 21. XXIX, 1 l. 53 Adiectiva. αMεένων, βελτέων es. F: ad XIV, 19. αξιος XIV, 43 Ουδενος - αξ., XV, i πολλου αξ. cf. F: ad

απειρος XIV, 35: απειρος τῆς aDτου πατριdος, 42: εργου δεινου απειροι, VH, 14 κινδυνων), st. 16 πραγριατιον , IIIJ, 2 δεινος Usitatissimae sunt formulae: δεινον δοκεi εἶναι, XIV, 17, 3 l. XV, 73, Ουκ ουν δεινον XIV, 18), δεινον ἐστι XV, 2, 6ὶ c. ins aut cum εἰ coniunctae. cf. Rosenberius Phil. Ana. V p. 453. . δῆλος a) personaliter =ὶ XIV, 17: ουπω δῆλος ην, ὁποἶος τις εσται, simillimum est XXV, 29: φανερους γεγενῆσθαι, oreoloi τινές εἰσιν οἱ αὐλ. b) impersonaliter XIV, 19: δῆλονοτε . . δοξετε, 34: πασιν ηγου ιαι δῆλον εἶναι, o τι. Apud Lysiam sescentiens; semper deest ἐστιν. διαφορος o. dati - insegins XIV, 44: τοῖς οἰκεέοις δια-

43쪽

XXXII, 3.

αλλὰ καl: XIV, 4, 5, 12, 13. Adamat Lysias hanc elocutionem sicut apparet ex copia exemplorum a Ri': p. 33 prolatorum. Interdum fit, ut id verbum, quod cum vi dieitur, inseritur inter

44쪽

De orationum quae inter Lysiacas feruntur XIV. et XV. authentia. 43

οτι. . XII, 48, 95. XIII, 4, 27, 30 etc. kὶ συγγενής XIV, 20 -XXI, 6. D. 23, 64, 84. VIJ, 23, 53

XIII, 47. φανερος XIV, 1b: χρη πασι φανερον ποιεiν, οτι XXII, 3. es. XXII, 19. XXV, 27. D. 16, 2.

45쪽

p. 30. V δη o. aor. gnomico, quem grammatici vocant, XIV, 43: P υνιυν abcεφnφέσασθε, cf. F: ad hunc locum, St 2 p. 117. hδεως - libenter. XIV, l4 - X, s. ουδὲν ηττον aram nihilosetius: XIV, 1-XII, 1 b. XIII, 84.

XII, 91.

νυν, νυν li) a) significant tempus praesens: XIV, 2, 10, 40. XV, 3-XIV, 4 bis), 15. b) νυν δὲ formula praegresso enuntiato irreali introducuntur ea, quae re vera sunt δ) XV, 6: ἐχρῆν

t In usum vocis i iii accuratius inquisivit A. Hosmeister ub. Gebr. u. Bed. d. Iota demonstr. b. d. ait. Redn. P. 42 sqq. 2) Etiam reri δέ particulas eo modo usurpari Meder p. ii ostendit. 3ὶ Haec enuntiata, quibus ea, quae fieri opus suit, exprimuntur, varia

46쪽

De orationum quae inter Lysiacas seruntur XIV. et Xv. authentia. 45PRMueller progr. Merseb. 1873 p. 17 et FG compluribus Ioeis:

Per ea nimirum, quae ibi p. 389 sqq. disputata sunt, penetrare non ita facile est. πάλαι - iamdudum: XIV, 2-XII, 72. XXX, 1. Erol. 231 .uo τέ XIV, 46: θαυμα,ουσιν, ἴπως ποθ' oυτεος ἀκριβως ἐδυνηλὶν ἐξευρεὶν, es. XII, 34: θαυμαζω, τι αν ποτε ἐπOlζσας, XIII, 49: θ. O, H m. τολμησει - XXXII, 12. XII, 29. ταυτηὶ XIV, 4: ταυτο τ. νομους διαλαι βάνειν, Orcy μέλλει συνοέσειν, XII, 15: ταντο πειρασθαι σιωθῆναι, XXIV, 23:

73 Praepositiones. i)

περι o. genet. - quod attinet XV, 4: οτι Ουδὲν διoέσει specie sunt. Eadem qua ille loeus: XII. 29, 64. XXII, 12, 17. XXIV, 11.ef. PRMueller II. XCI p. 619. Iὶ Lutati de praepositionum apud or. atti usu dissertationis iam p. 26

mentionem sedi. 2ὶ Hanc formam praepositionis omnibus locis Lysiae ei qua aequa- Iibus reddendam esse elucet e disputatione Meisiectansi: Gramm. p. 176 sq. 3ὶ Tueor eodicis memoriam, quod verba cum acerbitate dieta esse arbitror de Eo, qui in hippotoxotarum turba stipendia facere non vereretur. Ηλnc autem rem iam in narratione protologiae commemoratam esse veri Eimile est. Unde fit, ut F, offensio ad irritum cadat.

47쪽

ἰμας ἰδla re. τῆς ἀστρατείας βοηθεῖν, D. 79: περι δε ἀργυρέου .. δῆλον οτι δέδωκεν. XII, 79. XIII, 65J. es F: ad hune locum et X, 3.ὶ Eundem in modum interpretor XV, 1: αερὶ

των γραφcυν κοινους εἶναι. F. etiam XIV, 32 hue referre videtur τακ ἡμετέραις αρεταῖς χρηται παραδειγμασι περὶ τῆς ἐαυτου πονηρίας. Verum hoc fieri posse ut negem collocatione verborum perducor; immo περὶ - πονηρέας addita esse existimo, ut cuius rei exempla intellegenda sint, ostendatur. Similis locus est VII, 33 τοῖς φιεγαλοις χρῆσθαι τεκμηρίοις π.τ. μεγαυον, quamquam id concedo in Lysiae orationibus non

inveniri παραδειγμα αερέ, sed aut genetivum IXII, 20. XXV, 23) aut infin. XXX, 24 - genet. infinitivi XXVII, 5) adponi. t)προς a) c. dat. XIV, 17: πρὸς τοἷς ἐκεένω πεπραγιιενοις ἐπέστασθε και, cs. XIII, 47 προς τουτοις. b) c. acc., habet vim relationis, ut ita dicam. Iure igitur coniungitur cum δι κει/ιαι XIV, 42 apud Lysiam passim), δυστυχέω XIV, 41, που- τευεσθαι V. s. hac V.), κίνδυνος XIV, 15 - XVI, 12. XIX, 20 . - XIV, 2 autem, ubi X praebet: προς τοῖς πατέρας a su ἐν διαφορας υπαρχουσης, id quod Frobb. explicat προς τῶν πατερο ν scribendum esse comprobo. Nam quaecunque exgiunt exempla similia ses. Fra: p. 76 sq.ὶ, ubique εχθρα Vel διαφορα υπαρχεε ἐστο τινι A) αρος υνα B) significat inimicitias esse inter A et B. Eo autem, quem tractamus, loco non alterum alterius patrem, sed ut patres, ita filios inter se odio esse insectatos in propatulo esti ) - G c. genet. XIV, 39: 'Ἀλκιβι αδ ν τον

Ol. . προγονοι ἐξωστράκισαν. - Sic exhibet cod. Huno locum, si modo corruptus est, emendare desisto, cum de maioribus Alcibiadis verum vix indages. cs comment. in hon. Ribb. ed. p. 470.

1, Concidit igitur opinio Κ , qui vocem απολογουμενος in fine enuntiati excidisse putat II. CV p. 2bb . Alia autem commutare non opus

2ὶ Censor Fh ssit. Central. 1869 p. 39b codicis memoriam defendit, quod πατερες ad maiores Alcibiadis, ἡμεῖς ad populum Atheniensium pertineat. At haec explicatio longius repetita est nec quadrat ad exordium

ex persona.

48쪽

De orationum quae inter Lysiacas feruntur XIv. et XV. authentia. 47υ reo a) c. dat. - gub c. abl. XIV, 25: έαο τεῆν αἰτιβι tu στέ ia κατακείειενος, es. XXXIII, 3: οντα ναο τεὴν βαρβαρυν

stat eum ad indicativum tum ad participium persecti loco huius praepositionis adponi solere dativum subst. vel pron. Imprimis hoc indit in verbum πράττειν : XIV, 17 τοὶς εκεέν pi) α πραγμένοlς, 23: τῶν τουτ ν πεπραγμέν υν. Sed ne apud hoc quidem verbum dativus substituitur, cum participium ipsum in dativo eiusdem numeri ponitur: XIV, 19 τοἰς uno τουτων. . πεπραγμενοις. Forte in Lygiae orationibus huius rei nnitum nisi salior, exemplum legitur. Diligenter hanc quaestionem pertractavit Karto a sp. 9 sqq.), qui praeterea ea verba enumerat, quibuscum dativus eo modo a Lysia compositus est. S) Coniunctiones. α λ λά M orator ea, quae antea disputavit, concludit et ad nova transit XIV, 42-X, 20. XII, 87. XIX, 31. Addunturi ἐν di; scs es: p. 12) XIV, 44: ό. ιι. d. o Dd ' αν ἐξελλον . . δυναιτο, XXVI, 22: ἀ. ιι. d. Oυδε την Οἰσιαν δεμας . . κτησa- σθαι. bi ἀλλ' ου und nichi vielmehrὶ XIV, 16: ως ἐκεῖνον noλLῶν παθων, ἀ. Otχὶ πολLῶν κακῶν αιτιον γεγεν., XII, 64:

XIX, 23. XXVI, l. cf. G: de arg. p. 283. aliter XV, 8: διιω-

vind. p. 2, F: ad I, 40. X, 12. b) και γαρ. XIV, 3, 33 - Ι, 7. XXIV, 3, 4, 8. Eroti 231'. es. Si 2 p. 119.

49쪽

κατέστησαν.

προτερον), 18. XXIV, 2 l. XXVII, 12. XIII, 92 es. m. b) du

1ὶ Fortasse recto Boe: II. CXV p. tb cf. B: Nurs. Iber. 1879 p. 2563 suspicatus est post κατῆλθε verbum voces quasdam excidisse, quibus Alcibiadem summa imperil in .terra quoque ornatum esse significaretur. Certo hoc ad orationis indolem optimo quadrat. 2ὶ Quomodo haec elocutio exorta sit ex ου προτ. πρlν. explicat Stumius cochlehil. Enimick0. der Constructionen mit ποlν iin Schangit Mitr. I p. 340 sq. , culus argumenta emendantur a Bu: Burs. Iber. ISS2 P. 177. 3ὶ 'Dimeillimum est, ut verba G, sde arg. p. 232 mea faciam, de hae tam singulari sententiae conformatione certum aliquid pronuntiare: hoc tamen non dubito, quin, si librorum lectio tolerari non queat, reponendum sit: εως ἐδοκι ιασί γσαν Sch. Cob. F. .' Alienus in . u. Mod. Lehre p. l82 , quocum consentit Niddendorfius tonstr. d. Neberisalete d. or. Obl. in d. art. Prosia p. b . tuetur illud αν; Fra: p. l 14 praesert εως δοκιμασθεῖεν.4J Verba ωσπερ - νμεῖς si deessent si μεῖς enim adiunxit F assensu R : II. XCVII p. sui , nemo desideraret. Et profecto ea delent Fra: p. 113 et Fu: in diss. p. 45. Sed cum or. XV. obscuritate et verbositato quadam laboret, quod infra demonstrabo, conservanda e8se mihi videntur, dummodo voto ἐμεῖς addita restituatur sana sententia.

50쪽

De orationum quae inter Lysiacas seruntur XIV. et XV. authentia. 49

es. F: ad XV, 10. 6 καὶ μὲν dxi. Nemo est, qui nesciat, quantopere Lysias hane transitionis sormulam in deliciis habuerit; cf. Schep. p. 15, FG: in ed. I p. 47 et 229 sqq., M: p. 1 l. - Legitur in or. XIV, 12, 32, 34, 43, in or. XV, 9.

καίτοι ii vi introducit praesumptionem, V. p. 77 sq. b) resutationem XIV, 35: λέγει, ως ... καιτοι τίς ουτως ἄπειρος, III, 22: ἐτολμησεν εἰαεὶν ... καιτοι ἐχρῆν αυτον, VIJ, 10, 13. es XII, 63. e) in conclusione idem valet quod latine 'atqui'; indieat igitur assumptionis initium. XIV, 19: num nobis, cum isti origine sua serventur, maiorum virtus nihil prosit 2 καιτοι πολλαὶ καὶ ρογαλαι. . sc. αἱ ἀρεται) γεγονασι καί ... cf. Κirchn.

li., G: do arg. p. 272. - De XIV, 26 et XV, 6 v. p. 68. μέν - δέ M alterum deest ci) μέν XIV, 10: καὶ Dεροι

ἐὰν δέ τις, XIII, 54. XXXII, 22η-XXIV, 8. cf. F: ad XIV, 11. XXIV, 8; M: p. 8. XIV, 20 sq.: ἐὰν μὲν - ὀργέ σθαι - ἐὰν di - υμῶς δέ, es. M: p. 29, O de arg. p. 309 adn. 29.

1 a locos, quibus in Lysiae orationibus καlτοι legitur, enumerant Trebner p. 4 sq. et Ri: p. 32 Sq.2ὶ De hac emendatione cf. F: Rdp. 3ὶ Gleta ex Hem. IX p. 172 falso affert X, 15, quod recte laterpretatur F.