장음표시 사용
261쪽
divinae sunt aequales seCundum magnitudinem virtutis, quod probatur sic: Extrema realiter istincta habentia magnitudinem eandem virtutis non mundum magis et minus sunt aequalia; sed personae divinae realiter distinguuntur et habent eandem magnitudinem virtutis non mundum magis aut minus ergo Sunt aequales. Probatio minoris magnitudo virtutis non sumitur per Comparationem adactus notionales sive ad intra, Sed per Comparationem ad eaetra, ut patebit Dist seq.; Sed omnem virtutem ad extra quam habet una persona, habet et alia non secundum maSi et minuS ergo.
ne feruo res usi dico quod aequalitas
in voce importat privationem, quia ut Patet O. Metaph. aequale opponitur privative magno et Parvo sed aequalitas in re importat relationem positivam vel positionem, quia illa relatio est positiva quae competit Deo ratione fundamenti positivi sed aequalitas est hujusmodi ergo aequalitas dicit relationem positivam. robatio minoris Nam sundamentum aequalitatis est essentia vel persectio attributalis, et ratio fundamenti est infinitas per quae
ne reares Arucusi sic dicit Rich. quod
aequalitas in divinis non plurificatur cujus ratio est quia relatio multiplicatur ad multiplicationem fundamenti; sed in personis divinis est unum fundamentum aequalitatis, puta essentia divina, scilicet
262쪽
magnitudo vel infinitas ergo est ibi una aequalitas Sed teneo oppositum, cujus ratio est: Ubi plurificantur fundamenta illa modo quod non sunt i taliter idem extra intellectum, ibi plurificantur mlationes; sed fundamenta aequalitatis plurificantur isto modo quod non sunt totaliter idem extra intellectum ergo plurificatur ibi aequalitas. Probatio minoris mam aequalitas accipitur penes persecti ne adributales, puta penes sapientiam justitiam et hujusmodi, et istae persectiones attributales non sunt omnimo idem extra intellectum, immo distinguuntur aliquo modo e natura rei, ut sui probatum supra Dist. δ. quaere, etc.
Ad argumentum praecedentis opinionis dico quod licet in Deo non sit nisi una infinitas fundament liter sumpta, tamen loquendo formaliter quodlibet attributum habet suam infinitatem, ita quod haec sormaliter non est illa, unde infinitas sapientiae non est eadem formaliter cum alia infinitate bonitatis, quod patet sic illud quod remanet se maliter infinitum alio circumscripto, habet propriam infinitatem; sed quodlibet attributum est hujusmodi, nam aliis circumscriptis per impossibile, rem ne propria infinitas ergo. Sed instabis, quia cum in Deo sint propriet te attributales infinitae, erunt ibi infinitae infinitates. - Respondetur, quod si sunt infinitae persecti ne attributales in Deo, oportet concedere quod erunt infinitae infinitates; si autem non sunt ibi infinitae persectiones attributales, tunc non sunt ibi infinitae infinitat .
263쪽
AD PRIMUM PRINCIPALE dico negando minorem. Ad probationem cum dicitur quod undamentum aequalitatis est quantitas, et ista non ponitur in Deo dico quo licet non sit in Deo quantitas molis est tamen ibi quantitas virtutis. A secundum, nego minorem Aliquid enim potest esse persectionis in uno, quod tamen non est persectionis in alio. Exemplum rationale est persectionis in homine, et tamen non est persectionis in cane, quia destruit naturam canis. Ita in prinposito vult Augustinus quod aequalitas non sit persectionis in creaturis sive in universo, quia deStrueret naturam universi. Et per hoc etiam patet adprobationem minoris. Quare etc. QUAESTIO II. Secundo quari ur:
Utrum una persona sit in an per elatu Messionem.
Et videtur quo non I. Quia Aristoteles T. m. arguit contra Anaxagoram qui ponebat quodlibet esse in quolibet per o quo Sequitur confusio ergo similiter si una persona esset in alia, Sequitur Confusio in personis, quo est contra illud dictum Athanasii neque confundente Persona etC. 2. Praeterea, duo indivisibilia simul positari ciunt unum indivisibile e 6. - . sed personae sunt indivisibiles ergo si una esset in alia sacerent
3. Praeterea, quod exit ab aliquo non est in illo; sed Filius exit a atre ergo non est in Patre.
264쪽
248 LIB. I SENTENTIARUMContra. Quando aliqua duo sunt in uno indivisibili, aut ambo faciunt unum, aut unum est in alio; sed personae divinae sunt in essentia tamquam in aliquo indivisibili, et non faciunt unum, ergo una Persona est in alia. CIRCA ISTAM QUAESTIONEM aliquid est certum, et aliquid est dubium Certum est enim quod una persona est in alia, sicut patet per auctoritatem Salvatoris Ioan T . Ego in Patre et ater in me est; et per Augustinum in Lib. de de adi reum et per Hilarium I de Trin. et per Ambrosium in a. Epist ad Corinth. sicut allegat Μagister in litera. Sed dubium est de modo quo una Persona est in alia. Et circa hoc sunt duae opinio
Vna murio in Sum. a. s. q. O. quae diCit quod aliquid esse in alio potest intelligi dupliciter
Uno modo quod sit in alio secundum se totum alio modo quod sit in alio secundum partem, et hoc dupliciter: nam aliquid potest esse in alio secundum partem ita quod pars illa nihil sit ejus in quo est, Sicut avis est in laqueo per pedem qui
pes nihil est ipsius laquei alio modo aliquid est
in alio secundum partem ita quod pars est aliquid ejus in quo est, sicut si essent duo corpora monstruosa quae haberent unum pedem tantum, tunCunum Corpus esset in alio per aliquid illius corpori in quo est, puta per pedem qui est CommuniRillis corporibus Ad propositum dicio Doctor iste duas Conclu-
265쪽
Siones. Prima est quod una persona non est in alia Secundum se totam Secunda Conclusio quod una Persona est in alia secundum partem quae est aliquid utriusque, ut Per ementiam.
Prima Conclusio probatur sic: Quando ali quid est in alio primo, tunc quodlibet ejus est in
illo aeque primo, sicut si terra est in centro primo, tunc quaelibet pars terrae est in centro aeque Primo. Ergo si Filius primo secundum se totum est in Patre, tunc quodlibet ejus aeque primo est in Patre, et tunc sicut in atre est essentia, ita erit in eo filiatio. Sed ater per essentiam est Pater ergo Pater filiatione erit ater, quod est inconvenienS. interea, quod est in alio mundum se totum Continetur et ambitur, et illud in quo est ambit et
Continet ergo si una perSona Secundum se totam esset in alia et e Converso, tun illa perSona Contineret et contineretur, et ambiret et ambiretur. Et
con sirmatur per Philosophum. I S., ubi arguitur de amphora et vino quod nihil est in se primo,
quia tunc eadem esset ratio recipientis et recepti, et amphora non reciperet Vinum secundum quod amphora sed secundum quod vinum, et vinum non reciperetur in amphora SeCundum quod vinum sed secundum quod amphora.
Secunia ConcluSi probatur sic: Ubi ponitur fundamentum relationis et extremum, ibidem ponitur relatio. Sed in Filio est essentia quae est fundamentum paternitatis et filiationis. Ergo ibidem est paternitas. - Vel sic: Ubi est fundamentum relationis, ibidem est relatio si ponitur extremum
266쪽
sed in Filio est lanclamentum relationis paternitatis. ad Filium, et extremum ibidem est Pater ergo. Contra istam opinionem arguitur sic: Primor quando aliquid est in alio secundum artem, tunc est in illa sicut competit parti esse in eodem, sicut si ego sum in loco per pedes, et pedes sunt ibi localiter, sequitur quod ego ibi sim localiter ergo si Pater est in Filio per essentiam, sequitur quod
sit ater in Filio sicut essentia est in Filio. Sed essentia est in Filio formaliter ergo ater erit in Filio formaliter, quod est salsum.
Praeterea, quod Convenit supposito inquantum incommunicabile, nullo modo convenit essentiae; ergo e Converso quod convenit essentiae ratione qua Communicabilis nullo modo convenit supposito. Sed esse in Filio convenit essentiae ratione qua est Communicabilis. Ergo nullo modo convenit supposito.
quae tria Glarat. Primo quomodo una persona sit in alia. Ad cujus evidentiam notandum quod aliqui convenit alicui rationemrtis, sicut ponit Philosophus F. PDS .
quod homo sanatur qui Cor Vel PeCtu Sanatur.
Secundo modo aliquid convenit alicui toti, ita quod non convenit alicui ejus parti ut praecise ut hominem esse risibilem et hoc est verum in omnibus corporibus heterogeneis dest partium dissimilium. Tertio modo convenit aliquid alicui communi, ita quod convenit cuilibet ejus parti, sicut patet cleigne et in corporibus homogeneis, nam totus igni&est calidus et quaelibet ejus pars est Calida.
267쪽
Ad propositum, una persona est in alia non Sicut natura in supposito, nec sicut sorma in materia, sed sicut subsistens in subsistente Subsistere autem, idest incommunicabiliter per se esse Convenit μsonae primo Non autem dicitur de Persona, quia Praecise dicitur de relatione vel cle essentia, et si una persona est in alia secundum se istam Per Praesentiam intimitatis, quod probatur per Ambrosium in H)mno totus in Verbo Ρater et totus in atre Filius. - Praeterea, Augustinus in Lib. de de ac Petrum propter unitatem naturalem totus ater est in Filio et Spiritu Sancto. Est quoque Spiritus Sanctus in Patre et Filio nullusque horum est extra quemlibet ipsorum propter unitatem divinae substantiae.
Secundo aeclarat quae est ratio istius inexistentiae, et dicit quod non est essentia praecise, quiae tunc Pater esset in se, quod est salsum, eo modo quo Salvator intelligit Patrem esse in Filio, et e Converso nam illa ineκistentia requirit distincti
nem; ater autem non distinguitur a seipso ergo isto modo non est a SeiPSo. Secunda ratio illius inercistentiae, non est relatio originis, tum quia relationes originis non sunt ejusdem rationis, et sic personae non essent in se invia Cem uniformiter, tum quia dato per impossibile quod una Persona non originetur ab alia, adhu una e se in alia propter unitatem naturae tum quia in Creaturis quando pater generat filium est inter eoArelatio originis, et tamen pater non est in suo filione e converso, quia non habent identitatem natu-
268쪽
23 LIB. I SENTENTIARUMTae. Et ideo dicit quod ratio istius in istentiae est
essentia et relatio simul, quia sicut distinctio per sonae non fundat similitudinem per se, ita essentia cum relatione est ratio istius inexistentiae, quamvis essentia sit prinCipalior ratio.
Tertio declarat, si iste modus essendi in possit reduci ad aliquem illorum modorum essendi in quos ponit Philosophus . P s. et dicit quod non Cujus ratio est quia in omnibus aliis modis essendi in est aliqua distinctio in natura vel totalis vel a tialis. Sed in natura divina nulla est talis distinctio. Ergo illa inexistentia non reducitur ad aliquem isto
Ad argumenIum autem opinionis praecedentis, quando dicitur quod si aliquid competit alicui primo, competit cuilibet ejus parti aeque primo, patet quod hoc falsum est, quia esse risibile competit homini Primo, et tamen non Competit cuilibet ejus partiaeque Primo.
Ad secundum ita posset argui contra eum de continentia ratione partis; sed diCo quod inconveniens est idem continere et contineri qui est per modum essendi in per informationem. Si autem non ponitur una CrSona in alia, quia ut dictum est, iste modus essendi in non reducitur ad aliquem istorum modorum quos ponit PhiloSophus FS , et sic patet ad Quaestionem. AD PRIMUM PRINCIPAL dico quod non sequitur confusio in personis, quia ipse ponebat quodlibet esse in quolibet sicut pars ejus, et quo quod-
269쪽
libet poterat fieri a quolibet. Sed persona non P nitur sic in Persona sicut pars vel aliquid ejus, et ideo non sequitur ConsuSio. Ad secundum negetur Philosophus a quibusdam in Ff., quia secundum eos nunquam duo indivisibilia faciunt unum indivisibile. Sed de hoc sorte alias dicetur. - Ideo dico aliter, quod indivisi hile est duple scilicet positivum et privativum duo autem indivisibilia privativa si sunt simul faciunt unum indivisibile duo autem indivisibilia positiva si sunt simul, nunquam faciunt unum. ersonae autem divinae non sunt indivisibiles privativo
sed positive Ad ultimun dico quo quando aliquid κit ab alio sic quod distinguitur natura ab illo, non est in eo se quando aliquid κit ab aliquo ita quod
habeat eandem naturam in numero cum eo a quo exit, tunc est in eo. Et si est in proposito nam Filius exit a Patre quod habet eandem naturam numero Cum Patre quare non Valet.
270쪽
ore istam Distinctionem O quaeritur primo.QUAESTIO I.
Utrem tres persona sint aequales in potentia. Et videtur quo non I. Quia non Possunt Me plures omnipotentes ergo nec Plures Personae seque potentes. Antecedens patet per Rich. a. de Trin. Consequentia probatur, quia ita tenet probatio Ri- chardi quod non sunt plures personae seque Potentes, sicut non sunt plures personae omnipotentes. Ipse enim probat quo non sunt duo omnipotentes, quia unus saceret alium et ita potest argui in proposito de duabus personis habentibus aequalem potentiam sive omnipotentiam. Praeterea, prima Causa plus influit Super Causatum quam cauSa Secunda ex prima propositionetae causis, sed Pater est prior Filio ergo plus influit quam Filius. I. Praeterea, quod accipit virtutem ab alio non habet virtutem aequalem cum illo; sed Filius accipit virtutem a Patre ergo non habet aequalem Potentiam cum Patre Major accipitur a roculor. propositione libri sui, qui probat eam sic: Si