장음표시 사용
261쪽
spondet nomini clementi. sedes. quo tanquam se re elementorum usus sistrati id voci, quae muliebri etiam genere Go , ut Latine, appellatur: Inquit enim. ria. MAM Hoc autem admonui, quia quod huic respondet in Iarinouermone sallere posset e commune enim omnium generum est. Huius igitur inquit, Icilicetv
cis individum quae ita distinguitur a celetis indiuiduis vocibus, ut significii uit, parato sunt, vocale scilicet elementum: s nunc enim adad, quod supra definitum suerat reditὶ de semi calc& mutum:Tres igitur sunt partes elementorum, siuesterarum; it inter mistincta. ut nunc declarabit. Ordinem autem persequens, primum vocivle clemenuun definit: quod esseinquit id, quod sine ictu habet vocem quae auribus percipi auditiq; possit, quod reliquis duobus Sueti, ratione non contingit P 1σεια
ii, quod est apud auctorem, fauearbita ualere ictum ac petensionen 'hon tacinen cum vox setitnuces, siue linguam, si ue palaturn, suelabia: muri hoc e rem ne omnium literarum puto, sedcum litera aliquaelii Hieram itini fili; ad eamq; ocsindit, durti pronuntiatur ea ratione, qua infra diligentius ost tituto Litera igh in vocalix Hionus eius audia turri non ege hoc inιi aquam uis saccidati etiam, veom alia litera niunm si t. & in pronuntiandocum,tac Sllidatim ,sonus eius non impeditat eademvsa, sed addito tityin illo auditur: de tamen quod inquit nune Ataeoteles, quutrurishoc et nonson gat. & sine u hoe ipso; habet eam vim, δε-r se ipsa audiatur. Haee. nisi fallor . est dententia hujus loci. Cum autem Instaec semiuoesis 'δc mutae lite exempla posuerit. inirenetanq; in antiquo libro hi moque eademtatione exemplum uocatis: quod in Exeusis antea non legebatur, re
L nendum illudcensui. Primam igiturct postremam uocalium exempli meta inae Ari teles eius; quod dixerat S declarare vocera omnesillas habete . quae sinee euris. auxi Em conseq uentis literae Exaudiri possint. 'lac vero explicita, tradit semIuocale elementum esseἰ qiiod eum Ictuli oc habet vocem, quae auditi possi i , id in beneficio illius hoe obtineti qtiodsi solum illud elementum p tonuntietur, nosne rat in aliud, aquo exciter , quod sepul tum in coerat: atque ita scutum, ut eommode exaudiri prius non posiet, .uo ipsius non perciperetur. Habet igitur de
via audiat, nihilominus tamen.illa huiuscemodi est: habetq; eam potestatem, ut auribus percipi queat. Restat tertium genus, quod ita planat . Mutum autem, quod cum ictu per se quidem nullam habet vocena. Cum his autem quae habent aliquam sieein. fi t hiriuscemodi, ut sub audixum cadat. eliscrimen igitur inter ipsum &ὶ initio te videtur Ela, ut quod adiuuat imi locale &huiulcemodi ipsum reddit inauribus percipi possit, readiu et clementum inurum. nequeenini ut illud, partem,llam in se vocis habet, sed penitus ipsa orbatum est. Semivocale verb, ut ossen. non nihil vocis iii se continebat, sed obscurim illud Scoxile: in Damcimq; ue. in .em ipsum incideret, istacidi excitab ur in ipso. quod antea non apparebat, de quasi sopitum inuebat. Fieri autem PDIest, VL muta littera concurrat cum mέlcis, nec tamen ope esus perculsonis acquiracvocem, neca uiuscemodi sat, ut sub auditumi seiuni enim ei contingit, v udiri pollit, Quin sciit aliquam, quae particeps nxocis . Gid enim ab iit 'bi. c d ipi tua vi expers est. Qui putarunt intelliacendam esse percullionem, quaest, exim voxierit linguam, palatum, labia, mei, iudicio peccarunt: illud enim propriam est vocis: Eeque Gini existere voY potest, nisi it is incidat in eam reotis partes longe autem alium concursum nunc arbitror ipsum intelligere, ubi de sono docet, literarum disputat: & in supra os lanai, ictum qui fit cuinstet quae continuitur. hunc igitur icthim non sempera limia redicillia teram mutam, nec reddere illam talemini exaudiri possi fed tunc selum, cum ea. In quam incidit, vocem habet, quae exa.did queat . Concursus igitur, ictusq; nonrita ine, qua neursus est, hoc eisicit: nam si hoc ipse praestaret, quilibet eoncurassi, hoe ceret: sed concutsi is cum litera, quae vocem possidet: aequiritur enim in alIquidvotas concursu illo antecedςnti literae, quae antea omni psa carebat: intelligit aulam uitato liverta vocales : solae enim ex omnibus imolesti tenelia
262쪽
bent voeem. Mutae Igitur Incurrentes In vocales de ipsae huiuscemodI sunt, ut ais.tibus percipi possinu aliter aute nullo modo: exemplum vero harum ponit , , & Sequitur apud auctorem . quod commune est omnium elementorum. Haec autem differunt figurisq; oris & locis: quorum verborum vis aperta est: significant enim , de quo diligenter copioseq, disseruit Halicarnasseus, quomodo id in singulis contingeret, declarans equasdam literas pronuntiari hoe piata ore conformator alias auatem, longe alitet eodem ficta, ae aluersa demum figura: nam aliae etiam summis la BiIs, aliae interioribus partibus oris, ac faucibus pronuntiantur. Quod sequitur. Et erassitudine α tenuitate, apertum & ipsum est: quaedam enim literae cris, sunt,qui numero tres sunt scilicet.&ip.&χ. quaedam verξ, tenues, Ecquae sonum exuIem habeant, quae sunt, ut videtur Ipse existimare, reliquae omnes E numero muta xum. Inferioris tamen aetatis grammatici tertium adhuc genus excogitarunt, quod Interiectum est inter haec duo: ideoq; , quod mediam quandam naturam retineat, oppellarunt ipsum medium: illud autem conficere voluerunt tres superiores, si de matur Inde sonus ille crassior, dc aspiratio deniq;: fiatq; pro Θ. π.&pro et, area.demq; ratione pro . Noster tamen doctor hoc non tangit, ut qui subtiliter nunc de his non agat & hance utam relinquat illis, quorum munus est id exquisite tractare. Addit autem . Et longitudine, de breuitate: quo declaratur stetas quasdam esse natura productas, ac prolixo tempore pronuntiari: alias vect correetas, quae bis vi tempore edantur. Sed hic quoque, quod supra Iudem secerat, In literarum cincsitudine, aut tenuitate consiluanda: medium, quod versatur Inter has equarum alterae , longae: alterae vero, breues sunt, non considerat: sunt enim non nullae anis maduersae ab his, qui curiosus haec inuestigarunt, quae ancipites sunt: ae geminuta tempust id est nunc correptum, nunc productum habent. An quod in extremo p
fuit. Et medio, non proprium est illius distinctionis, sed commune ipsi eum sup xioribus his duabus,&, ut loquuntur. απὲ Mi . inseruit tribus his partibus Quod
fanὶ verius puto,ne cogamur fateri hunc locum apud hunc dissipentem magistrum 3nchoatum esse:illie veri, collocasse id uidetur, ne cum tessio aliquo idem tribus tam vicinis locis repeteret. Restare adhue dicit, quod facit ad sonos eos, quos Ipse aliba vocat πνοή: alij autem, qui suo propriosi, nomine Ipsos ostendere voluerunt. Moelia Iant προσε, mr i Latini vocant accentus. Discrepare Igῖtur adhue dicit Eteras hae ipsa re, id est aeutane, grauitate, & messior quaedam enim literae acutumsonum Mabent : quaedam frauem: aliae non nullae medium inter hos: qui est ille, qui votatue. Cicero his verbis in oratore ipsos significat, ubi de ui vocis , in credibiliq; ipsius suauitate disserit. Acutum, grauem, insterum sonum. His verbomnibus exposi tus, de illis singillatim, exquisim; oportere differere inquit in hiis quaestionibus, quae pertinent ad rationem metrorum tradendam: quas disputatio nes, scriptione'; appellat tradem ratione, qua sit λεκτικώ, far accuratas disputa cones de Illis rebus, vocare consueuitu us igitur proprius harum explieationum est, ubi condendorum versuum ratio. arsq; traditur tillieq; decet dis ligenter has quaestiones persequi, quae minus apes hic explicarentur.
rum cotemptiri viseremias metricie est.
Cum literam definisset, breuἰq; de vi ipsius disputasset, quod ordine sequebatue aggreditur, Id est syllabam: emo; esse dicit vocem sne significatu . mpos tam dmuto dc uocem habente, scilicet elemento . praeter igitur quam quod valde cones sua est in hac re explicanda, ita obscure lυquit . M uoa nullae staura Maca a tur quo
263쪽
IN LTLIB. ARIST. DE POETICA rs,
Prima earum est, quod uidetur uelle, literae unius vocem non recte posse syllabam appellari. cum tamen plurimae huiuscemodi reperiantur: & sanὰ nomen , - huic rei impositum est, de ipsum Idem ostendere uideturi nam syllaba vocata est ab , quod ualet comprehenderer unde a Latinis quibusdam grammatis 2 ip vocatae suere c6nexiones, siue conceptiones , quibus Latinis vocabulis tam Graeci nominis exprimere illi studuerunt. Sed peccarunt ea parte,qua syllabam sse dixerunt litetam voralem aut literarum coitum: neque enim, si auctoritatem Aristotelis sequimur. syllaba in eoitus lIterarum, sed vocum potius, nisi sorte, ne ab eius sententia disce)amus, praestat dicere syllabam vocem iunctam, connexamq; Esono literarum: apertius tamen illli contra iudicium ipsius commisi sie uIdentur, cum dixerunt, sellabam esse literam vocalem: praeter enim quam quod syllaba non est liatera, ut declaratum est, sed vox, debet illa composita essα haec verb nullo modo con creta est e duabus. Admirationem praeterea gignit, quod M aisyllabam vocem esse, quae significatu careat: cum tamen in Graeco se one plurima nomina reperiantiar. quae singulis syllabis constant, ut in Latino, mus , bos, luxi quin autem illa simrnificent, dubium non est. Quare aut cum Eoe accidi ollae non uisyllabae conside xantur, sed ut nomina plena, quomodo inreptetes huius libri hunc nodum solum sunt: aut longe aliter noster hic doctor, q uam illi saetant, syllabam capit: quod multis de causis, u diligenter attendimus, suspicari possum usinam hoc etiam valde d Eum est , de contra permulgatam opinionem, quod syllabam existere posse sine litera vocali vult: & sane si syllaba est vox, cum eoItus mutaeae se Iuocalis vocem aliqua in se conclnear, uidetur illa non omnino salsb syllaba voeari posse. Sed cum uola
rit vocem illam tenuem & obscuram semivocalis excitati ictu, ac concursu, videturaea ratione uerius syllaba posse voeari, quae antecedentem habet semivocalemi consequentem vect mutam, contra atque Aristotcles exemplo ostendatiorensis nanq;
ille explanaturus, quod dixerat, est. Etenim , sine ἁ syllaba est, de eum is: nam quin adiuncta prioribus duabus literis . , syllaba illa foret. dubium non erat.In priore autem sententia confirmanda labor dum erat. Quale ipse ad exemplum conasugit, atque illo tanquM redditione rationis usus est. Quum igitur definire sylla ham uellet. eam ipsius definitionem attulit, quae eompretanderet Illam, quae quia Busdim syllaba videri non potuit,& exorius est 1 minus tali: Nam quin ea, quae u calem literam continen syllaba di ipsa fit, In dubium uenire non poterat. Quod um
Robortellus narrat se In calamo exar is libro aliter scriptum hune locum offenae elisse, legiq; in eo, ψει α. ἀ εἰη Ia 6 A ,ανοῦ, im -ἀ. c. Q ἡ,de illius fide nore dubito reumtamen uestigium nullum eius lectionis inuenerim In meis exemplariabus, receptam scripturam sequar. Si certe illo pacto legeretur, negare non possem . quIn omnia hic apertiora, planioraq; sutura fuerint. Summus autem doctor, tan quim offensus inlio harum minutarum rerum: seque hac molestia liberare volens, quod optima ratione sacere poterat. inquit. Sed horum etIam subtiliter videre dis
Gentias, artis metricae eae illius enim propositu est exquIsi te hic tradere, & sum inhibita diligentia in fugamquod supra etiam in quistione deliteris declaratu est.
comunitio autem ea vox nihilsitim canit quae neque vetas, neque facis
rii. ω in me , usi congruerit inprincipis erationis ponere per se. Ceu
μ ν .ἔmi, si, vest vox nihil ignificans: quae ex piar ibis quidem veniasvs,ld ciui uot facere apta ect unam vocem.
264쪽
, Tersiam ponit partem locutionis, ordinem adhuc, quo supra ipsas appellaut it retinens, coniunctionem,ipsum; vim diis enter explicat: non enim contentus una definitione, alteram adiungit, quo magis occultari eius notionem euoluat. PGinum igitur inquit coniunci cinem esse vocem significatu carentem: nam quIn vox edatur, cum coniunctio profertur, dubitari non potest: nihil tamen illa fignificare dicta est, quia rem nullam certam ostendit, quod Glarii antecedenti pacti contigistidem enim syllabae usu uenirRdeclaratum es am lituram quoque solam aliq nam Ahil significare suavi apertum est. Sed hoc illi ius definit poni addere non dideelle sit Itaquia nemo iacile suspicaretur hoc ipsi contingere, ut ceteris partibus, quesibus climboc si commune si te illae nanquelacilius quempiam decipere possiet silenistimari' de ipsae signifieare, ut 6 llaba coniunctio, articul usu eo autem , nodi Ihi uri ad iun Ethseparat coniunctionem absis partibus,quae ipsam clingant in pertraq; exi ple sunt tignincationis: tradit enim hanc elienaturum te unctionis ἰυ litoH demat lignit cationem alleui. v i. quxid in se habet, vetoq; ipsam munus suum tibi rae ut contra etiam non et siciat tale M tribuam ipsi, ut id Mucariqiiod enim illaeci m rem significat, aliunde habet, non i copula id accipit: tanimn igitant ipsaxoniungit res ura ratas, ac quae prius inulta: voce, erant, Vnai, reddit. Igitur, mi inquit hoc meo iu8ieici valet. noti mpcilla ipsam, quin fghiscet, mri Hod ei eripit: nam sententia plena non est: de ex sequentibus verbis qirid illiu i side tur, percipiatur. Cum auteire deliterae singulae voces snu A sidiabax, &cori itinctiones ipsae talia ierq; nunc voce accipia cuiusmodi vocem intes at, a ra dicit vocem se iis Iam signiscireἰ quae a natura ira secta est, ut ex phiti si x ocibus cor otii possitassares autem voces nisi sal lotyapysub plura nisinina, ex quibus conster sentemianilis quar quorum etiam nominum V Mam lac mu chensionem ubeε vocati neque enim O quod consul nonus pli ribus vo nominibus: neque pux in stimis 4 in bane compos xionem verbori uisi Quod vero addidi. i Et inexu i id miraqdio, angit Id. quod Latquihi Iam grar matici tradiderunticoniunctionumen in quia ctu dixeruntesie pri Et pales: alias cupant, ipsa appellantes. Aristote s igit praecipit non nullas intextiem collo. cati: extrema vocans, inissinu alleulita comprehctu is ac finem.nifiquiis utet hodnomine, quantuss multitudini filia itinero Y Rupit uni sit, si nifieari tantum finem. cum insta de principio loquatur: utandam; mauulastis quasdam inuerista. uatum sedes est initium orationis. ita igitur dicerucona unctiones & in fine cona prehenso, nis collocari , ωn medio , si sueti eius generis , ut natura ipsarumori patiatur ipsas in principio comprehensionis collocari.: 12ec tamen omnis c iunciaci, quam in dium non decipit, recte potest tam fiue dcliti principio potit sita enim certai: sedes omnibus est allignatae nec quae initio congruunt; rectepb: Ilint in fine collo ,ri. exemplum .ipitium ponit tres has.. ', ἀυ, cIta autem explicata soli it fpriore draulixione, poste miri ipgreditur, quam his verbis pertractat. Vel vox qnihil signifieata, quae ex pluribus quidem vocibus una. fgnificandi autem vim har
In ea ponit, quod propriuini ipsius non est: nihil eam Diali care: stat Imq; Vim ipsus declarat . quae estute pluimus unam efficiat vocςrri Hubus entii, Isitis est oeciere
ec vineire putes orationis. quas putes ipse vocat, ut totum etiam, voces vex ptis bus enim vocibus tradit erici ynam vocem: voces eni abe antea diei p. , nec inter senem, non gignebant ex se unam vocem: id nanque postea consequun tur beneficio coniunctionis. Quales autem esse debeant hae voces, quae copulantur, ostendit, cum inquit. σωρουτιαν A rta est requiri, ut plures Illae voces per te aliquid signia scent: ac s non omne, maior tamen earum Par hoci' se habeat nain coniuncti nem necestariam non esse vili voci: nec posse Alinus situm obire, nisi insultein, plares ve excierint, manifestum est:&ipse hoe deciarauit, cum Inquita Expluribuc ui, I i
265쪽
IN L LIB. ARIST DE POETICA dior
corruptum esse puto: neque enim aut addit, aut demit signiscatum pluribus partibus orationis coniunctio: Sed id tantum facit, quod dictum est. quare improbe ab imperitis librariis Id nomen eo inculcatum est huius aute uarietatis mentio iacta ab interpretibus non est, quia manifesto salsam, ut opinor, eam iudicauerunt.
rticulus autem est vox nihilsignificans, quae oraturus principium aut em, aut distinctionem in cat, ut ψηψ, ω' se tam , Ο reluiua :MI Hae nihil significans, quae neque proh At, neque e cu vocem unam significatiuam, expluribus Ieci us natura: It m comtonir ω in extremiso in medio. i
Alium supra oririnem in enlumerandἰs partibus locution ἰs securus suetari arseu.
Ium enim post nomen ac verbum collocarat: nunc autem, antequam vim eorum, notionemq; exprimat, articulum definit. Hoc vero non sine causa fecisse videtur: a ticuli nanque natura valde propinqua est naturae cc niunctionum, ut e definitionia
hiis ipsius plane perspicietur. Primum igitur commune habet hoc cum illis, quod α articulus ipse&coniunctio vox est fgnificatu carens. Secundo autem loco,quod ut coniunctiones non nullae in principio collocari tur : aliae vero in fine: ita etiam a riculi quidam initium orationis ostendunu alii Verri fini indicando facti sun t ut ipse statim tradit . Tertiae adhuc rei inseruire articulos a mimat, id est valere ad rem ali quam certam,& quae distinguatur a ceteris, demonstrandam. enim voc ipsum abitror significare: e multas enim tape contingit, ut praecipuum aliquod ostendamus, atque ipsum E numero reliquorum eximamus: cui rei praestandae a commodatus est articulus: nam quos initio m strando factos esse dixit, sunt qui vocantur a grammaticis a tam κτικαιοῦ hi nanque ondine antecedunt rem, quam ostendunt: illi vetb, quos fini declarando idoneos inquit, appellantur ab iisdem γαεα- τι ira quod insta rem, quam reserunt, collocentur. Exemplum autem tantum p sest eorum, qui ostendunt rem si quam separatam a multis: id est OnaMota enim illa atque articulo ra declaratur intelligit, accipique debere, verbum iam. loco verbhorum articulorum Latini utuntur pronominibus ille de iste: Ita desecipio articulo aliam affert definitionem, quae pene ipsi communis est cum coniunctione: ut enim coniunctio addita non demit significatum comprehensioni illi, cui addita est: neq; prohibet quin idem:quod prius,sgnifice Ceodemq; pacto aduentu suo no sacci ut aliquid significet,s sorte prius no significabat, ita etiam articulus: ticulus enim q uoq; nihἰl horum facit. additum vero hic est, quod in priore descriptione coniunctionis tantum supra positum fuerat: nam prorsus hoc ne ilarium iudicat Aristoteles ad vim articulorum declarandam : ostendere in uam articulos non nullos in extremis collocari: alios verb in medio : qui videntur isti esse, quos supra dixit ei μου signuficare. Non repetiuit autem ea verba, quae sequebantur in coniunctione explicanda: quibusq; praeceperat id, quod dixerat faciendum csse, nis congluerit eam in principio orationis collocare.
men autem est γα compositu , ignificatiuasine tempore, cuius para
266쪽
PETRI VICTORII COMMENT P. ι est per se significatiua : in duplicitas enim non utimur , ut o i umser si significat. ceu in Theodoro, illud Aran nonsignificar.
Artieuli vi explicata nomen des ninquod Sc ipsum voce esse, ut superiora omnia , dicit: hoe enim commune existit omnibus partibus locutionis, ac tanquam genus Ipsorum est . non simpliciter tamen nomen vox esse dictum est: quod superioribus eunctis usu venit, sed vox composita: composita autem ex elementis, Me syllabis;
quia nullum nomen unica litera constat: nam quin reperiant tir nomina, quae unius
tantum syllabae sunt, dubitari non potest. Quod vero risii ,ro . addit, hac parte distinguitur nomen a superioribus vocibus, quae carent signiscatu, & aliis etiam nonnullis, quae cum diuersae ab illis snt, ac speciem nominum habeant, hoc uno excluduntur a nominibus, quod non sigpificant, cuiust nodi est blitiri, coax, & alia hu-Iuscemodi multa. Non sisnificare autem ipsam, sed significandi vim habere inquit: hoc enim valet verbum id Graecum : quia nisi sint qui audiant, illae non significant: neque ῖpsorum potestatis est hoc praestare Sed illud tantum, ut per ipsas non stet. quin significent: sine tempore quod adiunxit, distinguit ita a verbo , quod praeter qtiam quod ostendit, aliquid fieri, aut sustineti, tempus praeterea, quo ea agantur, significat. Quae sequuntur. Cuius pars nulla est, quae per se significandi vim ii
beat, separat nomen ab oratione: orationis nanque partes, & comprehensionis alia cuius, quae sunt nomen ac verbum, seiunctae etiam signiscant:& singulae suas. quandam propriamq; notionem habent praeter eam, quam coniunctae simul conficiunt . Cuius autem, cum reserat Graecam dictionem se, quς muliebris generis est, vocis non nominis accis debet. Animaduertendum vero, quod apud ipsum in libro GN.
ut tiar valet κιω tιαμ re: hoc enim verbo illic usus cst in eadem re ostendenda,
ideri Ela significasse duabus his vocibus ν-Quia autem extant quedam n mina, quae cum iuncta sint e duobus nominibus ipse μ' id est duplieia nune uoeat: illic au tem appellauit m se, id est concreta & contexta: videntur aduersati superIoti seri tentIae: partes nanque ipsorum, quae lategra nomῖna saepe sunt, sui in significant , evellit hunc scrupulum assirmatq; nos non ita capere ea nomina in coniunctione illa, ut per se posita, separatimq; caperemus: quod etiam exemplo doctarat. Id autem hic est iuncta vox Theodorus. inquit igitur in hoe composito nomia ne posterior pars quae est , non significat: quae in oratione sententi.iq; aliqua proselenda donum fgnificaret: non sgnificat autem, quia qui nomen illud alicui
imposuerunt, non hoc cogitarunt. V t pars igitur esus nominis Id constituit & hoe tantum essicit: aliud verb non valet. quae, ut supra a me dictum est: & ab ipso in Itabro 6 accuratius exemplo allus iuncti itidem uiri nominis, declaratum in orat Ione ualeret, ac silii propriumq; significatum retineret. Quod inquIt , vis respieit consuetudinem sermonis, quae appellaturi ualetq;. non ut linureo pacto illa uoce in compos tione eius nominis: neq; ita illam capimus, ut solaret se in posita uteremur: solam autem in telligo, non adnexam alij i loci: neque cum ipsa
concretam: nam in coetu etiam coagmentati neq; allatum vocum, idem quod destituta ab omnibus significat. Quaerendum autem diligenter, quod dissicultatem non paruam in se habere cognouit philosophus Madius, quid ualeat hie uocabi tum, quo auctor usus est in explicatione huius partis, aio : sinitq; cur non ad diderit hie, quod in libro subim,r ad definiendum nonae necessarIum esse exustimauit, kα-σαιΘ.κlio. Quod igitur ipsi in uoce illa Θ.- explicanda in mentem uenit, ualde probo, uerum .esse, prorius arbitror: quod uero postea dubitare coepit, an uox illa corrupta seret, suspicatusq; est pro κα- σ- Θ- lo ab Imperito aliquo librario scriptum sutile in eo auctoritat c ipsinis non sequor: si nanque tam facile credimus ita omnia ta antiquis scriptoribus maculos a perturbataq; esse , nihil erit, quod non in dubsum reuocetur: atque ita omnis pene fructus, qui capitur ex lectione ipsorum, amIttetur . Nam quod idem existimauit fieri etiam potile, ut omnIsuspicione sublata deueritate lectioni pro eodem caperenturhcc duo loca:eademq;
notio ellet ualde discrepanuum uerborum, quomodo hoc recipi Possit non uideo. Quare
267쪽
IN L LIB. ARIST DE POETICA 3ψs
Quare retenta sua propriaq; vocis huius m aio significatione , ita disset ut posse a
bitror quaestionem alteram, quae est, cur non in absoluencla definitione nominis posuerit hic quoq; ea verba σπι Θ. 2M et supersederitq; contra eo nomine illic. quod hic nobis moleti am exhibuit: ut eo in loco, ubi accuratius de his reb is disserit, utile esse putarit docere nomina ex pacto conventuq; significare: & non quia naturalis sit notio, quam prae se ferunt, quod hic nullo modo necessarium existimarit: nam diuersis etiam verbis ipsum res easdem appellasse ambobus in locis, & illic dilige her, quae declaratione egebant explicasse, quod hie non secit; satis apertum est, utaturari non debeamus iii non .omnino iisdem sententiis semper usus est. Sed vissit
Dedum autem, vox compositassinificativa cum tempore, cuius nustadio significat persi, Pem ρά- in nominibus. Moc quidem enim,
homo, vel album, non significant quando. Hoc autem, aiaulat aut am Alauit, a gnificu: Hierum quidem praesens tempus: alterum vero
Post nomen verbum definit, ces reliquῖs In rebus cum eo eoniten tr una autem --m In te illa inter se discrepant . ut apparebit α vocem igitur, erbum quoque esse inquit: & eam quidem compositam: nec non ptarditaui ea vi ae potestate ut Genificet. Hue usque igitur omnia paria sunt: neque enim ne verba quidem variata sunt. quod sequitur distinguit Verbum a nomine. in nom ne nanque nulla notio
temporis manet. unde supra id ipsum, quod ipsum valet, sine tempore valere diructum est. Nune autem tempus p terea in eo intelligi traditur: hoe enim ggnificit hie μο, o, ait neque accipi debet ullo Pacto, hoc auctorem dixisse.ut verbu m,q uum tempus abest, non sgnilicet : quum Vero idem adest, significet, tanquis tempus duentusq; ipsius hoc ei largiatur. Discrimine hoc monstrato, ad aliud, quod eo inune ipsi .erbo cum illo itidem est, redit: quare iisdem vocibus illud exponit . quia bus In vi natiiraq; nominis explicanda ipsum antea exposuerat: inquit enim. Cuius nulla pars significat per se. Nam quod addidit. Quemadmodum & in nominibus, .smilitudinem quam in hoc habet cum ipso nomine, signiscat: quamuis sicilius foetasse illi e error aliquis oriri posset: cum enim inueniantur etiam verba iuncta vi n
Mna verba Iungi solita sunt cum praepositionibus, quae uim significandi non lix bent: sed tamen reliqua pars salsis putari possct, quae sieciem eius rei habet, signita
ore. Quae vero adduntur statim, Valent ad explanandum quod dixerat. Cum tempore: hoc enim in verbo inueniri, cuius vestigium nullum in nomine repetiatur, ostendit. exemplum igitur utriusque ponit: cum antea id, quod tradiderat in nomiis nis natura explicanda, temporis in eo notam nullam esse, ac quod significat sine tempore ipsum significare, nulla ratione confirmasset. Quare haec habenda est utrium; sententiae explanatio. inquit igitur. Homo enim Vel album non signiscant tempus: quae manifesto est prioris sententiae confirmatio: ambo enim haec nomina sunt, qu tum prius virilis generis est, alterum vero neutri . significant autem, reddidi, non
adsignificant: qui1 scriptos libros hic habere, non ut in excusis legituri: t -- animaduerti: & sane ita legi debere arbitror. Cum adhuc de nomine sermo sit: pr positio enim tunc additur huic nomini, cum id, quod proprIum est temporis significatur. Vt autem duobus exemplis duorum generum aeclarauit in nominis vignificatione non intelligi tempus, ita duobus exemplis, quae duo diuersa tempora ollauderent. comprobauit in verbo praeter primum signincatum tempus etiam intelligi.
268쪽
telliri, quo H, quod dicitur saetiim aut acceptum sit. inquit igitur. Ambulat autem vel ambulauit adsionificat, hoc quidem praesens tempus: hoc verb praeteritum. pNetet igitur motum eum corporis, qui declaratur hoc verbo, ostenditur etiam hoe ipso tempore illum merceii: Adem ratio est alterius exempli. . . . u
Q tot modis ossis in nomine & in verbo dicatur ostendit, eum casum etiam Inpareisus locutionis numerasset: plures enim ipsius notiones sunt: neq; tame omniabus iii modis, Aut in nomine aut in verbo casus usurpatur: nam quidam eorum blacum In verbo non habet: ut contra alius, verbi proprius, a nomine excluditur . Tres veto diuersae huius vocIs videntur rationes notari. initio igitur rationem eam casti exponitiqvi mominis propria essi cum tamen communiter, ut aperte declarat. Fr vosuerit age te de nominis vel verbi casibus. Nis fallor autem prima ratio soliusn minis est: postrema itidem. vel bi tantum: media . Vt res ipsa videtur testari: quamiscis hoc ipse exemplo non confirmet, communis utriusq;. Sed quomodo haeeit,dNHetit vIdeamus: inquit enim. Casus autem est nominis aut verbi dio autem e si hie quod explicatur, & vocem hanc casus, accipis: nam in calamo exaratis meli xibus serie, non ut in excusis π σιως, legiriir in casu igitur nominis aut verbi, hie
inuidem est, quisgnificat secundum id quod est huius ves huic: dc quaecunq; talia.
adest easus capitul uno modo hoc pacto: variaturo; in hoc tantum significatus esus mominis, quod ita flectitur, ut nunc huius de illo dicatur, id estgenerandi casu quippiam de illo proferatur: nunc vero huic, dandiq; casu. & eodem pacto in reliquis e libus hoc igitur meo iudicio significat: docetq; signiscatum cius nomnis aliter non alariari, sed tantum immutari quod nunc huitas, nunc huic minc etiam hunc dem inseratur: id est omnibus iis modis leuiter notio eius distingua r. Vt autem n Leti hoe pacto inclinatur, ita verbum sic inclinari non posse apparet. Sequitur so. cunda mediaq; ratio, ita Nipse exposita. Hic autem, secundit in quod uni aut mulvii, id est easus etiam appellantur, eum ita variantur: nomina scilicet: ae, nIsi fallor, verba, ut tunc de uno, nunc de multis sermo sit: 'iiod ab inferioris aetatis stamin xi eis singularis ac pluralis n umerus appellatur. Non sine causa autem hi quoque e sus appellati stant. na cadit etiam sic, discedit i a forma eius nominis vel verbi, quod
Sta uariatur. Exempla huius rei positurus, uno tantum, quod rem ita se in non .nibus habere docet, contentus suit: inquit enim. Ceu homines, vel homo,qui sunt calus ita accepti nominis . Animaduertendum etiam ipsum ordinem immutasternam uidebatur prius hoc nomen singulari numero poni debuisse. Non minus igitur ille homo , quam homines, casum vocari oportere putat. Ego autem huius opinio. iis sum, ut non solum recte vocari posse existimem in verbis, ut in nominibus, hane varietatem numerorum casus, sed etiam arbitror non stulte appellari poste in verbis mutationem personarum, casus: quamuis de hoc apertὰ auctor non meminerit. Amas enim dc x Knon minus cadunt ab amo,quam hominis & homini ab homo de si hoc eandem personam notat: illud, diuersam. Restat tertia ratio propria uepis
tum, qui sunt modi appellati a grammaticis: hoc autem senus casus ipse dicit.
269쪽
IN L LIB. ARIST. DE POETICA I ros
manete In gestu actionequet hoc enim videtur significare voluIsse, eum ait . - αὐ .no i κx: nam vultus semper partesque corporis. quae tensus animi indiacant, variantur, & aliter atque aliter conserinantur, cum variantur hi modi. Ad didit igitur, explanans quod dixerat. Ceu per in Ierrogationem, vel cumraliquid alicui mandamus: hoe enim valet κην ἰάm9ν. Qui autem imperant, mandant. Imperandi igitur modum Aristoteles ita significauit. exemplum verb huius cassis modi li est . Quare videndum est, an inter andi nota adponi debeat post ἐεα- σω , ut clarius intelligatur exemplum esse illius z quod κατου inius appetimuit: quamuis enim plures adhuc modi restent, verisimile tamen est exempla po fuisse eorum, quae numeraucrat. In primo vero segmento M. shalia. viri ubi disIerit de oratione. inum vocare castis verborum,q uum verbum distinguitur temporibus, opertum est: qiue nanque oratio enuntiet, ostendens, inquit, Huiuscemodi eam in se, quae constet ex verbo aut est casu vetbi: non minus enim enuntiat qui aliquid e ponit, quod aut iam praeteriit, aut suturo tempore geri debet, quam qui, quod illo ipse tempore geritur, existit ve. Verba eius haec sunt A -- λωιάaατα α
miti, arbitror ipsum appellasse diuersos hos modos verborum ..nam restare adhuc non nullos, in quibus gest us uarientur, qui l uoce, uultuq, distinguatur, apertum est. Quae igitur sint eiusdem genetis ita notauit: ut supra, cum expliquisset, qui nunc uocantiit uulgo casus nominum, in extremo inquit, Mia pax miam . Sed etiam: Quod in principio huius partis est, rivi x ς νμαΠc, puto pariticulam . positam es se pro viti,&non diiungere hoc loco, sed copulare, quemadmodum etiam supra eum est. αα λύiωι ἔδανι-σ,: illic enim quoque sigri cat, et: neque enim restabat de altero tantum eorum, sed de ambobus, praecipere a
, vox composiva Migni uiua: mius quaeaeam partes pers significant an tiade non rarim Omaus oratio ex Perlu m viminibus con
sis.Ceu hominis definitio si tantingi ne verbis esse Orationem rharte 'nest per quampiam significante habebit. Ceu in ambulat Cleon, cidon
Postremam nune partem locusionis ,siue fuit oratis, definit, & quae sit uis huius nominis, ostendit .elle igitur hanc dicit, ut ceteras omnes partes, uoceim:& eam quidem compositam concretamq; ex aliis uocibus: hoc enim piorsus arbitror hic nature in .r ui: non quae positione, atque ex pacto signific . Non uncialitem modo i
mposita uox lice intelligi potest: iuncta enim oratio est & ex elementis ex sylla his, quorum plius supra contingere M auit syllabae alterum uero nomini ac uer . puto tamen hic accipi debere ipsam iunctam este a nominibus, & ceteris partia ibus orationis, que manisco eam constitatuit. Addit sthic vim significandi eam, habere: quod ipsi commune est cum nomine ac uerbo: nam illa quoque id prestat iadiungit tamen, quod ab illisabest. Cuius quςdam partes per se signincant aliquid: neque enim partesultet nomiias aut uerbi separari a iuris partibus hoc pristant, sed notio quςdam ex omnium congressu existit. Hoc autem proprium est oratio nis; ut si non omnes, partes tamen ipsius quUam, id est nomina ac uerba, sesuineia reliquis significenti quod enim inquit perse, hoe ipsi, mi ualet: quod Inde etiam initelligitur, quia in libro Gerumn . orationem Aefiniens, cum idem significare uellet uerbo, cui Latinum hoc respondet, usus est: inquit τιμα πικόν ἰη. Quod hχ sequitur. Non enitu om fili Matio ex uerbis,&nominibus constat, ualet ad refellendum eorum errorem, qui putarent omnem ora S tionem
270쪽
tionem aliquid significareatque indicare, si nanque omnἰs oratri me verbis & nonatinibus constaret, id quod illi aiebant, prorsu s verum fuisset: ubi enim verbum recte atque ordine adplicatum est ceteris partibus orationis, id proruis efficitur, quod illi aiunt: cum tamen inueniantur orationes, ἱ quibus verbum abest, ubi hoc deside retur, illie nulla huiusmodi existit significatio, quae scilicet aliquid indicet atq ostendat. Hoc igitur videtur hic tradere voluiste: nec tamen declarat quid fuerit, quod illi infirmise studebant: id vect sit ille illud, quod dixi, cognoscitur ex confirmati
ne eius sementim ratione enim reddita probat non omnem oraconem indicare. Verba autem', quae adiungit, monstrantvnam Emultis oracionem, quae nihil Indicatι quia verbum in ea non est: inquit enim. Ceu hominis definitior definitio enim ho amitas quae est, animans particeps rationis, mortalis, noriandicat eam rem esse, aut non elle:&est valde accommodatum exemplum huius rei: hanc enim arbitror es leveram definitionem hominis, quae sane aperit euoluitq; id,quod in illo nomine Inclusum est, nec ultra quicquam attingit. nam quamuis moris sit addere verbum, est, illud tamen ponitur tanquam nota quaedam, quae declaret idem valere plura illa v tba, quod valet unum illud, quod delinitur: neque enim definitio dicit esse, aut non esse rem, quin definitur, sed tantum tradit illam cile vim & naturam ipsust nullum certe dubium esset, quin ita hic locus capi deberet, si haec verba. Ceu definitio h minis, sequerentur illa, quae statim addit,& non antecederent: intelligo inquam haec. Sed contingit sine .verbis esse orationem.veruntamen arbitror, quod his p sterio ibus praecipitur, aliquo modo antea exemplo demonstratum se ilici cuius exempli vis haec sit, ut dixeriti ceu definitio hominis. verbi gratia est una illarii in orati num addidit tamen id nisi fallorὶ tei magis declarandae causa si imitq; respondet ex altera parte illi, quod dixerat, non omnem orationem ex verbis & nominibus comstare : aptumq; inde est. nam valet etiam, ut arbitror, ad ostendendum, illud. Ceu definitio hominῖs, excinplumeo pratiotiis, quae verbo careat, quia contrari uri non oportuisset exemplo polito illustiare: quis enim scit inueniri orationem, quae vetbo instructa sit, cum pleritu'; oratio talis sit . cum tamen contra suspicati non sine
orationem non habendam existimaret. Quat e pergit i dem constῖ tuere. na adiungit. Vetum contingit sine verbis esse orationem. Vt autem verum esse negauit, omnem
orationemhabere vim significandi, ita concedit illam habituram semper partem alia quam, quae significeu nec fieri ullo pacto posse, ut hoc ab ea tollatur. Exemplo vero,'
hoc ostendere volens, usus quodam est, quod non valde accommodatum iudicatum est: videbatur enim orationem ponere debuisse, quae cum tota nillil significaret: partem tamen significantem haberet. In exemplo tamen utrunquesti: nam & totum d pars significati inquit enim. Ceu in illa oratione. Ambulat Cleon. nisi vitium igiis tur est in hae lectione, contentus stat ostenta enat tein orationis indieare: quo tinhae profecto fite nec eodem tempore studuit probare inueniti etiam quae id sine hoc habeat:ae sectasse etiam ui hoc totus occupatus esse debuit, quamuis exempla pallim occurrerent.. quia paulo supra exemplum posuerat Orationis, quae curo tota non scignifice quia non indicennaea autem ratio esse videtur, qua una ratio vere signita care possedicatur: partes Iamen significantes habeat, ut orationis partes signiticare pollunt. In Oratione igitur ambulat Cleon, posteriorem vocem, qui viri nomen est,
significare dicit quia rem illam in dit . In Aldino sanὰ libro legitur . , ω
indefinito tempore, qua tu laetione hoc non cran ungeret: vi totum scilicet aliquid indicaret, nisi aliquid ad complendam sententiam extrinsecus sumeretur. Ania. maduertendum tamen, an vere oratio haec dici possit: neque enim videntur rei, duo triaue uerba temere ac sine certo ullo Ordine collocata, posse oratio appella, K. Non desuerunt etiam, qui licentia usi , aliter tentarint hunc locum emendare, , qua eorcgendi ueteres auctores tasione animo semper abhorrui.