장음표시 사용
341쪽
stant, seu alias specifica mentione digni iis non come erint, nec ad ea Vocati et auditi, cauineque propter quas praesenim emanaVerint sussicienter adductae, verificatae et iustificatae non fuerint, aut ex alia qualibet etiam quantumvis iuridica et privilegiata causa, colore et capite etiam in corpore iuris clauso, nullo unquam tempore de subreptionis vel obreptionis, aut nullitatis vitio seu intentionis Nostrae, vel inter Se habentium consensus, aliove quolibet, quantumvis magno et substantiali, individuamque expressionem requirente defectu impugnari, infringi, retractari, in controismiam Vocari, aut ad terminos iuris reduci, seu adversus illas restitutionis in integrum aliudve quodcumque iuris remedium intentari vel impetrari; sed ipsas praesentes Litteras semper firmas, validas et emices existere et fore, quibuscumque iuris seu facti defectibus, qui adversus illas adeflectum impediendi vel retardandi earum executionem quovis modo vel quavis de causa opponi possunt minime refragantibus, suos plenarios et integros effectus obtinere, easque propterea, omnibus et
singulis impedimentis punitus reiectis, ab illis ad quos spectat, et pro tempore quandocumque spectabit inviolabiliter servari; sicque et non aliter in praemissis per quoscumque iudices Ordinarios et delegatos iudicari ac dofiniri do re, ac irritum fore et inane si secus Super his a quoquam quavis auctoritate scienter Vel ignoranter contigerit
Non obstantibus praemissis, et quatenus opus ait Nostra et Cancellarias Apostolicae Regula de iure quaeristo non toliam , aliisque Apostolicis ac in Universalibus, Ρrovincialibus et Synodalibus Conciliis oditis constitutionibus et ordinationibus, nec non quorumcumque ordinum, Congregationum, Institutorum, et Societatum, etiam ΙeSu, et quarumvis Ecclesiarum et aliis quibuslibet, etiam iuramento, confirmatione Apostolica, vel quavis alia firmitato roboratis statutis et consuetudinibus, ac praescriptionibus etiam immemoralibus, privilegiis quoque, indultis et Litteris Apostolicis quomodolibet in contrarium praemimorum concessis, editis et sactis ac licet pluries iteratis. Quibus omnibus et singulis, etiamsi pro illorum derogatione specialis
forma servanda foret, tenores earumdem praeSentibus pro plene ac sussicienter expressis habentes ad praemimorum effectum dumtaxat specialiter et presse derogatum eme Volumus, ceterisque contrariis quibuscumque. Quocumque autem modo earumdem praesentium Litterarum exem
342쪽
publicationem omnes et Singulos quos concernunt vel concernent in posterum perinde assiciant, ac si unicuique illorum personaliter intimatae ac notificatae fuissent. Nulli ergo hominum liceat paginam hanc Nostrarum decisionum, decretorum, praeceptorum et Voluntatis infringere, vel ei ausu rem rario contraire. Si quis autem hoc attentare praesum erit, indignationum omnipotentis Dei et Beatorum Petri et Pauli Apostolorum
Datum Romae apud S. Petrum anno Dominicae Incarnationis millesimo octingentesimo octuagesimo primo, octava Idus misi. Pontificatus Nostri Anno IV.C. CARD. SACCONI ΡRo-DATARIUS. . CARD. ΜERTEL.
Reg. in Seeret. Brevium. I. CUGNONIUS.
Rostituta a SSmo. D. N. hierarchia ecclesiastica, Consentaneum omnino est ut regiminis forma ipsi conveniens, quantum locorum circumstantiae sinant, restauretur. Quod quidem non omni ex parte fieri miret. . . . Quapropter Archiepiscopi et Episcopi supplicandum censuerunt SSmo. D. N., ut dignaretur concedere ac Sancire formam regiminis ab ipsis propositam, per quam et incommoda recensita evitarentur, et parochialis regiminis methodus paulatim introducer tur. Quibus nostris precibus SSmus. annuit; ut patet ex decreto
1. Hujus igitur vigore, donec a S. Sede aliter provideatur, in singulis dioecesibus, auctoritate Episcopi, de consilio tamen Capituli, ecclesiae nonnullae seligantur, quae magis aptae videntur, ut ad instar par clarum haberi possint. 2. Iis ordinario praeficiatur sacerdos qui titulum habeat Rectoris missionarii, qui ecclesiae et animarum curam gerat, quemadmodum Disjtjgod by VIOO le
343쪽
ceteri ecclesiis in Anglia praepositi; sed permanenter institutus
5. Ad praecavendas quaestiones quae imurgere possent, declaramus quod nonobstante rectoris missionarii deputatione licebit Episcopo, de consilio Capituli, intra limites mimionis cui praeponitur novas ecclesias condere, ac portionem districtus iisdem attribuere, si necessitas aut utilitas populi fidelis id requirat. Hujusmodi autem limites quantocius Episcopi definiri curent. In ceteris ecclesiis seu missionibus simplices missionarii, ad nutum Episcopi amoribiles, curam animarum habebunt, intra limites unicuique missioni ab Episcopo pro tempore amignat .
IX. In omni missione pecuniae quae a fidelibus contribuuntur modis infra recensendis, habendae sunt pro bonis Emimiae, non promuneribus datis sacerdoti; ex ea namque Pecunia non Solum ejus honestae sustentationi, sed et sumptibus religiosi cultus, manulentioni fabricae, debitis si quae sint solvendis, aliisque hujusmodi providendum est. Idcirca, si discedere a missione alicui incerdoti contigerit in anni cursu, non jus habet ad ratam partem introitus annui nisi prius detrahatur pars juste assignanda illis impensis. Similitorea quae providerat pro Ecclesiae usu ex ipsis redditibus Ecclesias,
V. g. CereOS, Vinum Pro Sanctissimo Sacrificio, Sacram supellectilem, post se relinquere debet absque compensatione, nisi constare iaciat hanc provisionem aequam rationem eXcedere.
X. Diversas quidem methodos colligendi pecunias pro missionum sustentatione praevalere omnibus satis patet. Sequentes in primis non improbandas censemus, donec melius per charitatem fidelium provisum fuerit. Sunt igitur: 1'. Sedium seu locorum assignatio certis personis seu familiis a quibus compensatio determinata datur ecclesiae. 2'. Collectae ad offertorium in ecclesia sectae. 39. Pro consuetudine generaliter in Anglia vigente, solutio nummi doterminati juxta qualitatem loci occupandi, ab iis qui locum assi natum non habent, nolunt Vero locum liberum, ut aiunt, occupare. Dj0jtjgod by VIOO le
344쪽
4'. Conciones ab aliquo insigniori verbi Dei praecone, post quas generatim pro ecclesia, Vel pro aliqua ejus parte seu attributione,
colliguntur a latentium eleem ynae, qui saepe ex aliis congregationibus accurrunt, stipemque conserunt.
5'. Collectae quae vel de domo in domum fiunt, per viros ad hoc deputatos aut per societates et confraternitates legitime institutas, vel exiguntur per decurias aut conturias, prout fieri solet a laudabili Societato Ρropagationis Fidei nuncupata, vel quae a ditioribus, statutis tomporibus aut singulis annis, Solvuntur. XI. Quamvis equidem optandum esset, plures ex hisce modis sustentandi Ecclesiam posse e medio tolli, jam tamen experientia docuit adhuc impossibile esse talibus adjumentis omni ex parte supersedore. Ubi igitur usus jam inviguit unum vel plures ex ipsis adhibendi, continuari ita debet, ut nulla in eis innovatio absque Episcopi arbitrio introducatur. Praesertim vero spatium liberum
non minuatur neque coarctetur, eo inconsulto. Quidquid vero pecuniae per ista media ad mimionem confluit, non ad ipsum Eam dotem, sed ad totas missionis ne Mitates pertinere reputetur.
Quidquid igitur supellectilis, sacrae vel domesticae, ex his redditibus
acquisierit sacerdos, Vel quidquid in sarta tecta aedium sacrarum velaodificiorum ad ecclesiam quomodocumque Spectantium conservanda impenderit; non sibi, sed missioni providet, ex bonis ad eam pertinentibuS. XII. Cum igitur sacerdos aliquis ad suam primo missionem accedit, accipiat a vicario soraneo, Vel ab alio deputato ab Episcopo, iuventarium omnium ad mimionem pertinentium. Tenetur autem supellectilem et aedificia integra SerVare, imo potius meliorare, ut saltem successori tantum tradat quantum ipse accepit. Quod si, vel ad reficienda quae Vetustate obsoleta et squalida evaserunt, Vel ad majorum locorum decorem noVa seu Venustiora providerit, distinguendum dit, quonam ex sonte ista provenerint.1'. Nam si ex proprio peculio, sive ex familiarium bene sibi assectorum donis, Sive tandem eX ea parte proventuum Ecclesiae quae sibi competit pro sua honesta sustentatione, sacerdos haec Albi comparaverit, habenda erunt ut propria, ratione semper habita obligationis conservandi in bono statu ea quae accepit. 2'. Si vero generatim proventibus Ecclesiae, Vel donis sive collectis congregationis Vel tandem aere ab Episcopo vel administratoribus rerum temporalium dioec eos concesso suerint haec conquisita,
345쪽
omnino missioni addicta dicenda sunt, neque ullo pacto licet sacerdoti ea sibi vindicare. XIII. Communiter etiam censendum, nisi contrarium pateat, juxta regulam in jure traditam, ea, quae ecclesiasticis usibus apta donantur viro missionario, esse missioni donata. Ea Vero quae Pe sonalem habent usum, ipsi data reputantur, sicuti etiam res Sacrae, Si expresse veluti grati animi vel affectus pignus a congregatione Sace doti cuivis donantur. XIV. Honoraria missarum ad sacerdotis peculium pertinent.
Similiter ubi viget usus, antiquus quidem in Anglia, temporibus
solemnibus Paschae ac Nativitatis Domini singulis sacerdotibus munuscula dandi, haec ad ipsos de jure pertinent. Caveat Vero Sacerdos ne in suspicionem cadat aliquid recipiendi, intuitu Sacramenti Poenitentiae ab ipso administrati. XV. De applicatione pecuniae quae ex juribus Stolae ProVenit,
non una eademque PraXis per totam obtinet Ecclesiam. Etenim quamvis Ecclesia sordidum quaestum det tetur, ob quem pro incrumentorum celebratione extorqueatur vel exigatur pecunia a fidelibus ea petentibus, Concilium tamen Lateraneum sub Innocentio III. anno 1215 habitum praescripsit ut observarentur laudabiles consuetudium, quarum Vigore oblationes, ex o Mione celebrationis Sacramentorum, a fidelibus altaris ministris fiunt. Proventus ex hoc sente derivantes ordinarie sacerdotibus adjudicentur, quamvis dive sis modis, pro divorsitato locorum, distribuantur. Anteferenda Verovidetur caeteris ea distributio quae magis ad allevanda onera missionis possit conferre.
INSTRUCTIO S. CONGREGATIONIS DE PROP. FIDE DE ΜISSA BIA IN DIE CELEBRANDA.
1. Facultas bis in die missam celebrandi, qua missionum ordinarios solet Sancta Sedes insignire, ut et ipsi missionariis suis eam communicent, non pauca dubia excitavit, quae Sacrae huic Congregationi ab iisdem sunt proposita. Huiusmodi dubiorum ratio ex ipso clausularum rigore petitur, quae Alexandri VII. iussu Formularum articulo, qui de hac agit iacultate, adiecta sunt. Quamobrem opportunum Visum Disj1jgsd by VIOO le
346쪽
est, in praesenti hac Instructione colligere communiores regulus ac principia, quae in memoratae facultatis usu prae oculis sunt habenda. 2. Nemo ignorat, ex regula generali iuxta vigentem Ecclesiae disciplinam licore Sacerdotibus semel tantum in die S. Sacrificium litare. Sic statuit Innocentius III.: Respondemus, quod excepto die Nativitatis Dominicae, nisi oti a ne Maasia madeat, sussicit Sacerdoti semel in die unam Μissam solummodo celebrare.'3. In casu ergo necessitatis permittitur sacerdotibus missae iteratio eodem dio. Id tamen debet intelligi, uti ex ipsis Formularum verbis dignoscitur, de venia celebrandi duas tantum missas, quamvis graves
concurrerent inuine, quae maiorem numerum celebrare Suaderent.
Postulavit olim Ρraesectus Μissionis Capuccinorum Tuneti, an uno eodemque die, ri nec sum urgeis, plures quam duas Μissas celebrare potuisset, propterea quod omnes eius Missionarii in carceres coniecti
erant. Atque S. Congregatio generalis Fidei propagandae praeposita dio 7 Augusti 1684 respondit: nori po e vigore Daeustrium celebrare ultra duas Misaavi. Quod iampridem responsum fuerat in generali Congregatione habita coram Mnesissimo dis 17 Fobruarii 1648;
namque exposito abusu, qui invaluerat inter sacerdotes captivitate dolentos in Algeria, celebrandi tres mimas, . . . . iuarid perdiorum Pr fectum Algeriari praecipi ncmine Sancti Min Suae moer- tib- . . . quod cum Sedea Apoαolica in facia Mib miarionariorum poteria em acu licem iam conc aera celebrandi bis in die, ubi nec si caid Megeri , ne deinceps uictra ducta mi rem .' Idem fuit repetitum annis 1818 et 1820 Praesecto Apostolico Tuneti. 4. Necessitas erga est unicus titulus, ex quo sucultas sacerdotibus fit duas dicendi missas. Imprimis tamen expossit cum Verricolli animadvertere, quod haec nec sitas non est desumenda ex parte inopiae sacerdotum, Sed ex parte necessitatis spiritualis populi, et
' En dictus articulus ut prostat in facultatum Formulis a S. C. concedi solitis: lebrandi bis in die, si necessitas urgeat, ita tamen ut in prima Μima non sumpserit ablutionem . . . CaVeat vero, ne praedicta facultate seu dispensatione celebrandi bis in die aliter quam ex gravissimis causis et rarissime utatur, in quo Mariter eius conscientia oneratur. Quod si hanc eamdem facultatem altori Sacerdoti iuxta potestatem inserIus apponendam communicaro, aut causas ea utendi alicui, qui a S. Sede hanc dumtaxat obtinuerit, approbare visum fuerit, serio ipsius conscientiae iniungitur, ut paucis dumtaxat, iisque maturioris prudentiae ac zeli et qui absoluto necessarii sunt, nec pro quolibet loco, sed ubi gravis necessitas tulerit et ad breve tempus eamdem communicet, aut respective causas approbet.'t Cap. Consuluisti de celebratione Missarum.' De Apost. Missionibus, Tit. IV. Quaest. 98., Dub. 18., n. 201.
347쪽
raritate sacerdotum.' Quo posito principio, facile est quiusdam negativas regulas eruere de usu facultatis, de qua agitur. 5. Ac primo quidem evidens est, haud recte sentire qui diceret, posse missam iterari diebus sestis suppressis, in quibus populus missam audire non tenetur, quemadmodum monuit S. Congregatio anno 1837 hisce verbis: Re mesure perperiin, eae ipsius formulaeve ista metis vire poetuit, non pome facultates ad afrogatas festivi fari eriendi. Cum emim in memoraria formula declaretur, facul iam vasere, ri nece-um ur9-t, aequitur, eae eo unice titudo, quod dies uri festi olim fuerint, non pome mi am bis at eo in sacerdote celebrari V6. Secundo. Pariter interdicta est missae iteratio in eorum comm dum, qui vellent praecepto audiendi missam satisfacere in suis privatis capellis. Enarraverat anno 1842 Vicarius Apostolicus Limbur ensis consuetudinem in Euo Vicariatu inolitam permittendi missas iterationem in o tris anagnatorum ; quum autem non putaret, his in adiunctis eam necessitatem esse, quae a Formulis exigitur, petiit, tum ratione consuetudinis, tum moralis utilitatis, quae inde proveniebat, ut sibi auctoritas fioret id permittendi. At S. Congregatio Inquisiationis iudicavit, iuria e Mila nori eaepedire. Quumque Aubiunxisset Vicarius Apostolicus, nonnullos sacerdotes ex praehabita facultate ab eius praedecessore iterationem mimae Prosequi, Suprema S. Congregatio decrevit, facia iam eme revocandam, gruesenua Vicarius Apositoliaci Limbur nais prudemtem ita feri posse mistimet. 7. Tertio. Ex huiusmodi resolutionibus insertur, consuetudinem non esso titulum sufficientem, ut idem sacerdos offere bis possit uno eodemque die S. Sacrificium. Quod etiam consonat cum eo quod
docuit Benedictus XIV. in Const. Declamati Nobis, data dio 16 Martii 1746 ad Episcopum Oscensem in Aragonia. Solum inquirimu
Pontifex ait, utrum era consuetudo raitionem prae riptionis aut prae-8umptionis sibi comparaverit, Et utrumque falarum es assimum iudieamus 'Et ad praescriptionem quod attinet, inquit: Si etenim iureta civiles
fui e per praescriptionem at uid obtemium vel requiritum, quod adve aetur sanctionibua univmMaiibua Eccleriae, quarum observantiam S. C--. cilium Trid. in mimarum celebra tone 8acer issua omnibus praecipit. De praesumptione autem subiungit: Sed, ceteris μαασmiaria, Ub-dimus, Meo infinii posse de illis privilegiis, guae imparari potui mi αSede Apostolica, si quis eα p fuga es, non veam de iis, quae σum p tulantur, ne ri omnino conmoverunt, ne praeomptio plua haberi roboris α
348쪽
momenti quam vera .V Inde est, quod S. Congregatio, quum cognoverit aliquo in loco inolevisse consuetudinem iterandi missam sine necessitato, non omisit eiusmodi reprobare consuetudinem tamquam abusum, zelum Episcoporum excitans ad eam eliminandam. 8. Quarto. Nec etiam presbyterorum paupertas mimae iterationem, ut ex Verricelli φ indicatum est, valet probare. Quidam Hiberniae Archiepiscopus anno 1688 petiit: 'Num ex sola paupertatis causa possint regulares dum missas diebus festis celebrare in privatis domibus, quamquam omnes par ciae et conVentus proprias ecclesias et capellas habeant.' S. Congregationis responsum negativum fuit: quumque relatum esset in particularibus Congregationibus do Ρropa
ganda Fido habitis tum die 7 Martii 1743, tum dio 28 Iulii 1750,
eiusmodi abusum in Hibernia adhuc Vigere, quia multi sacerdotes utebantur facultate iterandi missam non alia de causa, nisi ut pinguiores eleemosynas perciperent, atque inde commodius se Sustentarent, Emi. Patres decreverunt: uer monearetur lacerdote' ne facultatere ebrandi bis in die abiurantur, ut Mipendium lamiua es pinguiua hab ant V Et a Benedicto XIV.' appellatur afuma intolerabilia iacultas alicui sacerdoti secta iterandi missam eum in Inem, ut duplici et emosyna decemflua ae 8 temtarer. Solum ut aliquo modo consuleret pauperibus religiosis eius regni, qui conquesti fuerant do simili prohibitione facta a Synodo provinciali Tuamensi anno 1817 ob damnum inde proveniens, Sublata ipsiS eleemoVna, quam mimae Oee ione percipere solebant ad ecclesiae ianuas, cum ipsi Viverent ex fidelium oblationibus, S. Congregatio Voluit, ut monerentur Episcopi, ut in impertienda de auctoridule Ap tolica sacredotibua licentia celebrandi diebus feriis de praecepto ducta mi ob ea as nec quatia af A uolia eis consti utionssiua approbrim radionem habearet 8 re tum re darium, ac pra meritin illorum, qui in pauperitus coenobiis moram triaunt.VCotorum cum declaraverit S. Congregatio Concilii, pr-i generiai presbyteria non concodi ei e Numam recipree pro Meunda miμα, etiamsi de sigia vastur, qui parochiali munere inafrueti ideo stipendium pro prima Μιδεα neguerent obtinere, quod eam pro populo applicare teneantur,' uti notificatum est per litteras circulares S. Congregationis
do Propaganda Fide dio 15 Octobris 1863 ordinariis missionum, quilibet iam praetextus abusui iterandi missam intuitu stipondii
sublatus est. Habita tamen peculiarium quarumdam missionum circumstantiarum natione, SSmus. Pater dignatus est auctoritatem
y L . cit. ' Const. Ap testeum ministerium 30 Ilaii 1753, i 11.
349쪽
sacere, ut constat ex dictis Litteris circularibus, earum ordinariis permittendi, ut, iusta et gravi causa intercedente, incredotes assis diti etiam pro secunda misin in e mm die celetranda 8tipendiumpe 'cipere possint ac valeant V9. Quinto. Necesse tandem non est adnotare, interdictam emesacerdoti missae iterationem, quoties alius haberi possit sacerdos, qui populi necessitati valeat satisfacere, ceu expresse docet Benedictus XIV. in citata constit. Declarasti bis. Atque hinc est, ut, priusquam admittatur missae iteratio, videndum sit, num aliquod eremediis a iure constitutis suppetat ad prospiciendum spirituali populi necessitati; atque imprimis tenetur ipse parochus stipendium alteri sacerdoti suppeditare; posita autem eius impotentia, tenetur populus; et denique, si neque populus ob paupertatem ad id compelli posset, ordinarius supplere teneretur. 10. Hactenus de casibus, in quibus prohibita est missas iteratio. Ad casus quod attinet, in quibus ad hoc requisita nec Sitas concurrit, expositi isti in constit. Declarasti Nobis inveniuntur. Hac in constitutione consideratur in primis, iuxta unanimem theologorum conse sum permitti iterationem missae sacerdoti, qui duas parochi obtineri, vel duos populos adeo εeiunctos, ut acter ψεοrum parochocelebranti per dira festos a mae niata modo p sit ob locorum marimam diserintiam V Atque hic est primus et communior casus: alter, qui ibidem recensetur, est, quando una tantum au eccleata, in gura mi ace, bratur, et M Dram insimia unive: ua popuJu8 convenire non pol f V11. In his casibus iterari missa potest etiam ab iis, qui facultate non sunt donati per Formulas, quae concedi solent per S. Congregationem Fidei propagandae praepositam, cum id concedat ipsum commune ius, semper tamen dependenter ab ordinario, ad quem periinet tum de vera necessitate, tum de possibilitate canonica remedia applicandi scrre sententiam *. 9). Revera, eiusmodi mediis indicatis, Bonodictus XIV. subiungit: μ Qurae huc uaque dicta εunt, canonicis etiam generalibus 8anctionibua inniduntur V Quin imo concors est theologorum opinio, quemadmodum et ipse Benedictus XIV. animadvoriit, in casu unius parochi cum duabus paroeciis, par hum dum Me, sed plane temeri bis eodem die missam celebrare V/ Ex quibus sacile consequitur, articulum Formularum, cum sit lacultati-
Ben. XIV. loc. cit. Votum Card. Zelada Themur. resolutionum Tom. 37 in causa Derthuson. 26 Augusti 1768. Do Syn. Di c. L. VI. cap. VIII. n. 2.
350쪽
Vias, protendi ad alios quoque casus necessitatis in communi iure non consideratos; secus enim inutilis ille articulus evaderet, saltem pro iis locis, in quibus paroeciae sunt canonice erectae, ipso iure communi
pro his paro iis disponente. Quod consonat cum eo quod docet Benedictus XIV. in opero De Sacros. I acie Meri io,' in quo
paroch duas habet parochi , etc.' his verbis prosequitur : Neque tamen quidquam praeiudicinum volumus de aliis casitu' qui ciccidumtis missionibuε, guttua conmissum est concedem io missionariis facultatemplar frandi mi eodem die ; idemque de adiis c Hua, in quit uel ob locorum diata diam, vel ob pauci retem gacerdotum, aut haeresiacorum aut infrilium perae flamem, ne Melea miam Oareant, Opua eri αaacerdotibua ducia mi celebrari V Et de huiusmodi quidem causis, quae locum in missionibus habent, pro quibus missionum Superioribus datur lacultas, loquebatur anno 1832 S. Congregatio de Propaganda Fide, cum ad quendam missionarium Philippopolitanum, qui non iterabat missas, quamvis variis Christianitatibus praesideret, opportunum praebuit monitum. Iniuncta scilicet illi missae iter tione, etiam ex mandato generalis Congregationis, adiungebatur: Si aiam quam' , our facia ciet i rancit mi am in formula Indiali adi iantur tuae rigoris c a vi , invmira in ipm formula revorigum; observabis enim, In iugum non coerceri ad populi indi Misa ditat festivis; sed guum generalibua terminis continea ur, compre Mere quoque alio8 cmua, de quibua Ggitur, quemadmodum e et ne Misaa ministrandi infrmia Via ficum in utraque par oia, et in Mi modi aliis casiBua locum Latere debere μαωcriptain cautilaa V12. Atque in huiusmodi Acilicet casibus minus frequentibus in usu eius facultatis identidem haerere visi sunt Episcopi et missionarii, de causarum praeaertim Sufficientia dubitantes, quae requirerentur iuxta clausulas sacultati adiectas. At Vero tot tamque Varii Sunt casus, qui do hac materia in missionibus possunt contingere, ut praevideri facile haud possint, multoque minus reduci ad determinatas regulas; do iisdem enim iudicium variari potest iuxta dispares locorum, temporum pereonarumque concurrentes circumclantias. Haec est ratio, cur
dubiorum particularium resolutio, quae hac de re sunt proposita, plerumque remissa est prudenti superioris missionis arbitrio. 13. Ac primo quidem saepius regula postulata est de numero fid lium, qui esset satis, ut missa iterari posset. In constit. Ap tolicum