장음표시 사용
221쪽
DES A BELLIANI s. III idem ostendit ex Philastrio, qui Sabellianos eontinuδ post Noetianorponeus Haeres. s . Sabellius, inquit, discipulus ejus, qui simi- litudinem sui Dc, toris itidem secutus est, unde & Sabelliani se postea sunt appellati, qui &Patripalliani, &Praxejani a Pra- ,, Xea, δc Hermogeniani ab Hermogene, qui fuerunt in Africa , , , qui, δc ita sentientes, abjecti sunt ab Ecclesia Cainolica ,, .
CertΘ iste eosdem postea Sabellianos dixit appellatos, qui ea qsa Noe tres sentiebant. Hactenus S. Augustinus , non inveniens causam, cur Epiphanius Noetianos & Sabellianos sub duobus numeris tanquam duas haereses posuerit, nempe in Synopsi Tom. I. L. a. n. IS.
ubi ait: Sabelliani eum Noetianis in omiabus propemodam consen
tiunt, nisi quod Patrem ipsum negant esse passum, ab eoque prolatse
II. Epiphanio Damascenus consentit L. de Haeres cap. 6 a. de Sahellianis : Sabelliani, inquit, eum Noetianis in omnibus propemodum Uti eo entiunt, nist quδd Patrem uetant esse passum : Huntque Verbum esse ad insar illius, quod ora profertur , atque iterum revo catur. Quae P. Lequien in Notis exponens ait: Non idem fuit Sabellii sensus atque Noeti, cum tamen uterque unicam in Trini late personam agnosceret. Sabellius sibi finxerat Verbum & Spiritum Sanctum e meientias quasdam Dei elle minime subsistentes, sed quas Deus irradiationum instar, quando opus esset, evi-hraret , rursumque ad se contraheret. Ex quo fiebat, quod censuerit, Jesum, cum sola emcientia illa quae Uerbum extimum diceretur perfusus esset, purum hominem extitiste, non Deum Incarnatum: ideoque Paulo Samosateno prauuserit. Cum ergo
Pater in Jesum sola Deitatis emcientia descenderit, non persona Patris secundum Deitatem in ejus humanitate subsisteret, dici non poterat, patiente Jesu Patrem quoque proprie mille pas
III. Communior tamen Patrum sententia est, Sabellianos aeque ac Noetianos in eodem errore fuisse, Patrem nempe fuisse passium, quia eosdem quos Sabellianos, Patripassianos etiam ainpellant . Etenim praeter Philastrium supra a S. Augustino relatum , Athanasius Lib. de Synodis : Tales, inquit, funt qui opus
Romauos quidem Patripassiani, apud vos Sabelliani nominantur . Augustinus ipse hoc repetit Traci. 36. in Joann. dicens: Nam Sabe tiari didit funt quidam haeretici, qui vocantur Patripassiani , qui ἀμcunt ipsum Patrem passum Disse. Idem confirmat Marius Mercator Auctor S. Augustino coaevus in Dissert. de duodecimo anath matismo Nestoriano nis verbis: Post Me Sabellius o Marcellus
222쪽
nefando errore decepti, ausi funt dicere ) Deum Patrem ipsum inlium , tuum sibi esse Patrem , tuum sibi Spiritum Sauctum , ipsum
lucarnatum, passum, cruci xum , ψ m a Ddaeis omnia pertulisse , resurrexisse is mortuis, ct omnia peregisse, quae vos per orsum iupersona propria ejus, pro humani generis fatale, gesa esse credimuro confitemur. Liquet ergo, Sabellianos in hoc cum Noetianis consensille, quod Sc ipsi dicerent Patrem elle pallum. Quod Eusebius confirmat L. a. contra Marcellum Ancyrauum c. I. ubi pro hanq, eum Sabellii errorem renovalle ait: Agedum deinceps intueamur Idolum Sabellii vetat de terra se exerentis . Aufus est dicere , Patrem Domini nostri Pesu Chrisi Deum de Sandra Virgine Muirum , ipsum quoque possum s quod antea diXerat L. I. c. 2o. pag.9 I. IV. Itaque Sabelliana limesis, ut in Deo Monarchiam & D vinitatis tueretur unitatem, auferebat a Deo Personarum Titiaitatem, sed sicut unam Dei naturam , ita & unam Personam afferebat , quae secundum triplicem notionem, seu actum tria haberet nomina. Ita eam exponit Theodoritus Lib. a. Haeret. Fab. ubi de Sabellio : Dicebat, inquit, Patrem Filium ct Spiritum Santrumianam esse Θρυυμ ct unam personam , quae tria bubet nomina , e
eundem aliquando quidem vocat ut Patrem, aliquando autem ut Filium , aliqua o vero ut Spiritum Sanctum : ct in Veteri quidem δε- samento ut Patrem Letem tulisse, in Novo autem ut Filium hominem faetum esse, ut Spiritum autem Saudium ad Apostolos etenisse . Eo dem modo hanc haerelim exponit Nicetas L. . Thesauri P res. 28.
hoc insuper exemplificans , tum in homine, in quo est corpus, anima, & spiritus: ita ut corporis Pater, animae Filius, Spiritus vero Sanctus vices spiritus suppleret. Tum in Sole, in quo tres actiones elucescunt, illuminativa , calefactiva, & ipsa figura, quae in Orbem circumducitur ; & tamen Sol unum suppositum est. V. Hoc eodem modo Sabellianorum describens haeresim S. EpiphaniuS H.ercs. 62. num. I. ait: Horum Me opinio es : Eumdem esse Patrem Filium ct Spiritum Sanctum , ut ad eandem opsa
tres appellatioues conveniant. Aut perinde atque in uuo homne cor
pus , suima , ct spiritus ius . Ita ut corporis instar sit Pater, anima Filius, Spiritus denique tu tua Dioinitate huisani spiritus instar habeatur . diuodo Solis similitudine declarant f in quo cum una sit Θ- postasis, triplex nibilamiuas actus es , uimirum illustrandi vis, ct calefaciendi , ct orbic utaris Mura . Ae Oim quidem illam calefaciendi, Bbe es colorem axque aestum , spiritui respondere s illuminaudi vero vim Filio , Patrem denique ibitas Θpostasis velut quandam esse fommam . Igitur Filium a maut radii tu morem emissum omnia quae ad Elangelii bamauassatuιιsprbouratissem attinereut, in hoc Mundo
223쪽
DE SABELLIANI S. 213 praesitisse, atque in Glum rediisse, quemadmodum is, qui a Sole
manavit rarius in eundem postea refunditur . Spiritum porro Sanctum in hunc Orbem immitti , ae deinceps singillatim in eos omnes illabi , qui eo munere digui faut: eundemque insaurare vitam, cy' animare fervore s fovere denique ac calefacere, ut ita dicam , vi quadam, con-
fensioneque spiritus. Ita juxta Epiphanium errorem lutini descri-hebant Sabelliani. Ita etiam Nicephorus L.F. Hist. c. 7. 8 C. as. VI. Haeresis haec a Sabellio nomen & errorem accepit, quem , ut dixi, a Noeto cujus discipulus fuit, hauserat. Afrum Sabellium extitille e regione Pentapolis Lybiae Cyrenaicae, scribit Theodo- ritus supra relatus: Sabellius autem Afer Pentapolitanus . Nicetas, Sabellium facit ex Lybia Pentapoli oriundum: Sabellius IdibicEPentapυιi oriundus. Unde & Lybicum appellat Magnus Basilitis Epist. 78. dicens : Et nonnulli ex illis, qui impietatem Sabellii obicifectantur . Ptolemaidem vero Pentapolis urbem ei satriam vel domicilium suille, colligitur, quia teste Eusebio L. 7. Ilist. cap. 6. ibi suae haeresi deuit initia: De dogmate illo, inquit, quod nuper
apud Ptolemaidem urbem Pentapoleos commotum es. Loquitur au tem de haereti Sabelliana . Idem asserit Nicephorus locis supra citati S. VII. De tempore, quo haeresis haec emersit, parva controversia
est. Ut a Sabellio nomen accepit cis enim ex dictis in eodem cr- rore Noeto succedit in vel ad extrema Pontificatus Stephani, vel ad initia xisti reterenda est. Sub Xisto increbuisse, & de ea Dionysium Alexandrinum literas ad Xistum dediste, refert Eusebius L. 7. H st. c. 6. dicens: Iu eadem Epipola de Sabellianis haereticis,stpυ te qui tunc temporis increbrescebant, XVum certiorem facit. Quibus apparet, Stephani tempore exordia habuisse, incrementa vero sub Asto, quod fuisse putatur circa ann. Domini as 7. In hoc Danaeus ipse consentit opusc.4I. dum ait se Coepit autem Sa- belliani nomen innotescere sub T sto Romano Pontifice, duranis te adhuc Deciana,vel potius jam Valeriana persecutione quem- admodum Platina vult, & circa annum a Christo passo a a se saliamquam quidam existimant, temporibus Cypriani jam quo- dammodo errorem hunc degustatum & delibatum fuisse. Sed se de Montanistis potius intelligenda sunt, quae Cyprianus in Sa- bellianos jaculari videtur ,, . Ita Danaeus. Nullam tamen i venio repugnantiam, quod S. Cyprianus de Sabellianis loqui potuerit , cum enim haec haeresis sub Aisto innotuerit, & eo tempore adhuc in vivis esset S.Cyprianus, imo Xisti martyrio superstes fuerit, potuit Sabelliana haeresis in Africae regione exorta ei inn tutile.
224쪽
VIII. Cujus conditionis Sabellius fuerit, nec Augustinus, nee Epiphanius, nec Theodoritus, nec Damascenus, nec alii Patres indicant. Solus Lonaras in Notis ad Caia. I. Conc. Constantinop. I. scribit Sabellium Ptolemaidis Episcopum suille : Fubet etiam ana
thematizari fecundam eos Sabellianos, qui ci Sabellio quodam labico nomen accepere . Is Ptolemaidis, quae urbs in Pentapoli fuit, Disopus, coucreatiove quadam coalitioneque excogitata tres Θρυρ es in unam subsaxtiam Dioiuitatemque miscet, ac unam in Triuitate, tri bus licet variam nominibus, Persinam a uincebat. Timotheus autem
Presbyter Constantinopolitanus in Lib. de Recepi. Hae retic. duos distinguit Sabellios, similia tamen docentes: unum Lybicum, at terum diversum quem Episcopum mille dicit. Cum tamen nemo
ante hos duos auctores de Sabellii Episcopatu quidquam indicaverit ,l verius puto Sabellium Episcopum non mille. IX. In Africa hanc haeresim , & in Lybia sua habuisse natalia
ex dictis constat. Inde Mesopotainiam invasille N Romam utque perventile, testis est S. Epiphanius num. I. Haeres.6 a. dicens: Atque oujus Sectae plurimi, eum in Mesopotamia , tum Romae ver fauturet Uanisi quadam perciti. In Oriente diu viguit, adeo ut sub Magno Constantino Eustathius Episcopus Antiochenus hac haeresi insectus fuerit: unde Socrates L. i. Hist. cap. 23. de Eu1ebio Nicomediensi
dicit: Eustathium vero criminatur, tanquam dogma Sabelli ad Zmeu-rem. Et jure quidem: nam, ut idem Socrates refert cap. 24. in initio, hujus rei causa in Antiochena Synodo depositus fuit: Congregata igitur Antiochiae Duodo Eupathium deponunt, ut qui Sa- hellii dogmati potius, quam Nicaenae disnodi decretis insiseret . Hujus Sectae sequaces extitille anno 38 I., colligitur ex Canone I. Conci Conltantinop. I. a quo una cum aliis haereticis Sabelliani damnantur . Et S. Basilius Epist. 64. conqueritur, sua aetate non dem ille, qui hunc errorem revocare tentarent. In Africa tamen cessaste,
indicat S. Augustinus Tradi. M. in Joann. dum ait: Ruidam enim fortasse faut tu ista multitudiae Ariani . Non audeo DP cari sis Subelliauos , qui ipsum Patrem dicunt esse qui Filius est: staresis quippe ista nimis antiqua est, ct paulatim evincerata . In Oriente autem aliquas Sabellianorum reliquias septimo desinente seculo extitisse, videtur colligi ex Synodo Trullana, in cujus Can. 9 sancitum fuit, inter alios Haereticos ad fidem venientes, Sabellianos esse rPbapti Eandos. X. An vero hac nostra aetate, qua a praetensis Resormatis omnes antiqui & sepulti errores excitati sunt, etiam Sahcllianismus revixerit, testimonio Georgrii Hernii unius ex illis fateri cogor. Is enim in sua Eccl. Hist. Periodo 3. art. a. scribit, in Anglia has
225쪽
DES A BELLIANI S. III evulgatas propositiones mille, quae sunt a 4. H. 8c 26. nimirum :is unitate Dei non esse Trinitatem a item : Non tres personas esse in Deo , sed tantam tria incia s demum : Unam tantam in Deo emta perfouam. Ad hunc errorem apud quemcumque sit confutandum
q. II. Sabellii error refutatur.
La Personam trinominem, quae scilicet ratione unius officii diceretur Pater , ratione alterius Filius, & ratione tertii Spiritus Sanctus. Sed quia hunc errorem a Noeto magistro suo didicerat, in quo illum supra Cap. 32. g. a. ex Scripturis, tum testimonio aeterni Patris, tum ipsius Christi filii, tum aliis rejeci: ideo ibi dicta Lector adire poterit s dum interim aliqua in confirmationem fundamentalis hujus veritatis adjiciam s praeter ea quae dixi Tom. 4. in I. p. Trael. de Deo Trino Dub. I. ubi etiam alios plures hujus haeretis Innovatores recensui. Prima hujus erroris semina jecit Simon Magus , qui omnibus haeresibus facem prie tulit: inter alia enim sua deliria teste S. AuSustino L. de Haeres. c. I. dicebat, se in
Monte Sina Legem deditie Judaeis , tempore Tiberii in Filii per-Ωna putative apparuille, postea se in linguis Spiritum Sanctum super Apostolos venisse. Nec enim est improbabile, quod dementiam quam sibi aisngebat Simon, in impietatem erga Deum Sabellius converterit, dicens, unam Divinam Personam tria haec officia sub diversis nominibus praestitisse . II. Sabellianam haeresim ex Iudaismo prodiis te censet S. Basilius Magnus Epist. 64. modo a Io. ubi postquam ostendit, quid
ad eam extirpandam Neocae areae egerit S.Gregorius Thaumaturgus, videns, quosdam eam subintroducere moliri, primores Neocaesarienses his verbis monet: γudaismus es Sabelliana haeresis suboristianismi specie in Evangelicam praedicationem invecta . xvi euim rem uuam personis multiplicem, Patrem re Filium di Spiritum Sau-Hum dicit, unamque trium ponit hvosio , quid aliud facit, nisi quod Unigeniti sempiternam uetat praeexistentiam ' negat autem oediise atorium ejus ad homines udventum , descensum ad inferos , re
III. A Stoicis vero eam deducit S. Athanasius Trac . l. contra Arianos, ubi num. II. Fortὰ autem, inquit , hujusmodi Uiuio exEMoicorum sobola emanavit, qui nempe Deum putaui contrabir '
226쪽
rusque cum rebus creatis dilatari, infinitὰque quiescere. Ruod enim dilatatur, contrarium dilatatur , O quod extenditur contractum extenditur : atque idem quidem est, nisil autem aliud praeter afectionem
quamdam patitur. Itaque si uritas dilatata fatra est Trinitas , 9 si tem Unitas es Pater, Trinitas .er3 es Pater Filius Spiritus Sanctus , primo sequitur ut dilatata Unitas aliquam past a sit afeeiiο-nem, factaque fit quod non erat: siquidem dilatata es, quae lata uouerat. Deinde si ipsa Unitas in Trinitatem dilatata es, Trinitasque Pater es ct Filires Spiritus Sanctus : ipse ergo Pater DAus est o Filius ct Spiritus, ut fetitit Sabellius , nisi forte unitas quam ille propugnat oliquid si aliud praeter Patrem. Haec aliaque valide Atlia- Dasius in Sabellium intorquet, ostendens, ipsum ponere Deum pastioni R mutarioni obnoxium. IU. Porro cum ex Sabellianis aliqui post Concilium Nicaenum latim errorem tueri vellent ejusdem Concilii decreto , quo anathemate damnat, qui dixerit, ex alia essentia vel Θpostasi Filium esse, ex quo inferebant, Filium nedum ejusdem ellentve, sed Guia clem nypostasis cum Patre clis; propterea S. Balilius Epist. 78. modo I 1 s. illos ita redarguit: Nonnuui ab impia Sabeliis Ilabiensis haeresi, θρα esutiam idem esse rati, ansam inde trahunt ad
blasphemiae fuae defensionem , quod ita tu Me scriptum sit ,, Si verori quispiam dixerit, ex alia et sentia , aut hypostasii Filium esse.
,, eum anathemate terit Catholica & Apostolica Ecclesia is . Nou enim idem dixerunt illic essentiam ct lapsasim . Etenim si una ct eadem notio es subjetia vocibus f quid opus erat utraque e Sed perspicuum est, aliis quidem Filium ex Patris essentia esse negantiabus , aliis eteris Deque ex Gentia esie , sed ex aliqua alia Θρο si
dicentibus, illos ita demum utramque opinionem tanquam a fententia Ecc astea alienam resecis . Nam ubi fuam ipsorum declarabant sententiam, dixerunt ex es entia Patris Filium, non amplius adjicientes illud, ex hypoitast. Iuare illud quidem positum est ad eversionem
nequioris sententiae s hoc vero declarationem habet falutaris Gem
ris . Confitendum igitur es, consubstantialem esse Patri Filium, quemadmodum scriptum es . Confitendum etiam , in propria Θρosa Patrem este , in propria Filium, tu propria Spiritum Sanctum, quemadmodum ct ipsi mani se exposuerunt. Plene enim ct clarὰ openderunt dicendo Lumen de Lumine, aliud quidem esse Lumen quod genuit , aliud verῖ quod genitum es, Lumen tamen ct Lumen s ita ut una ct eadem sit essentiae ratio. Hactenus Basilius.
U. Ex his apparere incipit, Sabellio errandi causam dedisse, quod nesciebat, vel nolebat distinguere Essentiam, seu naturam ab Hypostasi, seu persona: ut Essentia seu natura sit aliquid com
227쪽
DES A BELI. IARIS. II mune pluribus, ut homo: Ηypostasis vero seu Persesta sit aliquid singulare in ea natura subsistens, ut Petrus, Franci 1cus: & hoc
nomen Deus sit nomen naturae, & nomina Pater Filius S. Spiri- ritus sint nomina hypostaseon seu Perlbnarum eandem naturaia Divinam habentium, ac in ea subsistentium : cum hoc tamcndi scrimine, quod natura humana , & quaelibet alia ereata est coma munis suis lingularibus personis soli, in per rationem , re autenvdiveria i at Natura Divina tribus Divinis Personis communis rea liter est, &una ac eadem reat iter ac numero indivisa millis. Et hoc est mysterium alluim, quod fides docet, Trinitas unus Deus δcui humana ratio vehit captivam se se subdere debet. o VI. Fateor, hujus duplicis vocis Substantia seu Natura, Sc 'postoli distinctionem , ac mentionem apud Veteres Ethn hos Phidiolophos non fieri, aut in sacris Literis ea nomina expresse non reperiri s eas tamen voces teste Socrate L. 3. Hist. c. 7 admittendas este, Patres praecipue in Synodo Alexandrina decrevere 2
Tuuc videlicet, eum opinionem refutant Sabellii, ne verborum inopia Trinitatem rem unam esse putaremus triplici nomine appellatam , sed ut potitis unumquemque eorum, qui nominantur in Trinitate, Deum in
propria persona esse credamus. Hanc veritatem confitetur etiam Datinis opust. I. ubi de
Sabellianis ait ,, Itaque Patrem , Filium , & Spiritum Salκtundunam de eandem esse opostasim volunt, quae variis nominibus, , , prout necelsitas Ec usus exigit appellata est , uti unum δc idem ,, Soli S corpus lux , splendor, dc calor pro diversis ellectis nomia
,, natur. Confirmant autem suam sententiam, quia Deuteron.ε. se dictum est: Audi Israel, Dominus Deus tuus, Deus unus esse Quod certe perperam intellectum Judaeos ipsos, a quibus primas,, hujus haereseos fundamenta jacta sunt, in eumdem errorem in-ὶ duxit, atque etiananum hodie retinet: clam Int enim Pobethiam, ,, idest Deorum multitudinem a Christianis Ethnicorum more re se novari, si Tres in una & eadem Divina estentia Personae re ipsa. distinctae & subsistentes ponantur. Responsio vero facilis est . , , Nos unam quidem & eandem etiam numero, non tantum ge-ι,, nere M specie Usian, idest estentiam Divinam docere, consti , se tuere & defendere. In ea vero essentia tres Θpo jes, idest,
se personas&subsistentias agnoscere, ut Veteres verterunt. Ita- que neque Deos numero multos facimus, cum troia separem r,, Divinam illam naturam ; neque personas tollimus, quia quemqm que, idest Patrem Filium S Spiritum Sanctum in Divina ctes,, sentia propriam personam habere demonstravimus. Ut auterinis haec commodillime docerentur voces as Sc Opostaseos lauta
228쪽
Patrihus receptae, ut ait Socrates L. I. c. 7. Ita Darinis in hoo eum Catholicis sentiens. VII. Hanc Minctionem excogitarunt Veteres, non propri sudio, sed a Scripturis edocti, in quibus dum de Deo sermo est frequenter pluralitas unitati copulatur, ut Genes. I. v. 26. ubi Deus ait: Faciamaa ιυmiuem ad imaginem ρο similitudinem nostram : Av. 17. subditur: Et creavit Daus hominem ad imaginem fuam s ad , aginem Dei ereavit illam. Et pluralitas Personarum ad hominis krmationem concurrens, & unitas Divinitatis, ad cujus imaginem factus est homo , R ideo ad imaginem dixit, non ad 3maginex , ut indicaret in illis pluribus unicum es let exemplar. Item Gen. I 8. dicitur quod sedenti Abradiae in valle Mambre : Apparuit ei D mitius , ct cum elevo et oculos, apparuerant ei tres viri sanus propaeum. Abraham autem accurrit re adoravit in terram, ct dixit sDomsse, F iuveni gratiam in oeulis tuis, ne transeas servum tuum. Si apparuit Dominus, quomodo apparuerunt tres viri Si tres viri, quomodo dixit Abraham Domine, ae transeas e Non alia ratione ,
nisi quia in illis tribus, licet Angeli essent, adoravit Abraham Trinitatem Personarum in unitate Divinitatis: & ideo dixit Domine. Genes. item I9. v. 24. legitur: Dominas piau Dper Sodomam di Gomorrham Diphar ignem a Domino de Caelo, ct Dbvertit Civitates bas. Si erM Deus est una persona, quis est hic Dominus qui ruit a Domino e Certe cum dixit Domi s a Domino , Ostendit ilium & Patrem : Filius enim Dominus est, & a Domino , idest Patre , a quo habet esse & operari. VIII. Rursus Psalm. a. v. . David inducit Dominum dicentem
ad Christum : Filias meus es ιa: Ego hodie genui te . Et Psalmo IO9. v. s. Ex utero ante Luciferum genui te. H.ec certe Filio sibi consubstantiali non alicui ex Angelis Dominus dixit , ait Paulus
Hebr. I. v. s. Cui enim dixit aliquando Angelorum : Filius meus eres s ego hodie geoui te t/ Non est autem pollibile ut idem gisnat seipsum. Ergo alius est qui gignit, alius qui genitus est: alius P
ter, alius Filius. Hanc veritatem demonstrat Psalmus66. v. I. illis verbis: Benedicat nos Deus, Deus noster, ,enedicat nos Deus :er metuant eum omnes Anes ter s ubi ter nominando Deum iudi eat Trinitatem personarum s addens autem ρο metuavit eum, de clarat omnes tres unum elle Deum . Idem testantur voces Sera pliun Isaiae 6. v. 3. invicem clamantium: Saneias, Saurias, Saucius, Γυwisus Deus exercituum. ibus dum ter Sa fias repetunt Trinitatem Personarum se venerari ostendunt, dum vero addunt, Dominus Deus unitatem Divinitatis profitentur. Alia etiam ex Novo Testamento clariora hujus veritatis adsunt testimonia, quαaud Disi . co by Ccos e
229쪽
adduxi, tum de Noeto agens, tum in Theolog. loco supra citato. IX. PLestat igitur cum S. Epiphanio Haeres62. num. 3. dicere:
Nos exim Deorum multitudinem imebamas, sed Monarchiam prae dicamus. In ea autem praedicanda nequaquam aberramus f sed uis Trinitatem confitemur, anitatem, inquam in Trinitate, ct Trivitateis anitate, unamque Patria ct Filii di Spiritus Savera Divinitatem .
Nam neque se ipsum Filius genait: neque Patre, ut esset Filius, esse Pater desim. neque Spiritus Sanuas se ipsum unquam Christam ampellavit ,sed Spiritum Christ, ae per Christum communicatum, pr cedentem d Patre, re aecipientem is Filio . Subsissem est Pater , D Veni Filius , subsissens Spirarus Sanctus . Sed non eonfusio qaada
es Triuitas , uti Sabellius credidit s nec ab aetersitate Da gloriaque demutatur, ut Arias uauissime docuit. Sed Trinitas perpetuo Trinitar fuit, nec ei quidquam accessit s eum una sit Divinitar, una dominatio, una praedicanda celebrandaque gloria . Eadem nihilominus Trinit numeratur , Pater, Filius, ct Spiritus Sanctus: Nos at idem atque unum triplici appellatione declaretur s sed perfecta re versi uomana Dur, per fee que personae, neque quidquam variam ines ac dilesium. Pater ipse perpetao Pateν extitit, nec ullam unquam tempus fuit, quo Pater non esset. Semper enim perfectus ille Pater es, atque fab-
Mens , ut ct perfectus femper Filius semperque sub em, vera δPatre Multus,absque iuuio rames ac tempore 3 eoqse modo , quem ua
D expiscare potest oratio . Non is Patris vetat germaxus starer est, nec esse eaepit usquam, aut aliquando desiit s sed legitimas pernis Filius es , exseus eum Patre, ab eoque μὰ tempore genitur, Maalas.
Deas o Deo, Lamen de Lamine , Deus veres de Deo vero , Muitur, uos creatus. Neque tamen aut ipse Pater es, aut Parer ipse Filias.
Ae si Deus Patre est, ct Filius utique erit, ct Spiritus Sanctar. lis Epiphantiis Catholicam hanc veritatem adversus Sabellianos exponit. Alia videri possunt in locis a me supra citatis. X. Hoc unum addo ex eodem Epiphanio num. a. , Sabellianos usos fuisse Libris tam Veteris, quam Novi Testamenti, quaedam ex eis seligentes ad sui erroris tegumentum. His adjecisse alios apocryphos, & praecipue pseud Evangelium quod vocabant f cundum AEgyptios, in quo multa Christum Distipulis suis secreto dixisse suci errori servientia fabulabantur : Hunc astem ere rem omnem sinquit Epiphanius P ejusque firmoemen in ex o ervbis quibusdam hauserunt, praesertim ab AEgntiorum Evangelio : hoc enim illi nomen iudiderant f in quo pleraque sunt hujus Leseris , quσ e
230쪽
tionem facit Clemens Alexandr. L. 3. Strom. pag.4s a. & 46s., quo usum fuisse dicit Cassianum haereticum, & fragmentum ab eodem Calliano recitatum atteri, quod in quatuor nobis traditis Eva
Subsungit de Sabellianis Epiphanius: Deinde quoties in alia quem ex simplicioribus ac radioribus inciderint, qui exactam Divinarum Litterarum frientiam non habent, hoc tu modum interrogant. Muid tandem, boni viri, dicemus e Duum habemus Deum, an tres fluuibus auditis religi us ille, uec perfecta ad eavendum scientia pere politus, perturbatus illicd eorum asentitur errori, ac Deum impru- eus negat: negat, inquam, Filium ae Spiritum Sanctum . Sed da
De Origenianis seu Origentis .
Origeniani stat fuerint, ct quis
eorum auctor. J. mos ab Origenistis Origenem Adamantium auctorem. hahentibus licet dubitanter ) separat Epiphanius Haemc . a. λ res. 63. his verbis: Nonna Ili futit, quos Origenios appet
iant e qua hominum 5 ecta non usquequaque diffunditur, proximo i ,ran Deo misit superiores illas haec haeresis occurrit. Sed quanam de exta Origerii vocentur , nondum planὰ compers: Utrumnam ab ori-geae Adamantio, qui cognomento ontactes, Me es Lucubrator Ut ditiast an ab aliquo altero , quod , ut dixi , peait.s ignoro , nec aliud praeter ψfum nomen accepi. ν S. Augustinus autem Lib. de Haeres cap. 42. ab alio quam ab Adamantio Origene ortum traxille pronuntiat: Origeniani, inquit, a quυdam Origene dicti sunt, non ab illo qua ferὰ omnibus nutus es , sed ab alio , nescio quo , vel sectatoribus ejus. Idem lentit Dama-
nus Haeres. 63. Et quidem incredibile est , quod Haeretici isti , qui, ut dicam, infandae libidini & corruptelae corpora sua tradebant , ex Adamantii Origeuis, qui iuverus castitatis custos luit, imo S superstitiosus adeo, ut ad eam tuendam se ipsum castravetii s ut ex Nicephoro L. s. Hist. c. 8. schola prodierint . . H. Quinam iste Origenes hujus infamis Secta auctor extit rito adhuc sub judice lis est. Lambertus Danaus c. a. de Lures. solita sua Monachorum Instituto calumniandi indole abreptus, - dicit, Disjtigod by Gom e