Iacobi Sirmondi Soc. Iesu presbyteri Historia poenitentiae publicae. Eiusdem disquisitio de Azymo, sempérne in vsu altaris fuerit apud Latinos

81쪽

γα HIs TORI Atiae ritibus profluxisse utrumque ,& imaginem eius aliquam referre perspicuum sit, certum est tamen ad poenitentiam publicam, de qua hic sermo est, neutrum pertinere. C A P V ae X. Duplexfructus poenitentiae publica , venia delicti, σ exemplum.

OMRis poenitentia proposi

tam sibi habet veniam, publica vero poenitentia veniam simul & exemplum. Sapienter hoc enim ab Ecclesia institutum est, ut

qui publice deliquit,publicam luat

poenitentiam, quae non solum ipsi prosit ad salutem, sed etiam ceteris ad exemplum. Qua de re praeclare, ut omnia, in Enchiridii capite LX I. S. Augustinus, Huia plerumque dolor alterius cordis occultus est alteri, neque in aliorum notitiam per

82쪽

eterba vel quaecumque alia signa procedit, cum sit coram Deo , cui dicitur, Gemitus meus a te non est abscondi tus, recte constituuntur ab iis qui Ecclesia praesent tempora poenitentia, mi fateriam Fatis Ecclesiae, in qua remittuntur ipsa peccata. Eandemque in sententiam Caesarius Arelatensis Homi lia v III. In luctu tristitia multo tempore permanentes , oe poenitentiam etiam publice agentes. quia iustum est, mi qui cum multorum destra tione fleperdidit , cum multorum aedificatione fleredimat. Proprium haec ac peculiare amplius hoc habuit, quam priuata : alterum ei commune cum illa fuit, expiatio nempe abolitioque peccatorum.Nec enim dubium est, quin ut secreta , sic etiam publica per poenitentiam deleantur. Dubi tare nos no patitur locuples auctor Hincmarus, de utraque assirmans

in libro de Teutbergae repudio, ad

83쪽

HIs TORIA Interrogationem V. Habet, inquit, modum m ordinem fluum publica confessio mel conuictio secularium hominum , quo publice debeant iudicari r non quo crimina grauia non boluantur etiambecreta confessione ac poenitentia. sed ne infirmi in Ecclesia sicandalirentur, vi dentes eorum poenas , quorum penitus ignorant caused , m ut quod plurimorum constat perpetratum notitia, falsanatum silentia, sty qui in Ecclesiae peccauerunt sinceritatem , illi debitam exhibere sudeant satisfactionem , m qui plures , quantum ex se fuit , destruxit exemplo , plures sanet siuae humilitatis

antidoto. Cur hi publice absoluantur causas explicat, quin vere sol- .uantur& expienser non dubitat. Obvia sunt rursus apud Hincmarum eundem Rotberti Cenomanensis & Hildeboldi Suessionensis Episcoporum , & Pippini , aliorumque apud alios exempla, qui

84쪽

per publicam , ex eodem Christi

domini instituto, iisdemque, ac In secreta solebant, conceptis verbis, poenitentes aut peccatis exuti, aut

exui sunt iussi. Quis denique post

dilucida reconciliantis illos Episcopi haec verba , OMNIPOTENS pempiternus Deus vos absoluat ab omni

vinculo peccatorum, et i habeatis vitam aeternam , m vivatis per Dominum,

Amen , post haec inquam quis ambigendi cuiquam sit locus ξ At tamen non defuturi sunt, qui obstrepant. Nam si in poenitentiae publicae reconciliatione vera fuit peccatorum remissio, quid attinebat, inquiunt, presbyteros adhiberi, qui reconciliandorum, priusquam Episcopo se sisterent, secretas confessiones audirent λ Hoc enim moris fuisse testes sunt veteres iidem libri Pontificales, atque in his Mima- tensis ille, cuius antea testimonio

85쪽

s HIs TORIA usi sumus. cuius sunt quae proxime attulimus, atque haec nunc etiam

quae sequuntur. Missa , inquit , si

dicatur expleta , mox sacerdotes , qui

bus imposilium est poenitentium confessiones audire , audiant illos, vel in E

elem , vel in alio loco ad hoc deputato. Et post alia. uditis confessionibus , scopus ante horam sextam examinet eum sicerdotibus diligenter , qui digni

Aunt reconciliari , qui non. Deinde paratus , & cetera deinceps , quae reconciliationis solennia ritusque omnes ordine describunt. Anteibat ergo publicam reconciliationem secreta confessio. inade causa censemus Z Nempe, Ut poenitentes, quorum & occulta simul S: publica erant crimina, quia de publicis manifestisque tantummodo publice fuerant confessi, de occultis pariter secretam ederent confessio. nem, omnique ex parte purgatio-

86쪽

res , paratioresque ad Domini mensam accederent. Quod si publicis duntaxat obstricti fuissent criminibus , publica illis una sat futura erat confessio. Quid autem, quod secreta istiusmodi confessione non solum in occultis, verum etiam in publicis, quae palam confiteri pudor vetaret, poenitentibus consul tum interdum voluisse ostendit itidem Hincmarus in Consilio, quod in Pippini gratiam scripsit , cum publica illi a Synodo indicta esset

poenitentia Z Sed Consilij huius verba audire , non hoc uno , sed aliis quoque nominibus est operae pretium. Exhortandus est , inquit, P pinus, ut puram confessionem de omni bus peccatis seis, quae ab ineunte aetate perpetrauit, 'crete faciat: quia forte talia peccata fecit, quae turpe est etiam

in publicum dicere. Et de hoc quod suum habitum dimisit, cr si periurauit, sti

87쪽

quia cum pagaηis ste iunxit, de qua flua

eoniun tione multa mala sunt perpetrata , coram Ecclesia inter publice poenitentes s lacumabiliter accuset, oe poenitentiam σ reconciliationem humiliter petat, oede omnibus quae vel florere consessus fuerit, vel publice accusauerit, per manus impositionem Epistopatu auctoritatis publice reconcilietur , η, reconciliatin tonsiuram clericalem accipiat, habitum monasticum recipiat,σpro

fiteatur st de cetero fruare quae expetit, expedit σ sic communionem sacri

altaris recipiat. Huc usque Hincmarus. Ex his autem quae hactenus in medium prolata sunt , manifeste apparet , poenitentibus publicis, quoad consummata poenitentia satisfactionem integram exhiberent, nullam nisi interueniente aegritudine concessam vel indultam fuisse absolutionem , nec satis firma ratione illos niti , qui contra

88쪽

sentiunt. Nam cum solam aegritudinem Canones excipiant, frustra exciperent, si extra hanc integrum fuisset. Status ergo viaque fixus mos fuit, ut ad expletam usque poenitentiam differretur. Praeter morem vero indultum iis videtur, qui bello Suessionico interfuerant anno DCCCCXXIII. de quorum poenitentia in hunc modum statutum est in Synodo quadam Prouinciae Remensis. Decretum est , ut tribus Quadragesimis per tres annos agant poenitentiam . ita ut prima Quadragesima sint extra Ecclesiiam, sty Caena Domini reconcilientur. Omnibus vero histribus Quadragesimis Jecunda, quarta,

oe sexta feria in pane sale, aqua ab

sineant, aut redimant. Insolens enim

ac inusitatum fuit, ante plenam satisfactionem reconciliari, & quod isti deerat, post reconciliationem

explere.

89쪽

Aduersus eos , qui poenitentes dicunt a sacerdote non bolui, fedsolutos

declarari.

EXpLODENDI nunc ergo, proculque ablegandi sunt, qui de

Venia peccatorum Ecclesiae litem mouent, negantes aut concedi ab ea cuiquam posse, aut reuera concedi. Quis nos enim post luculenta diuinae vocis oracula quibus re felluntur , & sanctorum patrum Ecclesiaeque uniuersae contrariam intelligentiam , audiendos existimet 3 . Ad terrorem, inquit Hilarius, motus maximi, quo in praesens omnes continerentur, immobile seueritatis Apostolicae iudicium praemisit, qui quae in terris ligauerint, id est peccatorum nodis innexos reliquerint, σ quos floruerint

90쪽

POENIT. PUBLICAE. iarint, confessione videlicet venia receperint in salutem. hi Apostolicae conditione sententia in caelis quoque soluti sint, aut ligari. Et post Hilarium Auia gustinus in fine Homiliae vitimae. suis certus est, inquit, quod Imperator ignostat s Et tamen pecunia funditur, maria transimeantur, pro- restarum incerta sulcantur , , pene ut mors evitetur mors ipsa suseipitur. Supplicatur deinde per hominem homini. Sine dubitatione fiunt ista, cum sit dubium quo fine proueniant. Et tamen certiores sunt claues Ecclesiae, quam corda regum, quibus clauibus quodcumque in terra holuitur, etiam in caelo solutum promittitur, ρο multo est hone

stior humilitas qua st qui ue humiliat

Ecclesiae Dei, σ labor minor imponitur , m nulti temporalis mortis peri

culo mors aeterna vitatur. Quantum V

trimque discrimen λ Hilarius &Augustinus hominem per claues Ec-