장음표시 사용
61쪽
sum caput extulerunt, sed etiam supra ipsa concilia auctoritatem , ac potestatein suam evexerunt. Idem illud pag. II S. . Pontifices Romani imperio occidentis potiti, το βαρυ illud φορτίον iniecerunt humeris mi serorum Christianorum, pietatis ac sanctitatis praetextu, sed cui Vera causa suit potentiae suae promouendae cupido, et iurisdictionis ciuilis usurpandae. Mitto alia contra eundem Romanum Pontificem, et 'impos , et minores Clericos dicta eodem veneno, ac felle obsita: quae non modo alienum ab Catholicis coris hominem demonserant, sed bosem etiam illorum acerrimum, et quoquomodo vexare illa, et oppugnare gestientem. Sed nihil peraeque eius animum, et sectae institutum detegit, ac dissipes illa, uti iam dixi, per totum opus dogmata, ut Catbolicis contraria decretis, ita Caninianae haereti, ac sectae
uae me res adduxit, re contra nouum hune dogmatisten, sed Theologitarum, Ecclesia triarumque rerum baud satis peritum , eius, cui obtrectabat ille , patrocinium causae caperem , ac selectus ex sius libro quaestiones aliquod mandaram huic lucubratiunculae , praesertim vero i iam ipsam, cujus tu meditatione commodum haereuli mihi Trapezilicum illud opus oblatum ese dixi.
Ab ba: igitur de Episcopis et presbieris inquisitione dispulandi βι- mam initium. Et primum , quid de illa priuatim ipse fientiam, exponam ; Tum contra Trapezitici Deiroris patronum appellatur enim deiu-teps a notis hoc nomine, ab eo titulo, quod tu fronte operis inscripsit Isilum, et orationem conuertanti Huius porro mihi operae, ac sudii,s nullus erit alius, certe ille coηstabit fructus , vi tam iste, quam sin tes alii Scriptores , qui de quaque re quiduis eloqui , et in lucem profer
re fas esse Hi putant, id non semper impune haberi sentiant, Jed ad
scribendum ita parali, ac meditati esse meminerint; tanquam qui fiunt de iis , quae fripserint, ac de πολυλογIα fua , vicissm άε λογίαν , hoc est perpetuum reddendae rationis onus a se esse susceptum. Disitirco by oste
62쪽
EPISCOPIS, ET EORUM IURISDICTIONE, AC
In quo status quaestionis exponitur. Pauli Apostoli lora quasdam , ex quibus inter Episcopos, et Presbyteros nullum sui Gla discrimen videtur. Variae antiquorum in illis interpretandis sententiae , Chrysostomi, Theodoreti, Epiphanii expenduntur , ac praesertim Hieronymi , qui omnium dissicillimam habet ra
Explicantur .loca illa antecedenti proposita capite. De byteros initio eosdem Episcopali dignitate praeditos fuisse , sed perbrevi tempore , idque cur faetiim sit. Episcopos eodem interuallo , itidem ut deinceps in singulis ciuitatibus singulos praefuisse.
Conciliatur Hieronymi sententia cum catholico dogmate. Multum ab Aerianis, et haereticis aliis illum abfuisse. Michaelis Medinae salsa opinio tam ipsum, quam plerosque alios Veteres foedissimi erroris insimulantis.
Resellitur Trapezitica Dissertatio , quatenus Episcopdmolim existimat, nomen dignitatis non suisse, sed curationis. Quid sit dignitas , et quemadmodum semper Episcopatui conuenerit. Hieronymi locus Perperam acceptus a Trapezita. Nova illius de Episcoporum duplici genere opinio consulatur. Cuius eX Clemente irritum argumentum diluitur. Episcopos praedicandi m nus obiitIe semper, nec non ius rerum Ecclesiasticarum administrandarum habuisse. Disitiroo by oste
63쪽
Alia Traperitae argumenta de duplici Episcoporum g nere discussa. Pauli Apostoli declaratus locus. Quid sint apud il
lum opitulationes, et curationeI.
Traperiticae dissertationis incondita ratio ad certa capita reuocatur, et excutitur. Eius repugnantia , et absurditas. Rosel. luntur varii ab illo temere constituti gradus Episcoporum. Ostcnditur ex antiquorum testimonio Episcopos plenum ius semper in Ecclesiasticas res habuisse, ac tam in praedicationem incubuisse, quam Ecclesiasticis bonis praesuisse. Summa illorum potestas aduersus Trapegiticas naenias defenditur.
Pergitur in refellenda TrapeZitae sententia , quae Episcoplitum negat dignitatem suisse, sed solam facit curationem. Ostenditur e contrario Episcopos potestatem ac iurisdictionem habuisse ;tum longe Iudaicis Sacerdotibus ampliorem. Quid sit potestas clauium , de qua Trapezitae falsa opinio notatur.
Praedicandi ius, ac iunctionem penes Episcopos fuisse de. monstratur aduersus indoetiam TrapeZitae Commentum, idque variis Patrum, ae Conciliorum testimoniis asseritur. v
64쪽
EPISCOPIS, ET EORVM IVRISDICΤIONE
In quo salus quaestionis exponitur. Auli 'soli Io a quaedam inter Epi copos , et Presbteros nullum fuisse durimen videtur. quorum in illis interpretandis sententiae , tardisssomi, Theodoreti expenduntur : ac praesertim Hiero mi, qui omnium di cili
habent rationem. F ueritne temporibus Aposto. eitationi, et industriae reliquerit. Deg ri 2 lorum distitvstus ab Epiem hae controuersia visum hic nobis est age-RE ONF po Presbyter, cum an- re : quod idem confido fore , atque et
o liquissima est, tum non om- . illorum, qui in diuinas artes incumbunt, ni ex parte hactenus explicata quaestio. prodesse studiis, et catholicae causae Dissicultatem arguit opinionum de ea pro Virili parte opis aliquid. ac lucis conflictus, nee non hominum alioqui do- adferre. In quo primum omnium dictissimorum , etiam veterum parum seis sputationis totius. quod caput sit . et cum . et cum rei veritate congruens ase quod Graeci Ta κειυομενον , vocant, sertio . ut in integro propemodum ad- exponendum Videtur. ihuc posita res, locum ingeniorum exerin
65쪽
integrum reliquit. Fac enim respondeat, quod primum posui: Episcopos, et Presbyteros adpellatos esse, qui nune Episcopi sunt. Omnium ordinum Primates; quid Apostolis faciet, quos eosdem suisse vult cum hodiernis Episcopis An iidem et Apostoli, et Episcopi. et Presbyteri suerunt Id quidem consequens est, s primum istud dixerit, hoc cst, si Presbyteri et nomine et re iidem erant cum EpbsCOpis, quos proprio nominamus. Sed
eo iam erit sibi ipsi contrarius, qui ab Episcopis Apostolos disiunxit. tum isto ipso. quod attulit, testimonio refelletur. Nam Actorum Is . a s. scribunt ex Hie. rosolymitano concilio οἱ Aπλολοι, καὶ οἱ πρεσβυτερει. Non iidem ergo erant Apositoli, quos tune Epineopos fuisse putat , et Presbyteri. Sin quod est posterius, eligat, ut Apostolos Episcopali gradu fuisse praeditos adfirmat; Episcopos
vero, et quod idem erat, Presbyteros pro sacerdotibus secundi ordinis habitos: non minus ipse secum, et cum Aposto
Io pugnabit. Hic enim Episcopi nomen. et Episcopatus, in capite tertio prioris ad Timotheum, pro summo gradu posuit; idque ipse Theodoretus agnoscit. Atqui non Episcopi, vel Episcopatus ninmina, sed Apostoli, sit Apostolatus adhiberet, si nondum Episcopi summae
dimitatis antiistites vorati erant. sed Apostoli. Quid quod Actorum go. 17. Paulus conuocari Iegitur τους ποεσβυτερους τῆς εκ Urίας, quos eosdem Commate 28. επισκόπους vocat. et Pastores a Deo constitutos. Non alios ergo fuisse consentaneum est, quam primi ordinis, ademque quos tum Apostolos adpellari solitos existimat. Prorstis itaque inextricabilis illa est Theodoreti sententia, qui sic Verius dicere potuit, Episcopos, et Presbyteros summae dignitatis, hoc est Esse palis, nomina fuisse: Apostolos autem non omnes Episcopos esse dictos, sed eos
tantum, qui aut veri erant Apostoli. et Episcopatu maiorem, et ampliorem Pintestatem habebant, aut qui praedicandi ubique Euangelii iunctione veros imita tantur, qualis Epaphroditus, et si quis alius, fuisse putandus est; falsum est autem Apostolorum nomen Episcopis Omnbhus fuisse commune. III. CHRYsos Torius Homilia
prima in epistolam ad Philippenses rationem reddit, cur Paulus ad Philippenses scribens, epistolam suam inscribit
επισκοποις, καὶ διακόνοις omisso interiecto Presbyterorum ordine: τι τουτο, in
Quid hoc rei es ' an inius eiiitatis erant
lo modo. inquit. verum Pesbtervm toeavit A. Tune enim nomina inuicem communieabant , et Diarenus duebatur Episcopus. Ne gat plures eiusdem Episcopos urbis fuisse, ac dicit Episcopos nominatos suiso Presbyteros. immo etiam Diaconos. Quare videtur existimasse Chrysostomus συνεπισκοπους non esse Episcopos proprie dictos, sed smplices Presbyteros. quos tune Episcopos adpellaremos suit. Ideo paulo post concludit ita r σπεο δε ε καὶ οἱ πρεσβυτεροι το παλαον ἐκαλοῦντο επισκσποι. καὶ διακοιοι τοῦ , καὶ οἱ ἐλισκοποι πρεσβυτεσοι. οΘεν καὶ νυν πολ λσὶ συμ πςαβ αφ ἰπισκοποιτςαφουσι, καὶ συνλαχοι - Quod igitur iam dixi, etiavi Presbyteri olivi vispellabarim
66쪽
DR EPISCOPIS 'sevi, et Diaeoni Christi, et Disopi
Presbyteri. Vnde Mne etiam multi eo re
bytero, et eondi ono scribum Episeopi. Fa.dem Vero Oecumenius, et Theophylactus in Commentariis expresserunt; quorum summa fit r Episcopos ibi vocari simplices Presbyteros, quod tunc promiscua et virisque communia essent nomina, Ut et Episcopi vocarentur Presbyteri, et Diaconi Epist opi . Atque iis sumagatur commentarius. qui vulgo inscribitur
Hieronymo . in epistolam ad Ρhilippenses. Ille enim sic ad illum locum Epistolae istius adnotat: Hie Dissopor, Presbyteros intelligimus. Non enim in vina et Geplarer Episcopi esse potuissent. Et ad Caput a. epistolae prioris ad Timotheum, cur post Episcopos non meminit Pres. terorum. Caussim hanc adfert: Eos in Episcoporum nomine comprehendit, quia see-dus, immo pene inlis es gradus. quae totidem verbis in Prima sit commentario
IV. Atque idem Chrysostomus Homitia a r. in priorem ad Timotheum quae
rit, cur post Episcopis data praecepta,
Paulus. nulla mentione facta Ρresbyterorum , statim ad Diaconos transeat: ac respondet. Presbyteros idcirco praeteriri, quod eadem sere sit horum, atque Episcoporum ratio: Tη γ χειροτηι
μοι 1 υπε εβηκασι, καὶ τουτω μοιωδοκουσι πλεονεκτεῖν τους προςβυτερου Sesa, inquit, impositione tramum superant. et hoe uno videntur excedere Presbiteros. Quem et more suo Oecumenius. ae Thomphylactus ad lactantur. Horum itaque consensus omnium est. Episcoporum, ac
Presbyterorum distinctos in Ecclesia fili se ordines, et qui a Paulo Presbyteri no minintur eos, reuera Sacerdotes lacte simplices, qui ct Episcopi Uocabantur.
Chrysostomo ita sentiendi, interpretam diqua causam dedit vetus Ecclesiae mos, ac disciplina cauonum sancita decretis, quae unicum in quaque ciuitate constitui Episcopum iubebant. ut est in ea n e octauo Nieaeni Concilii. Uerum huic sententiae obstat ille Acto. rum vicesimi capitis locus, ex quo em
citur, in Ephesina Ecclesia plures fuissio
Episcopos. Nam Miletum Cum pervenisset. mittens Ephesum ματεμαλώσατο
τοῦς πηε Θυτερους τὰ εκκλησιας. Atqui Pte byteri illi vere era ut Episcopi,
ut eos vocat commate Og , tum inde pa-
te t. quodsi meri Sacerdotes fuissent, Rim-
mi antistitis, hoc est, Episcopi inter ipsos
utique meminisset, eique Potissimum Commendasset Ecclesiam. Ad iraec in Epistola ad Titum, Capite I. 5. ait, is Titum in Creta reliquisse, ut constituat per ciuilitaem quamque Presbyteros , quos quidem commate 7. Vocat Episco-Pos, et s sane Proprie dictos; ut ex eo colligas, quod eiusdem plane simigeneris . cuius illi. de quibus capite toristio prioris ad Timotheum meminit. Si. quidem eadem formula. et iisdem propemodum verbis de illorum' institutione pnaecipit. Igitur Presbyteri nonnun- qtiam Episcopi veri dicti sunt, et in eadem ciuitate plures exstiterunt.
U. Epiphanius in Haerest ps, quae
est Arianorum, N. U. nodum illum , qui ex Apostoli locis oritur, ita dissol uiti Cum adhuc recens esset, inquit , Christiani dogmatis praedicatio, non ubique Presbyteri simul et Episcopi creabantur. sed alibi soli Presbyteri, alibi Episcopus duntaxati Vbi enim nemo dignus Episcopatu reperiebatur, Presby.
67쪽
teri constituebantur, per quos et Diaconos Ecclesiae regeremur, quae sine duplici hoc ordine constare nequeunt. At ubi unus tantummodo ad Episcopatum idoneus oecurrebat, neque plurium erat copia, quibus Presbyteratus mandaretur, tum solus adhibebatur Episcopus. Quare Apostolus pro re nata, et Ut status erat earum Civitatum, et Ecclesarum, ad quas scribebat, ita loquebatur di Νεου o τος του κηρ υγματος, χωος τα ὐπο τι πτο τα ορας εν ὁ αγος Από λος, ου μν
Dri τῶ κατα τμον μοτω ἐπισκοπω. Haec Epiphanii narratio vera est ipsa quidem credo enim, pro multitudine P puli plures, paucioresve sacrorum institutos ministros. ac nonnunquam solum
impositum Episcopum ibi, ubi grex pusillus erat, atque aucto numero . prae
ter Episcopum . complures adiunctos esse Presbyteros sed loca illa, quae adduximus, Pauli nobis aliud persuadent.
Etenim in Marissimis, et frequentissimis Asiae ciuitatibus, in quibus Christianorum erat maxima multitudo, non est verisimilo, tantam eorum suisse penuriam, qui vel Episcopatum gerere, vel Presbyteri fieri possenti tum si quis accurate verba ipsa per- Pendat, cognOIcet. aliam facti illius, et instituti rationem esse quaerendam. VII. Sed praecipuum quaestionis mo mentum. ac disputationis totius facit Hieronymus, qui imprimis Epistola 85. ad
Euagrium cuiusdam vecordiam arguens. qui Diaconos Presbyteris auderet aut serre, multa de Presbyterorum dignitate
disserit, ae pares illos, et eosdem iacit cum Episcopis . idque iisdem, quibus
nos usi sumus, testimoniis confirmat, ad iuncto quoque Petri loco primae Epistolae Capite s. ubi et in Presbyterum adpellat, et quos alloquitur. Presbyteros primi ordinis eIse demonstrat. Tum ista subiicit Hieronymus: Quod autem posea
unus electus est, qui reteris praeponoetur, in schismatis remedium factum es, ae et D quisque ad se trahens tarisi Ecclesam rvmperet. Nam et Alexandriae a Marco Euangelisa inque ad Herariam, et Dion iam 'scopos, Presbyteri semper Onum ex se eis fiam, in excelsiori gradu talloeatum, Dis pura nominabant, quomodo si exerritus seps ratorem faciat, aut Diaeoni eligari de se,
quem industrium noverint . et Arcti Deo evocent. Quid enim Deit. excipia ordi
tione, Episcopus, quod Presbyter non faciat' Hoc loco S. Hieronymus, Episeo spari esse dignitate, ae Presbyteros aismmat , nisi quod communi Coruensu Vnus aliquis e numero Presbyterorum electus
est, qui maiori in gradu collocaretur. Tribuit tamen Episcopo ordinandi laevi tatem, quam Pr byteris adimit. Quinetiam quod Paulus in epistola ad Timo. theum, et Titum, postquam de Episcopis egit, statim ad Diaconos labitur, omissis Presbyteris; id eodem modo ex pti. Cat Hieronymus, ac Chrysostomus secite Presbter, inquit, et Dissopus aliud aes iis, aliud dignitatis es nomen. Viae ad
68쪽
omnino reticetur, quia in Episcopo et μυ-byter reticetur. Quare eadem, quae supra obiecimus, contra Hieronymi intem pretationem valent, quo minus ad Apostoli mentem faciant. VII. Idem in Commentariis ad primum caput Epistolae ad Titum, etiam disertius sententiam suam aperit. Verba illa declaransr Hujus gratia reliqui te Cretae, eti ea, quae deerant. eorrigeres: eteonstituas per rivitates Presbteros ete. Idem
est ergo Presbter, ait, qai et Episeopas. Et antequam diaboli iusti stu sudia in religione ferent, et diceretur tu populis 'ομni Pauli. ego sum Apollo. ego autem Cephae, communi Presbyterorum eonflio Dei sae gubernabantur. Postquam etero tra suis ne eor, quor Dptitaverat, suos putabat esse, non Christi; in toto orbe decretum est, ut iso de Presbyteris eis ius superponeretur ceιeris, ad quem omnis Melesiae eura pertineret, et schi tum semina tollerentur. Μox probat Episcopum, et Presbyterum unum esse, et aliud aetatis, aliud
esse nomen ossicii, ex Epistola Pauli ad Philipppenses, ubi Apostolus scribit ad Episcopos, et Diaconos. Rilippi inas crbs ait) Maeedoniae, et erete in via
civitate plures. τι nuncupantur. 'sevi esse non poterant. Sed quia eosdem Episeopor illo tempore, qnor et Presbyteros adpellabare,
propterea indisserenter de Episcopis. quasi de
Presbyteris es locutus. Addit et locum alium ex Actorum capite sto. Vbi Apo. stolus conuocasse legitur Presbyteros Ephesinae Ecclesiae, quos statim vocat Episcopos, tum quod Petrus epistolae canonicae primae Capite S. I. Vocat se comprerbierisu Presbteror . tum pascite, i quit , eum, qui in vobis es, gregem Dominiete. Haee propterea, ait Hieronymus ut Uenderemus, apud teteres eortim fuisse Re byteror, quos et Episcopos: paulatim vero, it dissensonum femina evellerentur. M is omem solisitudinem esse delatam. Sicut ergo Probteri stiunt, se ex Melesiae eon
suetudine ei, qui Hi praepsius fuerit, ese
subiectos; ita Dissopi nouerivi, se magis consuetudine, quam dispositiorus Dominieae
meritate, Presbyteris esse maiores. Denique in Epitola 8 3. ad oceanum δε Apud veteres, ait, sidem Episcopi, et Presbyteri fuerunt, quia illa ι nomo dignitatis es, hoe
VI II. Hieronymo suffragari videtur
Ambrosius. siue quila alius auctor COmmeutariorum in epistolam v d Ephesios. qui Ambrosii tempore aeqitalis suit. nam et Timoneam, ait ad caput 4. 2. Presbyterum a se ereatum . Episcopam locat, quia primum Resburi Dissopi adpellabantur, it
nique apud Aegyptum Presbyteri consignant, spraestens non sis 'impur. Sed quia toeperunt sequentes Bresbyteri indigni tmeniri ad
primatus tenendos, immutata es ratio, prospiciente eonestio , ut non ordo, sed meritum crearet Diseopum multorum Saeeribrum iudi-eio e sitatam, ne indignus temere usurparet, et esset mastis sandalum. Hactenus igitur ex antiquorum auctoωritate conficitur, primis temporibus Presbyterorum. et Episeoporum non tantum appellationes , sed etiam ordines. in easdem coneturrisse personas; iidem ut essent utrique; postea vero nomine tenus
idem fuisse, ut etsi promiscua Episcopo. rum . ac Presbyterorum interdum essent
69쪽
nomina. aliquia tamen ex ordine illo, ac numero deligeretur, qui dignitate ante. celleret omnes. iisque praeesset. ct Epia copua proprie diceretur. Quod autem ex eo Concludunt aliqui, nullum ergo vel esse discrimen inter ordines amborum.
vel Apostoli saltem fuisse. tempore; id falsum esse, tum intelligi poterit, cum
Apostoli sententiam exposuero, et alia quaedam eodem *ectantia, quibus error ipse redarguetur. De Apostulo itaque. unde Bns quaestionis oritur, primo loco disputemus.
Explieantur Aea illa anteeedenti proposita evite. Preibyteros initis eosdem Diseopali dignitate praeditor fuisse ; sed perbrevi tempore , idque cur factumst. Di pos eodem interuallo, itidem ut deineeps in Amolis civitatibus Ingulos praefuite I. Ct i quis omnia illa Scripturae Iam di O ligenter expendat, quae superiori
eapite proposita sunt, id necessario Comsequens ex illis esse statuet. eos ipsos, qui ibi Presbyteri vocantur, plus aliquid, quam simplices fuisse Presbyteros, cuiusmodi hodieque iunt; nee dubitabit, quin Episcopi fuerint iidem . non vocabulo
antum, sed re etiam, ac p testate. HOC UNtro qua ratione contigerit, potest hunc, nisi fallor. in modum probabiliter explicari. Igitur primis illis Ecclesiae temporibus, quae . quod ad 2rmam, et disciplinam attinet, quaedam illius infantia dici queunt, exiit imo, Presbyteros vel omnes, vel eorum plerosque, sic Ord, natos esse, ut Episcopi pariter, ae Presbyteri gradum obtinerent. Id eo fieri solitum esse verisimile est, quod, cum religio Christiana progressionem indies saceret, perque ciuitates . et populos Propagaretur, increbrescaute multitudine, opus suit. paratam esse copiam Episse porum, qui ad urbes, et prouincias Christiano partas nomini cum potestate mire rentur. Ut ea. quae a solis Episcopis administrabantur . praestare possent; cuius modi sunt Clericorum ordinatio per ma nuum impositionem, confirmationis Sacramentum, et alia quaedam , quae simplices Presbyteri non attingebant. Hae de causa videntur plures in eadem Ecclesia,
velut Ephesina. Episcopi fuisse, qui
Apostolis, tanquam maioris gradus Pomtificibus, adeoque lammis. obsequebantur. Hoc tum simplices recens ortae mores Ecclesiae serebant e nondum ambitione , et honorum cupiditate, malisque ceteris artibus, deprauatis Christianorum
animis. Posteaquam vero pristina illa charitas, et imitandi Christi, amplectendae que modestiae , et humilitatis refrixit amor e tum, quod Hieronymus steribit, ad tollendas simultates, etiaIebi inatisre-
70쪽
inedium, Unum aliquem e turba Presbytero.
rum eligi placuit, qui praeesset reliquis; atque ita desiere pari non solum dignitate , sed etiam ordine, ac potestate plures creari: translata in unum tam honoris, quam iunctionis praerogativa. Quocirca nunquam non fuit in Ecclesia potestatum , graduumque discrimen, hoc est Episcopatus, et Presbyteratus simplicis, sed in eadem capita passim ambo conserebantur. a II. Haec nostra de graui, ac perdis ficili quaestione sententia eo plausibilioresso debet, quod ci dubitationem, ac
controuersiam praecidit omnem , et ab
ipsamet Scriptura . illisque testimoniis,
quae ansam nobis disputandi praebuerunt Pene in manus, atque ob oculos initet videtur. Etenim Presbyteros appellatos eosdem, et Episcopos fuisse ab Apollo. lis Petro . atque Paulo, illorum ex ve his essicitur; nee minus etiam illud, quos Presbyteros vocant, iis, Episcoporum quae sunt propria, conuenire; imprimis
autem ordinationem per impositionem manuum, et Ecclesiae gubernationum, quae
est principum, pastorumque praeeipua, quos Episcopos dici omnes intelligunt. Hoe sic est ita. qcid aliud restat, nisi ut
penes eosdem nam plures una in Eccle. sia fuisse tales, iisdem ex locis argumenis tum ducitur tam nomen illud duplex, quam conueniens nomini potestas, et auctoritas utraque fuisse dicatur Τ Quo constituto, iam illa vacant omnia, quae et nobis ipsis, et aduersus quorundam imterpretationes Pauli locorum illorum, o iiciebamus antecedenti capite. Neque,
qui praecipuus debet esse fructus disputationis huius, perturbatio illa sequi.
tur amborum in Ecclesia ordinum, quae πολυαρχιαν. immo ἀιασχιαν illam pe- Perit, quam Caluinianorum, ac Puritanorum factio iam pridem assciuit, et iuue-liere porro eo, ubi non est, Omni arte,
III. Atque . ut eiusmodi prima adminii rationis Ecclesiasticae rudimenta suisse, planum est ex iis, quae dixi rita neque perpetua, neque diuturna suerunt, sed subinde ad eam, quae dein 'ps obibnuit, translata formam. Vt unus in quaque ciuitatis Ecclesia esset Episcopus. qui et Presbyter interdum appellabatur. Presbyteri vero sub uno illo complures,
qui nominari Episcopi desiissent. Quod ut certissimum est, paulo post Aposto-Iorum Petri ac Pauli obitum. Vbique per
totum Christianum orbem Vlu esse receptum et ita illis ipsis superstitibus. Adeoque non multo post Christi ascensionem. obseruari coepisse quibusdam in Ecclesiis. haud vanis documentis colligitur. Utrius que, sed prioris maxime , fidem faciunt tam Scriptura ipsa, quam vetustissimorum Patrum, qui Aopostolorum saeculo
Vixerunt. aut non multo post extiterunt, praeclara testimonia.
Ioannes Apostolus in Apocalypsi, cap. a. iussu domini ad Epizcopos septem Q. iidem Ecclesiarum ae ciuitatum in A sia scribit sub Angelorum nomine, ut vulca Probat hoe Petauit systema 'Μamaehias T IV. origis. et antiqui . Chrisὶ π. P 337. sqq. monetque hos secundo, tertioque saeis culo CPsopor Ninionum fuisse adpellator, qua de re Photius, Cod XLVIII. Uide Tho. masinum de nou. et ret. Eccles discipi. T. E.