장음표시 사용
181쪽
i Liber secundin, nisi pro homine albo. Nam si restrin. feretur subiectum pro homine albo,aec esset vera, omnis homo es albus. Esset enim sensiis, Omnis homo albus est H-ias. Nam signu dustribuitiuum, omnis, nequeam'iat,neque restringit aCceptionem termini, sed distribuit pro omnibus significatis, pro quibuS temminum inuenit supponentem. Sic etiam cum duco homo esanima vel omnis homos animi non opus est, ut praedi. catum de subiecto assi etur pro mnibus significatis per terminum, neque enim distributive supponit praedicatum. Iam vero de suppositione accideri- . tali manifestior erit via,ut eius dimnitionem intelligamus. Quae tripliciter definitur, primo an tro ano. Suppositio accidentalis est acceptis temini pro Ens duntaxatsigniscatis, de quibus v ri catinfecundu exigentiam adiuncti ve H. Vt accipitur suoiectum huius, homo dissutat. Accipitur enim tantum pro pr sentibus hominibus. Secunda dissinitio est aliorum modernorum.
182쪽
L Cap. IV. de Sunositione. i ssuppositio accidentalis contingit praedicatum non est de mirinseca ratione sebiecti. Tertia dissinitio est cuiusdam moderni. Suppositio accidentalis est
dreceptio nominu communis non pro omni-
gnificatis. Et ponit exemplum in hac propositione, homo issus espro
Omnes hae dissinitiones videntur esse diminutae. Prima quidem non videtur exprimere formalem rationem accidentalis suppositionis. Nam cum terminus dutaxat accipitur pro significatis, de quibus veriscatur secundum exigentiam adiuncti verbi ; aliunde prouenit huiusmodi limitatatio. Quemadmodum cum ico, homos anima subiectum supponit naturaliter pro omni b. suis significatis, neq, Coarctatur ad ea tantum significata, quae existunt secundum dis rentiam temporis praesentis,& in hoc quidem
Prouenit ex Comparatione extremorum adinvicem, quae inter se habent, vel naturalem connexionem, Vel repugnantiam , ita etiam in suppositio-ς ne acin
183쪽
ne accidentali alicuius termini oportet considerare habitudinem praedi cati cu subiecto,unde prouenit, quod subiectsi accidentaliter supponat pro his tantum significatis, de quibus v rificari potest secundum exigentiam differentiae temporis importatae per copulam . Inde enim limitatur suppositio termini. Secunda vero diffinitio etiam videtur diminuta : nam ex illa sequitur subie stum huius propositionis, homo lapis,supponere accidetaliter quod falsum est . Nam, ut diximus, copula
absoluitur a tempore ratione rerum significatarum per extrenaa quae habent intrinsecam & naturalemr
gnantiam. Non igitur satis est dic re suppositionem accidentalem esse, quando praedicatum non es: de intrinseca ration o subiecti: sed oportebat adiicere,quando praedicatum potes conuenire subiecto & non est de
Τertia denique diffinitio in duobus deficit. Alterum est,quia non assignat
184쪽
gnat rationem formalem, quare nomen supponat accidesaliter, quando non pro omnibus suis significatis accipitur,siquid quantum est ex partesilae significationis, aptitudine habet,
Vt pro omnibus accipiatur. Secundo
deficit, quia excludit nome singularea suppositione accidentali , cu tamen in nac propositione, Petrin es alsin, subiectum supponat accidentaliter, non quia non accipiatur pro omnisuo significato,sed quia astringitur, ut so lum accipiatur pro Petro existenti s cundum disserentiam temporis importatam per verbum. Ac proinde noexistente Petro etiam si sint alia alba, pro quibus px dicatum accipitur,erit falsa illa propositio affirmativa, quia est de subiecio non supponente. ACcidit itaque illi termino ita coarctari
Propten accidentalem Couenientiam
praedicati cusiabieisto. At vero quando aliquod praedicatum habet naturalem connexioneivel repugnantiamcu illo subiecto singulari,no est,quare negemus illum suppone re naturaliter . . Κ a accipi
185쪽
i 8 Liber secundus,& accipi pro Petro siue existenti , siue non existenti , ut in his propositionibus: Petrus es homo, Petrus est lapis Nubia itaque ratione nomen singulare debet excludi a suppositione naturali vel accidentali.Denique deficit autor illius diffinitionis etiam in ipse exemplo, quod inducit in hac propositio ne, homo iustus es probus. Nam in illa propositione copula abseluitur a differentia temporis , cum sit propositio per se & necessaria, quia praedicatum esst de ratione sublini. Tametsi pars subiecti utraq; restringatur ab altera. Nam haec restrictio partium ad inuicem non destruit naturalem suppositionem totius subiecti, quod est te minus complexus. unde etiam non opportebat in dissinitione dicere a Ceptio nominis, quia in rigore copi Xum non potest dici nomen. Ex dictis possumus colligere dissinitionem suppositionis accidentalis magis formale, & per intrinseca. Suppositio accidentalis est acceptio te mini pro suo significato, de quo Veri .ficatur
186쪽
- λLCap. IV.de nostione. I 'ficatur secundum exigentiam verbi propter indifferetiam praedicati cum subiecto. In qua diffinitione includimus etiam terminum singularem, Mnon excludimus Communem. Item conuenimus cum Petro Hsta .
Sed insuper explicamus formalem
rationem seu radicalem , Vnde proueniat xerminum accidentaliter supponere. Ex hac diffinitione & aliis assignatis sequitur, quod quotiescunq; subiectum supponit accidentaliter,
etiam praedicatum debet supponere accidentaliter. Et quotiescunque supponit naturaliter debet Ctiam prς- dicatum naturaliter supponere. Nam VirtamqUe eXtremum eximitur a differentia temporis importata per Verbum. Sequitur tertio, quod quoties cunq; propositio est in materia contingenti , extrema suppolriit accidentaliter, quia utrumq; eXtrem Mastringitur differentiae temporis importata per verbum. Sequitur quarto: Quotiesunq; propositio est in materia naturali , ex rema supponunt naturali 3 ter,
187쪽
ter, non tam en vice versa. Nam cum Ppositio est in materia remota etiam' tunc extrema supponunt naturaliter
pro omnibus suis significatis, ut iam explicatum est. Sed quaerit Logicus aut metaphysicus : An haec propositio : animal es
homo, sit in materia naturali, dc extro ma stapponant naturaliter. Pro parte negativa est argumentum, quia praedicatum non est de intrinseca rationQsubiecti,quamuis non repugnet ei: Crigo non est in materia naturali, sed potius accidεtali propter indifferentiam praedicati ad sit biectum. Ac proinde extrema supponunt accidetaliter pro his tantum significatis, quae existunt.
Sed in oppositum est, quia hic syllogisnus est demonstratio in Dara Lomne risebile est homo, omne ri is es an,
mal, ergo animalent homo. Sed antec denS pro utraque praemissa est neces sariu&aeternae veritatis: ergo dcconsequens. Non autem posset esse necessarium, animal es homo, nisi copula absolueretur a tempore : ergo illa
188쪽
Tras. L Cap. V. de Suppositione. I, IPropositio est in materia naturali &extrema supponunt naturaliter. Huic obiectioni Respondetur illam propositionem , animal est homo, esse in materia natu rati & extrema naturaliter supponere pi o omnibus sitis lsignificatis , quanuis illa propositio lnon reddatur vera & necessuia pro omnibus significatis subiccti. Non enim est propositio de omni: Sed si Dificit, quod praedicatum sit de intrinseca ratione alicuius animalis, ic in hoc sensu concluditur illa propositio syllogistice ex praemissis necesIariis dc per se. Sed de hoc alias. lCAP. V. De reliquis diu tonibus iuppositionis. QVarta diuisio fit a Petro Histanosiis positionis accidentalis in sup- nessiuno positionem communem& suppositio-tionu accinem discretam. Supposicio commu- dental. nis est acceptio termini communis , Ut
189쪽
Liber secun , homo cum .Suppositio discreta vel singularis es acceptio termini Duris, vel communis singularietati pro nomine δε- menserativo. Vt, 'rem currit hic homo sal ου. Circa hanc diuisonem aduerte inprimis, potuisse Petrum rasanum personalem suppositionem accipere pro diuiso,& non solum accidentalem, Vt includeret etiam naturalem, in qua termini possunt supponere commuis niter , vel singulariter. Nam in hac propositione, homo est animal, sit biectum non minus Communiter supponit,quam in hac,homo inhiac chomo est anima non minus singulariter supponit subiectum, quam in hac,hic homo est albus. Neque erat in- conueniens suppositionem per nalem dupliciter diuidii primo in naturalem & accidentalem, & secundo incommunem &singularem. Namr
spectu diuersarum rationum idem diuisum potest duabus diuisionib. sub- isterni.
Aduerte secundo, quam praeter commu- l
190쪽
L Cap. Vis Suppossione. In Communem modum loquendi Diale sticorum diffinierint aliqui suppositionem accidentalem esse acceptionem nominis communis. Ecce enim Petrus Hisanus diuidit accidentalem suppositionem in Communem & singularem i ergo non coarctatur acclis
dentalis suppositio duntaxat ad no
men Commune. Advorte tertio,nomen commune
potest singillariter supponere non tum in voce, sed etiam in mente,dum adiungitur illi syncathegorema demonstrativum , vel quomodolibet alias restringatur nomen commune ad supponenaum pro uno tantum singulari. V t si dicas, hic homo currit, homo qui est Petrus dissutat, isse terminuS, homo , in voce dc in mente supponit singulariter. Deniqi ad intelligentiam huius diuisionis sufficit dignoscere inter terminum communem dc singularem. Ille enim dicitur communis , qui ex