Adversaria in Aeschyli Prometheum vinctum et Aristophanis Aves philologica atque archaeologica [microform]

31쪽

του oo πι in λάοι αρτων καθαρῶν καὶ titieto και αὐτα- cpίδων καὶ συκων καὶ λιβανέοιο καὶ /ιυρνης καὶ των αλλων θυω3ιάτων - λησαν2ες δὲ τουτων καταγίζουσι, χαιον φθονον καταχέοντες. - Προνηστευσαντες δὲ, θυουσι ' ruae ο/ώνι θνδὲ gos ιρῶν, , υπτονται πάντες . ἐπεὰν δὲ ἀποetυφωνται. re προτίθενἔαι et ἐχ noνet τω- ρων. Et Reifigius qui dem i. c. p. XXIV non dubitat, quin secundum verba Menandri, quae jure certissima vocat. Aeschylia sint emend3nda, quoniam quomodo Ion vitudine videatur insignis esse Spin SacrRvix dicas. Nescio, memineritne Reifigius sic statuen Verborum i quare reperiuntur. in Et ym , Magno, p. 468 25 seqq.: 'Iερον στουν, T ἄκρον τῆς σφυος' ουτω γαρ κέκληται o τι μέγα setiν Videntur enim haec non solum responsio nem continere ad illam viri egregii dubitationem, sed etiam vulgatam loci Aeschylii scripturam, defendere,' mod certum sit,' os νυν nihil aliud esse nisi vel id, cujus aliqua pars sit ιερον στουν, Vel idem quod raso ἐστουν, - de quo, ut alios taceam, constabat gravissimo harum rerum Restimatori ossio,vid Epistol. argument mythologici VOl. II, p. 376 ed. II, - ei grammaticum quum Sacram spinam Rgnam esse dicit vera reserre. Vis et potenas vocabuli στυ variis modis desinitura veteribus clericographis Accuratius quam plurimi quam- quum nequo hic satis accurate,' Cyrillus apud Albertium ad Hesych. s. v. sic explicat 'Oσφυς τὰ πλησίον cis γλουτῶν '

32쪽

χοντες ει ι ν και δέκα ραχεως, ου ονο tax γυοι ραχροις, πέντε δὲ σφυος - την δὲ Οοφυν και ροτριησιν ἐκάλουν. ἡ ἐνοπονδυλια μὲν τα ooτά. Origine quin eadem sit Vox atque φυα, non dubito Circumspiciamus usum scripto rum imprimis huc pertinentium; et primum quidem eorum, qui pedestri oratione usi sunt. Loco Herodote supra X- scripto Verbis σφυς κρη significatur integra ea eo oris

taurini pars, quae ibi ineipit, tibi κοιλέα desinit, et ibi

desinit, ubi σκώλος incipite, integra, inquam, neque enim de solis ossibus cogitandum esse, postrema verba luculente docent. Apud Xenophontem, de re equestri I, 12, qui σφως commemoratur his Verbis: οσφυ γευιην os ἀν πλατυτέρα καὶ βραχί et ἐρα η, τοσου ο ραον ιὲ ὁ nno τὰ προσθεναιρεται, ρῶον δὲ τὰ πισθεν ηροςάγεται. Recensentur juxta hanc corporis equini artem κραδιια, λευρά, κενεών, ἰσχια, ιηροί, ορνις , ii quidem, ut σφυo commemoratio tertio loco sat j. Ergo cogitandum est de extrema dorsi parte, sod dubitari potest, utrum de integro dorso an de sola vina, quae posterior sententia videtur Pollucis fuisse, ea, quae Sunt lib. I, segm. 211, ex loco Xenophontis mutuati Aristoteles, teste Plutarcho de lac philos V, 17, tradiderat, fieri πρωτον την os pυν, ἰς τροπιν νεώς, quibus in Verbis, ut X comparatione, quae ineSt, apparet, σφυν rectius interpretabimur vinam osseam atque eadem ipsa interpretatio commendabitur adhibitis loco Isidori, qui est Orig. XI, 1: sacra spina est ima perpetuae spInae, quam Graeci ρον set oti Vocant quoniam primum insante concepto nascitur etc., et , ptius etiam, Verbis, quae reperiuntur in priore glossa tymologici Magni, hisce λοσφυς προοτν ινυετα των ζωων ἐγουν τῶν ἱεοειοον, et quadamtenus etiam Varronis apud Gellium III, 10 hisce: post deinde quarta hebdomade, quod ejus virile secus suturum est, caput et spinam, quae est in dorso, insormatur; s' 'Oσινυν τὴν διπλῆν non ommemorari apud Xenophontem . . . li id quod . . Sehneiderna et plures alii sibi persuaserunt Deile est demonstratu. Nee video omnino, quo jure Papius in Lex. s. v. 'OscpD ad hune Ioeum provocans σψνυν διπλῆν interpretetur die ober-hal de Hiine vorstehenden eisehIgen Thelle am Ende desinuehens, die antie . . Reetissime de spina duplie egit eynius ad Virgilii

33쪽

videtur enim loco Aristotelis οσφυ significare potius perpetuam spinam quam imam Perpetuae spinae, ut apud Cyril Ium idem valere traditur, quod ραχις; et, eandem sere rimesse vocabuli in glossa Etymologici Magni, is contendat oportet, qui sibi persuaserit, eum, qui singulas illius partes compilavit, intellexisse, quid significarent ea, quae congerebat; Varronem denique spinam significasse perpetuam, re certa est. Contra apud Lucianum, Leriphan Cap. VIII αλλος ἐρρικνουτο υν γέλωτι την ο νυν, quem unum locum e serioribus scriptis attulisse satis habeo, vocabulum οφυς per se solum positum est de extrema dorsi parte et de Iunibus, ut apud grammaticos Vocabula ικνουσθαι et διαρικνουσθαι explicantes, quos citavit Schneiderus libro, qui inscribitur u Das Attische heater esen, p. 234. Ad poetas jam nos convertentes locum escessium, cujus in gratiam haec omnia disputamus, ad tempus primoribus tantum, ut junt, labris attingemus. Si vera esset Vocabuli κωλα interpretatio, quae reperitur in Scholiis τα των μηρων οτά, ιηρία, μι is ui Ooτά, et si constaret, dii non esse oblata nisi ossa carnibus nudata, certum esset, Vocabulum οφυ hoc Ioco de sola spina esse intelligendum. At prius illud ut sumamus, linguae usus haudquaquam postulat, alterum hoc ita esse, recte ne gaverunt Heynius I. G. Staneiderus, Godo redus Hermannus, et nuperrime salso sumptum esse accuratissime omnium demonstravit B. G. Weiskius libro, quem inscripsit Prometheus und sein 'thenkreis, p. 24 sqq. Praeterea apud Aristophanem reperitur vocabulum, et ter quidem Pacis Vs. 1053 de V usurpatum, Vesparum s. 225:

de hominibus iisdem Vespis, Amphiarai fragmento, quod exstat apud elianum de . A XII, 9, D. einekii Fragm. Com. Graec Vol. II. . IL p. 955: Osφυν δ' ξ κραον διακέγκλισον ηπι κίγκλου i , ανδρος Πρεσβυτου εχεε δ' ἀγαθην ἐπαοιδήν, de Ve, quae ἰγκλος appellabatur, simul atque de homine. Pacis sabula locum, qui est inde a s. 1020 usque ad s. 1055, si quis integrum perlegerit paullo attentius, mihi ad- Sentietur, opinor, ex mente poetae τὴν os φυν Vel idem esse quod τὰ ιηρία sive τω ι ηρω, ve saltem illam corporis Rr-

34쪽

tem dam arctoe cohaerere cum hac ' ut , illa appellata, simul etiam haec sit adsignificata in t porro, eandem rationem inter cedere inter τίν κερκον et inter τὴν ονυν Ceterum, neque hoc Ioc την σφυν merum os esse, facile elucet o Vesparum loco vocabulum apte aliquis interpretetur dorsum extremum,

nates, elunes. In fragmento Amphiarai vocabuli usus idem est; per se intelligitur . de ave dictum etiam caudam significare Restat locus uenandri, quem supra exscriptum dedi

mus Hoc Ioco quamquam eadem prorsus locutio est atque loco Herodoteo, haudquaquam tamen Rudem ΘSSe rem signi ficatam, in propatulo est situm. Contra eum explicationem,

quam supra deprehendimus in Etymologico Magno, primo obtutu mihilo quod quidem firmum sit, ' videtur dici posse.

Sed accuratius consideranti nescio an ure dubitatio . oriatur, an omnino apta non sit. Certe quum nullo OS Oστα αβρωτα commemorentur. Ἱερον ' autem οστουν et ipSum sit οστουν, sacrum os speciose aliquis dixerit minus apte hoc loco recenseri. Hoc certum est, AEXStare etiam niteram rRtionem, qua quis illa verba explicare possit aptissime, eamque nalogia, quam alius quidam locus comici poetae jam pridem in comparationem socistu IrRebet, admodum commendatum In Eubuli enim fragmento, quod itidem a Clemente . . exhibitum est et nunc a einekio reprResentatum Fragm. Comic Graec Vol. III,

secundum quae Verba ego cenSeo loco MenRndri στυν εἰ κραν nihil esse nisi κερκον, contra quam OSSius, qui . c. p. 373 VOCE κερκον pinct SiVe OS Sacrum Significari opinabatur. Quod si verum est, non opus erit intuere, Vocem σφυν Perse solum Menandro aliud quid fuisse quam dorsi extremam

Partean et nates. Ex iis locis, in quos adhuc inquisivimus,BΡΡRret, Vim et usum Vocabuli στυ vario modo inflecti, ut plurimum tamen id non sola ossa signiscare, sed simul etium adjacentes carnes Apposite eiskius I. c. p. 245 de sacrorum ritu, qualis temporibus Homeri suerit, etiarii poste per

35쪽

das metirere orte bald om nochen, bald Eug etch onden vilegende Fleischinessen ebrauch merden, et, duo latione 4 u Die unWissenschantiche Sprache, inquit, abe-geichnet ganete Resiouera mit inem orte. Wie μν ροί S unbestimini Ditia. IIusten una uates, aqυς, reuZbei mitode otine anhen und Lenden. O κω , κέλη M. S. v. Contra ερον στουν non significat nisi merum S. De quOrum vi vocabulorum et relatione ad vocem σφυς praeterea, quae jam supra allegata sunt, dignum etiam est, quod consulatur, schol ad heocriti Id VI, 30: Iob δὲ et υνιυτην ὀσφυν ἐξ ἔ-τέoων ων ωρων στα, ἐν si ἀNOκει2αι τὰ ἱερον agoυν. Accuratissime vero etiam de sacro re egit Pollux, post illa, quae supra ad illustrandum OcRbulum os δυς typis excudenda curavimus, ita pergens segm 182 et I 83 ιναθὲ οἱ νονδυλοι καgαληγουσιν, ἱερον στουν καλεiza ι' rueαρχεται μὲν ἐξ ευρυτητος Πο την ραχιν, Ποοτενουται δὲ τὰ ην κοκκυγα καλουιανον, ς καὶ φονδυλιον καὶ ρρο- Πυγιον νομαρεται Ου ὀ n ερανos, o pυς - τισὶ δὲ καὶ et ὀἱερο νοστουν - ρητὀ κοκκυξ καλεiται καί seta Πάντιον μέγιστον. Iam ut redeat, unde digressa est, oratio, est ergo hujus locutionis ad illam haec relatio, ut, quamvis ἱερον στουν apud technicos accuratius loquentes

discernatur ab ea, quam οφυν Vocant, tamen pud Scriptores usum quotidianum Sequentes Vocabulum os pυς ut plurimum

significet totum quid, cujus Par quaedam e mer OSSE constans est ἱερον στουν. Quod Vero ad auctorem tymologici Magni attinet sacrum os magnum esse tradentis, videri quidem potest haec notitia ex sala interpretatione vocis ἱερον nuxisse, - era enim procul dubi ea locutionis uso ὀστουν explicatio est, quam idem grammaticus attulit his verbis: et ι ερουογεῆται si θεοΚ - Sed claris Verbis idem sero testa tus est Pollux, et docuit me vir naturalis historiae admodum peritus, reVera Rerum S satis bene magnum vocari OSSe. His disputatis satis Videtur cautum esso, ne quis pud e-Sch tum pro καὶ μακραν os φυν scribendum esse ἄ/ι ἄκρανοσφυν in animum sibi inducat Non nego equidem, morbii

36쪽

posse: κραν σφυν, et tamen Scriptum suisse μιακραν στυν, o atque contendo codicum auctoritate nixus. Quippe utraque locutio hoc loco eundem prorsus sensum undit. Etenim quia de sacris et de aruspicina sermo est et quia juxta commemorantur coxae et lumbi et crura haec enim significantur voce κωλα,- probabile est, iis, de quibus loquimur, Verbis vina saeram et carnes adjacentes simu eum cauda commemorari. tque hae res quin ab hoc quidem scriptore hoc loco eque bene ιακρα stipve ppellari potuerint atque κραδο φυς jam nemo unus, opinor, dubitabit. - '

Sermo est de solutione Promethei et de potentia, quas ei in ΡOSterum sutura sit. Haec verba, quae sic construct nemini Ossensioni fuisse nisi Schneidero, mira sane res est, ita inter pretatus est SchuetZius: Non sane haec ita aream per cere constitutum s. at decretum est, ut nominatiVus cum infinitivo et verbo passivo constructus accusativi cum infinitivo vicem expleat; Belimannus autem sic cepit p. 31 σουπωμιρα Πεπρωται τελεοφορος nondum area constituta est tanquam ad finem perdueens ut in . κράναι ad dilatan dam Sit του τελεσφορος notionem tuae si haec Perseiat. sSchneiderus contra post τελεσφορος gravius interpunxit et priorem Verborum partem ita explicavit unoch is dieses ausdioso eis das Schielisa nichi voliriehend d. i. noch lassim eine Besreiunidurch Versuche o meine Sette das Schiasal nichi gelingen, alteram ita udi Belaeiun Eu emiae istvom Schichsal besummi. Sed verba corrupta esse, niSi ex ipsis satis eluceret, veteris scholii accuratior consideratio docere Posset quod qui composuit, eum plane aliud quid praeoculis habuisse, Iuce clarius est. Sunt autem ejus Verba hRecce: υ αυια ου etως ἐπρ- αι, να et τελεσφορος /ιοψαταχμως et κατ' ἐ/ι κραν και χηρώox. Apparet, Primum, scholiastam non legisse particulam ris, deinde, degisse eum

37쪽

aliquam conjunctionem finalem et pro infinitivo κράναι con junctivum ex conjunctione illa pendentem. Habebat ille procul

Et sic legendum. Quid τελεοφορον κραινειν Valeat, Sch Iiastes haud inepte vocabulo ταχέως significat. Non opus esse τελεσφορως Scribere, ViX Si quod moneam; sed ne quis putet, ad hoc ducere ελεσφορων illud, quod in editione Aldina est, reputare jubeo, quot mendis typographicis haec sit inquinata. In codice Vindob. . est thoie πω τελεσφορω, quod ipsum, credere aliquis primo obtutu possit, Veteri scholiastae lectum fuisse. Sed injuria. Non reperiebat ille pro secto scriptum ου - πω, quod nec ferri II modo potest. Est illa docti alicujus librarii emendatio vulgatam Scripturam esse intelligentis. -

Sermo est de Argo. Priori versu quum Vocabulum αἰ νίδιος synizesi vix ac ne vix quidem excusetur, sed procul dubio de mendo postulandum sit, facissima quidem est conjectura EImsIrii αννίδι o scribi jubentis, in quam etiam me memini, quum primum ad hunc locum animum adverti, incidere, at dubia tamen. Etenim quum non solum Vetus scholiastes in explicatione hujus loci habeat adverbium ἐξαίφνης, sed idem vocabulum etiam in libro Arundeliano supra scriptum sit, jure aliquis suspicetur, adverbium aliquod eodem significatu praeditum, quo ἐξαίφνης, sed minus usitatum notumque in libris suisse. Iam constat, exstitisse sormamindverbii αἰφνη- αν, sed eam Alexandrinorum fuisse, obeckius monuit ad Phrynich. p. 19. Propius etiam ad codicum scr. Scripturam accedit apud Hesychium obvia illa: φνιδία, quod vocabulum quominus admittatur, nihil obstare videtur. Sed proxima omnium est sorma αἰφνηδές, solummodo ea, ut altera illa,

38쪽

scriptis Grammaticorum nota, id Iohannis Alex. Ibν. nas. p. 39, 30 et Bekkeri necd. p. 1310. Hanc igitur positam fuisse ab hoc poeta conjectura est lacissima et probabilissima,

quamquam non mutuo certR. Forma αιφνης Sus est

Euripides Iphig. Aulid. s. 1581 atth. -

Verba sunt Promethei ad Ionem OnVersi. Vocabuli m γεννη/tατων quum in editionibus Brunckii et Schueleti voci θ, γη/ιατων R eyrared de conjectura per se parum probabili repositae cessisset, underlichius Observat in Aeschylum p. I 48 sqq. et ellauerus adnot. ad h. l. ita conati sunt de fendere, ut ἐν νη/tia ene 'ationem Significare statuerent et contrectationem eandem generationem fuisse monerent. Sed ita nimis abrupte et obscure locutus esset poeta. Illud ipsum, fore contrectationem eandem generationem, quin certe aliquomodo significatum sit hoc Ioco, dubium esse non potest. Et concessit ipse underlichius brevius et negligentius Iocutum esse eschylum, sed hoc licuisse ei, quum res omnibus nota fuisset, contendit, monens, eandem ipsam dicendi rationem esse loco gemello, qui est Supplicum f. 310. Omnes quum dixit vir doctus, haud dubie eos, qui spectabant, intellexit. Male quidem. Nostro loco Ioni et Choro nihildum notum est; vaticinatur Prometheus de rebus, quae suturae sint, quod ut claris et perspicuis verbis laceret oportebat. Aliter res se habet Supplicum loco. Quo si Chorus brevius et Obscurius locutus est ut de re in uniVersum notR, minime equitur, idem ut Prometheo licuerit prorsus alia in causS Versanti. Sed inquiramus accuratius, num Aeschylus revera brevius et negligentius locutus sit loco Supplicum. Orationis, qua de robus Ionis exponitur, perpetuita haec St: E

39쪽

Ea ατορ αλγηθως ρυσί- πωνυ tος. Postremo Versu, qui est 310 omnes, quod ego Scinm, Ocem ρυοι intellexerunt de eo, quod uniter tinem manus contrectatione a furore liberaverat. Quod si sit, jure poetae nimia brevitas ita negligentia dari crimini potest Sed non dubito, quin illa vox aliter explicanda sit. De uror in iis, quae praecedunt, expressi quidem VerbiS, Sermo omnino nonsuerat. Contra jam s. 296 et 29 narratum erat, Iovem sub forma tauri rem habuisse cum Ione in vaccam mutata. Non est dubium, qui hic coitus non irritus suerit; conceperat Iohaud dubie ct per longum tempus insantem utero tulerat, donec tandem post adventum in Aegyptum Iovis illa contrectatione enixa es Ex hac interpretatione δευς ἐφάπτωρ χειρι non demum gravidum reddit Ionem, sed partum solvit, et Verbum τιτυει sensu latiori dictum est Eodem modo rem et insormavit sibi et vero expressit Ovidius, qui, postquam Metamorph. l. I, s. 600 de concubitu multo prius locum habente signisi cavit et ad postremum de Ionis in Aegyptum adventu locutus

i , minc Epaphus magni genitus de Semine tandem

Neque aliter Aeschylus videtur tum st3tuisse, quum Prome theum Vinctum composuit, cujus tabulae Ioco, qui legitur indo Vs. 666, quod apertis quidem verbis nulla mentio fit coitus, qui eo tempore suerat. de quo ibi sermo est, facile condonatur Ioni de semet ipsa loquenti Quae si vera est sententia, appBret, Ocabulum υοι potius de eo Sse capiendum, quod Juniter manus contrectatione tinem onere liberaυerat, nisi sorte quis mavult de Epaphi liberatione ex vinculis, quibus quasi tenebatur in utero degens. intelligere Haec hactenus.

Iam ut ad locum Promethei redeamus, sit illud, quod supra

40쪽

postulavimus, Rodammodo, si mira explicandi ratio accipitur, quae Schneidero in mentem Venit Vocem γεννηματων cum vocabulo κελαινὸν construendam esse docenti, ita ut vocabulum ἐπωνυμον ad Vocem ἐπαφῶν reserretur et Epaphus di ceretur is esse inter liberos Iovis, qui niger esset. Quod nequis laciat, Verendum non est. Locus corruptus haud dubie sic scribendus 'Enώνυ/ιον δὲ των Λιος γέννημι α φων τέξεις , κελαινον 2 αφον, is καρnώσεται etc. Vocabulum αφη etiam apud Sophoclem Ajac. s. 631, reponi posse, significavit Lobeckius Paralipom Gramm Gr. p. 558. -

XII.

Aυθαδία γὰρ τά, φρονουντι in καλως αυτη καθ αυτην Ουδενος ueco σθένει. Haec verba quum alii in vitio esse sibi persuasissent ιι εχνPro ιιεέον rescribendum esse censentes, alii conati sunt inte pretando servare. Frustra. Recte enim G. Hermannus Halmii, qui et ipse in Lectionum Aeschylearum articulas a. 1835 in lucem emissa vulgatae scribendi rationis patrocinium susceperat, censorem agens in diariis scholast Zimmermanni 1835, p. IIIImonuit, Verba οὐδενος ιι ει ν σθένει significare: alidior est nihilo sensum autem postulare, ut poetam dixisse statuere mus, superbiam infrmiorem esse nihilo. Vel sic tamen non est opus, Vocem si εἶρον mutare in ιαῖον, modo interrogationis signum, non punctum majus, collocetur in fine versus. -