장음표시 사용
51쪽
hominibus tribuatur, ex loco, qui est Vs. 35 sqq. apparet, et quod facetissimo poeta per est dignum, si unus Euelpides plurali numero appellatur λεω et πλῖται. Recte jam in- dorsius in ea ristophanis editione, quae Oxonii emissa in lucem est, Verba, de quibus sermocinamur, Esthetaero tribuit.
Demonstratur, quattuor illa aves inusieos hori esse. Explieantur verba poetae Agitur de patria deque habitu seente mullieorum.
Ergo aliam illarum quattuor avium explicationem circumspiciamus oportet. Qua in re proficiscendum est ab eo, quod proxime ante chorum orchestram ingrediuntur si Orchestram, vinquam, ingrediunturo nam eas proscentum non esse in greSSRS, Vel ex eo apparet, quod prorsus neque gunt neque loquuntur. Illud autem jam per se solum eo ducit, ut has aves musicos chori fuisse existimemus. Atque ita esse ut credamus, plurima etiam in ipsis poetae verbis insunt, quae suadeant. Non adhibebo, hoc quidem loco, ad demonstrandum illam vocem, quam Phoenicopterum edereos 26 inter ingrediendum supra vidimus. Sed Vs. 276 gallus gallinaceus evreSSi Verbi Vocatur μουσοιι αντις ορνις Magi etiam idonea ad nostram sententiam comprobandam sunt ea, quae loco ristophanio notata potius reperiuntur et significata, quam verbis expressa. Et primum quidem omnes illae qua tuor aves peregrinae sunt Phoenicopterum esse, poeta ipse
significavit Vs 271 et 275. Et appellatur apud Heliodorum, Aethiop. VI, 3 μιλβος φοινικοπτερος. Apud Menesem, Sat. XI. 139, haec avis commemoratur quidem medio inter Scythicas volucres et Gaetulum orygem loco, sed ex hoc Ioco de ipsa phoenicopter patria certa conjectura capi vix potest. Porro etiam alium gallinaceum me exteram esse, Oeta ipso dixit Vs 275, et ipsum nomen Mῆδος, Περσικος ορνις, de quo videos. 485 707 833, demonstrat. Cujus appellationis quam Boettigerus caussam suisse opinatur libro de persona Furiali, p. 37 adn. C. A. B6ttiger' Mein Sc non archaologistae und antiquaristae Inhalis, gesammel und hera gegeben vo Iulius Sinig, Vol. I, p. 2IIJ, ea non est.
Μeliora discere vir multo me eruditior poterat jam ex postremo illo Oetae loco, quin etiam ex primo imprimis vero ex iis, quae disseruerunt Varro et Columella de re rustica agentes,
52쪽
illo III, 9. hic VIII, 2 atque Salmasius Plinianarum exercitationum Vol. I. p. 612 Denique do altera pupa aut de ea a i quae κατωφαγὰς appellatur,' aliunde quidem constat nihil illiusmodi, sed etiam has externas fuisse aves Vel ex eo elucet, quod aeque atque duae primae illae ignorantur Vel a isthetaero, cui Atticas aves Omnes notas suisse infra ostendemus. Iam vero constat, musicos, imprimis tibicines, apud Athenienses eo ipso tempore, quo haec acta fabula est, ut plurimum fuisse peregrinos, de quo satis habeo relegasse ad ea, quae disputavit Boettigerus dissert. quae inscribitur 4 Pallas usica undispollo, de Marsyastodier, script minor. Vol. I. p. 11 sq. et p. 36, et ad inscriptionum Atticarum, quae
nunc collecta reperiuntur in Corporis inscriptionum Graecarum UOI. I. P. II., classem quintam. Porro omnes, de quibus Sermo est, raves coloratae erant vel versicolores. . Phoeni copterum pennas purpureas habere. ipsum nomen indicat; accedit, quod Vs 27 Vocatur φοινικιους De gallo gallinaceo res nota in vulgus est Item de pupa Praeterea vel hanc solam avem vel hanc et simul illas duas coloratas esse, ex pressis verbis significaturos. 287 Denique etiam eam avem, cui nomen κατωφαγας erat inditum, coloratam suisse vel versicolorem, ex hoc eodem Vera apparet, quo haec re neque notatur et essertur a Pisthetaero atque s. 275 aves terris exteris esse oriundas Atqui notissimum est, musicos Vestitu purpura aliisque coloribus tincto usos fuisse, de quo is quae
congesserunt Bartholinus, Ἀω tibiis III, 4: Besengerus, . de theatro I, 55 et II, 40. ii, ad quos provocavit Boettigerus
explicans ranaglyphum Musei Napoleonei opusc. Iat in Iulio Silligio collect et edit. p. 407; et e monumenti artis, picturae non tam Vasorum, quamquam in iis haud raro tibicines et citharistae repraesentati sunt, quam parietum tales, qualis est illa, quae reperitur in his libris: in Antichita di Ercol. , .a. IV. tab. 42; Μuseo orbon. , Τ Ι. ab. 31 in siniano illo, qui inscribitur: et Die schonstet ornamente unx merisurdigsten Gemaides etc., F c. VIII lab. VIII tab. 78, denique in er-nitiano parietum picturas Pomprianas et Herculanenses continente, cujus primum fasciculum commentariis illustravit beatus
o. uellerus, Fasc. I. ab. 8 et imprimis illa, quam publicavit Pacho, et Voyage dans Ia armarique, Ia Cyrenaique etc.,
53쪽
tab. XLIX et L. - aum inquirendum est secundum Esthetaerum, τις ποθ' η λογBσις et τῶν ρνέων Conspirant in oviri docti, ut λοφωσιν avium cristas significare credant. . Et cristas habere tam gallum gallinaceum quam upupam, cum inter Omnes constat, tum, si nesciremus, ex hac ipsa fabula
possemus discere vide de illo Vs. 1366 et 487 de hac s. 94. Iam si quis attenderit ad id, quod Vs 487 galli gallinacei crista
recta appellatur κυρβασία, h. e. tiara recta, qualem reges Persarum gestabant. facile sibi in animum inducat ut cristas RVIum referre tiaras, et hoc musicis proprium suisse capitis tegimentum, statuat. Et prosecto, hoc ile genere in Asianis
maxime nationibus usu veniente, fieri omnino non OSse, ut musicos credamus usos esse, ViX contenderit, sui meminerit,
artem tibiis canendi primum ab Asianis esse inventam atque excuItam et vel Alcmanis poetae temporibus in Graecia ut plurimum ab Asianis servis vel mercenariis exercitam; videlibri Muelleriani, quo de Etruscis exposuit, Vol ΙΙ. p. 201 sqq.; atque citharam et Vocari μιαδα et in Lydia primum repertum credi, iis quae congesserunt interpretes ad AristophanisThesmophoriag. Vs. 120 quibus adde locum Diodori I, 6. Ut reliquus musicorum Vestitus atque ornatus jure ad Asiati cam refertur originem, ita quidni statuamus, fieri potuisse, ut etiam capitis tegimentum Asianis proprium certe tum, quum
pleno et legitimo j ornatu opus esset, retineretur a musicis Verum enim vero haec quamquam primo obtutu sanequam speciosa esse sententia videtur cum Itis rationibus et ratio
cinationibus infringi potest, tum eam ob caussam omni caret vorisimilitudine, quod pilei illud genus neque in scriptoribus
veteribus commemoratur tanquam muSicorum Proprium, neque in artis operibus conspicuum est unquam in capitibus musicorum. Utriusque generi testimonia docent, coronas aut veras aut arte factas aut utrasque Simul de quo postremo cis verbi caussa
Stat Τhob. VI, 366 proprium musicorum capitis ornatum suisse. Ergo ' aliquis dixerit ' Verosimile esse . Aristophanem iristis illis aut has coronas repraesentari, aut nihil, Voluisse. Audio; sed hoc Verum esse nego ac pernego. illud, dubito, num probabile aut aptum sit. Quid, si omnes illas aves non
cristatas productas esse dixerimus Hoc certum est non omnes cristatas productas esse. De ea quidem quae κατα-
54쪽
Φαγάς appellatur, non liquet; sed phoenicopterum cristam,
non habere, ex naturali historia constat. Iam Vero, quid, caussRe SSe possit, cur duas Vel tres cristatas produxerit poeta, duas vel unam crista carentes, quum per se haud intelligatur, tum eo minus est in aprico positum, quod ea, quae certo cristam non habet, simul ea est, quam poeta
agmen secit ducentem quam eo decore, quo reliquae gavisa fuerint, destitutam fuisse, dissicile est ad credendum. Accedit ad hoc, quod, opinor, quiris unus, qui s. 291 c- euratius inspexerit, mihi largietur, poetam ita hoc loco dicentem facere Pisthetaerum, hic ut λοφωσιν in omnibus avibus deprehendisse videri debeat. Inspiciamus igitur verba poetae huc pertinentia paulo accuratius, ut videamus, quid sibi velit vocabulum λοφωοις. Et ipse ille Iocus, ubi est positum, videtur sane primo obtutu postulare, ut λόφους inter pretemur cristas. Quod enim isthetaerus interrogat, avesne ad diaulum venerint, ex parte inde explicari potest, quod
Graecos etiam gravi armatura igitur etiam cristis, instructos scimus cursu certasse 't. Sed jam ea, quae respondentur ab
Upupa, alteri cuidam Vocabuli λοφωοις explicationi magis sa vent, quam illi. Haec enim quod dicit: aves in λοφωνοἰκουσιν, ut Cares η, facilius ita explicatur: in ollibus habitanis, quam ita aeristis instruetae Sunis, quamquam O cedendum est, utrumque valere de Caribus, vid. Herodot. I,
171, Strab. XIV, p. 61 , schol ad Thucyd. I, 8. Rursus istud quidem ἀπεβαλε τον λόφον, quod est Vs. 290, potius
eo ducere debere videtur, ut de crista cogitemus, sed id, quod Vs 27 altera pupa dicitur τερος α λοφον κατειληφως τις ορνις , eo, ut λοφον οIIem intelligamus. Et vide, ad hoc quam sit eximie accommodatum, quod gallus gallinaceus s. 275 vocatur οριβάτης. Quod vocabulum sen
' . Ex parte . Inquam. Nam illud per se solum non ussieere ad verba Pisthetaeri expIieanda, uee Iarius est, quamquam . nullodum intelleetum , ut videtur. Quippe nondum liquet, eue ipsum μυιum dieat isthetaerus. Sequi ex hoe videtur, ut, qui gravi armatura instruet eursu certarent, aut solum diauIum quaterni quaternos aladium eueurrisse ursores non graviter armatos Pausanias VI, 13, 2 refert de efflaminibus Olympieis sermoeinans , aut omnino solum
55쪽
tio quidem per se satis bene posse figurate dictum esse degravi et fastus plena incedendi ratione gallo gallinaceo propria, quam attingit hic poeta etiam s. 486 verbo διαβάsκει, aeque atque nos Germani cum figura dicimus aut teleten
gehens et censeo equidem illum gradiendi modum simul relatum esse ab eo, qui gallum gallinaceum agebat, ad quam rem non inepte aliquis dixerit spectare epitheton ατοπος sed etiam proprio sensu capiendum esSe Vocabulum οριβατης, ut credamus, vel ea sola facere debent, quae paullo ante attulimus similiter dicta. Est autem cum hoc epitheto componendum arctissime, quod infra Vs 836 gallus gallinaceus dicitur ἐπιτήδειος οἰκεῖν ἐπὶ πετρων, quae Verba a SueVe nio l. c. p. 63 , male intellecta, respectu ejus, qui ob oculos versabatur, galli gallinacei prolata esse, infra etiam ac curatius elucebit. Flagitant autem etiam haec, ut Vocem
οριβατης existimemus proprie dictam de eo, qui in monte ineedit. Quid multa Non potest jam dubium esse, quin λοφωσις arium reserenda sit ad sandalia ipsarum. Et vide jam quam egregie haec interpretandi ratio quadret etiam ad
eos locos , quibus vocabulum λόφος ita positum est, ut, nisi Comicus esset ristophanes, de crista non posset non usurpatum esse. Sed egregie Iusit poeta facetissimus. Quod enim ad s. 290 attinet, jam liquet, quam apte miretur Euelpides, quod κατωφαγας, si Cleonymus sit, non abjecerit sandalium;
quod quum altum esset, sane ita erat comparatum, ut hominem prohibere deberet, quominus cito curreret; et si
Pisthetaerus s. 292, vocabuli λοφωσις ambiguitate utens ad Ocandum, ex pupa quaerit, venerintne aves ad diaulum, non potuit, quum ea, quae Vere erat, Io φωσις potius maximo impedimento ossct deboret currontibus, non fieri, quin ita verba
Summum eorum, qui audiebant, risum moverent. Gessisse Rutem musicos in scena Attica altiora quaedam sandalia, ut hoc utar ad tempus, etsi nona peritu i statum expressis Verbis, men tam per se non est non probabile, quam loci exsistunt Veterum et scriptorum et grammaticorum, ex quibus credibile
fiat. Quod ad citharistas attinet, apud iphilinum cognoscimuS Neronem ἐν τῆ ορχηστρα κιθαραν εχοντα καὶ ρθοσταδιον καὶ κο θορνους , οτὲ δὲ ἐριβάδας, καὶ προς-εῖον, et cothurnos gestat praestantissimum illud Apollinis citharoedi signum
56쪽
marmoreum ad museum ioclementinum pertinens, quod probabile est reserre celeberrimam Scopae statuam in aedibus Apollinis Palatini collocatam, accuratissime illud inter omnes, quae adhuc exstant, Apollinis citharoedi imagines ornatum et vestitum citharistarum vel citharoedorum exhibens, Vid. auu- se Francois P. I, ab 5 et uelleri Benhmale de alten Κunsis, . I, ab XXXII, 141, a Tibicinum Vero κρο πεζια perhibentur fuisse, Boeotis proprium calceamenti genus, de quo egerunt Salmasius ad scriptores Η. . . n. p. 838 sqq. ed. Lugd. Bat. a. 1671 et Boettigerus quid sit docere sabulam prolus. it. p. 6 sqq. adn. opuscul. p. 303 sq.); testimoni congesserunt Schneiderus i. c. p. 104 et einelausu Historia critica Comicorum Graecorum P. 336.
Pergitur. Probatur, gallum gallinaceum et alteram pupam eristis R-xuisse. Disputatur de Iuseinia libieina deque eoaevo linieIne ad interpretandos Ioeos, qui sunt s. 658 sqq. et s. 85 sqq. Exponitur ae- euratius, quae sit horum duorum musteorum et Tatio et relatio ad illos Agitu in transeues de BalaIo et Antigenida lihieinitiva.
Ergo demonstratum Videtur, vocabula λοφος λόφωσις non spectare ad cristas quattuor avium Fatendum tamen, habere nostram sententiam dubitationem, num hic poeta apte ita ut demonstravimus, usus sit illis vocabulis, siquidem gallum gallinaceum et alteram pupam revera cristis, qua Proprie appellari λοφου notum est, instructas produxerit. Qua de re, ne quis ab hac parte aut nobis contradicat aut summum Comicum vitii crimine oneret, inquirendum erit accuratius, illud num vere locum habuerit, an minus. Et videtur nobis speciose commonstrari posse, neutram RVem cristatam suisse. Incipiamus ab altera pupa. Priorem, Procnes illum maritum, τριλοφίαν habuisse, supra vidimus. Sed eam avum esse Blterius upupae patre natae ea, quam Philocles foediore aspectu descripserit Vel potius produxerit, cognoscimus ex
loco, qui est Vs 28 sqq. de quo nuperrime disputavit Gu
stavus Exnerus dissert. de schola eschyli et trilogiarum rationes P. I sqq. Ergo, quum nihil caussa sit, cur Priorem pupam decrepitum suisse senem existimemus, OnSentaneum est, ut alteram pullam cogitandam esse credamus; unde rurSus equitur, ut crista caruerit. Porro quod ad gallum
gallinaceum attinet, vidimus sane i vel in hac fabula cristam
57쪽
hujus avis commemorari plurres; sed verba, quibus hoc sit, ita sunt comparata, ut minime opus sit respectu ejus, qui in Orchestra versabatur, GaII gallinacei dicta existimore. Iarn
veroos. 832 sqq. Pisthetaer interroganti: I se δαι καθέξει τῆς πολ- το Πελαργικον; iit respondet pupa:
Quae verba ad eum. qui ἈώAit aisiam GaIlinaceum dirigi,
cum per se probabile ' est, ' tum non negabitur ab io,' qui meminerit, quo respectu ea, quae Sunt niter Versu, in dicta. Ergo amplius dubium esse non potest, quin pullus fuerit galliis gallinaceus; inde rursus Sequitur,' ut cristam non habuerit; in quam rem non indignum censeo, qui conseratur, docum Heraclidis servatum, ab inenaeo XII, p. 533 E repraesentatum a einelii Fragm. Com. Gr. Vol. III, p. 465: Aλεκτρυόνα ον, et οὐ Φιλωnου 'nci ραMβων ἀωρ κοκκυζοντα καὶ Ἀλανο/ ιενον o. i. κατέκοφεν χυ γαρ εἶχεν ου δέ n λοφον, ad quem adnotavit vir egregius, Schmeighaeuserum verba ου γαρ εἶχεν ουδέπω λοφον ad imperitiam et juventalem Addaei reserre. Iam si probabile est, ne gaIIum quidem gallinaceum aut alteram pupam cristatas fuisse aves, quam fiat credibile, etiam eam, quae κατωφαγάς appelIntur, criSta caruisse, non est quod moneam. Et ita suisse, 'nec se est Vel per se statuant ii, qui elecanum onocrotalum intelligendum esse sibi persuaserint. - Haec hactenus Restat, es ut alia quaedam agitemus disputando quae et obverti nobis possint quattuor
illas aves musico esse censentibus, et ad uni ersam rationem musicorum Scenicorum enitius cognoscendam haud exigui sunt momenti Iam ante quam orchestram ingrederentur quattuor illae aves, lusciniam, tum quidem non ad spectabilem. tibiis cecinifiSe, Supra monitum . t. . Ea postea cenam ingreditur loco, quem, quatenus dignus est, qui aecuratius cognoscatur,
58쪽
uno τῆς Myαλῆς το λέ/ι/ια καθ' υτω φιλε Iν. i Praeterea etiam tibicinem deprehendimus in scena pompam, quae post Vs 850 ingreditur, comitantem, eumque κοραν.
0 πεφορβιω ιενον, ut vocatur s. 86I Objiciat mihi aliquis,
59쪽
hoc satis esse muSicorum, non opus esse quattuor illis id que ' eo minus, quod jam Procnen chori musicum esse . ex
iis, qua leguntur inde a s. 676, oppido eluceat. . Porro ad hoc videtur attendendum,' quod luscinia et corvus haud dubie alio habitu erant, quam phoenicopterus, Iallu gallina
prium de quo copiosissime egit Boettigerus Script min. Ol. I,
p. 51 seqq. Idem quin sit Procnes τὰ λέλι ια, cujus mentiost Vs. 673 sq. non videtur dubium, ut neques illud, quin ρυγχος βελis κοινὰ quod in illo inesse legimus, . de duplici tibi sit intelligendum. Atque illud capistrum non fuisse quattuor
illis avibus, tantum non certum videtur Vix enim est credibile, alioqui ne verbo quidem notaturum suisse poetam. Pariter ex hac eadem caussa vero Videtur Simile, Procnen et cor vum caruiss soleis illis ultioribus, de quibus supra vidimus. viis igitur nixus discrepantiis ita aliquis ratiocinetur quum certunt sit insciniam et corvum canere tibiis, i Sintuendum esse aut, inter quattuor illus aves nullum fuisse tibicinem neque tibicines scenicos uti altioribus moleis consuesse, i aut quattuor aves Omnino non fuisse musicos. Ex quibus quum es, quae priore loco posita sunt, sic fieri possit ut credamus, initer haec ratiocinatio eodem duceret, quo illa, quam Rullo supra communicavimus. - hae igitur jam erit respondendum in ollatim. Qua in re agendi dum in 'iniversum servisbimus ordinem, initium tamen acimus de corvo disserentes Is mu sicus neque ad chorum pertinet neque R Rctores sed ad so Iam ' pompam, ' quae in Scenam inducitur; notum est autem,
veteres solitos . suisse maeris' tibicines adhibere. Qui post quam scenam ingressus est post Vs 850, abit post Vs. 10ST: si praeterea tibia cecinerit, lone scenRm fecerit necesse est, quod cur ita ' sit institutum, ' quunc idoneis rationibus monpossit demonstrari, potius concedendum erit, non esse lactum. Ouin eum ne iis quidem canticis tibia adspirare quae sunt'. 85 sqq. et 895 sqq. probabiliter concludi potes ex eo, quod demum sub finem prioris cantici tibia canere jubetur. Similis, ut videtur, sed diversa tamen lusciniae ratio est Ea et ipsa breve tantum tempus versatur in scena Ahi enim statim post Vs. 800, id quod eum alii de caussis probabile
60쪽
est, tum ex iis, quae proseruntur a choro Vs. 660 et a Pistho taero Vs. 66 Let 664, certo sequitur. Cecinisse autem lusciniam pone cenRm Versantem praeter eum locum, de quo supra vidimus, ubi expressis verbis excitatur ad canendum, quominus credamus, jam ea prohibet ratiocinatio, quam modo protuli decorvo agens Sed noVa accedit haec ratio, quod lusciniam, ubi revera illud uot, non agere nisi jussam animadvertimus. At enim objiciat aliquis, ni luscinia semper concinuerit choricantui, certo equi ex eo, quod ilI 0 678 et 7 ab hoc
πάντων ξυννομε τῶν Speciose quidem, sed dubito, an non recte. Aut enim Oncedendum esset, hunc poetam minus considerate sive hoc loco locutum esse sive illa sic, ut vidimus, instituisse, aut statuendum, Vocabulum μινος positum esse proprio sensu decantu deo alicui dicato. Et haec vera dissicultatis expedienda ratio videtur Partim enim ad hanc explicationem optime quadrat quod infra s. 737 sqq. chorus ad lusciniam con
partim vel per se egregie habet, quod horus se diei cantus illos sanctissimos et quasi praecipuo non edere nisi omite summa cantrice. Nihilominus tamen non nego, fieri non posse, quin illud, quod luscinia praeludit anapaestis it quod postea tibia canit inter cantum chori, - si omnino in his acquievit - Scrupulos relinquat, si lumen statuitur, adsuisse musicos imprimis ad chorum pertinentes. Ergo accipe hanc meum conjecturnm Musicos, qui choro vel scenici concinerent, Vulgo non fuisse optimae notae, par est credere; sed fieri poterat, ut aut choregus paratus esset ad majores sumptu faciendos aut poeta celebrior artifice opus haberet; tum adhibebatur celeberrimus quisquo musicus is Tem Suam agebat sine socio et magis solus canebat, quam iis, qui canerent, accinebat. Quod si in comoediis seret, vel per se in nulla parte tam aptum erat, quam in parabasi, quam Plendi
dissimam comicae sabulae partem esse inter omne constat; sed potuit etiam alibi locum habere, ubicunque maxime con-