장음표시 사용
41쪽
43쪽
Paratur aditus ad ea, quae Cap. II et III disputabuntur. Agitur de Us. 215. Inquiritur, Ἀαρεπιγραφή quam est post V 222, utrum ex mente poetae posita ait, minus Disputantum nonnuII de ratione eantiet ab ipupa AEantali, quod degitur inde a. 227. Profertur eonjectura deos. 247.
Vs 202 sqq. a. de avibus verba aciens. has se facili opera convocaturam esse affirmat his verbis: δευρὶ γὰρ ιιβα αυτικα ιιάλ' ἐς τὴν λοχμην, ἔπειτ ανεγειρας τὴν ἐμην ἀηδονα, 205καλωμεν αυτους' οἱ δὲ νων του φθέγματος ἐάν περ ἐπακουσ-ι, θευσονται δρομνω. Excitat autem pupa suam Iusciniam et ad canendum adhor
44쪽
Quibus in anapaestis num Verba καθαρα χωρεi te reVera sint a poeta ἀσυνδετῶς subjecta iis, quae praecedunt, peneSeos judicium esto, qui tam elices int, ut, asyndeton apud poetas scenicos ubi aptum sit, ubi non sit, se certo Scire, sibi persuaserint. Ex meo quidem sensu hoc loco pium non est idemque illud certo scio lacillime sublatum iri loco hunc in modum mutato: γένυος ξουθῆς, καθαρα χωρεὶ δια φυλλοκομον μίλακος 27P προς Λιος δρας' i ii:
h. e. ωστε ζ ρειν καθαραν ηχροί etc. Post Vs 222 in codd. scr. et nunc reperitur et jam a scholiasta inventa est Παρεπιγραφη αυχε τις vel αυλεῖ. Haud inepte, per se quidem, nam lusciniarum cantu optime poterat tibia canendo reddi et s. 682 sq. Procne, postquam habitu libicinae scenam ingressa est, id quod infra demonstrabimus accuratius, quam adhuc lactum est, appellatur his verbis:
αυλον φθεγριασιν ἐρινοῖς. sed quaeritur, sitne probabile, Procnen jam illo loco cecinisse Mihi quidem secus videtur statu ndum Sse. Non ΡΟ-stulare illud Pisthetaeri verba exclamantis os κε βασιλευ, του φθέγ/ιατας τουρνιθίου ' Oio κατε/ιελιτωσε την χοΠιην χην, quae recitantur s. 22 et 224, in propatulo est situm, quidni enim ad cantum pupae locum arboribus iisque axis, ut apparet ex s. 216 densum ingressae post Vs 208 spectare possint Praeterea neque opus est, ut jam nunc cantum edat luscinin, et nunc eam nondum cecinisse, ex s. 204 probabile fit. Hoc enim loco quum pupa dicit καλουμεν, non Sesolum intelligit, ut scholiastes arbitratur, sed se simul et lusciniam. Iam vero quia pupa non advocat Ves priusquam canticum canit, quod incipit a s 227 consentaneum eSt, ut nec Iuscinia prius canere inceperit, quum praesertim participem suisse illius cantici tantum non certum sit. Ergo Probabile St, παρεπιγραφὴν non ex mente poetae Positam
eεSe ab eo, qui posuerit, grammatico.
EXpergefacta luscinia convocantur aves. Verba haec sunt:
45쪽
πάντα γὰρ ἐνθάδε φυ ἀθροίζομεν
ἐγκει γάρ τις δριμυς πριο i. 254. vos γνω φην, καινῶν ργων τ' ἐγχειρητής αλλ' ἴτ' ἐς λογους Παντα, λυρο δευρο δευρ, δευρο τοροτοροτοροτοροτίξ. 260 κικκαβα κικκαβαυ. τοροτοροτοροτορολιλιλίξ. Esse hoc carmen tibia adspirante cantatum, jam per se probabile est. Apertius etiam tibiae cantum prodere videntur eae, quae insunt, voces ad alliciendas aves imprimis aptae, non illae ad Graecam, sed, ut hoc utar, ad avium linguam pertinentes Quaeritur tantummodo, hae utrum lusciniae solius
46쪽
sint, sive, quod idem est, sola tibia expressae, an ab pupacantando expressae concinente uscinia sive tibia adpirante. Similiter quaeri potest, sintne eaedem vel similes Voces, quae infra in duobus reperiuntur carminibus, quorum prius a s. 737 incipit, alterum a s 769, ab iis, quae canunt, Mibus et a luscinia prolatae, an a sola luscinia. Qui primum nostri cantici Versum ad rem prostigandam adhibuerit et simul loci, qui est supra s. 57 sq. meminerit, ubi Pisthetaerus sic alloquitur
ejus nescio an animus inclinaturus sit, ut credat, illum etiam ab pupa pronuntiatum esse. Quin, si insta Vf. 267, Phoenicopterum deprehenderit Vocantem: τοροτιξ οροτίξ, fortassis hanc sententiam certissimam esse affirmaturus sit. Sed elucebit ex iis, quae paullo nisa disputabimus, hunc locum tantum abesse ut illam fulciat sententiam, ut alteri firmissimo sit praesidio. Illud autem ἐποποποποποποποποποι apparet potuisse et tibia exprimi, et apte tribui etiam Iusciniae, quippe Upupae uxori Vice versa infra alteram pupam tibicinem cognoscemus. Non dubito equidem, quin omnes illae avium voces a luscinia sola tibi expressae sint. Quo concesso ultro apparebit, quam apte tibia tam ante ipsum nostrum canticumsonet, quam inter cantandum, quam cantu finito. In duobus autem illis carminibus, quae infra sunt, tam miro modo Ru tus interrumpitur illis avium vocibus, ut vel ob hanc caussam vix aptum sit, ab iis, qui canunt, simul pronuntiatas credere. Accedit ad hanc rem, quod verba πάντων ξυννο/ι των si εὐνύιινων ξυντροφ πιηλiet
Πανι νομους ερους ἀναφαίνω, quibus appellatur a choro avium luscinia Vs 678 sq. et 737 sqq.,
47쪽
eo ducunt, ut hujus Vocem inter cantum illius auditam esse
Versu 248 quum videret particulam et omitti in cod. RRV., Ven. Florentino et metrum, quod inde a verbi or θ' ἐλείας ex creticis constat, corrumpi censeret Isredus Flecheisenius, Helmstadiensis, societatis philoIogica olim sodalis, proposuit scribendum: ορνις πτερυγοποέκιλος. ErisumaevI, hanc conjecturam eram esse posse, sed particulam τε explicando illam inservientem, ut Eumenidum s. 11 et pluribus aliis locis, monui tam a lingua quam a sensu agitari; si quis Statueret poetam scripsisse: ορνις πτερυγοποικιλος , etiam illud facillime intelligi, quomodo factum esset, ut particula et loco minus solito posita a nonnullis librariis omitteretur omnino, ab aliis ea collocaretur sede, quae ipsis magi eSSe
Carmine, quo convocantur, finito crediderit aliquis, aves cito advolasse et chori parodum actam esse. At neutrum evenit, statim quidem. Videamus, quae subinde scripta re
Ωγαθ, ἀλλ ουν υτοσὶ καὶ δή τις ορνις εὐχεται.
48쪽
Βαβαι, καλος γε καὶ φοινικιους. Et τως καὶ γαρ νομ αυτ is ἐστὶ φοινικοπτερος.
'Age γαρ ἄν γενναῖος π των συκοφαντων τέλλεται. 285αι τε θηλειαι προςεκτίλλουσιν αυτου τὰ πτερα.
49쪽
Reeensentur doctorum hominum sententiae de riuattuor avibus letus quam horus in conspeetum venientibus. In transcursu tractatur Ioeus,
qui est Vs. 448 sqq. ' Primae adveniunt quattuor Ves, eaequ non consestim citove advolantes, non uno agmine, sed singulae et secretae.
Advertit haec res jam veterem interpretem ad s. 297 haec adnotantem: ἀπο τουτου η καταριθμησις τῶν εἰς τὸν χορὸν συντεινόντων προςώπων δ' ἐν περιττω λ ηφθέντων ων προκατειλεγι ἐνων. Nec tamen, cur quattuor IIae persona in scenam essent inductae, dedita opera probabiliter expositum est a quoquam. Nihil autem pensitanda est sententia Sueverni prolata in commentatione de Aristophanis vibus, quae est inter commentationes classis historicae et philologicae regia academiae scientiarum Berotinensis, a. 182 recitatas, Berotini a. 1830 publicatas, cujus libri p. 101 haec reperiuntur verba et die Vonos 26 bis 293 erscheinende vier eiu-Zelne Voge gehoren, Me schon on de Scholion emeat mird, nichi mitisum Chore, sonder merde ais tumme Per sonen nur Vorubergemhrt, um die satirischen emerkungen, melcho ei edem Von iune gemachi merden Z VerRDIRSSen. nQuis, quaeso, ut taceam, reVera poetam non cujusvis arriperearis commemorationem ad satyram adhibendam, tantam insolentiam in artificiosissima elegantissimi poetae sabula admitti
50쪽
posse in animum sibi induxerit Paullo curiosius in illarum rationem avium investigasse Genellius videtur si ex paucis illis, qua duobus Iocis noti illius de theatro Atheniensi operis
hac de re leviter projecta reperiuntur et in transcursu commemorata, universam ipsius mentem recte divinamus Genellius enim quum uno loco gallum gallinaceum, quo de s 275
Sermo est, imprimis inter aves, quae s. 448 naua nuncupentur, recensendum esse existimet, videri potest ita statuisse :Primum, aves a principio exercitum reserre et quattuor illas RVe esse gravis armaturae milites Viginti quattuor vero aves Postea comparentes, quibus chorus constat, milites levis armaturae, nisi sorte opinatus est, has Ves se omnino non accinxisse ad pugnam gerendam - deinde illas quattuor aves, quum pugna non visum esset opus, discedere jussas esse Us. 449. Eundem Genellium, riuum altero loco OS edocent, gravis armaturae aves descendisse de rupe, quae in proscentosuerit, probabile est censuisse, quattuor illas aves Orchestram omnino non esse ingressas. Hae sententiae tam sunt infirmae,
ut plus viginti rationibus impugnari possint et everti. Quas, ut chartae parcamus, mon asseremus Sed non erit inutile, breviter attigisse illum locum, ex quo omnes ista hariola tiones originem traxisse videntur. aeguntur s. 448 sqq. haecce: 'Aκουετε λεα ' τους πλλας νυνμενι ανελομένους θώπλ' πιέναι πάλιν οἴκαδε,
σκοπεῖν δ' o τι αν προγράνομεν ἐν τοις πινακίοις. Haec igitur verba quibus Iravis armaturae milites redire domum jubentur, certum habeo, non a praecone Vium, cui vulgo tribuuntur ex fide unius, ut videtur, modicis Vaticani,
pronuntiari, sed a Pisthetaero, neque ad chorum avium dirigi, ut vulgo statuunt, sed ad solum Euelpidem Primum enim ordo dicendi jam est apud Pisthetaerum: deinde nexus en tentiarum monstrat, hunc similia dicere debere atque hoc loco scripta leguntur; porro propter Vocabulum προγράφωμεν sieri
non poteSt, haec verba praeconi tribuantur sed ducis ipsius iredantur esse oportet. ducem autem exercitus, qui Sane quidem praeter ipsum uno tantum constabat milite, aperte
Pisthetaerus egit, it ex iis, quae praecedunt, oppido liquet; accedit ad haec quod paullo ante. Vs. 435, ipsa Pisthetaeriet Euelpidis πανοπλία commemoratur quam quo jures his