장음표시 사용
181쪽
r ιι DE INGENIORUM MODERATIONE
querimoniae, & accusationes, ut in amplissimo Arelatensi Concilio rursus audirentur, & quanquam pari successu pro Caeciliano pronuntiatum & ibi fuerit, adhuc tamen non recusarum Astricani Patres, ut eadem caussa denuo Carthagine pertractaretur, damnaturi vel post mortem Caecilianum, si crimina opposita vera deprehenderentur. Cur
non memorem Zosimi Romani Pontificis acta, qui a Pelagio Haeretiarcha circumventus, in ipsius auxilium, & pro illius innocentia, ad Africanos Episcopos rescripsit Z Theodoretum, Ibam, Theodorum Mopsuellenum, Gothescalchum, aliosque celebres viros in quibusdam Conciliis damnatos, in aliis absolutos legimus, ut jam patere possit, Concilia & Ecclesiiam in hujusmodi Factis definiendis neque imperare velle, neque exigere posse certissimum a nobis Fidei divinae
Secundo, immunia ab errore non sunt Concilia, licet oecumenica , in Auctoribus Librorum dignoscendis, sive decernendis. Certe per multa saecula ne dubitatum quidem est, quin Dionysio Areopagitae Apostolorum aequali tribuendi essent Libri, qui sub Njus nomine circumferuntur. Nostra tamen ac patrum aetate usus
Critices restauratus, si non iomnibus Litterarum professoribus, saltem omnibus viris emunctae naris persuasit, eos quidem Libros plurimi faciendos, sed tantam antiquitatem non redolere, quanta liuetusque
vulgo tributa ipsis fuit. Illustriores etiam majorique in pretio apud Latinos suere plurimae Clementis, aliorumque Romanorum Pontificum ad Siricium usque Epistolae. Sed ita rudium saeculorum persuasio proxime praeteritis temporibus profligata fuit, ut Isidorus Mercator, sive Peccator, nulli amplius imponat, & nemo sit cordatus, cui seripta illa supposititia non videantur. Idem dicendum de quamplurimis aliis Libris, aut suppositis, aut incaute tributis Ignatio. Athanasio, Auguitino, Hieronymo, aliisque Patribus; & tamen hujusmodi Libros non Provincialia tantum, sed ipsa quoque Oecumenica Concilia, & Septimum praesertim habitum Niceae, Pontifices Maximi, & innumeri Scriptores tanquam legitima eorum Patrum
Tertio, in Sanctorum hominum gestis, Reliquiis, atque Miraculis recensendis, sive proponendis, plus quam humanam fidem C tholica Ecclesia exposcere non potest. Quae enim monstra, quaeso, non irrepsere in veterum Historias 3 duae conficta non fuero aut ab improbis, aut a piis impostoribus, ut sanctis Martyribus, Confessoribus, aliisque Religionis Christianae illustribus AthIetis major
182쪽
IN RELIGION NEGOTIO. Lis. I. . 34
veneratio & fama apud posteros quaereretur 3 Inauditi etiam antea Caelites Ecclesiasticis Dirtychis inscripti suere. Simeonis Metaphra. stis spissum opus legere iuvat, fabulis uberrime refertum. Neque iis carent Gregorii Turonensis, Gregorii Magni, Vincentii Bellovacensis, Antonini, aliorumque Hagiographorum volumina. Nam quo magis ignorantia & litterarum oblivio obtinere inter Christianos coepit, aut eo securior facta est impostorum audacia, aut minus cauta aliorum credulitas. A quorum erroribus, quum satis sibi non cave.
rint piissimi alioquin & celebres viri, factum est, ut in ipsa Templa, in ipsas ad populum conciones, in precum Libros, in Romanorum Pontificum Epistolas, penetrarint nonnunquam hujusmodi commenta. Et quidem a doctis viris, & a Baronio praecipue, multum operae collocatum est in purgandis Historiis, Martyrologiis,& Breviariis ab ista foece. Sed quae in immensum excreverat, nou- dum prorsus expugnari se passa est, & modo temeritas absit, modestusque Critices usus in consilium advocetur, nostris suturisque imgeniis erit heie in quo se utiliter adhuc exerceant. Denique in ceteris capitibus Historiae Ecclesiasticae a Spiritu Sancto non revelatae, se ab erroris periculo divinitus immunem Ec.
elesia Catholica nondum censuit. Diutissime illa opinio inter Christianos invaluit, non sine divino prodigio a LXX. Interpretibus sacras Scripturas in Graecam Linguam suisse conversas. Unus subinde Hieronymus omnium sere antiquorum Patrum hac de re sententiam
ita infirmavit, ut ab illa jam plerique prorsus discesserint, aut saltem de hujusmodi facto dubitandum consentiant. Ad haec celeberrima olim fuere, & absque haesitatione ubique excipiebantur, quae de S. Iacobi in Hispaniam adventu, de sancti Dionysii Areopagitae Episcopatu in Galliis, de gestis Martialis Lemovicensis, aliorumque Apostolorum & Martyrum, qui primi varias gentes Christi doctrina imbuerant, confidentissime narrabantur. Nemo dubitabat de splendidis tot Ecclesiarum, aut Religiosorum ordinum originibus; de Lepra, Baptismo, & Donatione Constantini; de Icunculis beato Lucae adscriptis; de tot sanctae Ursulae in martyrio sociabus; de Veronica; de Marcellini Romani Pontificis lapsu, & Sinuessano Concilio, aliisque id genus innumeris. At ista nunc falsi coarguuntur a docti Lsimis viris, aut saltem non ea esse exploratum est, quibus tam facile sit fides adjungenda, quum Historici praestantiores, & veneranda antiquitas, & temporum series iisdem sive aperte sive tacite
183쪽
Restat igitur, ut ex istis, tum rationibus, tum exemplis collrpamus, immutabiles non esse, neque esse divina Fide certissimas de Factis non revelatis in Ecclesiastica Historia sententias. Neque hisce Factis eam, qua suapte natura carent, divinam auctoritatem, Minconcussam certitudinem communicare possunt vel Romani Antistites per sua diplomata, atque edicta, vel Synodi Oecumenicae per sua decreta, vel quisquam alius, quamvis doctrina, veracitate, RCpietate conspicuus. Quocirca non Haereticis illico accensendus, nota infamia, non poenis justissime ab Ecclesia in illos constitutis, qui Fidei Dogmata negant, aut a Fide vera deficiunt, quisquam erit mulctandus, quod hujusmodi narrationibus, eamdem ipsam fidem pra here nescit, sive etiam recuset, quam praebet, & omnes novimus esse praebendam, narrationibus caelo auctore traditis.
in aliquod Factum Fide fur naturali eredendum flaruatur, quae cor ditiones requiramur. Revelationes quarumdam Sanctarum muliorum ad Fidem non spectans. Neque Canoni tis Sanctorum. Trin. ditio neeessaria , ut aliquod Factum tanquam pertinens ad Fidem decernatur. An Immaculatam Deiparae Conceptionem flatsere possit Ecclesia. autem, quae sint Ecclesiae, quae Ingeniorum jura quum de Factis Historicis agitur, manifestius innotescat, dicendum nobis videtur, duas conditiones plane exigi ad certam eorum definitionem. Sine istis neque a nobis efflagitare Ecclesia poterit, neque nos adhibere supranaturalem Fidem debebimus. Altera est, ut quae definienda sunt ab Ecclesia, sive iam definita videntur, Christus revelare potuerit, sive, ut melius dicam, voluerit, aut ab Apostolis, dum in vivis erant, tanquam a Christo & Spiritu Sancto accepta, potuerint tr
di & nuntiari populis, ejusdem Spiritus sancti iussu. Altera est, ut liqueat, quae ita a Christo revelari, & ab Apostolis tradi potuere, re ipsa revelata, aut ab Apostolis tradita fuisse: quod liquere non potest, nisi eorum legitima Traditio habeatur in Ecclesia Dei. Utra. que conditio necessaria est. Nam si aliquod Factum a Deo non re
184쪽
IN RELIGION NEGOTIO. Li B. I. Ι47 . velatum adiungere liceret Fidei Dogmatibus, jam Christianae Religionis doctrina novum quotidie incrementum acciperet, & novi iudies Fidei articuli creari possent, quod certe inter Catholicae E clesiae homines nemo licere arbitratur, Sc a verae Ecclesiae dogmate abhorrere omnes fatentur. Deinde, etiamsi a Christo atque ab Apostolis revelari facta potuerint, non continuo revelata suisse constat. Ac proinde si desideretur eorum Traditio in Patrum mon mentis; si ipsa Traditio Antiquitatis suffragio non comprobetur; immo fi improbetur; aut si tempus certum assignari poisit, quo ejusmodi Facta antea inaudita coepta sint venditari: quis ad auctores Apostolos talia reserat Z quis ipsis eamdem ac Evangeliis fidem habeat, habendamve putet 8 De Christi atque Apostolorum gestis praeterea, quae in Canonicis Scripturis continentur, & ex antiquissima ac germana Traditione accepimus, quam plurima alia olim ferebantur. Evangelia quoque alia, & alii Apostolorum Actus emersere antiquitus. Quibus tamen, quippe constanti ac Iegitima Traditione carentibus, aut ademit, aut nunquam addidit fi)em Ecclesia vera. Quae quum ita sint: Primo, intelligimus, quascumque Revelationes de Salvatoris nostri, aut Deiparae Virginis, aut Apostolo. rum gestis, aut etiam de quibusdam Dogmatis, accidisse legimus, postquam vivere desierunt Apostoli , nunquam in censum divinae doctrinae referendas esse. Nonnullas quidem Revelationes, & Pro. phetias fidelibus interdum a Deo concedi potuisse post Apostolos, 3c adhuc posse, apud nos doctrina Fidei est, eoque referri possunt verba Ioelis a. 28. a sancto Petro laudata in Actis Apostolorum 2. 17. Pos haec essundam spiritum meum super omnem earnem, oe propb
pabunt AIii υestri, oe filiae vesrae; senes υestri somnia somniabunt,
o iuvenes υestri misones videbunt. Multas etiam ex his Revelationibus, visionibus, ac prophetiis, exacto iam Apostolorum aevo, contigisse narrant sancti ac probatissimi Patres, easque experientia nouinanes, non confictas subinde testata fuit. Verum eas ad Facta duntaxat peculiaria, & ad singulorum fidelium utilitatem ac solatium, non autem ad generalem Ecclesiam, neque ad certam Dogmatum Fidem pertinere constat. Verae esse possunt: certae penitus, & Ecclesiae Dei necessariae esse non possunt. Idcirco, etsi Revelationes quarumdam sanctarum mulierum, Brigittae, seu Birginae Catharinae Bononienss, & Catharinae Senensis, Angelae Fulginatis, Hildegardis, Gertrudis, 3c aliarum, aut laudaverit, aut toleraverit Ecclesia: nemo tamen Theologiae melioris conscius hucusque fuit, qui certitudinem
T a Fidei Disiti sed by GOrale
185쪽
Fidei Catholicae ipsis additam fuisse autumarit, immo non affirmarit, Concilia & Eccletiam universam audioritate carere similia decernendi tanquam indubitata & certissima Dogmata Christiano populo crede, da . Neque alia de cauisa damnati olim Cataphryges , & Mont,nistae, quam quod novas de tribus Quadragesimis celebrandis, de secundis Nuptiis abdicandis, de pace majorum criminum reis deneganda, aliisque de rebus Revelationes instar necessarii Dogmatis pro- Ponerent. Quare deinceps Cataphryguin nomine a sanctis Patribus at notati fuere, qui novas, non de aliquo peculi4ri facto hoc enim caelitus contingere posse, & quandoque contigisse, exploratum habemus sed de aliquo Dogmate Revelationes inducerent. Quae vero visiones ac revelationes de Christi ac Dei parae gestis, dum in vivis essent, circumseruntur, ideo toleratae, quod nihil sacris Scripturis ac Traditioni antiquissimae contrarium per eas adferebatur. Ceterum ab iis in sacram doctrinam invehendis, atque adhibendis, perpetuo abstinuere sapientissimi Pontifices, ac sancti Patres, atque Scriptores eximii, qui etiam Revelationes veras a falsis difficile distingui posseajunt, & longe ab ea opinione fuerunt, ut id genus facta sine d
bitatione accipienda crederent. Eam in rem omnium praecipue legendus magnus Universitatis Parisiensis Cancellarius Ioannes Gerson. Secundo, ad Ecclesiam, ad Generalia Concilia, ad Apostolicam Sedem pertinet, in Sanctorum Canonem reserre homines consumismatae Sanctitatis gloria, dum viverent, illustres & poli mortem miraculis claros. Disciplinae leges eorum cultum ita indicere possunt,& ad universam Ecclesiam extendere, ut non solum pium ac laudabile sit, hujusmodi Sanctos invocare, & sbi adsciscere patronos apud
Deum, sed etiam impietatem sapiat eorum cultum improbare, a que contemnere. Quare a suspicione Haeresis ille non abiit, atque
intolerandam, & poenis dignam temeritatem ac impudentiam praese serat, qui rite Caelitum catalogo adscriptos explodat, & in iis, ut aiunt, canonigandis Ecclesiam reipsa, & Romanum Pontificem errasse dicat. Suspicionem Haeresis memoravi, non autem Haeresim formalem; quippe non video quei conciliari possit cum ceriissimis regulis hactenus traditis eorum sententia, qui firmissimo assensu, divinaque Fide credendum censent, Ecclesiam, aut Romanos Ponti Lces talia decernentes falli nuinquam posse. Videant ipsi, an non inde sequatur, novas Revelationes, nova de Factis dogmata in Ecclesiam induci: quod abhorrere a Catholica doctrina & ipsi non ne. Mat. Nam quae argumenta pro sua opinione producunt, aut nihil,
186쪽
IN RELIGION. NE TIO. LIB. I. I 4'aut nimium in ista quaestione probare, facile cognitu est. Sunt ver
ba Christi aiunt nonnulli apud sanctum Ioannem XVI. Vuum
venerir ille Spiritus veritatis, docebit vos omnem veritatem. Verum
non omnem procul dubio veritatem a divino Spiritu nobis revelandam, ex omnium interpretatione perspectum est; sed omnem tantummodo veritatem, quae ad salutem hominum, & ad verae Fidei atque Ecclesiae Catholicae integritatem conservationemque necessaria sit. Quomodo vero dicamus, necessarium hominibus, Fidei, REcclesiae esse cultum novi alicuius Sancti, fidemque de illius beatutate caelesti Utile est, non necessarium, ista habere, ista scire. Imnumerae aliae veritates sunt, quas novisse in utilitatem Christianorum cederet; & illas tamen certo decernere, nunquam sibi tribuit, aut tribuere potest Ecclesia. Neque vero, etiamsi in re tanti ponderis ab errandi periculo immunes non credantur Synodi universales, ScRomani Pontifices, eiusmodi inde consequuntur incommoda, ut oporteat inauditam antiquitus opinionem amplecti. Attamen inquiunt aliqui, ludibrio exponeretur Ecclesia sanEla Dei, atque a Spiritibus tartareis irrideretur, si quos perpetuo in inseris cruciandos, tanquam Sanctos in terris colendos proponeret. Ad haec absurdus error foret, eorum poscere patrocinium in coelis, qui Deum iratum experirentur in inseris. Quae tamen omnia illud solum suadent, Romanos Pontifices, & Ecclesiam, nulli diligentiae parcere debere, quo fiat, ut Beatorum albo tantummodo inscribam tur homines absoluta pietate & sanctitate & miraculorum gratia vere conspicui, dimissis reliquis dubiae sanctitatis. Ceterum si in his contingeret error, quem certe, modo rite peracta sit Canoniratio, contigisse nemo unquam ostendet, & contingere posse difficillimum putamus) nihil probri in Ecclesiam, aut in Romanum Pontificem recideret, quum sacrorum Pastorum caelestis praerogativa sita sit in immunitate non ab omnibus erroribus, sed ab erroribus in Doctrina Christi, & in Factis per Apostolorum calamum aut vocem traditis. Ecclesiam in aliis falli posse jam vidimus sine dedecore suo, sine FLdei detrimento. Quis autem nescit, tot Sanctorum Reliquias publico donari cultu, & Romanorum Pontificum, aliorumque Episcoporum, & interdum etiam antiquitatis diuturnae auctoritate probari: quas tamen qui certo Fidei divinae assensu credendas esse affirmet germana eorumdem Sanctorum Lipsana, plane a veritate absit. Pram terea neque privatae Ecclesiae, neque Ecclesia universa in tot Sanctis recipiendis, quorum nomina nunc in Martyrologiis occurrunt,
187쪽
eam adhibuere diligentiam, quae nunc Romae adhibetur, ut de eo rum sanctitate constet. Et tamen hi palam coluntur, neque inde suspicamur grave malum in Ecclesiam emuere. Exempli causa licuit Ravennatibus, Mediolanensibus, Parisiensibus, Lugdunensibus suos colere aut Episcopos, aut Cives sanctos, quum tamen Ecclesia unive sa, aut Romanus Pontifex nondum de certa eorum beatitudine i dicasset. Nunc etiam cuicumque licet numerum ingentem Sanctorum colere in Romano Martyrologio descriptorum, quanquam non praecesserit Canonietatio solemnis. Sanctam quoque feminam Veronicam,
Virginum Sanctae Ursulae Sociarum undecim millia, aliosque hujusmodi Sanctos Ecclesia olim toleravit, & adhuc tolerat, tametsi auunquam fuerint, nunc doctissimi viri non injuria dubitent, & de aliis nonnullis dubitare licitum putent. Similiter neque ad Fidem spectat, in singulis Hostiis, quas adorandas populo Sacerdotes exhibent, contineri vivum Christi Corpus, & Sanguinem. Errores igitur, & incommoda ex his potuerunt, & possunt adhuc accidere. At
non ea sunt, ut eorum caussa foedari, aut deficere Religio vera, aut rugas inde contrahere possit. Isti sunt, ut Scholarum vocabulo utar, errores materiales, cavendi quantum fieri potest, sed nullum animabus periculum, nullam verae Ecclesiae infamiam creantes. Oraistiones autem nostrae, cultusque noster, Vel quum rogamus, atque veneramur quempiam quem caelitem putamus, semper ad ipsum
Deum seruntur, in quo rogando, atque colendo fieri non potest ut fides aberret. Quamobrem, si & in Sanctorum Canonizationem ejusmodi materiales errores illaberentur, nihil mirum seret. Sed tamen ritus iste ab Apostolica Sede eo nunc peragitur accurato diligentique studio, ut pie credendum sit, nullum ea in re errori locum fuisse, aut deinceps futurum. Non necessario igitur, sed tamen pie credendum es, ut inquit Sauctus Thomas, Quodlibet. Lib. s. art. I 6. quod nee etiam in iis iudicium Ecclesiae errare possis. Haec nobis aequissima, haec pia videtur sententia, & in hac ipsemet Sixtus IV. fuisse videtur, dum eatalogo Sanctorum adscripsit beatum Bonaventuram; inquit enim in Bulla: Considentes, quod in hae C
nonixatione non permittat nos Deus errare. Altera lententia quibu
firmis rationibus, quibus Scripturae & Patrum suffragiis fulciatur, nondum invenimus, & potissimum quod exstet in antiquo Cerem, ni ali Romano Lib. I. Sect. 6. Cap. a. formula Canonietationis, in qua protestabatur olim summus Ponti sex, se per actum Canoniαari .is non intendere aliquid facere, quod fit contra fdem, aur Ecclesam Carbolicam, sive bonorem Dei.
188쪽
IN RELIGION. NEGOTIO. LIB. I. IsrTertio verum quidem est, certo & minime fallaei Ecclesiae decreto sanciri posse nonnulla, quae ante Apostolorum mortem evenere, quum ista revelari a Christo, aut Spiritus Sancti jussu ab Apostolis tradi potuerint. Sed tum sine errore id fieri continget, si de Factis agatur, quae ad Historiam Christi Sc Religionis intime spectent, & ad Ecclesiae aedificationem conducant. Non enim veri videtur simile, Christum ejusque Discipulos inutilia revelasse, seu tradidisse posteris, & Spiritum Sanctum suae Sponsae adfuturum, ne in hisce supervacaneis erret. Deinde necessum est, ut ejusmodi F Elis constans, antiqua & legitima Traditio adstipuletur. Id quoque exigitur in Dogmatis sanciendis, quanquam ista unum ex alter saepe necessario pendeant: quanto ergo magis id exigatur in Factis,
quae contingere vel non contingere aeque potuerunt, & revera contigisse non aliunde haberi, quam ex Historia ac Traditione totest Illa porro legitima satis, & germana antiquissimae rei Traditio minime appellanda est, quum post saecula multa a Christo nato res quaepiam narrari coepta est, tota antiquitate silente, Patribusque,& Historicis omnibus ante illud tempus nullam eius rei mentionem, Vel quum possent, ac deberent, facientibus. Augebit etiam salsi s spicionem, si primus ejus narrationis Auctor aut Graeculus fuerit, aut alius quisquam rudium temporum Historicus, aut ineptus altiquis Scriptor, a quo hominum genere, utpote omni Critices praemdio saepe destituto, tam facile plerumque fabulae & nugae, quam
Quare, etiamsi non pauca vulgo ferantur de Apostolorum pe. regrinationibus, & obitu, de parentibus Deiparae, de Marthae ac Mariae Magdalenae post Salvatoris mortem gestis, de multis peribnentibus ad tres Magos ad adorandum Christum infantem olim profectos, & alia hujusmodi, quae Apostolorum ueraditione contineri Poterant: quandoquidem tamen antiqua & probata non adferuntur hujus Traditionis monimenta, immo in ipsorum narratione fabulis. rum vestigia sublucent: idonea Ecclesiae fundamenta non suppetunt, ut ista sine erroris periculo vera statuere possit. Multa etiam sunt, quae definire non debeat. Aque hele sorte peti potest, an ius sit Ecclesiae decernendi tanquam Fidei Dogma, beatissimam Christi M, trem sine macula originali fuisse conceptam. Tale ius ipfi esse, a sque haesitatione affirmandum est, si aut per legitimam argumentationem ea Virginis praerogativa e divinis Scripturis deduci, aut ex probatissima, & constanti, di antiqua Traditione Patrum comprobari
189쪽
possit; neque enim quisquam in Theologia peritus firmissimum decretum inniti posse arbitretur privatis quibusdam Revelationibus, aut apocryphis Patrum scriptis, aut iis tantummodo argumentis, quae a congruitate appellantur. Ita rectissime ab Ecclesia contra Helvidium M Jovinianum quarto vulgaris Aerae saeculo constitutum est, pertinere ad Fidei Catholicae Dogmata perpetuam ejusdem Deiparae vi ginitatem, quam etsi divinae Scripturae aperte non assirmarent, vetustissima tamen totius Ecclesiae Traditio ab Apostolis usque derivata certam faciebat. Ubi ergo par Traditionis Apostolicae auctoritas adsit, & non potius stent contra plurimi Patrum: dubium nullum
est, quin decreto divinitus certo stabiliri possit immaculata Virginis
Conceptio, uti etiam quae nondum satis certa de ipsius morte sive Assumtione in caelum feruntur; quum utraque interim sit quidem pietatis, sed non necessitatis, credere vera.
Sed jam dicat aliquis; Si certa non sunt Ecclesiae de tot F, ctis judicia, & error intercedere potest: ergo liberum nobis erit iis, dum talia proponunt, vel addere, vel demere fidem, credere, &non credere, & omnia quae a Deo revelata fuisse non constat, ita dubium revocare. Id si sacere impune & jure possumus, quae Historiae Ecclesiasticae pars a temerariis ingeniis jam sibi non timeat Immo quid non timeat ipsa Religio λ Nam Facta quaedam ostendere est, quae quanquam a Deo revelata fuisse non appareat, attamen certa credenda sunt, atque creduntur, quorum unum praecipue
est, verum esse Petri Successorem Clementem XI. qui tanta cum sui gloria, & Christiani gregis utilitate in Romana Cathedra nunc sedet. Id si negare fas est, quel etiam fas non erit negare, & taa- quam dubia reiicere, quae ab ipso Pontifice in Fidei & morum do.
Etrina sanciuntur Τ Fac etiam, certo non constare, quaenam Genera
lia Concilia legitima snt: eorum de Fide Constitutiones illico nutent oportebit, neque credendae erunt erroris prorsus expertes. Alia deinde incommoda consequentur, quae totam Christianae Religionis certitudinem, & Ecclesiae regimen brevi susque deque vertant. Et haec quidem maximi momenti obstacula sunt, in quibus removem dis operae pretium est diligentem ponere curam. Ita siquidem omnium sententiarum, sed earum in primis, quae ad Religionem spectant, temperanda est tractatio, ut extrema utrimque posita sedulo evitentur. Hanc autem gravissimam simul & dissicillimam Quaestionem Capiti sequenti reservatam volumus. CA -T2 - Oc li
190쪽
Immedἰare ne, an potius mediate ad Fidem referendum D eredere, - illum esse Romanum Pontificem. Etiams ponar, boe, ' alia huiusmodo Facta non esse eredenda Fide supranaturali, baee tamen fides debetur decretis Coneiliorum, er Apsolitae S dis in materia Fidei oe -νωm ab Ecclesa rae ris. Mirine a Mitiralis oe Moralis in bis easbus fuscis, ρο nos eradere, ae obtemperare cogit. Quam temerarium, o poena dignum revocare in dabium eius effatu.
exercet ea Quaestio, num ad Fidem spectet haec propositior me aut ille es verus Romanus Ponifex. De illa altum silentium apud Patres, & antiquiores Theologos. Sunt qui immediate, sunt etiam qui tantummodo media te Fidei divinae assensu credendam censeant. Neutram sententiam hucusque Ecclesia, aut Apostolica Sede suo calculo fimmavit. Quare fas erit nobis quaestionem adhuc incertam versare ruod tamen praestabimus ea animi reverentia, quae tam arduis Scellenis rebus debetur, ita ut Apostolicae Sedi non taee tantum, sed omnia nostra humili obsequio subjiciamus, nullam aliam tueri sententiam parati, quam quae illi placuerit. & ideo ausi argumentum istud pertractare liberiori stilo is quod Roma nondum suam hele aperuerit mentem; & alioquin eam Pontificibus maximis esse men. tem sciamus, ut in omnibus Ueritas vincat. Dicimus igitur, multis recentiorum videri immediate pertinere
ad Fidem effatum istud; me aur ille bomo verbi grati gratia Cimmens XI. Deras es Pontifeα Romanus. Eaque solet adserit potissima ratior videlicet, enunciationem particularem contineri Τn universali; & quum universalem Deus revelarat, particularem quoque a Deo revelatam fuisse. Ut enim omnes in Adam peccavisse Fides nos docet, atque In hoc effato revelatum quoque exempli caussa suit Salomonem precesse νn Adum; ita & in isto universali effato toti Ecclesiae revelato, omnis bomo rite electus ab Ecclesia in fuere δ- rem Petri, est υerus Pont eu Romanus, pensendum est revelarum &-ι- Tom. X. P. I. V illud