장음표시 사용
411쪽
cere Baptismi usum, atque necessitatem. Per saecula praecedentia,& Christi etiam tempore, vulgatissima erat parvulorum aeque a adultorum lustrario, quum ad Religionem Dei veri, & ad regenerationem transitus fiebat. Satis ergo constabat, praescripto per Christum Baptismo, quis seret abluendus. Atque ideo in re adeo nota superstuum erat hoc edicere, postquam dixerat Iesus: Nisi quis r natus fuerit ex aqua se. Si ejusmodi consuetudinem abolere ipse
voluisset, eam potius prohibere debuisset, apertis verbis. Recte itidem conjicere hinc possumus, parvulos aliquot Christiano fonte sui se mundatos, quum, in AEL Apost. XVI. Iue. & 33. paterfamilias baptizatus dicitur eum omni domo eius et aut saltem in serre licet, parvulos, si aderant, & ipsos fuisse baptizandos: hoe enim de more a Iudaeis fiebat, quoties recipiebatitur Proselyti. Quod enim est ad
locum Matth. XXVIII. Is. Euntes ergo docete omnes gentes, baptizantes eos, quem Anabaptistae nobis opponunt, quasi ii tantum dicantur baptizandi, qui prius fuerint edocti, evanescit ex vi Graec rum verborum. Mα rimos rem, inquit Christus, o ἔθ cii. Hoc
est, non proprie docere, sed di i sis facile, scilicet in disciplinam
meam, & in foedus novum, per Sacramentum regenerationis adducite omnes gentes. Tum subsequitur διχάσκοντες, docrutes eos j συa.
re omnia oeci ut videas, Baptismum praeire posse doctrinae, & Discipulos posse fieri illos etiam, quos a discendo infirma aetas avertit, quum ideo DiscipuIi per Baptismum fiant, ut postea doceantur. Quae Phereponus notat ad Ep. CLVI. Augustini pag. 498. consilia tantummodo sunt, Zc phalerae, & voces hominis, quibus nulla ratio adnexa est, ne gravioribus titulis utar. Si hoc pacto exsibilare adversariorum opiniones, vincere quoque est: vicit Phereponus. Sed merito exsibilandus ille; si unico Ameς α, & propositis tantummodo suis, hoc est exoletis Pelagianorum opinionibus, agitatissimas aestiones se dirimere, x Sententias Catholicas tanto pondere stantes prosternere posse putat, Et tamen id ipsi in more positum est. Pag. item sto. in notis ad Ep. CLXXVI. iterum vellicare ille pergit locum Apostoli ad Rom. U. & ἰ ἔ, esse quia, vel eo quod, non in quo contendit, exempla innuens in a. ad Cor. V. 4. & ad Philipp. III. Ir. At in citato loco Epist. a. ad Cori ego nihil tale
reperio. Alterum exemplum iis tenebris circumfusum est, ut adhue rem nostram in medio relinquat, quanquam non minus quam antea, uti supra diximus, eonsteti firmumque sit Catholicorum dogma, tametsi Interpretatio illa praeseratur. Locum item alium Epist. I.
412쪽
IN RELIGION. NEGOTIO. LIB. III. 373
ad Cor. XV. 22. Catholicis erepturus ad suam mentem explicat Phe. reponus, atque ea ratione loca ista esse procul dubio explicanda pedi suasurus Lectoribus suis, monet, viros ac Theologos doctusmos ita sensisse atque ostendisse. Hos autem etsi ille non nominet, nemo non
intelligit esse gregarios Pelagii, Arminii, Socini, atque etiam Calvi. ni. Alibi quoque, hoc est pag. 349. locum Io. III. 3. Nise quis r
natus fuerit oeci memorans, satis liquere ait, intelligendum de ad uutis tantum, non autem & de infantibus. Nos contra affirmamus,
longe doctiores viros tum inter Catholicos, tum inter ipsos Prote. stantes contrarium ostendisse, & ab istis prostrata iamdudum fuisse quaelibet Pelagii commenta: quam in rem Sc nos aliqua attulimus. Prostant Libri. Nostris palmam negabit Phereponus. Ipsam patiatur 3c nos negare suis. Lectores sinceri, & nullo partium studio adduEti, dum omnia legerint, facile judicabunt, nos fumos non venditare, sed Apostolicam doctrinam conitanti ac universali Ecclesiae Traditione firmatam. Pag. 349. in Animadv. ad Serm. CCXCIV. g. g. 6. I 2. I . & I9. Phereponus quae alibi non semel contra Paedobaptismum,3c Originalis peccati veritatem dixerat, aliis verbis repetit; quare sine re ponsione dimittendus est.
Quod autem est ad sancti Cypriani verba ex Epistola LXIV.
ad Fidum, quibus sanctus Augustinus utitur in eodem Sermone ad confirmandum Dogma de Originali Peccato, ea tam perspicua sunt, ut sbi melius fuisset Censor consulturus, si quae ad ipsa eludenda adfert, prorsus omisisset. Quidni, ait, licuit Pelagianis reiicere C
priani auctoritatem in hoe neentio: ur Augustino licuit, quod attines ad Baptismum Haereticorum P Tum addit, multo clarius, atque comsantius sanctum Cyprianum affirmasse. Haereticos esse baptizandos,
quam dari Peccatum originis. Si Pelagiani licitum sibi censuissent,
quod nostrorum temporum Novatores contra fas omne licitum sibi putant, nempe non Cyprianum tantummodo, sed reliquos Patres, di omnem legitimam Traditionem respuere, ac irridere: rejecissent prosecto Cy riani auctoritatem in illa controversia. non exspectato Phereponi consilio. At illis, quam recentioribus Haereticis, major erga sacras Traditiones reverentia erat , & melius intelligebatur , quam stabili quoque landamento nitantur dogmata ab Apostoloruin Traditione descendentia. Immo nervos omnes intenderunt & ipsi, ut ostenderent Majorum Traditionem sibi potius, quam Augustino favere. Utcumque tamen Pelagianis in pretio fuerit vetustissimae Traditionis auctoritas non eatin victas dedere manus documentis in hanc
413쪽
hanc rem ex Catholicorum parte productis illud mihi certum, pe
peram a Pherepono componi auctoritatem Cypriani assim antis Originale Pereatum, cum Cypriano contendente rursus baptietandos esse
Haereticos. In priore sententia nihil aliud affirmavit sanctus Cypri nus, quam quod universa tum ante se, tum poli se ad Pelagium usque Ecclesia Chri lii, quae sub caelo est, affirmavit, & concorditer tradidit, & Paeribvrimo semper usurpato se credere sgnificavit. Quamobrem Cypriani hae de re sententia non unius hominis erat, sed universae Catholicae Ecclesiae sententia, atque adeo ineluctabili auctoritate constabat. Verum Cyprianus contendens, Haereisticos esse rebaptizandos, si Agrippinum, & Africanae Dioecesis Episcopos, & nonnullos item Asiaticos Praesules excipias, qui Cypriano
aut praeivere, aut consensere, ne ininein alium ipse habuit suae opinionis assertorem. Non ipsa solum Ecclesiarum caput Romana Ecclesia, sed reliquae fere omnes cum orientis, tum occidentis E
clesiae & Traditionem vetustissimam , & consuetudinem perennem Cypriano contrariam tenebant. Quid plura λ Ne ipse quidem glori sus Martyr Cyprianus in suis Conciliis negare potuit, quin consuetudo recipiendi sine Baptismo Haereticos in Ecclesia Dei ante suam constitutionem obtineret. Itaque altera haec Sancti Cypriani sententia paucorum erat, non Ecclesiae Catholicae sententia atque Traditio; ac proinde licuit Augustino, immo necesse fuit heic Cypriani auctoritatem reiicere, ne veneranda totius Ecclesiae Catholicae, Sc Concilii universalis auctoritas, firmissimis etiam in ista quaestione a mala rationibus, a se rejiceretur: quod Catholico homini nefas perpetuo fuit.
Deinde non dicis Cyprianus in infantes transere ullam tabem
internam, qua eorum facultates finx vitiarae; sed tantum trahere eos tantagionem mortis ab Adamo, quia eκ ρarre mortali nonnis mortales
nascuntur: quod multum abes a sententia Augustini. Sunt illa Phe- reponi verba, sed Phereponi litigare potius amantis, quam veritatis inveniendae soliciti. In Cypriani verbis haec nimium aperta est,
ita ut aut ultro oculos elausisse dicendus sit, aut oculis revera carear, qui eam non cernit. Ita scribit sanctus Cyprianus in laudata Epist. LXIV. ad Fidum scripta A. C. 233. Si eriam graυissimis delictoribus , oe in Deum multum ante peceantibus, quum postea crediderint, remissa peccarorum datur, oe a Baptismo atque a gratia n mo prohibetur: quauro magis probiberi non debet infans, qui recensnarus nihiι peccavir, nis quia secundum Adam carnata ter nasus, eo Diuill any Corale
414쪽
IN RELIGION NEGOTIO. LIB. III. 377
agium mortis antiquae prima nativitate eontraxis P qui ad ,emissa,
Perearorum aceipiendam hoc ipso Deilius accedit, quod illi remittuu stur non propria, sed aliena Peccara . Apertissime distinguit heic sanactus Episcopus infantes ab adultis. Hos actualium criminum reos dicit; illos unius tantum Peccati, quod posteri originale deinde a inpellarunt. Utrosque a Baptismo non esse prohibendos, assirmat, in quo gratia divina utrisque consertur, 3c datur Remissa Peccat
rum. Quid est, quod Phere ponus scribit, a Cypriano non dici, io
infantes transire ullam labem internam, hoc est nullum animae inhaerens peccatum, sed mortis solum naturalis necessitatem ρ Cyprianus diserte pronuntiat, infantes nihil peccasse, nis quod tantagium
mortis antiquae prima natiυitate eonrraxerunt; idest, non actualibus
quidem culpis iram divinam in se concitasse, sed tamen esse reos Peccati primi parentis, quia ab ipso carnaliter sunt nati. Diserte, inquam, dicit, ipsos etiam peccasse, quia peccatum contraxere Ada. mi. Dicit ipsos recipere Remissam peccatorum, ipsisque remitti, non propria, hoc est, non actualia, sed aliena peccara, idest, peccatum Adami, qui actualiter peccando secit, ut omnes posteri vel recens nati peccatores essent, ac indigerent remissione peccatorum per salutarem Baptismi aquam. Uti vero expresse Cyprianus ait, infantes ante susceptum Baptismum carere Gratia Dei, ita in eadem Epistola non semel addit, ipsos egere Misericordia Dei, eorumque animas
sine Baptismo decedentes perdi. Vuantum in nobis es, ait, se feri potes nulla anima perdenda es. Si Adami reatus in infantibus habitat, si animae illorum perduntur, ubi sine Baptismo decedant, λque remssam peccatorum accipiunte ergo necesse est, in infantes trans re labem aliquam internam, atque Peccatum, quod animae sit proprium. Necessitatem mortis corporeae utique non tollit Baptismus; ergo tollit solum pecearum originale ex anima; atque hoc peccatum illud est, quod Cypriano dicitur contagium morais antiquae. Sed Phereponus dicere pergit: Denique rbetorice potius fortasse dixit remisti aliena precata, quam di factice. Ac sane nee imputari, nee remitti aliena peccara, . s proprie loquamur, a iusto iudice ρ sunt. Satis es, multa oratorum Ecclesasticorum dicta esse vel diluto sensu vera : quum fatis eonstet, eos minime ac rate loqui solitos.
Habeat sibi Phereponus alibi Criticam istam regulam; nihil enim illa ad rem praesentem facere potest. Etsi rhetorice loquutus hele fuerit sanctus Cyprianus, ejus tamen mens apertissime se prodit, &sensus didacticus elucet: quod & contingit in reliquis Rhetoricis crurim. X. P. I. B h b Iori. Diuitig Ooste
415쪽
Ioribus ab omni perito Rhetore adhibitis. Sed verbis didacticis, non
rhetoricis, hele doctrinam Catholicorum Catholicus Episcopus exprimit. Quum nihil boni aut mali egerint infantes, revera nullum proprium actuati peteruum habent, quod sibi remittatur. Ex Apost lica tamen ac universali Ecclesiae Traditione Peccatum habent, &indigeat Gratia & gloria Dei. Hoc autem Peccatum nihil aliud est, quam Adami Peccatum in omnes homines descendens in condemn tionem; alienum, quia non ab infantibus, sed a solis protoplastis actualiter perpetratum. Hinc proprie ac sine Rhetorico colore dictum est, non propria, sed aliena peceata remisit parvulis unda salutari ablutis. Ceterum, quod Phereponus tum heic, tum alibi eandem ingeminat cantilenam, videlicet imputari a justo Deo aliena peccata non posse, quasi veteres ac recentes Catholicae Ecclesiae Theologi de tuenda Iustitia Dei nihil soliciti, satis hoc nondum animadverterint : rogandi sunt Lectores, ut quod in hujus controversiae exordio nos paucis innuimus, multoque magis quod sanctus Augustinus, sanctus Thomas, ceterique Patres ac Theologi nostri hanc in rem late conscripsere, legant. Tum enim intelligent, haec recte
cum divina Iustitia componi, & contra non solum suis difficultatibus, quod attinet ad Providentiam, Bonitatem, ac Iustitiam Dei laborare sententiam Pelagianorum, sed ipsam quoque adversari Ecclesiae totius Traditioni, & Apostoli verbis. Atque hactenus de hujusmodi controversia.Djsjtir - gla
416쪽
IN RELIGION NEGOTIO. LIB. III.
Concupiscentia non Bonum, sed malum homini. Guid Libidinis generale nomen interdum apud Augusinum sonet. Libido earnis, qualis nune est, malum Poenae, ta' non Peccat cim proprium est. Aon venit ab institutione naturae innocentis, sed Peccati primi
poena fuit. Differt ab appetentia eibi oe potus. Pernicios hom ni , ut is animal rationale est.. Pudor nuisitatis tu flatu Naturae innoceutis locum non habuit, sed post Adami lapsum effluuit, oe injitus nunc omnium narurae. Fuisset oe in terrestri Paradi. so voluptas Carnis, sed non inimica aut infessa Rationi. Nisi Adamus peccasset, neque Libidini turbidae, neque aliis malis obnoxium foret genus humanum, Scriptura te'.
IVLiANu i Pel gi nae Haeresis primipilum quum alias ob causia
fas sanctus Augustinus eloquentissime ac nervosissime exagitabat, tum ob illam in primis, quod se humanae Concupiscentiae atque Libidinis laudatorem praestitisset. Postremis hisce temporibus inventi sunt, qui contra eumdem Augustinum,
immo contra Catholicam Ecclesiam, Iulianum ejusque conclamatam sententiam iterum tuerentur, inter quos non ultimam aciem Pherep nus nunc ducit. In eo sita fuit controversia. Iulianus Concupiscentiam Bonum naturae appellabat, quo Bono bene utitur, qui modum tenet; quo Bono male utitur, qui modum non tenet; quo Bono mιlius nouniitur, qui eriam ipsum modum, sanctae Virginitatis amore, conremis ferit. Augustinus contra, Concupiscentiam semper Malum esse comtendebat; quare Lib. 3. adversus Iulian. Cap. et I. ita reponebat: Concupiscentiae carnalis qui modum renex, Malo bene utitur; qui m dum non tenet, Malo mala uritur ἰ qui autem etiam ipsum modum, sanctae Virginitatis amore, contemserit, mio melius non Misur. Inis
numera sunt, quae Augustinus variis in Libris, & bene longo sera mone contexit, ut suam hanc sententiam confirmet. Sed vos, quae Phereponus contra habeat, iam recenseamus. Dixerat Augustinus in Lib. 1. Cap. 3. de libero Arbitrio Libidi em in Adκlterio Mesum esse. Phereponus in Animadv. ad hunc locum pag. 482. primo dubium non .esse ait, quin mala sit in adulterio Libido,. sed non alia
417쪽
de caussa, nisi quia adulterium ipsum eli malum, quippe quod ab
illo societas humana plane perturbetur, atque adeo vetitum sit hominum caussa, quibus vehementer nocet. Alioqui, deinde scribit, Iibido, seu cupiditas alterius sexus, nihil haber me se mali, si intra limites a Deo, immo ct ab ipsa rarione, praescriptos maneat. Quare inquit, Augustinum minus commode indicasse, cur Malum si ad uuterium, quum eius malitiae caussam a Libidinis malitia derivavit. At Phereponus animadvertere attentius debuit, quid hoc in loco per Libidinis nomen significare voluerit sanctus Augustinus. Non rupidiratem luxuriosam , sive carnalem aberius sexus., sed quidem p Vam quamcumque cupiditatem, atque Concupiscentiam heie Libidianem appellavit. Ut enim idem Augustinus Lib. 34. Cap. II. de Civit. Dei scribebat, Libido generati vocabulum es omnis cupidit
ris; immo & irae. R iactantiae, & pervicaciae, aliisque hujusmodi
perversis animi affectibus Cicerone te ite convenit , quanquam proveaereo appetitu usitatius accipiatur. Cupiditas, qua homo inclinatur ad aliquid appetendum contra Rationem, contra Iustitiam, Piet tem, Temperantiam, aliasque Virtutes & contra Leges a Deo &a ratione constitutas, Libido est, Libido appellari potet . Quae profecto Concupiscentia, sive Libido, quum in adulterio quoque deprehendatur iustitiam quippe, ac societatis humanae jura, & S
cramenti foedus, adulter contemnit ac laedit) commode propterea &vere in ejus malitiam retulit Augustinus adulterii malitiam. Ipsemet eodem Cap. 3. Lib. I. de libero Arbitrio aperte prodit quid sentiat, ita scribens: in inrelligist Libidinem in aduluris Malum esse,s eui etiam non eontingat facultas rancumbendi eum coniuge aliena,
planum ramen aliquo modo sit, id eum CUPERE, F, potestas δε-tur, facturum esse, non minus reus est, quam si in ipse facto duro henderetiar. Vides non turbidum carnis motum, sed pravum animi affectum, sive alienum a ratione recta appetitum, vocabulo Libid nis heic des gnari. Tum addit Evodius: Cιarum es enim, iam nishil otiud quem Libidinem in toto malefaciendi Mnere dominari. Cui protinus Augustinus: Scisne etiam Uyam Libidinem alio nomine Cup ditatem vocari P Melius ergo & commodius Libidinis pravitatem constituimus caussam illius pravitatis, quae in adulterio est; fieri enim potest, ut quis sit adulter, humanaeque proinde societatis ordinem turbet, & nihilominus tum ipse, tum ejus opus culpa ac malitia careat: quod fit, quum ex ignorantia in vincibili agitur. Et quare tunc adulterium malum non est, nisi quia tunc Libido, sive pravus
418쪽
IN RELIGION NEGOTIO. LIB. III. 3gi
animi appetitus, in ignoranter operante minime dominatur 3 Itaque nihil erat, cur heic Augustinum edocere meliora Phereponus vellet, multoque minus cur in commendationem venereae Libidinis transgrederetur, cui nullus heic locus erat. Sed quoniam illius oratio nos eo quoque abripit, videamus,quei probet novus iste Pelagianorum patronus, Libidinem carnis, sive Cupiditatem alterius sexus, nihil habere per se Mali. En ejus
verba pag. 48a. Ira constituta sunt a Deo omnium animalium eorpora, ut quum adoleverunt, ea Cupiditas in iis, mechanico impetu, exciretur, non aliter ae Cupiditas edendi aut bibendi. Confectarium est naturae
corporis, quale a Deo creatum est; ut ex brutis, oe ex isto ransilio propagationis generum intelligere est. Ratio igitur, quare Malum nousit dicenda Libido, si Pherepono credimus, ea est, quod naturalis motus sit, a Deo constitutus, nihil certe nisi Bonum creante. Eadem repetit ille, pag. 328. in Notis ad Lib. s. Cap. Io. de Gen. ad Lit. Nam quum dixisset sanctus Augustinus, honestius meliusque credi, ita fuisse primorum parentum corpora constituta in terrestri
Paradiso, ut appetitum carnalis voluptatis non haberent, qualem nunc habent Uya eorporae Phereponus talia apponit: Appetitus ille, ut iis uer vel ex brutis, tam naturalis est , quam anerentia cibi aut ρ rus, volustrasquς quam experimur, quum comeisimus esurientes , veι
bibimus Dientes . Non puto sane, quemquam dicturum , sitim, aurfam m, voluρtatemque, quam iis explendis everimur, effectus esse peccari. Figmenta mera sunt, quae hele oe alibi dicuntur. Ita brevibus rem expedit Phereponus. & longas Augustini commentationes levi negotio prostemit, & rotunda sententia exsibilat. Experiamur, an bene sedeat homini isti confidentia tanta. Quum Augustinus Libidinem carnis Malum appellat, animadvertendum primo est, quo sensu illic Mati nomen fit accipiendum. Ut autem Augustinus ipse auctor est Lib. I. Cap. I. de Lib. Arta Duobus modis appellare folimus Malum; uno, quum male quemquam
fecisse dicimus; atio, quum mali aliquid esse perpessum. Eo recidere potest, quanquam diverso sub intuitu, illa divisio Mali, quam idem
Augustinus ac ceteri Theologi frequenter usurpant, nimirum aliud esse Malum culpae, aliud Malum poenae. Prius malum inquinat animum, Deoque hominem invisum facit, & Peccatum dicitur. ALterum tantummodo excruciat, aut laedit animum, sive corpus h
minis. Certum est, Augustinum minime inter priora Mala, sed quidem inter secunda, computare Libidinem. Quanquam enim ComDiuitiaco by Corale
419쪽
38r . DE INGENIORUM MODERATIONE
cupiscentiam humanam generaliter sum tam , cujus pars ac species est ipsa carnalis Libido, Augustinus interdum cum Apostolo Peccarum Vocet, nunquam tamen aut Apostolus, aut Augustinus hujusmodi vocabulo significare voluerunt, Concupiscentiam vere & proprie Peccatum in hominibus esse; sed Peccatum ideo appellant, quia ex peccato est originali videlicet ) Ο ad peccatum inclinat, sicuti Synodus Tridentina nos docuit Sess. U. & ipse Augustinus
antea docuerat Lib. I. Cap. I 3. de Nupt. Si Concup. & in Libris contra Iulianum, & Lib. I. Cap. I a. contra duas Epiliolas Pelag. Min aliis Libris. Proinde sublatis omnibus in sacro Baptismate cutipis, atque peccatis, adhue restare in homine Concupiscentiam Augustinus affirmat; non quod propter ipsam rei amplius simus, sed ut cum ipsa confligamus in posterum, ne fiamus rei. Quamobrem, si Pherepono visus forte est Augustinus tunc Libidinem appellasse
proprium ac verum Peccatum, quum eam in Malorum aciem retuis
lit: sciat, se quidem improbare Calvini ac Lutheri commentum, non autem Augustini mentem. Statuit igitur Augustinus adversus Pelagianos, Concupiscentiam& Libidinem carnis non esse naturale Dei donum, non esse a Deo creatam in primis parentibus talem, qualis post eorum peccatum fuit, & qualis adhuc sentitur ab hominibus. Primi peccati infeliκ fructus illa est, vitiumque corruptae, non innocen ris, Naturae, ac propterea Malum Poenae, Malum homini molestum, quo nos careremus, si culpa caruissent primi omnium parentes. Quis autem Libidinem qualem nunc in membris suis humanum genus sentit,
naturale Bonum putet, quae nos ad peccandum pervicaciter incitat, quae contra legem mentis atque rationis tam saepe pugnat, quae
continentiae & virginitati infestissima est, quam quilibet vir pius
sentire se dolet, ac porro sentire nollet, quae demum pudoris atque erubescentiae materia est, atque argumentum 8 At haec nihil Phe- repono obstant, quominus inter naturalia Bona Libidinem reserat. petitus ille, inquit, νam naturalis est, quam appetentia cibi aut
potus. Mechanico autem impetu non minus brutorum, quam h
minum corpora ad Libidinem, & per Libidinem ad generis propagationem moveatur. Ergo non est essectus primi peccati Libido. Ita Phereponus. Quod est ad comparationem Libidinis cum fame Sesti, respondemus, Censorem demonstrare prius debuisse, famem quo. que ac sitim, quales nunc ab hominibus sentiuntur, tales quoquctuturas suisse in innocentiae statu, atque in illa summa selicitate,
420쪽
IN RELIGION NEGOTIO. LIB. III. 383
In qua Deus Adamum creavit. Ad Catholicam Fidem spectat creadere, primos parentes morituros non fuisse, nisi peccassent. Quum fames, & sitis, mala utique omnium judicio in hoc praesenti hominum statu gravia, praeter acerrimum dolorem, mortem quoque cor pori inserre nunc possint: cur mechanica etiam vi homines, in terrestri Paradiso alioqui non morituros, compellere fames & sitis non potuissent, atque interdum non compulissent ad mortem Τ Aut ergo Deus in statu naturae innocentis famem & sitim, consectaria naturas corporis non fecit; aut si fecit, tales, quales nunc experimur, ne homo sentiret, effecit. Sed ut a quaestione ista aequivocationem omnem removeamus, dicimus, hominem sub duplici ratione esse considerandum, nempe aut quatenus homo est animal , aut quatenus est animal ratione praeditum. Nutriri, augeri, propagationem quaerere, delectari in operationibus sensitivis ac in ipsa Venere, & appetere cibum ac potum, & alia id genus, homini ut animali naturalia sunt, & in
Adamo etiam fuere. Atque idcirco Bona ea sunt a Deo, uti Bonum quoque a Deo emanans sunt vis generativa, & vasa generatio. nis, & seminis emcacia, & honesta sensuum voluptas, & commixtio corporum ad licitam propagationem humani generis, atque alia ejusmodi. Immo genitalium motus Bonum naturae in se est; nunquam enim morum genstalium Augustinus reprebendit generaliter, tanquam naturae malum ac vitium, uti Iulianus eidem objiciebat, sed illum motum reprehendit, quem facit Concupiscentia, qua caro concupiscisa refus spiritum, quam velut bonum defendebaν Iulianus. Utor ipsius Augustini verbis lib. 4. Cap. I 3. contra eumdem Iulianum. Secumdo, in Libidine ac in aliis quibuscumque motibus animalitatis ac inferioris appetitus; considerari potest effrenis illa membrorum, &affectuum concitatio, quae vel repugnante voluntate hominis fit in homine, quae pudorem ingerit, & ad peccatum incitat ac rapit, ut
ea faciamus quae facere nollemus, mentemque ac rationem in actubus libidinosis turbida sua delectatione absorbet, & de sua dignit te dejicit. Hoc illud est, quod Malum appellat Augustinus, & nos
cum Augustino Malum esse homini, quatenus animal rationale est, assirmamus. Quo Malo in primi sceleris poenam mulctati sunt posteri Adami, Deo non quidem hoc Malum creante, sed sinente, ut efflueret e constitutione corporis divinis donis spoliati, postquam a divina gratia ac primaeva innocentia Adamus peccando exciderat. Quapropter nihil est, quod Pheleponus exemplum brutorum adhibeat s