장음표시 사용
431쪽
spicionem Pelagia nismi a te ebibiti, quem tamen ille amovere se posse sortasse censuit magnificis hisce praemissis vocibus. Certum est, cum Pelagio contentire prorsus Phere num in insciando Originisti Hecato, in Paedobaptismi necessitate, Sc foedae Libidinis origine n ganda, in notionibus Gratiae homini ad aeternam salutem necessariae, in liberi Albitrii viribus extollendis, in oeconomia Praedest, nationis aliisque horum dogmatum consectariis. Quaenam tandem restant, & quaenam adhuc esse possunt multa illa, quae in Pelagio Phereponus se improbare fatetur, quando praecipua in eo probat, propter quae pertinacem Haereticum illum Ecclesia Catholica exsecrata est, atque damnavit 3 Quem 'ergo fructum ex hac sua admodum ingeniosa animorum praeoccupatione Phereponus exspectet nocivideo, nisi ut persuadeat, se tantummodo in Pelagianis alia multa damnare, quae ipsi eoncorditer cum Catholicis credebant.
Sed his dimissis, audiamus novam Pelagii Apologiam, immo
totiuς Christiani orbis accusationem gravissimam. Damnatus quidem ille est, inquit Phereponus, pag. 3I7. oe eonυiciis exagitatus ab omui bus, etiam quibus eius dogmata ignota erant, ex quo est ab Afrie
nis Episcopis in mutus: sed nulla hominum damnatio efficere potest, Dr quod verum fuiν. falsum far, ρο υice vero nullae hominum lamris ex errore vertriatem faciunt. Posteaquam abunde a tot Catholi-
eis Scriptoribus, & in hoc etiam Libro, demonstratum est, quaatum ab erroris periculo absit vera Chrilli Ecclesia, sive in probam dis , sive in improbandis Dogmatibus ad Fidem sanctissimam spectantibus: non est quod nos laboremus in ostendendo, supervac neum esse ad Pelagii defensionem postremum hocce Phereponi axi
ma. Addit: Praeterea notum est, in magnis coetibus res magnis
ctibus diiudiciri. Equidem id notum fateor; sed illud aeque notum est nobis, in Episcoporum Catholicorum coetibus, rite institutis atque peractis, divinum adesse Spiritum, eiusque interno afflatu fieri, ne sacri Pastores pravis affectibus in transversum acti veritatem Ch λltianae Doctrinae dissimulent aut perdant. Nec in re fatis di ili, pergit scribere Censor, facile fuis merum a falso fecernere omnibus illis Africanis Episcopis, quorum nonnulli ne fribere quidem potuisse dicuntur in Collat. Cartha: C. I 33. Ο doctissimi. praeter dicendi
facultatem, pro modulo illius aeυi, quid eximium habuerint, non viis deo. En quei suum candorem exprimat Phereponus, prodens quo lo
432쪽
IN RELIGION NEGOTIO. LIB. III. 395Quod quum facit confidentissimus homo, necesse prosecto est ut se
non judicio minus, quam eruditione praeponat innumeris aliis celeia herrimis tot subsequentium saeculorum Theologis, a quibus cum Augustinus, tum Auguitiniani aevi Patres, summo in honore habiti sunt, & eximiis laudibus ornati. Asricanis illis Episcopis facile fuisse verum a salso discemere in Pelagii causa dissicili, senserunt, R sentiunt Catholici omnes, neque Phereponus ulla ratione contra. rium suadet. Et quid ad causam Pelagii, si unus aut alter Episco. pus in causa Donati ne scribendi quidem peritus fuisset, quod tamen contigisse non a joὸ Sicuti norunt, qui vel leviter Collationem Carthaginiensem perspectam habent, res poscebat, ut vel minus do. Eti Epitcopi tunc adessent numerum facturi. In causa Pelagii aliter actum est. Non omnium coetus. fuit, sed eruditiorum; & siquide indocti simul atque indocti convenissent, praesto nomo ibus fuisset ex Christi promissis Spiritus veritatis, me errarent Plaeterquam quod ubi de Traditione colligenda res est, vel ipsum vulgus, nedum Episcopi, facile doctrinam veram assequi & exponere possunt. Et proefecto neque Episcopi Catholici, neque ipse Populus tunc Ignyrabat, an omnes homines in Adamo peccassent, an parvulorum Baptismus necessarius foret, & quanam Christi Gratia indigerent homines ad salutaria opera exercenda, atque alia ejusmodi in controversiam a Pelagio adducta. Phereponus autem post haec subjkiens: non dic rem haec, nisi viderem, multitudine, oe auctoritate multo naagis quam rationibus pugnari, nihil aliud dicit, quam quod quotidie dolor &caecitas eorum dicit, qui in aliqua causa justissime damnati fuere. Innumeris rationibus quae adhuc prostant, pugnatum est a Catholicis adversus Pelagianos. Nisi externos oculos clausit Phereponus, ne illax legeret, certe clausit internos, ne intelligeret, Sed ipsum amdiamus in aliquas ex his Catholicorum rationibus pro suo instituto
atque odio decertantem. iDe Caelestio aciPelagio haec in . laudata ad Innocentium I. Papam Epistola Synodica scribunt Carthaginienses Patrest Id agunxisti domnabilibus disputationibus. Dis, ut non defendendo , sed potius in superbiam scrilegam extollendo liberum Arbitrium, nullum relinis quane locum Gratiae Dei, qua Chriseiani sumus. Se non capere in . quit Phereponus pag. 3I7. quei Pelagius & Caelestius in superbiam
extollerent liberum Arbitrium, quando fatebantur Deum humanae Naturae, omniumque ejus facultatum Creatorem, adeo ut ei de.
433쪽
rum Domino pendeant; & quando affirmabant, Deum ignoscere voluisse hominibus peccatoribus, & aeternam vitam largiri, si modo Evangelio parerent, misso ad illos, ex mera gratia, feri tore Iesu Christo, qui gratiam illam Dei adnuntiaret hominibus, eosque ad officium misericorditer re caret, Miraculis etiam additis, quibus fidem sibi vel apud pertinaces faceret. En quam jejune, quam caute de Salvatore nostro Phereponus heic, licet ex sententia Pelagianorum, loquatur. Nullum aliud Christi minitterium memorat, quam Angeli, seu Nuntii, & Prophetae. Quid ipse heic sentiat, nescio. Certe Pelagianos de Christo longe magnificentius senssse nos facile ostende. re possumus; sed pergamus. Deinde ait, Pelagium confessum fuisse interdum etiam auxilium a Deo hominibus suppeditari, quo eorum animos illustret; & regenerationem per Baptismum dari, atque alibero Arbitrio pendere, ut possit recte uti, aut abuti tot divinis heneficiis. Tandem his verbis orationem suam concludit: Ed igitur, ex sententia Pelagii, cur Deo gratias agant homines, sed non eur μbi placeant, ae plaudant. Africanae, aur Punicae Rhetoricae exagge
ratio fuit, quum liberum Arbitrium in sacrilegam superbiam extoli ee dictus est.
At nos respondemus, non Punicae Rhetoricae exaggerationem
fuisse illa vocabula, sed quidem Phereponianae eloquentiae sosculos esse ista dicteria; atque heic Phereponum satis prodere aut ignora
tiam non mediocrem, aut nimis turbidos affectus. Utique multa divinarum Gratiarum genera Pelagius, illiusque gregarii agnoscebant, eaque magna verborum pompa extollebant. quo imperitis persuaderetur, se quoque fateri, nos omne bonum Deo optimo ejusque Gratiae debere. Et istas Gratias Augustinus ceterique Catholici agnoscebant; immo enecere ipsi ut Augustini & Catholicorum voces, ut Pelagius nullam primo aliami Gratiam cohfessus, quam Naturam ibbero Arbitrio praeditam, sensim & istas fateretur. Sed non hete fiata erat controversita inter Catholicos, atque Pelagium. Aliam Gratiam in primis necessariam , aliud illudque praestantissimum super omnia Donum, & Adjutorium.Dei, poscebant Catholici, ut confiteretur Pelagius, nempe Gratiam illam, quam naturae viribus in nobis efficere non possumus;. Gratiam, quae in hominum etiam V luntates estimetiter influit; Gratiam, quae intacta Libertate voluntatis potest, ac solet de nolentibus volentes, & de inutiliter volent, bus utiliter volenteς facero quae liberi Arbitrii vires nimium infra
mas reficit, & Caritatem Dei diffundit in cordibus nostris per Spi. - ritum Di jligod by Coo e
434쪽
IN RELIGION NEGOTIO. LIB. III. 397
itum sanctum, qui datus est nobis; sine qua liberum hominis A bitrium nullum optat, nullum incipit, nullum perficit opus bonum
ad salutem aeternam pertinens; quae demum in nobis, & nobiscum operatur, quaecumque veram rationem habent placendi ipsius Gratiae auctori ac dispensatori Deo per Iesum Christum Dominum nostrum . Externae duntaxat Gratiae, exteriora tantummodo auxilia erant, quae Pelagius commendabat; 8c siquidem internam etiam intellectus humani illuminationem a Deo fieri is concedebat, certe nullum aliud internum Dei auxilium fatebatur. Illa autem in D
ctrina, in Lege, in Miraculis, in suasionibus, in terroribus, aliisque hujusmodi, constituta auxilia, ostendunt solum homini, quid faciendum sit, quid cavendum; non etiam Voluntati ad malum pronae, & debilitato post primi parentis peccatum hominis Arbitrio
Vires praebent, ut salutare bonum reipsa velit & faciat, malumque detestetur ac fugiat. Oportet ergo aliam fateri Gratiam, quae erugat, & adjuvet jacentem infirmamque mortalium Voluntatem, eam videlicet inflammando, eique Caritatem inspirando, ut quae per legem atque doctrinam iacienda aut vitanda novimus, per ejus interiorem opem exsequamur. Hanc autem Gratiam nunquam adducti fuere Pelagiani, ut homini confiterentur necessariam. Nunc ergo a Pherepono petimus, an bene animadverterit, de
quali Gratia inter Catholicos ac Pelagianos quaestio verteretur. Quod si animadvertit, cur heic tam caute dissimulavit Nimirum post
commemorata tot exteriorum Gratiarum genera, quae Pelagius agninscebat, si commemorata quoque fuisset vera Christi Gratia, quam inficiabantur Pelagiani, continuo intellexissent vel imperiti, quam insulsum foret illud in Punicam Rhetoricam scomma, & quam inepte exaggeratio appellaretur facta a Patribus Ahicanis sacrilegae s
perbiae mentio. Nam qui audit, contendere Catholicos adversus P
lagium, nihil post Adami lapsum per se valere liberum hominis
Arbitrium ad salutaria opera salutariter exercenda, ipsumque indigere interno Dei adjutorio, quod Voluntati virtutem inspiret, defectumque suppleat naturalis facultatis; qui inquam hoc audit, non intelligere extemplo nequit, recte Catholicos etiam affirmare, liberum Arbitrium a Pelagio in familegam superbiam extolli. Si enim Verum est, quod Catholici ex manifesta divinarum Scripturarum,& legitimae Traditionis auctoritate, verissimum esse demonstrant, nempe ab hac peculiari, interna, & efficaci Gratia cum libero ANbitrio conjuncta, non autem a solius liberi Arbitrii & naturae vitribus,
435쪽
ribus, aut meritis, Iustificationem, Caritatem, atque omnia opera bona, Virtutesque veras emanare: Pelagium vero contra sentire: non
est Rhetoricus color, non est exaggeratio, sed naturalis Catholico. rum deductio, assirmare, a Pelagio liberum Arbitrium extolli insuperbiam, eamque sacrilegam, quia adversus Deum. Sed inquit Phereponus, commemoratis tot divinis Gratiis, quas Pelagius libenter fatebatur: est ex Pelagii forentia, cur Deo gratias agant homines, sed non cur sibi placeant, ae plaudant. Iam O soleta, iam millies protrita est ab Augustino hujusmodi argumentatio. Eadem ingeminabat Pelagius, eadem Iulianus. Augustinus a tem ostendebat, ne sic qui ὀem veram Dei Gratiam illos fateri, quam tamen sine impietate nemo negare potest; neque aliud ab ipsis laudari, quam Legem, atque Doctrinam, & extrinseca praesidia sub tam speciosis Gratiarum vocabulis; & inflari per eos liberum Arbitrium, quando ejus viribus id tribuebant, quod Gratiae ab iis negatae tribuendum esse divinae Litterae clamant. Audi quid ille Iuliano respondeat Lib. 3. Cap. Io6. Op. Ιmp. Tam multa dicis , quibus nos adiuvat Deus, idest praecipiendo, benedicendo, sanctifcando, coercendo, ρrovocando, illuminando, oe non dicis Caritatem dando, quum dicat Ioannes Apostolus e Caritas ex Deo est. Unde ittim dicit: Ecce qualem Caritatem dedit nobis Pater, ut filii Dei vocemur, & simus. In hae Caritate, quae eordi humauo Dirisu, non
Lisera datur, etiam potestas illa intelligitur, de qua thm ipse in Evangelio suo: Dedit eis, inquit, Potestatem filios Dei fieri. Hanc mos ab homine esse dicitis per liberum Arbitrium, Spiritum habentes
huius mundi, non eum, qui ex Deo es, propter quod nescitis, quaca Deo donata sint nobis, &c. In eodem etiam Lib. 3. Cap. I 22.
Inter divinae Gratiae species, inquit, si ponereris Dilectionem, quam non ex nobis, sed ex Deo esse, eamque Deum dare filiis suis, ape si me legiris, sine qua nemo pie viυit, oe eum qua nemo nisi pis vivit, fine qua nullius est bona voluntas, oe eum qua nullius est nisi bona voluntas: vere liberum defenderetis, non inflaretis Arbitrium.
Invictissima istius sententiae argumenta passim legas in operibus sancti Augustini, aliorumque Patrum atque Theologorum. Post haec poena talionis agendum sibi Phereponus putat; quare etsi nullam sibi hujusmodi accusationis instituendae occasionem praebuerit ista Africanorum Patrum Epistola, attamen imperterritus ait pag. 3i8. Quam facile fuit Pelagio premere contrarias partes inviυidiosis confectariis, Deum iubere imm ilia, aeternis poenis in ro
436쪽
IN RELIGION NEGOTIO. LIB. III. 399homives, quod impossibilia non praestitissent, aliisque id genus, quibus excusatur plane homo, ac tota culpa in Deum coniicitur P Non laboret, quaeso, Censor iste novitius in colligendis istis aliisve inanibus Augustinianae doctrinae consectariis. Tot sunt , ac tam luculenta sancti Augustini loca Sc verba, quibus ille docet, Deum sufficientia cunctis hominibus auxilia praebere ad praecepta Legis servanda, δc impossibilia non iubere, Sc sola hominum culpa fieri,
si aut in infidelitate maneatur, aut in peccata ruatur, aut ab iis non assurgatur, ut patere omnibus possit, tam absurda consectaria
non sequi ex Augustini sententia. Quod autem videri possit mirum, illud est, quod Phere ponus adjicit. Hisce permota saecvla
quentia, in Pelagii opinionem dilapsa sunt, quam etiam Augustinorribuerunt , cui tua Pelagii opuscula adscripserunt: quia non pol rant sibi persuadere, tantum virum, quantum eum fuisse ex fama putabant, ei modi consectaria potuisse concoquere. Scitne Pherepotius,
quid heic dicat; an amat vir lepidus pascere fabulis Lectores suos Quaenam sunt Saecula illa in opinionem Pelagii dilapsa Nullum eruditi norunt. Augustini sententia, quod eit ad doctrinam Gratiae salutaris, Peccati originalis, debilitati Arbitrii, aliarumque hujusmodi praecipuarum quaestionum , Saeculis subsequutis ad nostram usque aetatem perpetuo in honore fuit, Sc laudata, Sc propugnata. Nam quod attinet ad alias quasdam profundiores, difficilioresque pamres incurrentium quaestionum , uti appellantur a Caelestino I. Papa
in Epistola ad Episcopos Galliarum si ve ab illo, quicumque sit, qui plures definitiones Apostolicae Sedis adversus Pelagianos congessi, liberum hucusque fuit disceptare inter Theologos, dum sibi
quisque caveat a Pelagii, atque Semipelagianorum fermento. Consulat Lector recentiores duos Scriptores Catholicos, a quibus quanquam diversis armis vindicata est Augustini doctrina a calumniis Ioannis Launoli, si tamen is est germanus Auctor virulentissimi ibi ius atque ineptissimi Operis contra sanctum Augustinum, quo maxime delectatum fuisse Phereponum nostrum arbitror. Quod si nomine Saeculorum subsequentium in Pelagii opinionem dilapsorum animus Pherepono fuit significare aut Catholicae ipsus Ecclesiae sententias nunc passim in Scholis 3c Conciliis consecratas, aut non nubias tantummodo privatas Catholicorum Scholas, a Calvini atque Iansenti deliramentis, longe quam reliquas, remotiores: quei tandem ostendet ille, Pelagianismum ab istis fuisse adoptatum Z Id quudem effutiunt a doctrina Augustini mirum tu modum exorbitantes Calis
437쪽
Calviniani atque Iansentani, quibus sortasse Auctoribus hanc nobis calumniam Phereponus instruxit; sed quantum id a veritate absit,& quam nulla e damnatis Pelagii opinionibus inter Catholicos t Ieretur, jam plurima scripta prodiderunt. Quod autem ait, subsequutis Saeculis ipsa Pelagii opuscula ipsi-met sancto Augustino suisse adscripta, & per hyperbolem dicitur, R nullius plane momenti est. Non opuscula Pelagii, sed unum tantummodo, hoc est illius Epistola ad Demetriadem cora scripta, A sultino a quibusdam, sed paucis, sed ineruditis, sed per supinam inconsiderantiam, adscripta fuit. Inter Augustini Epistolas eam consulto descripserant nonnulli num. I a. quippe quod illius confutatio in subsequente Epistola Alvpii & Augustini ad Iulianam Demetri dis matrem legeretur. Quid reseri, si pauci ex mera oscitantia ibiam quoque Epistolam pro Augustini foetu acceperint 8 Num conistinuo etiam Pelagianum effecere Augustinum Τ Num subsequuta Sae. cula dici idcirco possunt opuscula Pelagii adscripsisse Augustino ρ Adscripserunt, inquit Phereponus, quia non poterant sibi persuadere,
xanxum virum eiusmodi confectaria potus e concoquere. Eximiam enim Uero rationem, cur Augustinum posteri in Pelagii sententiam debuerint pertrahere. Tot Libris, tanta vi rationum, & per tot annos Augustinus in Pelagianos decertavit; compluribus etiam in locis invidiosa eadem contectaria, quae nunc Phere nus, atque ante Phe-
reponum Pelagiani objiciebant, a sua sententia ipse removit, & sibi concoquenda non esse demonstravit. Necesse ergo est, in illius Libris hospites fuerint, qui eum tandem consensisse Pelagianis sit Phe- repono fides) sunt arbitrati. Neque nos audire pigeat ipsum Augustinum ita loquentem in Lib. de Gratia & libero Arbitrio, Cap.
4. Homo Gratia iuvatur, ne sne causa voluntati eius iubeatur. Celeberrima autem est altera ejus sententia, quam e Lib. de Natura& Gratia, atque ex aliis Augustini Libris desum tam , Tridentina Synodus Sess. 6. Cap. II. his verbis expressit: Deus impos illa non iuber, sed iubendo moner, o facere quod possis, o perere quod non possis, o adiuvat, ur possis. Quei ergo dictitat Phere nus, in Auapultini sententia Deum iubere impossibilia P Et quei alia objicit conis sectaria quae jam ipse Augustinus explost Sed nos repetimus, &saepe repetendum erit: in tuenda contra Augustinum Pelagii causa non raro criminationum materies prurientem Phereponum desectura
suisset, si Augustini doctrinam ex Augustino ipso, ejusque veris dbscipulis, hoc est ex Theologis Catholicis, discere voluisset, non a
438쪽
IN RELIGION NEGOTIO. LIB. III. 4 Item ab infido illius Interprete Calvino, aliisque personatis Calvini sectatoribus. Sed heic amavit Phere ponus credere inviso sibi in multis Calvino, ut sibi speciosus deinde aliquis esset color debacchandi in in .isum sibi aliis de caussis Augustinum. Pergit idem Censor Africanis Patribus insultare, quorum sunt haec verba: Sua Gratia ) nostrae voluntaris Arbitrium vire fi liberum, dum a earnalium Concupiscentiarum dominatione liberatur, dicente Vomiuo: Si vos Filius liberaverit, tunc vere liberi eritis: quod auxilium Fides impetras, quae es in Christo Iesu Domino nosiro. Inquit autem, non dubitasse Pelagianos, quin divina Gratia homines a peccatis liberarentur, si modo ea recte uterentur: sed putasse, eadem Gratia posse homines abuti, ac praeterea neminem esse usque adeo mancipatum peccato, ut Gratia illa excitari nequeat ad servitutem illam fugiendam. Tum subdit: Sed quid sibi tolunt boni Prirres Africani, quando addunt, quod auxilium Fides impetrat Id enim Auxilium, quod Fides impetrat, non es Gratia, qua fimus Christiani, quae antecedit Fidem, non eam sequitur. Nam quando eredidimus, o fide aliquid a Deo impetramus, iam fumus Christia. ni . Redolent illa verba Semipelagiani um, aut smile quidpiam. Itaque concludit, bonos illos viros nondum satis intellexisse doctri. nam Augustini, aut hoc esse additamentum, quum, ut Benedictini adnotant, ea verba desiderentur in duobus Codicibus Mae Sed ne heic quidem Censor mentem Africanorum Patrum in ea Epistola, aut argumentum hoc satis intelligit, multoque minus studet ut intelligat. Chartam implere censuris, homini cura est. Tum nihil
pensi, an accurate, vereque accuset. Ut autem ad rem veniamus,
multa sunt divinae Gratiae munia, multa nomina, ut passi in Theologi animadvertunt. In nonnullis cum Ecclesia Catholica Pelagius conveniebat, dissentiebat in aliis. Potissima autem controversia erat, num divina Caritas, quae tum gratiae effectus est, tum Gratia dicitur, immo Gratiarum omnium maxima est, a viribus 1 nativis li- heri Arbitrii efflueret, an vero e speetali & gratuita Dei in voluntatem spirantis misericordia. Illud Pelagius, hoc affirmabant Catholici. Nimirum aiebat ille, in voluntatis nostrae Arbitrio positum esse, viribus nostris concipere, quandocumque lubet, Amorem Dei, seu Caritatem vivificam, Deo ipso eum Amorem eamque Caritatem nobis pro sua misericordia non dante, neque in voluntatem inspirante. De hoc impio dogmate primo agunt ea in Epistola Africani Parres . Inquiunt autem, eam esse Pelagii opinionem, talem Tom. X. P. I. E e e vide-
439쪽
videlicet hominis institutam creatamque fuisse Naturam, quae Legem Dei implere, sive operari ac perficere Iustitiam, siue alio imterno Dei adjutorio possit, quippe sola sibi sufficit in tanto negotio humana Natura. Consequens hinc erat, vel Gentes sine Fide, &sine Caritate infusa, amare Deum supranaturaliter, & complere utiliter ac pie legis praecepta posse, & Caritatem a nobis, non a Deo, in nobis gigni. Quae omnia quantum a divina revelatione abhorreant, nemo non sentit, si vera est uti verissimam esse nos dic, mus Catholicorum sententia affirmantium: Naturam humanam , liberumque Arbitrium ob primi hominis peccatum nimium esse debilitatum, & ex se solo non posse, ut ad salutem oportet, credem, peccatum abjicere ac fugere, Virtutes, ac praesertim Caritatem induere, atque alia ejusmodi facere, nisi Deus sua Gratia, & singulari potentiae suae operatione supranaturales vires eidem largiatur, &voluntati Caritatem donet, quae, ut diximus, praecipua est Gratia Dei, de qua cum Pelagianis lis erat. Hinc Augustinus in Lib. de Gratia Christi Cap. I 3. exigit ab iis, ut Gratiam confiteantur,
quae non ostendat tantummodo Veritatem, verum etiam imperriat Caritatem. Tum Lib. 3. Cap. II 4. Op. Imperi. Hoc es, ait, inor mentum, ut unusquisque obediar praeceptis Dei, quod non sir, quando vere sit, nis Caritate. Isiam Caritatem non dat nis Deus. Caritas enim ex Deo est. Hane vos Pelagiani ) inrer adiutoria Gratiae, quae eommemoratis, nominare non vultis , ne hoe ipsum quod obedimus
Deo, eius esse gratiae concedatis oec. Idem saepe Augustinus incubat aliis in locis. De hac igitur Gratia, de istius Caritatis, quae a Deo est, necessitate ad servanda legis mandata, atque ad amandum ipsum Deum, praecipue agunt in ea Epistola Asricani Patres. Hac aiunt nos v re Cbristianas esse; bae testantur Usum nostrae voluntatis Arbitrium mere feri liberum a earnalium eoncupiscentiarum dominatione; nam
tunc vere liberi sumus a peccati iugo, & ab effectibus peccati, &aptissimi atque expediti efficimur ad divinam legem implendam, si
Filius nos liberaverit per Gratiam Dei, non autem si Arbitrium nostrum per vires suas liberaverit nos, ut falso fieri posse arbitrab tur Pelagius. Idcirco frustra animadvertit Phere nus, Pelagianos aiam ista Remissionem peccatorum sive dicinam Gratiam, qua homines a pereatis liberarentur, se modo ea recte uterentur. An Deus su Gr tia peccata hominibus ignosceret, tunc non disputabatur l io ter C
tholicosi atque Pelagium, sed quidem an Gratia ista hominem j
440쪽
IN RELIGION. NEGOTIO. LIB. III. 4o 3stificaret sola Remissione peccatorum, an etiam Caritatem inferret in hominum voluntates, per quam postea opera pietatis praestarentur. Istam Caritatis infusionem confiteri nolebant Pelagiani a Deo esse, sed quidem a nobis ipsis. Audi Augustinum Lib. 6. c. 23. eontra Iulianum: Verum, inquit, tu a vestro dogmate non recedis, quo putatis Grariam Dei per Iesum Chri tum Dominum noserum se in sola peceatorum remissione Nerfari, ut non adiuvet ad vitanda pe eara, ct desideria earnalia vincenda, dissundendo Caritatem in eordiabus nostris. Vide eumdem Lib. de Natura & Gratia cap. 34. &cap. 33. Hoc idem indicant ipsi Africani Patres Can. s. Concilii Carthagine habiti A. 418. uti etiam in Epistola 93. nunc I 77. inter Augustinianas ad Innocentium eundem Romanum Pontificem.
Ipse Augustinus alibi, hoc est Lib. de Gratia & libero Arbitrio cap.
I 8. ad hoc unum videtur totam controversiam deducere, inquiens:
Unde est in hominibus Caritas Dei oe Proximi, nisi ex ipso Deo PNam s non ex Deo , sed ex hominibus, vicerunt Pelagiani; si autem ex Deo, vicimus Pelagianos. Lege reliqua. Huc igitur Africani patres respiciunt, & nihil ad rem facit Phereponi animadversio mo. nentis, censuisse Pelagianos per gratiam divinam homines a peccatis liberari, atque eadem Gratia posse abuti. Multo minus locum hic habet altera illa consideratio, qua Semipelagianismum iis Patribus confidenter objicit propter illa verba: s uod auxilium Fides impetrat. Nain inquit, auxilium illud, quod Fides impetrat, non est Gratia, qua simus Cbristiani, quae antecediν Fidem, non eam sequiatur; quando enim credimus, oe Fide aliquid a Deo impetramus, iam sumus Christiani. Nihil minus cogitarunt heic Africani Patres, quam quod Phereponus somniat, hoc est, initium Fidei, atque ipsam Fidem ex naturae viribus, non ex Dei dono, esse posse in hominibus. Auxilium illud, quod Fides impetrat, nil aliud est Africanis Patribus, quam Caritas, de qua cum Pelagio disputatur. Hanc habere sine Fide in Christum nemo potest; hanc ipsa Fides iustifieans ex dono Dei in hominis voluntatem invehit. Expressit alibi Augustinus eandem sententiam in Lib. de Spiritu & Littera
Cap. 32. quo tempore certe a Semipelagianorum opinione is aberat, suamque doctrinam satis intelligebat. Unde, inquit, est Dil stio, id es Caritas, per quam Fides operatur, nisi unde illam Fides Ufa impetr is P Idem prodit in Epistola I 6. nunc i86. Cap. 3. Sin aurem dixerit, quod gratiam bene operandi Fides mereatBr, n E a e a garo