장음표시 사용
521쪽
Oυes suas post resurreritionem Dominus commendaυir, usque ad pra feniem Episcopatum fuccesso Sacerdotum. In Ep. 163. nunc I 3. contra Donatissas: Si, inquit, ordo Episcoporum sbi succedentium eο derandus es, quanto cerrius oe vere falubriter ab ipse Petro num ramus , cui totius Ecclesiae Duram gerenti Dominus ait: Super hane petram aedificabo Ecclesiam meam, oe' portae inferorum non vincenteam P Petro enim successi Linus, Lino Clemens, &c. Et in Psalmo Contra partem Donati: Numerare, ait, Sacerdotes vel ab UO Petri
Sede, ct in ordine illo Patrum quis cui successi videte. Ipsa est petra, quam non vincunt superbae inferorum portae. Augustino praei erant in hocce argumenti genere non solum optatus Mileuitanus,
di Epiphanius Augustini aequalis, sed vetullissimus etiam Irenaeus, qui Haereticis Dultra solicitatis, ut originem Ecclesiarum tuarum, successionemque Episcoporum ab Apostolis ostenderent; Romanae postea Ecclesiae Antistites numerant ab Apostolo Petro ad sua usque tempora legitime alterum alteri succedentes.
Sed quando placuit Phere no Tertullianum huc advocare, hic ipse antiquissimus Scriptor Augustinum explicet. Inquit ille in Lib.
de Praescript. Cap. 32. Edant ergo Haeretici origines Eeclinarum suarum. Eυol ni ordinem Discoporum suorum, ita per Doctisoner ab initio decurrentem, ut primus ille Discopus aliquem ex Apostolis, vel Apost alicis viris, qui tamen eum Apostolis perseveraves it, habuerit ati Iorem oe antecessorem . me enim modo Eccliuiae Apostoliaeae censes flos dierunt: Iicur Smνrnaeorum Ecclesa Postearpum ab
Iobaune collocatum referet I s ut Romanorum, Clemcntem a Petro omdinatum itidem cie. Consineant tale aliquid Haeretiti. Videat igitur Lector, quam nulla necessitate, nullaque ratione Phereponus illum Augustini locum per se clari stimum, & cum tota antiquitate, immo cum aliis Augustini locis consentientem, sibi corrigendum sumserit. 6nimadvertat etiam velim, Romanam Ecclesiam alibi, hoc eis, in
Epist. Io4. nunc I9 I. & Io 3. num. Ist . antonomastice appellari
Apostolicam Sedem. Ceterum modestus hic Censor non ita sbi fidit, ut hujusmodi telum sibi a nullo eripiendum esse arbitretur . . Quare pugnam & arma mutat adversus ipsam Apostolicam Sedem. Guod si demum addit) Augustinus omnino fori erit Apostolicam Sedem:
LoIuir i Manichaeos Afros adducere ad Ecclesiam Catholicam Africa tiam, quae consentiebat cum Sede Romana. Sed id argumentum ι vius; nam quis promiserat Melesis Apogolicis, nunquam eas a Cbrμβi doctrina aberraturas P Nemo. Si petatur, an omnibus Ecclesiis isti Zoo by COOs .
522쪽
IN RELIGION NEGOTIO. LIB. III. 483 Apostolicis quisquam singillatim promiserit immunitatem ab errori. bus in doctrina Christi, nos quoque respondebimus: Nemo. Et hanc
veritatem non arbitror Augustinum exspectasse, ut nostris temporibus a Pherepono edoceretur. Sin autem quaeratur, an eamdem im.
munitatem pollicitus quisquam fuerit Apostolicae Sedi Romanae :non est hujus loci illa quaestio. Adhuc enim extra chorum saltat Phereponus, & controversitae statum ignorat. Non, inquam, ab Augustino tum quaerebatur, an ex praecipuo Christi munere Apostolica Romana Sedes a Doctrina verae Fidei nunquam aberratura sui Lset ac esset. Ollendebat ille, Catholicam Ecclesiam esse verum Christi ovile, quod omnes in eam Notae concurrerent, per quas vel ab
imperita plebe di nosci potest vera Chri lii Ecclesia. Ex his Notis
ea conspicua fuit, quod Haereticis legitima Episcoporum successio ab Apostolis usque non esset; contra, esset Ecclesiae Catholicae, uti conitabat exemplo Apostolicae Sedis, quacum reliquae omnes Eccle. siae Catholicae sentiebant atque communicabant, tanquam cum unitatis centro, & Ecclesiarum omnium Principe Ecclesia. Ecclesiae itaque Catholicae omnes inter quas Apostolica Sedes praecipuis praerogativis eminebat), non hac solum Nota, sed aliis etiam verae Ecclesiae Notis instructae, ea in Catholicam Ecclesiam conflabant, & aperte indicabant . in qua una est veritas atque haereditas Christi, & contra quam Inserorum portae nunquam praevalebunt. His Notis destitutae Haereticorum Ecclesiae, nonnisi ossicinae mendacii appellandae fuerunt. Porro Phereponus, cujus plurimum interest suum Haereticis impertiri patrocinium, tanquam levia argumenta contemnit Judicium plebis, Conciliorum gravitatem, & Miraculorum majestatem, quibus
Augustinus ait damnatos fuisse Haereticos. Concilia enim ut ipse nos monet & plebis consensus. ram falsis Ουere possunt, quam v ris. Quod eli ad consensum judiciumque Christiani populi, si cum gravibus quibusdam circumstantiis & qualitatibus conjungatur, firmi
sinum etiam potest esse verae doctrinae, germanaeque Traditionis, indicium. Quum nempe quispiam in Ecclesia Dei nova & inaudita Dogmata venditare incipit, quae ipsemet populus contraria deprehendit sententiis a Majoribus acceptis, & omnium consensione d dum sacratis. Tune a Drctrina Christi & Apostolorum abhorrere nupera illa inventa, plurimum persuadet populorum ipsorum consensus eadem exsecrantium. eorumque propolas una voce damnantium.
Nisi enim populus Christianus aliqua nova superstitione imbutus deis
523쪽
48 6 DE INGENIORUM MODERATIONE
monstretur quod vix generaliter accidere potest): illum per se antiquitatis, veterisque Traditionis tenacissimum, & novitati infensum esse, quotidiana experientia docet. Vix Paulus Samosatenus pestilen. tissimam suam Haeresim exeruit , quum Antiochenus populus in ipsum ejusque insaniam exarsit; neque enim sentire non poterat, quantum ab antiqua & communi Christi doctrina, sibi a primis annis tradita, abesset Samosateni fermentum. Quid autem est, quod in Arii quoque & Nestorii sententiam consentire nolebat Christianum vulgus, immo eamdem aversabatur atque damnabat, quanquam
multos e suis Pastoribus in adversis castris militare videret, nisi quia menti omnium inlidebat aliud ab Ariano ac Nestoriano Dogma, &alia omnino contraria Traditio 8 Cur concoquere initio Christiana plebs minime potuisset hominum illorum doctrinam, si eam a P itoribus dudum antea accepisset atque imbibisset, tanquam orthodoxae Fidei & veritati consormem Certe Ariana labe insecti Episco. pi errorem dissimulare & fraudibus obtegere cogebantur, ne fidelium animos a se abalienarent, unde celebre illud Hilarii dictum, sumctiores fuisse aures plebis, quam eorda Sacerdotum e quae verba etiama Hieronymo repetuntur contra Ioannem Hierosolymitanum. In his
igitur casibus a judicio & consensu Christiani populi maximum pomdus accedit Haereticorum damnationi. Ad Concilia Catholicorum quod attinet, jam vidimus, quanta sit, si rite habeantur, eorum auctoritas adversus Haereticos, quum potissimum generalia sunt, &universam Ecclesiam representant, quam stabilem aeternum futuram,ia nunquam in vera doctrina erraturam apertissime pollicitus est Christus. Haec Augustino memorantur; haec veris favere possunt,
non falsis. Sed Phereponus & Haeretici nullos in rebus Fidei Iudices amant: nam quum eruditionem tantum suam, & sacras Litteras
in his rebus iudices volunt, suum simul arbitrium fallacemque i tellectum iudices volunt. Eruditio est ipsis fere Haereticis, adeo inter se discordibus; est & Catholicis. Sacras Litteras in suam sentenistiam quisque interpretatur, hominumque infirmitate atque malitia, possunt hi soli judices tam veris favere, quam falsis. Proinde judices alii necessarii sunt Ecclesiae Dei ad puritatem, veritatem atque unionem doctrinae tuendam. Nisi alios Iudices Christus dedisset, minus quam ipsi homines, hominum & rerum publicarum Legislatores, suae Ecclesiae cavisset: minus prolpexisset novi foederis, quam veteris regimini. Quod si temerarius & demens foret, qui ideo in humanis rebus civilibusque controversiis judicem quemvis
524쪽
IN RELIGION NEGOTIO. LIB. III. 48
detrectaret, quod omnis humanus Iudex tam veris favere possit quam falsis: quanto gravius delinquet ille, qui acquiescere suo potius judicio velit in aeternae salutis negotio, quam Catholicorum Conciliis rite habitis, aliisque legitimis Ecclesiae Iudicibus a Christo constitutis, quibus adfuturum esse Spiritum Veritatis ad finem usque mundi Christus ipse nos docuit λ
Miracula in Ecclesia Dei parrata, a Noυatoribus oe a Pherepono in dubium revocantur. Excessus prudenti Carbolico fugiendi in iis eredendis. Miracula quaedam certi fima fuere. Strat agemata oeficus inique appellanιur a Pherepono, euius Sophismata in hanerem evioduntur. Augustinus mendacio infensissimus; oe Pher poni ealumnia eontrarium insinuantis. Nulla imposturae nota, o omnia veritatis segna consuunt in Miracula ab Ambroso oe -- gustino narrata. Caeci Mediolanensis fanati ad Reliquias fana rum Ge Ut oe Praxasi Hissoria expeditur ab aereis Phereponi obiectionibus. Ambrosus in ea narrarione fide dignissimus. Dammones ab obsessis eorporibus revera depuls. Phereponus faeras
Litteras per latus oppugnat. IRACULORUM quoque maiestate damnatos Haereticos
Augustinus ait. At ista pariter pro nihilo Phereponus ducit. En potentissimam rationem, cur ea Criticus noster exsibilet. Haec, inquit, illo aeυo 'armgemata erant Ecesinastica quibus plebeculae fucus f bar. Ingeniosam profecto methodum, qua se ab adversariis cito lit, gator expediat. Quando rationes urgent, nullusque alius exitus datur, facta ipsa, quanquam luce clariora, negantur. Inficiari non audebat Phereponus, quin solidissimum Veritatis rectaeque Fidei argumentum sint Miracula; non enim Deus pro errore mirabilia operatur, utpote qui decipere nos neque possit neque velit. Catholica Ecclesia Miraculis etiam quod Haereticis non contingebat suam Fidem tuebatur. Ergo ab Haereticorum patronis res ipsa neganda fuit. Et ut quidem nihil dissimulem, non unus est Phereponus, qui Ecclesiae Catholicae Miraculis fidein detrahere conetur. Socios iu
525쪽
en iludio habet, quotquot a Catholicorum communione discesserunt. Neque hunc unum locum elegit ille . quo Miraculis, & Augustino Miracula proserenti ac memoranti, litem intenderet. Aliis in locis idem praestitit Phereponus, neque ullam abire passus est factam ab
Augustino Miraculorum mentionem, quam non irrideat aut carpat. Immo vir, cetera imitari solitus Erasmum suum, praeterquam ias arcasmis Comicoque genio; frenos tamen severitatis tum excutit,
quum ventum est ad Sermonem Augustini 3 et r. quo Pauli cujusdam ejusque sororis curatio narratur ad sancti Stephani Reliquias. Ex hujusmodi narratione Comoediam Ecclesiasticam conflavit lepidus Censor eamque in suos Actus partitus est, tantumque sibi pollea propter ejus fabulae inventionem placuit, ut suas in Augustinum Animadversiones in Bibliotheca selecta ipse receii sens, vix a sibi plaudendo
Quae sit prudentum Catholicorum sententia de Miraculis. primo videamus. Fuerunt, ac aeternum erunt in vera Ecclesia Dei
Miracula vera, quae Deus operatur per Sanctos suos. Si illa cum aliis verae Religionis atque Ecclesiae Notis conjungantur, orthodoxae Fidei sunt fidissimi telles. At neque fidelibus exigenda sunt, sive quaerenda; non enim amplius iis indiget vera Fides & Ecclesia,
ut suam veritatem ostendat. Neque supranaturali Fide ullum credere cogimur ex iis Miraculis, quae extra Canonicas Scripturas ab Historicis, sanctissimisque etiam viris reseruntur. In hoc autem negotio duplex animadverti potest excessus: alter eorum, qui nimis multa, alter eorum, qui nimis pauca credunt. Iudicio illi, temeritate isti peccant. Nam exploratum est, fuisse olim, & adhue esse, immo eorum sobolem diu duraturam, qui Miracula confinxere, sive pravum, sive bonum in finem; aliosque plures fuisse, qui sine ullo cita terio atque indiscriminatim tam veris quam fictis mirabilibus adiunxere fidem, eaque ad posteros bona fide transmiserunt. Tum crimini, tum nimiae credulitati isti , se perpetuo opposuere sancti Patres, Romani Pontifices, Concilia sacra, & Ecclesia universa Danimiis exemplo. Veritas enim falsitate ad sui tutelam non eget; & fausa sacere possunt, ut apud suspiciosos homines auctoritatem vera quo. que deperdant. Numquid Deus indiget voiro mendatio, ut pro illo ιοquamini dolos P aiebat sanctus vir Iob, XIII. . Sed & alter excessus est, ideo veris negare fidem, quia falsis deprehenduntur immirata; & aeque stultum est nimis pauca, immo nulla credere certa. Si in alterutram partem peccandum eli, pietas & prudentia poscit, ut P
526쪽
IN RELIGION NEGOTIO. LIB. III. ut potius periculo nos exponamus non facta credendi, quam
vera negandi. Interim iudicio Critico heic opus est, & expendenda sunt omnia, ut quantum fieri potest, Mira uia germana a spuriis, certa ab incertis, vera a falsis distinguantur. Proinde heic quoque, praeceptum Apostoli valet I. ad Theis. V. M. Omnia probater quod bonum est, tenete. Ab omni specie mala abstinete vos. Accedat nunc Phereponus, & dicat, suspecta sibi & conficta videri, quaecumque Miracula ex Catholicorum parte narrantur. In alterum sane excessum se ille praecipitem dabit, priore pejorem, qui& facile ad irreligionem auditores agat, & ab ipsis severioris Criticae legibus improbetur. In primis enim quis adeo desipit, ut omnem Religionem suspectam habeat, & ab hominibus excogitatam putet, quod inter tot Religiones pleraeque sint hominum commenta, immo praeter unam omnes adulterinae sint atque corruptae, & non facile sit multis veram a falsiis discernere Z Quis omnia antiquitatis monumenta, quis omnia facta, quae in Historiis cum profanis tum Ecclesiasticis narrantur, pro mendaciis habeat, quod multa iis imis mixta sint dubia, conficta & falsa 8 Recta itaque Ratio nos docet non ideo omnes Miraculorum narrationes explodendas esse, quod quaedam, immo complures ἰnter ipsas suspicionem falsitatis ingerant. Deinde verae Ecclesiae cultoribus spem & facultatem etiam Mira.cula patrandi, quoties Dei gloria posceret, a Christo ipso relictam fuisse , testis est sanctus Marcus XVI. I7. Signa autem eos, qui credidering , haec sequentur: In nomine meo Daemonia eiicient, Iinguis loquentur novis, ferpentes νollent, &c. ut alia Evangeliorum loca praeteream. Haec & alia mirabilia per servos suos, & per omne subinde aevum, reipsa operatum fuisse Deum, docti, pii, oculati viri testantur. Quid igitur caussae esse potest, quare in dubium revo.eemus, immo irrideamus, sine ullo dilcrimine, quaecumque Miracula Catholicis facta narranturὶ Straragemata, inquit Phereponus, haee erant Ecelesastiea, quibus plebeculae Deus flebat. In Notis ustro ad Lib. 6. Cap. 7. Cons Aug. ubi refertur Inventio corporum sancto rum Protasti & Gervasit, ita is loquitur: Si baee, aliaequo huiusm
da snυentiones sanctorum cadaverum, non fuissent coniunctae eum in genti Iuero ac emolumento eorum, qui ea cloderunt; muisi qui eali dorum hominum fgmenta huer eradunt ad plebeculam in intio eoni Bendam, fidem eis non facile derraherent. Tum animadvertit ex.hac inventione auctam existimationem auctoritate inque Ambrofit '& Aria
H Al. facta, absque particula nesativa.
527쪽
nos eorumque patronam Iustinam Augustam his Miraculis suisse rapressos. In Notis etiam ad Epistolam 78. sancti Augustini pag. 49 a. eadem recinit . ac ait: Ne quid mentiar, quanta mibi facta est fias de miraculis Christi oe Apostolorum, quae omnia veritatis indicia e nutantur; tanta es de recentioribus di fidentia, quum praeferrim δε- perstitioni, oe luero, mutio magis quam verae virtuti propagandae,ca ferviisse videam. Paria habet pag. 3s . Animadv. ad Lib. 22. Cap. 8. de Civ. Dei. Potissima itaque ratio, cur Miracula ista Pherepono eiusque gregariis suspecta sint, & impos uris accenseantur, ea est, quod non sine ingenti lucro atque emolumento Auctorum fierent. Verum . si tanta vis huic argumento inest, quantam opinatur Phereponus, Vbdeat ille, quei a suspicione falli vindicare jam possit tot Miracula, quae in Libris Canonicis, & veteris potissimum Testamenti habemtur. Vix ullum ex iis dabit ille, quod in aliquam utilitatem cedere non potuerit sive Auctorum, sive Historicorum: quum si non aliud, existimatio atque auctoritas cresceret aut ea patrantibus, aut ea pro sua Religione narrantibus. Et quis infidelis, Phereponiano ingenio ejusque Critica armatus, bellum iis quoque Miraculis intendere, &aut imposturae ae impiorum stratagematum arguere non possit emrum Auctores, aut mendacii nimiaeve credulitatis eorum Scriptores Quantum vult ille clamet, se in Christi, Ostolorum Miraeulis omnia veritatis indicia reperire: impedire non poterit, quin & in iis, & praecipue in narrationibus mirabilium antiquae Legis, framdem Ethnicus suspicetur, ubi legitimum suspicandae fraudis argumentum praebeant emolumenti quaesiti, existimationis, & gloriae aucupandae indicia sive suspiciones. Equidem nolo vel uno exem-ilo iniquam incredulorum & perditorum hominum caussam iuvare; ed quei Phereponus non iuvet suis incautis nimiumque audacibus argumentationibus, non video. Si ergo Phereponus Christianus est, a Christianoruni Miraculis improbandis abstineat ea sola temeritatis plena ratione, quod ista in lucrum aliaque emolumenta Sacerdotum vergerent. Non patitur honestas & ratio, ut sine magna caussa alte. nam famam atque conscientiam, tanti ctiminis, tantaeque ignominiae nota aut superstitione aspergamus K Quanto autem minus in
Ambrosium & Augustinum quos solos nominatim Phereponus heicissectatur, & nos tueri solos volumus ) temeraria ista suspicio cade. te potest Z Graviis mi ae sapientissimi viri erant. Certabat in iis cum pietate eruditio. Ignorare non poterant, quantum flagitium in ocu-Digiti sed by Cooste
528쪽
IN RELIGION NEGOTIO. LIB. III. 49 Ilis Dei laret, quantum Religioni periculum adduceret, impos turis operam dare, Sc mentiri, & sallere populos, quanquam pro vera doctrina confirmanda id fieret. Quae veri similitudo, ipsos adhuc navasse fraudibus, & dedita opera gregem sibi a Deo creditum fictis
alerent prodigiis in tanta luce veritatis λHeic tamen nos interpellat Phereponus, & pag. 339. Animad insignificat nobis, mendacii tam inimicum non fuisse Augusinum, quam volebat Gideri. Quam thesim statuit ille, poliquam magna confiden. tia in deteriorem partem accepit quaedam Augustini verba, laudantis in Enchiridio. Cap. XXL ben oleuriam, non autem damnantis fallaciam eorum, qui pro salute hominis mentiuntur. Ad quae Censor ita scribit: Videtur Augustinus loqui de salute aeterna, ad quam nomnullis ranciliandam mvisi tune xemporis mentiebantur, innumeris MLraeulis eous iis, eum, ut dicebanν, dumraxar in finem, ut in Uelet ad fidem adducerentur. Eos non laudat Augustinus, sed Deile iis ignoscis: quod frequens, ut quidem videtur, malum esset inrer Ecel solitot homines illius aeυi. At patiatur Phereponus, nos haec appellare, modesto plane vocabulo, interpretationes hominis parum a tente legentis, atque scribentis. Temporariam hominis starem, non autem aeternam heic intelligit Augustinus. Si hanc, ut Phereponus
suspicatur, designare ille voluisset, non pro fature hominis, sed pro
salute meretici, au3 Haereticorum, aut Infidelium dixisset, aut sautem non omisisset salutem appellare aeternam. Aperte vero de modi
tali vita aliorum servanda se heic agere Augustinus innuit, quum
utatur exemplo adulterii, quod peccatum esse non desinit, quamquam aliqua, nisi ad hoc ei conscuriarur, appareat amando moritura, ut ostendat, ne mendacium quidem licere, quamquam pro salute quorumdam mentiamur. Haec autem concinunt cum iis, quae de seravanda hominis vita per mendacium habet vir sanctus in Lib. de Mendacio Cap. XIII. Deinde quis ex istis aliisve Augustini verbis, nisi reclamante ratione, argumentari possit, Augustinum tam inimicum non fuisse mendacii, quam volebat videri Nemo se mendaciis Augustino magis infensum prodidit, nemo doctius ipso, nemo acrius, nemo religiosius mendaeia insectatus fuit, & peccata esse demonstra vit, uti ejus Libri omnino testantur. Et quod spectat ad Mendaeia quae ut Infideles ad Fidem adducerentur, tolerabilia visa fuisse Au gustino Phereponus sibi persuadet: eadem ipsa Augustinus aperte e secratus est, & fugienda suasit. In Lib. contra Mendacium Can. I. uid es aliud, inquit, mentiamur, ουν Haereticos mendaces ad veri Q. q q a ratem
529쪽
ratem adducamus , nisi faciamus mala, ut veniant bona P Tum toto Libro id unum satagit, ut ollendat, nefas esse mentiri, quo consul tur aeternae hominum saluti. Immo omnium mendaciorum ea sta.
tuit esse gravissima, quae pro Religione, & in Religione fiunt. Viderint , inquit Cap. I 8. assertores defensoresque Mendacii res illi eum Priscillianistis erat) quale genus vel qualia genera mentiendi eos
justi are deleti et . Saltem in Dei cultu concedant non esse mentiendum; Ialtem tibi Dei nomen, ubi Deus restas, ubi Dei j atramentum interponisur, ubi de diυina Religione fermo promittitur, sive conferitur P nemo mentiatur, nemo laudet, nemo doceat, o praeeipiat, nemo iustum dico esse mendacium. Eandem doctrinam in altero opere de Mendacio non minus dilucide ac nervose tradit, Cap. X. Oilendens, in rebus Fidei locum esse non debere mendacio; & praeter cetera haee habet: a doctrina Religionis atque ab eis omnino enuntiationiabus, quae propter doctrinam Religionis enuntiantur, quum illa docerinoe discitur, omula penitus mendacia remoυenda sunt. Nec ulla omnino eausa inυeniri posse credatur, cur in rebus talibus mentiendum sit, quando nec ideo in ea doctrina mentiendum est, ut ad eam inam quisque scilius perducatur. Fracta enim vel Dυiter diminuta auctori
tate veritatis, omnia dubia remanebunt.
Quam vellem, haec potius tam clara tam aperta considerasset Phereponus, ut quae vera fuisset Augustini sententia, sibi constaret, quam in dubiis illius verbis alienissimam ab Augustino doctrinam exquisiitat . Infra vero Cap. XIV. recenset sanctus Doctor varia me daciorum genera, omniumque gravissimum vocat, quod Religioni o. best. Primum est ad mitandum evitati mendacium sunt ejus verba ungeque fugiendum, quod sit in Doctrina Religionis, ad quod mendmeium nulla eondisione qui uam debet adduci. Et Cap. XXI. idem repetit inquiens. Ad sempiternam starem nullus ducendus est opismiante mendacio. Non enim malis convertentium moribus ad bonos mores conυertendus est. En pura, en germana Augustini dogmata. Ita
discipulus sentiebat, quin idem senserit & Ambrosius illius Magister, non est dubitandum. Quare si velimus, tantos viros Μiracula con. finxisse, & quidem in lucrum ac utilitatem propriam, quo nihil tu plus excogitari potest: necesse est, ipsos mortalium & Christianorum perditissimos, & hypocritas, & Religionis in speciem tantummodo
cultores prius credere. Haec enim universa nomina in eos conveniunt, qui tantum pro Religione studium prae se ferentes, nihil poeatis pensi habebant, mendaciis & im ituris operam dare, idque in
530쪽
IN RELIGION NEGOTIO. LIB. III. 493sui eommodum ae utilitatem facere, & Religionem praesentis limo periculo exponere, & fallere populos ac Superstitionem adducere, &nulla deinde ad errores populi a se corrupti auserendos, fraudis ac poenitentiae suae vestigia relinquere. & quidem pro crimine, quod ipsi certe non ignorabant capitale plebique perniciosissimum, sibique
a Deo sine publica poenitentia minime condonandum. Uerum quis ex meris tantum suspicionibus fallacibusque conjecturis tam abominanda ac inusitata opinetur de viris, quos nulla non admirata est
aetas, doctrina pariter ac solidissimis virtutibus, & sanctissimo poetissimum Religionis zelo, conspicuos atque spectatissimos 8 Quaevam Criticae Leges iniquissimis hujusmodi opinionibus faveant, equidem
non video. Immo totus Criticorum chorus clamet, incredibile plane esse, hoc hominum gravissimorum genus in ea vitia deflexisse, ataque ad eas artes se contulisse, quibus hominum deterrimi impie sibi lucrum comparant & Religionem produnt. Numquid vero hisce dolis indigebat Ambrosius, ad plebeculam in incio continendam, uti Pheremnus ait Ab ore Ambrosii totus populus mediolanensis pendebat, seque paratissimum ad dandum pro Fide Majorum servanda jugulum non semel ostenderat. Multoque minus ad auctoritatem a que existimationem suam, Fidemque Catholicam protegendam atque augendam haec figmenta sibi concinnanda censuit Ambrosius, quum tanta existimatio atque auctoritas illi esset, ut ei propterea apud Imperatorem invidiam quotidie sacere non cessarent Ariani. Deinde vir intrepidus, & invicta constantia celebris, & mori, quam laedari, toties paratius, ut sese atque Ecesesiam florentissimam minis Haereticorum eriperet, ad exsecrandum illud stratagema nunquam confugere sustinuisset. Accedit, quod Miracula ab Ambrosio atque Augustino memo. rata nullas imposturae notas secum adserunt; immo tot habent veritatis indicia, ut quando ea falsi postulare aut suspicari liceat, nihil certi jam supersit in humana divinaque Historia, nihil quod
fraudem & mendacium redolere non possit. Divino monitu revelata sunt Ambrosio sacra corpora Gervasit ac Protasii. Iussit ille in media Basilica ante cancellos sanctorum Felicis atque Naboris eruderari terram, formidantibus Clericis, ne spes Ambrosii frustraretur. Signa Martyribus convenientia apparuerunt; deinde ipsa Martyrum ossa,& sanguinis plurimum in ipso tumulo. Quum sacra pignora transferrentur , caecus Ciυitati Mediolanens notissimus visum, debiles non pauci salutem ad contactum unctarum vestium recuperarunt,