장음표시 사용
531쪽
pultique Daemones de multorum corpo ibus. Tota legatur Epistola Ambrosii 2 a. ad Marcellinam sororem Classe I. & ubi affectus absint, nihil a stratagemate ac fraude remotius apparebit, contra quam Censori videatur. Ceterum non dissimulabo, Arianos tum temporis adeo evidenti luce perculsos, eo statim confugisse, ut & Martyres& Miracula negarent. Facile valuit apud nostrorum temporum N Vatores eorum calumnia, quum nempe statutum suit sanctorum R, liquiis denuntiare bellum. Multo plus etiam valuit apud Phereponum, qui Arianos ipsos eorumque dogmata sibi cordi plurimum esse non semel prodidit. Sed juvat heic tantisper immorari, dum aliqua
saltem ex parte palam fiat, quam sine ratione ac pudore nunc instauretur vetusta ejusmodi cantio. Protast oe Ger si MartFrum ur nomina, ita etiam sepulcra imcognita erant, in tantum ut supra tuorum sepulcra ambularens omnes, qui υellent ad eaneelus sanctorum Naboris o Felicis pervenire. Utor
uerbis Paulini illius, qui Ambrosii Vitam memoriae prodidit, &oculatus omnium testis suit. Illic ergo reperta sunt sacra corpora, ubi fraus praecedere nisi difficillime non potuit. Nam quis loci superficiem non noverat, ac saepe vestigiis non terebat Θ quis dum eruderari terram cerneret, signa aliqua imposturae non coli gisset y Clem ac populo praesente peracta sunt omnia. Subsequuta ideinde Miracula Ambrosius his refert verbis, concionem ad populum habens: Cognovistis, immo vidi iis ipse multos a Daemoniis purgatos p plurimos eriam, ubi vestem sanctorum manibus contigerunt, iis quibus laborabant, debilitatibus absturos: reparata vetusti temporis Miracula, quo se per a entum Domini Iesu gratia terris maior imfuderat; umbra quadam sanctorum corporum plerosque fanatos eernitis. Si quid sinceritatis ac bonae fidei est, videat Phereponus, quei negare ista possit. Oculis suis Mediolanensiis Populus viderat tot aegrosae debiles pristinae saluti divinitus restitutos. Fidentissime id palam Ambrosius repetit. Quis credat, haec omnia commenta, fraudes ac illusiones fuisse ρ Num adeo stupidi ac tardi tum fuere populi, ut sibi haec obtrudi paterentur, Sc suosmet oculos Miraculorum & cuis rationum testes appellari audirent, quae tamen ipsi nequaquam a ,spexissent λ Num impudens adeo Episcopus, ut tanta securitate coram tot tellibus appellatis rem invisam visam pronuntiaret Ceteris arutem curationibus praestitit, ac illustrior fuit, uti dicebam, ab homine Urbi amplissimae notissimo depulsa caecitas. Quum sacra Marty-
532쪽
IN RELIGION NEGOTIO. LIB. III. 493rum corpora utar Augustini testis oculati verbis Lib. s. Cap. 7. Cons. propalata eτ effossa digno eum honore transferentur ad Amiabrosianam Bolicam, non solum quos immundi υexabant Diritus renis fessis eisdem Daemonibus fanabanxur, verum etinm quidam plures annos caecus eiυis, Ciυitarique notissimus, quum popuιι tumultuantis laesitiae eaussam quaes et atque audisset, exiliυit, eoque se ut dueeret, suum aucem rogaυir. Quo perductus, impetraυit admitti, ut fudario tangererpberetrum. βuod ubi fecis, admoυix oculis, eo sim verti sunt. Eadem repetit Aug. Lib. 22. Cap. 8. de Civ. Dei, illudque Miraculum ait ad multorum notitiam potuisse pervenire, quia O grandis es Ciυitas, o ibi erat tune Imperator, o immenso populo reste res gesa es, concurrente ad eorpora Mart=rum Protas, oe Gemast. ULde & Lib. de Unit. Eccl. Cap. I . At Ariani caecum illuminatum negabant. Nempe homines in Catholicam Ecclesiam odio internecuno excaecati . homines pauci numero prae immani Catholicorum testium multitudine, homines plerique in Urbe Mediolanensi hospites, illuc ab Ariana Augusta perducti, qui caecum hominem nequaquam, aut non satis perspectum habebant. Contra Catholici innumeri, CLvesque Mediolanenses, tot annos antea hominem probe agnoverant, viderant, aluerant caecum, & luce ad Martyrum corpora repente donatum cognoscebant, videbant, affirmabant. Utri quaeso parti mdes adjungenda 8 Unquamne credibile sit, tantum Populum, per tot annos, eaque potissimum occasione suisse deceptum, ac tandiu credidisse aut caecum, qui non erat, aut ei restituta lumina, quae clausa tenebrisque obsita adhuc erant ρ Si haec devorare queunt Hamretici, nescio quid in posterum credibile non sit, immo nescio quid amplius credendum sit. Porro audiamus, quam nervose ac sapienter invidentiam AK, norum, & renovatam nunc calumniam Ambrosius ipse jam tum repulerit in laudata Epistola 22. Classe I. olim 34. Negant, inquit, eaeeum illumininum p sed iue non negae se sanatum. Ille dieita Via deo, qui non videbam. Ille dieite Caecus esse desiυi, oe probat facto. Isti beneficium negant, qui factum negare non possunt. Notus homo es, publieis, quum terra, mancipatus obsequiis, Seserus nomine. Ianius ministerio. Deposuerar officium, postquam inciderat imρ dimensum . meas ad testimonium homines, quorum ante sustentcbatur obsequiis: eos indices suae visuarianis areesset, quos habebat restis crarbitros eaeeitaris. Sub haec opportune Arianos Iudaeis comparat, pari impudentia calumniantibus atque negantibus evidentia Christi
533쪽
ac Apostolorum prodigia. Et profecto, postquam Phereponus eiusque sodales, Ambrosiani caeci Miraculum pratagema nuncupare fas putant, quomodo & increduli non idem quoque dicere sibi licitum a
bitrentur de caeco Evangelicor Interrogabant, inquit Ambrosius, Iudaei parenus, quomodo videt filius vester P uum ille diceret ' Ca eus quum essem, modo video. Inrerrogare alios, s mihi non creditis. Interrogare extraneos, ne adstipulari mihi parentes puteris. Detestabilior istorum, quam Judaeorum pertinacia. Illi quum dubitarent, vel pirentes interrogabant. Isi occulte interrogant, palam neganν, iam non
operi increduli, fed auctori. Verum excusatione etiam minus digni sunt nuperi Hagiomachi, quam veteres Arii & Eunomii sectatores. Isti enim recentiores post jam repressas evidentia rei illorum calumnias, ex putidis adhuc suspicionibus testatissima ea prodigia ludibriis & dolis aceensere pergunt. Si locum fraus habuit in illa Inventione, in iis Martyribus, atque Miraculis: quei tam felix fraus esse potuit, ut detegi nunquam potuerit, eamque deprehendere numquam licuerit Arianis praesentibus Θ Sine multorum ope neque Invenistio, neque Miracula confingi potuere. Sine totius Populi conspiratione caecus simulari non poterat subita oculorum luce donatus. Ariani tum rerutri potiebantur; praesentes erant. Imperatoris auctoritate in suae Haeresis patrocinium abutebatur praesens & ipsa Iusti na Augusta. Quis commodior locus, quodnam opportunius tempus, quo impos uram ac figmenta Ambrosii detegerent Ariani; atque ae. terna ignominia Episcopum ejusque Ecclesiam operirent, suam vero Fidem ab eo periculo vindicatam gloriosius extollerent 8 Poterant minis, tormentis, ac praemiis extorquere Veritatis consessionem a Severo, totque aliis, quos ab Ambrosio pecunia corruptos dictita. hant. Necesse est veritas & evidentia Miraculorum longe fortiores fuerint, quam Arianorum maligni conatus atque calumniae. Neque porro segnes in inquisitione rei ac testium fuerunt Haeretici. Isi occulte interrogant , palam negant, inquit Ambrosius. Immo tanta fuit vis & lux veritatis, ut factum ipsum negare ne ipsos quidem Arianos potuisse, sanctus vir innuere videatur.
Quae vero hactenus dicta, vim quoque habere debent
pro tuenda veritate complurium aliorum prodigiorum, quae sanctorum Martyrum & Confessorum ope variis temporibus peracta nar
rantur a gravissimis Episcopis, & Oculatis atque incorruptis viris, δε a prudentibus Historicis, quos neque ab ignorantia, neque a nimia
534쪽
IN RELIGION NEGOTIO. LIB. III. 497aredulitate neque a pravis affectibus ad ea confingenda, temere vecredenda fuisse pertractos appareat. Non enim heic agitur de uni. versiis Miraculis a censura vindicandis, quae neque Ecclesia probavit, & quae credere vel non credere nihil refert, & quorum non
modicam partem ab hominibus nullius judicii ac nominis, dubiaeque ae sublestae fidei, litteris proditam Catholici ipsi aut abjiciunt, aut sibi tam facile credendam non putant. Miracula tantum desendimus testatae fidei, & ad sanioris Criticae leges exacta. Ita nemo nisi petulans fidem illis prodigiis negabit, quae sanctus Augustinus in Lib. a a. de Civit. Dei refert, quum ex iis pleraque ab omni fraudis ac fabulae suspicione longe absint. Alia contigisse Miracula ad Sanctorum tumulos atque Reliquias, testantur Baslius, Gregorii duo, Nazianzenus & Nyssenus, Hilarius, Hieronymus, Chrysostomus, Isidorus Pelusiota, Basilius Seleuciensis, Theodoretus, Maximus Taurinensis, Asterius Amasenus, Aeneas Gazaeus, ut innumeros alios Episcopos & Patres praeteream. Rei seriem non ab incertis rumoribus, sed aut oculis suis ipsi mei, aut ab aliis fide dignissimi, testibus acceperunt. Tales Ecclesiae proceres mentitos heic omnes fuisse, & in imposturas consensisse, fidem omnem superat. Falsa ac temere credita posteris narrasse, incredibile pariter est. Certe ab his erroribus atque criminibus sua se auctoritate, doctrina, integritate vitae, prudentia, ac zelo Religionis, facile ipsi defendunt, & inbquissimas Haereticorum suspiciones avertunt. Sed mihi temperare non possiam, quin insigne illud argumentum commemorem, quo sibi visus est Phereponus Historiam sanctorum Martyrum Protasti ac Gervasi enervare posse. Ait enim, ita
Ambrosium rem describere, ut narrationem suspectam reddat. Inυ nimus, inquit Ambrosius, mirae magnitudinis viros duos, ut prisca aetas ferebat. uae vero aeras ρ Hemicane, posequam homines dere ferre coeperunt pNam genus boe v o iam decrescebat Homero. An etiam 3ribus saeculis, quae a Christo nato ad Constantis; tempora fluxerunt, grandioris eranν staturar homines, quam quarro aut quinis saeculo P An augustor erat satura Martyrum, quam aliorum, aut maior fiebar post mortem p Nemo, ut opinor, credet. At nemo etiam, ut opinor, non miretur, Phereponum Chritices peritum , & non
vulgaris ingenii hominem, tam levia nobis propinasse. Sed quid non iacit litigandi prurigo Quando solida argumenta desunt, verba Tom. X. P. I. R r r sabDiqitigod by Cooste
535쪽
saltem ac sophismata dentur. Ante annos prope mille, vates isse H merus non cessavis minora corpora mortalium, quam prisca, conqueriesunt Plinii verba Lib. 7. Cap. I 6. Nat. Hiit. Id quoque Iuvenalisa Pherepono laudatus, Solinus, Phlegon, sanctus Augustinus, aliique Scriptores memoriae tradidere. Virgilius etiam Lib. I 2. Aeneid. de ingenti saxo, quod Turnus in Aeneam intorsit, haec habet: Vi, illud lecti bis sex cerυice subirem,
Qualia nunc hominum producit corpora tellus.
Ea itaque opinio invaluerat, procerioris staturae omnes sere homi. nes suisse Heroicis, quam subsequutis temporibus. Et fidem opinionis conciliabant corpora mirae magnitudinis subinde humi reperta, de quibus legendi Plinius ipse, Virgilius in Georg. Pausanias, Pl tarchus, Gellius, & alii, immo recentiores etiam Scriptores; nam& proxime praeteritis saeculis eorum quaedam deprehensa suerunt. Aliqui, sed admodum rari, subinde visi, qui ad gigantaeam molem
excrescerent, iique idcirco priscae aetatis hominibus dicebantur simi. Ies. Ad eum ergo morem respexit Ambrosius. Quum sacra Mart Tum corpora recens effossa communem hominum staturam multum excedere vidisset, talia Sc ipse appellavit, qualia priscae aetatis co pora fuisse serebantur. Quid ergo heic sibi velit Phere ponus, nemo sacile intelligat. An Homericae opinioni sese opponereὶ Id per nos ipsi liceat. Non idcirco minus verum erit, inusitatae magnitudinis fuisse corpora Gervasti ac Proti sit 8 Istam ne sacrorum Mari yrum proceritatem in dubium revocare ρ At innumeri Mediolanentes praeter Ambrosium eius rei testes fuerant, quibus per duos dies Martyrum ossa exposita scimus. Num dubitat, an primis tribus a Christo nuto saeculis ejus proceritatis homines exsiliere potuerint 8 Certe Phe. reponum de hac re dubitare quam plurimi Historici non sinunt, atque experientia ipsa; nam raros quidem . sed tamen aliquos, saeculo quovis, hujus staturae homines vixisse constat. Auqustinus ipse Ambrosii aequalis Lib. II. Cay. s. de Civit. Dei affrinar se incredibilis magnitudinis ossa vidisse. Tum haec addit: Amstris temporibus rari quidem, sed nunquam ferme ditierunt. qui modum aliorum piarimum excederent. Numquid tandem suspicatur Phereponus, ab Ambrosio corporum illorum magnitudinem tanquam caeleste prodigium atque mysterium venditatam fuisse λ Ille hercle itisulsus &ridendus. qui Ambrosium adeo infantem atque delirum suspicari audeat. Quae Martyrum statura foret, & an illa major post mortem fieret a
536쪽
IN RELIGION NEGOTIO. LIB. III. 4
fieret, certe non ignorabat vir magnus, qui nempe Romae δ: alibi innumera conspexerat martyrum ossa. Neque ab ullo docendus erat, aliane hominum statura fuerit tribus primis Christianae Epochae saeculis, quam saeculo suo, quum priscae duntaxat aetati, videlicet
temporibus ante Homerum transactis, proceritatem corporum, taa- quam rem cunctis hominibus eo aevo communem, ipse tribuat.
Nullum heic ergo mysterium, nullum caeleste Miraculum Ambro. sius considerat; sed quia rarum esse noverat, saeculo suo homines reperire tantae proceritatis, quanta in Martyrum illorum corporibus apparuerat, raram hanc istorum qualitatem tacendam non putat, ibiamque quasi obiter memorat. Solus cavillator alia in Ambrosii verubis somniare poterat; solus pessimus Logicus aflirmare, Ambrosum ipsum narrationem suam suspectam reddidisse. Graviora in speciem videntur, sed aeque imbecilla sunt 3c confidentiae plena revera, quae post haec subdit Phere ponus. E daemoniacis ad sacra MI αrα confluentibus, nonnulli contra Arianos, eo. rumque haeresim clamarunt. Id Herculeum Aristarcho sulcrum est, ut sub aliorum sententia dicat, non amplius esse dubitandum, quia Ambrosius rete illud per fraudem concinnarit. Lege, inquit, citora, ubi torti Diaboli, ope horum MartFrum, Arianos opportunissime damnant; nee amplius miraberis esse, qui 'at agema hoe Ambrosi
num fuisse censeant, quo plebem sibi devinciret, Iustinamque Arimnos perterrefaceret, excogitatum. Gemina huic argumentationi sunt,
quae ipse alibi disserit, ideo ementita appellans ad Martyrum tumuisios peracta Miracula; quod ista Superstitioni propagandae inservirent. Verum quidnam aliud hoc est, quam obvias quaestiones e praejudicatis opinionibus, quanquam falsis, confidentissime dirimete quod quantum a ratione abhorreat, non ita pridem edidicisse Phereponum ipsum arbitror. Quum animo istius antea insederit, Superstitionem esse sacrarum Reliquiarum cultum ὶ qua in opinione reliquos Novatores concordes habet , immo etiam crediderit, Arianos, quamvis tot Conciliis Sc rationibus profligatos, propius ad veritatem, quam Catholici, accessisse: non immerito se inde argumentari ita posse ibi persuasit: ergo Miracula ad Sanctorum Reliquias confici nequeunt; ergo divinitus extorqueri a Daemonibus confessio non potuit adve sus Arianos; ergo non nisi fraudulentis artibus Ambrosii, tota illa scena peracta est. Quid, si salsissimae serent, ut eas esse nos reipsa dicimus, praeceptae animo Phere poni opiniones 8 Nonne tota illius
machina e vestigio ruit 8 Sc potissimum quum nulla verisimilitudo R r r a sit, Diuili od by Corale
537쪽
3oo DE INGENIORUM MODERATIONEst, ea Miracula conficta suisse, aut potuisse confingi 8 Nam, quod est ad plabem sebi deυinciendam Arianisque timorem incutiendum, jam vidimus, Ambrosii auctoritatem, sapientiam, pietatem, atque constantiam tam periculosis ac impiis non indiguisse praesidiis; ipsumque, etiamsi indiguisset , non fuisse usurum ad Fidem tuendam ,
Quam sanguine & veritate, non pravis artibus atque impos uris pro pugnandam esse sciebat.
Ergo nudam, ac inanem, nullisque solidis rationibus stipatam, immo temerariam quoque & impiam esse, suspicionem suam, Phe- reponus ipse, si Criticus honus, si Christianus est, deprehendet. Quamnam enim narrationes, quae facta vultum veritatis amittere iam non possunt, si tantam vim habere debet haec argumentandi ratio
Videlicet Auctori aut Historico id utilitati, atque existimationi est: ergo confictum id, falsumque est, aut certe in Auctore, si ve in na rante fraudem suspicari licet. Si valere debent hujusmodi suspicio. nes, Ethnicorum nomine imposturae notam pariter objicere possit Phere nus Tertulliano, Origeni, Cypriano, Lactantio, & ceteris Christianae Fidei defensoribus, qui confessione Daemonum in Ethni. cos ipsos tam saepe utuntur. Quid autem Scriptores illos ab hujusmodi accusatione defendit, quod similiter in Ambrosii defensionem non congruat ρ Deinde nonne Christi ae Apostolorum prodigia ad sanctissimae doctrinae veritatem confirmandam, & Christi missionem probandam adhibita suere , ut habetur Io. V. 36. X. 38. & XIV.
I a. Mirabiliter igitur Christo, ejusque caussae prodigia per ipsum patrata inserviebant. Quid si incredulus quispiam stratagemata & iula suspicetur, quibus Iudaicam plebem sibi Christus devinciret, ac Pharisaeos sibi insensissimos de auctoritatis solio dejiceret 8 Id quidem
jam faciet incredulus, auctore ac praeceptore Pherepono; sed iniquissime faciet. Multo etiam magis instabit iste; nam & in Evangeliis Marci & Lucae Daemones mali se ab Iesu tortos conqueruntur, ejusque caelestem potentiam fatentur, Filiumque Dei altissimi appellant. Nolebant his habere fidem pervicacissimi Iudaei, quorum patrocinium quis non videat a Pherepono incautissime tandem susceptum , & perfidiam excusatam 8 Poterant enim & illi objicere adversus Christi prodigia. quae Phereponus contra Ambrosii Histo. riam objecit. Sed tam illi temere ac perperam egissent, quam iste.
Hujusmodi quippe suspiciones quando gravioribus aliis malae fidei indiciis destituuntur, & praecipue quum ab aliis refelluntur gravissimis bonae fidei indiciis, id unum praestare possunt, ut in suspiciosis
538쪽
IN RELIGION. NEGOTIO. LIB. III. Sorhominibus malignitatem, livorem, & obfirmatum contra veritatem animum prodant.
Pherepono itaque nos non iniuria crimini vertimus, quod adima Ethnicis atque ineredulis ministret. Quod Religioni & Ecclesiae Christianae eripiat potentissimum illud argumentum Ueritatis e Christi, Apostolorum, aliorumque Sanctorum hominum prodigiosis operibus petitum. Quod suspeAa faciat rum ad mortui Elisaei cadaver in veteri Foedere peractum in signe Miraculum, de quo in Lib. IV. Regum mentio habetur, tum curationum prodigia in novo Foedere facta per Pauli sudaria ac semicinctia aegris admota, dum eadem mirabilia ad sacra quoque Μartyrum ossa, testibus viris incorruptis facta, fieri ipse posse negat, virtutemque ejiciendi Daemones, a Christo Sanctis suis in Evangelio promi fiam, suspestam ipse faciat. Crimini etiam vertimus, quod ex meris tantum ac fallacissimis suspicionibus denigrare ac lacerare famam non erubescat virorum gravissimorum , & omnium fere sanctorum Patrum, quos quum ille Impostores velit, nescio cui amplius in posterum credendum sit, ianescient increduli, quid amplius putandum sit de Religione & Εωelesia Christi. Propterea prudentiae, famae ac Religioni suae melius consuluisset Phereponus, si ab hisce abstinuisset, quae quid ab ejus Critica aliis in locis sperandum sit, satis ostendunt. Sed nos iam alia exspectant & vocant. CA
539쪽
Cultus Religiosus, Angelis ae beatis homIn bus adbibitur, eontra Pb reponum defenditur. Superstitionis fuspicio frustra bete a Ph
repono iniecta. Preces pro piis defunctis auctoritate Scripturae sanctae Traditiovisque nituntur. Non aliter sentit sanctus CF-prianus , eui Tertultianus praeiυit . Votum sacrae Virginitatis praestantius , quam Nuptiae . Phereponi obtectiones repeliuntur.
Apostoli apertum suffragium pro Dogmare isto. Ou solis Sanctorum Miraculis, sed eorum etiam cultui religioso bellum indicit Batavus, sive Tigurinus Censor: quodque mirandum magis eli, id facit auctore ipsemet Augustino. Dixerat hic in Lib. de vera Relig.
Cap. 33. de Angelis loquens: Honoramus eos caritate, non ferυitute ; nec eis Templa construimus, nolunt enim se se bono. rari a nobis, &c. Phereponus ista expendenda relinquit iis, qui volunt Angelos cultu hoc est se ituris, coli. Videanr inquit pag. 483. quomodo δε sentire o loqui eum Augustino, dicere possist. At quantopere cum Augustino consentiant Catholici in colendis quum beatis Angelis, tum reliquis Sanctis, ipse Phereponus nullo negotio didicisset, nisi ea tantum corrogaret, quae suo sunt consentanea ingenio. Agit heic Augullinus de illa fervitute, quae supremum Numinis cultum significat, atque a Graecis appellatur τρωα . Non autem negat, alterum illud fervitutis genus, cui nomen est, a mortalibus exhiberi debere caeli proceribus, & certi simis Dei amicis. Audi Augustinum Lib. Io. Cap. I. de Civ. Dei: Λατρύαι , inquit, nostri, ubicumque fanctarum Scripturarum positum est, interpretati sunt fervitutem. Sed ea servitus, quae debetur hominibus, fecundum quam praecipit Apostolus, servos dominis suis subditos esse debere: alio nomine Graece nuncupari solet. Λατρεία υero, Orci aut semper, aut ram frequenxer, aut paene semper, ea dicitur ferυλνus, quae pertinet ad colandum Deum, &c. Idem aliis verbis alibi scribit, sed potissimum Lib. 2 o. contra Faustum Cap. a I. ubi si inuldolet, colendos esse religioso cultu beatos Dei famulos. Illo eultu, inquit, qui Graeω λατρεία dicitur, Lapine uno verbo dici non potest,
540쪽
IN RELIGION. NEGOTIO. LIB. III. Io 3
quum sir quaedam proprie Divinitati debita servitus, nee colimus, nee colendum docemus, nis unum Deum. De sanctis vero Martyribus ita loquitur: Colimus ergo Martyres eo euisu dilectionis oe focietatis; quom in hae vita eoluntur sancti homines Dei, &c. Erigere Templa, offerre sacrificium, aliaque hujusmodi, uni reservata Deo, nefas est impendere in Angelorum Martyrumque cultum, sed aliam semitutis honorariae speciem, quam Duliam appellamus non prohibemur, sed jubemur praestare Sanctis quos tamen conservos Dei si simul agnoscimus. Cui hoc nomen non arrideat, alio utatur, dummodo
Quod vero Phere nus subdit, nimirum jam Augustini aevo quaedam coepta esse fieri, quae quanquam a prudentioribus damn ta, paulatim intromissa fuere; inquit enim idem Augustinus in Lib. I. de Morib. Eccl. Cathol. Cap. 34. μυi multos esse sepulcrorum, o picturarum adoratores: haec, inquam, Phereponi monita, nescio quid prodesse possint Novatorum scholae . Nam quis certo assirmare possit, Augustinum ibi de sepulcris & picturis Christianorum loqui,& non potius de Paganorum 8 Quod si de Christianis talia inter suos agentibus scribit Augustinus: quid mirum 8 Superstitio locum habere potuit ac potest in Ecclesiae Catholicae ritibus, ac praecipue in Sanctorum atque Imaginum cultu, dum Fideles sint quidem, ut ipsius
Augustini verbis utar, pr fores nominis Chriseiani, sed professionis
suae vim nescientes, neque exhibentes. Ab his arcessendam non esse
doctrinam Orthodoxae Religionis, neque ex istorum exemplo ex mdendam esse praestantiam Catholicae Ecclesiae, rectissime aiebat A gustinus in eo Libro . Id & nos nunc repetimus. Quod iaciendum& credendum praescribit Ecclesia nostra, hoc intuere, non vero quod in ista Ecclesia fit, aut creditur ab imperitis Sc impiis. In eo veritas & sanctitaq; in hoc superstitio & falsitas. Et revera ipsemet Augustinus tum ali hi, tum Lib. 8. Cap. ult. de Civ. Dei, Memorias, sive Sepulcra Marturum, & eorum Reliquias honorandas esse docet; significatque apertissime. qualis opinio induenda sit Catholicis, quum quaedam in honorem cultumque Martyrum fiunt. Ea autem Augustini uerba quum in oculos & ipsius Phere poni incurrerint, non sine aliqua animadversione dimittenda esse ipse judicavit. Inquit igitur pag. 38ι. in ρο a qua forebantur Reliquiae, honor qui iis gentium flexione deferebatur, iuvi ationes Sauctorum , cte. persuadebant Erbo cis. Mart res rosi, quasi quoddam genus inferiorum Deorum. Tum addit, neque Ethnicos multum a vero aberrasse; nam & Christianos