장음표시 사용
561쪽
yracto, idolum positumst. Haec Hieronymus. Tlaeodoretiis vetet, hunc ADanielis locum pertractans in suis commentari s , i militer expo-uit de imaginibus Caesaris, quas Pilatus in urbein & templum in
rasit imagine, . At vero Chrysostomus super viget imoquarto capite Matthaei.&in secuncta oratione aduersus ludaeos , praeterea Ibe
phylactus & Euthymius in vigesimoquarto capite Matthaei, referunt ad imagi veni Titi imperatoris , quae, iam expugnata ciuitate, in SesaitUr adytis templi ltatuta est. Sed enim , haec interpretatio inibi quidem Rhac inter non videtur vera. Et vi de Pilato primum dicam, liquet ex his quae pictaiiρ- scribit Iosephus lib. i8. antiq. cap. quarto imagines illas Caesaras a pilato illatas in urbem, non ibi permansisse, statim , repugnanti bus obitinate Iudaeis, edoctas esse. Et quia tunc non erat desolata
urbs , nec suit desolata, niti plus quid aginta annis post id temporis, propterea non poterant illae imagines appellari abominatio desolationis. Adde ad haee, d Chrimis loquitur de abominatione desolationis , non iam facta, sed post futura : illud autem Pi lati factum , si quis chronologiam in historia Iosephi subtiliter exploret, id temporis qno Dominus noster haec loquutus est, praecest C.
si se comperiet. Verum haec certiora &apertiora iient verborum I sephi appositione. Pilatin, inquit, omnibus Iudaeis, gna cum i te Ca aris,in νrbem intulit, ad contumeliam legis nostra qua cautum est, 'ne habeamus huiusnodi imagines. quocirca , priores Iudaea praesides, cum silvis astor in signitis urbem ingred; solebant. Re cognita, magno agmine Iudes Caesaream ad Pilatum adeunt, suppliciter orantes, ut imagines ibias alio transferri iuberet. lire non tam pernegat se factu Vm , quod po- . stubibant, sed mortem ruiniratatur , nisi quam primuin quiescirent. atii proci .utes homi , ct exertos praebentei iugulos, manifestὰpraseserebant, vata sibi cariorem esse patria legu obseruantiam. Tum Pilatu , tam D ita legum Mumm admiratus, continuὸ eas imagines Hierosolymis Cas ream reportari iubet.Sic Iosephus. At vero, quod dictum est de ima-
stoe Titi, vel statua equestri Adriani , non est probabile. Nam Io sephus , qui praesens interfuit expugnationi Hierusalem, de milia tunc ficta, etiam dicta memorabilia, septem de bello Iudaico scri- piis a se libris diligentissimὸ complexuc est, ne verbum quidem denti imagine in templo posita uspiam facit. Deinde, quod Domi
562쪽
nus dixit de abominatione desolationis, id quasi lignum dedit antecedens desolationem Hierusalem , ut Wo viso. postent qui saperent, fuga sibi consulem es .imminens Iudaeis e trium ei itare. Atqui, tam imago Titi quam statua eque iris Adriani,non nisi poli ruinam di desolationem urbis posita fuisse dicitur. . Quiria interpretatio, auctoris hiltoriae scholasticae in hii oria Da - . interprenietis capite decimo, qui abominationem desolationis, interpreta-tatio hi lutur sacri ci a & ceremonialia ludaeorum , quae post mortem salua si bo&toris nostri statim futura erant inualida,&abominanda.& paulo, crpost desolanda se a abolenda. Hanc interpretationem, praeter cete- D O B ras . proba se videtur Dionesius s .arthusianus. Etenim in commen C.ιrto litario huius loci ita scribit. Et erit in tem o abominatio desolationis: m, qui hac id est , sacris iis orntibus tempti, po i Christi occisionem, erit alom n.ι de Iudaeo bitu desolatio , ipsis que sacrificiorum oblatio erit sacrilega, cete Husu, acri abominat que Deo: nec erit in tem 'I , po t Eva ejν promulgat em. re- sciis culi rus Dei cultas , sed potius ludis diaboli. Verumtamen haec interpreta- cant. UO, neque congruit cum sensu, S: mente Danielis seu Gabrielis, ut aperth Histinxit abominationem desolationis , a desectione ho- Reiicitur stiarum & sacrificiorum, chim dixit, iudimidio hebdomada coiciet hosti a , ct f. scium, ct erit in templo abominatio desolatior . neqi: ec consentit cum Domini nostri sententia, qui liare ipsa verba citans apud Matthanim capite vigesimo uarto desolationem abominati nis stantem in loco sancto, dicit fore certillii ini lignum.& quidem omnibus conspicuum , pi oxime appropinquantis desolationis Hierii salem &exiiij Iudaeorum. At quod iacti uicia legalia sol 'mortem Christi essent in seu tuosa hominibus: ingrata Deo paucis Iudaeorum, immo nullis praeter Christianos , notum erat. Neque id signum esse poteratianaiam ingruentis illius calamitatis. cum inter mortem Christi, atque euertionem Hierusalem, non minus quadraginta annis interces erit. 1 latcrpre.
D Quinta interpretatio est Tostadij super vigesimoquarto cap Mat latio a sathaei,& super eodem loco Ioannis Helles ij Loiam: cnsis , nec non dc Corneli j lans ni j in commentariis suis super capite iret. concordiae 2 Euangelicae hi existimant per abominationem desolatim is stantem dein loco sancto, id est, in templo,intelligi debere plurima & nefandis. sceleri iusima scelera, quae intra ipsum templum facta sunt a Iudaeis, eo ipse in timplutempore. quo urbs Hierusalem obiidebatur a Romanis. Tunc en p.r: Iu de exoerandis sacrilega is potanum .est templum, quin etiam crudelis clarant.
563쪽
Zelotaq*a smis caedibus, & Innocentium hominum sanguine redundauit; quo facinorosi rii scelerum principes & au.ores fuere, qui vocabantur Zelotae, Cryceici sic. appellati a seipsis, ut scribit Iosephus libro quarto de bello luti, t rcfσι daico capite quinto tauquain patriae libertatis & dignitatis, bon IUUhM, rumque disciplinarum & Itudiorum aemuli essent : cum tamen ipsi sic omnem facinorum immanitatem superarent. De quibus idem Iosephus libro secundo capite vigesimooctauo ita scribit. Omne genvi i
iustitiae incredibiliter riguit in Zeloti qui nomen suum factis rerum use probauerunt.Omne erum mali uinin amhlati sunt nullo qαοd orea me μεΠα proditEm te trem: s, quam uia nomen sibi ex bonarum aemulatione imposuissent: qm malorum,quae viaxim.i es t. bima ducebant: itaq Rb tum vita Ainem inuenerunt.Cuncta enim qμae natura hominis ferre post sapplici. in eos, usque ad extremum rita te in num congesta sunt: quae r
riu perempti cruciatibia pertulere. Sic Iosephus. Hanc igitur abominationem scelerum stantem in templo , in quod illi Zelotae se rec perant, eo tanquam castro. nulla tacti religione, nulloque rerum sacrarum respectu impurissime abutentes, intellexit Daniel hoc loco,& Dominus noster tradidit, tanquam signum proximε antecedens ac praenunciaris imminentem genti Iudaicae calamitatem ac desol
tionem. Quibus consona scrinit Iosephus libro quinto capite se cundo de bello Iudaico. ιια, inquit, quidam sermo tunc ferebatur,
tunc demis ciwtatem captum insancta quoque flammis exurenda esse 9-ν ibelli, cam editio fuisse exorta ,templumque Dei, propria Iudaorum m nus antea violas eat. Quibus Zelata, nihil de eorum de dubitantes , ministros se prabuerunt.Sed illud memorabile quod idem Iosephus libro sexto capite decimosesto intimo & acerrimo doloris sensu scripsit.
Nam, chm narrasset sacrilegia ,& laeseria scelera,quae quotidie si bam in templo,haec subiecit. Non equidem recusabo dicere,qκε doloriabet. Putos Romani contra tam noxios noxagentu homi res venire tam dasnt, aut hiatu terra deuorandam I setiuitatem, aut diluuio perit ram. aut falminum, ad Diluuinem Sodoma, incendia passuram: muli enim magis i iam progeniem ιulit, quam Ofuit qua id Vpplicia peri Resicitur Drat. Atque haec est quinta interpretatio, dc praedictorum aucto- hac inte rum opini Quam equidem ut probabilem esse non inficior,ita mi- prctatio. hi non probari,ingenue fateor. Nam licet execranda illa Zelotarum sacinora; possint .appellari,& signiscari vocabulo abominationisii men tamen desolationis, non potest illis applicari, de ac nunctari. Ninenim auctores alliorum scelerum, tace ores. desolationis urbis
564쪽
A de templi sierunt, sed Romani . Veris dicet aliquis , suisse illos causam desolationis, non quidem efficientem, sed meritoriam: quippe, promeruerant illi suis flagitiis,tam apud Romanos quam apud Deli, ut desolaretur eorum ciuitas. Sed id facilὸ refellitur. Cum enim post mortem Christi, temptu Hierosolymitanum non suerit amplius stactum& gratum Deo, sed quasi prophanum de immundum , omni eius loci sanctitate ac religione simul cum Christi morte penitus extincti mulla ratio erat,cur prophanatio& contaminatio eius loci , tanto supplicio
ει exitio vindicaretur, atque expiaretur. Romanos vero manifestum
est,non propter sceleria in templo patrata,sed propter defectionem des rebellionem Iudaeorum, tantis malis & calamitatibus eos affixisse. Deum porro, non tantopere castigasse ludaeos propter scelera illorum Zelotarum in templo facta, sed propter impiam caedem fili j sui D
mini nostri liquidδ intelligitur ex verbis Saluatoris nostri,quae ita r atulit Lucas ca. is. Clim vidissur, inquiti ciuitatem Hurusalem superidam, dicens. quias cognouisiei tu,in hac die tua, qua ad pacem tibi: nunc autem abscondita sunt ab ocula tuis. Qusa venient dies in te , ct circamd bunt te inimici tui vallo, ct coa gustabunt te undique,ct ad terram prostemnent te,ct filios tuos qui in te i ct non relixquent lapidem super lapidem, eo quod non cognoueris tempus visitationis tuae .c Restat sexta & vltima interpretatio,quae est D. Augustini in episto- 6. Interprela octogesima,quae scripta est ad Esrchium,& item Caietani super et . talis D. Aucap.Matthaei: eamque nos ceteris omnibus anteponimus. Arbitramur cirigitur,abominationem desolationis, non significare aliud, nisi Roma Caietaninum exercitum undique circumdantem & arctissi' obsidentem cita praedictis uitatem Hierusalem. Vocatur ille exercitus, abomi io, quia consta unge probat ex Gentilibus adorantibus & colentibus idola, Iudaeis abominata, babitior& execrata. Additur praeterea illud desolationis quoniam ladem exer- exercitum citus ille coepit,diripuit,incendit,ac desolavit urbem& templam. Ve. Romanum D ram esse hanc explanationem.patet eo argumento,quod Lucas cap.ri. hac voce narrans eade verba Domini, quae de Matinaeus c. 24.& Marcus. I s. me- designarsi morauerant; pro eo quod illi scripserunt, cum videritis abominaticnem esse ina desolationis flantem in loco sancto , tunc qui in Iudaea sunt fugiant in montes cans. e c.Lucas qui post illos scripsit Euangelium quod ab illis subobscure dictum fuerat,planius & apertius dicens,ita scripsit: cum videritis ci cumdari ab exercitu Hierusalem. runc qui in Iudaea sunt fugiant in montes. Liquet igitur ex antecedentibus & consequentibus, & ex ipsa sermanarrationis,idem esse apud Matthau & Isarcu abominatione desolatienis
565쪽
quod apud Lucam, exercitum circundantem Hierusalem. Nam quod ait AEuthymitis super i . capite Matthaei, Saluatorem norium duo dedisse signa appropinquantis desolationis Hierusalem : unum quidem de bominatione desolationis stante in loco sancto , quod Matthaeus de
Marcus narrarunt: alterum vcro de exercitu circumdate Hierusalem,
quod Lucas retulit hoc inquam, non est profecto verisimile, cum omnes tres Euangelillae narrent eundem numero sermonem Domini vi
delicet eodem loco,iisdem sententiis ac pene verbis , cum eisdem di- Dubitatio, scipulis,denique codem tempore habitum. de quo exer Sed virus etiamnum haeret scrupulus de quo exercitu &obsidione Hierusalem, intelligendum sit, quod scri psit Lucas. Nam Iomites dione Hie- Heli elius, & Iansellius, iisdem locis, quae supra posuimus. putant Lu-ν alem, cam non loqui de ultima obsidione Hierusalem a Tito imperatore loquatur facta: non enim ea fuisset idoneum signum ad fugiendum imminens D. Lucas. exitium, nimis enim sera suisset iuga cum Iudaea & Gat ilea iam es sent vastatae, & Hierosolyma teneretur obsessa. Censent igitur, quae scribit Lucas, ea reserri oportere ad priorem quamdam obsidionem Hierusalem quae facta est a Cestio praeside Srriae, & memoratur a lo- septio in cap. 1 . libri secundi de bello Iudaico. Is enim partem exteriorem ciuitatis, expugnauit, & interiorem , in qua templum erat, & C quo seditiosi sese receperant, obsedit. Postmodum tamen, nescio quo
ostendis coiisilio, soluit obsidionem: scilicet, Deo impios Iudaeos ad grauiora obsidionem supplicia reseruante, de Christianis fit gae locum dante. Sic isti. At egoc46 non sine ulla dubitatione ascirmare ausim, quae traduntur a Luca de exemfuisse eam, citu circumdata selierusalem, ea,si diligenter perpendantur, nequa qui hoc lo quam referri poste ad obsidionem Cestu, sed ad supremam obsidio-
ιο praedic nem Titi imperatoris quae desol itionem urbi,& stiminum Iudaeis ex inti tium attulit.omnino pertinere. Illa enim obsidio Cestis, vi Iosephus narrat,nec plena fuit,& fuit breuissima, quaeque non fregit. animos Iudaeorum,sed audaciam magis auxit. Etenim Cestius, paulo postquam o obsidere coeperat urbem, cum eam breui & ficile capere potuisset, repente Gluta obsidione, similis fugienti, magnos ' dedecore, magnaque suortim strage discessit. Mox enim insequelites eum magna frequentia Iudaei, vehementiusque prementes, ad sex millia militum, partim equitum , plurimum vero peditum,intersecerunt. Loqui autem Lucam de ultima obsidione Hierusalem, quam excidium Vrbis& templi. maximaque Iudaeorum calamitas consequuta est, nemo non
per licue intcsiget, qui paulisper aduertat animum ad verba quibus
566쪽
A eam obsidionem Lucas descripsit: sic enim ait. Cum videntis circumiari ab exercita Hierusalem , tunc scitote quia appropinquavit destitio e , O quia dies v in hi fiunt,ent etvm p ura magnasuper teream, O ira populo huιco cadeut in ei erudii, ct captiui du emor in omnes Gentes, ct Hierusalem calcabitur a Gentibω , donec impleantur tempora nationum. Haec verba Lucae , in obsidionem Cestii, nullo modo conueniunt ad illam vero Titi imperatoris,mirifice Quadrant.Et licet tunc obsessis in Hi rusalem , nulla erat fugiendi facultas :erat tamen iis; qui in reliqua Iudaeorum regione versabantur, de quibus nominatim Saluatorii
2 ster loquitur. Quamquam, quod ille dixit de abonunatione de lationis,non tam signum Ase voluit ad fugiendum.quam ad vitelligendum impendere genti Iudaeorum irrevocabilem calamitatem , & excidium nullo tempore reparabile.Illud enim,qui in Iudaea sunt, fugiant in mon- res significat. tantam fore calamitatem , ut nullibi saluis & tutis esse liceat Iudaeis nisi in inutis &inaccessis locis. Verum non conuenit in explicatione huius quaestionis esse longi rem . Duo tantum breuissime adiiciam,minuta illa quidem,& quae sine magno doctrinae,aut legentium damno, potuissent omitti sed curioso tamen lectori, & quem in hac traitatione septuaginta hebdomadum,
nihil, quoad fieri possit, latere vellemus, minime ignoranda.Reperi apud Elyctium in Epistola quem scripsit ad D. Augustinum, quae inter
Augustini epistolas numeratur septuagesineta nona nouam quadam &ceterarum omnium dissi lem,miramque huius loci Danielis lectionem,quae ita se habet.In dimidio hebdomadae,tollatur acrificium meum desolationemsuppluatio interitus,se ad acriscium abominatio. Vnde hanc
ille hauserit lectionem, mihi quidem non liquet, illud patet, eam lectionem usque adeo mutilam,confiisam,& perplexam csse, ut vix ce tam aliquam ex ea sententiam sit elicere. Est praeterea intelligendum
D illorum verborum. In dimi in hebdomada desciet hostia o sacri cium Notabilo
praeter communem, & a nobis supra expositam interpretationem, se- interpreta
cundum quam significatur illis verbis,in quarto anno ultimae hebdo- tio. madis occisum iri Chrisbim,& post eius mUrtem cessatura Iudaeorum sacrificia : alteram quandam interpretationem tradi ab auctore historiae scholasticae , in historia Danielis capite decimo eamque in commentario huius loci commemorari neque improbari a Dionysio Carthusiano. Interpretatur ille Gnidium hebdomadae non quartum annum, qui medius est inter septem,quos ultima hebdomada continet, sed po- verius dimidiumseu medietatem hebdomadae.Diuidit enim ultimam. LL et hebdoma
567쪽
hebdoniadam in duo dimidia, seu medietates, virique assignans tres A annos & dimidium.in dimidio igitur hebdomadae, id est,in pineriori
medietate,haec sunt acta. In exordio illius dimidit, baptizatus est Chri sim: deinde,per tres annos &dimidium,praedicauit Euangestum : denique in fine illius medietatis,qui fuit etiam terminus ultimae tebd madis, mortuus est Christus: post cuius mortem omnis virtu leg lium sacrificiorum penitus euanuit. sic ille. Hanc interpretationem propterea hic commemorare voluimus, quod eam dili senter a lecto re animaduerti & obseruari cupimus:ea namque usuri sumus in extre- nmo libro undecimo,ad enodandam grauem quamdam dissicultatem,
ouae implicata est cum ea opinione, quam de exitu & sine septuaginti hebdomadum nos omnium probabilissimam esse decernemus. Sedi nem aliquando tandem faciamus huic decimo libro, qui totus in eo vlanatione huius noni capitis versatus & consumptus est. Sequitur proxime liber undecimus, in quo disputationem de septuaginta hebdomadis, ipsa sua obscuritate clarissimam.& mustatues ne ac dignitate eorum,qui de ea disseruerunt, nobilissimam, quin etiam varietate sententiarum, cmaiori prosectis, quam in alia ulla disceptatione, celeberrimam, separatim tractandam explicandamque . suscepimus.
568쪽
A n n i ε x docturus Danielem mysterium septuagin i obsius, hebdomadum .praefatiis est nonnulla , quibus fgnificauit iis ...
dicturiis erat sere obscurissima & ad quae intelligenstillia . lda vigilatissimo, atque intentissimo animo esset opus si cstutario ,ennii a s est Daniele. Ego vem,rrindicarem rati,quia vir desi cnρrum qua si de es tu ergo animaduertesermonem,o inrerigerisionem,& paeso post, rur te istagi sus excitans eius attentionem, ait:Scito ergo,ctanimaduerte.Haec autem tu hebdο- Gabrielis verba explanans D.Hieronymus,tam obscura,inquit, est visio m. b. hac deseptuaginta hebdomadinvi Daniectan propheta, metistem Θή- D.meren mina Gabriem indigumit ad eam intelligendam.Si igitur Gabriel exsiscitat mi fui a D arumum Danielis,iubetis dili gratera directanimaduertere, quae de nos tia. HO hebdomadum ipse breuiter explicare MIebat quid nosfacere oportet, qui nec diuinum prophetia lumen habemus, quo tamen Daniel abundabat,se re-nehu inficientia,vitiorumi cauine eppresso obcacati sumus ὶ sed quanta sit huius visionis obscuritas, manifestum erit ex paucis, quae hic subii ciam.Origenes in tractatu vigesimonono in Matth. non , inquit, Damelis de septuaginta hebdomadisorout conuenit,manifestare , nullivi est, nisi stiritussancti, qui Danielem hoc starium docuit,9per eum titteris con- senatum , Ecclesiis tradiait. D. Hieronymus in commentario huius
569쪽
noni capitis aggessus tracti re hanc disputationem, alienarum opinio- Anum nuda expolitione contentus, suam noluit proferre seineimaria. vel quia in re obscurissima nihil exploratum certum habuit, vel quia, ut ipse ait, periculosiissimum duxit, te magiilroruin Ecclcitae iudicare sententiis,& alterum praeferre alteri. Quod si Hieronymus vir
γιbj doctissimus, utar enim verbis Esi cliij, qu unt in Epitiola eius ad
sententia. Augustinum non audet de hac quaestione suam promere sententiam, quanto magis lector hoc facere non debet, quod magi lier tacere idu- D. August. bitauit 'orro D. Augustinus, quotiescunque in hanc quaestionem in viis refugit cidit,veluti in Epistola octogesima, qua respondet praedicto Esychio, ις stitione de in libro decimo auo de ciuitate Dei capite trigesimo quarto,
νυ sen i per quasi consulto, eius quaeuionis tractatione ni refugit. Portesse, Madam. ut erat ingenio acutillimo , vidit multas magnasque in eam quaestionem inclusas atque inuolutas ei se dissicultates , qtias omnes a se penitus expediri polle diffidebat. Deinde obscuritatem huius quaestionis
satis ostendit, incredibilis sententiarum varietas, tam apud Graecos, quam apud Latinos: tamque apud veteres, quam apud recentiores.
Curia autem sapientes viri de re quapiam inter se dissentiunt, & quia unusquisque multlim valet auctoritate, & quia suae qui: que opini nis probabiles rationes affert, difficillimunt ea res facit veritatis iudicium.Adiice; quod si arduum est , unius monarchiae aut regni hist rias ex chronologias, bene cognitas & perspectas habere,quati erit negoti j. omnium historiarum , chronologiarum , ad tres principales monarchias, Persicam, Graecam, & Romanam pertinentium, quae omnes cum hac disputatione implicatae sunt,certam & explicatam
cotti,, tenere cognitionem Z Ad haec. circa hanc quaestionem de septuaginta d praei hςbdom di β , quatuor sunt principes disti cultates , quarum unam suas dissi quamlibet, sicut par est, cognoscere ac diiudicare, operos si inum est..ult iis, iis l/r: ma dicti cultas est, te initio , unde incipiant hebdomades: secunda disputatio ςδrum ς itu & fine, quo inquam tempore terminandae fiterinutio de fu tectia , principio & sine constitutis, an quod interiectum est tempus; Druasti ista complectatur Omne spacium septuaginta hebd adum , hoc est, nec hebdoniata plures,nec pauciores annos, quam quadringentos nonaginta, qui in . septuaginta hebdomadis continentur: quarta & vltima dissicultas cst in demonstrando omnii mysteria, quae Gabriel dixit in decursu harum hebdomadum euentura eo tempore quod est designatum , ac desinitum,euenige.Ex bis apparet, magnam elle huius qu est: onis disticultatem.Et quemadmodum apud antiquos, quo aliquid esse obscu- riai uni
570쪽
Arissimviri si ificaretur, tanquam prouerbij loco dicebatur , este id obscurius numero Platonico, ita nunc, & sane veritis, dici posci , obscurius esse septuaginta hebdomadibus Danielis. Verum, quo maiocem in hac dispu tatione obscuri rate inesse constet; eδ maiori studio & diligentia enitendum nobis est , cssciendumeue , ut discussis omnibus dissicultatum tenebris , liquidam veritatis lucem lector aspiciat. Tri-Diuisio hupartito autem hic liber a nobis diuisus est: in prima parte praemittun-ιin libra. tur octo quaestiones. quibus non ante profligatis, ne digitum quidem in hac disceptatione progredi possemus: Contra vero . diligens earum explicatio,incredibiliter conducet ad refellendas falsas opiniones, &B quam veram esse censebimus, ad eam sententiam muniendam , atque confirmandam. Secunda pars , continet expositionem & confutationem variarum opinionum,quae de computation. septuaginta hebdomadum apud varios auctores inueniuntur. Extrema libri pars in sententiae nostrae probatione & confirmatione versatur.
Frima pars at putationu, quae continet octo quaesitonum e
- dum nobis est in hae disceptatione. Nam cum usus chronologiae, per uniuersam nanc disputationem fusus. mum pro-S fremientissimus sit: quin etiam genus argumentandi ductum ex chronologia, non modo sit creberrimum in chronor hac doctrina,sed etiam valentissimum: nec vero apud omnes metores ζιa. simplex& unius modi fit chronographia,sed admodum varia & multiplex. quis non intelligit , ante omnia, decerni ac definiri oportere, quaenam sit chrono logia probatissima, fideque dignissima:& quam nos, posthabitis ceteris , maxime sequi debeamusὶ Sunt autem quatuor V chronologiae , quibus usi sunt auctores, qui hanc quaestimem tractarunt Una est Hebraeorum : altera est Metasthenis& Philonis, vel, ut breuius ac verius dicam, Ioannis Anni j Viterbiensis: tertia est, quae in qualibet monarchia & regno . numerum regum & annorum, quibus plex chr regnatum est, diligenter colligit:quarta, Graecis & Latinis usitatissi- -ugia stema,Olympiadum computatione continetur. De his quatuor cli Ono nivi.
logiis quod sit iudicium,quae nostra sententia, paucis indicandum est letiori.