장음표시 사용
441쪽
quam habet annexa. Et quia Ecclesia respicit id quod
in pluribus est, consessio ante te pus pubertatis facta, quantumcunque aliquis habeat usum rationis plenum uel sit doli capax , non habet suum effectum, ut faciat profitetem iam esse religiosum. Et tamen licet ante pubertatis annos profiteri non possint , possctunt tamen eum uoluntate parentum in religione recipi, ut nutriantur ibidem. I R. VI. Vtrum propter obsequium parentum debeant aliqui retrahi ab ingressu religionis. Conclusio. Parentibus in necessitate existentibus, ita φ eis como de aliter, quam per obsequiu filiorum subueniri non possit, non licet filijs, praeterlnisso parentum obsequio, religionem intrare. Si uero no sint in tali necessitate, ut filiorum obsequio multum indigeant, pos uni praetermisso parentum obsequio, filij religionem intrare etiam contra praeceptum parentuquia post annos pubertatis quilibet ingenuus libertatem habet,quantum ad ea quae pertinent ad dispositionem sui status, praesertim in his quae sunt druini obsequij,&magis est obtemperadum patri spirituuut uiuamus,quam parentibus carnis.
ART. VII. Utrum presby te curari possint licite religionem ingredi. Coclusio. Licet archidiaconis &praesbyteris cura deserere animaru ,& ad religionem transire. non aut Episcopis in consulta sedis Apostolicae auctoritate. A R. Τ. VIII. Utrum liceat de una religione transi re ad aliam. Conclusio. Transire de religione ad religione inisi
Propter magnam utiliatem uel necessitatem, non est laudabile: tum quia ex hoc plerunque scandaligantur
illi qui relinquuturi tum etiam quia facilius proficie aliquis in religi ope qua colueuit, quam in illa quam
442쪽
non consueuit, caeteris paribus. Potest tamen aliquis laudabiliter de una religione transire ad aliam, I. uel reto perfectioris religionis, 1. uel propter declinationem religionis a debita perfectione, 3. uel propter infirmitatem seu debilitatem. Sed in his tribus cafibus potest esse differentia. Nam in primo casu debet quidem propter humilitatem licentiam petere, quae ramen ei negari non potest: dummodo constet illam religione esse arctiore. Si uero de hoc probabiliter dubitetur, est in hoc superioris iudicium inquirendum. Similiter requiritur superioris iudicium in secundo casu, in tertio uero casu est necessaria dispensatio. A RT. IX. Utrum aliquis debeat alios inducere ad religionem intrandam. Conclusio. Laudabile & admodum meritori u m est ex charitate & ueraciter ad religionem aliquos inducere. Qui uero est obligatus uoto uel iuramento ad ingressum maioris religionis , no potest licite induci ad minorem religionem, nisi ex aliqua speciali causaeuidenti,& hoc cum dispensatione luperioris. ART. X. Utrum sit laudabile, quod aliquis religionem ingrediatur absq; multoruin consilio, & diuturna deliberatione praecedenti. Conclusio. Laucabile est, consilium petere de religionis ingrestu, nil sit fila se bonus, uel no: est au t opuscosilio& matura deliberatio e , no an sibi uires sufficiat implere religionis opa, sed an sit uel infirmns, uel
sibi onera sint debitoru,& ἀ religione igredi debeat.
443쪽
5 ANCTI THOMAE AD IN Α-tis, Doctoris Angelici. VAESTIO I. De conuenientia Incarnationis in sex articulos diuisa.
ARTICULUS I. T R V M conueniens suelit Deum incarnari. CONCLvSIO. Ipsa natura Dei est essentia bonitatis. Vnde quicquid pertinet ad rationem boni,conueniens est Deo; pertinet autem ad rationem boni, ut se alijs communicet. Unde ad rationem summi boni pertinet, quod summo modo se creaturae communicet:quod quidem maxime fit per hoc, q, natura creata sic sibi coniun git,ut una Psona fiat ex trib uerbo,anima, & carne. A R. II. Vtrum necessarium fuerit ad reparationem generis humani, uerbum Dei incarnari. Conclusio. Potuit Deus ex infinitate suae diuinae potentiae,alio quam opere incarnationis humanum genus reparare: sed ut homo facilius & conuenientius stam consequeretur salutem ,hoc necessarium suit ut Verbum eius caro fieret. A R T. lII. Utrum si homo non peccasset, Deus incarnatus fuisset. Conclusio.Cum in lacra Scriptura ubique Incarnationis ratio ex peccato primi hominis assignetur,cO-
444쪽
dcc. Iec. in s. cI. 4 3 m iuenientius dicitur. Incarnationis opus ordinatu esse si
a Deo in remedium contra peccatum , ita quod peccato non existente, Incarnatio non fuisset: quamuis potentia Dei ad hoc non limitetur, potuisset enime Nam peccato non existente Deus incarnari. ART. III. Utrum principalius Christi incarnatio facta fuerit ad tollendu peccatu originale,qua actuale. Conclusio. Quamuis Deus pro omnibus peccatis uenerit in hunc mundum, principalius tamen uenit ad tollendum originale, quam actuale peccatu, quod
peccatum originale per quod totu genus humanu inficitur)est maius peccato actuali, quod est propriusingularis personae. Et bonum gentis diuinius &eminentius est, quam bonum unius.
ART. V. Vtrum conueniens fuerit Deum incarnari ab in itio mundi. Conclusio. Cum opus Incarnationis principaliter ordinetur ad reparationem humanae naturae per. peccati abolitionem: non fuit conueniens a principio humani generis ante peccatum Deum incarnatu fuisset: non enim datur medicina nisi iam infirmis. Sed nec etiam statim post peccatu. Reliquit enim Deus prius hominem in libertate arbitris in lege naturali, ut sic uires naturae suae cognosceret: ubi cum deficeret, legem accepit qua data, iuualuit morbus, no legis, sed naturae uitio: ut ita cognita sua infirmitate,clamaret ad medicum,&gratiae quaereret auxilium. ART. VI. Vtrum incarnatio differri debuerit usque ad finem mundi. Conclusio. Sicut non decuit diuinam maiestatemam udi primordio incarnari, ita nec in sine mudi. Naduo sunt Christi aduentus. Primus quidem, ut remit
tat peccata: secudus, ut.iudicet mundu . Unde non de
445쪽
QUAE SI IO' II, Demodo unionis Verbi incarnati, in duod cim articulos dinis ARTICULUS PRIMUS.
V Trum unio Verbi carnati sit facta in natura. Conclusio. Accipiendo naturam : secundum quod
significat essentiam, uel quod quid est, siue quid ditatem speciei:impossibile est unionem Verbi incarnati
ART. II. Vtrum unio Uerbi incarnati sit facta in. Quia Verbum habet naturam humanam sibi unitam, non amem ad Iuam naturam diui nam pertinentem: consequens est,quod unio sit facta in Uerbi persona, non autem in natura.
ART. III. Utrum unio Uerbi incarnati facta sit in supposito uel hypostasi. Conclusio. Incarnati Verbi unionem factam esse in hypostasi&diuino supposito. credendum est. Haeresis enim est olim ab Ecclesia damnata, dicere quod in Christo sunt duae hypostases, uel duo supposita. ART. IIII. Utrum persona uel hypostasis Christi post incarnationem sit composita. . Conclusio. Persona siue hypostasis Christi, secunduillud quod est in se, est omnino simplex, sicut & nature Verbi. Sed secundum rationem personae uel hypostasis, ad quam pertinet subsistere in aliqua natura: persona Christi subsistit in duabus naturis. Unde licet sit ibi unum subsistes est itane ibi alia & alia ratio subsistendi,& lic dicitur persona composita, inquanta alunum duobus subsistit. ART. U.Vtrum sit facta aliqua unio animae & corporis in Christo.
446쪽
Coclusio. Cum Christus fuerit eius de speciei cum alijs hominibus, necesse est dicere, quod in C hristo
fuerit anima corpori unata , & contrarium est haereticum: ut pote deis gans veritati humanitatis Christi. ARI . . V i. Vtrum natura humana fuerit unita Verbo Dei accidentaliter. Conclivio. Humana natura Veibo Dei unita fuit, non accidentaliter, sed per se, & secundum compositionem : quod eit lecundum lubsistentiam , & unlii hypostasim Dei & homini . Nam ea Opim O, qt ae Ponit duas hypostate, & item ea quae ponit unionem accidentalem, non iunt dicendae opiniones sed ii aereses in Concili j ab Ecclesia damnatae. Si quide ad hoc, quod non sit unio acciduo talis, sufficit quod sit facta unio secundum hypolia sitia, licet non sit facta secundum naturam .
R R . V i I. Vtrum unio naturae diuinae & humanae sit aliquid creat una. Conclutio. Vnio diuinat & humanae naturς est rela iti O, quε .u'dUm non Cii Hi Deo realiter, sed se indu irationem latuin: in liuinana autem natura, quae creatura quaedam est, realiter est: α ideo oportet dicere , quod quiddam creatum. A N T. V I ll. V trum unio Verbi incarnati sit i de , quod sit assumpta . Conclusio. Pri ita & principa i is d fferentia inter assumptionem & unionem est, quod unio impostat ipsam relationem; stumptio autem actionem, secundi quam dicitur ali quid a ista mens: uel passionem, secudum quam dicitur aliquid assurr ptum. Fx qua etiam plutes& ualde mam fella differentiae deprchenduntur . Vnde non sunt idem . ART IX. Vtrum unio duarum naturarum in Christo sit maxima ui Ionum ...
447쪽
Conclusio. Tametsi ex parte natura ru,quae uniuntur, Unio diuinae,& humanae naturae maxima no sit ;attamen maxima est cx parte diuinae personae, in qua coniungitur, quia unitas diuinae personae est maior, quam quae uis unitas etiam numeralis. ΑR. X. Vtrum unio duarum naturarum in Christo
si t facta per gratiam. Conclusio. Facta est diuinae & humanae naturaeUnio in Christo, non quidem secundum aliqua gratia habitualem, sed gratuito Dei dono,& uoluntate, &non ex aliquibus praecedentibus meritis. AR. XI. Vtrum unionem Verbi incarnati aliqua merita praecesserint. Conclusio. No aliqua Christi merita, uel aliorum, diuinam Verbi unionem praecesserunt, cum ea sit supra omnem beatorum Vnionem, &principiis omnis meriti: ex congruo tamen meruerunt sancti Patres
Incarnationem desiderando & petendo. Similiter &Beata Virgo dicitur meruis e portare Dominum omnium: non quia meruerit ipsum incarnata: sed quia meruit ex gratia sibi data illum puritatis &sanctitaris gradum, ut congrue posset esse mater Dei. AR. XII. Utrum gratia unionis fuerit homini Christo naturalis. Conclusio. Gratia Christi. siue Unionis, siue habitualis, no poteli dici naturalis, quasi causata ex principijs humanae naturae in Christo: quamuis possit dicinaturalis,quasi prouenies in naturam humana Christi causante diuina natura ipsius. Dicitur autem naturalis utraque gratia in Christo; in quantum eam a natiuitate habuit: quia ab initio conceptionis fuit natura humana diuinae personae unita, & anima eius fuit munere gratiae repleta.
448쪽
De modo unionis ex parte persona assumentis in octo articulos divisa. A RTI CVLVS 1.
Utrum personae diuinae conueniat assumere natura
Conclusio. In uerbo Assumptionis duo importantur, uidelicet principium actus & terminus: dicitur enim assumere quasi ad se sumere. Persona aute huius sumptionis est principium, quia personae propriae copetit agere; huiusmodi aut e sumptio carnis peractionem diuina facta est. Similiter etia persona eis huius sumptionis terminus: quia unio facta est in perso ua, non in natura. Et sic propriissime competit personae
assumere naturam. AR. II. Utrum diurnae naturae conueniat assumere.
Conclusio. Esse Assumptionis principium, couenit naturae diuinae secundum seipsam : quia eius uirtute Assumptio facta est. Sed est e terminum Assumptionis no couenit naturae diuini secundum seipsam: ledratione personae, in qua consideratur, Et ideo primo quidem & proprii, ii me persona dicitur assumere: secundario autem potest dici, quod etiam natura aliumpsit naturam ad sui personam. Et secundum etia hunc modum dicitur natura incarnata : non quasi fit in car nem conuersa, sed quia naturam carnis assumpsit. ART. III. Vtrum abstracta personalitate per intelle ictum, natura possit assumere. Conclusio. Absit acta per intellectum' suo ni odo diuina apprehendentem) personalitate, potest clatur idiuina intelligi ut A si um Cns. ART. Ili I. Utrum una persona possit sine alia natura.
449쪽
Conclusio. Actus assumetis procedit ex diuina uirtuteque communis eli tribus personis, sed terminus Assumptionis est persona. Et ideo id qgeli actionis in assumptione, commune est tribus personis: sed id qε
pertinet ad rationem termini, conuenit ita uni per naesquod non alij. Tres enim personae fecerunt, ut humana natura uniretur uni personae Fili J. Dicitur autem tota natura diuina incarnata: non quia sit incarnata in omnibus personis, sed quia nihil deeit de perfectione diuinae claturae, personae incarnatae. AR T. V. Utrum quaelibet persona diuina potuerit humanam naturam assumere. Conclusio. Cum una sit trium personarum potestasi,potuit quae uis persona Diuina humanam as ume
AR, VI. Vtrum plures personat diuinae pos sint ita-
Conclusio. No est impossibile personis diuinis, ut duae uel tres as una ant unam naturam humanam; sed tamen impossibile est, ut assumerent unam hypostasim eu humanam persona. Eit enim talis diuinarum Personarum conditio, quod una earum non excludit aliam a communione eiusdem naturae, set solum a communione eiusdem personae. AR r. VII. Utrum una persona diuina possit assumere duas naturas humanas. Coclusio. Potest persona diuina praeter humanam naturam, quam assumpsit, aliam numero humanam naturam astumere. Nam potentia diuinae personae est finita, nec potest limitari ad aliquid creatum. ART. Ulti. Utrum fuerit magis conueniens, quod
450쪽
Conclusio. Cum Verbi Dei ad humanam naturam maxima sit similitudo;conuenientissimum fuit, ex diuinis personis ipsum Verbum humanam assumere na
a filio Dei quam aliqua alia natura. Conclusio. Clim humana natura intellectualis exisens, apta sit uerbum Dei per cognitionem & amorem attingero,& originali peccato obnoxia magis reparatione indigeat: ea sola ex naturis assumptibilis a
Verbo fuit, idque. congruenter, non autem naturaliter.
ART. II. Utrum filius Dei assumpserit personam. Coclusio. Filius Dei nullo modo humanam assumpsit personam . Nam persona non praeintelligitur inhumana natura assumptioni, sed persona diuina sua unione impediuit ne humana natura propriam per i sonalitatem haberet. ΑRΤ. III. Vtru persona diuina assumpserit homine.
Coclusio. No proprie filius Dei thomine assumpsit
cum hominem assumere sit assumere hominem in ' supposito existentem . itaque huiusmodi locutiones Pie sunt exponendae, ubicunque a faci is Doctoribus ponuntur: ut dicamus homine assumptum, quia eius natura est assumpta, & quia assumptio terminata est ad hoc, ut filius Dei sit homo. ART HII. Vtrum filius Dei debuerit assumere humanam naturam abstractam ab omnibus indiuiduis.