장음표시 사용
301쪽
τὸ ρ ἄροι, κοὐ κατασβέννυ ὐτην φλόγα. Θαυμα δετ γενομενον παραψ ν Κοι λαβοντες ἄγουσιτον Ἀβροκομην προς το αρχοντα της Aiγύπτου, κομώγουσι τα συμβάντα, καὶ τὴν του Νείλου βοηθειαν
Μiraculum id adstantibus visum, adeo ut Abrocomam ad Aegypti praesectum ducerent, quae accidissent, Nilique auxilium narrarent. Audiens haec omnia miratur, & custodiri illum in carcere iubet, omnemque adhiberi curam, doliec, inquit, qui Vir sit, sciamus, cur Diis adeo curae sit. Dum ille in carcere erat, lammis qui Anthiam emerat, redire domui statini, omniaque ad iter parabantiir. Superiorem Aegbyptiam peragranti, Meyndaquoque Aethiopia erat, ubi ippothoi agmen praedo num constiterat omnibus bene instructis, multisque camelis, lasnis, equis, sarcinas portantibus, cum auri argem magna vi pliirimaque veste, cum A thia iter ingreditur. Quae ut Alexandriam praetergres
302쪽
σαι ταυται, μεῖναι με σωφρονουσαν τω νε ω Ταυτα ηυχετο, λωι προηεσαν τῆς οδου, και ηοη κεν διεληλαεεισαν Κοπτον, ἐνεβαίνοπο δε τοῖς Aiθιόπων οροις Καὶ αὐτοῖς Ιαπόθοος kτιπίπτει, καὶ αυτον - - α
μιν αποκτιννυει, καὶ πολλους των συν αυτω, και τα
χρηματα λαμβα νει, και την Ἀνθίαν αἰχμαλωτον. Συλλω μενος δε ταληφθέντα χρηματα et γενής --τρον το αποδεδειγμενον αυτοις λαπάθεσιν των χρημά
sameniphim pervenit, ante asidis templum subsistens precatur: meorum maxima, hucusque quidem -- hae esse licuit, dum tua esse credebar, incorruptai que connubii fidem Abrocomae servare. Hinc ad I
dos ab eo longum ab Ephesus, longum ab Abrocomae reliquiis iter Vel me miseram hinc aufer, vivoque redde Abrocomae vel, si seorsim nos mori fata velint,
hoc saltem effice, ut, mortuo promissam pudicitiam servem. Cum haec precata esset, progressi viam iam Comum pervenerant, Aethiopiam montes constem' derant, cum obviam fit illis Hippothous, qui Psamim ipso, multisque, qui cum eo erant, occisis, dirept que pecunia, QAnthiam captivam ducit, collectaque
On nia, quae relicta fueralat, in antrum deteri, quod ad condendam praedam se commodum ostenderat Anthia
illuc infressa nec Hippothoum unoscit, nec ipsam Hip-
303쪽
με πολλα δῶρα λαβων, ἐπιβας σκάτους, ἀνηγετο την Ιταλίας, εμει πευσόμενός τι καθῶν περ Ἀνθίας. O δε αρχων της Αἰγυπτου, μαθων - καπα τον
pothous; cum forte rogasset, quaenam esset, isn de Anthia veritatem dissimulans Aegyptiam se esse dixit, emplurim nomin e. Dum illa apud ippothoum est in latronum antro,
Ahi comam praefectus Aegypti arcessi iubet, istiae ad ipsum pertinebant sciscitatu I, rem ut erat intelligens, miseratusque infortunium, pecunia Mata, se eum
Ephesum deducendum curaturum promittit. Ille maximam quidem et grytiam habuit, quod servasset, sed precatur, ut sibi Anthiam inquirere permitteret muliatis igitur acceptis muneribus, conscenso mavigio in It ham solvis, exploraturus, si quid illic de Anthia aud re posset. Praefectus Aegypti de his quae Araxo a ciderant, certior factus arcessitam Cyno craici aifixit. Diu in antro degebat Anthia, eius amore flagrat
304쪽
λον, καὶ ἡ και ημέραν της Ἀνθίας οψι εξεκα-τον-τον ἔρωτα ουκέτι δε φέρειν αμενος , ἐπεχείρει βιαζεσθαι την 'νθίαν Κὰ νύκτωρ ποτε si παροντος
quidam e latronibus, qui ipsam custodiebant, Anchia ius nomine. Is e Syria cum Hippotho Venerat, genere Laodicensis, eratque apud eum in honore, adolescens plurimum inter latrones pol s. Primum igitur bla
de eam alloquitur exoraturus, ac secum reputans, ver 'bis se illam pellecturum dono inde ab Hippothoo petiturum. Omnia detrectantem non antrum flexit, non incula, nec latro unax seque Abrocomae illibatam servabat, etsi mortuum putaret saepiusque, si quando am posset, exclamabat, Unius Abrocomae uxor sim, vel, ii mori oporteat, peioraque quam passa sum, pati. Hinc augescere Anchialo aegritudo, quem
quotidianus Anthiae adspectus amore exurebat, adeo ut, non amplius terre Valens, vim inferre Anthiae ag-Mederetur ac noctu, absonte Hippoth0o, cum ceteris
305쪽
ad praedandum profecto , puellam adorittar, Vitiumque afferre parat. Illa oppressam malis se sentiens, consilia omnia superantibus, gladium prope iacentem sirurgens, letali vulnere Anchialum percutit. Dum enim is complaxaturiis, Gunctium osculum, totus super eam se inclitiaverat, illa gladium labiiciens pectori vulnus imilixit. Et Anchialas quidem de scelesta libidine poenas
iustas dedit Anthia vero ob adium commota an in un metu mi illa iniit consilia, nunc sibi mortem conscii cendi, sed pei adhuc aliquid de Abrocoma supererat, nunc aufugiendi ex antro. Sed cum ad hoc nihil ei omnino suppeteret, neque enim expeditum iter aut viae dux erat, in antro manere statuit, ac serre, qui quid Deo suo videretur noctemque illam fuit ini mis , multa volutans animo. Ut illuxit, Hippothous cum
306쪽
sociis adveniens occisin Anciliallani videt, .prope corpus Anthiam. Factum coniiciunt, eamque interrogantes omnia intelligunt. Visum iis, ob hoc ira percitis, amici mortem ulcisci. Varia in Anthiam consulum re necandam alius dixit, cum Anchiali corpore sepeliendam , alius in crucem agendam Hippothous, ob clualuit moestus, ninius in Ahthiani lapplicium cominemus est Iubet profundam latamque sinam fieri, inita Anthiani, & duos cum ea canes, ut tantuni ausa facinus, ita poenam gravissimam pendat. I mandatari cerunt Anthia in fossam demittitur Canes erant Aegyptii immanes. ad spectu teterrimi Iis in fossam coniectis, ingentia ligna imponunt, terraque aggesti fossam operiunt parum ea a Nilo aberat, eustodemiis unum Longus. T
307쪽
δεν Ἀσως γαρ ποτε ἀλληλους εμεν - δε-- τε -
Amphin'mum constituerant, qui iampridem Anthiae amore captus, tunc inagis illam miserabatur, tacta que fortunium crimis vero, qua ratione vitam eius sustentaret a canibus illaesam. Quotidie rem iis lignis, ossae superpositis, panes iniecit, isquam
praebuit, Alrihi ali inde hono 11 animo hori Itur. Canes pasti nullo eam affecerunt malo, quin L cicures mansuetique subito facti lint. Anthia, memor sui, praesentemque fortunam considerans, heu me imiseram, inquit, Mala hoc est, quod subeo supplicii fos sa carcer, canes inclusi, quos tamen latronibus o ge mitiores experior. Haec tui causi Abrocoma , patior namin tu in pari quondam semina fuisti, cie in vinculis Tyri reliqui. Sed si vivis adhuc nil grave est, ortasse aliquando frui invicem dabitur. At si iam
308쪽
mortem obiisti, frustra ego vivere annitor, frustra iste, quicunque est, infelicis nunc miteretur mei. Haec dicens contineliter lamentabatur. Ita quidem Anthia in
fossa cum canibus inclusa erat, WAmphinomus illam quotidie consolabatur, canesque alendo mitis bati
309쪽
A BROCOMAs, ah Aegypto navigans, non in Italiam quidem ipsam servenit, cum a l Vent depulsa recto cursu aberrasset. Ad Siciliam vero Syracusas, amplam pulchramque urbem , appulere. Ibi Abrocomas i
310쪽
Ἀβροκομης γενομενος ἔγνω προῖεναι τὴν νησον , κοὐ ἀναμύ σι περ 'νθίας εἴ τι πυθοιτο Και νομί- λεῖ - αλιε την τέχνην. υτος ο Aiγιαλευς νης μεν, - ξ νος , κα ἀγαπητως αὐτο δετρεφεν
λελεομένος, κάρη πολύτιδος - όπτούνομα Ἐν
sulam peragrare statuit, a quaerere si quid audire de Anthia posset. Domo excipitur prope litus ab Aegialao quodam sene piscatore, paupere .peregrino B, -- miter Abrocomam ad se receptans arris proventiti libenter nutriebat, ac inmine diligesin, ut filium reputans Mimnindo constitis invicem sermonibus, eum Abro
comas fortunas suas, Anthiam, amorem, erroresque naris rasset, Aegialeus ita QMa commemorare orsus est. Ego, inquit filii Abrocoma, non Siculus, non indigena sum, sed Spartanus Lacedaemonius ex iis quai
Hur tui ibi auctoritate, opibus pollent. Prima iuventa virginem amavi indidein civem, cui Thelxino e nomen, amabatque illa me pariter. Cuni pervigiliunx
TMντων Ita rescripsi e Lo et vulgatum haud pIane cestae coniectura satis Hobabili, minent.