장음표시 사용
171쪽
. vicatius generalis, eiusque origo. 8r .ant Viearli mnnere tanti possint t l. Quomodo ab Episeopo constitua-isa. Quamodo expiret viearii juriatur. . dictio l 9. In Italia unus eonstitui solet Vi-,s I. Viearii soranei. carius. alibi vitarius et Ossicialis. 8 . Vicarii Parochorum. go. Quae jurisdictio sit Vicarii gene-jgs. Vi eatii nati. ralis y 86. Vicarii Apostoliei.
. . C:im A chidiaconis adempta est ampla illa pol
stas, quam pridom a jura habebant, Episcopi elegerunt vicarios, quorum auctoritas a suo arbitrio & voluntato, penderet. Id vero factum est medio illo tempore, quod inter Gregorianam & Bonifacianam collectionem excurrit si . Est autem Vicarius, qui vices gerit Episcopi, & genera- Iis dicitur, quoniam ejus potestas fertur in dioecesim universam. . I vicarios tantum constitui coepisse saeeulo X III ex eo eo ficit Thomassinus par. 2 l. 2 c. br. 13. IIa edit. eis. , quod nulla sit eorum mentio in Gratiani decreto, ex nulla in decretalibus Gregorii I . Itaque eorum originem repetit a Cone. Lateran. I ubi Innoe. sit, di ceteri Patres hortantur Episcopos, ut si expedita nequeant per Sa nepotia universa, eligant Presbyteros, quorum in iis vicariam supponant fidem. Tandem agdit, exeum te saec. XIlI ubique receptos vicarios generales, di hine in VI decretallum libro titulus est δε officio ricarii, in quo totum ejus munus explicatur.
. 78. vicarlus non habet beneficium, sed habet munus, si muneri adjunctum honorem cum jurisdictione, cujus fines Episcopi arbitrio constituuntur. Nam ut Viearius ab Episcopo eligitur, ita omnem ab eo accipit jurisdictionem i). Itaque Episcopus suo lubitu potest aut electum Vica rium removere, aut unum, vel plures, vel etiam nullum eligere, cum ipse sine aliena ope suo per se munere sun gi potest ca . Ubi plures constituti sunt, iiques in solidum, antefertur potestas ejus, qui primus negotium aliquod oc cupavit; ubi inter singulos divisa sunt, officia, intra eorum fines continere se unusquisque debet.
172쪽
ti in Num ordinaria, an delegata sItiviratii generalis iuri,ia
Aio, vetus quaestio est, qu e ingenia canoni Staru in exercet. oui
eam ordinariam esse arbitrantur, his sere argumentis nituntur: quod Uicarius numquam delegatus in decretalibus appellatur quod potest causas nonnullas alteri. delegare, cum id delegato non liceat ; quod denique semel constitutus suo iure eXercet ea, quae sunt Episcopalis jurisdictionis. Sed multa tamen argumenta sunt, ex quibus confici videtur posse, Uicarii iurisdictionem delegatam esse, non ordini iam. Tota enim. pendet ab arbitrio, nutuque Episcopi, qui suo lubitu vicarium constituit, & removet, in eumque vel minorem, Vel maiorem conseri potestatem. Rursus Viearii tribunal unum, idemque est cum tribunali Episcopi ; eoque mortuo, aut dignitate moto, omnem Vicari amittit jurisdietionem, quae proinde alia non eSt, quam ipba Episcopi mandata vel delegata jurisdictio. Verum s i. Vicarii juriidiatonem ordinariam dicimus, quod ipse eam exercet pro pter officium, quod jure probatum est, de ideo jurisdictionem ipsam non tam ab homine, quam a lura habere videatur, hoe quidem sensu eam ordinariam appellari posse, non inficiabor. ab Si Episcopus suum recte munus per se ipsum obire pol est, nullam habet necessitatem eligendi Vicarium, quod di res ipsa declarat, di ostendit historia eorum temporum, quibus tapiscopi ipsi per se solos Episcopatum gesserunt; habet omnino
ut suo satis Laetat muneri, si ei solus impar sit. Ita paucis expediri videtur posse vetus controversia, in qua plerique ea n nistarum, & Theologorum otio ac tempore abusi sunt.
mittitur administratio rerum spiritualium, et simul etiam
contentiosa jurisdictio si . Sed in Gallia, aliisque ultra montanis regionibus osscialis a vicario distinguitur. Vicarii
potestas ea complectitur, quae voluntariae jurisdictio nis sunt. Ossicialis autem, quae sunt jurisdictionis con
iὶ Sequitur hane 1tallae eonsuetudinem synodus Trident mares1. 24 cap. I 6 do Roform. , ubi officialem cum vieario confundit.
8o. Igitur Italias more transit in constitutum Vicarium ordinaria Episeopi jurisdictio, sed non transit potestus ge tendi ea, quae peculiare mandatum postulant, et quae uni Episcopo servantur. Propterea sine speciali mandato non cognoscit causas criminales, in quibus in reum erimi nis gravius est animadvertendum si non item, ut pleri qu 2 sentiunt a), causas matrimoniales. non confert hens inficia sue , nequct iis permutandis, uniendis, erigendis conasensum impertitur u , sed instituit praeSentatos a patron ip
et judicat causas beneficiarias de jure patronatus, deque
173쪽
ejus quasi possessione 5 , non visitat dioecesim, neque synodum cogit 6), excepto Vicario Rom. lyontis, cui licet habere synodum dioecesanam Cleri Romani s γέ non indicere collegium Canonicosum, eique interesse, ac ferre su D fragium potest, non absolvit a casibus Episcopo reservatis 9 , neque tollit irregularitates, quae ex occulto crimine Aprocedunt io); non denique condidit literas dimissorias, nisi Episcopus In longinquis regionibus diu commoretur ii . Eoque minus Vicarius generalis aliquid attingere potest eorum, quae sunt ordinis EpIscopalis. i Cap. a d. in D. Visan in 6. ροὶ Conser Harbosam ad ConeiI. Trident. sors. 4 c. ao G Res m. 47, ubi plures, qui utramque tuentur sententiam, asseruntur. O) p. de in c. Vicap. in V. 4ὶ Cap. 5. de Rer. premur. 5 cap. 5 do inuit. 6) Ita respondit Sae. Congreg. Coneilii die . Decembr. i 635,
initiati; sed ab eodem arcentur clerici conjugati, minores annis vigintiquinque si , Parochi, Canonici Poenitentiarii, et ceteri, qui curam habent animarum, demum imperiti; Qt ideo necesse est, quod Vicarius gens ratis vel SacractTheologiae, vel Iuris Canonici lauream obtinuerit a); nisi aliunde viri peritia manifesto constet 5).
i) Vid. Barbos. H Iur. ecclor. lib. I cap. I 5 ου seq.2) Plura ea de re sunt decreta Sae. Congregationis Episeopo- .rum & Regularium apud Hellegrin. par. east. I num. 9. I, Cone. Trid. so r. 24 eap. 26 δε μονω. , ubi cautum est, ut Vicarius tam Episcopi, quam capituli saltem in jure canonico sit Doctor, Dei licentiatur, v I aiior quantum fieri poterit , itaon ur. Vide Caes. de Luca dire. ot aa Cone. T id ubi decretum laudatur Sae. Congregationis Upiscoporum ci Regularium.
. 8a. A Vicario generali ad Episcopum provocarB. non licet, cum utriusquo tribunal unum, idemque sit. Expirat autem Vicarii iurisdictio, vel si ipse eo munere sese abdicet, vel si ab Episcopo removeatur, vel si ipsa Episcopi jurisdictio aut, obitu, aut poena, aut alio quovis modo eX
174쪽
. 83. solent Episcopi foraneos etiam habore Vicarios
in oppidis dioecesis suae, qui mandata ab Episcopo potestate fruuntur, quae loco circumscribitur, et plerumque pertinet ad res peculiares. Hi propter locorum distantiam tribunal habent ab Episcopo discretum, et separatum; ideoque ab iis ad Episcopum recto provocatur. Eo munere
fungebantur olim Chorepiscopi si), Archidiaconi ta), Ar
chipresbyteri, et Decani rurales M sed translata Archidiaconi potestate ad Vicarium generalem, instituti videntur Vicarii foranei, quos memorat Innocentius IV in
Concilio Lugdunensi ), et Clemens V in Viennensi 5 .
13 VIde Iuveni n. do Sacramen. disse l. 9 q-st. 2 east. 4. a) Sigebertus in Chronico de Damasci li, qui Pontificatum t nuit saec. xl, scribens e Damasus, inquit, Papa decrevit, quξ ἀ- cuntuν cire piscopi , idest Piliarum S regionum Epircopi. Cone.
Londinense ann. I 257 can. ar. 5 eol. I or eoueri. Lasbaei deerevit. ut Archidiaeoni In sureum Decanatuum conventibur xacerdotes maximo In his studeant e udire, Eocentes eos, qualiter cJua baptismum, paenitentiam, eucharistiam , oe matrimonium debrant se habere. vid. Thomassinum par. II. an. I ct a t. I p. ISO eae cit.
Jὶ innocent. li I ine. do Oss. Arebidiae. memorat Decanos γυ-rales vices gerentes vel Episcopi, vel Archidiaconi urbani, vel
utriusque, quos vel 1lteruter, vel uterque suo lubitu constitueret, atque amoveret. Emanuel Gonzaler in notis ad hunc locum ver bo rurales interpretatur, eos esse Archipresbyteros.
έ; Cap. i d. O e. ordin. in 6. aciemem. 2 de pereri . . 84. Sunt set Vicarii, qui vel perpetuo, vel ad tempus constituti animarum curam administrant, quae habisu, uti vocant, penes alios est propter ecclesiam parochialem, quae ipsorum Occlesiis, monasteriis, collegiis, locisque piis conjuncta ost si). His certa fructuum portio ex ipsius Ecclesiae reditibus detrahenda Episcopi arbitrio tribuitur sa). Saepe etiam Episcopus, cum simili fructuum pQmqne, constituit Vicarios vel ad tempus, vel perpetuo, qui Parochi absentis, impediti, Imperiti ve vices gerant M. Vicarii porpetui propriam interdum habent Ecclesiam, quaestialis dicitur, respectu habito ad matrem Ecclesiam, quae est titulus Parochi, cui subjiciuntur. 1 Λ capitulis, & monasteriis, uti monet Benedictus XIV HSFnod. disces. i. Ia cap. I num. 2, constitui solent vicarii Iempora rii, ad nurum amovibilet, qui animarum curam exerceant in parochiis, quae iisdem eapitulis, sive monasteriis unitae Sunt, a quibus tamen secundum jus commune etiam sine causa removeri pos-dunt, modo procul ait dolus, di omnis odii causa.
175쪽
pae. a Milarii, sed illud postea pro ratione locorum, de tempo mum restituit Benedictus XIV Contritur. cum re IOS L Io pag. I aό tom. t sus Milani eae Romae I 54.
Cone. Trident. Sorr. II cap. 6,VSosr. 25-i6 A Reforan. . 85 . Nec praetereundi vicarii nati, quorum potostas non
ab arbitrio pendet Episcopi, sed a lege, qua illorum bs nosciis illam perpetuo conjunxit. Archipresbyter dc Archidiaconus sunt vicarii nati Episcoporum; de Viearios
perpetuos, quorum nunc facta meatio est, vicarios natos Parochorum possumus appellare.
. 86. Sunt denique Vicarii Apostolici, quos constituit Sedes Apostolica si), sive cum metus est, ne diutius n-clesia pastore careat, sive cum turbas dc dimidia fors prospicitur in Vicarii capitularis ei ctione, vel cum Episcopus senio, aut alia de causa suum rect munus gerere non pol Est, vel demum cum Episcopus ab administratione suspenditur, aut etiam removetur. Eliguntur autem hi Vicari; interdum charactero Episcopali, atque hi creantur Episcopi in partibus infidelium, interdum sine hoc charactere eorum vero potestas noscenda est ex sileris Apostolicis, quibus suum officium acceperunt. i) Sixtus V in constis. ii 7 t. 4 pa, . 4 p. 599 Bullaμ. Saerae congregat. Episcopor. dc Regularium facultatem dedit eligendi Viearios Apostolicos, quando eos Ecclesiarum necessitas postularet.
. De Parochis, et reliquo Gero.
ad 8'. Paroeetarum institntio. l φ3. Divini verbi praediratio, sto. Par horum olfieia . Missa pro 91. Sacramentorum administratio. populoι l 33. ossietum reliquorum eleritorum'.
8 . Inter eos, qui Episcopo opem serunt in procur 1ione dioeceseos, nobile in primis est officium Parochorum i qui semel ab Episcopo constituti, jure proprio concredit sibi populi curam exercent si . Per tria serΗ priora: Ecclesiae saecula nulla in Ecclesiasticis monumentis eorum mentio est Σὶ. Una in principe dioeceseos ei vitate erat EccIesia, ad quam Christiani omnes non modo urbis, Se4
176쪽
etiam vicinorum oppidorum die solis, hoc est Dominico, confluebant; & praesentibus quidem distribuebatur Eucharistia, ad absentes per Diaconos mittebatur 5). Huic Ec- cIesiae, quae cathedralis erat, ipse praeerat Episcopus, qui suum habebat senatum, & Presbyterium 4J, hoc ost illi
addictos Presbyteros, quorum erat Episcopo dare operamin. Ecclesiae rozimine & adm nisi ratione, i) Paroehos a Chrism ipso fissse institutos, ut una eum Epiis
scopis, Sublecta tamen ipsis potestate, Ecclesiam regerent, quorumdam opinio est; di id quidem demonstrari vellet libro, qui ex Gallico in Italicum sermonem conversus Florentiae prodiit ann. 1755 eum titulo: L' isthusone GDina de' Parroebi, e lopo initio aI govorno genreale deua Clissa. Kadem est sententia Pe tri Tamburini in libro, euius titulus: V a Mea Glia S. Sede. Verum quam salsa haec opinio sit, satis ostendit ipsa Parochorum origo, quae certe III saeculo antiquior non est. Imo in civitatibus ante annum Christi millesimum nullos suisse Parochos ostendit Marius Lupus Hergomensis, m Raμocbiis anis annum Gνlup millesimum. Certe antiquiori aetate nulli erant huiusmodi Presbyteri, qui proprium haberent officium regendi populum, sed Episcopus unum aut alterum eligebat Sacerdotum, cui modo unam, modo alteram populi partem committebat, & cui adimebat omelum eodem arbitrio, quo dederat. Nem. enim, uti nunc Paruchi sunt, certo erat addictus populo, quem perpetuo
regeret iure officii suis dabat Episcopus sudditos cuivis Presbytero, dabat quamdiu, st quos veFlet, neque nulla erat injuria Presbytero, a quo Episcopus repetebat subditos suos, quos vel ipse per se regeret, vel alteri Presbytero regendos committe xet. Lapsu temporum maluerunt Episcopi parochos eligere, hoc est Presbyteris quibusdam certam populi partem pernetuo regendam committere; atque ita Parochorum potestas ab Episcopali ordine, tamquam a sonte procedens, instituta est; sed ita tamen instituta, ut huiusmodi Presbyteri in rebus omnibus ab Episcopo penderent, ac nihil agerent sine mente, aut conscien
tia Upiscui, ut inquit Cone. Laodice num san. 57 apud Labbaeum
x. I cons. col. I 559 eae Vensi., dc Toletanum I. can. 2O col. I 474Nam constans est Patrum regula, Presbyteros in rebus omnibus Episcopo obnoxios esse oportere, neque eorum, quae ad Eccle,siam pertinent, quidquam sine Episcopo ab illis esse faciendum. Necessaνium itaque est, inquit S. Ignatius M. u. ad Tradian. ma apud Cotelerium m. Apstia. r. a p. 22 eae Antue p. I 698, quemad modum facitir, tit sino Episcopo nibit natii. Et a Hilari b n. 7 p. 32. Testes autem misi estis, in quo vindiur tum , quo aca st humana non eognoverim, sed Spiritur annianciavit dicenp
s opo nemo quidquam faciat eorum, quae ad Ecclesiam speetant.
ipse commiserit . . . Non licet sino uiscopo neque bustri iare, nequarasem celebra es sed quo eωmque illo preMDerit, Me ae Deo ora bene achum, Dι kinum rarumque sis quo cumque visur. Idem
177쪽
doeent Tertullianus de Baptis m. e. II p. 23oeae Venet. 744,prianus D. 27 de lapsin cad. 95 ed. Hen. I 758, S. Hieronymus Maia AEAe s. Lucri ian. q. 9 opp. I. I I col. id I Tana=sii Toranis, S. Oolastinus I. . . 27 ad Misc. Gallia . c. I apud Coustantium cocrassi, demum cuncti Patres. Conser etiam Canonem Apostolorum o apud Cotelerium loc. eis. pag. 4 5, Concilium Gangrensu can. 6 apud Labbaeum t. 2 Concin col. 4aa es. Venet. , Antiochenumean. 24 ib. col. 605. Qui divinitus Parochos institutos putant, e rum originem repetunt a Pa discipulis, quos Christum Sacerdotes' secisse arbitrantur. Uerum hi discipuli missi quidem sunt in Omnem locum di civitatem, quo Ahristusi erat venturus, ad animos ejus adventui praeparandos, sed neque erant sacerdotali cha ractere insigniti, neque ipsis erat tributa potestas regendi popu-Ios, neque Hecti ad sacramenta administranda, eum potestas clavium nonnisi in Petrum, di Apostolos a Christo collata suerit. Itaque procul aberant Discipuli ab iis, quae proprie Raroeliu constituunt. Sane ex septuaginta duobus discipuli 3 septem viri e lecti sunt, quos Apostoli manuum impositione Diaconos ordinarunt Ar . Apostolor. cap. 6. Quomodo igitur iidem a Christo sacerdotes creati esse poterant λ S. Epiphanius Haeres. Io n. 4o t. rr. I p. 5o eae Coloniae I a id rectissime animadvertit inquiens:
praeteν bos Apostolos) 7a alior ad eamdem functionem allegat, e qui si septem illi fuere, qui ad viduarum obsequium dele Aii sunt, Stepha- nur, nitimur oee., qui quidem Philippus ad Christi fidem convertit Samaritanos, diuque post Christi Asce usionem ad caelum Diaeonus erat, Dionysius Petavius is Ecclesiast. hi rarta. fib. 5 e. i5 n. A t. 6 Theolog. aevi naris p. ITI eae Venet. I 757 loquitur de mi sione, quam septuaginta duo Discipuli a Christo acceperunt, nullam autem in hac orissione ordinis, aut iurisdictionis potestate
agnoscit. Dioν ista missio, inquit, nullam aliam quam praedicande pernitentiae, ac rum MLirina, quam miraculis pγaepa andi ad
ci/hii fidem populi facultatem illis iniit , non regendi , gubernandidie jur ullum, auo potestatem sJve ordinis, quam sub coenam ultimam contulisse creditur, si juris diritioni , quam post resurre Gionem suam reosa, Et tir loquuntu', nAiu tradidit. Petrus Paludanus de Catis. immediat. Eccles. potest. latissime ostendit , 7 a discipulos haud suisse Sacerdotes a Christo constituros; idque ex eo praesertim conficit , quod illi ab Apostolis Diaconi ordinati suerunt ib. art. 5. Facile ex his intelligitur, quam lea de infirmum sit fundamentum, quo nititur opinio eorima , qui Presbyteros , ac praesertim Parochos 7 a Discipulorum locum tenere exta stimant, unde repetunt jura Parochorum , quos pena Episcopis pares iaciunt. Late hoc argumentum persequitur Corgnius peculiari dissertatione, quam descripsit tom. II operis, quo iura cie-fendit Episcoporum ἱ & vide etiam Colgenium Frame deIIa τρνaidea delu S. Sede, p. 7 2 seq. , atque au rem operis δε Autoritή Hr de ux ptiis sances t. a par. o c. I par. 5. Ad haec autem,
quae dixi, adverti diligenter volo. ut omnibus pateat , quae vera sit animi mei sententia de Parochorum origine & jurisdictione sequam ipsis committi arbitror ab Upiscopis , quos Christus Ecelesiae B ectores constituit. Nam Scriptores Λnnalium Ecclesiasticorum Florentiae, quod superiore loco scripsi, Priesbyteros interdum appellαι SacerdoIes recundor aut secundi ordinis, ut distinguantu π
178쪽
dicuntur . exinde conficere se posse censuerunt, me sectari falsa nasententiam illorum , qui a Christo repetunt Parochorum jurisdictionem. Ego vero me ab hac sententia quam longissime abesso profiteor, idque satis me significasse arbitror argumentis illis, quae inox attuli, di scriptoribus, quos, ne praeter institutum meum longior essem, indicavi. presbyteros vocavi Sacerdoter secundos, non
quod in iis aliquam agnoscerem iurisdimonem ab Episcopo non delegatam, sed tantum ut eos distinguerem ab Episcopis, quirunt Sacerdoter Summi, & quorum est in sua Ecclesia iurisdictio.
Atque hoe Eensu Patres Saco rites secundos Presbyteros vocant.
υ Sane in Epistolis Ignatii ae Cypriani, in epistola Dionysia Corinthiorum Episcopi ad Soterem P. apud Uusebium miror. Eceler. lib. ό e. ao p. i59 M. Tau D. I 746. in epistola, quam Cornelius P. ad Fabium Antioebenum dedit apud Coustantium col. IV,
itemque in ea nonibus Apostolorum tantum maximarum urbium Ecclesiae memorantur. Si quando Ra ochiae vox occurrit , ea diae- Cesis uniuersa comprehenditur; quoniam antiquitus πνροικια, &δοικησις eamdem significationem habebant, Eusebius miro . eeeler. I. a c. 24 p. 75 eae Taurin. I 46, Alexander Epiri. enset. apud Socratem hiςro . ecfer. l. I e. 6 p. 9 edis. Taurin. I 746, Epiphanium est. ad Dan. De sol m. opp. t. 2 p. 5I5 eae. Coloniae I 6-2, Conc. Λncy-ianum can. I 8 apud Labbarum concit rom. I col. I 49I M. Venet. , de Antiochenum can. si ibid. tom. 2 coI 59o.
. ,ὶ S. Iustinus lxI. Apol. I. n. 67 p. bo eae Maurἰn. ειμἰt. I . 2.14ὶ In hoc tamen Presbyterio suum etiam Diaconi habebant i eum, qui ea perebant, quae sui Ordinis propria erant, uti observat 1'homassinus Tet. Θ Nov. Gel. disciplin. ων. I I. 2 c. 2a n. 2.38. Cum aucto Christianorum numero, plures In una civitate. Ecclesias conditae sunt, ad eas Episcopus diebus dominicis mittebat ex Ecclesia Cathedrali Presbyteros, quorum erat sacra' obire munera, & praeesse populo, qui
ad Ecclesias illas confluebat. Verum hi Presbyteri non
erant perpetui Rectores harum Ecclosiarum, cum Episcopus Eos modo uni, modo alteri committerot ox clericis si closias cathedralis, eorumque officium finiretur tempore,
quod ab illo constituebatur si . Itaque una tantum in singulis civitatibus erat Ecclesia, quae proprie Parochia, uti nunc est, dici posset, nimirum Ecclesia calliodralis; roli quae minores Ecclesiae nulli separatim Presbytero addictae Erant, Sed ad eas regendas singuli diebus dominicis cloricides Ecclesia Episcopi mittebantur. D Romae tamen, & Alexandriae minoribus quoque Ecclesiis
cert Uresbyteri, qui iisdem praeessent, jam inde ab antiquissimis temporibus assi xi erant. Id de Ecclesia Alexandrina testatur dissertissime Epiphanius Haeres. 49 sive Arian. n. I opp. t. 1
179쪽
nysius Petavius Animadvo r. in ae loe. 'Ubun. t, a p. 276 non tantum Al xandriae, sed in aliis quoque maioribus urbibus eam eonsuetudinem viguissis censet, ut plures intra urbem essent Kcelesiae, quibus certi Presbyteri aiaxi erant. Henricus Valesi Nat. in Soromen. I. I e. II p. 5t edit. Tau in. I74 a Petavio dissenistis, di morem illum addicendi in eivitate Presbyteros certae Ee-Clasiae, quam separatim' regerent, proprium ac peeuliarem suisse putat Ehelesio Alexandrinae. Ego vero Petavio non assentior aienti, quod in cunctis majoribus urbibus Presbyteri certae ad 'scriberentur Ecclesiae, quam perpetuo regerent ψ sed tamen φam. quam supra memoravi, consuetudinem non tantum Alexandri' nae, sed etiam Romanae Ecclesiae propriam ruisse arbitror. Cem te Romanos Bresbyteros titulis quos S. I varistus distribuit, a Gfixos suisse censeo, di Biton Presbyter Romanus, cujus memi
νin. Eatav. I 777 additus firmiter erat Ecelesiae, in qu populum colligebat. Locus autem In noeentii l. 'iri. 25 ad in coni. Eugω-lin. e. 5 n. 8 apud Coustantium col. 86o meo quidem iudicio minime ostendit, ut valesius putat, quod aetate Ianoeentii Romani Presbyteri suis titulis, sive Getesiis assixi non essent. Ait quidem innocentius, hos Presbyteros reliquis diebus secum con- nire solitos, sed in eo pugna est, quod illi aliqui minoriptaeessent Ecclesiae, ae quod reliquis diebus, excepto die Dominico, cum Pontifice in Ecclesia majori convenire deberent. Hoc certum, quod iidem Presbyteri die Dominico prapter plebom sibic editam suis pitulis praeesse debebant, quod mihi t niuin quadrare videtur posse in eos, qui certain plebem certamque Ec-ςlesiam perpetuo regendam haberent. Quod autem addit Inno-ςpntius de sermento se consecto, quod ad hos Presbytero mittebatur, id tantum indieat vinculum communionis, qua mi Aores Ecclesiae cum majori coniunctae esse debebant, ut ipse de-elarat Innocentius inquiens : ideirco fermentuis a nobit eo inum se sotytbos accipiunt, uo se a nosιμ con muniene, maximo illa ine, non judicenς separa ρs.
. Constitutae sunt Parochiae primum in vicis &villis, quarum incolae cum 'ad civitatem commode ire non possent, eorum gratia ibi conditae sunt Ecclesiae, quibus praepositi Saeredotes, qui populum illum regerent, muneraque ecclesiastica exercerent si . Serius in eivitatibus ortae sunt Parochiae sa), neque ubique onmes. eodem tempore initium habusrunt. Cum enim ea res tota ab Episcopo-xum arbitrio pend9ret, alii citius, serius alii Parochos in civitate constituerunt, uti major, minorve numerus Christianorum, eorumque utilitas, atque necessitas postulabat ).
180쪽
Ii parochiae nomen, quo nune etiam eluitat Is Reelesta IH-
snquit, μει debere non puro, quia nec lonos portanda xunt ris amenta. Parochiae vocabulum a rusticanis ad urbanas Ecclesias
g. m. Praecipua Parochorum munera sunt sacrificium pro popluo offerre, divinum verbum nunciare, sacramenta administrarct , I . Debet enim. unusquisque Parochus sive di Ves, Si ve pauper, pro populo sibi commisso cunctis dominicis, 1estisque diebas sacrificium offerre. Licet tamen Parochis,
gra Masebat Elono π t. I p. 46r. Atquo hoc quidem onere of renda pro populo Musam dominicis, ac festis de praecepto diebus I 2 geno dim omnes, qui curam habent animarum, etiam ac temporarii & regulares, uti declaravit ne i us fit. Conrru. 6. 4. Num teneatur etiam Episco
ra laus Expos. αν. Pontific. pa . a tom. 5 par. 925. 9r. Debent etiam Parochi non solum pueros, rudes-