Johannis Devoti

31쪽

as quod omnino scire oportebat S . sunt autem rescrIpsa voljustitiae, quae ad justitiam' recte administranda pertinent, vel gratiae, quae ex Principis beneficio et liberalitate procμ-dunt. Atque huc spectant privilegia, quae jus singulara consedunt vel certo homini, vel hominum certo gensri, modo ad tempus, cuius generis sunt privilegia personalia, modo in perpetuum, quo vocantur privilegia realia, ve I quae certo personarum generi perpetuo tribuuntur

Sin cap. 6, 8, io, ao, de rore i . e. 5, δε ossis. Vie. Proprie in singulas personas eonfertur pririlegium, sed nun

Iatior huie voeabulo signifieatio data est. Consule Catacium eb-s m. lib. I 5, cap. η, opp. rom. II, col. 597, erit. Venet. I TM, & Gravinam. Orig.js . lib. I, cap. 7έ, pag. edit. Neapol. 1722.

g. 57. Partem alteram juris canonici scripti conficium canones conciliorum. Quemadmodum conventus. hominum deliberandi, vel aliquid decernendi causa instituti synod Lapud Graecos, Concilia apud Latinos dicebantur, ita in Ecclesia utroque nomine appeIlantur metus, et conSeSSuS Catholicorum Antistitum, qui ecclesiasticis de caussi unum in locum convenerunt. Iam inde ab Apostolorum amo existumatum est, bene Ecclesiae futurum, si graviora negotia, si controversiae, disceptationesque componerentur, ac definirentur ab Episcopis in unum congregatis. . Quod non Semel secerunt Apostoli, quos inter se convenisse constat, ut alius sussceretur Apostolus Iudae proditori, ut eligerentur Diaconi, curarenturqu viduae, atque ut Christiani Μosai ca Iege, Et Circumcisione soluti declararentur i . Apostolorum exemplum sequuta Ecclesia saepe conciliis est usa, cum magna christianae reipublicae utilitate Q. si La. Amst. I. 26 er te' ain Ad nullam tamen fidei eontroversIam, quantumvIs Obscumram , definiendam ganerale Concilium MDoluto esse necessarium ostendit Laeearia in Antifebron. rom. 2, Zisson. 2, cast. II, n m. I. O in Antifuran. vindic. p s. a, diri t. 5, eap. 7; quamquam Valde utile sit, di interdum etiam pro temporum ratione necessarium esse possit.

. 58. Concilia ves oeeumenica, aut generalia, vel topi- Ca, aut particularia sunt. Ut concilium generale habeatur, tria servare oportet. L Concilium indicendum est comen

32쪽

ma, et auctoritale Romani Ponti scis si , qui per se ipsum, vel per Legatos suos Concilio praesse debet sa). II Omnes vocandi sunt ex toto orbe catholici Episcopi: quamquam nihil referat, quod omnes praesentes non sint 5). III De nique concilii acta a Pontifice. sunt confirmauda 4 . si Can. 1 S r'. diri. i 7. Atque id quidem diserte profitentur

Patres Concilii Constantinopolitani I. in epist. Onoae ad Damasum, quae est apud Theodoretum uia. Bb. I, cap. 9. p. ldo, eae rateiri, Taurini i74η; idemque docent Pelagius II, epiti. η ad Episcopos, quae Constantinopolim vocaverat Ioannes Patriarcha Constant in politanus apud Labbaeum tom. 6, Cone. eol. 655 ου seq. edit. Van. C uti, quam epistolam probavit etiam Pelagii successor Cregorius M. V. 4 , Bb. 4, opp. r. 2, GL 77o, edit. Paris I 7O5, idem praeterea Nicolaus I. ep. 22. ad Misc. Galliis er Goγman. rom. 9, Conc. Labbaaeol. 4ia, odit. Uurae atque Hincmarus Rhementis opulc. 55, c. m. t. R, pn, 45i,er 1 . erit Si monaei, Rarir r645. vide Christianum Lupum rebo t. in can. l6, dic aι. S. Gretorii VII, t. 5, ωρ. p. 254, qui hocius Romano Pontifici late vindieat contra Joannem Launojum, Bian chium, dona potesta e Eelia posit. dena Gisia t. 4, ι b. 2, e. 5, β. f. p. Sia. Bertium Histor. Mei. t. 5, inisera. I. e. 18, p. 5I, er diuert. 5, c. 5,n. a seq. pM. l88, eae Bartant i 69; Balterinum do poto/t. Dcior. m. Ponι f. es Cone. genεν. cap. 6, p. I, p. 83, odit. Aug. Viad. 377o; Zaccariam Ant Febron. paν. a, lib. 4, c. I seq., Cerbonium dejMe. Θri. dircip. xom. 5, lib. 23. a) Ηine Vitus, & Uineentius Romani Presbyteri, atque , ut plerique sentiunt , Ηosius Cordubensis Episcopus nomine S. .'it vestri Concilio Nicaeno praesuerunt, atque ita in posterum. iactu nest in omnibus conciliis usque ad novissimum Tridentinum:

ais . I, c. 5O, n. I, p. M. De eadem crinfirmatione testimonium perhibet Synodus Romana, opiri. ade er Mon. orient. apud Labbaeum, r. 5, Gucii. cos. . 8, cujus verba sunt haeet i ecenti decem es octo St. Patret apud Nicaeam eong egati consi mutisnem re uis , utque Musioritatam S. Rom. Geiosiae Atti lepunt. Atque id quidem consentaneum est antiquae regulae, quam memorat Socrates, Hist. l. 2, c. 8, stra. 74, . Πων. I 7 7. inquiens a canon ecclosiasxicus vexat, ne iserotia absqtie sententia 'he. Romanis RecI. ranciantur, Θ c. 7, p. 85. Quid vero egerit, & quam potestatem exercuerit Constantinus Imper. in eadem Nieaena Synodo ostendunt Christianus Lu-Pus ccbH c. 9, opp. t. I, MI, MD. Venet. 742, & Hertiuet loc. cit. cap.

7 er i 8, p. 39 1 . De Constantinopolitana, deque i, phesina Synod i hoe est II & II f neeumenico, sese asit dianehius rivo po- resta o dolia politiis aeolia Chiosa I. a. east. I, . II, num. 5 er seq.ν. 4, p. 556 seq., qui ostendit, quas in sis duabus synodis partes Apostolica Sedes hahuerit. Concilii Chalcedonensis cecumenici IV

Patres in relatione ais A. Leonem M. eorum, quae in Synodo Eesta suerant r. 4, Conc. col. l778, eoneri. Labbae , eisit. Veneς. approburi a Summo Pontifice, confirmarique postularunt ea, quae 3 mi in Di ii od by Cooste

33쪽

Coneilio eonstituerant, is alia quaerim, inquiunt, pro ramis ot --m orHuata qtilete, is prostra ecclesia11ico um rtatutoνum desinί-vimur *mitate, scientes quia is veri a Sanctitas adriscons oe pμο- battipa, conmmutara err eadem. Similia seribit Mareianus Imp. ad S. Leonem Ρ. into epist. N. Donir o , opp. r. I, cri. Ira , δα Ballori UonM. I 755, & Anatolius Episeopus Constanti opolitanus, v. est. Io I, c. 5, col. II 54, ω ep. cta, c. ό, col. I 265, 1is, ae inquit, perlopum vir omnis, et con matio auritoritat; pertra Matitudinitra νῆι νος vata. Leo M. Ius suum agnovit confirmandi Coneil. a creta 3 noluit tamen confirmare privilegia Ecel. Constantinopoliatanae, quae in ea Synodo suerant stabilita, uti patet ex elus uteris datis ad Anatolium, ad Marcianum eit. rom. 4, Cone l. e. 3735,3 φ, atque Synodum universam, M. col. I 827, in quibus per suam ust'obationem gesto iam 1 odalium rata firma se haber. velle dε- elarat tantum ea , quae de fide suerant constituta. Uidenda est etiam ipsius Leonis, epist. IU7, ad Julianum Coenrem, eoL IaM, tom. , opp. S. Leon. edis. eis. , in qua testatur se Chalcedonense Co ei lium, ut omnem adimat dubitationem iis, qui infina pol Abia

.iisia volunt traluta concilii, quae nialia runt consensus mei sentemia roborata. Synodum V. t umenteam eonfirmaste vigilius

Pontifex, uti testatur Evagrius Arto . Nel. lib. 4, α 58, pcl. Insedit. Taurin. IT , patetque ex Vigilii epistola metetali apua Labinbaeum t. 6, Conciti col. 2 . seq., in quam epistolam videnda est Dissertatio P. de Marca G. eol. 245, roq. Synodi VI. confirmati nem ad Agathonem literis apud Labbaeum to n. 7, Concli. con m postularunt eius Concilii Patres his verbis: quam tit itertim per

honoνabilia vestra rese=ipta confirmetit, Destram oramur pateνnam

sanctitatem. Mitto cetera tecum enica Concilia, ne Ionius sim, atque in ΤridentIno consistam, cuius rities cum hanc in Romano Pontifice auctoritatem manifesto deprehenderent , dederunt ope

tam, ut quae in Concilio decreta fuerant . a Pio IU eonfirmaren tur, Pontifex igitur eoncilii decteta confirmat, atque iis etiam tem derogat, quod in primis fit saepissime in impedimento cognationis intra quartum tradum. quod est inductum a Concilio Lateranensi I v. Atqui neutium sacere posset. Romanus Ponti sex, nisi conellio prae taret. Late de hoc argumento disserui in opere

ζ. 59. Generalium conciliorum duo sunt pol Issimum, definire catholicum dogma, atquct ecclesiasticam discIplinam eonstituere. Atque illa quidem, quae in oecumenicis . COnciliis do tasti dogmatibus sancita, et a Summo Pontifice approbata sunt, divinam obtinent auctoritatem; quae disciplinam respiciunt, eorum quoque sancta est auctoritas, tum

quod hi canones Spiritu Dei conditi habentur, tum qnodecclesiasticam discIplinam moderari semper pastorum fuit proprium, et praecipuum munus. Verum hujusmodi can nes, qui de disciplina sunt, uti postulat ratio tempori m, non raro immutantur, quo spectat illud Augustini i): conciιia plenaria priora posterioritas immutari. .

34쪽

. 4c . Generalibus e ciliis, praeter Episcopos, in errane etiam, atque subscribunt S. R. E. Cardinales, qui certo is jure usi sunt in conciliis Lugdunensibus I. et II, itemquaΜoderatores, sive, ut vocant, Generales ordinum Reguis Iarium, et Abbatses ab Episcopo benedicti. Principes quoque, et Imperatores vel per su ipsos, vel per Legatos suos

Mene comueverunt, Sed ni praesentia sua omnes in ossi xio continerent, atque ad exitum perducenda curarent,

quae ab Episcopis sanetia suerant, non ut quidquam de rebus sacris, atque divinis constituerent i . Quin etias

interdum vocatos constat Presbyteros et Diaconos, alios quU Clericos, praesertim ut adversus haereticos disputa

-δ. cap. 6, inteν apo a L. Ge sonii, r. a,ces. 9 is, edit. Antue piae I 7,; Cardinalis Petrus de Alliam mitrant ad generalia concilia, πσε aia oneνandam et confundendum , se/ ad honorandam er eonfo nandam Ecclesiam, et ad ea, quae ibi decνeta fueνint, quantum inris est, Meqtiendum. Et recte uosius apud S. Athanasium Histi Arian. ad Monacb. e. 44, rom. I, pari. I, p. 293, edit. -υνin. Pata vii an. I 777, aiebat Constantio Imperatori: No to robur misco stoeelesiariicit ; neu nobis bir de rebus praecepta mandas, sed a no his potiuν laee odirear. Tibi Deus imperium t avidit, nobis occlesia-stiea eoneνeaedis. Ae quemadmodiam qui tibi impoνἱum rubripis ,

Deo ordinanti repetuat, ita metue, ne si ad ro ecclesiastisa per-ινabas, magni cνiminis reus fias. Uid. Eusebium in vis. Constant.

lib. 4, cap. 24, p. 658, edis. δεο ii, Cantabrigiae an. irao. Quod Iuc lentius expressit Marcianus Imperator in Concilio Calcedonensi, viri. 6, apud Labbaeum rom. 4, col. I 473, & valentinianus apud Sozomenum lib. 6, c. 7, p. a Io, o nu in. I 747. 0 Id de Nieaena Synodo testatur Eusebius de vis. Constant. IV. b, cap. 7 et 8, pag. 5a I et 5aa, odit. Iorii Taurin. & Soerates Histor. Aries. lib. I, c. 8,pag. I 6. odit. effusae i& dignus praesertim memoratu est Athanasius, qui adhue Uiaconus huic synodo intersuit, ut adversus Arianos disputaret. Presbyteri & alii eleri ei interdum etiam ad eoneilium veniebant tamquam Procuratores absentium Episcoporum. Qua in re magnum inter Orientalia dioeeidentalia eoncilia discrimen erat. Nam in Orientalibus absentis Episeopi procurator eum tenebat locum , quem Episcopus ipse tenere debuisset, in oceidentalibus suum post omnes Episcopos I

cum habet. Vide Christianum Lupum in not. Mean. 7. Concia. Trui lani, tom. 5, ope . pug. 64, M. Venet. I 24.

4r. Partieularia aut toplea concilia alia a Patriarehis, alia a Metropolitis, alia ab Episcopis convocantur. Patriar

35쪽

acha omnes sui Patriarchatus, Μetropolita omnos provincias Episcopos vocat; atque lex Patriarchalis concilii omnes af- scit Patriarchatus ecclesias concilii autem Provincialis Ecclesias omnes Provinciae. Si Metropolita aut Primas, vel Patriarcha concilio, totique nationi praesit, concilio nationale appellatur. q. 4 a. Provinciale concilium tertio quoque anno habendum est a Metropolita si), eoue impedito, aut vacua sede ab Episcopo provinciae antiquiore sa); convenireque jussu ejus debent omnes provinciae Episcopi, Abbates et quotquot venire conSueverunt, quin etiam Episcopi exempti, quibus eligendus est vicinus aliquis Metropolita, ad cujus provinciase synodum accedant I). Omnes hi concilio interesse coguntur, et si justa Causa impediantur, procuratorem mittere, et excusationem debent ). Ea vero, quae in Concilio provInciali sunt constituta, antequam promul gantur, mittenda sunt ad Sacram Congregationem Concilii, ut emendetur si quid minus rect decretum sit 5ὶ . quin etiam interdum i Summo pontifice confirmantur. V rum haec confirmatio non efficit, ut canones extra provin clam, in qua sunt conditi, vim consequantur 6 .

39 Conei l. Trident in. seir. 2 , cap. 2, de refoνω. Olim vero provincialia conellia bis in annis singulis haberi debebant, ean. 2, aist. i8, Canon. Apoctois/. 53 σνυ 5o, apud Corellerium m. Apostolis. pag. 447, tom. I, edilr Amrtelo mi an. as, ancilium Nicaenum can. 5, rom. 2,eol. 55, colle A. Labbaei, ed. Conet. sa) Vid. Fagnanum in Cisp. 25, do accusat. n. I 6, & Benedict. XIV. de Θnod. D. oecor. Iis. I, cap. Q, β. 8. M Concit. Triderit. rors. 24, cn'. 2, aeo reformat. Vocandos etiam esse Canonicos Ueclesiarium eathedralium. non tamen in Vitos C tendos esse ad veniendum, ostendit Benedictus XIV, Ioc. cit. lib. I, cap. 5, . I. . t in Can. 9, et Io, Hrι. 8. 5 Sixtus V, in Conuit. Immonsa II , ι. O, par. 4, Bulla'. postrem. Eait. Roman. p. 596.

6 Conser Benedict. XIV, De. eis. I. 5, e. 3, β ό. ubi etiam aliquot

provincialia eoncilia a Summo Pontifice approbata recensentur.

. 45. Episcopus autem vocat ad Concilium suum, quod Dioecesanum dicitur, Archipresbyteros, Archidiaconos et Ceteros, qui Dignitatem habent. Personatum, officium, Vicarium generalem et Vicarios foraneos si , Parochos et

omnes, nemine prorsus excepto, qui curam habent anima

rum a , praeterea Capitulum Ecclesiae Cathedralis, et c. a

36쪽

non Ieos Collegiatarum 5), Abbales saeculares, atque etiam Regulares, qui generalibus Capitulis non subduntur 4ὶ, cuntosque exemptos, qui alioquin, sublata exemptione, ad synodum venire deberent 5, 1ὶ Consule Benedi inim XIV. loe . eis. lib. I, e. 5. Quin etiam interdum simplicia quoque beneficia obtinentes ad synodum venire debent, uti ostendit ipse Benedictus, loc. eis. ca θ.

ab ita Regulares , omnesque exempti ab Episeopi iurisdictione venire ad synodum debent , cum habent curam animarum , Conc. I rident. sera. 24, c. 2, δε reform. , eademque lege teneri etiam

Capellanos Religionis Hierosolymitanae decrevit S. Pius U, Conaris. Io , r. 4,paν. 5, p. 49 Bullar. 2 Gregorius XIII, constit. Ia5, . 5, Ioc. cit. p. 456. el Vid. Benedictum XIV, De. eit. lib. 5, c. 4. 4) An etiam Abbates, qui dicuntur num ur Hareosἱr, ad Giscopi synodum venire compellantur, disputat Benedictus IV, Decii. I b. 5, cap. I, β. 16. M Coae. Trident. 0sr. 24, cap. 2, de reform.

β. 44. Habenda sunt haec concilia annis singulis si , quae qus ibi decreta sunt, obstringunt dioecesim universam. Ea cum indicit Episcopus electus, et confirmatus, haud vero Archippiscopus, antequam pallium acceperit sa), neque Ε- piscopus Titularis 5ὶ, neque Vicarius generalis, nisi peculiarem ea de re potestatem ab Episcopo impetraverit ), neque Vicarius capitolaris, nisi post annum ad proxime habita synodo 5ὶ, neque demum Vicarius Apostolicus, non impetrata venia a Summo Pontifice V .

iὶ Concit. Trident. sera. 24, cap. 2, de res matron. a) vid. Benedictum XIV, De. eis. l. 2, c. 5 et 6. Sunt vero quIdam h piscopi, quI a Sede Apostolica pallii usum obtinuerunt, sed eos habere synodum posse, etiam antequam pallium acceperint, ostendit ipse Benedictus, cis. cost. 6.

stolicus est constitutus , non sit expressa sacultas , quae ut pluriemum exprim I solet , habendae synodi I nam si ha'c expressa se rit , dubitandi locus esse non potest, quin et synodum habere liceat. Ceterum si Vicarius Apostolicus sit constitutus, ut rcgat Ecclesiam, quae vacua eit propter Episcopi obitum, aut translatio-Hem, is in cogenda synodo utitur eodem jure, quo vicarius Capitularis. Vidis Ilanedictuin XIV, loc. cit. cap. IO.

. 45. Denique tertia pars juris humani scripti Sanctorum

Patrum Sententiis continetur. Non hae porro sententiae suo Devoti. Toni. I. 5

37쪽

iure Christianos obligant, curii SS. Patres non lato rog le

'gum sint, sed interpret ses tantum, atque doctores. Verumia

amen scitum est, eos fidem probabilem facere, si coni plures; certam vero, Si plerique omnes in eandem sentenoetiam conveniant. Quin etiam Summi Pontifices plures unius, alteriusve Patris sententias injuris corpus retulerunt

atque hae Pontificia auctori late vim legis habent. Appollantur autem Sancti Patres pii illi, doctique viri, qui praesertim usquo ad duodecimum Ecclesia ct saeculum res divinas scriptis illustrarunt ,.quorum opera ad Ecclesia probata Sunt, et magna ex parte ad nos pervenerunt si . 1 Sancti Patres nobis sunt, ut inquit S. Vincentius Lirἰnen

Sis, in commonis. cap. t. 26r, rom. 7, Bibsorb. Rat . eae Lugd. qtii Pu fide et communione Carbolica san te, sapiente , constanIer via

venter , docenter et permanenter, vel mori in C isto Melit , Dolore di p/o cHirro feliciteν me ueνunt. Hi enim, ut inquit S. Aug., lib. 2, conte. Iulian. 'el Jan. cap. Io, io m. I 5, col. 679 et 682, edit. Mauris. Venet. I 768, quia invenerunt Eceles a, tenuerunt; quod didicerunt, docuerunt quod a Patνibur accepe unt, Me sitit tradiade=unt ... et hic post Apostolos Sancta Ecclesia plantatoribus, rigatoribur, ad casoribus, nutrio oribus crevit.

g. 46. Placuit etIam summis Pontificibus in eorpus Iuris Canonici referro leges quasdam ciriles eductas potissimum

ex eodicibus Thoodosiano et Iustinianeo, atque ex capitularibus Regum Francorum i . Verum haec omnia non Suo jure pertinent ad Canonicam Iurisprudesntiam, quae tota propNa est Ecclesiae, sed tantum legem faciunt, quoniam a Romanae Pontificibus sui juris corpore comprehensa, et proposita sunt, ut legis loco essent. i) Capitularia eontinent leges Regum Franeorum, quae hoc nommine appellantur, quoniam eapitulatim sere omnes edicebantur. Proprie leges ipsae eapitula, & singulae capitulorum edictiones ea pitulaνia dieehantur. His capitulis intererant etiam Upiseopi, ide que in iis de rebus quoque Getesiasticis agebatur. Non omnia tamen capitula lagis nomine constituebantur, in quo φrrat Steph nus Balutius. qui de retero haec capitularia magna doctrina . --gnoque studio, ae diligentia collegit. Vide Diatribam do Eeelseriari. v t. innittit. Sc. Romae oditam an. 1 78 ab Hermanno Dominie Christianopulo, se I. 5, β. 58, pag. 46, ubi multa de his ea pit

. laribus praelara observantur.

38쪽

'. Traditio. g. Divina, vel humana. 9. Utrius ie discit mea Io. Consuetudo.

β. 4 . Jus non scriptum traditiono comprehenditur, et

consuetudinΗ . Traditionis nomine intelligimus mandata, quae non scripto, Sed Viva voce populis nunciata sunt, et Ecclesiae observata conshnsu quasi per manus tradita ad nos pervenerunt. Maxima semper in Ecclesia fuit Traditionis auctoritas, et qui eam despiciunt, plectuntur poena anathematis a Concilio Tridentino si . Non enim omne goportuit Ecclesiae res Scripto mandare, satisque fuit, si in pector Sacerdotum Servarentur cum traditione, tum Ecclesiae usu quotidiano. Cujus disciplinae causas viri docti copiose, et diligenter explicarunt sa).

perit tu praeditur. Et paulo post: Non enim iis contonii stimur . quopum Apostolui, ω Evangelium mentionem faceFiant; sed istia quoque cum anIsta rum post Ascimur, utpote qua magutim momen-

gb ipsa Christi, & Apostolorum memoria repetit, quamque Tegie praeter ceteros illustravit Emanuel Sehelestratus peculiari di Fertat One, De Hicipue is a ea-λ

u. 48. Traditio vel divina, vel humana Esl. Divinatu auctorom habet Deum ipsum, humana Ecclssiarum pectores hoc est Apostolos, vel corum Successores Episcopos, quibus placuit nonnulla decernerct voce, et praedicatione si in Iline humana traditio vel Apostolica, vel Eccl6siasti ea appsellatur, prout ab ApoςfoIis; vat ab Episcopis pisciscitur.

39쪽

ιθ Multi sunt, qui Apostolicas traditiones in m re Apostolicardi Divin Apostoricar dividendas putant: illas vocant, quae ab Apostolis, tamquam Ecclesiarum Rectoribus, originem repetunt; has contra, quae a Christo immediate Apostolis, ab his vero Ecelesiae viva voce datae sunt, atque ad nos usque transmissae. Sed haec divisio naturam , atque Originem confundit traditionis cum modo , per quem ea propagatur. Quidquid a Deo procedit divinum est, neque discrimen aliquod inducere potest modus, quo ad nos delatum est, cum eius originem divinam esse con, lat. Quare omnis traditio , quam Apostoli Christi ore, aut Spiritu S. de ante acceptam ad nos transmiserunt ut Christi praecones, & Christi nomine loquentes, divina haberi debet. Ae si aliam traditionum divisionem educere velimus ex modo, quo ea propagatur, etiam traditiones ecclesiasticas Divino- Ecclesiasticar appellabimus, quandoquidem etiam Ecclesia divinas traditiones ad nos transmittit

β. Inter divinas, et humanas traditioncs magnum discrimen est. Nam illae ad catholicum dogma pertinent, vim eamdem habent, quam habent Sacrae Scripturae, obaervandae sunt in Ecclesia universa, quae illas abrogare non potest, quamquam ejus tantum sit interpretari divinas traditiones, easque ab humanis scernere. Quo fit, ut ea so

Ium divina traditio haberi debeat, quae talis Ecclesiae judicio existimatur si . Contra vero humanae traditiones Ecclesiae disciplinam respiciunt, mutantur ab Ecclesia, cum id ejus utilitatis, aut necessitatis ratio pollulat sa); denique etsi interdum universales eSse possint, pleraeque tamen certis continentur regionibus, nequo ad totam Ecclesiam pertinent 5). . . tib Cum unitati Religionis in primis obsit doctrinae christianae incerta fides, hine constituenda nobis est auctoritas aliqua, cui seeernendis traditionibus sine metu erroris adhaerere possimus. uuat auctoritas. uni Ecclesiae data est. Quare omnis traditio, quae huius iudicii caret auctoritate, in pretio haberi non potest, di apposite S. Aug. in eelebri illa de rebaptizandis haereticis controversia, lib. 2, c. 52, contν. Crescon. t. I 2, col. 54 , eis. Venet. I 756:

Non accipio, inquit, quod de baptitandis hae=e: icit is rebismaticis B. Gpriantis tensit, quia hoc Ecclesia non accipit, pro qua B. Θ-pνianur sanguinem fudit. Habet autem Ecclesia quosdam canones ad cognoscendam vim di naturam traditionis, de quibus late disputant scriptores rerum theologicarum. CuIIn quo tamen caute semper Ecclesiam rem omnem egisse doce cinnocentius in ep. 17, num. 9, ad Episcop. Macer col. 855

epist. 25, ad Decent. E se. Eugub. col. 655, apud CoustanIium Disc.

. cD Ita ex gr. non eadem ubique est in pervigiliis Sanctorum

ieiunandi ratio. Sed ecclesiasticae uniuersalis traditionis illustre exemplum est in biduo ante parcha absque dipinorum sacramen-

40쪽

servatam Innocent. I. in epist. a5, n. 7, ad Decem. 'ire. Fugubin. s. Cotirtantium, col. 859, et ap. G alia n. aelar. 5, ea re. I S, aer consecr. ex Eeelesiae institutione ad Apostolorum imitationem educit his verbis: Utique constat, Apostolos bi o et i in mor ore Disse, et pνα- νὰγ metum Iudaeoriam σε occultiare. Ouod utique non Abium eri, in tanimn stor jejunasso sutio memorato, ut rodytis Ecclesias at Ieto biduo sacramenta penitis hon e/υθωνi. Quomodo autem

traditio ab Ecclesia Romana ad alias transire deinceps possit. ει rim ubique obligandi cons uatur, docet ipse Innocentius, in. 2a . . . . si γ I. .' . ' .9. 5o. Consuetudo ius est inductum moribu hominum, Et usu diuturno, quae vini habet i gis, modo honesta sie, laudabilis, ab omnibus diu servata, tacito, aut expresso Pastorum consensu introducta. Et saEpe recedimus a juraescripto, Interdum non recedimus; illam consuetudinem contra jus, et hanc praeter jus appellamus. Utraque consuetudo opus habet frequentia actuum, quibus inducatur i); voluntate ejus. inducendae in illis, qui eam servare debent sa); consensu Legislatoris, qui novum hoc jus observari consentiat n); diuturnitate temporis, quod in consuetudine contra jus esse debet annorum quadraginta, decem vero in consuetudine praeter jus, quod longum tempus injure est ). Cum haec servata sunt, non modo consuetudo legi vim adimit, sed etiam vim tantam habet, ut et re c ntiorI lege non dorogetur, nisi id nomi iratim conscriptum, cautumquct sit 5 . Decreta tamen Concilii Tridentini contraria consuetudine tolli non possunt M. ib Conser Culaeium, obterv. lib. io,c. l, tom. 3, col. 525, essit. --

' Let. 55, f. is legib. Ceterum ius eonsuetudinis vim nullam

habet, si quid populus agat voluntarie, ac sine animo Suscipiendae obligationis ι quemadmodum pii quidam, diuturnique usus j junandi, aut orandi, cum desit voluntas populi, nullam obligationem inducunt.

e p. r, de Conriit. in 6. Quare Tridentini Patres In decretismationis omnes contrarias consuetudines etiam immemorab les expresse abrogare Voluerunt, parique ratione utuntur Legislatores Omnes tum profani, tum ecclesiastici, cum novas Constitutiones emittunt. .