장음표시 사용
81쪽
I. Monaatoria olim orant sin a nsque sibi invicem obnoxia. 2. Hujus rei incommoda. 3. Congregationum monasticarum utilitas comprobata reformations S. Bono- dies Antans sis. 4. Congregationis cluniaconsis sausta initia si extensio. 5. Exemptio univorsas congrogationis cluniaconata concessa et confirmata. 6. Auctoritas si libarias abbatum Clunia natum a B. Urbano papa II aliisqua mania pontificibus saepius confirmaeta et dolansa.
Monasteria de quibus hactenus diximus singularia sere erant neque ullo auctoritatis vinculo inter se unita. Initio scilicet regulas erant diversissimae et plures saepe usitatae in uno monasterio, ita tamen ut potius directionis et exempli quam legis aut necessitatis vim haberent, quum abbatum arbitrium viva regula esset. Praevaluerunt deinde regulae S. Columbani et S. Benedicti. Sed inde tamen nullum imperandi jus acquisitum uni monasterio. neque obsequii praeceptum impositum alteri; sed abbates singuli, quasi reges liberi suorum monachorum erant. Si quod monasterium neminem haberet inter suos monachos qui digno
abbatiali ossicio fungeretur, licebat his eligere aut postulare monachum alterius asceterii, qui sibi abbatis titulo praeesset: qui si cum abbatis sui venia consensisset, liber fiebat a priori collegio et adscriptus posteriori, quasi illic primum vitam monasticam professus esset. Quocirca neque hoc titulo unum monastorium obnoxium fiebat alteri. Censebatur tamen unus ordo monasticus propter unitatem professionis religiosas, nequaquam
quia ei generalis praepositus aut aliud quodcumque generato
gubernium praesideret; quemadmodum et nunc unus ordo exsistit diaconorum, unus Ordo presbyterorum, unus ordo episcoporum et similium, propter conditionis unitatem, non autem ratione obedientiae.
82쪽
2 Sed hoe indominoduni erat quod nihil sere extrinsecus erat, quo disciplina regularis integra servaretur ; ita ut, si abbas aut vitio animi aut senuctutis pondere deficeret et monachorum sanctitas abbatis defcctum non suppleret, res non possent non di
labi. Iam pridem utique intellectum erat quantum praesidii esset in visitatione abbatis cuiusdam praecipui, ut videre est in Vitis Ss. Antonii, Hilarionis, Pachomii, guthymii, Sabae aliorumque,
quibus ustiatum erat discipulos suos, longe lateque sparsos et di Versa habitantes monasteria cellasve vicinas, lauras, mandras aliisve nominibus dictas, quotannis sere invisere, alios excitantes, alios corripientes, universos ad sanctimoniam et severitatem vitae adhortantes. Sed hoc institutum, quum potius paternitate spirituali quam certa lege niteretur, perenne non erat et sere cum abbatum vita cessabat. Neque susticiens erat remedium a conciliis Africanis praescriptum, quo litigia, siquis monasterii abbas finire non posset, aut si ipse correptione dignus videretur ad judicium aliquot vicinorum abbatum quemadmodum et causae episcopales ad vicinos episcoposὶ deserebantur. Si enim judicialis forma a societate civili iurgia arcere possit, neutiquam eamdem Vim in societate domestica habet. Quapropter, quum Vita monastica propior sit societati domesticae quam civili, frustra exspectes ab actionibus forensibus disciplinae integritatem aut restitutionem. Hae quidem utiles aliquando sunt et idcirco nequaquam negligendae ; plerumque tamen impares et infirmae ; ita ut passim in
monasteriorum regimine auctoritas palerna plus valere cen8
tur quam judiciariae rationes. 3. Unde lactum est ut, quotiescumque disciplina religiosa restituta suit, praesidium petitum sit ab institutione quadam quae
utramque in se utilitatem contineret aliaque ministraret subsidia Milicet a monasteriorum gub uno capite congregatione. Hoc imprimis tentatum est anno 84 , quum synodus Aquisgranensis, cujuS Opera quum canonicorum tum monachorum res ad meliorem conditionem reductae sunt, cura et auctoritate Ludovici Pii imperatoris celebrata est. Tum enim, ut secundum Ardonem
monachum tradit Mabillonius 4 , a Ludovico S. Benedictus,
Ili Ex Vita S. Bsnedicti Anianensis, num. 63, tom. 2, pag. 435. v. Mabillonium, Annal. Banod. lib. 28,
83쪽
Αnianensis abbas, qui jam ante habebat sub suo regimine monasteria duodecim siὶ cunctis reoni sui coenobiis praefectus est, ut, sicut Aquitaniam et Gothiam, ita Francos salutifero imbueret
Memplo, adeoque ut harum partium monasteria, quae a regulari norma defecerant, ad pristinum statum revocaret. Ut autem, quemadmodum una omnium erat professio, iisdem etiam esset salubris una conmuteturio, mnedictus jussu imperatoris, constra-istatis cunctorum coenobiorum patribus una cum plurimis monachis, multos cum illis resedit dies, restulam eae integro discuatiens, obscura dilucidans, disia solvens: sicque veteres ostulit errores, priscosque ritus avitast disciplinas restituit: atque eae eis CAPITULARE INSTi TUTUM, id est statuta synodo Aquisyranensi probata, imperatori consirmanda porreetit, ut in Omnibus rest- ni sui monasteriis ea observari juberet. Id vero lubens secutus est imperator, missis per singula monasteria inspectoribus, qui eam cunctis formam traderent et qui traditam observari curarent. Perfectum itaque propassatumque est opus, divina m tulante misericordia, et una ubique generaliter observata est r stula, ac demum universa monasteria ita ad tormam unitatis
redacta sunt, quasi M uno magistro et uno in loco informarentur : adeo uniformis in cibo et potu, in vistitiis et psalmodia, cauterisque relissionis omotis vivendi ratio instituta est. Eorum omnium duae, caput et veluti anima erat Benedictus, cui Omnia, tamquam 9merati praeposito monasteria obtemperabant. Atque
in his peragendis ab episcoporum jurisdictione liber erat S.
Benedictus, utpote auctoritatem suam ab imperatore cum consensu synodi nationalis Aquisgranensis habens. . Sed, quae miseria temporum fuit, non multo post imperium Francorum et per principum socordiam et per Normannorum invasiones ita luxatum est ut res spirituales aeque ac temporales omnino di fluxerint; unde saeculo ix atque etiam deinceps monasteria pleraque incredibilia sere acceperunt detrimenta, periitque omne congregationis monasticae vinculum. Sed anno 9 0 novum institutum est coenobium, Cluniacense videlicet, quod per plura saecula seminarium quasi fuit sancio-
. ill Indonsium do S. Benedi ei moris nod. lib. 29, cap. 9, tom. 2, pag. 46I. epistola, ap. Mabillonium, Annalsa Bo-
84쪽
rum virorum, quorum alii fulserumt in coenobiis, alii in episcopali dignitate, alii in ipsa S. Petri cathedra. Quum itaque, ut loquitur Araldus, Carnotensis episcopus ηὶ, tamquam florens
horitidus suavissimo liliorum atque rosarum odore perflaretur, alia complura monasteria, in quibus spiritus Dei oppressus potiusquam exstinctus erat, ad participandam tantam gratiam paulatim anhelare coeperunt. Primum concessum anno 934 a Ioanne xi, qui logitimus in Galliis Romanus pontifex habebatur, ut eo se recipere possent aliorum coenobiorum monachi, donec haec ad meliorem disciplinam revocarentur, quin etiam ut, si coenobium aliquod voluntate illorum, ad quorum dispositionem pertinere videtur, in sua ditione ad meliorandum suscipere consenserint uel uniacenses, pontificiamJ licentiam eae hoc haberent. Quantus autem exinde monasteriorum et cellarum numeruS Venerit sub potestatem abbatis Cluniacensis non facile dictu est. Martinus Marrier in Bibliotheca Cluniacensi, quam Andreas Quercelanus disposuit notisque illustravit, nongenta circiter re-ensuit; sed multum abest ut colligero potuerit nomina omnia. 5 Ab exordio liberum fuerat Cluniacum ab auctoritate episcopi dioecesani, subjectumque soli Romanae ecclesiae, cui per singula quinquennia decem solidi ad luminiaria Apostolorum persolverentur δὶ . Quoties autem nova ei tribuebantur aut villae,
aut cellae, aut monasteria, toties lut in Bullario Cluniacensi vi dere estj adibant sanctissimi abbates sedem apostolicam, ut illa quoque sub ejus protectionem reciperentur. Sed gre pius exemptiones illae impetitae et a Romanis pontificibus defensae fuerant. Quo vero illis jurgiis finis si fieri potuisset j imponeretur, roga vit S. Odito abbas S. Henricum imperatorem ut preces ejus Suis conjungeret quo facilius a Ioanne papa XIX obtineretur solemnis et universa omnium Cluniacensium monasteriorum et libertatis confirmatio. Admisit has preces pontifex ediditque diploma quod sequitur ): Ioannes episcopua, servus servorum Dei, dilectissimo filio Odiloni abbati monasterii, quod dicitur Cluniacum, in
85쪽
honore beatorum apostolorum Petri et Pauli consecratum, in Comitatu Matisconensi situm, et per te cunctis successoribus tuis obatibus in perpetuum. Cum omnium Metium petitionibus et necessitatibus subvenire debeat apostolicae charitatis oratia, mulld mastis his est impertiencta ejus beneflcii clementia, quos sinoulariis r proprios et specialiter silios se staudet habere sancta
Romana Mater Ecclesia, et suae utilitatis gratia, et praecedemtium patrum authoritate Uressis, quorum etiam desideriis ει votis eo plenius parere debet auctoritatis apostolicast subli. mitas, quo certius constat eos nonnisi illa desiderare et e stere, quae sunt ad honestatem sanctae pietatis, et utilitatem verastretistionis. Et quoties in sum necessitatis commodis nostrum as sensum, et solitast apostolicae auctoritatis audiverint humiliter requirere praesidium, ultro benionitatis intuitu nos convenit subvenire, et riis pro intestra securitate solidare, ut em hoc nobis quoque potissimum praEmium a conditore omnium Deo in sydereis arcibus contribuatur. Et ideo quia postulastis a nobis tu praefatum monasterium apostolicae auctoritatis Serie muniremus, et omnia ejus pertinentia perenni jure ibidem inuiolabiliter permanenda consirmaremus, et absque omni justo seu ditione cujuscumque personae constabilire nostri privilegii pastina studeremus. Propterea tuis fleaeus precibus, ob intervenitim Domni inviotissimi et pii Henrici imperatoris austusti, ejussius rem ἱ-dium animae per hujus nostrae auctoritatis privilegium statuentes decernimus, ut cuncta loca et monasteria ad praedictum
Cluniense Coenobium pertinentia, quae ab aliquibus sidetissimis christianis, restibus, episcopis, dueibus seu principibus eidem
loco sunι concessa, et ab Antecessoribus tuis abbatibus adquisita, Bemone videIicet, Odone, Emardo, et beatae recordationis sancto Maycio prae cessore tuo, vel quaecumque ad eum miscum pertinare vidonMur, absque ullius contradictione, cum mayna securitata quietus debeas possidere, et per te universi Successores tui in perpetuum. Necnon sub divini iudicii pro ἀ- stations et conssmatione, et anathematis interdictione corroborantes decernimus, ut nudius episcopus, seu quilibet sacerdotum in eodem venerabili coenobio pro aliqua ordinatione, sive com&Cratione ecclesiae, presbyterorum, aut diaconorum, missarumstus celebratione, nisi ab abbate ejusdem loci invitatus fuerit, venire ad astendum praestimat; sed liceat monachis ipsius loci cui-
86쪽
cumque voluerint ordinationis gradum suscipere, ubicunque libi tuisque successoribus placuerit. Interdicimus autem subsimili anathematis promulgatione, ut isdem locus sub nullius minuscramque episcopi, vel sacerdotis deprimatur interdictionis titulo, seu eoecommunicationis vel anathematis vinculo. Non enim salitur sanctae Sedis apostolicae authoritas, ut ullitia cujuscunqua ipersonae obligatione proscindatur a se cuilibet concessa liberalis libertas: neque ipsius loci fratres ubicunque positi, ciniscunque Viscopi maledictionis vel sincommunicationis vinculo teneantur tricli. Inhonestum enim nobis videtur ut sine nostro judicio, a quoquam anathematizetur S. Sedis apostolicae ηlius, veluti cujuscumque subjectae ecclesiae discipulus. Si qua vero competens. ratio adversus eos quemquam moverit, et hoc aliter determinari
vel desiniri nequiverit, iudicium apostolicum, quod nulli praejudicium praetendere patitur, super hoc patienter praestoletur et humiliter requiratur. Decernimus etiam, et illius, crajus vico quamvis indione fungimur, auctoritate Sancimus, ut isdem locus omnibus ad se ob salutem confugientibus, Sit misericordiae sinus, sit totius pietatis et salutis portus. Obtineat in eo locum justus, nec repellatur poenitere volens iniquus. Praebeatur innocentibus charitas mutum fraternitatis, nec nestetur omensis spes salutis et indulgentia pietatis. Et si aliquis cujuscunque oblissatus anathemate eumdem locum e stierit, Sive pro Corporis Sepultura, seu alterius sum utilitatis et salutis stratia, minime a venia et optata misericordia emcludatur, sed Oleo medicamenti salutaris iovendus benioniter collistatur. Quia et justum Sic est, ut in domo pie. tatis et justo praebeatur dilectio sanctae fraternitatis, et ad veniam confugienti peccatori non nestetur medicammtum induissentias et salutis Sit autem omnibus ibi adoemientibus causa salutis hio et in perpetuum divinae miserationis et pietatis refugium, et
apostolicast benedictionis et absolutionrs praesidium. Decernimus Praeterea et omnino constituimus, ut praedictι laci obeunte abbato non ibi alius cujuscunque personae violentia constituatur ordinandus, sed ab ipsa constrestatione loci secundum timorem Dei
et institutionem Moislatoris Benedicti, pater qui sibi praeeras debeat eligatur, atque ad eum ordinandum qualiscunque illis
pla erit udvocetur episcopus. Quascunque Nero terras nunc imnes, et quas tu tuique successores adquirere potueritis, in perpe-
87쪽
tuum possidendas concedimus vobis. Si quis autem temerario ausu squod fieri non credimus) comtra hujus nostrae apostolica eonfirmationis seriem venire auut assere tentaverit, sciat se Domini nostri, et apostolorum principis Petri ana hematis vincula innodandum, et cum diabola ejusque atrocissimis pompis, atque cum Iuda traditore Domini et Salvatoris nostri Iesu Christi in aeternum Onem concremandum, simulque in voraginem tartareumque chaos demersum cum impiis defliciendum. Qui vero Gios et observator hujus nostri privilegii mitterit, benedictionis oratiam et vitam aeternam a Domino ConSequatur, etc. Amen.
s. Qui post Ioannem XIX occuparunt S. Petri sedem, rogatu aliorum imperatorum et principum renovarunt idem diploma, plerumque multo expressius. Qua auctoritate laeti Cluniacensos abbates visitabant subdita sibi monasteria, emendabant mores et consuetudines, ipsique censebantur omnium coenobiorum abbates, ut in iisdem non minor sibi esset auctoritas quam Cluniaci. Verumtamen, quum necesse esset illic quoque institui superiores. instituebant quos voluissent abbates aut potius proabbates seu coabbates. Paulatim tamen intellectum est communitato nominis obscurari auctoritatem abbatum Cluniacensium; quapropter videbatur hujus archiasceterii monachis monasteria o noxia, quantacumque esSent, in cellas aut prioratus redigere, quibus non abbas praeesset, sed prior. Quod aliquandiu praevaluit. Sed quum tantum esset abbatum Cluniacensium imperium, fieri non poterat ut recte suo munere langerentur, Si episcopi singularum dioecesium, in quibus monasteria gubernanda eis essent, intercederent; quam ob causam tanto magis necessarium erat ut hi a Romano pontifice cohiberentur, quod ne ipsius quidem Cluniacensis monasterii libertas, tam antiqua et tot apostolicas sedis decretis confirmata, ab episcoporum Matisconensium usurpationΘSecura erat. Beatus itaque Urbanus papa II anno 4088 novum
diploma edidit ηὶ, quo non solum quidquid libertatis, qui uis
immunitatis, , quidquid auctoritatis Romani pontifices abbati otCluniacensi monasterio concesserant confirmaVit, sed expresso decrevit atque stabilivit RE udis haec ejus sunt Verba) sLTRA LEGATlis Romani antistitis, vices in vestris scilicet transalpinisὶ
l) Bussarium cluniaconas, pag. 23.
88쪽
asDicARE salvo canonico illo jure dandi nempe chrisma et alia episcopalia), quod in eis hactenus habuerunt; siquid autem causae in eos habuerint, te tuosque successores appellent; quod si per vos sic alloquitur S. Hugonem, abbatem Cluniacensem, inlis nequiverit definiri, ad sedem apostolicam referatur , ejus
solius vel legati ejus judicio definienda. Anno autem 4095 ad S. Hugonem novum iterum diploma dedit idem beatus pontifex: in quo post recensita innumera monasteria quae Cluniacensis juris erant, sic pergit ): Haec omnia, vel quae in futurum Domino adjuvanis poteritis adipisci, tibi
tuisquw suvicessoribus ita serpetuo regenda, disponenda M possidenda sirmamus; ut nemini umquam liceat eorum aliquid acoenobii Cluniacensis unitate subtrahere. Porro, sicut a beatae memoriae papa Gressorio suIIJ in Romana synodo et a nobis nuper in Placentina statutum est, praesenti privilegii auctoritate decemnimus; ut nulli sit archiepiscopo, nudii episcopo, nulli apostolicae sedis testato facultas sine certo Romani ponitimis praecepto adversum vos aut vestrum coenobium emommunicaesionis aut inter-αictionis proferre sententiam, nequae vestra vobis invitis judicia ventilare. Ineunte vero anno 1099 renovavit omnia jam pridem
consessa privilegia, 2ὶ, et imprimis sub divini iudicii promtidoa
tione et consimatione et anathematis interdictione corroborans cremit ut nullus episcopus, seu quilibet saUerdotum in eodem venerabili coenobio, nequae omnino in aliquo loco huic subdito, pro adigua ordinations seu consecratione altaris vel ecclesiae, presbyterorum vel diaconorum, missarumque celebratione nisi ab abbate inus coenobii vel prioribus, eidem coenobio subditis, invitatus fuerit, venire ad assendum praesumeret; sed ut liceret monachis
congregationis Cluniacensis), ubicumgus positis, cujuscumque voluerint ordinationis oradum suscipere, Micumquae S. Hugoni ejusque successoribus placuerit. Interdicimus autem, sic pergit
89쪽
B. Urbanus, sub simul anath matis promulgations, in negetis Cluniacum, neque loca ad id pertinentia ubicumque episcopi veι sacerdotis deprimantur interdictionis titulo, seu eoecommunica tionis vinculo vel anathematis: non enim patitur sanctae sinis apostoli ae authoritas ut illius cujuscumque personae obligatione proscindatum a se cuilibet concessa tabertatis potestas.
Centies renovarunt aut ampliarunt qui postea S. Petri thronum occuparunt privilegium libertatis Cluniacensium monasteriorum, ut quotusquisque ex Cluniacensi bullario colligere potest. Id aggressi sunt saepius episcopi; sed continuo represserunt haec conamina Romani pontifices, atque ipsi Cluniacenses sanctissimi abbates acriter conditionem suam vindicarunt, probe sibi conscii congregationem monasticam virilem, quae scilicet considi ex multis dissilisque monasteriis sub uno capite, sive abbas sive capitulum generale sit, ruinae proximam esse si suprema auctoritas libera non sit ab interventu tot episcoporum quin sere sunt monasteria.
90쪽
I. congregationum monasticarum, saeculo XI exortarum, utilitas. 2. Necessitas earum libertati a. 3. Origo oomptionis congrogationia cistoreiensis. 4. S. Bornardus culpabat mesina Oxomptionea. 5. Vorumtamon pro momodo extincti schismatis Pstri Leonis patiit ab Inn contio II confirmationam si Oxtensionem libsrtatis cisteretensium. 6. Episcoporum culpa libertas Cistoreis tum fit paulatim plena. T. Similitor omnos alim congrogationes regularas fiunt liborae. R. Quanta auctoritas sandatorum et Romanorum pontificum hanc libertatam ambientium aut concedontium. s. S. Franciscus Assisias contrarius non fuit oxsmptioni eongreg&tionum P mlarium, sod singularibus privilogiis ; et quidam jure morito. 10. Boni opiseopi fors numquam advorsati sunt eaomptioni congregationum mingularium.
Quum ex Cluniacensis congregationis regimine tanta proficiscerentur bona ut satis ea extollere non posse viderentur Romani pontifices aliique sanctissimi viri, saeculo Xl coeptae sunt alias complures institui ad illius exemplum congregationes, quarum utique laus in ecclesia Dei minima non suit. Audiatur de his Habillonius in vestibulo illius saeculi: Hactenus, inquit si , unum sancti M-nedicti ordinem eaehibuimus, necdum in varias partes divisum, sed eodem habitu et eodem fere vivendi oenera uniformem; Marinoem ab saecula XI, quod modo instredimur, eumdem in varias constrestationes, veluti diversos in ordines, distinctum visuri sumus, diversis ritibus, diversoque habitu a se invicem disparatos. Alia quippe disciplina fuit, aliusque modus et habitus --udulensium, Romualdo auctore; alius Vallumbrosanorum sub Joanna sua Gerto; alius Cariusiensium atque GD andimonio. sium, quorum institutores sanctissimi, Bruno et Stephanus, B