장음표시 사용
131쪽
talia de eo reperta esse , qualia nec de scelerato quocumque laico crederentur i, in constat Graecos setanones ipsi S. Gregorio supposui IIb , de quibus Salictus Pontifex commonete ad ictus est Eusebium Thettaliae Epit copiam: ne forte ex impetitia & nequitia illius Pseudo in ollachi , aliquid suo nomine vulgatum esset . quod fideles inficeret, & in fidei damnum redundaret. Negat vero S. Gregorius, se Graece sciuit Ie, aut aliquod opus aliquando Graece conscripsisse. Itaque flagitiosus ille Monachus suum foetum tanto Pontifici nequiter supposuerat. Nouum genus nequitiae in supponendo alteri suomet opere, prodidit nebulo , mihi de nomine ae cognomine notus , erga Magistium Iurilpei itum, in Dolana Academia Prosessorem. Consulto premo utriusque nomina , sed Professis rem fingamus Caium dictum , discipuliim vero Tιtitiis. Erat itaque Titius, cum in Dolanx Academia Iura praelegentem audiret Caium , quod Plerique ex eo genere solent, qui in Academiis nihil minus prastant , quam quod veri erant praestituri. Praeterea vero itiuenis erat turbido ingenio , & factiostis; tumultuosa agendi, uiuendique ratione , faces inferebat quocumque se verteret , Sc omnia sessioque miscebat. Non serens ultra liuiusmodi Auditorem Caius, per quos intererat, ablegari curat Titium , & a publica audientia extorrem fieri. Non ferens scholasticum illud exilium Titius, genus ultionis
excogitat, quo Cato cordolium , dc apud exteros ubi notus neuter crat, infamiam crearet: librum scribit omnibus ineptiis sartum, & insulsisimis plenum talibus , quorum autorem sacit Caium. Collectio videbatur dicto tum , & f ctorum Caij, eiusque apophthegmatum, & acroamatum, qualem de dictis de factis Socratis coneliinauit Xenophon, de de dictis, Sc factis Alphon sii, AEneas Sylvius; alii uemue alio tum factis, similes celogas contexuere, sed suo nomine : cum Titius nullo apposito Autoris vel ementiti non inriuideri vellet ne se iis strophae lectoribtis , Caium eam collectionem suorum dictorum atque factorum , evulgalle. Quid hac nequitia dolosius 3 inian tam contemptionem super Magistrum effuderit nequam Auditor , & quantis ille stannis , principio patuerit apud ignaros malignitatis Titi j , mitto dicere. 181. Re lucitur ad hoc stipposititimi caput , fraus Monachi, nisi percalumniam grauatus fucrit , ut aliquorum suspicio tulit, apud Plii lippum Bonar Spei Abbatem lib. de contin. Clim cori cap. io 3. Disputans ergo cum Clerim Monaclius,
de monast ci, de clericalis status praecellentia, agens Notarium in ea disputatione , id est, eam excipiens, ac scribens,& pro suo arbitratu, quae vellecdicta , Clerico allingens , se denique victum satentem Clericum inducens, belle delusit Clericum Item reducitur ad lis ne suppositionis modum , suppositio literatum tanquam ex alicuius nomine, cum ipse reuera nihil tale scribat. S. Bernardus de seri petis a N :eolao quodam falsis literis sub ipsius S. Ber-
nardi nomine , grauem edit querelam ekiii. 298.
Alid quὶm ad proxime tactum stippolitionii in caput, pertinet, quae de qualia Calliodor as , Theodorici nomine ultro orae notarit. Q hiod enim esset ei a se Cretis, militis mirum debet occurrore, tam multa Regis illius nomine a Cassiodoro scripta. Bleseia sis quoque , egregiam ad Iconi j Sol danum paraenesim, no mine Alexandri Papae, prodire voluit.
132쪽
' De libri suppositione facta a tertio per hasta
Ad hune suppostioliis imodum tres personas coneurrere necesse est , nam neqtie autor ipse verus potest suorum foetuuin obliuisci, eosque per errorem
alteri tribuere. Neque item autor falsus , qui sibi per probrosum furtum opus alterius supponit, hallucinari potest , existimando partum suum esse, qui reuera est alterius, qui sunt duo modi, quibus suppositio libri , duorum duntaxat opera perficitur. Hic ergo tres interueniunt, estque haec suppositionis ratio creberrima , praesertim quoad opera SS. Patrum , & antiquorum Doctorum , quorum pleraque aliis amoribus perperam sunt adscripta , alia ipsis Patribus, vel antiquis Doctoribus , perperam tributa.ZOrtum id quandoque ex similitudine nominum , ut infra videbimus,de Hugone Victorino, & Hugone de Folieto : itemque de Thoma Angelico Doctore, & Thoma Anglico. Alias ex eo quod seliinans librarius , librum praenotans sola initiali litera nominis veri autoris, occasionem errato dederit. Sic enim saepe aduertimus , v
ria S. Anselmi opera , nunc S. Ambrotio, nunc S. Augustino tributa, eo quM in manuscriptis , libri ii: tium ita haberct,1 Manubile Sanim e q. Episcopi ; Ii cidens in sic praenotatum librum improuidus librarius , cui minus compertus erat S. Anselmus , pro Anselmo Augiιmnum I 3c deinceps praenotauit librum , Manuale S. Augustini Episcopi. De orationibus praeparatoriis ad Missam eiusdem S. Anselmi, idem esto iudicium , sunt enim tributae S. Ambrosio ; quia in MS. Cod. Carthusae Parisiensis, e quo sunt erutae , habebatur, Orationes Sancti Gq. Episcopi, & qui eas exscripserunt, Sanctum A. censuerunteile S. Ambrosium. Similia multa , infra occurrent. Plerumque praetermissus, librario anteriore libri titulus, vel autoris nomen, alias autoris nomen suum prementis humilitas, occasionem hallucinationi dederunt. Nauauit, quoad Patres , & sacros Scriptores , diligentem hae in parte operam Cardinalis Bel tarminus i quia tamen in c. ampo propeiinfinito , de uberrima omnino messe, nonnullae spicae eius diligentiam efiigerunt, iuuat aliqua praeterea exempla, huiusmodi circa sacros libros hallucinationum , & exortarum inde suppositionum, quae ipsi deprehendimus, non omittere, ordine clementorum seruato. Neque vero dubito, quin aliqui ex libris in hoc syllabo annotandis, potuerint fortassis aliter , qu m per terti, hallucinationem, supponi autoribus quibus tribuuntur: tamen in re incerta, placuit dolum non praesumere. Porrό non modδ'operum, quae reipsa suerint supposita, exempla annotabo, sed etiam e rum, quae aliqui minus recte censuerunt cuipiam fuisse supposita, subiuncta raestione cur eis non videatur subscribendum.
Alberto Magno suppositum est sub nomine Marialis ab eo conscripti, opus chardi a S. Laurentio de B. virgine,ut monui in Diptychis Marianis. Egidius 183
133쪽
Mn librisappositisv configendi.
Agidius Romanus, Columna Ord. Eremitarum s. Augustini, postea AGchiepiscopiis Bituricensis, omnino multa scripsit: sed nomine eius vulgatum Correctorium corrupimi' dottirinae S. Tromae, loan. Picus i. Apolor. N Leander bb. . de viris Eltistri Praed. pag. 138. tribuunt Ioanni Parisensi Ord P. aedic. AEgi dij aequali. Sed cum addat Leander , Ricbardum quoque Clapoel Anglum , kripsiste eodem argumento, & titulo librum , quidni AEgidius quoque ea de re scribere , & vindex pro magistro 'exsurgere potuerit 3 Multo ampliorem plagam AEgidio Romano inflixit, qui omnia eius opera supposuit AEgidio Corboliensi , Medico Gallo , eximie laudato ab AEgidio Parisiensibb. s. Carolini, quem scripsit ad instructionem illustris pueri Ludovici, filij Philippi Augusti. Falsi enim sunt, Platus lib. r. cap. 3 2. qui eius opera tribuit S. AEgidio, itemque Trithemius, de Gesnerus in suis Scriptorum indicibus,&ex eorum fide Titaquellus lib. de nobilit. cap 3 r. ac Schenckius in Biblioth. I f dira , cini , idium illum Coiboliensiem , Graecis, & Benedi-chinis accensuerunt, iure reiecti , Gabriele Naudeo in Panegyrico fholae Aso-ctica Paris pag. 36. Caeterum quantus quantus fuerit hic AEgidius Corbqliensis, indignum tamen est , eius scriptiones esse arbitrari, quae nomine Agidi j Romani circumseruntur. Quid enim Medico ad tot aegidij Romani lucubrationes Theologicas 3 Agobardi Lugdunensis nomine, tractatum de comparatione viri sique Re iminis Ecclesiantici 2 politici, emiserunt Papyrius Maubnus , & Melchior Gol-dastus , sed per non leuem hallucinationem. Nam tractatus eo nomine inscriptus Agobardo , est aceruus trium tractationum sub uno illo titulo male consarcinatarum ; nimirum, O inotae AHarui .id Ludovicum Imperator an ; epistola Gregory I V. increpatoriae ad FPisopos Gallicanos atque Genauams ; 2 ration is confusionis in o Ludovici Imper muris. Prima tractatio incipit ab illis verbis, tabel ve int pri dentissima ; de desinit in illis , faciat Apos3olicis meritu. Secunda
tractatio, s in qua sola agitur de praelatione Ecclesiasticae nraiestitis, de spiritualis tegiminis, supra regimen Politicum. 5 maiestatem Imperialem i. o ditur ab illis verbis , Romano Pontifici seribentes, 3c finit in illis verbis , eadem iam arisne su L, Tertiae initium ducitur a verbis illis : e cludite hac omnρο gevire, es protenditur ad stiem v ue tractatus, ubi illa verba leguntur, ipse dixit, stifasta sentit. Hae duae sartes tractatus praedicti , longiores multo sunt singulae, quam prima , quae sola est Agobardi, in qua comparatio utriusque Ugiminis, quae titulo totius tractatus praesertur, ne attingitur quidem. Itaque admo dum indiligenter, aceruus ille tractationum, Agobardo isuppositus est , pr sertim sub eo titulo , qui nihil ad Agobardum.1 Notauit incuriam Mallani j diligenter , & qua est iudici j acritudine , omnia praedicta accurate secreuit vir doctissimus Petrus de Marca lib. . de concordia sacerdoti ct impers,
Alcvino , svi refert Christophorus Madridius Γλ defreq. commvn. cap. 3. multi doctissimi viri stippositerunt librum. de Ecclesiasticis dogmatibus, quem Gregorius Ariminensis ex rubricis antiquis , t ut ait , ) adscrisit Diuo Augustino: sed liber ille neque Augustini , neque Alcuini est , at
Amalarius oeupensis Antistes. Huic passim sepetonitur libris aemu ni M
134쪽
Non esse tamen hunc Amalarium libri illius verum patentem sed alium Amalarium non nisi Diaconum, Episcopo aetate supparem , qui iussu Ludovici Imperatoris orus illud contexuerit, annotat Sirmondus ad Ennodij opusculun ieceret benediltione.
S. Ambroso suppositam esse posteriorem pro Davide Apologiam , contendit Nicolaus Faber opusculo ultimo, quod est ad Frontonem Ducaeum. Et idem habet Bellai minus L de scriptor. in Ambrosior qui argumentum ducit ex stylidiuersitate , 5c ex eo quod alia extet apud cundem Ambrosium pro Davide Apologia. Sed maxime ex eo quod Autor posterioris Apologiae , negat Davidis cum Bersabea adulterium, sui isse vetum adulterium , illudque ceni eat ali gorice interpretandum, qliod S. Ambrosus nunquam diceret. Hinc Nicolaus Faber colligit id opus elle alicuius Origenistariam omnia ad allegorias vertentium : & miratur in editione Romana expunistas esse ex cap. s. aliquot lineas. quibus ea probrositas indigne Ainbrosio affricabatur, quamuis non sint erasa ex cap. 1 i. illa idem serentia. In illo inuidioso David adulterio inueniri non solum quδd non reprehendatur, sed etiam quod laudetur. J Hinc tamen minus perspicue habetur quod hi Autores intendunt de luppolita S. Ambrosio ea lucubratione. Nun stylus haud abhorret a S. Ambrosio, inad plerique modi loquendi S. Ambrosio familiares , hic pasIim occurrunt. Quod autem alia extet eiusdem tituli lucubratio , non urget. Nam haec posterior Apologia, est commentarius in titulum Psal .so. & in ipsum Psalmum. Prior autem Apologia est eo nexu si lata. Quod autem adulterium Dauidis in posteriore Apologia di--catur abdere mysteria Christiana, non pertinet ad laudationem adulterii. Abiit; in sed ad utilem allegoriam , qualem alij quoque Patres factis quibusdarii
turpibus substrauerunt. Videndi S. Augustinus 2r .rcontra Faustum cap. 83. S. Gregstr. morat. cap. a. i. Beda lib. 2. in Sumuele cap. s. st quast. 6. ex variis Bernardus fran. 1. de Domin. i fra est tuam Epiphaniae , qui ait hanc cile tenebrosam aquam in nubibus aeris. Rupemas L .f. in Genes cap. q. Bleiensis in& ex recentioribus Sanctiis meae a nimi. IS. qui satetur S. Hieronymum aliquando aliud sensiisse; .nirum in cap. I. Estiae , CT in cap. i 2. Ezech. iuc. p. i . Oseae. Sed notat mutas te postea sententiam epist. i; i. ad Ros istis. Multo minus est operie in retinendo libro altero de interpesia
tione Dauid , quem aeque S. Ambrosio suppositum asserit Bellarminus. Sed quae a 3dueit . debilia videntur , .ri attesidemi liquebit. Itaque foetus illos esse S. Ambrosj genuinus , nec illi suit se suppositos, verisimilitis censeo. Eidem S. Ambrosio suppostos este libros duos de poenitentia, visus est conscre Petrus Soto in Saces d. iit. de hec itate Cous pinnis ei que leti sum tibii alio firmiore arpimenio di pellit Bellarminus, quam quod ipse Autor, se Ambrosiuin subindicet, communiter ei tribuantur . Versim extra dubium plane es le debet, libros illos vere esse S. Ambros ij. Nam
.s. Augustinus 6b. i. c tra Deli. . m i longe ab initio, locum profert ex io percs. Arubrosii contra Nouatianos, qui legitur lib. I. deformi. cap. 2. Disputat autem in hoc opere S. Ambrosius contra Nouatiano ... Et ipse S. Ambrositis in P I. 37. horum librorum tuorum aperte meminit, De pirnitentia , sinquit, induc s iam dudum scripsi libelli)s. Quare extra dubium esse debet, ut dixi, libi libros non esse Ambrosio suppositόs Quae autem,ut Ambrosio eos eripiat, Q οῦ opeouit
135쪽
opponit Soto, sum plane leuia; ait enim, aluorein illorum librorum, loca alii lina scripturae torquere, de peruet tere sensum , ut cum minas sobrie , de exterius tantum lapsis, postea reuersis ad cor , ait, quod Diabolas poterit de eis dicere , populus hic labiis me honorat, cor autem eorum longὸ est a i , & cdmobseruat, Christum dicere , Omnis eri i me confitebitur, confitebor en ego eum. Nea. similiter dicit, Omnis cresti me negat erit, ni abo ei m ; sed itide finite tantum pro-nmaciat, qui negauerit, a se qaoque negandum. Subiicit soto, importunam es Ie eiusdein autoris verbositatem , sui accusationem valde insulsiana,Ambrosique grauitate indignam, ab eo praetexi, cap. 8. ubi agendum essesbi leniter cum poenitentibus, confirmat, ex eo quod & ipse peccator sueri r. Itaque Soto, ne cogatur , haec, ut ait, in tam indigna ex Ambrosio suscipere, mauult illi totum opus abrogare. Ego tamcn quae sint illa tam indigna, noti video. Nam tueri causam lapsorum qui postea surrexerunt, non est in insis sobrie factum, sed omninδ catholicὰ ac sapienter. Eo autem accommodare verba alio sensu prolata, vitiosum non est , eum tales accommodationes sint Patribus omnibus ,& indubitato Ambroso freqtientissimae..Recogitare aurem infirmitates suas,& inde excitari ad compatiendunt infima is, non video quid insulsum , aut Ambrosio indignum contineat. Quare dubitare non
possium, quin opus illud sit S. Ambrosij , & eaput illud 8. libri secunditam explicatu , ac diserte hoc tradit , ut nulli id ambiguum cile pa
Commentarios in Paulum Ambrosio tributos , esse Hilari j Diaconi, q0em
S. Hieronymus ob Luciferanisnum , vocavit Orbis Deucalion)m , notavit iam pridem vir eruditus in recognitio e Loiian. operum D. August ini ad Lb. . contra duab epista. u Pelag. p 4. Non esse in ine opus illud S. Ambro iij, multis coniectutis euincit Franciscus Turrianus tib e. contra let T. p. i'. &alij, quos adducit Cornelius a Lapide in Prol menis Pati tim, agens de interpretibus epistolarum eius. Error qu od muli est non fit ad imaginem Dei, traditur ab hoc Autore t . Cor. ii. Et idem tradit Autor qq. Veteris ac Noui Testam. quem verisimillimum est , esse hunc ipsum Hilarium Diaconui'. Tempora certe consevtiunt. Nam Hilarius sub Damaso se scribere notauit.
Autor verδ qcaestionum, in η . se scripsisse prodit sub annum 3 4. quo tem- pore sedebat Damasus. Liber de dignitate Saceldotali, Anselinum potius redolet, quam Ambro sum. N:hil tamen dcfinio.
Ambrosio communiter, ac S. Augustino , tribuitur hymniis Dominicalis et, sic enim Alculnus lib. de , appellat canticum vulgatum . me Deum laudamus, quod olim ex usu Romanae Ecclesiae in solis PQnti una natalitiis concini solitum', teste Amalacio m. de'ordine Amiph,narh cap. a. postea ex S. Benedicti praescripto, in quibusvis Dominicis, etiam Ad entus S. Quadragesimae, decantatum est, non. sine aliqua ostensione Pr. Esulum, ut scribit RadulphusALGlaber LIIor. cap. 3. Hunc igitiu hymnum passim tribuunt SS. Ambroso ge Augustino , ex autoritate S. Dacii, Gregorio S. Dialoe . A. laudati, qui ita scripsit in suo Clironico lib. i. c. p. io. referente Billarinino lib. descriptor. in Dacio, ET Iib. de oraι. cap. 12.cta & oliuerio Bonarsio Iib. i. δε horis Canon, cap. 22. m .a. o. Verum opus qqod S. Dacio adsci ibitiir, pius
136쪽
reuera es , non omnes consentiunt, praeesseque negat Hugo Menardus in m ij ad Ritum amicrumn vnntionis Regisn Francoriim subtexuit S. Gregorii libro Sacramentorum. Et sane stylus, quo liber ille S. Dacio adscriptus, exaratus cst , non redolet tempora Iuttiniani, quibus S. Dacius florebat ; eaque,
loco qui allesatus est, narrantur de gestis in SS. Ambrosj , & Augustini allo- qaio , quiae plane aduersentur ipsi S. Augustino , atque Possidio. Quare hymnus ille Dominicalis , alium videtur habuille autorem, quam S S. Ambrosum,& Augustinum ; nec ante S. Benedictam, qui in regula car. II. eiuS Vsum praescripsit , uspiam de eo aliquid legitur. Memoratur tamen postea frequenter, &in effusae laetitiae, vel gratiarum actionis argumentum , decantatus legitur, indicto libro de. Vnctione Regnis Francorum ; & in coronatione Caroli Calui, &hi actis Ludovici Pij , cum de recepto Rliemis Stephano Papa , & in restitutione Ebbonis Rhemensis,& in S. Germani Parisiensis translatione sub Pipino
Ambrosio Ansberto suppositi sunt libri decem in Apocalypsim ad steph num Papam , qui reuera sunt Auth perti Abbatis S. Vincent ij ad Vulturnum
Ammonitis Alexandrinus perantiquus & doctus scriptor fuit. Hirtus Harmoniam Euangelicam , Victor Capuanus praefatione in harmoniam , quae secundo Bibl. PP. volumine legitur, suppoluit Tatiano: de e contrario , Opus Tatiam: de codem argumento , cui titulus Diatessaron, Ammonio adscripsit ;sed errorem facile est deprehendere, ex iis quae de Tatiani operibus habent Eusebius tib η. hi lar. cap. 11. se et . de Hieronymus lib. descriptori is Ammonio, ct ratiano. Verum ut alteri confusioni obuiam eatur, aduertendum est, duos fuisse Ammonios Alexandrinos , iii scriptoribus Ecclesiasticis claros. Primusis. fuit , quem harmoniae autorem diximus, Origenis aequalis , Plotini Philosophi praeceptor .apostasiae ad Gentili sinum nequissime & impudentissime infamatus , Porphyrio in Plotini vita , ut conuincunt Eusebius lib. Eis 6. cap. 3 q. 5 S. Hieronymus hi Posterior veid Ammonius Alexandrinus, is est, quem S. Anastasius Sinaita in prefatione ad suam Heraemeri an gog a , probatissimi interpretcm ; aitque assectatum esse S. Cyrilli vestigia, & argutile, anteriores plerosque ob illatam vim script irae. Ex quibus potest de huius Ammoni j et ateferri iudicium. Nana S. Cyrillus, squo eum poster rem facit Anastasius , sto tuti sub annum Christi η3o. Anastasius vero sub annum 1 so. Intermedio igitur tempore, floruisse iaccelle est hunc Ammonium Cyrillo posteriorem, Anastasio anteriorem i cuius: opus paternarum Hexacti cri sententiarum. allegat ibidem Anastasius. Anselmus Canthuariens s Archiepiscopus, ex Abbate Beccensi, vir fuit doctissimus, & pleraque scripsi eo digna ingenio. Verum quam plurima huic S. Patri supposita , annotauimus in ea editione operum illius. quam annis su- 'perioribus adornauimus. In quartam enim classem, velut quisquilias in angulum reiecimus quaecumque compertinus ei salso esse ad scripta. Et quia in
Symaxi illius qri artae partis plene egimus , demothis illis Anselmi iactibus, hic duntaxat pauca , inde libabimus. Ac primum , liber de similitudim S: Anselmi, est quidem liber de iis similitudinibus , quas S. Anselmus adhi-binatήnon est tamen liber S. Anselmi, sed alterius autoris, qui in illis simi- i litudinibus
137쪽
litudinibus colligendis laboratiit, quem fuit se e familia cui al iquando S. At selmus praesuerat Becci, inde haberi videtur, quod c. I 87. σ i 88. alleget S. An. .
selmum , de vocet ei ira Attum nostra .
Liber de mensuratione crucis est supposititius. Nam s. allegat S. Bernardum , qui tamen non est ad quicquam scribendum aggressis , nisi multis annis post S. Anselmi obitum , ut subductis anno tum rationibus, moneo in Syntaxi praedicta. Liber de p. Gione Domini, de liber de vestimentu Dei, liber de ima ne mundi , tam clare sunt siri positi iij , ut non sit in ea re diutius ierenda
Elucidaritim non esse Anselmi, conuiceram in Syntaxi. Sed cuius autoris, nondum compereram. Pothea vero agnoui , libitura illum elle Gulielmi Coventriens s Carmelitani, ut fui ius monstraui in praefatione ad editionem in Editationum S. Anselmi , queri orsim in ii. facta est. Breuiter autem lsrobatio ducitur ex eo quesba indices Scriptorum Anglicanorum, quos Lae-andas , in erus , Balvus , Pittatas, aliique repraesentant, inter varia opera Guli lini illius Coueturiensis, quae ipse non adscripto nomine suo eunt gare soleret ; numerant librum unum , cui titulum fecerit , Eluci Arri in fidei, adduntque illius libri hoc elle initium , si itis r ato a credi sit idis , δύα quod est initium operis de quo agimus. Itaque cum de titulus , de initium operis , prodat autorem , non est ulterilis de eo ambigen
Ginnentarium in Matthaeum , annotabam in Syntaxi, supposititium este, tametsi verum eius parentem nondum compereram. Postea vero rehendi, autorem illius commentarij , esse Petrum Babionem. Nam indiccs Anglicani , librum unum commentariorum in Matth. aeum , Petro illi P. bioni tribuunt, eiusque hoc re se sunt initium , Dor nimis ac Redemptor nostes Quamuis autem hoc initium non habeatur in eo commentario , qui nomen S. Anselmi praesert, tamen ita plane inchoatur Praefatio ad eum commentarium , quam ex MS. codice eommentari j praediisti, alteruato in B: Eliotheca nostri Lugdunensis Collegii, repraesentavimus in calce Syntaxeos. Voltamen per librarii oscitantiam, quam a nobis admonitus recognouit, vox prima Dominus, mutata est in vocem Christus, modo loquendi prorsus inusitato,
de absono. Quis enim aliquando dixit, Cim iis o Redemptor no 'Er ' Christus enim, est Christi Dei, sumst is quippe a Deo Patre; ὶ non autem Christi no erave e autem est, Dominiu, ct Redemptor noster ; de ita plane scripsit Autor in ea
pr. aefatione. Sed libr. arius , ad vocem initialem coe cuiluit, quia tribus litteris maiusculis compendio vocem integram Domi 1 repraesentantibus, ob configi uationem nonnihil extraordinariam , varicisque ac implexos calami ductcis,cens iit exhiberi vocem Christiti. qui error in nostram editionem eiusdem prae fationis manavit. Quare Autor commentar j, ex P aetatione praedicta, tenetur manifeste Petrus Babion ; de cuius praestanti ingenio, ac dotibus, plura Pit in Scriptorum Anglicanorum Aencho.
S. Athanasio suppositus in nupera editione cumulus opusculorum de
138쪽
earnatione , Theodoreti , ut habetur ex Photio cod. s. ubi libelli, qui apud Athanasium ex tam , inchoantur ab octavo, di desimam in 1 I. inclu
Eidem S. Athanasio suppositae sunt qq. ad Antiochum. Aliqui id probant,
quia in eis citantur aliqui s. Athanaso posteriores: nominatim s. Epiphanius, de Gregorius Nyllenus. sed resipondet Tiurianus in prooemio ad constitutiones S. Clementis, g. item Anam sim Antiochenus, se nactum esse Mellanae, exemplar qq. Athanasii, carentium eo additamento , quod aliquis postea fecit, annotans quae alibi consormia legerat. Addit i dem Turrianus , har qq. tanqua y Athanasij , citari ab Anastasio Sinaita , & Damasceno. Vetum Damascenus orat. 3. citat quidem qq. Athanasj ad Antiochum, non tamen sub nomine magni Athanasij, & praefixo sa/cti nomine , quo mox ibidem donat verum Athanasium ι aitque opus illud esse centum capitum,& adducit 38. quorum nihil respondet operi quod extat. Lege sis Bellarininum in fine recrenitionis librorum de Conciliis. Illud opus qq. elie Athanasij cuius- dari, qui fuerit S.Cyrillo Alexandrino aequalis , dc opus situm Antiocho praesecto sub Theodosio iuniore dicarit, censent aliqui, quibus non refragatur Gretserus tom. 3. de Cruce Iib. s. eap. 3. admonens illud αρχρν', qVod Latinus interpres vertit principem , reddi vere debuisse. Praefectum. Quod Maluenda lib. de Paraclis Op.si. hunc librum, omnind contendit esse Magni Athana-sj , audiendus non est. Eidem S. Athanasio, tributus sermo de SS. Deipara , n0n videtur eius esse, cum clarius disserat de mysterio Incarnationis, quam soleat S. Athanasius; lateque agat in errorem Nestorii, post Athanasij tempora exortum. Baronius notis ad Rom. Martyr.is.'Au . putat esse S. Cyrilli.
Librum de communi essentia Paciis de Filij, ac Spiritus sancti , perperam S. Alli nas' suill e soppositum , & erroribus scatere,confirmat Petrus Halloix lib. . in genis deseψι3 3. 3 Ι. s. Athanas ij perperam censeri disputationem Laodiceae habitam , monui I. libros item undecim de Trinitate ,:qui latine tantum habentur, inserti S. Athanasij operibus,esse vigil ij Africani, Autoris Laodicenae illius disputationi ,coniecti Suinolidus a s Theodulfum pal. 276. D. Augustino adscriptum opus G. supposititium est ; nec revera aIria continet, quIn flessoriti nem quorumdam capitum libri Orige-aais de Privcipiis , nomniatim capitis sue di libri primi , & capitis sexti libri
Eidcm S. Augustino adscriptum perperam est opus Hys sici , velato prosequitur Ecclesia Luguma. 5b. contra Ioans em Fringeram Scottim, aut caput eius is nec non in libro de inbiu Epistolis. Sed quod ad priorem loci,n, e cidit Doctissimo Andreae Duuallio , circa librum H)pognostici, eundem. cum libro Pelagiano de Ecclesiasticis dogmatibus, damnato per Collestinum I. hoc, inquam, resutatione non eget.
Liber de vita Christiana ad Sororem viduam, id est, piam matronam orbam
coniuge, est Fastidij, Episcopi Britanni. .
139쪽
Libet de triplici habitaeuto,qui eodem torno habetur,1 S. Bonaventura in sol cap. . citatur nomine S. Fulgent ij. Libet de Spiritu; ct Am=na, male suppositus est S. Augustino , esim sit euiusdam Cisterciensis, ut ait S. Thomas opus.72. ct quaest. unica de anima
Libet de fide contra Rianichaos , est Euodij Vzalensis, ut habet Codex Co beiensis. id quod etiam ex multis aliis codicibus confirmat Sirmondus in historia Pradestinariana cap. I. Liber de fide ad Petrum, quem constat esse S. Fulgentij , stippostus aliquando fuit D. Augustino, & eius nomine citatur a S. Anselmo, D sine lis νi de Altaru : quod late quoque contendit Gregorius Arimin ex antiquu, ut ait,) rubricis. Sed hallucinatur apertissime. Librum de cognitione vera vitae, S. Anselmo tribuit AIgent. iis a. dist. 7.
Librum de radestinatione , ct ieratia, esse S. Fulgent ij , demonstraudiusto opusculo, cui titulus, Censura ino iosa censura. Librum de V. mresibus , Petro Chryselogo adscribit S. Hildephon silib. de perp. virginit. ct partur. S. Icariae. Beda tamen in cap. I. ad Rom. agno scit elle D. Augustini. Librum explicationis Apocalypsis Tychoni, , euicit Franciscus Ribera in Anacrisi interpretum Apocalypsis. Absurde certe stippositus est Augustino, cum istius libri Autor, caput Apocalypsis 1 i. exponat de statu .piae . sentis Ecclesiae , quod nimiae esse impudentiae ait ipse Augi istinus χo. Cutit.
Opas Tripertitum de Acrabilibus S. Scripitinae , perperam Gippos tum S. Augustino, ut monuit S. Thomas 3. pari. suast. 4s. artic. 3. ad 2. elIe S. Marchiani Hiberni, asserit Heluicus Firigeumon , in Catalogo SS. Hι-berniae. sermo I. de feno omnium Saunorum , quem Lovanienses volunt potius esse Aleuini, tribuitur Odoni Cluniacensi in MS. C. Ecclesiae S. Mariae ad Martyres Romae , tolle Baronio in Martyrol. i. Nouemb. S. 11. deten p. est S. Fulgent ij sub titulo de laudib;ω Maria ex partu Saluator . . .
as'. s. Basilio supposita videtur epist. 8 o. est enim eadem plane i Mobratio cum tractatu Gregorij Nilsent de Trinit. ad Eustathium Aledicum , addito duntaxat apud Nissenum limbo , qui apud Basilium desideratur ; a verbis illis sub finem opusculi, sin autem aliquis statuat hanc appellationem. J &c. ad metam usque libelli. Regulas breiιiorci , Cippostas elli S. Basilio , esse autem re vera Eust thii Sebasteni monuit Garetius prae rinie ad opm suam de Eueharistia, at legato Nicephoro lib. 2. hinor. cap. I 6. s lib. I 3. σι'.29. sateor tamen Pho
140쪽
stina esse in contratium ,& eas regulas tanquam genuinum S. Basili j opus
Constitutiom morusicas, quae passim soli S. Basilio tribuuntur, communitet ab eo, bc a Gregorib Nazianet eno esse conscriptas,tradit Gregorius Presbyter invita Theologi. Eidem Basilio aperte suppositus est liber, eremi, i iod est legarentum operis de Dominus vobiscum, a Petro Damiani conscripti,
contineriit lue illius operis cap. vltimo.
Item luppositae Balilio sunt homiliae ro. II. tu Hexaem. Nam S. Hierony- Loomus lis. cie Ii rapion in B. silio, de Suidas, nouem diuit axat S. Baslij in Hexae meron ilo milias agnoscitnt. Et dilertc S. Gregorius Nyisenus in cati e libri de He temera, q .iem rogante Petro 6atre conscripsit, ad enodanda dubia, quae S das lius auditor sm captui se attemperans praetermiserat, testatur S. Basilium nil, .l in eo opere tradi i illa de hominis opificio. Rursumque in Epistola ad Petrum Pratrem praefixa operi is, sius Nylseni de hominis opificio, diserte ait Nystenus, opus Basili j in Hexae meron clic truncum consideratione hominis, in 'ita in binae illae Baslio tributae homiliae impenduntur. Et scribebat ista Nysseruis, fratre Uasilio iam mortuo, ut satis patet ex adiunctis , dii erisque tradit Nicetas in Digrammate .id libruiri My seni de hominis opificio. Vt propterea eua-
sicctat quod ait Bellarminus in, de tandem persecto & consummato suo illo opere a S. Basilio, quamuis initio exiisset imperfectum. Ratum igitur cito, binas illas homilias esse S. Basilio suppositas. An verd stat Gregorij Nys. seni, qui praeter illud veluti heterogeneum supplementum operis S. Baslij, illud quoquc eadem qua Basilius methodo elucu rauerit,nec nili imperfectum,
ut constat ex calce secundae homiliae, pronuncient alij. AEgre adducor ut moneam , libellum de Grammatica exercitatione absurdὸ
adscribi S. Basilio Magno, τt habet titulus. Sed siue eum titulum apposuit Gil-bemis Cognatus interpres, siue quispiam alius, ut accessu illius lucubrationis, editio operum S. Basili j videretur plenior prodire, imi situm est manifeste lectoribus. Nam ipsummet initium, satis superque docere poterat hallucinationem. Si quidem in eo initio ponitur Oratio ad Deum , qua rogatur, ut meritis S. Ioannis Chrysostomi, Sancti paruulum rudem literarum ,& primis Grammaticae notioli bRs imbuendum , dignetur ad prosectum iuuare. Haec quis fingat a Magno Bala io, qui Chrvsostomum antecellit, esse conscripta 3 Itaque absili de omnino , ea scriptio .. Baslio est altributa,quam auctiorem , nomine Manue
lis Moscliopuli, qui Ab annum Domini i3oo. scribebat, emisere iam olim P risienses. Notauit quoque , Moscho pulum , non S. Basilium esse libri huius
Crammaticalis autorem, Martinus Crustus, in Notis ad historiam Politicam Constanti apoleos, insertam libro I. Thre Gracia.
S. Bernardo suppositus est tractatus Aciredi Cisterciensis de Domin. infra 2 orori A. 0 h. Et eiusdem Aelredi sermones de oneribiu EDιa, qui undecim n mero , 'tati sunt operibus S. Bernardi , ex prima eorum sermonum ad suos Fiatres pec tredum propositione, postea ab eodem in homilias triginta lui te passi, ut ipsemet autor profitens in praefixa triginta illis sermon bus epistola adc- Lundoniensim Disco lim , in plena eorundem sermonum emissionc per Richardum Gibbonum. Laudaturis Aciredus et fuse a Gillebcrto si