장음표시 사용
141쪽
Cani. & Nicolao Rieuallensi, quem adducit Ioannes Pleardus in Nais ad I
brum I. GAllelmi Neubrigensis de rebvi nolicis Sermo quoque in Remensi Concilio habitus,non est S. Bernardi, sed cuius-da in Episcopi, ut dixi in corona aurea super mitram,v. Mym autoritate. Scala Claustralium , operibus S. Bernardi inserta, est Guiguonis Carthusiani. Eidem Bernardo supposita est longa oratio ad Deiparam , quae incipit, Menteminoculos, 'ag. mihi a 68. Est autem Echberti Abbatis, sub cuius nomine, plagula ex ea oratione recitatur a Richardo de S. Laurentio lib. I 1. de De para, pag. 712. Habetur autem ea oratio non nihil plenior in Homiliatio Aleuini, quo aliquis recentiorum eam intrusit, absque autoris adscriptione. Eidem quoque Echberto tribuit Trithemius Medit tiones S. Bernardi nomine vulgatas, hoe initio : Verbum absconditum mihi est. . Libet cui titulus est, Formtila honeste vita, suppositus S. Bernardo, est Bernardi Sylvestri, illiusmet, euict est epistola de re familiari bene administrienda, perperam item aliquando tributa S. Bernardo. ao , Tractatus de visa solitaria ad Fratres de Monte Dei, non est S. Bernardi,ut male contendit allegatis plerisque Theodorus Petreius in notis ad cap. 19. libri 6. Chroni et Dotiandi Carthusiensis, post Petrum Sutoris i. de vita Carrhi fiana, tract. 3. ca . 19. Perperam porr5 Petreius causatur longinquitatem tem poris inter Bernardum , scatus tempore eam lucubrationem scriptam constat, atque Gulielmum Abbatem S. Theodorici,cui meri id adscribitur, nam talitum abest, ut sit posterior tempore Gulielmus,ut potius S. Bernardo, cui erat amicissimus , sit praemortuus. Dunis in Cisterciensi apud Flandros coenobio, opus de quo agimus, nomine Epsola selmi Abiatu S Ndum praenotatum inveteri MS.Codice repetisse in ait Chrysostomu lanriquo i oenoletio Cistem eiensi i 1. Iani ullieris C. ubi de Gulielmi sanistitate pluscula. Quae pro eodem tractatu adseribendo S. Bernardo,proseri Dionysius Richelius lib. de prae nio Ordinis Carthusiani art. s. eneruia sunt. Adducit in primis ex prologo illius libri plagulanima Autor testatur se scripsisse in Cantica Cant corum v qtie a 4 illum locum, cum pertransissem eo,quae est mera expositionis S. Bernariadi in Canti . Deinde addit Richelius,eodem Prologo aut citem profiteri, se impeditum impugnatione Petri Abai lardi, id est .Petri Leonis Antipapae, non potuisse seriptioni librorum nauare operam, & senio ac aegritudinibus grauatum, exemptiones,, communibus laboribus admittere adactum . quod alibi S. Ber- nardus de se profitetur. Ad extremum urget Richelius, praecellentiam huius lucubrationis plane dignae Bernardo. Hac dicebam esse eneruia. Nam plagulae quae ex Prologo adducebatur,assumentum est, quod in nullo vulgatorum coisdicum comparetiiόstque hauddubie attextum ab aliquo cuius intersuit,'riptionem illam autorem praeserre S. Bernardum. AEque exulat , vulgatis omnibus
codicibus mentio Petri Aballaces in eo PMqgo Quod autem Richelius, Petrum Abailardum in eo assumento expressum, interpretatur Petrum Leonis, non egeo discussione , & vix credo excidisse Richelio, viro pererudito talem eespitati vem. Denique huius lucubrationis nitor, & pietas, euincit Gulielmum fuisse virum doctrina, & pietate insignem,quod est extra controuersiam.
Armones quinque super Saae regina , non sunt S.. Bernardi Claraeuallensis,
142쪽
sed Bernardi ex Benedicti no Archiepiscopi Toletani, ut testatur qui sermonuin illorum autographum sub huius Bernardi nomine, penes se fuisse testatur Iulianus Toletanus in Chroniconum. 6o . multa de huius Bernardi sanctitate subnectens,& praeter caetera annotans, quantum is iam Archiepiscopus S. Hugoni Cluniacensi, Abbati quondam suo,deferret. Eidem S. Bernardo Clarauallensi tributus liberis naturas dignitate amom. est Gulielmi Abbatis S. Theodorici,S . Bernardo coniunctissimi, ut ipse Guliel mus scribit in quadam epistola,cuius fragmentum exhibet Andreas Quercetanus in pratadiis ad e balla dum.
Bernoni Abbati Augiensi suppositus est liber Microtum, is enim est libri ti- ad Dtulus, non autem, ut aliqui commenti sunt, cognomentum amoris, quem fingunt vocatum Damion e Iicrologum. Eius ergo libri autorem,Claudius Espencaeus tradi. de Missapublica, ct prauata, qui habetur in calce operis ab eo conscripti adoratione Lucharistia, ait fuisse Bernonem Augiensem , sub cuius nomine eum libium prodiis te ait Parisius anno i s i 8. titulo libri, De oscis Misse, quem inter Bernonis opera numerat Trithemius. Non potest tamen verisimiliter Bernoni tribui Micrologus. Quandoquidem Berno lib.de nebiti ad Missa o tum periinentibas , testatur , se interfuisse coronationi Henrici primi per Benedictum. octauum anno ior . Autor autem Micrologic. 34.testatur seicribete post obitum Gregorij VII. qui excessit e vivis anno io8s. Atque ita oporteret fateri, Bernonem plusquam decrepitum , scriptioni Micrologi dedisse operam. Est qui scribat, Autorem Micrologi fuisse Guidonem Abbatem S. Crucis Auellani, prope Aretium, qui cantum figuratum , & solemnes illas notas , ut , re , mi , D ,so, la, excogitauit. Nam Donizo Presbyter , carmine de
gestis Comitissae Mactit dis , agens de Thebaido Aretino Episcopo , sic-
MVerologum librum sibi dictat Guido perit iu ,
Musicus , ct Monachus, nec non Eremita beandus. Hic tamen Micrologus longe diuersus est ab eo opere de Ecclesiasticis obseruatis-nibus, aut Oscio I fissae : nam Card. Baronius anno io22. recitans praefationem
eius ad praedictum Thebaidum , monstrat suisse librum de Musica,qui ibidem scriptus resertur anno aetatis Guidonis 34. sub Ioanne Romano Pontifice, nempe Ioanne X X. qui est sublatus e vivis anno Io 33. Ex qua temporum collatione , in idem prope incommodum reuoluimur, in quod se coniecille vidimus , qui id opus adscripsere Bernoni. Nam si Guido tempore Ioannis XX. agebat aetatis annum 34. ut testatur vetus codex Micrologi Musici,cui id opus adscriptum esse resert Baronius; in Autor autem Micrologi de Ecclesiasticis obstinationibus , scripsit post Gregorium VII. quem notauimus obiit se anno I 8 s. necesse erit Guidonem plusquam nonagenarium scripsisse hoc opus de Ecclesiasticis obseruationibus. An in Guidone praecessit, quod seculum proximum in Martino Nauarro expertum est , ut scilicet 'o. eoque amplius annos natus,adhuc scriptioni daret operam ZBertramo suppositum esse librum de Eucharistur, qui eius nomine circum- 2C
sertur, graues autores prodiderunt, nominatimque Sanctesius repetit. 2. c. I 4.
143쪽
is L Mn lubri supposiviiij configendi.
Monarch. hises 13 At Valentia tib. i. det retia Christi in Euch tr. c.p. et num. io. & Nicolaus Romaeus in Caluini effigie leἱfaculo D colore 1 i.
ct spectac. 8. colore 71. librum Bertrami , adulteratum duntaxat , &admistis in letisque supposititiis deprauatum confirmant. Addit vero Nicolaus , syiicerum opus Bert rami, scriptima esse aduersiis haeresim , quam nuper quidam Siculi non absque batilitate renouarunt de speciebus sacrament altus, si obie stiue spectentur , nequaquam realibus , ted meris pr. ustigias ac ipectris Nam hane hae te sim olim suille inuectam, ex Algero eam diligenter connitante lib. i. cap. 7. peripicuum et t. Sed haereo in adulteratione operis illius. I'ot claue satis vertii mile apparere , QEcolampadium, cuius opera Bert rami libet primum lucem vidit, manus falsarias , & adulteratrices ei lucubrationi appo iii ille i qui per idem tempus Christianum Druthniarum ,& alios Catholicos scriptores perfide contaminauit. Nec item eth in uerisimile, eundem OEcolampadium totum libellum confinxiise , & supposuisse Bert ramo, bono, & pio
Presbytero, ut est apud Trithemium in C.ualogo. Suffragatur huic verisimilitudini , quod Bertiamus per totos annos septingentos, a nemine notatus eliliae reseos ; nec ullus tam multorum qui Berengarii tempore scripterunt, praei-u: ile Berengario Bert ramum , meminit. Imd quotquot Bert ramum norunt, VI-rum bonum , ac pium fuistb, statuet unt , & Catholicis scriptoribus annumcrarunt. Alanus quidem lib. I de Euchanc. 2 i. Ber tramum facit autorem primum
distinctionis illius corporis Christi , in verum , mysticum , & sacramentale, quam impugnat Paschasius sub finem eaepositi e nihil tamen apud I'aschali uiri inuenio , quod aperie Bert ramum setiat. Et illa iesa distinctio ita nartita, saluomyllario Eucharistiae, & vera in eo Chri isti praesentia , retineri facilenam corpus Christi myyticum, esst Ecclesia, verum . cli corpus Christi sub specie
visibili , Ocniment. ile, idem speciebus opertum. Itaque uamuis i 'aschasius in eam distinctionem insurrexisset tacito Bert ramo nihil inde haberetur, ad opus quod extat Bert rami nomine, genuini partus titulo venditandum; vel etiam ad statuendum , Bert ramum, Berengari j prodromum: verisimilius autem est , quae
Paschasius pecversi: a quibusdam sub illud tempus iactata dicit contra Eucharistia n, intorqueri in Ioannem Scotum Benedicti num, qui primus in Ecclesia Latina , dubie de Eucharillia setissit,& in Concilio vercellensi praesente S.
Leone IX. damnatus est, eiusque libet de Eucharistia confixus, ruste Lant franco qui aderat, Sc Pasciuasi j, ac I ianis Scoti contrapositioi. ni a Berengatio factam memorat, tacito prorsus Bettramo. Sit igitur non in aer simile , Opus
quod Berrami nomine circumfertur, esse illi suppolitum , saltem magna ex Audio extare M S. Codicem Autotis Anonymi, qui tempore Caroli Calui scripsit,& Pascha si j, ac Rabani, eiusdem aeui scriptorum talaquam Porum
aeqv. illi in meminit'; in quo etiam codice mentio halactur Operis,arolo Caluo inscripti de Eucharistia contra Paschasium, nomine cumiam Ratranni. Cuius item Ratranni scriptionem , conformem ei quae sub Bert rami nomine vulgata est , extare manu exaratam, resert vir Eminentissimus tract. de Enchar. lib. 2. cap. 39. Qua ratione salua manet Bert rami fama; & verisimilitudo
suppositionis ei Dist. e , obtrusio illi libro Ratranni, insigniter confirmatiir. Quam enim facile fuit, in tanta nominum assinitate atque vicinia , Bertra
144쪽
mrim & Ratrannum confundere Z Scripsisse porrd sertur Ratrannus ille , con ita haeresim stercorani statium , ab Erybaldo Antissiodorensi Episcopo profemina atri , qua Christi cor pas in Eucharistia tale prorsus, quale speciebus obi icitur , atque aded album , rotundum, sapidum , quale speciebus piae sertur, nuda & aperia pro lsus veritate exhiberi asserebatur, aflicta corpori Clitisii in Eucharistia , pallibit late , diuiti bilitate , digestibilitate, & subiectione ad om nes specie tum visibilium assectiones. In hunc errorem insurgens Ratrannus,
ut est mos improvidorum, vitans hoc extremuira , in contrarium cucurrit, &nihil nisi mysticum ,& figuratum , contra quam Erybaldus figuram prorsus excludens censuerat,) reperiri in Eucharistia contendit. Quod ipstim , in vulgato Bert rami nomine, de Euchari itia libro, aliquoties occurrit. Vt proinde merito libet ille, falce Ecclesiasticae censurae succisus sit, de libris damnatis
Sic pronunciarunt graues scriptores, de libro , qui Betrami nomine circum- χος. itur; recte itatuentes illum Bert ramo suppostum suille, homini, ad supe- petius usque seculum , apud omnes retro Autores, sine querela. Sive autem liber ille sit Ratranni, ii ue alicuius postetioris Autoris, non ellet dissicile, salua censurae in eum vibratae iustitia, praestare cum purum ab haeresi Berengariana: cuius selius reus agitur, etiam ante Berengarium. Nam meri id quidem libet eius proscriptus est, quia admodum implexe de veritate praesentiae Christi, totoque hoc mysterio loquitur : ita ut lynceos lectoris oculos desideret, ad veritatem quae verbis eius siubiici potest, deprehendendam : caeteroqui disertissime aliquoties agnoscit veram Cluisti in Euchari itia praesentiam.& panis, ac vini transubstantationem. Et quae duriuscuic profert , aeque mollienda tu, in variis locis quae ex D. Augustino , Facundo , & aliis Catholicissimi; scriptoribus iactantur passim , sectariis. Sed in eam operam ad hoc instituto alienam nunc non excurro, libri, squaliscunque sit, in suppositionem Bert ramo factam indicalle contentus. S. Bona uenturae suppositus est liber Collationum. Eius enim esse non potest , eum allegetur in illo libro Vbertinus de Casalis, qui anno rsos. opiis in Collationibus allegatum conscripsit, anno uno & tricesimo post'S. Bonauei miriae obitum , qui contigit anno ii 4. Vide sis Rosvvedium Kempensibiu , & Helerum in Fuschlu pro Thoma Kensensi. Nec resert quod in Iarianus Florentinus , Cc lationes Sancto Bonauetiturae tribuar. Marianus enim filii ad annum usque isa'. vitam produxit, & male fingitur anno I co. floruisse , errori aliquorum inhaesit, re non satis considerata. S. Brunoni Carthusiano supposita esse pleraque opera, quae retieraλsunt S. Rcauonis Signiensis, contendit R. P. Philippus Malaba yle , qui recens sub nomine ciuis tui Brunonis Aliensis ea emisit. At illorum ipsorum operum partem nobilem, hoc est, Commentarium 'in Pentateuchum, Georgius Gaio sinus Ord. s. Bdnedicti ex Bibliotheca S. Gissent in Cella vulgauit sub nomine S. Branonis uerbipotensis Episcopi. Ego nihil definio.
Catoni Censorio supposita disticha , alium parentem habent. Allegari ab et o 7.
145쪽
13 EAn libri s positit ij consigendi.
Agellio Catomis librum inicriptum , Carmen de mori biu, qui liber hie ipse sit
de quo agimus, censent aliqui 'apud Ptolomaeum Flauium cap. 9s. Cassiecta nebr9m, qui ab aliis adscribi Boerio testatur. Ipse vero incerti autoris esse concludit : dictum autem Carmen ob sapientiam monitorum quae tradit. Vere tamen hic paraeneticus libellus, a Maximo Planu de Ob sapientiam qua scatet, Graece factiis, habet alitorem Catonem non quidem Catonem Valerium, mi usest poema Ci,m, sed Dionysium Catonem, Poetam Christianum, de quo Elias Vinetus ni min. in Ausonium, Se Deirio initio praefatunis in Threnos. Vide sis Iosephum Scaligerum lib. 2. le t. Auson. cap. 2. Lo8. Claudiano Mamerto adscriptum Carmen de Chrino, quod alii absurdius Gemilii simo eiusdem nominis Poetae adscripserunt , est S. Damasi, ut benE vidit Deirio Polem. 1. Eidem Claudiano , in veteri MS. codice , quem penesse suisse scribit ceorgius Fabricius, Commentario in Poetas Christianos, v. Tu ei iti Ru fu), adscriptum est opus de collatione miraculorum utriusique Testamenti. Sed non est dubium quin supponatur Claudiano ea lucubratio , quam Beda versus aliquos ex ea proserens, tribuit Sedulio. Aldus vero . & Cuspi ii ianus tribuunt Turcio Ruiso Asterio, qui imperante. Anastasio , consulatum cum Flauio Praesidio obivit, post Claudianum. Onuphrius Turcio duntaxat minsum , & inseriptum ab autore, id opus agnoscit. Mihi sat nunc est, ii reabiudieari Claudiano.
A S. Cyrillo suppositas esse plerasque homilias Paschales , ex iis quae iustum
volumen nurer compleuerunt, notatum est a nonnullis scrupulorum Chronologicorum scrutatoribus , pensata temporis in illis homiliis signati, nota. Legesis Elucidarium Dei p. lib. I. in Isagoge ad Chronolog. Deipara cap. 2. π 6. Eidem S. Cyrillo, suppis situm esse opus quod inscribitur Thesaurin, conten dit Spureus haereticus , autor disputationis de supposito , quam nuperi in Ee ne litto nomine loci, suoque suppresso , homo male teres atque rotundus, edidit Arausicae. In ea disputatione, quae est una iugis haereseon , & atrocissimatum calumniarum lepra , nebulo qui in S. Cyrillum maxime rabit , abiudicat et onus Thesauri, contenditque ei perperam fuisse suppositum. Causa rautem thyli diuersitatem : quam tamen Graeci, Cyparissio ta, Scholarius, S: abi non olfecerunt, allegantes opus illud tanquam S. Cyrilli genuinum. Addit allegari a S. Thoma & aliis antiquis , nonnulla quae in Thesauro nuper Au
berti opera edito non comparent. Sed hoc nihil est dicere : nam lacunae unius exemplaris Graecanica arte truncati, aliterve deficientis, non possunt s. Cyrillum de illius operis possessione deiicere. Ait denique haereticus, in Thesauro prosectam Christi quoad sanientiaira , de quo Lucas cat. 2. ) attribui humani rati , quod S. Cyrillus Palchali h/mil. i . pag. 1ι o. stulte dici a firmat. Item in T sauro assert. II. negatur aequalitas Patris , & Filii in Diuinis , quam S. Cyrillus in germanis scriptis suis agnoscit. Denique ibidem assert. O. LI. 23. 24. diuiduntur voces secundum diuersas naturas. Quod genuinus Cyrillus, tacere vetat PDiathematismo A. ct in epistola Synodica ad Nestorium, ae lib. . ct s. in
Ioan Vmum hae non sunt sobrij hominis oppositiones. Nam S. Cyrillus, ut ab hoe postremo incipiam, iis ipfs locis, quae haereticus allegat, tantum ait, voces non esse diuidendas, tanquam si essent in Christo duae personae, non
146쪽
negat autem esse diuidendas pro naturarum quae plures in Christo stini, diuersitate , idque recte in Thesauro asserit. Quδd vero S. Cyrillus agnoscat, Patrem posse dici Filio maiorem quoad diuinitatem , quia Pater caret principio, re Deitatem ipsi Filio communi eat , nihil oblaedit Patris, Filii aequalitatem. Tandem calumnia manifesta est, qu bd S. Cyrillus negarit uspiam profectiam in sapientia , cadere in solam humanitatem, si inde non inducatur personarum in Cnristo dualitas, ut ipse loco allegato diserte limitat.Itaque suppositio Thesauri S. Cyrillo facta, est Amnium manifestum. S. Cypriano suppositum esse librum de duplici martyrio, euicisse apertὸ a Iovideor in opere de martyrio , p. I. initio. Liber de notis Ciceronianis, otiose S. Cypriano est suppositus,& iure 1 Pamello, ne inter quisquilias quidem est admissus. Eidem suppositus est liber de singularitate Clericortim, quem Philippus Abbas lib. de continentia Clericoram, cap.6 . male adscribit Augustino, nec melius alij tribuunt Origeni, ut euinco in opere de sobria sexiti n. Eiaris sequentatione Lersacras homines.
Librum de abusionibus seculi, S. Cypriano supponit Concilium Trosse ianum
cap. 2. de Hincinarus in calce operis de diuortio Lotharis. Sed est maniscita hallucinatio , ut alij monuerunt.
Eidem quoque Cypriano , manifeste suppositus est liber deoperibi Christi
cardinat. Nam serm. de pass. Don initis sermonis de Bapt. Christi, aperte refellit errorem S. Cypriani de Raptimo haereticorum. Vnde si S. Airgultinus agnouisset illud opus tanquam Cypriani, non tantopere laborasset in abste genda labe S. Cypriani , ob illum materialem errorem , de Anabaptismo h. e- reticorum. Sed neque consentio Bissio, ad orationem Α2. me. yag. 9OI. Vbi eum librum , alicuius saltein S. Cypriano aequalis , esse contendit , cum sit inscriptus Comelio Papae, & ex eo Nazianzenus aperie locum ibi a Billici expensum , mutuatus videatur. Hoc , inquam , non admitto ν & potius arbitror , autorem illum, qui alteri euipiam Cornelio Papae, id est , Episcopo. iuxta antiquum eius vocis usum,opus suum inseripsit, a Nazianet eno plagulam illam mutuatum esse. Hoc opus esse Autoris subsecuti aetatem S. Cypriani, nec modico tempore, persuaseram mihi aliquando, quia Autor initio sermonis de unctione Chris. maiis, meminit reseratorum ea die carcerum di quod videtur pertinere ad ustim, emporibus S.Cypriani non conuenientem ; nimirum, ut sub Pascha laxarentur qui mancipati erant carceri , ita enim habetur ex Sacra Honorii Imperatoris ad Arcadium fratrem, cum expostulat de S. Chrysostomi expulsione Cucufum 3, itemque ex lege Theodosii, cuius meminit Flavianus Antioch. ea oratione ad Theodosium in causa Anι-henorum . quam retulit postea S. Chrysostomus ho n. χ o. ad pop. 3c habetur nunc ea lex in append.7. 2 8. Od. Theodosiani. Videnda item lex s. de indust. crim. in Cod. II eod. Idem tradunt Nyssi. orat. 1. de ResuNK Ambros epist. ι 3. quae est de tradendis basilicis, fere imito, MCh. ysbst. in Val. a. in Me, b. Leo vaffer nubiti de suadragesima, ac nomi-xatim irem. i. 27. & alii, quos adducit Pilesiae lib. de sacris a drag. cap. I -ιta mihi, s ut dixi, in aliquando persitaseram, attento usu illo altae paci Ecclesiae congruente. Postea tamen lauetyi,quae initio illius sermonis de unctione
147쪽
i36 . Mn libri supposiicit j con figendi. '
Chrismatis , de reseratis carceribus, & laxatis captiuis, ac iudicibus man suefactis, , traduntur, repeti in calce Sermonis, iisdem fere vel bis , S: ad sacerdotalem poenitentium ab lolutione in rcferri. Quare nihil inde pol cit colligi. pro tardiore Autoris illius aeuo , quam siti aeuum S. Cypriani. Nam quὁd iam tunc non haberet locum absolutio poenitentium in Coena Domini, unde probari queat . Malim ergo argumentari, ex eo quod auctor iste passim clatius & destinctilis agat de Mysterio Incarnationis, quam soleant agere Patres, qui aetio S. Cypriani lcripserunt. Deinde quδd lub finem prologi , auctor ita loquatur de auaritia , etiam Ecclesiasticos & religiosos occupante , ut plane insinuet, scribere se non tempore S. Cypriani, sed multo posteriore. Haec , sinquit,ὶ litis diuitiatum, miseris pectoribus assidet. & ambitionis latiugo bibulam animai noccupat, ita ut per fas, & nefas, ad loca inferiora, etiam de latebris Eremi nonnulli se ingerant; & de omni gradu ubi aliquis aditus patet, anheli prodeant,
di securant ad indices, blandiantur mediatoribus . conducant auxiliarios inmodis omnibus elaborent, ut sedeant cum Principibus, eo quasthi, ut maledicat
Deus quod ipsi benedixerint, & benedicat qliod maledixei in t J Erranum pro civia qbio, & rcligioso statu ustu pare, Faullo , Eucherio, S caeteris illius aetatis , est frequentissimum. Itaque arguit hic auctor Religiosos, qvbd ipsi quoque ad diuitias , & honores Ecclesiasticos , quibus diuitiae iam eliciat adiunctae, aspirarent ex siuis latebris. Quod per se liquet, locum non habu ille per tem pus S. Cypriani, gratiantibus immanibus persecutionibus aduersus Ecclesam: quas non est quod quis existimet, insinuatas ab hoe autore in calce sermonisae Mutu. Dom. Certamina enim de quibus ibi agit, sunt communia certamina Christianorum , quae etiam in Ecclesiae pace non desunt. Quae porro argumenta eximium hoc opus S. Cupriano abiudicant, atque illud abrogant Lucio Papae, cui id alibi adscriptum legi. Praeterquam quod amor tu frolo: eo num. s. aperte agnoscit saperiorem. Non igitur fuit Summus Pontifex , saltam cumscripsit. Estitis. Sc Cornelius in eap. ia. epistola 2. ad Cori ad Tms T. lloc Drustribuunt Salviano. Sed noli adscribor: nam q iam uis Salvianus disertissimus est, quae irem est glori .i Autoris eorum Sermonum tamen cultior & planior videtiir Salvianus. In veteri quodam Manu scripto, hoc opus tribuitur Arnoldo Bonae Vallis,& ab eo dicatum refert ut Alexandro III. Idem monuit uiue,vir doctissim iis,ac S. Petri in Vaticano Canonicus, Lucas Holstentia),assebio iudice librorum Academiae Oxoniensis in Anglia , quae hoc opus Manu scriptum, attextis reliquis Arnoldi lucubrationibus asseruat, ut ' ruere est dicti iniucis ix. Et diserte praefatio operis sub nomine Arnoldi, dirigitur ad Alexandrum III. Idem resert Andreas Ri uetus tib. 2. critici strei cap. II. ex Iameso in Catat, o Bibliorhecae omnium animam, volum. 2s . nisi quhis ait, hoc opus ab Arnoldo inscribi Papar AdrianA qui si it coaemis S. Bernardo , nempe Adi iano IV. qui immediate praeivit Alexandro id I. sane scriptionis in hoc opere maiestas, ab alii, Arnolὁi lucubrationibus non abhorret. Et facile est coniicere, nomen Atiae δεῖ. vel Adriani, mutatum eile in nomen Cornelii PApE, S. Cypriano aequalis , per eos qui primi has dissertationes, ob non millam in i lyli
grandit a te similitudinem , S. Cypriano adscriptas voluerunt , ut eskiit ob ve- ustatem commendatiores ac vendibiliorcs ,.quod iactum circa commentarios
148쪽
in Matthaeum Diuo Thomae Aquinati adscriptis , infra reseram ex Vielmio.
Non occurrit quod valide conuellata hanc coiitecturam.
Dacriano Abbati ordinis S. Benedicti, suppositus est liber eui titulus, Deciιltim Asonachorum , de alius cui titulus, Apistola auοMim documentorum. Eum Margarim L Bignarus in Indice Chronologico , refert ad octatium 1 Christo seculum. Sed lioc gratis ab eo factum est 1, nec minus incongrue, quam quod1birem, autorem cui nomen Idiotae, eidem seculo transcribit, quem constar ex , ei in te decimoquarto seculo floruisse ; ut cui ad Occitam eius mysticum, quem remota persona es Ie Raynitin dum Iordani ordinis Canonicorum Regularium. dei non straui. Similiter ergo Dacryanus in seculum decimum quintum referendus fuit. Nam Dactyanus, ipse eit Ludovicus Blosius, Abbas Laetiensis, cuius scripta omnia ςximiam spirant pietatem. Dacryanum autem , id est , gemmemae flentem, se irominauit, ut collapsos corum quos informatos rite volebat, mores, minore cum inuidia restitueret. Caeteroqui nullus fuit unquam, siue iii
Oidinc S. Benedicti, siue alibi, Abbas Dacryanus. Mirumque ellet, Trithemium adeb pro locupletando Benedicti norit m lctipiorum indice sellicitum, non agito uille Abbatem Dacryanum, si vete suis let in rerum natura alius Dacryarius, quam Blosius ,.qui post editos a Trithemio II ices floruit. Modus item scriptionis, de dc floratio Tauleri, ac. similium scriptorum Bloso familiaris, tantum non clamant, Blosum ipsum elle Dacryannm , & expungendum elle
suppositiuum illum octaui seculi Abbatem Benedicti num horum libellorum
S. Damasceno , supposita vissetur historia I.iriairmi, π Iosaphati, quae potius est Ioannis Sabaitae, ut fuse prosequitur Raderus in Frologo ad Cl macum cap. I. Nec refert quod Romanum Martyrologium 1 . . Nouembris , S. Damascetium illius ii istoriae aviorem laudet; id enim ex probabili ,& communiter recepta sententia in tabulis est propositum. Et polle alioqui in eas tabula; irrepere menda, quoad ea quae non stant substantialia, monstratinn est in opere de mo-
. Quis credat suppositos S.Ioanni Damasccito,libros de re medica Ioannis Me-De 3 Fecit id Abrahamus Bacuius in libelli da AIedisti san ID ; sed per caecultationem & in accurationem incongruam. Quod enim legisset, S. Ioannum Damascenum, dictu in fuisse Ioannem A faxstir, existunauit BZOuius, aliqua nominum vicinia delusius, eum ipsum esse Ioana em Aran Ar, qui passim dicitur Ioaunci Assie, scriptor librorum de re medica. At meminisse oportuerat, genere , ac natalibus, & instituto , & aeuis , & pcrmultis aliis adiunctis, longe aliu's Usse Ioannem Me siue, a S. Ioanne Damasceno , cuius cognomen Asan fur, quod sonat RedewWhm, obtorquebat impius S. Ioannis persecutor, Constantinus cognomento Copronymus, qui per conuitium .denominabat eum, fauer, Vt narratur in vita S. Stephani iunioris. Vt mirum non sit, si ea
149쪽
nis Mesue an toris sunt agnoscendi, & Medici Baouio implanati, de docendi
sunt errorem, nominatamque Gulielinus Du Val Autor lii storiae Mors graminae SS. Medicorum.
Dareti Phrygio perperam suppositus est liber de bello Troiano Ioseplii Iscarici
Angli, qui sub annitio Christi ii 89. imperante apud Ah glos Henrico II. &Ecclesiam Cantuariensem regente S. Thoma florebat, Christianus Poeta, ut ex tib. . liquet; ubi Athenienses sagittat ob transcriptos coelo incestos Deos, gentilique acerra delusas preces.Expeditionurn item Cruciatarum, de Arturi Britannici meminit,quae quid ad Etlamcui Daretem S. Dominico sit positus est liber do cis ore ChriΠi, quem vere esse Dominici de Palua leonibus, notat Maluenda lib. de Furtillis alij quos adduco in Dip chis Mariam artF3. puncto 2.
Edna do Monacho Cantuariens, tractatuni de dissidio in tet S. An stimum,& Henricum Regem - pee noli commentarium de vita S. Anselnii , distinctu irab eo quem conici sit Edineus, adscribtuit Card. Barbia tu ad Isar res. Rom.
O 186. Sed has scri pisones perperatis supponi cuipiam Edmund S, esse autem unius, 'eiusdem Edineri, liqdere potuit ex eius praefatione ad conseriptam a bevitam S. Anselmi. . Eusebio Emisseno, per magnam hallucinationem supposts sunt serniones de tempore,cst Sanctis, qui primo loco habentur in opere quod Eusebio adscribit tar,
- cum sint S. Brunorus signi ciuis, magni in Berengari lyn concertat ovis,sub Gregorio VII. Ita enim habetur ex Indicibus Castinensibus,ac Vaticanis,& ex PC-ν tro Diacono, Cassiliensi Bibliothecasto , qui omnes illos sermones ex non incnotatos, adicribit Brunoni Sigit ensi , cui is aetate vixit. Eidem Eusebio, Emisseno .pe peram suppositas elle lio milias Latini scriptoris, pridem noratum est. Eusebius enim EnMilenus queii, S. Hi et tym is in C, uico a .lo Cs' lari ἰArri.r crimis si ni se Uno naim ; non vixit Lugduni,vbi constat habitas
aliquas ho miliarum illarum; mee sci ipsit lati ἡ,quod pεrclegati er Ricit, lateam
homiliari in pauid plusquam quinquagenam Eusebio ad ciptarn exarauit, sue Eucliectus senior, sive Faustus: aut.quod verius videtur, Vari j arui illius ira tres. . SuppFs tib tam ere earum homiliatam facta Eusebio Emisseno, non est i vipera. Nam Gaasim indus lib. 3. Mira L Le aritim, sib. Dein , locum ex illis homiliis
Eusebi j Caesariensis nomine cdidit nuper Meursius expositionem in Cintica, quae relaeta est catena variolum Doctorum in eum sacrum librum & quidem Eusebio posteriorum,ut Greet ii Nyissent Didymi,Theoph lacti, Plitionis C arpathi j,qui sui, Arcadio storuit. Itaque quainuis aliqua fragmenta er: remiarant a- .rio Eusebi j in Cantica, sint intexta operi no: nine Eusebi, edito & ipsa praefatio eius ex Eusebio sit decerpta,tamen opus perperam Eusebio est suppositum , ob eandem causam, non recte Gregotio Ny ueno tribuitur a Vincentio Racardo in notis ia c. Cantacusent in Cau. .
150쪽
Elastathio quidam suppostrere regulas apud S. Basluim fusius di futatas. Ita r
phoriis lili , Episcopas Sebastemis, Arriai Wrum gregalis,& plenus ncquitiae homo, ut inicit:gitur ex iis quὰ de eo tradit S Basiliscis binis .epistolis, altera ad Occiciem ales Episcopos, ad Patrophilum a sera. Itaque mitius veriti mile est , latriae perfectionis. lucubrationem, a l pcidi: una Arrianum este reserenda in : ac proinde S. Basilio eam adiudicant Iuttinianus imperator D MI pro V. Disodo OEcum callom. 2. Conciliorum initianis Ronnime pag. 267. & Pl this cod. IA .aocodice I9 I.
S. Eruncini Carthusiano , in po: ita esse omnia opuscula tomi terti j, quae in im cibus Caidinentibus a primo illor inan Opusculorum denominantur,tii ni .a: . bt s Ecclesiae , essῖ que omnia S. Branonis Signiensis ; contendit Autor dii pii litionis historicae ad opera S. Brunonis Signientis, recciri evulgata Qui si exiit imai et , S. Brunonem Carthusanum non fuisse latis a doctaeina bene constitiuum , vi posset dici ea opuscula conscripsit Ie , aberraret omninδ ; cum S. Briuio Carthusianus lacrit Doctor suo tempore eximius. Supposita tamen viriusque Bruno' is idonei ate ad eas scriptiones conficiendas , quorum alterutri tribuenda sint ea opuscula, iIon definio. .
Flaqij Dextri Chionicon uulser vulgatum, suppό situm luisse Dextra, late χχo
contendit Gabriel Pennotus in Canonicorum Regillaris an historia. Quam tiri enim, ipso S. Hieronymo teste , ratum sit, Flauium Dextrum scripsisse Chroni conquod e dem D. Hieronymo inscripserit , tamen hoc Chronicon nuper vulga- . tum, illud ipsum esse geli uinum, catus S. Hieronymus meminit,multa sunt quae
distisadent. Nec quae aduersus libri illius uappositionem , proferunt Biuarius commentator ac desenser, & Melchior Inco fer lib. p, vj sola Deiparae ad
Messane es a cap. 42. - 46. explent reuera legentis animum.
S. Fulgentio Ruspensi Episcopo supposti sunt tres Mythologiarum libri a l . 'Carium Carthaginensem Presbyterum. Quanqtiam Sigebetius anceps haeret; nec planc a et 'o' libros quos ab ingeni j acumine valde commendat, S. Fulgetitio adscribere ' Prpbatior sententia videtur, eos libros et se S. Fulgenti j Astigitani primum , po stea Carthaginensis in Hispania Episcopi, fratris SS. Leandri, & Isidoti. Passim sane is sccipior, quem Fabium Furium Fulgentium Placiadem nominant,Christianum se prodit,deridens Ethnicorum nugamenta , Ut sub snem Prooem, ad lib. I. ct infabula A fercam; i. Testimonia item Isacris libris producit in Herculis,&'Omphales sabula: & in fabula de itidicis Paridis, ubi Epium os, Sacerd*res,& Monachos, addit, apud nos vitam agere contemplativam , qualem apud Ethnicos egere Philosophi. Eii: ergo perspicue autor Christianus. Et cui' nihil sit apud eum quod S. Fulgentio Ruspensi quadret, nec alius occurrat s.Fulgentius,cui opus illud tribus possit praeter Astigitanum, siue Cartilaginenset', haud grauate eius esse libros illos admiserim