De Antiphontis oratione de choreuta commentatio philologica...

21쪽

etiam sententiam nostram de crimine choragi adjuvare videtur. Sed ne ullam quidem causam probabilem cogitare possum, cur choragum Diodoto insidias conlocasse accusator dicere potuerit. An erunt qui inter virum coinpositae aetatis et puerum innoxii animi quidquam intercedere putent, quod ille veneno ulcisci possit An cens bimus Philocratem dixisse a reo esse puero vim illatam,

quod ei cum ipsius familia inimicitiae fuissent γ tri metra legimus proximis post mortem Diodoti diebus accusatores familiariter et nulla cum suspicione chorago uSos esse, quare neque ante mortem invidiam inter eos intercessisse probatur. Itaque choragum accusatum esse existimaverim, quod

neglegenter potionem imperasset, quam mortis periculum ferre meminisse debuisset. Atque tali crimini optime con-Venit enarratio, qua reus tantum demonstrat g 12 13)sese de ejusmodi rebus prorsus nihil imperasse, sed omnem chori et exercendi et alendi curam ad certos homines,

Amyntam et Phanostratum generum suum et alios quosdam detulisse Verum etiam auctorem argumenti orationis vidisse existimo, qui accusatores hoc uno causam

suam probare ait, quod pueri domi choragi exerciti sint. Apparet deinde accusatores intellexisse, ejusmodi crimen non tantam habere invidiam, qua judices persaepe ad

condemnandum adducerentur, et propterea iram eorum ita concitasse, ut res a causa alienas immiscerent, et reum etiam in rebus publicis peccasse dicerent. cfr.

Deinde si jam quaerimus, quae in tali crimine poena fuerit, non possum quin contra aetanerum hilippio assentiar, qui eam sicut in insis κουσίου solum exilium fuisse docet. Recte enim monet neque in is, ubi aecusatus cum pondere quodam dicat, quid sibi si condemnetur impendeat, neque ullo alio loco publicationem

22쪽

bonorum commemorari, et in I verbum ζημιωσαι, quod Maelanem illam multationem significare videtur, nihil

aliud notare, quam fere contrarium verborum δικαίως τιμωρεῖσθαι h. e. injusto damno incere, atque explicari verbis quae sequuntur: και εξελάσαι - της γῆς ταυτης.

Quod eo magis perspicitur, quod et cetera enuntiati verba egregie inter se respondent: οὐχ ἐλεγξαντες - αλλὰ διαβαλοντες εἴ τι ἀδικω - καὶ ε ιιηδἐ ἀδωs. err-lichius i. c. p. 21 sq. contra hilippium sententiam eorum denuo obtinet, qui latonis auctoritate scis. Legg. IX. 865a φόνου ἀκουσίου poenam annuum exilium esse docent, quum lato in hujusmodi rebus a legibus Atticis plerumque haud longe recedat.' Quibus hilippius adversatur, quum lato φόνου ἀκουσίου tria genera esse doceat, legibus Atticis unum tantum statui. At quidem non dubitaverim quin in ipsis judiciis cul-Ρosum quod vocatur homicidium, quale in tetralogia alter juveni crimini datur, ab illo genere discretum Sit, quod ipse Philippius fieri docet, si quis quamvis Vulnerare tantum voluerit, tamen occidat, sicut tertiae tetra-logiae accusatus fecit, neque par exilium utriusque generiS

Quod denique ad hoc attinet, quos apud judices βουλευσις ἀκουσέ judicata sit, sententia eorum, qui eam ad ephetarum collegium pertinere arbitrati sunt, optime probatur lege illa Draconis. Ceterum ipsius i. c. eam sic interpretatur, ut de βουλασει tot σέqr areopagum judicasse veri simile sit. Huc usque jam quaestionem deducere volui, priuS- quam pauca verba contra PassoWium facerem, qui nuper in libello qui inscriptus est De crimine βουλετσεως diss Gott. 1886 singularem de hac re sententiam protulit. Is vir doctus omnino negat βουλευσεως crimen

23쪽

omnia quae contra communem opinionem disputat, refutare mihi nunc in animo non est. auca tantum eaque majora et quae ad rem nobis propositam proxime accedant, tentare liceat. Maximi in hac re momenti esse illum quem memoravimus locum Andocidis I. 4 etiam assoWio probatur. Quo loco ut non duo homines, sed duas occidendi rationes inter se opponi demonstret, dicit p. 10hhaec: Intellego: βουλευσας est Meletus, neque enim ille ipse occiderat Leontem; ubi autem est tandem maleficus alter qui caedem persecit 3 eriecit caedem carnifex in judicium autem, ut opinor, non vocatus est, liber est ab omni poena etc. Quid tandem refert in hac causa αυτοχειρα illum in judicium vocari non posse Quid omnino in aliis causis πιιρ εργασάμενον poena dignum

esse in plena βουλειυσεως notione haud necesse est. ch. Berne l. c. p. 282. An quem Subornatorem esse negabimus, quod is quem ad homicidium incitaverit, amens sit neque ideo puniri possit Deinde probare conatus verba: χειρὶ ἐργάζομαι non significare: ipse perficio PassoWius de or de chor. I ita disputat, ut lectionem

quam codices exhibent: χειρι αράμενος retinendam eamque sic interpretandum esse dicat: non manu eum occidi, non eruenta caede necavi. Quis est cui tale accusati

responsum probetur Paene dixi assovium sibi persuadere debere quale ipse p. 16 profert choragum negare se poculo in quo venenum inesset puero caput infregisse. - Utcunque se illud habet, summaiassoriianae disputationis haec est, ut αυτοχειρίας notionem, qualis nobis probatur, restringat, βουλευσεως latius patere dicat. Atque verba βουλευειν, βουλευτης επιβουλεῬειν, Similia non Semper Subornationem ad necem, sed etiam scelestum

homicidae consilium significare jam Philippius i. c. p. 26)2

24쪽

probavi Haminus autem legis illius quae apud Andoeilem exstat verbum βοτλασαντα p. 17 sic interpretatur: cum quia insidias machinatus quaslibet clandestinas mortem paraverit totam Iinm p. 18 sic o quis insidiose machinatus interfecit alterum, in eodem teneaturae si cruentam caedem fecisset Similiter jam mmerus Atti meritataversatag. 1822, p. 140 βουλευσιν accepit pro siueuehelmor una hinterliatim radiung . Sed -- modo tandem cum tali definitione convenit quod ipse Passoviua p. 22 docet si ubi duae sibi opponuntur Milones χε ι - βουλευσας, in hoc de dolo malo nihil inest, non plus inest quam in priore illa mei, sesum agitur

de rationibus manifesta, nec manifesta At opponuntur in lege Andocidea, ubi verbum μυλασας inis pretatur insidiose machinatus. Praeterea Andocides adversus Meletum, quippe qui hc σέως fecerit, legem proserre non potest, qua de dolo malo non agitur. Atque quam ob rem censeat, quoties αντονι et βουλευσας inter

se opponantur, in hoc nihil doli mali inesse, equidem non invenio, nisi propter Or de chor g 16 et 19 ita judieat, quae hercle tale quidquam non probant. - emit a Minus p. 23 sic: nemo ut opinor dubitabit quin imprudenter quis possit alterum interficere ratione non manifesta atque tale aliquid βουλευσιν ἄνευ προνοίας esse judicati Exempli causa aster quod in latonis Euthyphr. 4 enarratur: uthyphronis pater hominem, qui servum ejus occiderat, cruribus manibusque ligatum in ossam injecerat, miseratque Athenas qui ab exegetis quaererent, quid illi homini aciendum esset Quorum ante reditum ille in fossa fame ac frigore obiit. At mihi quidem vincula et in fossam injectio, quamquam haec

sola mortis causa non fuit, ratio esse videntur satis manifesta. Deinde quid uthyphronis pater feeit, quod βουλευειν appellare possimus Quod verbum, ut mihi quidem videtur, aut significet necesse est suadeo alicui

25쪽

αγιουσία, ut supra ostendimus, cogitari potest, aut meditor, machinor aliquam rem, Sicut επιβουλευω, in quo consilium abesse nequit. - Arcessit assoWius etiam Platonis legg. IX. docetque ubicunque illic αυτοχειρ et βουλευσας commemoretur, hoc revocandum esse ad 864 C: τ μἐν διὰ βιαίεων καὶ ξυμφανων πράξεων πραττομενον

Εκάστοτε . . . . o δε μετα- τους καὶ πάτης λαθραίως

γιγνομενον, atque haec ea ipsa esse, quae sibi αυταειρέα et βουλευσις significare videantur, rationem manifestam nec manifestam. Atque hic locus sane prima quidem specie assoWium adjuvare videtur. Sed ut hoc vel maxime concedam, quomodo illa partitio ad latonis

enumerationem Scelerum reserenda Sit, Vel num omnino, parum me intellegere, tamen ad omnia genera quae profert revocari posse mihi non videntur. riusquam enim Plato ad ipsas leges capitales constituendas adgrediatur, de animi impulsionibus ac rationibus disserit, quibus scelera committi possint. Peccari autem posse ait aut ἀγνοέρ aut θυμεν aut m μίαις. Ex his tribus rationibus ordinem fluxisse apparet, quem in enumerandis sceleribus sequitur. Τractat enim 864 D 866l homicidia ανευ προνοίας commissa, 866 D-869 C θυμ commissa,

869 C et D si quis se defendens necat), 869 Ε 873

dum illud genus cpoνου μου γεγονοτας, et ad eo quidem potissimum, quos lato θυμεν μεν, προβουλεττως δε fieri docet, sere pertinere existimaVerim ea celera, quae ex hilippi sententia alteram φόνου ακουσίου peciem efficiunt, si quis necat, ita tamen ut vulnerare vel

simile quid voluerit. Nam qui ἀπροβουλευτως et μψinterficit, dubitandum est utrum interficere in animum induxerit necne. Deinde generi φόνου ἀγνοέε γεγονοτος adnumeranda haud dubie sunt tum homicidia ab iis commissa, qui mentis suae parum compotes sunt, tum ea

26쪽

quae errore et Mu, Sed nulla nefaria neglegentia facta Sunt, tum ea quae quamquam errore et casu, tamen

Scelesta neglegentia. De prima specie disserit philosophus 864 D, de alter 86, et , de tertia 652

866 D. Atque haec ipsa continet scelera quae o cul-Ρosa. Vocare solemus. Iis igitur non convenire apparet illud μετα σκοτοτ καὶ πατης . Attamen lato in iis βοιλευσιν commemorat 865 B: εα δε αυτηει μεν, κων ὁ ἀποκτείνω τις τερος ἔτερον , ειτε τψ αυτου σωματι

in iis quae verbis εἰ ε - εἰ, αυτοχειρίας notioni tamquam subjuncta sunt, Scelera inveniuntur, quae ex M-soWii sententia βουλευσε adnumeranda Sunt πώματος et σιτου δοσις seratio non manife8ta πυρος η χειμῶνος προσβολη et στερησις πνευματος senex non cruenta ). Suntne igitur ea quoque αυτοχειρίας species, quae lato τεῆ amo σωματι ν δι τερων σωμάτων fieri docet γQuod si ita esset, quid vellet sibi illud πάHως στωμεν ως αυτοχειρ γ Hoc igitur philosophus tantum addere mihi videtur, quum eos quoque memoraverit qui δι τερων σωμάτoi occidant, quippe quos in hac jam sententia commemoraturus esse scriptor in exordio εὰν δε αττοχειρμεν non sibi ipsi visu sit. Quare equidem persumum habeo, α πειρα esse qui ψ εα-- σα sacm, Sua ycius manu occidat, eum qui δἰ τερων σωμάτων, qui manum a facinore abstineat, ideoque suadendo mortis auctor sit, βουλευσαντα. Atque ut hoc iterum moneam, quum isto hoc loco de culpos tantum nece agatur, agitur etiam de culpos βουλα ι, quali crimine choragum illum accusatum esse suspicati sumus. Nondum igitur accedo assoWii sententiae, qui p. 43 se par illud nobile fratrum intellectualem et physicum

27쪽

auctores, remissum ad eburneam somniorum portam esse ait.

Nuper . . Hethel in libello qui inscriptus est: Uber die sie og. βουλευσις in Ordprocessen Helsing 1886 crimina βουλευσεως propriam causarum capitalium formam ac rationem effecisse negavit. Cujus disputationem, quod valde doleo, nondum adire mihi licuit.

Π Do oratione mutila.

Quicunque attentius orationem de chor perlegit, facere non potest quin et eam multa gravesque corruptelas expertam censeat, et aetgnero ne totam quidem traditam AS concedat. Quanta autem perierit pars et quid continuerit, alios aliter sentire video. Maeignerus et Linderus De rer dispos apud Ani et Andoc. r. Atti,

Upsaliae 1859 epilogum tantum intercidisse docent, Spengelius contra in turn Acad. Bav. 1838 p. 352

non modo illum, sed partem quoque quandam deperditam esse judicat, qua orator istas criminationes refellerit, quae ad ipsam causam non attinerent. Quae sententia

Blassio parum placuit. In libro enim qui est de eloquentia Attica 'Ι. p. 199), postquam argumentum rationis proposuit, disputat haec: Frellic hat man in neuerer Zet bestritten, das dies der ursprtingliche Schium schon geResen et Dareus 2Warisan ita nur geringes GeWichi legen, das de Sprecher montan eine e theidigun auch gege die anderKeiligensoresses ver-sprochen at den jenes Versprechen is nur edingi, und das Gewichi fili dor daraus, das e in rater Linie sichisbe die Sache selbs austasse Will Andem is es, en in Isaios eister, gleichialis am chlus derSammiung iubender ede mine esummis Disposition

28쪽

der orreichten 6he de BeWeises. agenerus autem, qui hoc ipsum reprehendit, quod criminationes a causa alienae non refellantur, lassi sententiam sic vituperat: -B est mi, inquit, que a finis discoum 'est perdu, mai tous es commentateum soni 'accord qu l 'ymanque out a plus qu'une prisire adrusssi a PArsiopage. Blas considhre cella omission comme e importante, parce que Pintention de accus de rencontre ces imputations accessotres 'est noncsi que 'une lavo hypo

de me allier a cette maniere de voir. n esset, ii nes'agit pasciciis'une improvisation, de sorte que orateurne devait a nous iare entrevoir ne argumentationsubsidiatre qu'il initisicid&d'Mance amo pas employer. Recte agenerus monere mihi videtur, orationem non ex tempore esse dictam. Etenim apud ipsum lassium legimus alio quoque oratores simulare, ex arbitrio eorum

29쪽

- 23 qui audiunt pendere, num quid et quo quidque loco dicant. usmodi dicendi figuras non modo urbanitatis speciem

prae se ferre, sed etiam emcere, ut orator ex tempore dicere videatur et causae suae admodum confidere. cst.

Dem. d. or. 11. Quae cur hoc loco non item se habeant, equidem non video. Quid tandem choragum prohibuisse dicemus, ne istas quoque criminationes refutaret 3 agenerus quidem qui causam ad areopagum attinere putat ch. Blass. I. p. 192), propter hoc ipsum forsan dubitaverit, ex eo quod reprehendit id concludere, quod neque ullam dubitationem habere et necessarium esse existimaverim. Nam cetera quoque argumenta, quibus lassius rem tam consentaneam repudiat, infirmari posse videntur. Atque primum quidem hoc maximum pondus habere ait, quod accusatus primum de ipsa causa dicturus sit, g 7-8 εγο δἐ εἶ ἄνδρες, ου την -- νωιιτὶν ἐχωπερὶ τῆς πολογίας, pνπερ οἱ κατvγοροι περὶ της κατηγορίας. ovτοι μἐν γαρ v μεν δίωξιν ευσεβείας νε-

χοι ποιεῖσθαι καὶ του δικαίου, τυ δἐ κατηγορίαναπασαν πεποίηνται διαβολῆς ἔνεκα καὶ πατης, περαδικώπατον ἐστι 60 ε α θρο-οις, καὶ - ἐλεγξαντες, εἴ τι αδικεῖ, δικαίως ia βουλοντα ιι ιωρεῖσθαι, αλλα

του πραγματος απακρίνεσθαι, καὶ διηγήσασθαι ἐν μῖν τὰ γενομενα πάντα επειτα περὶ των ἄλλων ν ουτοι κατηγορουσιν, - μῖν δ' ιένοις, πυλτ ηια ἀπολογη- σασθαι, που ιαι γάρ μοι τιμνῖν καὶ ωφελειαν αὐτὰ οἴσειν,

τοῖς δ κατηγοροι καὶ τοῖς ἐπηρεάζουσιν αἰσχυνην. Sed 7 non dicitur nisi de universa accusatioue et Sensus, ut brevibus eam complectar, talis est accusatores aliud volunt atque se velle dicunt, calumniari volunt, ut me injusta poena inciant. Haec tam in universum dicta esse apparet, ut ad quamlibet causam apposita sint. Quum praeterea sententia tam distincta habeat antitheta,

30쪽

tam egregiam componendi concinnitatem, qualia in hac quidem oratione praeter locos communes rarius inveniantur, illam quoque sententiam exceptis verbis: καιεξελάσαι εκ τῆς γῆς ταυτης locum communem esse judicaverim, quod ne ipse quidem lassius ejiciet. cfr. I, p. 197 adn. 1 Ant. VI, 7 extr. - , 84 extr.3 Quod si ita est, non exspectabimus hanc sententiam eamque quae sequitur gra in singulis accurate inter se respondere atque opposita esse. Recte etiam codices

non habent illud μέν inter verba ουτοι γάρ ς ), quod

sententias distinctius inter se oppositas esse significet. Atque mihi quidem omne hujus loci contrarium in eo versari videtur, quod accusatus se non, ut accu8atoreS secerint, mentiri et calumniari, sed ex vero omnia referre velle dicat. Quamquam ne hoc quidem propriis verbis expressum est, tamen id sere significare videntur verba: καὶ διηγησασθαι εν ιιὶ τὰ γενομεν πάντα, quum jam orator ad proponendam materiae partitionem properet. Quamobrem verbis ἐγ δ πρωτον μῖν κτλ. tanta istribuenda mihi non videtur. Utcunque est, dubitaverim etiam num defensio de rebus alienis facilius desiderari possit, quia de his accusatus postea dicturus sit. Neque enim quod extremo loco dicimus, id minimi momenti esse semper judicamus. - At lassius multas res a cauSaalienas in orationis parte, quam nos habemuS, commemorari dicit, et eadem parte etiam effici, ut adversarios accusationis pudeat. Sane quidem efficitur, quum horagus de accusatoribus pecunia corruptis ac deinde sibi reconciliatis enarrat. Quamquam hoc ita sese effecturum perspicuis verbis dicit, ut de rebus a causa alienis respondeat. Neque etiam id sibi ipsi effecit, quod τι ar καὶ ,φέλειαν appellat, quodque mea quidem sententia potior causa est, cur de istis rebus verba sacere debuerit. Accusatos enim non tam hoc consectari oportet, ut ignominiam adversariis inserant, quam ut ipsi laudentur vel