De Antiphontis oratione de choreuta commentatio philologica...

31쪽

culpa certe carere existimentur. - Tum quae accusatores

de choragia criminati sint, etiam narratione choragi, quam nos habemus g 11-1M, vir doctus satis refelli ait Attamen ita judicare non licet, nisi quae fuerint

ista crimina cognovimus. At nescimus. eque vero narratio videtur ad illum finem satis copiosa, sed maximam partem tali esse, quae choragum initio ab omni exercendi chori cura se abstinuisse demonstret. Atque Blassius etiam illas causas Aristionis et ceterorum hominum commemorari argumentatur. Quae esse illa putare videtur, quae orator memorat obiter verbis: ει τι ηδ&ουν ...h ε αλλοις τισίν. eque tamen o ullo modo probabile est. An hilocratem accusatum ro- Vocasse putabimus, ut ea enarraret, quae sine ipsius damno et ignominia narrari non possent Denique non possum quin aliquid proferam, quod quamquam per se forsan haud ita multum valeat, cum ceteris tamen conjunctum aliquam vim habere videtur. Harpocrationenim quum S. V. -πολια hoc ipsum verbum in oratione de chor legi dicat, nos tamen non invenimus. Ad quod Blassius adnotavit, hoc verbum in prima tetralogia A 38 esse, et quum arpocratio haud raro locos confundat ac perturbet, etiam de hujus verbi loco eum errasse videri. Sed quidem ita censendum tum demum fore puto, si orationem totam esse traditam constaret. Quod quum nemini fere probetur, hac quoque re Sententia mea adjuvatur. Facile enim est conicere hoc verbum in ea parte fuisse, qua accusatus de choragia vel aliis rebus publice gestis se defenderit. Jam vero investigemus num pars orationis deperdita

jam a rebus illis a causa alienis inceperit, ideoque ubi pars quam nos habemus desinat, intervallum quoddam sit et tamquam finis. Quod prima quidem specie ita videtur. Attamen extremam paragraphum hilippius i. c.

p. 31 additamentum et subditivam esse docuit Quum

32쪽

-- 26 enim orationem mutilam esse constet, mirum esse hoc enuntiatum valde copiosum, quodque perorationis speciem prae se ferat. andem autem sententiam jam g 49 iisdem fere verbis expressam esse, ita tamen ut multo artius ad id de quo agatur apta sit. Itaque librarium quendam, ut orationi aliquid epilogi simile adstrueret, extremam paragraphum addidisse, quam ex A maximam partem transscriptam esse appareat. Quae sententia equidem

miror quomodo lassio displicuerit 3I, 199 adn. 33. Nam quod ab Antiphontis consuetudine non recedere videtur, ipsa iteratione illa effici apparet, quum

quae loeus propria habet tam exigua sint, ut de eorum auctoritate judicare non liceat. Neque quemquam qui extremam orationis partem accurate legat atque istasparagraphos conserat, verba illa iterum dicta non moleste

ferre opinor. 49 τοι ae ποίαν δίκηνου δικάσαιντ' ἐν η ποῖον

δι-στήριον - ξαπαφ σειαν, , τίνας ορκους - αν τολμησειαν παραβαίνειν,

Deinde ex re esse videtur inquirere, quam orationis

partem g 48-50 esse dicamus. Etenim g 48 oratorem

ad novum quendam locum transire ex eo apparet, quod et tota narratio et argumentatio, quae incipit Q 33, perfecta et absoluta est, et M tamquam perorationis speciem praebet. Eodem modo, immo iisdem verbis καιοι μεν αλλοι ἄνθρωποι etc. orator in oratione Vara argumentationis de signis divinis finem facit, quibus ea tamquam aculeum in audientium animis relinquat. Suntne

igitur g 48-50 novus argumentations locus 3 t oratoriis nihil proprie argumentatur, nihil iis probatur, vel

33쪽

accuratius enarratur, testimonia nulla proseruntur. An

est ejusmodi pars, qua argumenta quae jam allata sunt colligantur et cumulentur Sed de pluribus rebus ibi agitur, quam quae hactenus orator dixit agitur etiam de hilocrate nuper a poletis et poristis et practoribus corrupto. Ergo mihi A certe quaedam prothesis quae Vocatur esse videtur, quali Antiphon et in V. et in hac

oratione, ubi ad novum argumentandi locum transit, aepius utitur scis. V. 8, 19 60, 7 76, 1, VI. 7-8, 33). Quum jam Reishius in o aliquid deesse suspicatus Sit, atque agenerus A potius post g 50 et 51 locum

suum habere dicat, quod ubi illa nunc sit male argumentetur oratio, isto modo eorum sententias temperandas esse existimaverim. Neque is apte ad g 47 adjungi potest, neque is omnino argumentatur. tenim si jam perlustramus verba κωτοι εἰ μηδε αλλο

ἀλλὰ αυτὰ ταυτα πιν πεδειξα, τουτους που μεν χρηματα λαφιβάνοιεν εστ ηιοὶ αἰτα0μένους καὶ προαγο- ρετοντας, που δε ιν εἴη ὁ δώσων, συνοντας καὶ δια λεγομένους, ἱκανὰ vi καὶ αυτ ταυτα ἀκουσαντας ἀποψηφίσασθαι Mae τουτους νομίζειν επιορ τατους καὶ ἀνοσιωτάτους πάντων ἀνθρωπουν, modum optativum quo orator

utitur iterativum quem vocant esse apparet, quum post Diodoti mortem accusatores bis familiariter chorago usi Sint primum proximis post mortem diebus, deinde post reconciliationem, bis etiam ut eum reum facerent pecuniam acceperint, primum ab Aristione et Ρhilino, nuper, ut is dicitur, a poristis, poletis, practoribus. Atque hoc ipsum prothesin esse probat, quod quae ea dicuntur, ex iis quae subsequuntur intellegenda sunt. Quodsi utrarumque insidiarum narrationi tantam vim tribuit orator, ut ipsum crimen refelli non opus fuisse dicat, censebimus eum tamquam in mediis rebus subsistere Nisi sorte eum sic fere dicere putas illa sola

34쪽

ita sunt enuntiatae, ut non tam ipsae in media narratione versari videantur, quam orationem ad eam deducere, ita quidem ut quae prothesi dicta sunt, maximeque Verba:

planenti eque poterant judices hoc loco non magna exspectatione assici, quonam modo altera haec machinatio facta esset et quomodo probaretur. Recte sane, quum haec plus ad rem facere videretur, quam prior illa quam Ρhilocrates nequiquam molitus esset M igitur mihi quidem videtur orator judices de hac re gravissima paucis illis verbis edocuisse quaea 49 leguntur. eque choragvS, quum etiam accusatores triginta minas accepisse resciat, et g 50 rem satis apertam esse dicat, de hisce insidiis adeo non edoctus esse videtur, ut eas probare vel plura de iis verba facere non possit neque audeat. Itaque et grai subditiciam esse, et post gra narrationem quamvis fortasse brevem de hilocrate a poristis et poletis pecunia corrupto ejusque rei aliquam probationem, deinde de rebus a causa alienis expositionem fuisse, denique epilogum secutum esse existimaverim.

m me robus quibusdam addubitalia.

Magenem orationem de chor subditiciam et ab inerudito falsario recentioris aetatis conscriptam esseratus, imprimis totam causam, in qua oratio Versatur, parum credibilem esse probare studet. Ac primum quidem quod auctor argumenti conjecit: μνονίας χαριν εαμ το χρειακον, cum lassi hoc laudat p. 93 sic:

35쪽

locis adlatis non constare ait ante Caesarum aetatem in usu fuisse, ut cantatores exquisitis et insuetis medicamentis vocem suam persectiorem redderent. At hoc modo hercle non fas est orationis auctoritatem labefactare. Neque enim nobis, qui eam defendimus, probandum est hanc rem in usu fuisse, sed ii qui eam impugnant, testimonia proferant, quibus eam non in usu fuisse demon- Stretur. Quod aegre quemquam comprobaturum esse puto. Recte quidem agenerus neglexisse videtur locum a Maeignero citatum, Plut de glor Ath. 6 οἱ δε ορποὶ

τοῖς χορευταὶ θριδακια και Mλλίδας και μυελον ταρατιθέντες ευωχουν επὶ πολυν χρονον φωνασκουμένους καὶ

τρυφωντας. Nam exquisitis illis cibis non medicamenta ocis, sed liixuriam epularum significari apparet. Deinde quum agenerus apud Veteres scriptores talia tantum medicamina commemorari dicit, quae ad certam quandam victus rationem pertineant, hoc ipso non efficitur, alia in usu non fuisse. raeterea vir doctus suspicatur istis remediis non choreutas, sed tantum cantandi artifices uSos esse, Aristot. roblem loco XIX, 15 confisus, ubi cantu ἀγωνιστω a choreularum cantibus diversissimos multoque difficiliores fuisse perhibetur. At quovis medicamento nihil aliud effici potuisse apparet, quam ut vox clarior atque acutior fieret, id quod haud dubie in choreulis non minus quam in illis cantandi artificibus desiderabatur.

Deinde offendit ageneriis in verbis ἀναβὰς εἰς ' νιακην ita codd.; μαίαν Taylor, Jernstedi, alii)την των θεσμοθετεῖν. - Ε admetiantissime , inquit,

36쪽

τν των θεσμοθετων. Fugit virum doctum prorsus eadem

verba in inscriptione illa redire, quae de Atheniensium cum Chalcidensibus laedere lapidi incisa est anno Ol. 83, 3 - 446' a C. C. I. A. IV. Pa. Quamquam

Lipsius Att. Proc. I. p. 176 c. not. 69 nostrum locum ab illo ita recedere docet, ut primum quidem orator non ipsum heliastarum collegium significet, quod eo dic praesidibus thesmothetis judicaverit, sed veterrimum illud tribunal, prae ceteris ritiata nuncupatum, ubi imprimis thesmothetae jus dicere soliti sint. - D'ailleurs, Wa- generus porro disputat, es hesmothhtes non rien a voi dans ceti affaire. Et qu'on ne dis pas que hilocrate 'sitat adress a ux, en leur qualitsi de magistrata instructeum, fin 'arroter actio qu'il avait intent aΡhilinus et a Aristion VI 21). O volt, en esset, l'accus se metire directement en apportisve les juges:

αναβὰς γέ εἰς το δικαστήριον τοῖς -οις δεκασταῖς

εχε a. Sed primum quidem ex ipsius 21 verbis quamvis

corrupta Vel mutila sint: τι τον μἐν νομον οὐδ&αιονου προγαχθεσταίη κτλ. esses mihi videtur hilocratem athesmothetis petivisse, ut causas quas choragus ad OS detulisset, differrent atque procrastinarent. Ad quod choragus respondit, Philocratem eam tantum causam Spectare videri, quae postero et tertio die sibi cuin Aristione et hilino futura esset. Deinde non propriis verbis narratur hilocratem ad judices verba fecisse

ελεξε .... αναβὰς εἰς την hλιαίαν . . .). Quod vero se ipsum hoc fecisse reus Barrat, equidem non miror, ut infra ostendam. - Magenero hoc quoque parum

probabile videtur, quod hilocrates in thesmothetarum judicio nescio quam actionem turbet atque dirumpat, paulo post etiam accusatus adsit et hilocratem redarguat et ad testes proferendos provocet. Sed hoc certe dubium est, num inter ipsam aliquam actionem hilo- orates quae vellet protulerit. Quod autem paulo post

37쪽

etiam choragus ibident adstit, a veri simili recedere non videtur. Quum enim coram judicibus Ρhilocrates causam Suam proferret, nonne facillime aliquis in tanto hominum numero inveniebatur, qui choragum, notissimum haud dubie et spectatae honestatis virum, de tanto crimine quam celerrime certiorem faceret, ut amicorum mos est γNam qui quidem proximo die eum in curia securum cum Ρhilocrate conloquentem viderant f 403, eum se veneficii argui nescire intellegebant Choragus deinde in judicium propera it non tam, sicut par erat, ut sibi postero die accusare liceret, quam ut calumniam illam illico coram iisdem plane refelleret, qui eam primi audivissent. Quare quum ei minus cum thesmothetis res esset, ad judices potius tum verba fecit, ut hi se omnis culpae nescium esse existimarent. Ea igitur de causa accusatum dicere puto, sese statim coram iisdem judicibus suspicionem sustulisse, apud quos sibi a hilocrate illata esset: τοῖς αυτοις διοχσταῖς λεξα. Itaque mea quidem sententia ex his verbis concludi nequit hilocratem quoque verba ad judices potius quam ad thesmothetas fecisse. - tWagenerus rationem qua Philocrates ad procrastinandam peculatus actionem usus sit, ut falsam vituperat: qu'ilo avia a latro, si ron Oulait empsicher accusede oursuiure son actio contre hilinus et Aristion, cysilai d'obteni contre tui, de a part de PArchonte-Mi, unerasilans d'ester en justice απογραφαὶ is dicitur παραγραφή li'), et de tui oppose ceste exception d incompetence. Μais 'est seulement te tendemat que hilocrate et sescoaccusasture 'adressent a Archonte Βασιλεις. Celarsisulte clatrement des ς 37 et 38. Recte sane. Quamquam ratio illa parum legitima, qua accusator usus St, mihi quidem a probabilitate minime recedere videtur. An quis est quin Philocratis criminationem admodum temerariam, fallaciam nimis perspicuam esse concedat, quum argumenta probabilia fere nulla protulisse vide-

38쪽

atur Quid si ipse tum causam suam obtinere deSperavit Nihil sane antiquius habebat, quam ut actionem peculatus procrastinandam curaret. Quod si effecerat, haud dubie tale quid accidere poterat, ut cum chorago litigare jam non opus esset. a de causa equidem nos miro Ρhilocratem a thesmothetis petivisse, ut vel injussu regis actionem procrastinarent. Quod ubi is non persuasit, tum demum libellum accusatorium ad regem deferre necesse fuit. - Deinde Magenerus conlatis verbis

νομους ἀνεγνω κτλ. quodahilocrates eodem die et coram thesmothetis et coram rege compareat, suspicari se ait auctorem orationis regem thesmothetarum collegio adnumerasse, memoratque multo recentiore aetate omnes

simul archontes theniensium thesmothetas appellatos esse Attamen nequeahilocratem in altera illa προκλήσει adfuisse necesse est, neque si adfuit, equidem video, cur orator eum a thesmothetis ad regem se contulisse propriis verbis enarrare debuerit. Miror sane ego quoque sicut agenerus, quomodo factum sit, ut Aristion et Philinus ceterique tribus postremis anni mensibus causas capitales deferri non posse ignorarent. Quamquam quum iidem etiam antea simili

modo judicium effugere conati sint cir g 36), propterea eos rerum judicialium peritissimos fuisse, quod vir ille

doctus vult, conici non necesse est. eque ei assentior scribam thesmothetarum, qui unus ex iis erat, etiam magis quam ceteros de illis rebus edoctum esse debuisse, quae ad archontem regem pertinerent.

Venimus ad ea quae agenerus in offendere dicit: Ρuis iennent de indications topographique donit Arsiopage Ouvat for bie se passer, et qui, oraqu'On

39쪽

les compare me les simoignages des auteum et des inscriptions ne pariassentia mome rigoureusement exacteS.Νous connaissons, en esset, ευ Βουλαιος, Ἀρτειας Βουλαια C. I. Gr. n. 113), Θέμις σιλαία, Ἐστια ουλαία, mais usse par il 'est ait mention ' ἈθηναΒουλαία. Attamen hoc tale est quod non demonstret, auctorem orationis harum rerum inscium fuisse, sed nosmet ipsos esse non satis edoctos, ut in hanc rem inquirere possimus. Ceteri quoque illi βουλαῖοι dii rarissime commemorantur. Atque mihi quidem in curia aram Minervae fuisse sicut illorum deorum satis probabile videtur, quoniam Atheniensium res publica singulari inervae tutela ac praesidio utebatur, et summa prudentiae eonsiliique huic deae inerat. - Deinde vir doctus: Mus apprenons', inquit, Mensuit que te sinat se rendat en

prochant, et que te ait e lui-msime mi fori improbabie. Boc quoque loco quod aliorum scriptorum testimoniis destituti sumus fere nihil probat Attamen, si

accuratius interpretaris verba ορῶντες δ' εμε .... εἰσιοντ' εἰς TO βουλευτι ριον .... και εἰς τἄλλα ἱερὰ πάντα

εἰσιων μετὰ τῆς βουλῆς), reus non senatum omnia templa quae Athenis essent adiisse dicit, sed se omnia adiisse, in quae senatus se contulerit

Reprehendit denique agenerus quod accusatus, quum se in acropolithilocrati reconciliatum esse dicat, libellum non proferat, quo id magis confirmet. Ex Demosthenis enim pro horm oratione g 15-17 apparere ait in usu fuisse, ut ejusmodi conventiones in acropoli factae libellis traderentur. Attamen neque uno exemplo demonstratur, quid in usu fuerit, et in Andoc. r. I. 42, ubi Dioclidis insidiae enarrantur, qui sese in acropolicum Andocide ceterisque maleficis omittendae delationis pretium pepigisse dixerat, libelli mentio nulla fit. irae- δ

40쪽

terea plurimum interest inter illam hormionis et Apollodori conventionem et conciliationem, quam choragus sibi cum accusatore factam esse ait. Illi enim de pecunia solvenda pacti sunt, totaque res ad jus civile pertinet, hilocratis et choragi reconciliatio facta erat, ut sceleris suspicio ab hoc amoveretur.

IV. me rerum invention et diapotitione.

Ρrimam orationis paragraphum agenerus docet et sensu sane quam Vulgari esse et imperite rusticeque expressam. Quod judicium adeo non intellego, ut Sententiam dignissimam existimem viro ingenuo atque honesto, qua et rei ingenium depingatur et animi vel maxime concilientur. eque admodum alienus est ab hoc loco alter ille a lassio laudatus or. V. 93 νυν δε se.

βηκοτι κτὶ Quod vero ad imperitam illam quam vituperat elocutionem attinet, singula non notat, sed verba tantum ἀνθρώπιν ori puerilia et ejusmodi esse ait, ut Versione exprimi nequeant. Quid autem significant nisi: communis hominum natura ita fert Neque quomodo

hoc pueriliter dictum sit equidem intellego, neque idem vir doctus reprehendit, quod similiter orator dicit: καὶ ἐξ ων γε χρὴ ανθρωπον ori τἀληθῆ καὶ τα δίκαια

πυνθάνεσθαι κτλ.

Verba etiam leguntur in orat. V. g 14, item Verba 3-4 AH δε μη - χρησασθαι u δίκη ς 8Ritem denique verba καὶ ουδείς - τιμωρησων V a 87, et totari 6 αυτων δε κτλ. V. 88-89. Quibus de locis jam ante agenerum similiter irchnerus in