장음표시 사용
81쪽
Sed in hos tantos errores homino do ei non incidi κ-xent, ut veteres illas fornans cum recentior sortia suturi exacti confunderent ut saltem ui praetellium perfectum formasque inde oriunt naisdiungerpnt, nisi Oglexissent do rebus cum hac quaestione coniunctissimis cogitare. Vulgaris enim futuri ex acii forma quod a persecto orin praetorii significationem ab initio in se continet, coniunctivi sorma indo oriunt transit aliquando nil solam et
posuit in antiquarum forniularum initatione XXII, Io,
etiam elapsa et XXV, 2 10 tum in Appii oratione VI,
41. Fraxian mansit in cortis optandi sortituIis etiam vxitia in antiqua sormula precationis apud Livium XXIX. I, IJ; pro coniunctivo futuri vel praesentis IIoratius posuit Sat. II. 6, 15 'ro tit faxit et Persius Sat. 1. II vel quisq/ιtim Iraxit oletum . Ausim in dubitanter affirmando apud ceteros legi putabatur apud Livium et acitur e prosae orationis scriptoribus , apud Ciceronem non item. Sed recte Seliuetetius. Ellenditus, Orellius in ed. min. in Brut. . . IS eodieibus
obseeuti resim pro ausus sim ediderunt nam quum neutrum
alibi apud Ciceronem Iri:atur. hoe aliam praeterea Latici summae insolentiae notam in illa sorma passiva pro futuro dubitativo posita, de quo in a dicam. Ciceronem in libris docio gibus et Livium in arminuit et preeuin antiquarum imitatione inter antiquiores numero, ut par est. In legibus dentaque et deeretis quum frequentissimus sit usus suturi exaeti. veteris huius suturi nulla me vestigia memini reperire nisi in lege Thoria anni 64 a. u. c. fragm. I V. Si ei quia fraxit. quotiens fraxit, sed in adcan lege V. 3 est quisquis, φιocleum ex reo esse taeer Uortuerit, Non fecerit , et in fragm. legis de magistris aquaru apud Nauboldiuin in Monum Ic-igal extra libros iuris Boin sparsis p. III et 178 fraxit, tarnasit iudicassa bis sed in eadem lege denunticli a venerit, inivrravera iuditarint . Scrupulum inibi nitet in hoc fragmento, quod o odice noti ex latuito, Marinius edidit, forma alibi in inseriptionibus inaudita repetitio, quum proesertim scribendi alio non valde antiqua sit. Dicemusne in
iopetilione vetustioris Iogis unam et Iteram somnam re tentam esse
82쪽
vernni praeteriti signi sicutione tu, quod antiquae huic fortitae, quin futuri simplicis ab initio est et ad ipsum futurum exactum tantummodo iraducia, nunquam accidit. Nemo nini dixit neque quaero, quid faxit, pro eo, quod os fecerit, neque adeo ut severus, ut nunquam mae-8it, pro eo, quod est murit. Itaque vulgo quidem, quod omnes forma coniunctivi a suturo Oxacto ortas satis perverse ei secto discribunt, azim quoquo et ausim et reliqua eius in odi persecta coniunctivi appellant, sed qui paullo prudentius praecipiunt, addunt, praesentis significationem habere, id ost, suturi. oindo ab his suturis, quibus per se nulla inest praeterii nota, proficiscuntur sutura illa
infinitivi impetrassere, reconcitiasgere, e qua33ere, averruncarsere, depeculu3sere, deamentassere, depocula8sere,
quorum nihil similo in altera sorina est. Noque tamen hos infinitivos, qui et paue sunt hi, quos protuli, unum impetrassere quater apud Plautum et in solis primae coniugiitionis verbis, in commemoro, tanquam insitam penitus in vetor sermon et olim latius sparsam hanc sorma in suisse putem; uc potius cavendum diligenter cen- eo, ne, quaecunque forma insolentior si vo ipsius vocabuli si vo flexionis in uno ultero vo loco veteris tragici aut comici reperta sit, eum vere S receptam et B sermone
populi petitam suisse credamus et pro legitimo testimonio ponamus. Conabantur enim multa poetae illi, rudi adhue lingua cum Graecis exemplaribus certantes, unalogiaque saepe licenter et salso utebantur. Sed tam onootum systema quod sppellant, sormarum pridem absolui uni erat illo tempore, quo primi scriptores Romani vixerunt; nec ullam primariam sormam no nasci videmus, unam Et iteram intercidere ii aquo plurumquo in formis ultra suo fines proserendis illa audacia vorsabatur ot in verbi fingendia omponendisque Hoe tamen eos lacile
83쪽
n usos iudicaverim, ut, quia in mu88o uberon ad oratinui similo eius, quod est γελα oo , siquando obiectum esset futurum infinitivi Graeci, tentiarent ipsi, nullo populi usu
adiuti, possentito brevius dicero quam amaturum esse et nil vorsum aptiuq amassere. Verum id non tentassent,
ut amusso quidquam in se habuisset ex praetetito ). Illuc igitur overtamur, faxo et amasso sutura esse vetusta, nec quidquam primario usu nil praeteritum perti-
IIo loco breviter eo inmemoranda videtur Fr Lindemanni sententia, ne quid proterinis isse videar, quod ait rem portinuerit. Sol ea minus, quam ollem, consi lorate proposita est ad Captiv. I, 2, 3 d. 18l9 . Putat enim Itixis, radiax.
int, exstinxit, respexis antrassis, curassis, nostrassim Persecta esse, quae tamen non raro natura sua, ut omnia perseeta, praesentis notionem adsciscant. IIO de omnibus per otis mihi ignotum erat nunqRam nim cau=si pro Praesent I geram. ne ignoro tamen poetarum et quorundam inscrioris aetatis seriptorum morem id, quod saepe laetum sit seri quo soleat. persecto indieativi interdum significandi, quum rein sartam pro consuetii dine substituant. Pindo non ι re hae sommepra sontis si vo futuri notionem labent, sed scin Per, Pram Praeteriti, ut disi, nunquam. Tum Lindomarinus alius generis vult esse futura niusso, capso, liberusso hoc est, illorum. quae persecta appellabat, in licativos aut primas personas . eaque comparat eum ine*esso, quod futurum esse vult, Ormam etiam aliquam ipse singon in 'Oessim, quam Pro Mepsim esse dicit. At nusquam est; et oblivise itur, ad quod jortius p. 132 attendit incipessis his apud Plautum eum alio praesente coniungi, incipessam cuin suturo instituam Mil. glor. II, 2 82ὶ obliviscitur doniquo similis verbi petesso apud Festum. Lucretium, Cieeronem ipsum compositique expetesso,
ne fracesso et cupesso Commemorem. Itaque imperativum suturi, quem quicquid dicant, priscae linguae vindieandiim putat, non babebimus in eo esse Capti v. II, I. 9). Nihil intercedam, si quis dicat, id elementum, quod tu his verbis sngen. dis radi ei adiectum sit atque id, quo vetus futurum sorma tum sit, cognato esse originis.
84쪽
n ore. t inmen, quod et dicendum si per se, ne liorsum, atque velimus, sententia nostr interpretando trahatur, et quod libenter res nil universum do formis grammaticis disputationem pertinentes attingimus, prorsus puto elementum illud, cuius dioesion nondico disint faxo et incepso, nil do etiam evusso, idem osso ut quo illud, quod perippi et quae eodem modo cadunt persecta, habent. Sed hoc a in formam iusso non venit ex iusai undo sane in iussero venit, nec indo significationem traduxit. Quod quale sit, possum fortasse aliqua ex parte comparatione
Graecari in sormarum At pndore. Nnni quum mnxim niterae G adiection a radice deflectat futurum, nihil tamenen littera osse nutem prorsus eandem, non diversae
originis, ostendit convenient in suturi et noristi in nomittenda in aliis verbis is igitur non impedit, quominus οτυφα contrarii temporis, praeteriti, signisi cntionem accipiat ' Nam tum, quum nondum erant formae grammaticae, sed fieri incipiebant, saepe nccidebat pcessario, ut nil id, quod ita animum oriret ut signandum videretur, nulla tamen tatim pia o certa nota Occurreret,
quum praesertim homines nangis obscuro sentirent, singularo aliquid esse in eo viso, quod nimo conciperent et eloqui vellent, quam via et ratione signa quaererent. Itaque, ut ad id, quod agimus, hoc Rccommodem, quum
conciperentur vis actionum tempore diversarum nocitum
essent tempora verbi, in iis proserendis, Iuctant animo, ut salio in liquid n simplicissima ratione divorsi significaret, cumulabatur locutio, adscito nepo tali aliquo lo-
In Sanscrita quoque lingua sutiirum, quod secundum appella. tur, radieta selii est Ischepuiami preteteritum, quod augmentatui multiforme voearlint quodque oristo primo respondet.
85쪽
mento, in quo nilii esset proprii ad certii in temporis genus ignificandum; ex quo, hoc elemento cum radico
coniuncto, oriebantur formae, quae non tam certa temporum discrimina indicarent ita in ad id liqlia in haberent inclinationem eaeque deinde iis et quod, quunt plures essent, alio ut aliis secernobantur novaquo uecedebant elementa vellit in noristo augnion tu in in I ntinorum perfecto, quod in ι cadit, terminritiones certi generis ad personas et numeros significandos , certae fiebunt temporum notae Velut id elementulia, qtio nunc sola littor a constat, verbii in substanti vii in id esse, iam alii viderunt, udiunctum ad radicem meiebat ornaum, quae significaiiononi haberet liquam actionis disi incipe ab aliis ot ad certum et unum momentum relatae, quod non si, utini animii in praesentium contemplations peret vertim haec forma significatioques nec suturi nec praeteriti erat, et
utrumque inmen X e apud Graecos ortum os t. Planissimo tota haec res perspicitur in linguis stirpis emiticae, quod se in illis iidimentis forina in teinporalium substiterunt, neque o larva magis expressa et nccessio noolomentoruin aucta ulteriusis distincta tempora progreAsae sunt Futuriam olim appellabant; nunc certant, ut aptum nomen ex una liqua certa notione si rei inveniant, quae tota est in incerto conatu posita. Sed
in Latina lingua aliter cecidit, tque in Graeca nam quum o fax esset, id est πραξω, et cripsi. id est θραφα,
tamen neque persectum in omnibus orbis sic est ox ra- dies dedit ei imi sed quum osset alter praeterea conu-tus praeteriti temporis significandi, is in aliis verbis iaost d scitus, ut in lingit iam constitu in liraque Arma idem valeret in quo formarum certamine quae suerint causarum montenta, quid prius, quid postea acciderit, ηaepe frustra quaerimus , neque futurum, quod in o xi
86쪽
bui, unsit, cessiique potitis omnino aliis formis, sociasse ob ipsum cum praetorii signo copulationem et ambigititnielu. Ac ne id quidem dico, fuisse aliquando in omniabiis verbis illusinodi laturuin niuit est ni in probabilius, suturum in eo cadens proprium silisse verborum in
ium praeteritum, et tum demum , quum faxo Similiaque iam in alium isti in inclinarent, ad illam analogiam saeia esse ama33O, levasso, cetora. Minus tum erit nitru in liuilis modi conatum cessisso Iovi soni opugnantiae in iis verbis, quae proprio exirent in s vocalem Dixi iam saepius, hoc futurum ab initio simplex
fuissct non exactum. Is tamen usus in uno remansit
verbo, faxo, cui iis ita positi apud lautum et proniium plus quam sexaginta sunt exempla apud inseriore scriptores aliter positum non reperiri nisi pud Livium in antiqui iniis initiatione , superius dixi nec dissicit os adinveniendum , cur hoc potissi inum vulgatissi in usus ei-bum significationem antiquam servarit. x irpeior suas
Ne in iis quidem verbis quae is extremam habent radicalem, ullum est vestigium huiusmodi futuri; in iis tamen, quae ut strux eadunt in prastorito, poterat sine dubio esse. Quodnuellerus in supplem adnot. ad Fest ad P. 351 bene sponsis hanc Ormam in iis verbis reperiri negat, quorum ultima radicalis liquid sit, easi laetum 'puto, ut in aut ι nulla sint exempla nihil enim magis huic lamna obstabat quam iis, quae usitata sunt, ursus, nisus. II et i apud Latinos mutarum naturam labent.Jη Ne eui sorte in montem veniat putare, taxo hae PerSon tau tum pro suturo simplici reperiri, non, ut celera, Pro ex uto, indeque commenta nascantur, exeinpla indicabor Menaechm. , 2 4 et Bacch. IV. S, illum exanimnlem fraxo, si Lon- Peucro uis exheredem Deero iam svres . Sed infinita in eo-moediis oceasio est promittentis et utinantis oratione utendi;
87쪽
unum pud Plautum invonio huius oneri sui urum simplex idque in primae coniugationi verbo, Poenul. IV, 2 66:Ν unquam edepol morialis quisquam sol o me certior, Nisi ero meo uni indicasso, ni quo ei quoque, ut ne
Esso id facinus ex ted ortum. Λpseritim est enim particula nisi, ut Saepissime, non condicionem, sed exceptionem in/icari, ut sit tunsum hero meo indieabo. Sed ne tua quidem extra primam porgonum usqua in Sic positu in egitur, et pud voteros illos singulari quadam ratione. Semper nim alteri futuro indicativi verbi ipsum est eclum indicaniis sex aequo diungitur Faxo acteo, ita ut reliquae talionis structurae nisteriiciatur haec assii nantio propriaequo in re esticienda operiae
tostatio. Sed quod semper id fieri dico, primus, ni sal lor dico; os enim in editionibus Plauti ot pronii mira
in linc re inconstantia, sic tamen compartita, ut facillimeo cortissimo verita o mergat. am et laxo, acie et faxo scias et faxo, dices et mucro, dicas nullo discriminologi vido tur oc hoc satis essenditur comparation usus inodorum in interrogetitionibus pondentibus nondum satis constituti; quamquam is quidem hactenus consint , ut plane superet coniunctivus; x in in in perspicua enim diiunctione, ut aut coni fingerentur duo orba iuxta posita aut Hierum liori dirocia ratione subiungo rotur, vix videntur idem scriptor os casu pormisisse, utrum faxo, dice nn axo, dicas ponerent, lauri praeserti in nunquarnscripserint faciam, acies, sed constantissimo faciam, laetas. Iam si quis loco tantum numerarit, si paucos, in
prima personae futuri exaeti orbi tam generalis multo rarius
88쪽
quibus discrepat scriptura, exeeperit, apud Plautum et
Toronitum amplius quinquaginta locis indicativit in reperiet post faxo, coniunctivum circiter sodecim. Accedit, quod sucilo credas, librarios insolentiam veteris sermonis mutando ira duxisse ad eam rationem, quae et ipsa per se occurrpro animo et pud Virgilium Ovidium, Livium sola esset usitata; hi nim semper coniunctivum, si vo addita sive omissa nrticula, stibi ieiunt. Vid. cheli et For-eeli. Nec id ab hac suspicione abhorret, quod uno omnino loco in omnibus Plauti comoediis etiam particulam librarii addidorunt. Voruin haec omnia incerta quis dieat illud certissimum est omnem qu tollit dubitationem ubici inque enim syllabis set mons urn, o sola littor a et e permutatione n coniunctivo praesentis tam poris di sint futurum indicativi, ut neque error librarii neque interpolatione obliti erari verum potuerii, ita constanter futurum indicativi servatur, ut o unus quidem
locus excipiatur triginia, inquam, quattuor Iocis legitur j lxo, laudabitis et similia, nusquam παο, amet aut simile quidqlium, bis omnino faxo, sit, ubi versiis admittiterit. Cavendunt tamen videtur, quoniam in novo prae, Asinar. V. 2, 48 fraxo, tit scias in exitu versus tetram troeticata l. Nemo editorum laesit tiam nemo fere ex iis, qui omnes omoedias ediderunt, in diligotiti observatione veteris syntaxis elaboravit; ac plerique tum vixerunt, quum totumbo genus parum subtiIitc tractabatur. η Apponain testimonia, ut inspicere, qui velit, possit. Fraxo sequente aut praecedente ridicativo his locis es tur Pliant.
ego ni tresviros vestroque ibi nominu fraxo erunt IV, I, 4.
89쪽
copto versor, ne quis in locis quibusdam hieroni coniunctiviquo perlaetum se repperisso putet, in quibus post fax sequitur suturum X nctum indicativi aut rem li- qiram, ultera quadam re absoluta, simul absolutam foro significans aut rei iam actae ventum et fructum ut ii runt domonstrans, noto loquendi genero, do quo post dicetur
uberius. Huiusmodi sunt illa in Aulularia III, , 42: Ego faxo, et operam et vinum perdiderit simul or sollvortore linben , et in Capt. IV, 2, 21 qui mi in eurauoba aerit, laxo, is vi Hextemplo baliterit ruin, et Ilo n. III, 5 55 Faxo haud in unum prandium comederis, et Trinum. I, 2, 22 Faxo haud tantillum verborum dede-
plexnbere , V 2, 29 Poen. I, , 34 hrebeba), I, I, 45 I, 2.158 dala, sed versus corruptus est). I, 34 seruiit , IV, 2. 86 disperibit . bd. 88 eris), V. 3, 35 Inu baia , . . 8.ibd. 7 et semis, eris . Pers. I, 3. Si redemιnt , 1. 2, 3 inradiabis , III 3, 34 erit , bd. I re terit , nud V, 2, 4 exiba), Trucul. I, 2, 2 erunt , I, 4, 74 aderit), IV, 2, 48 era Terent Eun. II, 2, 1 insultrebia , IV, 3, 21, Phorm. II, 3 IJ, 78 nderit , , 8 9 66 ndera . Coniunetivus se- uuitur aut praeecdit his Iocisi ita rat. mphitr. II. I, 2, III, 3, rit, sed Versus reeipit erit , sin V, 2, 26, V, 2, 48 vid. not. superi , Cureul. IV, 4, 31, Baetiti. IV. 8, 23, Mosteli. I, I, 5 V, 2, 12, Menaech. I, 2 4 III, 3, 16. IV, 2. M, Pseud. IV, 1, 39, Trin. IV, 2, o Trueui. II, 8, 13. Tepent. Adelph. I, 2, 1 et 2 V, 1 3 6 sit, sed versus reeipit erit . Unius litterae mutatione ubique indicativus restititendus erit, idemque praeserendus in his Ioeis . ubi variat seriptura Plaut. Rud. II. 7, 20 rectius Bothius edidit
exnrescent quam Reiaeius Arereserant , Trinum. I, 2, 24 se sost in optimis codd. Hermannus t indemannus in utraque editione seripserunt e Odd. interpolatis seias Terent. Ande V, 2, 13 reet Benileius e quattuor codd. nudies iniuria r. ni iter audias revocavit .
90쪽
ri Mihi. In his igitur nanibus locis, ei in in Rubhito uxo, manebit futurum exiicium porsectum coniunctivi prorsus barbaro poneretur. In Poenulo deniquo I, 2, 133 Defert ad me faxo actutum conati erit lymphaticum, futurum exactum pro si inplici ponitur adiuncta significatione rei eripe o tanquam paene iam offectae gleicli sollos gestilli seyn , do quo item post dicendum erit. Huic
indicativi usui prorsus consentaneum est, quod semper juxim scis dicitur, non ut scias pendeat ab eo, quod est faxim sed ut ea causia, quae coniunctivum requirat, sequent ruitique verbum contingat. Illius generis haec sunt:
PIniit Amphitr. I, 3, 12 et 13 Edomi, in illa si istis rebus te acta operam dare, Ego faxim fe Amphiaruonem esse malis quam Iovem, et Aulul. III, 5, 20: Ego rim hoc si sal , muli, pretis qui Verant equos, Sint viliores Gallicis cantheriis, add. rucul. I, 1, 43, Trin. I,
2, 184, Merc. IV, 6, 10 o Truc. II, 3, 2 Ita ego ι
am edero servem itaque arce victilem, ut nulla, faxim post die paucos alet. In orsa igitur I, 2, 2 sola haec ferri potest scriptura: Si id iret, nae isti, faxim nusquam reppureant quam non solum editio Aldina habet, sed a
morarius); in nitora ne isti, maxim usquam narerent, Plauti usu aliena est coniunctio faxim ne. Praetor hanc suturi jaxo cum alior nituro coniunctionem semel apud Plautum Rud. III, 5, 2 Ego te hodie uxo recte acceptum, his apud Terentium Heautont II, 2 I00 o Phorm. s as eum participio iungitur, ut apud Virgili vin aen. II, 16 elim adiectivo.
Diei ii in est o suturo simplici, ad quod has formas initio pertinuisso iudicavimus. Indo quemadmodum nil
suturii in exactum significandum triins serri potiterint, non os multis verbis declarandum, quum in ea coniunctio no, in qua frequentissimus futuri ex aeti est usus, et ceteras