Theologia DogmaticoPolemica

141쪽

DE MINISTRO SACRAMENTORUM. . 33 quam poenitentiae ; siquidem baptismus , extra casum

martyrii, parvulis nondum ratione utentibus adeo necessarius est ut absque illo salutem aeternam consequi neutiquam valeant: Sacramentum vero Poenitentiae necessarium est solis adultis in peccato mortali constit iis, et contritione persecta carentibus, quam tamen Sem per elicere possunt, etiam extra Sacramentum.

CXVII. Dices. Saltem ex illis verbis Joan. caprXX. Quorum remiseritis peccata, remittuntur eis etc. non probatur, Saterdotes esse ministros poenitentiae. Ergo. P. A. Ea verba vel dicta sunt solis Apostolis, vel in eorum persona solis Episeopis, vel omnibus fidelibus. Quidquid dicatur, non evincitur solos Sacerdotes esse ministros poenitentiae. Ergo R. N. A. Ad pr hal. N. M. Verba illa dicta non sunt solis Apostolis;

Christus enim instituit Sacramentum maxime necessarium , ne semper duraturum , etiam Post mortem Apostolorum non solis Episcopis, qui non nisi pancis hosts aerumentum conferre possunt, Si numerus eorum ineatur, quia ministri poenitentiae gravissimum exercent iudicium. quod omnibus promiscuo comittendum non erat. Ergo solis Episeopis et Sacerdotibus ea potestas tradita est, ut antiquissma et constans Eeclesiae praxis

Iuculenter ostendit.

CXVIII. Objicitur VI. Authoritas Patrum. S. Augustinus, S. Ambrosius, aliique Patres affirmant, potestatem Iigandi ao solvendi honis omnibus divinitus esse concensam, impiis denegatam. II. S. Cyprianus Epist. XIII. ad Presbrteros et Diaconos Carthaginesis Ecclesiae scribit: Occurrendum puto Fratribus nostris, ut qui libellos a Martiribus acceperunt, et Praerogatiςa eorum

opud Deum odius cri po34unt i ci in commodo aliquo,

142쪽

ARTICULUS I. CONTROVERSIA P.

et i .rmitatis periculo occupati Derint, non e ectata praesentia nostra, Mud Presbteriam quemcumque Pra sentem , pel si Presister repertus non uerit, et urgere exitus comerit, vi d Diaconum quoque exomologesinet

jacere delicti sui possint; ut manu eis in ρoenitentiam imposita, ueniat ad Dominum cum pace, quam dari Martyres litteris ad nos factis desideraςerunt. Ergo juxta

S. Cyprianum Diaconi in casu necessitatis absolvere Possunt a peccatis. Resp. ad Ι. D. A. Asfirmat concessam esse honis omnibus potestatem ligandi et solve

di modo Sagramentali, qui solis Sacerdotibus convenit, quibus in persona Apostolorum dictum est Ioan. Cap. XX. Accipite Dirium Sanctum. Quorum remiseritis etc. N. A. Via impetrationis, seu modo impetratorio , qai consistit in gemitibus justorum , et orationibus , c. A. N. C. Ad II. C. A. N. C. S. Cyprianus loco cit. non loquitur de

consessione et reconciliatione Sacramentali, seu de absoliatione a peccato sed de absolutione a censuris et poenis canonicis, el etiam, si ita velis, de absolutione a peccatis, secldeprecatoria tacitum et caeremoniali, non vero Sagramentali. Q aare eaomologesis nomine , quam lapsi apud Di conum agere poterant, non designatur Sacramentalis Cousessio, sed ultimus sole innis poenitentiae ritas, quo

lapsi coram Prespyteris , Diaconis, Viduis et populo sistebantur, humi Procumbebant, crimina delesiphantur sua, Omnium Se precibus commendabant, ac tum ab

Sagra Mysteria accedere permittebantur. Hoc igitur loco uon aliud Vult S. Cyprianus, quam quod lapsi in persecutione, qui libellos a Martyribus acceperant, absente Epi,copo et Presbytero , factaque prius delicti sui exornologesi , possint a Diacono altari et Ecclesiae reconciliari, et Ieconciliati, ' Eucharistiam ab eo

143쪽

DE MINISTRO SACRAMENTORUM. 141 accipere, urgente nimirum mortis periento , quamvis publicae poenitentiae tempus nondum eXPlevissent. Neque obstat, quod ibi dicatur: Ut ueniat ad Dominum cum pace. Hic enim esse tus non erat actioni Diaconorum , seu absolutioni ab illis aeceptae adscribendus, sed pietati et servori poenit: ntium , quem vehementissimum fuisse anteacti poenitentiae Iabores ardensque suscipiendae Eucharistiae desideriam abunde ostendebant. Vide plura apud Natalem Alexandrum Dissertat. IV. in Hist. Eeclesiast. Saeculi III. CXIX. Dices S. Cyprianus Ioco cit. idem videtur Diaconis concedere in absentia Episcopi et Presbyterorum, quod Episcopo et Presbytero, cum praesentes sunt. Ergo Diaconis permisit, ut urgente mortis periculo poenitentes absolvere queant Sacramentaliter. Resp.

I. Reconciliatio et pax , de qua loquitur S. Cyprianus

non erant reoonciliatio cum Deo per absolutionem Sacram euicilem, sed reconciliatio cum Ecclesia per relaxationem poenitentiae solemnis, et partiei pationem Eucharistiae. Resp. II. Verba S. Doctori, intelligenda es e a comodate ad potestatem utriusque , ut scilicet Diaconii

id praestet poenitentibus , absente PresbFtero, quod ex vi sui ordinis potest, nec non Ox vi iurisdictionis sibi

ab Episcopis eo in negotio concreditae. Constat Porro Diagonos a peccatis absolvere peccatorum non posse. Quod cum exploratum semper cunctis suerit in Ecclesia , inutilem operam ponere noluit S. Ciprianus in explicando enucleatius Diaconorum ministerio in reconciliatioue

CXX. Objicitur VII. Authoritas Iuris Can iei. Capit. Speres, Extra, de surtis dicitur Si comprehensi aut pulnerati clares Presbiero ςel Diacono confessi

144쪽

HΥICULUS I. CONTROVERSIA V. a 4a fuerint, Communionem eis non negamus. Resp. I. in Capitaliam illud perperam irrepsisse hane vocem, ςel Diacono. Canon enim XXXI. Concilii Trihuriensis, ex quo desumptum est hoc capitulum, sic habet: Si a teus ille fur uel latro pulneratus elabitur, et expectatione mortis deveratus putatur, atque reconciliari se si

riis Sacrosanctis habitu corporis, et poluntate Piae men-ris deprecatur , Deoque et Sacerdoti, comite pila, emendationem morum et actuum constetur, Communionis gratiam non negamus tribuendam. Resp. II. Conclusi

ni nostrae Capitulum illud non adversari; Diacono enim verbis illis tantummodo datur potestas furi Eucharistiam porrigendi , inter surandum lethaliter Vulnerato, modo is sufficientia dederit doloris signa; quale censetur esse si is distincte ac singilatim , xel etiam in genere Peccata sua confiteatur.

XXI. Objicitur VIII, Authoritas S. Thomae, qui in IV. SOitent. Distinet. XVII. Quest. III. Artie

IlI. ad iI. ait: Minister Poenitentiae, cui cofessio est facienda ex oveso, est sacerdos; sed in necessitate etiam lqicus picem Sacerdotis supplet, ut ei eo essio ineri possit. Ergo iuxta S. Thomam non solus Sacerdos est minister Sagramenti Poenitentiae. . R. N. C. Sensit quidem B. Thomas, quamvis in hoc deserendus sit, hominem lethalis peccati sibi coscium, et in articulo

mortis eo stitutum , teneri ad consessionem laico faciendam, si desit copia Sacerd6tis , at nunquam sensit, confessionem laico factam, aut alteri cuicunque noti Sace doli , quamlumvis urgente necessitat', vere Sacramentalem esse: immo contrarium diserte docuit in IV. Sentent. Dist. XX. Q aaest. Huica Artic. I. Q aaest. II.

ad IlI. Ille qui laico constetur , quampis impleat quod

145쪽

ex parte sua est de Sacramentali confessione, tumen Sacramentalem absolutionem non consequitur. Et Supplemento, Quaest. Vm. Artic. II. ad I. Quando necessitas imminet, debet facere poenitens quod e arte fiaest, scilicet conteri et confiteri cui potest: qui quamuis Sagramentum perscere non Possit, ut faciat id quod

ex parte Sacerdotis est, absolutionem scilicet, defectum tamen Sacerdotis Summus Sacerdos supplet. Nihilominus cofessio ex defectu Sacerdotis laico facta, Sacrimentalis est quodammodo: quampis non sit Sacramentum prefectum , quia deest ei quod est ex parte Sacerdotis. XXII. Objicitur 'ΙX. contra IV. conclusionem, Capacitas sacrae Iurisdictionis. Mulieres capaces sunt Iurisdictionis Ecclesiasticae. Ergo nulla datur ratio cur praesse nequeant in Ecclesia P. A. capit. Dilecta, Extra,

de Majori t. et obed. Honorius III. de Abbatissa Qued- Iinburgosi agens, scribit: Quod cum ipsa plerumque nonicas suas, et Clericos suae iurisdictioni subjectos , Propeter inobedientias et cu as eorum , ossicio benescioque stivendat; iidem conssi ex eo, quod

eadem Abbatissa eos excommunicare non potest, suspensionem hujusmodi non obserpant, proρter quod ψsorum excessus remanet incorrecti, Ergo Abbatissa illa suspendendo Clericos suos ab officio et beneficio exercebant Iurisdictionem Ecclesiasticam. II In Canoniatius antiquorum Conciliorum frequens occurrit mentio Episcoparum et Presbyterarum. Ergo. R. N. A. Ad probat. C. A. N. C. Abbatissa Quedi inburgensis clericos suae iurisdisitioni subiectos ossicio beneficiomque suspendens, nullam exereuit potestatem clavium, aut iurisdietionem Ecclesiasticam Stricte dictam. Suspensio enim

146쪽

aM ARTICULUS I. CONTROVER8IA Rhoe Ioeo nullam importat censuram Ecclesiasticam, sed

lato modo accipitur pro simplici quadam prohibitionis facti potius quam juris, qua Presbyteris prohibuit in

capellis Monasterio subiectis ad tempus deservire. Bina Bonorius III. mandavit Abbati cuidam, ut censura Ecclesiastica canonicas et Clericos Abbatissae subjectos compellat ad obedientiam et reverentiam debitam eidem Abbatissae praestandam , et salubria ipsius monita ac mandata observanda. Ad II. Resp. per Episem pam ct Presbyteram denotari uxorem illius, qui post contractum legitime matrimonium , superstite et Consentiente conjuge, ordinatas erat in Episcopum vel Presbyterum, interdicto graviter in posterum matrimo. iiii uSu.

CXXIII. Objicitur X. Officium et Ordinatio

Diaconissarum. Ab ipsis jam Apostolorum temporibus per plura saeculae Diaconatus ordo collatus suit Deminis. Ergo foeminae sunt capaces Ordinis sacri. P. A. Apostolus ad Rom. Cap. XVI. scribit: Commendo autem uobis Phoeben sororem nostram, quae est in ministerio Ecclesiae. Diaconissaram meminerunt Tertulinlianus , aliique authores antiquissimi, Nicaenum I. Concilium , Chalcedonense . ipsaeque etiam Leges Caesareae Valentiniani, Theodosii Iustiniani etc. quae ministras Ecclesiae Diacona , seu Diaconissas vocant. R. N. A. Ad

probat. N. C. Equidem jam ab ipsis Apostolorum

temporibus constitulae fuerunt foeminae aliquae, ut plurimum viduae, unius viri uXoreS, aetate graves. aut certe morum gravitate desectam aetatis Supplentes, utit etiam Virgines sanctitate et senio venerabiles , qua Liaconissae vocabantur, non ut altari deservirent, quae

est propria iunctio Diaeonatus ; sed ut erga eae teras

147쪽

m MimsTRO SACRAMENTORUM.145 mulieres religiosa charitatis ossicia exercerent , ct ad varia Ecclesiae ministeria obeunda. Exponebant illae rusticis et imperitis mulieribus Fidei Catholicao princilia, et rituS ad baptismum accomodat Os : assistebaut Baptismo mulierum , hasque in detrahendis vestibus adiuvati aut, ac oleo reliquum corpus ungebant, post quam Diaconus anxissent frontes m. Communem Ouin Diaconis gerebant curam eirca viduas pauperes, quae

etiam illis obedire iubebatitur : mulieribus designabuti locum in Ecchsia: explorahant integritatem Virgin ire Deo saeraturum, si hae sorte in suspicionem criminis ἰvenissent: suppellectilem sacram, praesertim in Monicilium coenobiis , commiεsam suae orirae habebant: isitabunt Deminas aegrotatit s, iisque ministrabaut: idhibebantur in deserendis Episcopi mandatis ad las- minas , ad quas Diaconi propter offendie aliam Eth- Dicorum mitti non poterant. Testem horam officiorum habemus S. D phanium Haer L XIX. Quamquam Diaconissariam tu Ecclesia ordo sit; non tamen ad Sacerdotii junctionem , aut ullam hujusmodi administratio em inst tutus est ; sed ut muliebris sexus honestati consulatur , siue cit baρligini temρore adsit, siue ut cum nudandum est mulieris corpus , interveniat ne vit Orum. qui Sucris ορeruntur, avectui sit ex 'Osita , sed a sola Lisconissa Uideatur , quae Sacerdutis inaudiato mulieris curiam agit. Author etiam Constitutionum Apostolica rum Lib. Vili. Cap. XXVlli. scribit : Diaconissa non

benedicit , neque iacit aliquid eorum , quae Presbici ivitii Diaconi jaciunt; nisi quod januas custodit, et

Pros bietis ministrat, cum mulieres bas tirantur , adduces et honestatem serςandum. Caeterum cum succes-

148쪽

Diaconissae, non amplius indigerent mulierum ministe-xio, ipsaeque etiam viduae ad ea destinatae pristinam vitae integritatem non servarent, in Galliis quidemeanonico Episcoporum decreto exti patae sunt, ut Patet ex can. XXV. Arausicam I. A., 44i . Ex can. XXI. aonensis A. 517. Ex Clin. XVII Aurelianensis uA. 533. etc. in aliis vero Latinae Eccle si ae provinciis X. aut XI. Saeculo, ac paulo post etiam apud Graecos, aliosque populos Orientales praeterquam apud Nestorianos Syros, desuetudine sunt abrogatae. Vide Joannem Pinium Bollandi Continuatorem in Traetata praeliminari de Diaconissis ad Acta Sanctorum Tomi I. Septembris. XXIV. dices I. conseerat;o DiaconIssarum Vero fuit Sacramentalis Ergo. P. A. Summa intercessit similitudo inter Diaconorom et Diaeonissarum inaugu-Zationem ; utraque enim ordinatio Xε nrονεια , seu impositio manuum apud Graeeos dicebatur : ad altare utraque , et quidem ab Episcopo celebrabatur : in utraque collo apponebatur stola: in altari tum ordinatus, tum ordinata Eucharistiam recipiebant, utrique caliX sanguine Christi plenus, ut ex eo degustarent, in manus tradebatur. Episcopus praeterea ordinans Diaconum , ve1

Diaconissam, eadem formula utebatur , mutato 1 tantum

ob sexus differentiam genere : rapina gratia, quae semρer in ma curat, et ea quae desunt, suρρlet, Pro -mοςet N. in Diaconissam. Oremus pro ea ut peniae per eam gratia Sanctissimi Diritus. Ergo si consecratio Diaconi fuit Sacramentalis, dicendum pariter erit ,

consecrationem Diaconissae fuisse vere Saorament alem . P. C. Ubi duo ritus occurrunt per omnia aequales et

similes, idem serendum est de utroque judicium. Er

149쪽

DE MINISTRO S AC AMENTORUM. i rgo cum inauguratio Diaconorum et Diaconissarum saltem in in Ecclesia Graeca fuerit omnino aequalis; idem

de utraque sentiendum est. R. N. A. ad probat. C. A. N. C. Ad hujus probiit. D. A. Si praeter rita n externa aequalis sit emctus , aεquale officium , et persona aeque apta, C. A. Secus, N. A. et Conseq. Veri et proprie dicti Sacramenti natura non pondet ab externo tantum ritu sed debet praeterea ex effectu, subjecto , et officio aestimari: quorum aliquotl si cum gea uina Sacramenti Evangelici notione constare non P0Ssit , nritu exteriori petita argumcntatio frustra erit. Quemadmodum itaque reconciliatoria con, ecratio , qua Olim redeantes lih haeresi aut schismate in gradus suos restituebantur , non fuit veri nominis Sacramentum , tum

quia Ordinationis indelebilis est character; tum quia reconciliatio haec , licet facie tenus Ordinationi prius.

acceptae simillima. essectum Sacramentalem ex se non habebat, sie etiam Ordinatio Diaconissarum , exteriori licet apparatu diaconorum consecrationi aequalis ,

efficacia longe diversa suit; tum propter impedimentum Subjecti, mulieris scilicet, quae jure divino est

incapax ad ordines sacros suscipiendos et exercendos: tum propter desectum virtutis, quam Titus externus

non Iabet, nisi quatenus subiecto idoneo applicatur e tum denique ratione officii , quod Diaconissis longo diversum ab officio Diaconorum imponebatur; Diaconi

enim ordinatione sua in partem Sacerdotii veniunt, et promoventur ad Hierarchicas sutictiones : Diaconissis nihil praeter ministeriam charitatis committebatur. Si quaeres cur ordinatio Diaconissarum ex Ecclesiae Prae,cripto collata fuerit cum omnibus Sacramentalis ordinationis caeremoniis, quamvis pro Sacramento non

150쪽

haberetur, Re p. id eo ex capite laetum esse , ut Diaconissae a caeteris Dominis speciali i benedictio-De di,tinguerentur, ut lue externo hoe apparatu ad monerentur , non debere se in posterum negligere sused pii officii partes , nec animum ad nuptias et haecularia negotia revocare. Vide Rena Ium Le Drou-ςen de Re Sacramentaria, Lib. VIII. Quaest. VIII. Paragr. II. CXXV. Dices II. Calcedonense Can .XV. statuit, Diam

conissam non ordinandum esse ante annum quadrageSimum , et hune cum summo libramine. Si vero suscipiens manus imposilionem , et aliquamdiu tem- Poris in ministerio permanens , semel sam tradat misellis, gratiae Dei contumeliam faciens , anathematizetur hujusmodi cum eo , qui idem copulatur. Ergo ex mento Patrum Chalcedonensium haec manus impositio pyn erat caeremonialis , sed omnivo Sacramentalis , et characterem animae infigens. Besp. N C. Diaconissae evim , sive Viduae sive Virgines fuerint ante suam inaugurationem , se ipsas tun , quando manus illis ab Episcopo imponebatur, TO-to perpetuae continentiae obligabant. Quare merito, quae fidem Deo datam fregerant, jubentur e c-- municari.