Callinus : sive quaestionis de origine Carminis elegiaci, tractatio critica

131쪽

Lydos de Mone, agriam Magnetum, Mum a Cimmeriis reliciti , quum praesertim narrante eoden IIem to omni Ionum em 'ent om H in Chiis an tuna, quilin antea imaut emit operii, Poliis. Conua tam initium imperii candaulis copi 'in bant Milesii, quibus tenerent agrum, et otium, ut colerent a Citnmeriis devastatum. Quodsi nihil ob in Plinianae sentinuam alto in rem opinionem vim modo nihil tuetur; sed etiam evertit haec Strabonis narratio de agro Magnetum

Postero anno a desiis Occupato necessario creden lumest, quod in confesso esse Plinius dicit, tu illa Bula lutabula, a Caud me repensa auro, excidium expo Minsiisse inguetum. Rem vero a Bularcho pictaim cod hile est tum esse recens gestam, ideowe ad initium sex--Candaulis imperii revocandam. Iumbilochim iam ante monui propterea, quod o spexerit insignem Magnetum calamitauin insideri exta' dium eorum potius, quam superiorem Bliquam cladem, signifieaase. Nunc diro idem non amplitis probabὶI antum, sed e tum est, quouiam Gyges, cuius aequa-- , lis erat Archilochus, successor sui Candausis,magnesia autem circa praticipiuin deleta Candaulis est. Celerumnest quaerere, num conciliari possit cum his rationibus

-πήτων --Dώς, προσφατως γεγενημένης Quid aenim inest versu Amillilochio, quod de nuper Μagnetum calamitate cogitare cogat Callinum autem eodem Maw- tuin interitu aut uiorem fuisse, adeo consentiunt omnes, hoc in vel vi concesserint, qui Archilochum elegiso iuventorem serebarit. Quare ex his etiam apparet, pr .mam eMe, quam Sardium expugnationem Callinus commemoravit, nou semidain, excidio Magnetum alia quanto posteriorem. Sed ut levius etiam licet procedere. Quaeritur enim

132쪽

lini Cimmeriorum turba lilita agnesia sit, quae erat Clementis aententia, mi potius ut Strabo existimabat, turri ea, quae S. s cepit Callini memoria, alia fuerit et antiquior altera, ideoque Callimis inmotum ex idio non paullo, sed multo superior. Recte Straho, ut illud ipsum declarat, quod lietas Callini in eam incidit incit monem, qua primum ad Satae usque Cimmerii pense trabant. Hanc enim fama ponebat, ut ex ipso Sualumeant docui, circa Homeri aetatem, unde summam eius antiquitatem milii videor non muri effecisse. Quae quum ita sint, mi pati ia Tyriae longumqus spatium temporis, quo ad carmina Caniniana, Tyrtaeo Atheniensi cognita, ex Iorii in Atticam transserpnda his tam antiquis temporibus opus erat, neque etiam ele .giarum utriusque poetae natura et indoles , diversa pro dispari auctorum aetate, neutra igitur ex his rationibus sola ostendit, Archilocinia, Tyrtae aetate Supparem, Ionge posteriorem fuisse Casino sed ipsa Veterum, quilio iudicabant, sumta ex Sardium signesiaeque historia argumentatio init ita est corrobomita, non modo ut a

eops ea esse desierit, sed ut rem non minus demonsuetcerto , quam reliqua argumenta.

Quodo est e laxatum esse canimi Aresin iis lange antiquiorem, videor niihi, quod intenderam, consecutus esse. Nam alterutrum elegiaci carminis inve torem habendum Vanamque opinionem esse eorum, qui

prorsus obscuraria pronunciam eius originem, iam anto docueram. Mendi uyur, carnien elegiacui esse a Callino imentum; neque, ut spero, diutius de eius origine sub iudice lis erit.

133쪽

Promisi mo M' Mumii Boetheri, clarissimi viri, do origine Hegiae ex cantu ad impares tibias repeis a

295 seqq. et 555 seqq. ab aliis probatam illam, ab aliis xesectam, ab uno etiam aperto ontemtam sed a nemine dum, quod erat primo loco facienduin satis exa

minatana Solvam nomen, et ad rem statim Venia In.

Verisimile videtur Boettigero, quod ipsi, quae eius sententia est de aetato Callini sinum videri debebas reveta amen, ut nos demonstravimus, certistumum est, Cassinum Ephesiiun hellicum poetani, inveniorem esse carminis elegiaci Atqui Herodotus 17. de Alyatte, Lydorum rege: ἐστρατ ετ δε , inquit, , sita Ἀρἰγγων τε M. π κτίδων καὶ αυλου γυναικηari, τε in ανδρο , ubi ἀώ

λον ἀνδρηιζων τε κω γ αικη o recte Larchema et Boettiger

P. 554 seq. de tibia dextra et sinistra accipiunt. Hino Boeti sex colligit, Callini elegos, Ionicos ac bellicos, ad impare tibias, Lydiam et itidem bellicas, cantatos esso

Videri hexametrum ad αανάνδρη os, quem vocat IIO- isodotus, Pentametrum ad γυναικώbν, et refert illuc in

go,iosiunieram dictum, in Callini bellicis carminibus

Pentametrum quandam quasi viraginem esse, ad heroi

cum Vi I UIM tanquan ad maritum deductam. Nec in

tum metrum elegiacum cantu geminarum tibiarum M'etissime coniunctum, sed ex hoc ipso enatum existimat, rive quod idem est, usu tibiae dextrae et sinistrae occa- ouem datam ad inveniendum arieti uari etesiacum, huiuN

134쪽

ti hiae cant Ii Iaa ximo consentaneum et illud utrunaque eo cori in axe conatur, quod tibiam eandem putatio

ote quoque generis Hegiaci pruriam 'Misi κ. At enim uim patet, nihili esse qualeinculique illan similitudia

Nem Herodotea appell4tioni lihiae istius, ad sonum eius lavem et acutum in ipso Boetiigeae recte Telatae, ei metam dicto eum de limanteuo et per 'iametro in bellicis elegiis. Eodem Iuro provocare poterat vir eximius ad similitudinen ironii iii imparium ti-bior P cum ipsi in τὸ 'Fcymum numerorum, bd. 1M , quae, si iteraim Metti .er ' eandem hario qua α siqnem hici eret, haud dubie ipse esset retrac iuriis. iniquum est diutius immorari. Quod autem ad sum . nam Boettigeranae sententiae attinet, Verissimum est, quod monuit Colix Sςhneidem in Stud. Heidem Vol IV. p. as, cantum caminibus, non cantu poemata, qu- commodari neque igitur novum aliquod genus pomis P0tuisse ab organo quodam musico et Phyllimo uio Praecipue conmo. originem ducere. Ita enim non curo, qui semper amant in pondum esse, ne ea, γε propria sint nostrae aetatis, ad veteres traiis M. Isti nimirum haec, quae propita sunt nostrorum hominum,

ut in iis, quam iis Unt in ipsa hominum natura, huiuxaro Milent confundere. ylide tamen Sol eidem ad . didit e contrari sortiis usum tibiae dextrae et sin

strae. ex elagia repeti posse. Nolo contra afferre, huius.

inventionem tibiae a Plinio Visu Nati H 57. M V qti ibui; unde Mysae nihil aliud quam summam eius , ,

que tamen maiorem , quam Hegiaci omnia . incertamiden ulu antiquitatem essici posse. Hoc dico, tibiami tatu non solum ab origine caminis ebdigiaci, sed etiam a cantu elegiarum esse utique alienam. Quq si docuero, perspicuum erit, neutrius rei originem ex altera xepeti posse. Sed reserenda argumentatio nos ita ad B 41 exi ε 3 untiam, qua vendus evexa Sinnuideri

135쪽

error simul concidat necesse est. Ac primum si quaeris cur magis ad genuitas illas tibias, quam ad reliqua, gana, simul ab Herodoto commemorata, aliud car

nIlII elegiae caruata esse putanda sint haec autem

aperte debet Prima esse et praecipua quaestio : habet

sane Mettiger, quod respondeat. Pris enim iniquam dubitavit inuin tibia omnino propria sit Hegiae Et

hoc est ipsum illud , quod postremo Onimem I avimus, argumentum a Boettigero pro sententia sua allatum.

Quod etsi nequaquam susscit ad rem probqndam, quum praesertim aliud sit tibia in nivem , aliud tibi de se

tra et sinistra, quam primus Oettiger et sine ulla caussa nam de vidit loco quae sit suspicio mea, mox reseriam helegiae propriam fecit videtur tamen operae Pr trum esse, hoc quoquo paullo diligentius examinax Quid 2 quod contra, si isthaec opinio de tibia omnino elegiae propria, omnium illi communis, nihilo abes falsa est existimanda, hoc non modo scio per se est utilissimum, vem etiam Mettigeri sententiam mi Drtasse, quam ulla alia ratio, convellit. Docebo a tem tibiam nec semper, neque etiam initio propriam fuisse caminis elegiari, ideoque tantum abesse , ut huius origo possit ex usu tibiae Hextrae et sinistrae repeti, ut ne imae quidem probabiliter affirmari queat, inVe toris elegos Omnino ad tibiam, nedum ad impares tibias, esse cantatos. Aliam quaestionem consulto adhuc praeterii, locusne Herodoti omnino hue trahi possit id quod a Mettigero minime demonstratum, immo sine dubio negandum esse, posthac videbimus. Quaeri potest, an per se credibile sit, totum aliaquω genus poesis praesertim elegiacum , tam varium illud et multiplex, unum aliquod organum sibi Pro . um habuisse, nedum elegos eodem emper modo, que ob perpetuam, qualem Boettiger sibi finxit, y - is et acuta innas alterivisionem saris languidos esse

136쪽

cantatos. Sed histori in opinionem historicis argumentis refellere par est quod se rus sum ita, ut hac de re exstare ostendam nullum antiqui caris oris testia momum fide dignum. Incipiam a Plutarchi Ioco tam ab aliis quam a Mettigero laudato P. 559 de mica p. iiD. C. νει Amtot emend pro τε και δεῖο, καὶ τριμελής. Quo in loco ut sana sint omnia atque integro Ves sic cogitari poterit nonnisi de lugubri elegia, quam solam num Graeci votaint. Quanquam ne haec quidem, ut mox docebo tibiam sibi propriam habuit Sed est sane cor ruptus locus, et ita quidem, ut emendatus nullam omnino do cantu elegiarum conclusionem admittat. Donomis musicis praeter doctos intes et marmorum OxDIIieIulum, Seldenum et . Aldrichium, qui litorii ausit, musices imperiti, partes suscepit, Apos tum est a Ios Maligero, Salmasio, et is hemio, Domissio, uretto, geno et aliis, nec tamen ita, ut nova de iis disceptatio non sit optarada. obis pro in-ssituto nostro ne ea quidem licet omnia persequi, quae ad nostrum Plutarchi locum penitus enueleandum et in singula nominini genera, quae ibi enumerantur, explis calida pertinent. Hoc scire velim, quomodo λεπε, etiamsi appellatio ista omnia ἐλεγεια complectatur, et nonnisi ad tibiam haec sint eaniata, quomodo igitur m-νοι dies omnino possint μυασι αυλινδικοι Nam eonvenis, ut opinor, in omni hoc loco musicina, non Poesin, sp etari quanquam poemata quoque vicalia, quam lumni, τό μοι vocari possunt , et νομο- hic esse modorem genera quaedam id quod vel ipsum vocabulum τριμελής luculenter declarat. suae res magis etiam per Pi eua sit verbis haud procul ante positis: in να τον IN

137쪽

εκαστον Toις Πεσι τοῖς ἐαυτου κικε τοῖς λιηρου μέλη περ μομα etc. ubi nemo non videt varia genera των μελα

hoc est modorum . μου vocari. Neque de hac re, quantuin nunc memini, quisquam dubitat. Atqui no--- mei ἔλεγος ad poesin peetii et non ad Inusicam nec dubito, Lelegi uno semper eodemque fisissent modorum genero ve nomo ad tibiam cantati, quin alio potius nomi huiusmodi elegiaci, quam ipso essent imorum. nomi ue appellati. Nullum enim praeterea ID DOTum genu nomen gerit e re poetica translatum. Quid i quod ex alio eiusdem Plutarchi laco, ibid. ἡ 1155. seq. Pese spiratum est, suisse quidem injλω - a Plutarcho, elegis assignatum, sed huic nomen fuisse non ἐλευoi sed Iuluinis. Eodem paullo post uolas redeundum exiti Praeterea facile est intellectu, noinen ἐλωι vel propteritu'xalem mainerum nostro in Ioco serri non pome. Quid ergo Noli dubitare quin ab in plo librario inculcatum sit nomen. Nempe in antecedentibus sermo fuerat de Terpandira, Clam et Polymnesto, nomorum poetis, quos Milo Plutarchus Hegiacorum qiIoqtie et epicorum

carminum auctores fuisse naITahat. mutus autem hei obiter tantum lactam esse mentionem, oscitantem li-.

Marium lacile potuit praeterio, et ita fieri, ut eleg H

nomorem genea ibus inuae hic recensetur , manum TandOS. Et Ill Culcando ruanti ne i pro supplendan scili- illutarchi sententiam esse Putaret, Praesertum quum,

, ulgaris; ut pos apparebit, iam apud veteres posteri oaetate esset opinio. imbres elegos ad tibiam esse caselatos ex quo illud etiam intelligitur, cur elegiis tantum, non etiam ima nomis a Plutarcho enumeratis addiderit,

itemque, oux ἐλωυς potius quain m , a Plutarcho ante commemorata. Quas quum ita sint, into no

138쪽

APPENDIX. 123

est, quod ante dixi, ex hoc loco de cantu elegiariam nihil omnino posse COIIcludi. Alium locum, ubi assismetur carmina elegiaca unia ce esse ad tibiam, aut adeo ad tibiam dextram et sim- stram cam so lita, nullum reperias. Nam quod Boot ger disit p. 296 etiam tum, quum Oe giciat dudum a musica esset seiuncta, impares tibias geneti elegiaco M- mgmri, ubi Musae instar Elein Romani poeta animo obversetur, hoc paullo obscurius dictum quale sit, a cteor me non intelligere. Suspicor autem, si dicam, quod sentio, Virum eximum memoriter respexisse adversum Ovidii Amor. III, 1, 57: parabus tamen es muneris dignotimo ri, ac memoriae lapsa de imparibu cogitasse non numeris,

sed tibiis. Provocatibidem vix doctis unus ad loeumriumnisodo tibia lugubrium et gorum propria, ibi intelligens trubiam dextram et sinistram. At porro Idebimus, vetexes, qui lugubri elegiae tibiam vibuebant, de tibia noxidoua et sinistra, sed de obliqua cogitasse. Fac tantem Iugubres elegias ad impares tibias semper esse cantatas. Num inde aut ad omnia, aut ad bellica, de quibus cum maxime quaestio est, inventoris camina ulla valebit conclusi, Sed vel hoc mittamus. alium est illud ip sum, propriam fuisso tibiam Iugubriuin elegoxum.

139쪽

ἐυ ἄθλοις, πιλησι αείδων μελεα και ἐλθους κατα τουτοπιν τῆς αυλιμίας ἐπαυσθη, αγωνισμα. Hare est illa iris

scriptio, quam spuriam esse, et ipse Boetlige docuit, et confiniat ominis nostra disputatio de nomino ἔλιγορ

Simonideis demum temporibus usurpari coepto. Neque Vero Pausanias lianc solam ob oculos habuit insciiptionem, sed alios quoque auri es consulun quod quidem addito καὶ declarat , quum dicit: μα-- δέ μοι καὶ τοῖ'Eχεμβροτου - ἀναθημα, etc. Sed quoscunque Pausanias est auctores secutus, hos manifestum est nominibus ἐλεγος et ἐλεγμων ex prolepsin, ut aiunt,' mos esse id quod te auctore inscriptionis illius iam a Boottigero est animadversum. Iam si quaeris, quatenus istis sit sides

habenda, n0n ausim negare, hoc Verum esse, tam exula ad tibiam et incondita araxmina esse cantata, ut Promere αυλιμία epudiaretur, seu epicedia, quae alias inter ipsa sonera canebantur, aliquamdiu esse in Indis Pythicas audita, sed altera iam Pythiade tanquam ab hoc loco aliena a certaminibus remota, et ad funera a Venales mulierin eiulantium fletus Telmata. At enim vero istud συκχυφημον κουσι ι esse ad lugubria camina distichis conlposita referendum, neque per se credibile

mi, nequo etiam scire poterant illi, quos Pausanias ob oculos habuit, nisi lectis carminibus, quae fuerant ibi cantata quae si exstitissent, ad haec proces dubio rim sanias potissimum fuisset provocaturus. Nempe in hac Te ne aequalium quidem testimonia quidquam valeban rum, quom reum clem in ita signiscaretur, ut distingui posset ab heroico adhuc deesset nomina. Neque profecto aliunde constat, lugubres elegos ad tibiam, nedum ad impares tibias, semper esse cantat-Plutarchi locum, a quo prodessit omnis haec disputatio, hic praetereo Eustathius Caricis carminibus, quavvmnium maxime flebilia erant, atque a Caricis mulie-xinua mercede conduciis, barbaris ac praesicarum Pud

140쪽

Romanos siminus ad tibiam eanebantur, opponit Ψολ

ad tibiam cantatos esse contendit Dicit autem p. 572. ριμος ἔ- Πρωτον, φασιν, λαυκος. ἰδας di, b λο se. De Caricis viminibus tum alii exposuerit quos maximam partem Hesychii laudant interpretes, tum Spanhemius ad Aristopli Ran. v. 1529. Obiter lueet monere, quod Stale nemis ad Plivitium uotare de-hebat Photii locum in Lex. V. K-- - ἡση , quem ad eundem Aristophanis versum Bechius memorat, glose sam esse Platonicam, et iisdem plane verbis exstare in Schol. Platon collecti Rulin n. p. 229. De Eustathio perspicuum est, hunc quidem accepisse ab aliis, lugubres elegos ad tibiam esse cantatos, verum istos non viso Veterum testimonia, sed sua ratiociIria secutos addit enim : πένθιμος γαρ δε τὰ πρωτον, oim, λαυλος. XoII

ροι. Ini di αὐλο ιστε - ἐλαπι δειον,7 --σὶ τὸν M- βασιλ-ο--περψώμιον ποιῆσ- μυώμυκων τὴν iij του μητέρα απον -- τελευτησα ναμ aut hic ista argumentandi ratio Tibiam Iugubre organum serunt, sive ad tibiam lugubria carmina canebantur; ἔλεγοι carmininerant bigubria ergo ἔλποι canebantur ad tibi uti quas conclusio recte haberet, si hambria carmina omnia essent ad tibiam cantata. Sed hoc de iis tantum valet minibus, quae in ipsis funeribus canetantur, non omnino de iis, quas de moxinis querimorum contino-hanti Quod quidem vel ipse Midas luculenter indicat, quum tibiain επιRηδειον dicit. ale enim, ne quis erret,

Ovidii insta in mortem Tibulli, Natii epitapud in Pilati