Callinus : sive quaestionis de origine Carminis elegiaci, tractatio critica

141쪽

Uta et tintilia carimna, eincedi vocari solent. Phorius in Chrestom apud Photium BibI p. 93' - νερε δε του -- ου ο θρῆνος, - το, ἐν ἐπικω - παρ--ο τοπιμος, --οῦ σωρμπος κειμέmi, λεγε-ι, ὁ δὲ δεος γύπεριγραφεται - ω Proclum descripsit Elym. . , θρῆνος, quod aiIror ad neutriun a Sylburgio annot tum Servius ad Virg. Eulog. V m a ceri in est. φ- Modin ea Mere nondum septi, i epitaphionio erimet etiam sepulturam dicitur. Haec Ioea vel e Lexicis tota sunt, sed Vulgi Neglecta. Atqui non minus Iusta esset conclusio, si lugubres Ire fuissent epicedia seuearenna in ipsis canini funeribus quam sententiam Elym. . v. Kυγος prodidit hiis, bis τὰ λε λέγειν εὐτοῖς ταφοις. et iterum V. λεγώα sic enim scribendum esse vidimus pro Ἐλεγε. yhoc modo: παρα-- -- - των - - εἰς ἐπιπιμει- γαρ ἐλέγοντο. Et hoc quum est, quod Sindas vel potius is, quem et ipso et Eustathius ob oculos habuere, credidisse existimandus est νον di est, ἐπιπιμειον intelligit, sicut ti-hiam generatim ποθιμον vocat, idque deinde per ἐπ- ον ipse interpretaturi Potuit autem θρλος de epice-diis pariter atque epitaphiis omnibusque Omnino carminibus usurpari, quae de mortuis querimoniam contis Mnt Aristoeses Rhodius apud Ammon. p. 54 τινὸς φοει κοινως παντα iam, θρηνους Proesus loco modo allator δε θρῆνος ου' πραναπι χρονιν Grammaticus ibi CoisI p. 254 γαλεμος, εἶδος θρή-m Apollodorus apud Selisi Theocriti ad Idyll. X, ά1: Mi περ εν ire ις ἰάλεμοι est. Nec minus Tecte dixeris ' iniδειον, Moe θρηνου. clam si quaeris, quidni concedi Possit, Iugubres elagoa.in ipsis funeribus, ideoque ad tibiam esse cant tos, nemo nescit, tam ariova et futilia fuisse carmina sinerum , ut apud Graecos pariter ac Romanos in im verhium abirent. Quare, quum ii, qui elegiam prin- is sui re Iugubrem opinabantur, exsuadem sibi P

142쪽

luerint, suisse eam initio tam rudem adliu alque inconditi in ut inter funera caneretur, tum ex nobis, qui primum lugubris in a auctorem Simonidem Le Pr pide strisse Scimtis eiusque praeclara o genus fragmenta cognita habemus, ne cogitare quidem licet: de Iugubribus elegis in ipso funere cantatis. Omnino autem Eustathius et Suidas de tibia non dextra et sinu stra, sed de obliqua Ostia utitur diam primum, ut est 'notissimum, haec ἐπικήδειος erat deinde inventio eius ridem Midae, qui sinthio et Suida auctoribus tibiari posthac ἐπικήδειον primum in matris consecratione arao admovisse ferehatur, liribui solebat. Pliniu, filist Nati VII, 5 obliquam tibiam Midas invenit)cin turata geminas i os arma in eadem genu est. Cetexuin obliquam tibiam eandem esse, quam πλαγίαυλ in Gravi vocant, ut recte Harduinus monuit ad Plinii Iocuui faede contra Baitholinum comprobarem, si mihi do tibiis veterum disputandum esset. Nun satis est intellexisse, ex Eustathio et Suida doceri minime posse, ad tibiam, mi illo minus ad impares tibias, cantatas 5be lugubros

elegias.

Sed mittamus himbrem in am, quae omnino huc trahi a Mettigero non debebat. Restat Phitarchi locus.

ad quem ante omnia Vir Praestantissimus Inunturi di poterat, de elegia non semper quidem, sed initio ad tibiam cantata. Qui locus si ad rem comprobandam esset idoneus, non Posseu sane Herodoti verba, a quiabus procedit omnis Boetiigeri disputatio, aliter cferri ad cantum carminum Callini elegiacorum, quam ut haec unice ad αυλον, quem Vocat Herodotus, Μααφον τε - ανδρῆ; non etiam ad organa praeterea memorata ab Herodoto, cantata putares. Sed videan us, quantum vel potius quantulum hac in re Plutarcho sit tribuendum. Dicit autem domusica P. 455. seq. -

143쪽

Plutarcho intellectili esse senientiam, mox docebo, sed ita, ut oIIanem disputationem reseram ad eam sententiam, de qua provoeat auctor ad mi των -- - ναρασὶν - περὶ του μουσι si γῶνος. id dicet de fido ' huius monumenti dubitari millo modo potest sod nihilo secius nego hunc uniam Plutarchi lacum sussicere ad . rem non confirmandam alimide cognitam, sed sine ullo aliorum adiumento locorum omprobandam. Quid enim Sussireret, si aequo certa esset Plutarcta fides. atque ipsius ναγραφῆς. Sed magnopere Vereor, ne mutarchus pariter atque auctor inscriptionis illius apud Pausaniam, de qua supra disseriti, et ipse rius vias, mina illa ab auloedis cantata elegiaca fecerit, quum essent querula tantum atque funebria. Simili errore etiam Suidam Olympo videri elegos tribuisse, in disputatione, quae summa est huius libesi sui loco a nobis est animadvermani. At maior Artasse, quam illis, Plutarcho fides habenda. Credat per me, qui volet me vestigia terrenti iam primuin hanc ipsam sententiam,

de qta pro is monumentum ilhul, quin parum

Plutarchus religiose reddiderit, adiectum ab ipso Ddeclarat, et res temere omnino ad Mimnermiana et antiqui ima tempora translata, quae certe nonnisi do Periclea aetate aut etiam serior misertamen illud musicum esse a Pericle demum institutum, tum aliunde, tum etiam ipso Plutarcho constat in

iis Periclis. Quid quod vel hoc ipsum est impedi mento, quo minus una possit a nostro Plutarchi loco ad cantum antiquissimarium Callini elegiarum conchisio seri, quamvis ceteroqui de Plutarchi fide ne levissima quidem suspicio sit. Sed hod imitamus, tametsi haudacio an id naviun ait Mavia Murum. Hoc dico, exo

144쪽

xime elevari. Deinde aliua etiam latet error hoc ipso in loco, ex male intellecta Ilipponactis sententia pis ' os ictus. Quem Priusquam notaro licet, ante omina viadendisio est, ne ipsam Plutarchi imitentiam malo telligas, eamque ex Hesychio Ahistrare velis, quod semper adhuc lactum esse miror. mychius: Modine νομος νόμον τι- δεί- ω, τοις ἐκπιπιομένοις ταρμακοῖ ,---δαι καὶ θρίοις ex emend. ealis et Salma pari mi ume μιραμιγμένοις. Hunc locuti arectius opinio et Ia. Ossio eursius accepit r. Fer. p. 47. et Att. Lecti P. 224. eumque secutus uoltus in Commenti Acad. Inscripti Paris. T. p. si aeq. utarit Hesyessius, κράδisi satis cantistim, quod istia accineretur piaculis, quum in liai geliis ramis ac foliis se ea derentur et expellerentur At nemo non videt, istiusmodi an aicum quam alienum sit amimnerino, quem tibia in-nime κραδίαν Hipponactestatur apud Plutarchum. Quid quaeris Constabat, κραδίαν esse noni cniusdam aulatici appellationem antiquam sed nihil amplius ilia amo onmia falliint, traditu exat. In musmodi autem glossis accuratius explicandas ad ei Vis am grammatio confugere solebant. Et qui deni gramma tico, quem Hesmnus sequi ur, Videbatur a κρα i so duci, idque satis esse putabat ad excogitandam omnem interpretationem istain ut haec novo sit et magno

documento quam verissimum sit Ciceri ni illud nota tionem nominum consuetudinem esse periculosam. Ab

his vero nugis Plutarchus abstiimit. Is enim, ut omnis erus oratio aperte deesarat, κραδων nomann putavit au- Ioedicum, imnermum autem auloedii fuisse, qui .eaneret ad tibiam elegos suos. Addidit enim: α-

γὰρ ἐλεγεινμμελοποιημένα οἱ -ον- ῆδον. Quod ut in

nus ineptum sit, , est tamen aeque salsum. Nam Ilip-Ponactis aliam mentem fuisse, satis Perspicue Verbum CALLINars.

145쪽

υλωλκόν sed αυλητιμον Cuius rei in ipso etiarnmes hii commento vestigium est,ea lium ἐπαυλοῖσι deque

mat. Idem discrim a quod ignorant alii leat rarapsi,uilo tum a Gemero in Thesauro, mini piae 3ue a Selineidem iniexim recte statui, et hunc praeter an Iogiam ad locum provocareiausAniae X. . p. 8is ex Pax te supra allatum, quo suidem in loco Echer arotus Arcas Mai in opponituris cadae Argivo, qui in ueri mine vicisse dicit- - τοις αὐλοις Plutarchum pertu hato loqui, Non licet mirati. Exat enim linod dubie non minus, quam grammatici fere omnes , quibus non plustribuendum est, ibi de musica, quam ubi do metris scribunt, inudine u exitus, ideoque saepissime, quos auctores in robus musicis seqirebatur, male intelligebat. Fec βωλe operam perderet, si quis in toto hoc mutat chilibro similam iudicii severitatem exeavere, expetuam quo eius censuram agere velle Quanquam perspicuummi, non PQ Mo ubique Pari successu ere es Plutarchi et

146쪽

sontes omam investigari. Nunc satis lactemus in thl-lc xisse, quam parum in re, de qua nunc agitur, Plu

tarcho sit trilinendimi, non plus scilicet, quam sis, quos ante docui misisti omnino et lugubrin carnuti ad

tibiam calatata pro arbitrio elegiaca fecisSe .

Quae quum ita sint, apparet, Ocrii minimo posse ad tibiam aut semper, aut etiam initio 'uat esse et inaca carmina. Quod, a verbis Hemdoti do AOitis, clorum regis, musica militari ad cantum elegiacorum Callini caminum ulla omnino Valet conclusi, nullacea in ratio est, mitu e camina illa debeant magis videri cantata ad impares tibias, quam ad mliqua organa, 4b-

Sed nunc ad novam disceptationis nostea partem est transeundum, qua tamen paveas, desiuigia oeluti ego enim, de cantu elegiam Canini quid ..

quam omnino ex Herodoti verbis posse concludi. Nam ut taceam, multo malus, quam V1sum est Boeti ero,

inter Callimini, se emorem, et Ala μωm, de cuius musica militari Herodotus loqvitur, to

Poris spatium intercessisse, repugnat etiam uIIalogia te Varum Tyrtaei. ixum Videbitur, si dicam, ad ean- domanalogiam Boettigerum 'QVocare Pro sua sententia. Sed ita est dam quum ferino sit apud Herodotum de musica militari in ipsis proeliis usurpata Boottigerp. 5S6 seq. Tyrtaei ἐμβα-ρια-1ve ενοπλια, quae et ipsa. initio pugnae canebantur, non dubitavit huc referrem Qua tametsi norat anapaestica sitisse, vel sic tam cstatuit diversa non fuisse ab eritis Tyrtaei. Neque id fecit incogitanter, ut alii, qui Vel ante Vel post ipsum tacite haec eadem commutarunt; Mouium dico in Disserti de Tyriaeo p. 16α seq. et Astium in libro germanico de philologia scripto p so, quibus nescio an otiam, Plures addi possint. Quin potius huc traxit morem ita mutiendi Pontametri, ut duobus anapaestis eminM-i, Da

147쪽

vir, quam erantiquam esse ac legitimam rationem promuiciat. De mensura Pentametri lucere, et emam iiiii iudicio relinquere libet, dum alias sortasso c-- licteritio findamento doctrinae olim metricae sententiam explicare. Repeterula Si e Iim res altius, quamma in isti, declarari posse videatur. Neo sane iam emus quaestione ista Fac enim verari lia esse et antiquissimam metiendi rationem adeone an paestica dici poterunt carantiis egiaca Quid quod elegias Tyrtaei ab eiusdem anapaestis diserto distinguit Pausianas IV, 15. p. si', -m dea, taeo o M.quit, μι Mενος ἰδία - τοις ἐν-- καὶ si νάγων ὁποσους

que etiam ex ipsis Tyrtaei ἐμβο οἰοις aureum ramea tum servatum est a Dione Chrysostomo, et Misa, a nobis postremo in collectione reliquiarum Tyriae loco

profecto elagias' vinea eum embaleriis non pertu se set Pausaniae locum adversus Mettigerii clarissininstansociam excitavit in Sparta sit Part. u. 1 1 Tyrtaei fragmentum Omp. Schne1sterus in Slud.

Holdesb. Vol. IV. p. 1M Quod praetexeamans asseri, isn rum elegiacum vester se haudquaquam idoneum videri, ad quem in pugnam procedant milites, hoc a

mamenu multis vexeo ut satisfaciat. runt enim, qui ad hunc rhythmum incedere sibi posse videantur. Quae ritur etiam, quomodo Thyinnuis musicus ad me in Derit comparatus quam quaestionem imperrime Imr-- mannus attigit in dissor latione de metrorum quorundam mensura rhythnaica nisi serie sumi potest, cum metris dactylicis magis comvenisso numeros musidorum, quam cum aliis. Quanquam si verum est, quodige nus ostendere studuit in Disqiaiqil. Scia. Oes p. I.XXVIII seqq. antiquissimis temporibus carmina reciaiax magis , quam cantari solita esse, non modo ευ--

148쪽

sedere IIa quaestione licebit, verum etiam ex hoc ipso, etianisi Mum illuddilarisonis in medio reliantias, Boet tigeri opinionen de cantu eis mino lini a quo Ty,

. taei ad impares thias cordulare. Sed rem ad liquidum Perducere longum est. Illud, in quo omnia hic Vese

runtur , I tae elago disseris ab embateriis, pluri

etiam cis veterum, quae tanti non est hic recensere, amansono est confirmatum. Hoc addamus. X UD EO-xum male colligi, embateria eodem semper anapaest

xum genero suisse comporita. Lociis est mani Victorini, Arti Grammat. II p. 2522 , ubi loqvitur do trimetro in SIllaba catalectico, quod anapaestis praecedentibias et spondeis sequentibus habeat factas coniugationes e P siremam syllabam brevem, hoc modo: Suism monis pacer Ideos immo Idaeos , ne

morumque,

quod metrum Messeniacum appelletur id est, ut recte, ni sinor, accepit Immo, in olla Messeniam a Laco daemonam uini parum. Addit Idem is em terium, citur, quod est vulgo etyproprium carmen Lacediaemoniorum. Quippe grammaticus non satis accurate Iο- qui putandus est. Dicere tantum debebat, hoc metrum esse in embat is usurpatum. Neque enim aliena fuisse ah embateriis alia ait apaestorum genera, ipsum illud Tyxtae stamentum declarat, quod Paroemiacis constat. Res ipsa, ut illuc redeat, inde deflerit, oratio, embateria diversa esse ab elegis, confirmatur aperielio etiam loco. Sed licet progredi uura. Eleii in aliunde constat, elegias Tyrtaei non esse, ut embateria, initio proelii, sed ante pugnam ad mis tentorium ex imo cantata. Notissima res e Lycurgi orat in Leocrati p. III. Reish Neque repugnat Pausaniae locus supra allatus, ubi Tyrtaeus congregasse narratur et principumeoetus et hominum de plebe, quoscunque os deret, iisque tam embateria quam elegos cecinisse. Nempe hoc

149쪽

inuin serit is de elegitis in com ouo iniuium anis pugnam embateria proelio ineunte caritavit. Quoinodo stea cantata carmina sint, patebit in prooemio ad Tyriaeviii. cedo equidem, peculiarem illam Lacedaemomlamim legem, ex qua Tyrtaei carmina elegiaca ad regis tentorium canebantur, nor esse continuo ad Ephesios Callini tempore transserendam. Immo Verono lino quidem pro certo asstimarim, luem istam apud

Lacedaemomos inuae iam tempore obtinuisse. Sed hoc, puto, manifestum est, omnino elegos tu ilicos, sive Callini ive Tyriaei, carmina suMo, quibus milites, non quum ad ipsam pugnam progrederentur, sed anto min in eo oris, ad suffiiudinem incitarentur. Alio quin enim apud Lacedaemonios eiusmodi lex, nisi mo omnia fallunt, ecipi non potuisset. Itaque Herodoti dictum illud de inusica militari apud Lydos Alyattis tale in pugnis usitata, in quo nititur omnis Metugε riopinio de bellicis Callini elegis ad tibiam dextitari et sinistram cantatis, omnino ab homn. carminum cantu alienissimurn est. Iam pedem contuli, ut Quintiliani verbis utar, cum singulis Boettigeri Igumentis. Bestat, ut candideri tear, nullam plane mihi caussam fuisse, cur magia, iuerim vimam, laude nostra et reprehensione mage si periorem, quam opiniones eius impugnare, interdum

150쪽

TΥRTAE RELIQUIAE

PROOEMIO ET CRITICA ANNOTATIONE.