Callinus : sive quaestionis de origine Carminis elegiaci, tractatio critica

161쪽

stitori de reliqua strabolus sententia, impedita illa lectionis pervemtate. Ac primum ante καὶ γαρ recte Casaubomis indicat intercidisse talia quaedanar ελθώ,νυψι νε- Neque incertam reddunt hane conectionem.

dissona codicum testimonia, quae mens est novisa uni in Germania editoris. Quippe in uno codice desinu omni ii ad finem usque Versuum ceteri a vulgata lectione discrepantes nil nisi Mariorum supplementa continent, eones ata ad quaedam antiquae lectionis vestigia non dum penitus obscurata qua de re plura dicere 11 in est

huius loci. Deinde pro soloec ἐν et ποιησει ἐλεγεια --τor neminem vidisse reponendum esse ἐν τῆ ποιησει ἐλε εδεν, aut etiam irari ponendum ἐυ εἰ ποιήσω Deest ποιν)σει duobus in sibi is, sed minime tamen solli- Uitandum est, quippe exquisita significatione dictum do volumine poematum. In iis, quae Tyrtaei versus excipiunt, magna est sed tintilius magis lectionis varietas. Hoc unum notatu dignum, vecta, quae in cod. Veneto post ελεγεια leguntur: λε μίλτα Τυρralo Q. δὲ - να Παρε-- , pro scholio esse habenda, et hoc scholium in cod. Parisin. unacum ipsius Strabonis Verbis esse corruptum. I. ἐλεγεια PI οντα ἐλεγεῖα quum primum in Aldina -- periatur, vix dubito quin sit correctio Aldi anulit. Sed ni mini, sive sententiam seu litterarum vestigin

162쪽

-- τα ἐυγμα, ἡ Φιλοχοριν ἀπιστητέον ete. Aphidnas convenit, puto, intellio Aulam urbem, non Laconia eam. Dies Strabo, aut elegiae ipsius Tyrtaei, quaversus istos attulerat, fidem esse derogandaln, aut Tyrtaeiun, quum Lacedaemonii ex oraculi responso ab

Atheniensibus ducem peterent, quod factum esse miniam negat, non ex ipsa urbe Athenis, neque exAphidnis ad Lacedaemonios venisse . sed ex Erineo, qui et ipse, iit monet Minuchius Atticae locus stac ope Cephis sum surium. Iam quaero, prius Tyrtaei distialium quid sibi vota Iit. Sensit hanc dissicultatem runckm Lection ad al. . m. p. 8, eamque sic Voluit eXpedire, ut graviter errasse Strabonem, nequo suo Tyrtaeum, sed Spartanorum nomine loqui putaret, assentiente am sono in Sparta ql L aia. II p. 284. Dedit Iupitet iacmans interpretatur, Iram τήνδε πολ- Heraclidi mi Miman nos Dores, relicto Erimo Mentoso sede nostra antiqua ad Pindum, sumen Thessalicusi in Pelo-

Porinesum enimus. At enim Laconica pariter ac Me aenia oriensium ope ab Heraclidis fuerat occupata.

Haud equidem ignoro Strabonis locum, ibid. p. 565 56ta: λα- δἐ την ego is κλε- καθοδον Φιλονόμου

προδοντος τε, Ἀαλαυνωνήν a ώραν τοῖς assosts μυσε, etc. et talia. Sed novi etiam similia loca demessenia, qua

afferro nihil attinet, novi eiusdem locum Sirabonis ibid. o. 564. 566. , iam ab ipso Mansono collatum Vol LPart. I. p. 59. ubi plior auctore Heraclidis prodita narratur Laconica, et quae praeterea huc pertinent; novi denique in his ipsius Tyriaei versum inox Prosexendum: ἀλλ Ηρακλῆος γαρ α νικητο γένος ἐστε. mimirum tam arcta erat Dorum et Heraclidam societ came, mimietis, ut ubique, unius populi inaim

163쪽

habiti, inodo illo modo hoc nomine promiscue Vpeli rentur. Quod quiun vel ipseMans passim se intellexisse declararit, atque etiam diserte monuerit p. 45, hoc magis mirabile debet Videri potuisse eum Mitra gere viam sententiam, ex qua Dores dicerentu LMonia eam meraclidae ab liis diversime enim cepisse. Et qua tander haec est sentensia An potuit vel per roeta in tali sententia maiores Laoedaemoniorum dive so ponere ab iis, a quibus olim sit urbs expugnata 7 Nonne, spem potius Lacedaemoniis ini Me putandus est fore ut idem ipsis prospere cedat Iovis auxilio, quod eiusdem de beneficio olim maioIibus suis, Ieraclidis seu abus contigerit, qui quidem occupaverint Irami Boe autem nullo artifici o emorieris e versibus avi. Sed

misso imitesquidem Tyriae ad Strabonem nos conve tamus, quem illi Pruatit sic liuelleXisse Tyrtaeum, quasi diceret, se ipsum una cum Heraclidis in Peloponnesum venisse. Quid Τ Adeone socordem aut stupidum fuisse Strabolaena, ut a Tyriam mente tantopere potueric ei lare . Gravit sane, ut ad ip8un Tyrtaei locum ostendam, sed Ioviter. Illud profecto a Tyrtae Vel EXSpem clare, hominis est, qui cerebrum non habet, non Stra.

l, Iiis, in quo iam turpe peccatum minus elisi i cadit Propterea, quod totam potuit inspicere elegiam. Quid 2 quod Strabo, ut fuit omnino diligentissimus, ita a tali lapsu tum maxime sibi cavisse putandus est, quum vellet pliil horum, Callisthenem aliosque Harissii iochia toriarum scriptores salsi arguere. Vides, quo quam.

iis dissicultatibus laborent omnia, nisi prius distichum aliorsum medideris pertinere. Adscriptum puto ad verba Strabonis, quae alligi paullo ante, HL p. 56, 560 paucis igitu paginis interiectis φησὶ ae Ἀφορoe

αἰ servandum καὶ et omissio nominis statuenda aliuscuiusdam historici)- του κα-ν---δε,- - ' i

'ITρακλειδας em ei adscriptum quidem ab homine, qui

164쪽

τήνδε πολιν apud Tyrtaeum de Sparta acceperit. Nimis enim remota videutur, quae ante leguntur p. 5ο9 55κεκυ δή -τα mi τῶ πιρα-- κα - ποδ ταν του γενηθέντα μερισμον τῆς χώρας, --λαανθος βα-ευς τω, Μεσσηνων, etc. Utcunque Sit, Illud certissimum est, distichum, ubi nunc habetur, ferri non P se, ac Pexa potius esse spectandum. Ceteriam de auctore si quis dubitarit, quin sit Pyrtaeus iam enim, iniuncto hoc Gisues1 1 proximis versibus, concidit liac de re Strabonis tostimonium . in hac dubitatione non Vere in Peinsistat , quum docuero, quo pretineat distichiun. Μeminetis autem, mos disputationem In Riolo quodam Tyrtaei fragmento, e pluribus componendo, ab hoc disticho inchoasse Repetannis distichum, πιυς φακλεψαι πιν/δε mare πολιν. oxima pax fragmenti, secundo hucusque collectioia s

Ioco posita, Astat apud Stobaeum Sem. XLVIII. ubi aio pergit Tyriaeus: Hae, Homi se γαρ ἀνιμη mn γένος ἐστε,

Qua re quum nil esse evidentius possit, statim ad rei

Ibidem exhortatio ad sin unidinem necessario e spectatur ante V. 11.οῖ μεν α τολμωσι, παραλλήlaura μενοντες ει -- ' Mi προμάχη - ἰέναι, παυροτεροι - σκοπισι, etc. nisivero jacuerit eppensi ratio Interardianus, quin adversativa haec esset, nec potius caussalis sententia. Est quidem cohortatio ad vii utent . . usque ad 6. sed hane subsequuntur hi vera , - Ο

165쪽

cohortatione, sed hoc ipso efficiunt, ut ad eandem rectooserri nequeat. Cave enim i is interpolatos putes, quod quidem summae temeritatis esset in versibus tum per se Tyrtae dignissimis tum optime vel cum us, quae antecedunt, Vel inter se cohaerentibus, siquidem posterius distichum prioris est Aradi rhuo. Neque ulla est caussa, qua permoveri rhapsodus potuerit, ut hos versus adiiceret. Itaque nitul restat, nisi ut lacunam

statuas inter versum I et 1 I. -

Atqui in eo agmento, quod est apud Lycurgum

orat in Leocrat p. 21 2 seqq. d. Reia et principem vulgo locum occupat, haec habentur, 15 usque ad Id. θυμοι γῆς πέρι vσδε μαχ αεθα, και περ παίδων θνησκωμ', /υχέων μηκέτι φειδο3 ενοι,

excidit aute v. i. alterius fragmenti. Quod si cui pro arbitrio statuere videar, is, quaeso, Mem exspecie asegummitationis nostrae Assirino autem, his in versibus nOi I iis postremos binos esse Tyrtaei, ante edentes quatuor ita additos a rhapsodo, ut omitteret antiqui poe- iae distichum, coniunctum hodie cum rhapsodi mutatione. Nam pitinum quis sinit molestum istud titio: ιηδἐ l is deinceps positum duobus in distichi. Deindos quaeris, utrum ex utro expressana ait nonne P - picue elucet, toruin distichum,

166쪽

adumbratum esse e verbis Tyriae aliquanto gravioribus: μη ἐ-ιλοψυχειτε nisi quod simul auctoris memoriae i haesisse videntur Verba Callini V. 6. seq. Iam dico, Tyrtaeum sic cecinisse: Π, 13. I μἐν γα τολμωσι, παρ ἀλ-λοι σε ιeνοντες, Thapsodum ita eti A sic λλ μ hoc ε παρ' ἀλλ, λοισι μενοπες,

παυροτεροι θνήσκουσι, etc.

. . .

Quis est, qui videat, hapsodum emendare voluisso Tyitaeu In addito παρ ἀλλήλοισι μενοντες, quo Inagis Milicet sequensibus respo ii texet helitentia Celeium Do- cinis antiquior est initerpolatio, siquidem is, ut II uis rictis me admonuit, verba pi χεων μηνιέτι -δόμενο

xenda, sin minia in initio inde stasimenii, mi

167쪽

apud Lycurgum. Illud per se non inepte fieri poterit sed non continuo verum siquid non tineptum. Nempeianihil praeterea huc retuleris, dicere non habebis, quomodo versus isti potuerint ad Lycurgum transferri. IX amsi dixeris, ibi in margine olim fuisse Hdscriptos, locum, ubi potuerint adscribi, in toto, quod apud Lycurgum exstat, fragmento,uc invenias. Quid quod ita, ut non possint melius, cum iis cohaerent, quae apud DCurguan ProXime miscedunt, nequeditur ab his remexo debent divelli. Sed ne sic quidem lamna prorsus expleta videri

potest. Iam enim, ut nemo non videt desiderantur quaedam inter alterius Dagmensi, a Stobaeo Prodit,

versum I

et huius, quod Lycurgo debemus, hutium: ανδ αγαθον, Utc. Et quid fiet postremis apud Lycurgum versibus ainde a9 Utraque quaestio simuΙ solvenda, et ita quidem, ut lacuna, quae remanet, his ipsis versibus e Pleatur. Quod quum seceris, ab initio sententiae hoo

modo sese excipient: Π, - μι προς φευγοντων τε διωκοντων, ἐγενεσθε, 1, 19. τους δὲ παλαιστερους, ἄν -- -ατ ur ρῆ

Utrumque, inquit Vrtaeus, in bello fortunam estis everti, tum fugae, λυε s. quam peramitionis adscitietatem usque participes. Sed fugere nolite se s Π γαυδεα, quos inopes deserere turm est. Posteriis haec nova sane sententia est, non pars antecedentis, sed cum hac tamen coniuncta aptissime. Ac de fugae quidem turpitudine ne potuit quidem hoc loco tacue poe-

168쪽

ta nisi hanc vim habere voluit provocationi in illam ad ipsorum iuvenum experientiam de belli atroestate, ut dematterent magis, quam reciperent aIIi num. In fine non modo nihil offensionis habet hinctura, sed haec esse necessario debet: ο ρ ρ τις , ἡβης ἀγλαον ἄνθος χη, ζωος ἐών, καλος δ' ἐν προμάχοισι πέσων. 4 αλου προλιπόντα πόλιν etc. Qua observatione non vereor ne quis ita velit abusi, ut versu, qui est Wnto ultimum, eponat ἄνδρ' --, i quo a Lycurgo mutatum putet, ne antecedentia clamitaec dein patebit ab ipso Oratore Omuino non esse ali ina nimis desiderarentur. Huno hoc dicit poeta, decorum esse iuveni, cominus pugnantem occumbere; nam ita pro patria mortem oppetere, viro sorti summum esse decus et quasi viistutis praenitum, quum contra profugorum miseria et infamia nihil fingi possit intolerabilius. Ceterum onus Vltimum apud Lycusegum distichum:

--σεὶς ἐπὶ nis, νι- οδουσι δακών. quod quia rursus, et rectius quidem . apud Stobaeum V 21 seq. reperitur, hoc loco iam a Brunckio in novissima' recensione deletunt. Adscriptum videtiis in inargine ad verba μη φεύγω, uos nam alibi vix potuit librarius hanc sibi sententiam Rumtare. Ipse Lycurgus, meo quidem iudicio, nil nisi ver- sumo usque ad 18 attulerat, omissis versibus 19. -- quo ad 18 attulerat, omissis versibus 19 usque ad om qui in Tyrtaei amni ne antecedebant, Ulpole RITOPO- sit, ut quisque videt, alienis. Quos quum alius nescio

169쪽

,5 PROOEMIUM

quis ii margirie suppleret, actum ut mox non in principio, ubi debebant, sed in siue collocarenturio que hoc accidisse credideritu iam ante Stobaeum, praeterquam quod is in suo Lycurgi codice supplementum istud suo loco videtur habuisse adiectum. Cur enim ea ipsa omisit, et 'mma nec plura, quae hodie apud Lycurgum habemus Non aliam, opinor, ob caussam, quam . quod haec o Leocrate oratione, multum istis temporibus lectitata, cuivis erant notissima. Quocirca haec exunt apud Lycurgum non transponenda. .edio sterior pars Versuum resecanda, apud Stobaeum autem non expleIIda Iacuita, Sed Signis notanda, quemadmodum etiam neutro loco, quae bapsodi debentur, uncis sunt includenda, quum neque Lycurgus neque Sto-baeus sine interpolationibus hapsodoxum attulisset . tandi sint loca Tyrtaei. Lacunam iam expletam a nobis ex Lycurgo, eo tinuo basic excipiunt apud Stobaeum V. II. Seqq.

quo qui Miliosi, mi isset, credo, nisi qua cuique, ut

170쪽

aiunt, placeret Helena. dieque ullus exit relictis his Versibus 'rdo ententiarum, quem quidem iam alii hio

desiderium . Dicit autem Intaeus, pauciores cadere, qui denso agmine in primam aciem progredi audeant,

servare ordines posteriores. Contra trepidantium virorum perditam esse omnem praestantiani. Nam sive a trigo saucii excedant pugna, talo vultas molestum esso et ignominiosum, sive caesi in pulvere iaceant x ulnerati tu tergo, etiam hoc esse turpissimum. Non enim πασώρεω , Ἀέ omnia binisci Areus, sed omnis praestantia est, ut saepe, postulante antithesi, quae ita demum admitteret alteram luim interpretationem, si an o diataisset Poeta, audacium augeri animos, quum iunctis

viribus in hostem irruant. Iam', quaeso, paullo dii gentius inspiria distichum a nobis damnatum, quod

nectore cum antecedetatibus ita Voluerunt H. Stephanus et alii, ut scriberent O εἶς σίν ποτε etc. Frustra Damaane levissimum vitium est ἀσύνδαο istud Gravius illud, quodaniosa est tota sententia. Sed hoc quoque pex moferas. Quid i innumerat,ilia dicit mala accidere illi, qui ignominiam sibi fuga omitra rit, iamque, cur ignominiam istam tot mala sequantur, hanc apsam ignomia aliam pro ratione asserti Est autem αἰσχραὶ παρθεν non figere sirnpliciter, sed, ut DIOdo eXposui, ignominiam sibi fuga contra' ere Neque audiendus est, qui verba Mo- ά. in enarravit a sumiter se obaerit quam otio loquendi, ne quis erres, ab epicorum et elogiam- m usu vitorret Additum distichum a rhapsodo, qui momen ἄρετή, χέ ita accepit, ut omnes, quod sciam, ad hunc usque diem, nominatim Κomponius, de sese titudine, iamque non potuit non desiderare iustum seu itentiarum ordinem: quom ordinem sustulit illa, dum

Testituero conatur.