장음표시 사용
121쪽
118 Caput tertium. quae Seere disposuit, quaeque suis electis donanda praeparavit, ea scit certo se esse donaturum. Ideo & alibi Augustinus et Ista, inquit, dona sua quibulcum que Deus donat, procul dubio donatu rum se esse prae scivit, & in sua praescien tia praeparavit. Et infra. Nam in sua, in quit , quae falli mutarique non potest, praescientia , opera sua futura disponere, id omninb, nec aliud quidquam est pret
destinare. Ideo ergo praesci liae nomen in praedestinationis descriptione Augustiis nus censuit interponendum , ne divina praedestinatio absque scientiae certitudine cogitetur. Sed cur prius, inquiunt, prae- scientiam posuit, deinde verb praedestinationem ξ Non ideo faetiam , quia prae
parationem antecedat praescientia , tanquam propterea prqpararit , quia prae-1cierit ; cum e diversb, potius praesciat se donaturum quippiam, quod id voluntate, quae effectu frustrari non potest, donare proposuerit. Nam & quisque nostrum
non propterea vult lacere aliquid , quod se id facturum putet, vellim ideo se purat potius fusturum , quia facere disposuerit. Itaque non praedestinatio, seu pra paratri beneficiorum, quibus tertissime liberantur quicumque liberantur , prae
scientiam sequitur, sed praescientia prae
122쪽
De ElecI. ad Gloriam immed. M'parationem. Quaenam ejus ordinis in illa descriptione causas videlicet quod latius pateat & ad plura se extendat praescientiae nomen. Quaecumque enim praedestinat, ea etiam praenoscit; at non edi verio , quaecumque praescit, etiam prae
destinat. Praedesti mitione quippe , inquit Aug. eodem c. IO; praescivit ea Deus, quae fuerat ipse secauriix: praescire autem notens est etiam , qtiae ipse non facit, ut quq cumque peccata. Postremus estugustini locus in l. 83.qq. q. 68. quem uinulli objiciendum putent , ubi his itur verbis. Prorsus , inquit , Deus ijus vult miseretur, & quero vult inaurat; sed haec voluntas Dei iniusta esse non potest. venit ehim de occultissimis meritis : quia x ipsi peccatores , cum
propter generale peccatum , unam massam fecerint, non tamen nulla est inter
eos diversitas. Haec ille. Re hondemus B. Augustinum non h1c de praedestinationis, sed justificationis agere merito , quam misericordiae hic nomine significat. Id quod ex sequentibus ejus verbis est manifestum. Praecedit ergo aliquid, inquit, in peccatoribus, quo, quamvis nondum
sint justificati, digni efficiantur justifica- sonet & item praecedit in aliis peccato- .ibus, quo digni sint obtusione. Ubi ta-
123쪽
no ' Caput tertium. men , ne quis praedestinationem gratiae
Dei, qua peccator convertitur eX inertiatorum praescientia primam illam converinsionem antecedentium , venire Augusti.' num dicere putet. Observandum loqui Aug. non de I. illa misericordia , quae datur averso, ut convertatur ad Deum; sed de posteriore, quae jam converso datur, ut justificetur. Quam 2. misericordiam venire docet ex occultis synceri conversionis, ac poenitentiae meritis, quvulgo de congruo vocantur ; quemlmodum sequentia ejus verba planissideclarant. Quia, inquit, etsi leviorii quisque peccatis, aut certe quamvis grvioribus & multis , tamen magno ge mitu & dolore poenitendi misericordia Dei dignus fuerit, non ipsius est, qui si relinqueretur interiret , sed miserentis Dei, qui ejus precibus doloribusque sub venit. Parum est enim velle, nisi Deus misereatur ; sed Deus non miseretur, quad pacem vocat, nisi voluntas praecesserit quia in terra pax hominibus bonae vo. luntatis. Et haec quidem ad ea, quae eX Augustino contra Augustinum partim ab ipsis , partim ab aliis objici cognoviiamus. Quare cum haec ita se habeant, ut
Augμst. non modo non ipse sibi, sed net. a ' caeteris
124쪽
De Elea. ad Gloriam immLa. I*Icaeteris Patribus , seu Graecis, seu Latinis in hoc immediatae & absolutae praedestinationis ad vitam argumento, ullo p*cto adversetur; ejusque sententiam & ratio ni & Scripturis Sacris valde consentaneam esse docuerimus, neque ullum ab istis prq- ductum sit argumentum, quod non dis. solutum putemus, nihil dubitationis no-ns est, quin sit alteri longe praeferenda, non ut probabilior tantum, verum etiam .utior. Quapropter judicent aequi rerum aestimatores, quale sit, quod scribere isti in Apologiae suae praefatione reveriti non sint: Doctrinam videlicet adeo B. Augustini non esse, ut Calvini sit potius, qui falso eam Augustino imponat. Rurs Um, quo ejus cum libero arbitrio conciliania ae tantopere dissicultatem exaggerenI, ut satis significent, esse impossibilem. Nam lentire eos conciliari oninino non posse, etiam dissicultatis vocabulo ad mollienis dam tantam invidiam uti, nemo non facile videt. Certe palam clamitat Assertio 23. & quae paulo post ex eorum dictatis producemus verba. Quomodo per istos hanc nobis retinere licebit sentenistiam ἰ Sed nos ad hanc objectionem v respondeamus , ipsa nunc ordinis ratio postulat.
125쪽
c d Apologiam Assertionis as . CAPUT IV.
SUperiorem praedestinationis ordinem ab Augustino constitutum , in publicis praelectionibus suis Professores Societatis impugnantes , inter caetera ita argumentabantur. Eiectio est etiam ad centum gloriae gradum, ut ipsi fatentur e et go in particulari debent esse praeordinat omnia merita illius electionis, quia debent ex qquo respondere magnitudini glo. riae ; ergo omnia opera justorum, & omines circumstantiae meritum augentes,de bent absoluta Dei voluntate e 11e praeordi. natae ante omnem praevisionem os erum ; atque sic non posset homo unquam aliud bonum , nec aliter operari, quam esset a Deo praeordinatum; quod est contra libertatem. Quo argumento convicti Veteres Praedestinatiani , concedebant, praedestinationem tollere liberum arbi.
trium , quod & sesit Calvinus &c. hacte. nus illi, hanc consequentiam, si Calvinesse existimant nam locis in Apologi citatis nihil tale reperiturin eamque pro bant, non Calvinum ipsi impugnant, sed causam ejus Plurimum adjuvant.
126쪽
Admittimus ergo, Deum ante omnem operum praevisionem , non modo caerium cuique electorum gloriae gradum, sed etiam omnia media ad eum , veluti finem , necessaria, absoluta & essicacevoluntate praebidinasse. Siquidem ante
voluit opera Sanctorum cum suis circum
stantiis, quam prqvidere ea posset; quum ideo praeviderit,quod vellet in iis per suum
Spiritum, in uno quidem sic , in alio autem sic , operari. Neque tamen sc quitur necessario quemquam, sed libere & contingenter illa esse facturum, ut & aliter,& aliud agere possit. Sic enim ea, ut fierent libere videlicet de contingenter simul, & Deus praeordinavit , atque ut praeordinavit, ita eveniunt. Quare nihil obstat hoc argumentum superiori Augustini sententiae. Interpretetationem autem,
quam dictis ejus a/hibet Apologia, super
abunde refutavimus. Quid vero eos juvet D. Thom. q. s. quem citant de veritateari. 3. non sane videmus : quin potius quae contra ipsos faciant, non pauca inde
repeti queunt. Nam quod dicere illum ibi ajunt, non esse omnia praedestinationis media a Deo praeordinata, nusquam illic legitur. Caeterum quod Censiurae n
strae argumentum, quo supe iorem immPuanamus r/tiocinationem , eludere r torquen
127쪽
torquendo conantur: irrito Sc inani hoc faciunt conatu: quia sive per seipsum facere aliquid Deus decreverit , sive per causias secundas fieri voluerit, non potest voluntas ejus & operatio impediri, quin suum sortiatur effectum. Quamvis enim
secundarum causarum operationes, qua
tenus ab ipsis immediate procedunt, im pediri possint, tamen in quantum ad Dei voluntatem & operationem , ut caussam 78. referuntur, impediri non possunt. Non enim simul haec duo consistunt, ut simpliciter aliquid Deus velit, & tamen non - ita fiat, ut voluit. Fatemur ergo bona hominis opera, qua ratione ab ipso fiunt,
impediri posse, quia caussa ipsa impedibilis est; qua vero ratione a Dei voluntate& dispositione procedunt, impediri non posse,quia Dei voluntas causa est in impe dibilis ; sic ut tamen quod per seipsam facere voluit, non necessarib , sed libere factum est a quanquam impediri non potuerit. Ita quod in bonis operibus producendis per hominem vult facere, non necessario, sed libere fit, sive ab ipso sive ab
homine ; quamvis ne fiat, posita Dei vo Iuntate , impediri non possit. Et rursum, si, quod fieri per suam creaturam voluit Deus, ideo fieret necessario, quia fieri hoc Deus absolute voluisset, sequeretur etiam
128쪽
De providentia Dei. a etiam necessario id decretum faetium. , quod per seipsum facere immobiliter &absolute decrevisset. Cum ergo tale Dei decretum nullam hienecessitatem adserat,neque illic sane adseret. Namque in hac caussa nihil interest, sive per se ipsium sive per suam creaturam voluerit Deus; modo simpliciter id fieri atque exstare voluerit. Siquidem ex sola suppositione ab lutet hujusmodi voluntatis ista petatur necessitas.Quod vero de inis de subjungitur:Dei decretum in ipsius esse potestate, non itidem in nostra, eoque illius non impediri libertatem , sed impe- . 'diri nostram , in eo quod ex illo decreto necessario sequitur: hoc, inquam, nullam eis praebet evadendi viam. Primum, quia necessitatem colligunt ex ipsa talis decreti suppositione, qua facta, non est mutationi locus. Deinde etsi decretum Dei in caussae a. non sit potestate , ipsam 8 o.
tamen ejus conditionem in agendo natu ratem non immutat, eoque effectus contingentiam & libertatem non impedit: alioqui enim sequeretur , liberam non fuisse Gentium conversionem, sed neces.sariam , quia absoluta Dei promissio de
conversione Gentium, unde illa per necessariam consequentiam futura colligi- tur, non erat in hominum convertendo
129쪽
vandos. Absoluta ergo necessitate silvabimur. Quinto dicere non licebit secun- dum S.Hom. doctrinam, quod ante causarum secundarum praevisionem, esse alia quam voluerit in rebus contingentiam squia si sic voluit, cum id impediri non posset, non erit contingentia, sed neces sitas: si erit contingentia, non sic voluit; seritque repugnantia in adjecto, & impos sibilis D. Thom. positio. Denique cum
ex tali antecedente, hoc est, absoluta ejusmodi voluntate, concedimus haere licis consequentiam necessitatis, & liber talis destructionem, multum sane,ut stipis diximus, illorum adjuvamus causam, eoiaque in suo errore firmamus, eoque antecedens verum esse, & authoritate, & r tione , probabiliter saltem, edoceatur. Quo fit, ut dum videri volumus haeretiis Cos impugnare, imprudenter eos adjuve mus, nosque ipsos evertamus. Quare non
debet injusta videri ejus loci .Censurae severitas.
- Apologiam Asertionis a . CAPUT V.
130쪽
.. , Deo praeordinata, hujusmodi argumento probare conabantur. Martyria & afflictiones Sanctorum, quas patiuntur ab impiis, sunt excellentissima media salutis ipserum ; ergo etiam haec ante omnem prae-
visionem erunt praeordinata, quoῖ est falsum : quia Deus non est author peccati. Ita illi. Hanc ratiocinationem e Xemplo praeordinatae mortis Christi, in Censura breviter refellebamus. Cui argumento 83. Apologia respondens , negat ipsam quoque Christi mortem , ut tali, dc tali mo do interficeretur, ante praevisionem malitiae Iudaeorum ab olute praeordinatam,
sed permissam tantum a Deo fuisse. Id quod nobis non parum sane ac merito dis plicet. Nam si mors & passio Christi peruinis a tantum a Patre est. non volita, decretoque ejus praeordinata atque disposita , non ergo Deus per filii sui mortem humanum genus redimi absolute voluit, nec talem sibi hostiam offerri, nec divinae justitiae eo modo satisfieri. Neque enim, ut haec vere dici queant, sufficit, ut ea consilii sui altitudine permiserit, quando eadem consilii altitudine occidere Iudaeis permisit, qui tamen ut occiderent non voluit. Neque tamen hinc sequitur, quia Christum suum mori atque occidi Pateryoluerit, voluisse quoque ut eum Judaei,