장음표시 사용
161쪽
xta An in solis halitibus conb
illis faciendis disposite it ante praevisionem causiarum secundarum, quas nimirum ad hoc quasi posterius ordinarit, ut monstra existerent,quibus exornari volebat hoc universum. Sicuti igitur non est indigna Pictore minimi etiam puncti cura, quia ad Picturae pulchritudinem pertineat; sic nec Deo minimarum etiam rerum indigna est cura. Porro ad D. Thomam. 23. q. arr. 7. quod attinet, haec eius integra de non mutilata ut in Apologia reeitantur stat verba: Prqordinavit Deus in qua mensiura deberet esse totum Universum , & quis numerus esset conveniens essentialibus partibus universi, quae scilicet habent aliquo . modo ordinem ad perpetuitatem , quot scilicet sphaerae, quot stellae, quot elementa , quot species rerum. Individua vero cor ruptibilia non ordinantur ad bonum Unia
verit quasi principaliter, sed quasi secundario, in quantum in eis salvatur bonum speciei. Unde licet Deus sciat numerum
omnium individuorum, non tamen numerus , Vel Boum , vel Culicum , vel aliquorum hujusmodi est per se ordinatus a Deo, sed tot hujusmodi divina providentia produxit, quot sussiciunt ad speciei eon servationem. Ubi manifestum est non dicere B. ΤhOm. numerum hujusmodi a solute praeordinatum a Deo non esse,
162쪽
quemadmodum parum bona fide Apolo, gia commemorat, sed per se & principaliter et quod verum est, quia propter aliud; quod in Censura nostra breviter indican- 1o .
tes, locum admonebamus attente legendum. Quod vero in qu qst. de Veritate pro ι . 6. a. 3.
hac facere sententia possit nihil invenimus. Nisi forte Quoὁ pro eadem a Cath rino productum ante fuit. Ubi Thomam sic loquentem inducit. Ordo divinae pro- σρ ' i
videntiae dupliciter certus Invenitur , uno
modo in particulari, quomodo res quae divina providentia in finem aliquem ordinantur , absque defectu ad finem illum particularem perveniunt, sicut patet in omnibus quae necessario aguntur in natura et alio modo in universali , non in particulari, sicut videmus in generalibus de corruptibilibus , quorum Virtutes quandoque deficiunt a propriis effectibus , ad quos sunt ordinatae, sicut ad proin prios fines e sicut virtus formativa deficit quandoque a perfecta consummatione membrorum. Sed tamen ipse desectus divinitus ordinatus est ad aliquem finem, ut patet ex dictis dum de providentia age retur. Et sic nihil potest deficere a generali fine providentiae, quamvis quandoque desinat ab aliquo particulari fine. Sed ibi non sentit D.I h. non esse finem illum
163쪽
is1 An in solis habitibus consistat
a Deo praeordinatum ante praevisionem
illius defectus : potest enim absoluthesse prsvolitus finis, sed ad eujus praeordinationis executionem prς viso desectu voluerit uti, sicut de Christi morte sup. docuimus , fuisse eam simpliciter & ab lute a Deo praeordinatam , sed ad eam implendam , voluntate praevisa Iudaeorum uti statu ille malitia, quam proindo permisierit ipse, non fecerit. Quid aliud dicere hic pro ips1s B. Thom. intelligi
potest non videmus. Nam illa verba quae 1uperiora antecedunt. Prςscientia Dei non importat universaliter habitudinem causae respectu horum quorum est, nihil eis patrocinantur. ouemadmodum enim sup. diximus, Praescientia in genere non est futurorum caussa ,s alioquin enim peccatorum esse deberet ) quod tamen nihil prohibet quin caetera praevisa ideo eveniant, quia evenire illa Deus absolute
Caeterum quod in praelectionibus suis ad propositionem secundam circa q. 2.2. doceret ibi D. Thom. ajunt, media praedestinatione non esse omnia in particulari efficaciterιpraeordinata, nusquam illics ut supra admonitum est invenimus. t Sed addunt Prosessores , contrariam sententiam etiam nostris in Scholis, intra biennium
164쪽
bienninm esse defensam , eaque de re Conclusiones sese ac Theses habere nostras. Equidem de quibus loquantur, non satis invenimus, nisi eas forte intelligant quae anno 1386. Maii T. disputatae fuerunt , in quibus ita se habet conclusionis 2. exprdium et oritur autem infallibilis Dei praescientia contingentium futuro is rum , non ex eo, quod universa in particulari ante praevisionem determinationis causarum secundarum sua voluntate essi caciter praeordinarit &c. Quae verba ex supra dictis dissicultatem non habent, quando sub illis universis peccata etiam, quae praescita , nec tamen praeordinata sunt , manifestissime comprehendantur.
In consequentibus Apologia significat, Ioq. hanc divinς providentis absolutam dispositionem contingentiet libertatique esse conintrariam. Quod si verum est , sequetur aut nihil futurorum contingentium esse a Deo praedefinitum, aut si praedefinitum quid est , id absolute necessario eventurum. Unde conficitur & Christum abseluta necessitate pro nobis mortuum. Davidem absoluta necessitate Regem creatum, aliaque innumera. Sed non adversari contingentiae probatur , quia Deus potest ipsam in rebus contingentiam absolute velle, Sccausas ad hoc congruenter ordinare , uti L et quae
165쪽
16 . An in solis habitibus confiis ut
quae voluerit evenire contingenter , eveniant. Imo B. Τho. sententia est, hanc Dei voluntatem contingentiae in rebus esse causam:qui proinde ipsam contingentiam, non ad primas causas,sed ad efficacissimam Dei voluntatem primitus censet esse reserendam , ut quia contingenter quaedam evenire voluerit - & hoc procul dubio, ita particulari , non confuse tantum & in
genere quemagmodum expressissime
docet, & D. Thom. hoc loco interpretatur Dominicus Bannes) ideo causas eis ad hoc convenientes praeparet. Disposuit
crgo Deus absoluta voluntate sua quo rundam esse istuum contingentiam ante causarum secundarum praevisionem , quia prior est secundum D. Thom. conti gentiae in Deo voluntas , sequiturque convenientis causae ad talem contingentiam praeparatio. Quare talis etiam causae
praevisio ordine est intelligenda posterior. Tantum igitur abest, secundum D. Tho. doctrinam, ut absoluta Dei voluntas co tingentiam tollat, ut stabiliat eam potius atque confirmet. Unde liquet ad B. Thom. insufficienxissime in Apologia esse responsium. Neque vero pertinere ad nos debet quid ex ea doctrina efficere haerea tici moliantur , quorum mos est ille notissimus ex veris male ratiocinando, falsa colli-
166쪽
colligere, adeoque & ex Scripturis certissimis sua dogmata stabilire. Ut non , ergo neganda propterea Scriptura est, quod eam haeretici erroris sui sternant fundamentum , ita nec propterea illa de providentia Dei & absoluta rerum prae ordinatione subvertenda doctrina est, quod ea haeretici ad liberum arbitrium subvertendum tanquam fundamento abutantur. Quorum profecto causam & partes multum adjuvat Apologia, quando sic ratiocinatur. Quod absoluta & efiicaci voluntate ante praevisionem omnem determinationis causarum secundarum decretum est, nulla creata potentia impedire potest. Ubi igitur contingentia & libertas p Nam si talis divinar voluntatis positio contingentiam tollit, ergo revera probabiliter ipsa in rebus contingentia tollitur, vincitque
jam haeresis Ecclesiam , hac in parte saltem probabiliter: quia probabili ratione,& ea quae defendi potest assumptione , ad
evertendam contingentiam nititur.
Caeterum ad peccata quod attinet, certum est ea nullo modo praeordinata a Deo esse, sed praescita tantum atque permissa, eo quod non ad eum pertineat ut ea suo tempore fieri procuret, quemadmodum nec procurare debere putandus est, ut
167쪽
1s6 An in folis habitibus consi at
Mater filium situm ante baptisinum interimat. Sed chm liberantis illum beneficii sui nollet habere consortem, possetque per se ipse impedimentum opponerC, maluit ad judicii hujus siti & voluntatis impletionem Materna uti praescita malitia ; quam proinde etiam nec impedire de-
Creverit. Qualis vero ea consequentia est,
ut quia de peccatis dici non queat, illa esse a Deo praevolita , ideo & ad res minimas idem putemus posse extendi. Quis
autem non praeterea videat, quam hoc
lubricum sit fundamentum, unde aminoribus facillima sit ad majora progressio
Et sane non se intra minima haec jam continet assertio, quando etiam ad hominum, se mortes extendat, quae apud Deum Scbomines non insulsos non minimi profecto momenti sunt. Quare clim haec ita se habeant, mirum videri non debet, quod hanc Professorum opinationem tam gram viter putemus accusandam - praesert inacum diversam sententiam Deo putent in dignam,falsamque δε periculosam faciant; quam proinde nec sequi liceat de continis gentiae origine B. Thom. sententiam: Imo vero haereticorum contingentiam negantium, ipsi potius inconsitito zelo partes adjuvent atque promoveant. Ne- que posthac erit, cur suam sententiam
168쪽
u scacia Gratiae. Cap. X. I 67
Communem ac receptam potius habendam existiment, quando ex quam plurimis,quos produxere, Veteribus, nec unum quidem eis fecerimus reliquum; ex Scholasticis vero B. Thomam, quem unum sibi videri volebant patrocinari, etiam eripuerimus; cumque Scotum & C et . etiam ipsis testibus, pro nobis facere docuerimus , quibus nunc praeter A u Rustin. partim metiam Banne 1ium adjicimus. Ne quid , .
tamen dissimulemus, Catharinum habent suffragatorem, cujus cur hic testimonium adhibere maluerint, ipsi sane viderint.
Ad Apologiam Assertionis 8. 9. 3o. licia. 9 2s. De gratia sus cienter
Censura notaverat, Videlicet, gratiam si ficienterpraeparantem hominis voluntatem
de qua praecipue hic controversia est
Hylere inter tim cum eo, quod voluntas nihilom nus aversa incorrecta permaneat. Ait enim Morini.
Apologia, fieri posse & de facto saepe
fieri, ut quis auxilium habeat pretveniens susscienter
omnino sufficiens in genere auxilii praeis L 4 venien-
169쪽
venientis ad conversionem, & tamen nori convertatur quia non vult et hoc est 11 a. quod iterum nobis non probari testamur, negamusque doctrinae Augustini consen- ρνώ. νω- taneum. Primum quia de praeveniente '' ' seu praeoperante gratia loquitur Apost ius,cum dicit Deus est qui operatur in nobis velle: & Propheta cum ait, Faciam ut in praeceptis meis ambuletis. Non ope ratur autem Deus velle in eo, qui nota vult, nec facit in praeceptis suis ambula d phil. 1. re eum , qui adhuc bene vivere recusat . non est igitur in eo gratia sufficienter preta. Ratio. parans. . Secundo quia praeveniens gratia est quae petitur, cum dicitur Deo, Conini Verte nos Deus salutaris noster, & qua Eeclesia hominibus infidelibus, Ut crC- - Φ isi' dant, impetrare conatur. Atqui non eX- auditur haec Ecclesiae oratio, nisi in his qui convertuntur & credunt, non est igitur in quoquam gratia sufficienter operans ad credendum, nisi in eo qui vulti m. t . credere. Unde si quem sciret Ecclesia ad credendum quidem plurimum excitari, sed n9ndum tamen eousque ut credere vellet, pro eo nihilominus orare persiste-IIq. ret, ut Deus eum convertere dignaretur:& duobus aequaliter excitatis & praepar
xis , pro eo qui credidisset, peculiares ag rei gratias , quod eum Deus suae gratiar
170쪽
operatione convertisset. Bene proinde Augustinus ex orationibus Ecclesiq ipsiam credendi voluntatem , atque mentis ad consentiendum obedientiam, non solum gratiae oblationem seu excitationem, Dei donum esse commonstrat. Quid enim Oramus , inquit. pro nolentibus credere
nisi ut Deus in illis operetur & velle. Et rursum orat, scilicet Apostolus , pro non credentibus, quid; nisi ut credant Et l. de dono perseverantiae cap. . Si alia, inquit, documenta non essent, haec dominica oratio nobis ad causam gratiae, quam defendimus , sola sufficeret, quia, nihil nobis relinquit iniquo tanquam in nostro gloriemur. Itaque sicuti idem Aug. ait, ipsa oratio clarissima est gratiae testificatio, ex qua intelligimus , non solum gratiae oblationem qua possumus si volumus, sed omnino ipsum secundum se velle & credere ad specialem Christi gratiam pertinere; haec enim dari hominibus poscimus orando, quae non possunt intelligi data , nisi habeantur atque prs stentur. Nec recte intelligitur etiam Deus
dedisse quod jubet, juxta clarissimam Augustini precationem squam auditam Pelagius ferre non potuit) quamdiu quod ille jusserit, non impletur. Accedit huc 3. quod omnis illa praeparatio quae adhuc