De carmine fratrum arvalium liber

51쪽

- 28 Infinitivus verbo stare, quod consistendi sensu dictum, additus esset pro gerundio, sicuti iungitur cum absiastere, desistere vide exiea , similibus. AEL Ruddim. Gr. Lat. II, p. 231, noti 12. Et saepe permutatae sunt litterae Schneid. I, p. 226), ut berbe transisse putandum sit in seruere, sicut Μέμιν inciremere, sicut

rusus et rubeo, se et bilis, fortasse etiam uiuere et batuere eiusdem sunt radicis Rarius tamen antiquius

transiit in I quam scini CL Schneid. I, p. 226.

Do servendo vocem berber dictam putant ii, qui limen sali umen solis interpretantur. Iidem vero sta pro iste, qui usu vocabuli niniis dubius. Quod de emee cogitavit Hermannus, quia verveces in sollitaurilibus maioribus immolabant Laribus fratres arvales prorsus diversum est illud sacrificium ab hisce, qui deae Diae celebrantur, sestia diebus Vitia seripturae . . . . e ta gallista, ne minem debebant morari.

V. . emunis quin pro Semones dictum sit, dubitari non potest. Exemplum igitur hoc est positae antiquitus litterae cibi ubi postea o quod cum omnino rarum sit, in priscis monumentis Latinis vix praeter hunc locum et nomen Poplicula in tabula antiqua Orcu.

Inscr. r. 547 invenitur. Commemorantur tamen Ox-mae unger, huminem suntes, rundes, praestu Schneid.

I, p. 30. Addendae his sca videntur formae, e tune pro Vettona Langi Ling. Etrusc. II, p. 19, M. 6), pus pro post saepius, ib. 12, r. 12 fortasse etiam Polmunie ib. 618, M. 15), et qui in ud cxcuam to eiusdem linguae ablativi reperiuntur in tabula Bautina ' iactu I. 9, dolud malu I. 1, preivatud actu l. 15, ziculud l. 16, licitud l. 19 cuti. praetcre

52쪽

- 29 formae premeddixu l. 13, premedicat l. 25, rubi- pii l. 25, rubipus et stud l. 36 ut mittam quae- quae magis dubia videntur. tiam Umbris et Tuscis usulatum eratis pro o Priscian. p. 553. Mulier Etrusc.

II, p. 279.

Ceterum secundo Ioco scriptum emunis, in tertio Simunis, in primo deficiunt litterae Sem. litterarum ab errore repeto.

Ad cavit, advocabite. abiectum ut in imper

tera P pro b haud raro usurpata, omitto scriptam antes et in exitu syllabarum pleps optenuit, quarum ratio diversa sed asserunt Sabinorum alpus e Festo, capres

scabies , poplicus, Poplicola Schneidex. I, p. 24): quibus addo Oscum pruhipid, pr ipust, quod a r

hibendo repetendum videtur. Usurpatae in terminatione verbali litterae exemplum descit neque multa est fiducia, cum moneo , ut postea litteris' et v distinguantur persectum et suturum, ita sertasse antiquos suturo P, exsecto b delegavisse siquidem dedicabit invenitur scriptum pro dedicavit. Schneid. I, p. 227. Futuri pro imperativo positi exempla vide apud Peri-Σonium in Sancti Minerv. I, 13. Rudiam. I, p. 20b,

noti .

Hermannus alterni, iam duo apit eunetus, quod refert ad vesveces duos unicuique, quem invocaverint, deo immolatos. At neque omnibus diis verveces, neque hi in iisdem festis diebus immolat svnti

V. Marmor quin idem sit quod Marmar v. 2. non dubitatur Permutantur a tis tum in iis, quae vel antiquitus sumta sunt e Graeca lingua vel utriusque oris communia, vocabulis domare αμαν, pascor βο- σκειν, marmor μαρμαDον, tum in propriis nominibus

Foxii Fabii, Dolobella Dolabella Liv. pit. XIX, s.

53쪽

- 28 Infinitivus verbo stare, quod consistendi sensu dictum, additus esset pro gerundio, sicuti iungitur eum absistere, desistere vide exiea , similibus CL Ruddim. . Lati II, p. 231, not. 12. Et saepe permutatae sunt litterae Schneid. I, p. 226), ut berbe transisse Putandum sit in servere, sicut Μεμιν in fremere, sicut rusus et rubeo, se et bilis, fortasse etiam latuere et batuere eiusdem sunt radicis. Rarius tamen antiquius

ti transiit in I quam scin b. s. Schneid. I, p. 226.

De servemio vocem berber dictam putant ii, qui limen sali lumen solis interpretantur. Iidem vero ala Pro iste, qui usus vocabuli nimia dubius. Quod de Nemee cogitavit Hermannus, quia vervece in sollitaurilibus maioribus immolabant Laribus fratres arva- Iea prorsus diversum est illud sacrificium ab hisce, qui deae Diae celebrantur, estis diebus Vitia seripturae . . . . e ta, sialista n ininem debebant morari.

V. . Seniatnis quin pro Semones dictum sit, dubitari non potest. Exemplum igitur hoc est positae antiquitus litterae cibi ubi postea o quod cum omnino rarum sit, in priscis monumentis Latinis vix praeter hunc locum et nomen Poplicula in tabula antiqua Oreli.

Inser. r. 547 invenitur. Commemorantur tamcn se mae unger, huminem suntes, hundes, praest Schneid.

I, p. 30. Addendae his scae videntur formae, e tune pro Vettona Langi Ling. trusc. II, p. 19, M. 6), pus pro post saepius, ib. 12, r. 12 fortasse etiam Oimunie ib. 618 nr. 15ὶ, et qui in ud cxcvntcs eiusdem linguae ablativi reperiuntur in tabula Bautina ' iactu I. 9, dolud malu I. 11 prcivatud actu I. 15, ziculud I. 16, licitud l l ceti. practerea

54쪽

- 29 Drmae prumeddixu l. 13, rvmedicatu l. 25, rubiapi l. 25, rubipus et stud l. 36 ut mittam quae- quae magis dubia videntur. Etiam Umbris et Tuscis usulatum erato pro o Priscian. p. 553. Mulieri trusc.

II, p. 279.

ceterum secundo Ioeo seriptum emunis, in tertio Simunis, in primo deficiunt littera Sem. litteram i ab errore repeto.

MDocapit, advocabite. abiectum ut in imper uvis inger Catuli. 27, 2 , dic, duc, ac sex Littera P pro b haud raro usurpata, mitto scriptam antes et in exitu syllabarum pleps optenuit , quarum ratio diversa sed asserunt Sabinorum alpus e Festo, capres

scabies , poplicus, Poplicola Schneidex. I, p. 24): quibus addo Oscum pruhipid, xuhipust, quod a pro

hibendo repetendum videtur. Usurpatae in torminatione verbali litterae exemplum deficit neque multa est fiducia, cum moneo, ut postea litteris' et v disti guantur persectum et suturum, ita sortasse antiquos s

tuae P, exsecto b delegavisse siquidem dedicabit invenitur scriptum pro dedicavit. Schneid. I, p. 227. Futuri pro imperativo positi exempla vide apud Peri-gonium in Sanct Minerv. I, 13. Rudissim. I, p. 205,

not. 5. Hemannus alterni, iam duo capit eunetus, quod refert ad e veces duos unicuique, quem invocaverint, deo immolatos. At neque omnibus dii verveces, neque hi in iisdem estis diebus immolati avnia

V. 5. Marmor quin idem sit quod Marmar v. 2. non dubitatur Permutantur a et o tum in iis, quae volantiquitus sumta sunt e Graeca lingua vel utriusque oris communia, vocabulis domare δαμαν pascere βόσκειν, marmor μαρμαDον, tum in propriis nominibus

Foxii Fabii, Dolobella Dolabella Liv. pit. XIX, s.

55쪽

Drahenb. Selineid. I, p. l). Sunt qui a Marmore

hocce Mamurium repetant, neque omnino abhorrct a probabilitate, anciliorum fabri nomen cognatum esse cum deo. Praesertim cum in rustico Kalendario Farnesiano illud, in cuius honorem peragantur Saliorum s era, numen dicatur Mamurius cum enim nonnisi eorum, quae sunt celebcrrima, in quovis mensi sat mentio soluemnium, in Martio sola commemorantur sacramamu

rii, Liberalia, Quinquatria Orcit. Inscr. II, p. 380. . Similem Mamurio serniam exhibot artis nomen Ma

V. . Triumpe forma, quae Ciceronis demum tempore cessit aspiratae, cuius studium tunc in turibus vigebat vocabulis Cic. orat. 48. Quinctil. I, 5, 10. Schnoid. I, p. 201.

Triumpe ter integruna, at seriptum erat, servatum dilobus Ioeis inutilum.

56쪽

Italorum res sacrae, ut sint ad intelligendam a tiquitatem gravissimae, multo maiorem, quam Graecae, habent dubitationem. Quod enim investigatione sobria ad liquidum explorari et exploratum ad cognoscenda, quae remotiora sunt et obscuriora, viam munire potest, quidnam de diis singulis senserint ii, quorum scripta nobis servata sunt, Graeci homines, id in Latinis minus expedit propterea, quod apud hos de sacris scriptum tum demum est, eum Graeca mixta erant cum domesticis et integra, qua gentis suae mores et instituta simplici patent homini, conscientia turbata. At restant tamen popularis Latinorum religionis nonnulla testimonia, quae satis distinguere possimus a Graecis eaque petita sollemnibus, quorum ritus anxia religione obseriabatur. Neque cito opinionum earum, quas in primordiis rerum suarum concepit, sevit, tradidit gens, obliviscuntur homines imo quamdiu exstitit quisquam, qui iure suo Romanum se dicoret, cligionum, quas prisci instituerant Quirites, non omnino interisso potest conscientia et intellectus. Modo ne in iis, qua docta hi hominos reperisse sibi visi sunt ratiocinatione, integram hanc

57쪽

- 32 positam arbitreris conscientiam, sed in iis, quae vel ex vulgaribus euverunt sabulis, vel obiter monent tanquam nota omnibus. Id enim, quod omittor poterant veteres, nobis ad intelligenda quae senserint gravissimum. Ut haec cognoscamus, adeundi sunt ii, quos ad interpretandos tum poetas tum sacrorum ritus scripserunt docti apud Romanos viri, commentarii. Scilicet in eo, quo Servius vixit, aevo, corum, quae cuivis in Virgiliana aetate erant notissima, plurima nonnisi x ampla repeti poterant doctrina. Neque igitur aspernandi hi, qui

serius vixerunt, testes, quin e ugustinus quidem, Lactantius, Tertullianus, modo hausta sint, quae asserunt, sive e parum mutatis, quas antiquo tempore i stitutas esse patet, religionibus et cerimoniis , sive ex

Varrone Verrio Flacco, aliis antiquioribus. Qui sane quido ipsi saepius salsi sunt sed in deducendis potiusquam in exhibendis sacris rebus. In nulla re magis, quam in etymologia. Satis quidem constat, neglecta suisse iam in ipsa Varronis aetate sacra instituta permulta, permixtas cum Graecis opiniones religionesque permultas. Mihi tamen Persuasum est neque ut ei, qui Pracludieati nihil huc asserat, in ipso hoc capite persuadeam metuo, minime tantopere Romanorum religiones suisse perturbatas, ut Virgilium, Propertium, Ovidium, ut Varronem et Verrium omnis ille, quo distinguerent, quae a priscis Romanorum rebus sacris omnino abho rerent, ab iis, quae non introduxit sed Oxcoluit rece tior aetas, sensus deficeret Poterant, qui Ciceronis

aetate vivebant, populares religiones intelligere, modo vellent. Nolebant plerique, qui Stoicorum, picureorum, Academicorum disciplinis maiorem quam priscis

58쪽

- 33 institutis domesticis auctoritatem tribuerunt. Volebant tamen et studium his rebus navabant, quorum ars modo ne infringatur et obscurctu nimio religionum sit

dio, neque religione neque eligionibus curer polost, poetae. aut quidem his utendum quippe neminein segit levis Ovidii animus. Nostris tamen studiis multa

ex ipsa hac poetarum levitate venexunt incrementa.

Quippe cum in ea, qua erudiri in hoc aevo solebant Romani homines, doctrina cum recentissimorum philosophorum opinionibus mixtae essent antiquorum popula- .rium superstitioncs ea Iovitas, quae quod sibi placeret pluris aestimabat quam quae docta reperirentur argumentatione, exsaepe tacit ut rectius in sacris, quae omni ad sensus simplicemque ratiocinandi rationem resata essent, Seutirent Oetae, quam philosophi id volo, etiamsi religiones suas negligere incepissent Romani, usque dum restituerentur et rescerentur hac ab Augusto, etiamsi Graecorum introducta essent commenin plurima minime tamen intexisse domesticam popularem

illam sentiendi cogitandique rationem, cui ipsi soli ori-giuem debellant quaequae Romanorum religionibus r pria erant. Quam rationem qui servabaot iu Ciceronis et Augusti aetatu homines negligere poterant has religiones, poterant tamen etiam, indo studium in iis eoi

locarent, tanquam suas percipere eas et domesticas,

non alienas Neque enim magis diversi a Graecis erant Romanorum mores, quam Scaudinaviae opulorum nostris, quorum in popularibus religionibus allinitatem nuper gregio per demonstravit Iacobus Grimmius.

Ut vexarent sane et mutarent, quae ad sacra Romanorum adhibebantur Graeca, sed non evertereuti Vc

59쪽

tebant id, quod proprium Romanorem erat, quaequae ex si et egypto introducebantur. Quibus rustra leges o iussa opposuit Augustus. Quae cum ita sint, equidem eum longe absim a temeritate eorum, qui satis in vetustis illis opinionibus

versati, ut certa argumentatione omnem numinum paris ter, quae placentur, ac cerimoniarum, quibus placem tur, rationem reddere possint, sibi videantur tamen

de his soliumnibus et de iis, quae lucem illis asserant, opinionibus satis multa nobis servata esse testia monia, eaque satis diligenter a me comparata et co siderata existimo, ut credulus non iudice , si statuere de iis aliquid audeo. Et quoniam id studium, quod te quiescere non sinit, antequam ad finem qui penitus tibi satisfaciat perveneris, non tibi soli sed aliis

etiam nonnullis rei nondum satis intellectae rationem aperire solet, utar in explicandis his etiam sacris via ea, quae mihi quidem sola eam, quam ex omni doctrina petendam arbitror, familiaritatem cum sensibus sententiisque vetustis assert. Neque si ab iis, a quibus plurima in explicandis sabulis edocti sumus omnes litterati homines, doctissimis viris hic illi et in universa ratione ct in singulis locis discessero, id a novarum rerum cupiditate, sed a veritatis studio repetent aequi iudices et ipse si, quae mihi satisfecerunt, minus persuaserint aliis, intelligam, ubinam, quod absit, incautius egerim. Batio, qua compositae sunt veterum in sacris sa-ciundis cerimoniac plerumque nititur eo, quod in omni re divina tum id cavebant, ut acceptissima diis singulis esset rccum ritusque natura, tum id, ne per eandem

60쪽

- 35 rem ossenderetur alius, cui magna esset in rem auctoritas, de animus Commune enim inter omnes, qui Iovis habebantur consentes, deos intercedebat divinitatis vinculum neque, quamvis superstitiosae essent opiniones singulae, superstitio erat huius rationis aliorum deorum habitae sons. Etenim in omni deo, qualis eo, cuius senticndi cogitandique ratio patet e scriptis, aevo colebatur, inerat, si quid video, aliquid, quod ad veram

pertiueret naturam divinam. Atqui cum insitum sit omni homini cognoscendarum rerum divinarum studium, inde orta est sabulosa theologia omnis, quod eum sibi singebant eum, quem cernere, quem audire, quem Se sibus percipere possent, dummodo luce, quam plerumque hominibus inviderent dii, illusu arentur sensus. Singulas igitur virtutes, quibus carere nequit is, quem venerentur homines, deus, e consideratis humanis moriabus iis, tu quodam modo respondcnt divinis, interpretati magis magisque in humanam distratiunt imbecillit tem nusquam tamen originis divinae omnino obliti et semper in deo hominis simillimo veram quandam divinam Eamque certam et desinitam venerantes virtutem.

Ita omnc veterum crimoniae, quibus placantur dii, pariter ac theologia sabulosa nituntur undamento eritatis, quae nusquam profertur nisi ornata colore poetico neque depravaverunt igitur theologiam poetae, sed exornaverunt ea ratione, qua praetermissa omnino nihil de rebus divinis neque sentire neque cogitare poterant

eorum popularcs , quam obscurius secuti sunt sacerdo- aes et vulgus, clarius perceperunt et in suum usum

verterunt ipsi. 'taquc si summum, ut, interpretanda est sabula, interpretationis testimonium in eo, quo ab