장음표시 사용
61쪽
ereditum si, sed gentiles, adeoque sensum loci esse hune: AAlioquin, hoe est, si nulla est resurrectio, quam stulti sunt,gentiles, quod tantopere solliciti sunt de cadaveribus mortuo- ,σum, quod ea curant, ungunt, iis sacrificant, de animorum, post mortem statu tam anxii disputatat Unde patet, ani- os immortales, et post hanc vitam aliam adhue exspe-kitandam esse, quod vol in ipsis gentilibus sensus eius rei ali- .,quis suit. . Atque hane sententiam Vir Cl. probabilem fecit cum ex usu verbi βαπτι, , qui sat notus est tum e Parallelismo et contextu, ubi Paulus de Christianis, quos gentilibus statim opponit, simit verbum κινδαέυm substituit. Fatemur, hanc intorpretationem, quamquam duriustulam, tamen non contemnendam nobis videri certe mul
tis aliis longe probabiliorem esse , quas interpretum industria adhue protulit. - Altera observatio est de quaesitoribus, in causa Chrisianorum sub Imperatoribus quaesiones exercenti. hus, ad Min. Fel. Oct. Cap. I. quos Vir Cl. putat fuisse iudices extraordinarios ab Imperatoribus peculiari mandato ad eam rem destinatos sic enim verba eius subobscura intelleximus. - Tertia est de Triumpho e vestri, et auctoritate Dionysi Hac aes eo redit, ut ostendatur, initio, et crescente republica, Triumphantem equo, ovantem pedibus; sed aucta Reip. potentia, Triumphantem quadrigis, ovantem equo, in urbem venisse eaque oecasione Dionysi Hal. in describendis Romanorum ritibus negligentia arguatur; quod exemplis quibusdam probatur. - quarta est de usum m et Oronarum apud Heteres Chrisianos, ad in Cap.
XI et XXXVIII quinta de Subfratione vesium, et Dasona
foliorum florumque in honorem deorum ae principum, ad Lucae XIX, 32 et Ioh. XI 43. - Sexta denique de horto in Bi- Motheca Varronis, ad Cic. Fam Lib. IX. ep. IV. per quem
hortum Vir Cl. intelligit libros philosophicos Epicuri, Cap. II. est Spirilegium observationum in Sulpicii Severi historiamsacram, repetuae octionu. In quibusvine multum
62쪽
lectionis et doctrinae demonstravit Uir doctissimus; sed sunt tamen etiam in quibus liceat nobis ab eo dissentire v. e. cum pag. 26. praepositiones, ait, plerumque simplicium vim, tam apud Graecos, quam apud Latinos, augere. Quamquam enim hoc in singulis quibusdam exemplis ita esse non negemus, tamen universe falsum est, gratiaeque agendae potius fuerant Theologis nostris et Grammaticis. qui, saepe monendo, perniciosissimum istum sacri codicis imterpretationi canonem, et cum eo tot Enphase fictas, aliquando ex Hermeneutica sacra sustulerant. Sic etiam pag. 13i observationem suam, de non expungendis apud vet, res oeum repellaionibus, per severissimam et elegantissimam, non satis accurate illustravit exemplo ex Ovidii Mo.
. - Quaerit quoque namque reperis Fistula nuper erat) qua sit ratione reperta. Subiicit enim neu non detecta Si placuit Minione vero, quia se placuit Ovidio, sed quia metrum requirebat syblabam brevem, detecta autem, quantum scimus, primam producit. - Verum hae leves maculae sunt, quae multis aliis bonis compensantur. Ita v. c. mirifice nobis se probavit V.CI conteibira, quum pag. 27. apud Ovidium Heroid. Ep. 4. v. 76 pro Fine coli modico forma virilis amat, legit Cri. ne coli modiso firma virilis amas. Est enim ea rei, et eoim textui convenientissima Pari elegantia pag. I 43. pro arma
suppressisse, legendum puto Susse Use, vel susulisse. quam
quam nee orae coniectura contemnenda est, qui mavult:
Sequitur Cap. III seu disquisitio tironologico Critiea de vera aetate minemus Philosophorum secundum Diogenem Laertium, a me Ss librariorum purgatum, in qua emendatur potissimum Verso antiqua latina Ambrosiana deinde vero etiam dubia quaedam chronologica de Philosophis Graecis
63쪽
Caput IIII est disquisitio iuris eclesiastici d Hieram. Hi Christi, et celebri e eopatu Constantis M. - ἐ-- μeundum auctorem vi a Const. Μ. Lib. . . a . Hic Uir . sentem et originem Hierarchiae celesiasticae quaerit in κα seia et o M Episcoporum, et verba illa Constamiani M. apud Pseudo ausebium 'Daεις με τῶν
ἄν ειην, sic interpretatur, ut ea, quae in templis per agenda essent doctoribus ecclesiae relinquere, quae autem ex. tra templa, in ecclesiae et religionis commodum sibi resedivare voluerit. Nos simplicius fore credimus, si per ταώσω της ωιλησώει doctrina, per τα-τος cura externa inte, ligatur
Cap. V. Stricturas quasdam leves Codieis Theodosiani continet, qui ex editione Ill Ritteri prodiit. cap. I. est aristolarum Tullianarum prima qua de Itaeis quibusdam Ciceronis sententiam suam Vir Cl. dixit, v α de vexato illo ad diversos Lib. VII. Ep. 6 de manibus Medeae insatissimis, ubi legendum putat visentustas, quae eonteitura nobis non videtur contemnenda esse. Disputat porro, cuinam sectae Cicero addictus suerit, adig. Lib. ceap. i. de definitione ac divisione officii, ad Cap. di denique de primo et uiuuersali ossiciorum omnium principio, ad Cap. . tiae dum legimus, admirati sumus lectionis Virido tissimi copiam, et ostrinae reconditae apparatum, et, ut quamplurimos adhuc Campensium suorum Fasciculos eum orbe erudito communicare, cum per alia negotia et v gorem corporis possit, tum per animi hinnanitatem velit,
ARGUMENTORUM AL UOT IN PLATONIS
Phaedone de animi immortalitate Eustrati ei discussior
64쪽
MENSI FEBRUARII . MDCCLXm s , Auctore O CHRISTOPH. GOTLEBER
A M. Seboue Anna montanae in Misenis
Antiquissimi Philosenlii, etsi luee divina non collustrati,
tamen id intelligebant, omnem religionem virtutem me immoletalitate animi niti, omnelique cultum pausta humaniorem tolli, nisi domonstrare possent, sutura elle' ne et male actae vitae praemia et poenas. Quod eo farilius facere poterant, quod huius quaestionis cognitio et niter tur κοιναῖς --ς, et innata animoque indita iure diei tosset. Apud antiquissimos scriptores, veluti Homerum et irr
e , huius rei vestigia apparent quorum ille fabulari eampis Elysii Odyssia. 63 seq. Orco, quem vocat, in quo Tantalus, Sisyphus, aliique poenas dant, ut alia loca praetermittam, satis docuit, post mortem futuram esse aliam vitam hic autem Platoni sui auctor locupletissimus, unde et ad instituta et disciplinam eius plurimis locis allust, ut
Olympiodori Commentarii notant v. c. ad Segm. XIII. Med. a rei πανταχῆ τα τοῦ 'φέως, ο κα σαμ αυτοῦ φησιν et ad Segm. XVI. ei Phaed. τα του Ορ - . Quibus ex locis intelligi potest, quantare Iebritate instituta Orphei de religione fuerint parumque reseri, utrum Onomatritus, an Pythagoras ipse, sive doctrinae Pythagoricae aemulus, ea quae extant scripserit. Etsi concedamus eius carmina non eum, qui ante Homerum vixisse sertur, habere auctorem, qui secundum Aristotelem nunquam fuit; Cicer nat. Deor. I, 38. antiquissima tamen, et magni aestimata sunt a Pythagora, eiusque sequacibus, inter quos et Platonem suisse Cie. Ut viii I, II nemo i Orat. V. praeter Fabris B. G. l, XIX, et II, XIII p. Iue Ge nerum, τον μακαρμην, in Prole m. Orυhie. Sed quorsum
haec disputamus 3 ut intelligatur, plurima Platoni, placita sapere disciplinam Pythagoricam, ut Aristoteles I. Met VI. s tradit:
65쪽
aridit Platonis enim philosophiam τα πο οἰ τοῖ πυ9α - ρώοις γ' --ου- vocat idemque Laert. III 8 et Apule Florid. ΠI. rarer. p. 232. et de dogm. Hat 237. f. bis notarunt. Et inde hace aliqua argumenta pro immo talitate animi persundi posse, quis non videt Antequam autem ad ipsa argumenta discutienda veni mus, age animadversiones aliquas de ipsa argumentorum Socraticorum ratione et vi praemittamus. Primum Socrates Platonicus quidem vere intellexisse videtur, animos esse immortalis, ut ex tam multis disputationibus, et ex ipsa huius rei anticipatione sive praenotione, quam et indoeti habent, nedum Philosophi facile apparet; attamen palam profitetur, certam demonstrationem in praesenti vita afferri vel plane non possie, vel difficillime, M μή τις δυνατο ασψα-
ρον καὶ κινδυνοτερον ἐπὶ βεμοτέροι χηρωστος, ν λογου Θει τμνὼ λαυρουγροω in Phaed. se . 36 p. 6 4 6 s. d. FHu Qtio scrupulos et cicero passim sibi movet in Quaesiris et in exte Catonis: nihil ultra quo progrediatur hab ,,re, quam ver missa et coniecturas. Quae fluctuatio veteris et novae Academiae et Stiacos movere potuit, ut perabsur- istam de animi immortalitate opinionem habuerint, illum, cum e corpore excesserit, manere, sed non semper: Tus. Quaesi. I, 2. quos praeter ciceronem, aliosque ex recentioribus, divinus Mutatur, in praeclaro immortalitatis animi monumento, Nocte VII. v. 62. nervos notavit. Deinde argumenta Platonis falsis quibusdam opinionibus sive principiis nituntur, quo reseram illud animos, ante quam cumeorporibus coniungerentur, fuisset V. Segm. XXV. extr pag.
i 46. et alibi; quae sententia sine dubio e Pythagoricari tione ducta est Pythagoras enim, ut notissimum est, actinabat, se temporibus belli Troiani, Euphorbum Panthoi filium siligo, ut innuit Horatius in illis: Carm. I, Od. 9 etc.
66쪽
MENSIS FEBRUARII . MDCCLXIX. 33
Demissum quamvis e peo Troiana refixo Tempora satus Vide, se Lambini notam, quae plura de hoe errore Pythago rie dabit Non minus probanda est illa sententia , an
mum in corpore inclusum, ideoque corpus carcerem animi, animumque dum, cum omni admixtione corporis liberetur, purum ac integrum esse. v. S. XXVII. p. De g. Multa quidem, his dictis insunt praeclara v. c. iapientem non debere pati animum a libidinibus corporis abripi, et multa alia ted non pauca egregie dictis falsa admixta sunt, quorum consutationem praetermittimus. Quae de conditione et statu animorum post mortem refert, ea sunt sane eiusmodi, ut fabulas sapiant, Poetarumque fictionibus similiora esse videantur: v. Segm 3 I. Phaed. Denique in deligendis arguinem tis videtur parum curiosus Fuisse argumenta, maximi -- menti, quin certissima, parum copiose, ut reliqua, quae intricata rubtilitate vestita sunt, explicavit et illustravis, et dis sentientes in hoc dialogo v. g. Simmias, Cebes, probabiliter nos in eam adducunt ententiam, Platonem ex eorum dubitationibus argutias dictorum suorum intellexisse. Argumenta, quae in priori dialogi parte proposuit, ut deinceps ubdebimus, etiam illud, quod ex simplicitate animi ductum est, non tam certa et indubia sunt, ut multi vulgo opinantur: ut praeclare monet Rusius, Philosophus Lipiensis acutissimus, phil. mors Seg. a I. et nuper Cl. Waldin, in commentat qua docuit, rationibus philosophicis reditum corporum in vitam intelligi posse, Segm. X. Ex
implicitate evinci tantummodo hoc potest,animum corrupti nis esse opertem, non autem immortalem; vita enim animi
post mortem a sola benignitate, tinctitato, et iustitia pendet. Sed de hac re plura disputare hoe loco supersedemus illud
modo addamus, Platonem argumenta, quae ex proprietatibus divinis, et ex appetitionibus quibusdam nobilissimis quae nunquam satiari possunt in hac vita, denuantur, iusto brevitas, propin
67쪽
proposuisse. Adserri sane possent loca, e quibus appareat,
Platoni non ignotas fuisse iusmodi notiones communes; sed, quod breves esse volumus, unum alterumque modo laudasse sufficiat. Segm. LVII Phaed. p. o . dicit: Ῥώγα - ν Θανατος τῆ πασος ἀπαλλαγῆ ρμαιον ανῶν τοῖ --
των κακίας μετα της ψυχης ete. Nonne his verbis docuit. manere impios poenas, quas vero, nisi animus post mortem
lupersit, non subituri sint necesse est V itaque iustitiae di. vinae animadversi, Plato, necessario iudicium aliquod bene et mala factorum suturum esse, intellexit, quod in sequentibus larius enuntiavit his verbis: ς τελευτησαντα -ςον οδαι- - αγειν λιχειρει, εις δη τινα τλον, οι δει τουe ξυ λιγεντα διαδικασαμένους ις οὐποζευεσθαι - Illud argumem
tum autem, ab appetitionibus paullo nobilioribus, in altera vita demum satiandis, desumtum, passim, sed non tam eo. piose ut caetera, tollat. Frahere huc velim illa loea in quibus de illa selicitate, ex consuetudine et familiaritate eum sanctissimis hominibus percipienda, loquitur veluti in Apolog. S. XXXII. quem locum verbis Gereonis, qui illum eonvertit Tusc. u. I, 4 l. hic scripsi: Sin vera sunt quae diu euntur, migrationem esse mortem in eo oror, variti e vita exe/sserunt intolunt id multo iam beatius es, te, eum ab iis, qui se iudicum numero haberi volunt, evaseris, ad eos venire, qui vere Iudices appellentur Minoem, Rhadamanthum Aeacum Tript limum convenireque eos, qui in ei cu de vixerint istu eolloqui eum Ormio, Vinaeo Homero Hefodo liceat, quanii tandem aestimatis. ' Quibus verbis summum desiderium verae ae stabilis felicitatis, in hac vita variis incommodis in terceptae, in altera Ver eo ununandae, cf. S. XII. 26. πολλη ἐλπὶς etc. ne non summa cupiditas persectae et abso lutae eognitionis, in colloquiis eum Orpheo Musaeo consequendae, continetur quod et clarius Sem. XIII. innuit, quum gaudet, quod dilucidius omnia fit intelle turus, p. 3 a. Haec argumenta esse verissima, et quae copiosissime expo
68쪽
nantur dignissima, et rei ratio docet, et intelligi etiam potest ex loco laudato phil mor Ven. Crasti, et additam Gert ad VII. No' nu i p. 26o. In nonnullis de immortalitate animi dissis tandem Plato, superbia et ambitione ductus, videtur hane quaestionem tam acriter defenditae Philosophia enim tantum laudis tribuit, ut integros, scelerisque puros
concili deorum concedat; ut paullo ante hanc praestantiana iis asserit quum contra, et temperantes, et iustos, qui φιλοσοφω καὶ νοῦ, sed consuetudine, has virtutes consecuti sierint, redire iubeat in mansuetum genus vel apum, vel ve. sparum etc. Hic iterum incidit in errorem Pythagoricum de παλιγρο σι et μετεμ χω et quanto sublimius sereb tur Plato quasi in auras, tanto profundius nunc cadit, et amore semiorum Pythagoricorum a vero aberrat. C eo quidem aequior est Platone ille enim omnibus, qui patriam conservarint, adiuverint, auxerint, certum in coelo definitum locum, quo beati aevo sempiterno seuantur, asi
signat: Somnio M'. III. hic autem solos Philosophos hoe
honore dignos putat. In eo autem et errat Cicero, cum Pla.
tonicis et Stoicis, quod humanam naturam pluris, quam fas est, facit. 'Deum te igitur scito se in Somn. Stip. VIII.
E quibus intelligi posse puto, Pliilosophos, vanitate et superbia deceptos, sibi maximam, aliis vero admodum parvam praestantiam post mortem tribuisse. Haec exprobravit et Philosophis veteribus, Bolingisolius, sed non ex bona fide: sententiam enim de animi simplicitate et immortalitate, hionem suam superbiae humanae debere, tradit; sed abducendo homines a nimia vanitate, dolo malo omnem religionem funditus evertere conatur, ut scite adnotavit Aberi. V.C ad Nin IV. p. 379 Sed age nune ad propositum veniamus, et potissimam huius dialogi partem, quatenus ad rem nostram facit, ordine H perse-
69쪽
persequamur. Socrates cum amicis suis in carcere paullo ante mortem de rebus gravissimis disserens, inprimis profitetur, se nihil minus quam mortem timere se sperare enim, fore, ut ad deos, aliosque viros sanctos sit venturus. S.VIII. ut et in sologia et Crito e sic loquens inducitur. Docet deinde totam Philosopla vitam debere commentationem mortis esse. S. XII. eiusque animum, in corpore inclutum, semper eminere debere solas, et quam maxime se a corpore abstrahere, nec dedere se voluptatibus, iisque obedire. Ne autem animus, carum quasi ministrum se praebeat, philolo
i. e. esseere et docere quoinodo mentem a contagione eo poris sevoremus, ne perturbationibus paullo vehementioribus brepta, veluti voluptate moerore se corpori quasi
προς το μοῦροι, καὶ προσπερονα. Illa igitur λυσις f. solutio, omtinetur praecipue in abstra tione animi a corpore, ut Plato se ipse explicat S. IX. ο φιλο οφος απολύων οτι υ - τὴν ψυ-
ν απο της του σωματος κοινωμος - Haec praeclare quidem ex parte, quum dicit, philosophi animum a perturbationibus liberum c. X a 23 et χην καFαυτο esse, nec codipori eiusque voluptatibus dedere se debere sed quod simul contendit, σκεψιν δἰ ομματων, - διὰ των ωτων καὶ τῶν αιργων δεήσεων με απατης esse S. XXXIII. p. 7o ideo-oue sensus fallere, animumque liberatum vinculis corporis, tum demum maxime idoneum esse investigando vero, id minime probandum est. Erat enim demonstrandum rutionibus firmis atque idoneis animum, amisse corpore, fel, ciorem esse mors profecto humanae naturae non est propria, quod eam naturaliter aversamur, etsi sanctus homo in beneficii loco eam ponat philosopho saltem, cum omni acie mentis suae, non certo constare potest, animum a corpore seiunctum notiones claras distinctasque habere posse Sed hac complexio necessario ex errore corpus animi carcerem esse Diyitia i Corale
70쪽
MENSI FEBRUARII A. MDCCLXIX. s
esse emanabat Atque his disputatis, Socrates laetitiam, ex sermonibus optimorum liominum post mortem capiendam, prodit cuius dicta interpellans citis, an animus post mo rem vivat, dubitat verisimilius enim esse ait illum dissipari et in nihilum redigi Nunc orditur Socrates disputationem a traditione, sive fabula antiqua, quam auctore Olympiodoro ad S. V. Orpheo acceptam refert, cuius etiam versiculos laudat animos, migrantes εις δε reverti, unde viventes ex moreuis esse colligit Quod ut demonstret, inductione, ut solet, utitur Socrates: Cie de invenII. Id et Olymp. S. V. p. II s. omnia contraria eri ex eontraris, v. c. maius ex minori effici pluribusque exemplis idem evincere tentat. sitibus praemissis, pergit, re paullo alti repetita, medium quoddam inter duo disiuncta investigaret
duas γενέσει ἀπο ab του σε ἐπὶ το τερον, δεο ν αὐ-ερ παλινδε bl το μερον, esse dicit, i. e. quomodo et qua ratione
unum gignat alterum. Exempli loco laudat illud μειζονωπραγματος και ἰλατ-s μεμευ, αυλσις κα φωσις. Ex quo
exemplo intelligitur, quid sibi velit Plato cum illis γενετεσι:innuit, ut opinor, nihil aliud, quam viam atque rationem, qua contraria ex contrariis fieri gignique possint, ut et ex
Olympiodori explicatione patet ille enim ad S. XV sie: ἐκ is
Concludit igitur, ut dicunt, a minori ad maius dealbatio enim et denigratio, quae sint δοὶ sive γενεσεις assi et nigri, quum mutationem mutuam subire possint quanto magis τα τέλη, i. e. effecta, album et nigrum ipsum. Similis ratio est prioris exempli: γενέσεις του μεονος καὶ ἐλαττονο erant ἀυεισι et φ m ratio enim atque via, qua maius ex eius contrario minori gigni essicique poterat, nulla alia quam αυροσι erat nisi enim pauca sive parva augentur, in aliquam insignem magnitudinem excrescere nequeunt, maiora