장음표시 사용
141쪽
decretum Urbani potest sacerdos, cui Μissae celebrandae traduntur per alium satisfacere, collato illi minore stipendio, alia parte stipendii sibi retenta. Vin Quod si constet, donum sibi voluisse sacere eum qui eleemosynam dedit, et tantum petere quendam numerum Μissarum, videtur licere Μissas alii tradere celebrandas, nisi donator omnino voluerit eas ab ipso celebrari: quo casu erit mortale ejus voluntatem negligere. 144. Non licet eleemosynam accipere ob Μissam quam quis obtulit pro eo qui proxime eleemosynam offerret: nam id vetitum est a S. Congregatione, auctoritate Pauli V : sed qui Μissas celebraret pro quodam determinate, noscens stipendium deinceps sibi offerendum, satisfaceret, et illud retinere posset. Injustum foret a pluribus eleemosyna accepta, unicum pro omnibus offerre sacrificium, eo praetextu quod infiniti sit valoris; nam ex Ecclesiae mente et ex dantium intentione, totus fructus specialis sacrificii singulis seorsim est applicandus : quapropter damnata est propositio: Non est conira justitiam pro pluribus sacrificiis stipendium accipere, et sacrificium unum offerre, neque etiam contra fidelitatem, etiamsi promittam, promissione etiam juramento firmata, danti stipendium, quod pro nullo alio offeram. Damnata est etiam altera propositio: Duplicatum stipendium potest sacerdos pro eadem Μissa licite accipere, applicando petenti partem etiam specialissimam fructus ipsimet celebranti correspondentem: idque post decretum Urbani VIII. ' S. Congregatio, etiam probante Urbano VIII. declaravit: Sacerdotes, quibus diebus tenentur Μissas celebrare, ratione beneficii, seu capellae, legati, aut salarii, si eleemosynas pro aliis etiam Μissis celebrandis, susceperint, non posse eadem Μissa utrique obligationi satisfacere. β145. Μissarum mercimonia, qua quis eleemosynas colligens ubi majores dantur, Μissas alibi minori stipendio celebrari curat, sub
excommunicationis poena laicis, suspensionis vero reservatae Pontifici, clericis et sacerdotibus vetatur.' 146. Eleemosynas ab haereticis non licet accipere ea conditione ui Μissam pro iis offeramus, quum foret quaedam in sacris com- Ι) IX. inter damnatas ab Alaxandro VII. . 2) Vide S. Alph. l. vi. n. 32l. 3) X. inter damnatas ab Alexandro VII. 4 VIII. - ibidem. 5 In Bullario tom. iv. P. 91. 6) Bened. XIV. Const. xxiL Quanta rura, tom. i. Bullarii p. 56. Dj0itigod by OO le
142쪽
munio: pro iis autem licet orare in sacrificio celebrando, ut fidei lumen accipiant, et Salutem. 14 . Si quis eleemosynam acceperii ui onerat sacrificium proselici partu, vel re alia quae imminet, non satisfacit obligationi, celebrando post rei eventum: peccat idcirco graviter fidem sallendo, et tenetur restituere eleemosynam, etsi deinceps celebraverit.' Si tempus celebrandi a dante eleemosynam definiatur, V: g: quodam die festo, peccat qui in alterum diem dissert. Si nullum adsignetur tempus, nec res urgeat, intra modicum tempus obligationi satisfacere oportet, gravis enim est culpa celebrationem diu disserre, puta ultra mensem.' Dilatio mensis habetur gravis in Μissa pro defunctis celebranda. Voluntas dantis eleemosynam semper attendenda est; aliquando enim datur praecipue ad subveniendum sacerdoti, et onus celebrandi non adeo stricte imponitur. 148. Etsi eleemosyna data modica sit, quam injuste auferre non foret moriale, peccatum tamen grave admittitur Μissa omittenda: quia ea conditione est accepta, ut Μissa celebretur, ideoque ex justitia obligatio contracta est: gravis autem est injuria aliquem Μissae fructu injuste privare. Ita seniit S. Alphonsus, qui tamen excusat a mortali qui negligit celebrare Μissam quam liberaliter promisit, nulla accepta eleemosyna, quia hujusmodi promissio non videtur graviter obligare. Omnes autem conveniunt peccare graviter, qui omittit Μissam debitam ex voto, aut praecepio praelati ; quia nemo dubitare potest hanc esse materiam gravem in voto, vel praecepto. μ14s. Si quis exigua acceptarit stipendia, sive ab uno, sive a pluribus, scienterque sese obligarit ad quendam numerum Μissarum celebrandum, tenetur eas celebrare, juxta decretum S. Cong. Concilii, confirmatum ab Urbano VIII. S. Congregatio sub obtestatione divini judicii mandat, ut absolute tot Μissae celebrentur, quot ad rationem attributae eleemosynae praeseriptae fuerint.
150. Ρacta de Μissis celebrandis, ob justum stipendium juxta consuetudinem probatam, nihil habent per se vitii, sed evitanda est diligenter omnis species turpis lucri. Si testator reliquerit legatum,
143쪽
conditione adnexa offerendi Μissas pro ejus anima, intentio ejus investiganda est: si enim sibi visus sit proposuisse praecipue communitati, vel sacerdoti subvenire, Μissarum numerus arbitrio eorum permissus censebitur: secus si suae saluti praesertim voluerit comsulere, Μissarum celebratione: tunc enim Μissarum numerus juxta consuetum stipendium definiendus erit, nisi aliud episcopo, habita ratione morum regionis, Videatur. 15 I. Qui eleemosynam accepit, debet Μissam celebrare pro defunctis, Vel votivam, vel alias, prout petivit donator; et si obstent Rubricae, debet eum monere. Caeterum justa de causa poterit a petitione aliquatenus recedere, voluntatem petentis aeque interpretans. Cum multae Μissae votivae sint acceptae, et non sufficiant dies non impediti possunt applicari Μissae currentes, ut declararit S. C. Is Μηi 1614. Equidem voluntas Ecclesiae praeserenda est Voluntati dantis eleemosynam, qui sacrificii fructum percipiet, licet preces diversae sint. Ib2. Reductio numeri Μissarum quae in testamento praescripue Sunt, vel in fundatione impositae, nonnisi auctoritate Pontificis fieri Potest. 153. Applicatio Μissae facienda est vel ante Μissam, vel ante consecrationem, vel in ipsa consecratione: caeterum habitualis intentio Videtur sufficere, adeo ut qui per mensem celebret, ex intentione praevia applicandi Μissas illas cuidam, revera satisfaciat, licet in ipsis nil de eo cogitet. Sed si quis nullo praevio proposito emisso, nonnisi post consecrationem cogitet de Μissa applicanda, jam non poterit eam applicare: vel saltem non censendus est satisfecisse oneri. Non sufficit intentio cuidam ex pluribus Μissam applicandi, sed determinari' debet persona, quamvis necesse non sit ui nomine innotescat. Haec studiosius retulimus ut in tanto offerendo sacrificio nulla turpis lucri labes reperiatur.
i) Vide S. Alph. I. vi. n. 422. 2 Ex deer. S. C. Concilii probante Urbano VIII. 3 S. Alph. l. vi. n. 335.
145쪽
I. Ρoenitentiae virtus in ea animi dispositione posita est, qua homo de peccato admisso dolet ob Deum offensum, illudque in posterum vitare proponit, et pro viribus satisfacere. Sacramentum poenitentiae est ritus a Christo institutus, quo peccata post baptismum admissa poenitentibus remittuntur, sacerdotis ministerio. Est autem hoc sacramentum poenitentiae lapsis post baptismum ad salutem necessarium, ut nondum regeneratis ipse baptismus.Vy Ita docet concilium Tridentinum. Νecessarium est,'' inquit S. Thomas, ad salutem peccatoris quod peccatum removeatur ab eo: quod quidem non potest fieri sine poenitentiae sacramento, in quo Operatur virtus passionis Christi per absolutionem sacerdotis simul cum opere poenitentis, qui cooperatur gratiae ad destructionem peccati. Sicut enim dicit Augustinus super Ioannem: Qui creavit te sine te, non justificabit te sine te.' Unde. patet quod sacramentum poenitentiae est necessarium ad salutem post peccatum: sicut medicatio eorporalis, postquam homo in morbum periculosum inciderit. '2. Μateria hujus sacramenti qualis in baptismo nulla est; sed actus poenitentis ejus rationem obtinent, et quasi materia habentur,
et partes poenitentiae, juxta definitionem Tridentinam: Si quis
146쪽
negaverit ad integram et persectam peccatorum remissionem requiri ires actus in poenitente, quasi materiam sacramenti poenitentiae, videlicet contritionem, consessionem, et satisfactionem, quae tres poenitentiae partes dicuntur, anathema sit. V' In illis sacramentis, ' inquit S. Thomas, quae habent effectum correspondentem humanis actibus, ipsi actus humani sunt loco materiae, ut accidit in poenitentia et matrimonio. Sicut etiam in medicinis corporalibus quaedam sunt res exterius adhibitae, sicut emplastra et electuaria: quaedam Vero sunt actus sanandorum, puta exercitationes quaedam. 'Animi dolor, et confitendi et satisfaciendi propositum ad essentiam sacramenti spectant; imo et consessio quaedam : sed satisfactio ipsa nonnisi ad integritatem. 3. ΜATERIA PROXIMA hujus sacramenti sunt actus poenitentis: cujus materia sunt peccata, de quibus dolet, et quae confitetur, et pro quibus satisfacit. Unde relinquitur, quod remota materia poenitentiae sunt peccata, non acceptanda, sed detestanda et destruenda. ' Ιia S. Thomas. Μateria necessaria dicuntur peccata mortalia, post baptismum admissa: materia sussiciens sunt peccata Venialia, vel peccata mortalia jam remissa. Quae ante baptismum sunt patrata, lavacro abluuntur: quod si poenitentis animi desectu id non contingat, poenitenti deinde remittuntur vi baptismi: fictio, ' inquit S. Thomas, non removetur per baptismum, sed per paenitentiam subsequentem :qua remota, baptismus aufert culpam et reatum omnium peccatorum praecedentium baptismum, et etiam simul existentium cum baintismo. ' Ipsam fictionem quae in baptismo suscipiendo admittitur,
necessariam esse poenitentiae materiam plerique putant, quum consummetur peccatum ipso fingentis in ecclesiam ingressu: sed confiat quae praecesserunt peccata non esse sacramenti poenitentiae materiam. Venialia dicuntur materia suffciens, quia possunt Virtute clavium remitti, nam peccata omnia remittendi data est a Domino potestas : sed non sunt necessaria materia, quia non excludunt hominem a regno caelesti, et multis aliis rationibus eorum veniam
licet consequi. Quae antea remissa sunt poenitenti peccata, sunt materia suffciens, quia iis iterum defletis, confirmari potest venia jam data, et poena remitti; et gratia amplior conferri. In moriis discrimine, quando consessionem moribundus nequit sacere, Vel
147쪽
doloris aliquod indicium dare, absolvitur aliquando, quamvis omnis actus sensibilis poenitentis desit; sed praesumitur velle et petere
absolutionem signis vere sensibilibus, nempe per suspiria, motus corporis, saltem per anxiam respirationem, quamvis tunc ista signa consessarius non percipiat: sussiciunt enim talia signa in tanta necessitate, saltem ex prudenti dubio praesumpta, ad dandam absolutionem sub conditione. 4. Forma sacramenti poenitentiae sunt verba sacerdotis quibus absolvit poenitentem a peccatis : scilicet: Ego te absolvo a peccatis
tuis, in nomine Ρatris, et Filii, et Spiritus Sancti. V Praeclare, pro
more, S. Thomas ait: hoc sacramentum perficitur per ea quae sunt ex parte sacerdotis : unde oportet, quod ea quae sunt ex parte poenitentis, sive sint verba, sive sint sacta, Bint quaedam materia hujus sacramenti: ea Veia quae sunt ex parte sacerdotis, se habeant Per modum formae. Cum autem sacramenta novae legis essiciant
quod figurant, oportet quod forma sacramenti significet id quod in
Sacramento agitur, proportionaliter materiae sacramenti. Unde forma baptismi est: M Ego te baptizo et forma confirmationis est, M Gn-3igno te a no erueis, et eo mo te ehrismate salutis,' eo quod hujusmodi sacramenta perficiuntur in usu materiae. In sacramento autem Eucharistiae, quod consistit in ipsa consecratione materiae, exprimitur veritas consecrationis, cum dicitur: Hoc est eorpus meum. Hoc autem saeramentum, scilicet poenitentiae, non consistit in consecratione alicujus materiae, nec in usu alicujus materiae sanctificatae, sed magis in remotione cujusdam materiae, scilicet Peccati: prout peccata dicuntur esse materia poenitentiae: ut ex supra dictis patet. Talis autem remotio significatur a sacerdote,
cum dicitur: Ego te absolvo ; nam peccata sunt quaedam Vincula, secundum illud Ρrovertiorum V. Iniquitates suae capiunt impium, et lanibus peccatorum suorum quisque constringitur.' Unde patet, quod haec est convenientissima forma hujus sacramenti: Ego te
abaoluo. 86. Quod autem auctoritatem divinam sibi sacerdos usurpare vide tur, a peccatis absolvendo, explicat Angelicus Doctor: Solus Deus per auctoritatem, et a peccato absolvit, et peccatum remittit: sacerdotes tamen utrumque faciunt per ministerium: in quantum scilicet verba sacerdotis in hoc sacramento instrumentaliter operan- Ι) S. Alph. l. vi. n. 482. 2 iii. p. D. lxxxiv. arti sit. Resp.Djsitigod by OO le
148쪽
tur in virtute divina, sicut etiam in aliis sacramentis. Nam virtus divina est, quae interius operatur in omnibus sacramentalibus signis,
sive sint res, Sive verba. . . . Quia tamen sacerdos sicut minister
absolvit, convenienter apponitur aliquid quod pertineat ad primam auctoritatem Dei, scilicet ut dicatur, Ego te Maolvo, in nomine Patris, et Filii, et Spiritus Saneti vel per virtutem passionis
Christi. δ Cum dicit: Ego te absolvo, ostendit hominem abs istum, non solum significative, sed etiam effective. Nec tamen loquitur quasi de re inceria: quia sicut alia sacramenta novae legis habent de se certum effectum ex virtute passionis Christi licet possit impediri ex parte recipientis) ita etiam in hoc sacramento. Unde Augustinus dicit in libro de adulterinis conjugiis: M Non est turpis, nec dissicilis, post patrata et purgata adulteria, reconciliatio conjugii, ubi per claves regni coelorum non dubitatur fieri remissio
6. Utrum verba: a peccatis tuis ' necessaria sint ut valeat forma, disceptatur inter theologos; quorum utraque sententia est probabilis; sed tutiorem sequi necesse est, quum agatur de Valore sacramenti. Si pronomen te omittatur, valere formam: Mabsolvo apeccatis tuis,' plures, aliis negantibus, assirmant. Quae sequuntur voces: in nomine Ρatris, et Filii, ei Spiritus Sancti, V plerisque non videntur necessariae; sed omitti nequeunt absque culpa, saltem veniali. . Rituale Romanum praescribit absolutionem dandam post poenitentiam adsignatam, et acceptatam, hac praecipue forma: Dominus noster Iesus Christus te absolvat; et ego auctoritate ipsius te absolvo ab omni vinculo excommunicationis, auapensionis.
si poenitens sit elericus) et interdicti, in quantum possum et tu
indiges. ' Deinde: Ego te absolvo a peccatis tuis in nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Amen. Praemittitur plerumque: Μisereatur tui etc. Indulgentiam, absolutionem etc. V Sequitur autem oratio quae incipit: Ρassio Domini nostri Iesu Christi etc. V In brevioribus et frequentioribus consessionibus haec licet omittere. Ρericulo mortis instante dici potest: Ego te absolvo ab omnibus censuris et peccatis in nomine
149쪽
bis: Ego te absolvo a peccatis tuis in nomine Ρatris, et Filii, et Spiritus Sancti. Amen;V posse absque eulpa omitti, J quum de iis tantum dicat concilium Tridentinum eas de Ecclesias more laudab, liter adjungi.
s. Dextera versus poenitentem elevata ' profert sacerdos verba: Μisereatur tui etc. et absolutionis quae sequitur formam, sed manum non imponit, nam ad hoc sacramentum non requiritur manuum impositio. ' Emendandus idcirco est quorundam mos manus
capiti imponentium. 10. Conditio nulla temere adjicienda est formae; sed simpliciter est proserenda, nisi gravissima suadeat ratio: nam in ritu ab Ecclesia praescripto non est facile quid mutandum. Equidem si dubitet
sacerdos utrum vivat peccator, absolvere poterit, conditione animo concepta, Vel voce prolata: Si tu es capax, absolvo te eis: nam
animae discrimen facit ut liceat quacumque ratione subvenire periclitanti. Μulti etiam, cum S. Alphonso, putant absolvi posse pueros de quibus dubitatur, utrum peccati malitiam satis noverint, et de eo rite doleant: quod licere non tantum in mortis discrimine, et dum urget praeceptum Paschale, sed et saepius, ne pueri careant saer menti gratia, dicunt: ' sed apponi nequit conditio, quae ipsi absolutione necessario inhaeret, nempe: si rite es dispositus; ' nam Ecclesia utique in forma praescripsit quidquid generatim proserendum est, cui proinde nihil licet adjungere.
II. Sub conditione sutura non licet absolvere : V: g: absolvo te, dummodo restitueris rem alienam; vel dummodo deserueris pn Vam consuetudinem: nec Valet hujusmodi absolutio, quum sacerdos suspendat vim ejus usque ad rem eventuram, qua eveniente absolutio
nequit vim obtinere, quum jam praeterierit. 12. Causae justae absolutionis, adjecta conditione de praeterito, vel praesenti, impertiendas, sunt I. Si sacerdos dubi et utrum jam absolutionis verba protulerit, necne: tunc enim absolvere debet, conditione mente concepta, si te non absolverim, te absolvo. II. Si sacerdos dubitet utrum habeat jurisdictionem in poenitentem, et res urgeat: tunc enim poterit absolvere sub conditione: Si valeam;Vmoniis tamen poenitente ut sibi certius in posterum consulat, quaerendo consessario, cujus jurisdictio sit certa: v : g: si dubitet, utrum
150쪽
habeat jurisdictionem in sororem charitatis, quae eum, inscio superbore, adit. ΙΙΙ. Si urgeat necessitas suscipiendae Eucharistiae. De peccatore qui facile relabitur in peccatum, censet S. Alphonsus eum non esse plerumque absolvendum, nisi specialia praebeat doloris indicia: aliquando tamem absolvi sub conditione posso, si timendum sit, ne dimissus absque absolutione suae salutis curam penitus abj, ciat, et in vitiis tabescat.