Opera quae supersunt omnia

576쪽

Ex PLI c. Caesertim de invidia vide schol prop. 24. et schol. prop. 32. huius. Atque hi asseclus laetitia et tristitiae sunt,

quos idea re ea se mae comitatur tanquam causa per se vel per cide is muc ad alios transeo, quos de rei internae comitatur tanquam cama.

XXV. Acquiescentia in Se ipso est laetitia orta ex eo, qhiod homo se ipsum Suamque agendi potentiam contemplatur. XXVI. Humilitas est tristitia orta ex eo, quod homo suam impotentiam sive imbecillitatem contemplatur. EXPLIC. Acquiesceritia in se ipso hu nilitati opponitur, qua tenus per eandela intelligimus laetitiam, qua eae eo O 'itur, quod tostram agendi potentiam contemplamur. Sed quatenus per ipsam etian intelligimus laetitiam concomitante idea alicuius iacti, quod ros eae meritis libero decreto fecisse credimus, tum poenitentiae opponitur, quae a nobis sic do sinitur: XXVII. Poenitentia est tristitia concomitante idea alicuius facti, quod n0s ex libero mentis decreto secisse credimus.

5 I. huius pa/ tis et prop. 3. 4. 55. eiusque schol. De libero autem mentis decreto vide schol prop. 35. pari. 2. Sed hic praeter a rotandum enit, ni uim nomene, quod Omnes Omnino actus,

qui ρ.D corὶsuetudine ravi oca=ὶtur, sequatur tristitia, et illos, qui recti hcuntur, laetitia. Nam hoc ab educatione potissi-nhurn pendere, facile eae supra dictis λὶfolligimus. Par entes nimirum illos o robra/ὶdo liber osque propter eosdem saepe obiurga)rdo, hos contra suadendo et laudando es ecer uni, ut tris itiae conet'nolio)ιes illis, laetitiae vero his iunger entur. uod ipsa etiam experientia comprobatur. Nam consuetudo et religio honest Omyὶibus eadem sed conir a quae apud alios sacra, apud alios rumana, et quae apud alios honesta, apud alios turpia sunt. Prout igitur tirrusquisque educatus est, ita facti alicuius poenitet se eodem gloriatur.

XXVIII. Superbia est de se prae amore Sui plus iusto

sentire.

ExPLic. Di eri igitur superbia ab existimatione, quod hao ad obiectum exter rum, superbia autem ad ipsum horrhi)ὶ mde se plus iuSto sentientem referatur aeterunt ut eaeistimatio

577쪽

PARS III. 323

amoris, sic superbia philautiae sectiu vel proprietas est, quae propterea etian desiniri potest, quod sit amor sui rivo aequiescentia in se ipso, quatorius hominem is asscit, ut de sopius iusto sentiat. Vid schol prop. 26. vitis. Huic assectui non datur contrarius. Nam nemo dc se prae di sui minus iusto sentit imo nemo de se minus iusto sentit, quatentis imagia natur se hoc est illud non posse. Nam quicquid homo in an- natur se non posse, id necessario imagina Lur, ef hac imaginatione ita disponitur, ut id agere revera non pOSSit, quod Senon posse imaginatur. ua diu enim imaginatur se hoc vel illud non posse, tam diu ad agendum non est determinatin, et consequentor tam diu impossibile ei est, ut id agat. Verumenimvero si ad illa attendamus, quae a sola opinione penderis, concipere potes rimus feri posse , ut homo de so minus iusso sentias. Fieri enim potest, ut aliquis, dum tristis imbecillitatem contemplatur suam, imagonetur, se ab omnibus contemni idque, dum rei qui nihil minus cogitant, quam ipsum contemnere. Ofest praetorea homo do se minus iusso sentire, si aliquid de se in praesenti neget cum relatione ad Iuturum tempuS, cuius Stincertis; tquod neget, se nihil certi posse concipere nihilque nisi prava vel iuvia posse cupere vel ager etc. Possumus deinde dicere alia quem de se multis iusto Sentire, quum videmus, ipsum eae nimio pudoris metu ea non audere quae alii ipsi aequales audent. Hunc igniuria ecfum possumus superbia Opponere, quem abiectionem vocabo. Nam ut eae acquiescentia iri se ipso super bia, sic eae humilitate abiectio oritur; quae proinde a nobis sic de s=titur:

XXIX. Abiectio est de se prae tristitia minus iusto sentire.

Ex PLI c. Solomus tamen saepe superebiae humilitatem opponere; sed tum magis ad utriusque sectus, quam naturam allo' dimus. Solemus namque illum superbum vocare, qui nimis

glomatur vide schol prop. 30. huius qui non iis virtutes uas et aliorum non nisi vitia nar rat, tri omnibus praeferri vult, et qui denique ea ravitate et ornatu incedit, quo solent alii, ni longe supra ipsum suris positi. Contra illum humilem voca mus, qui saepius erubescit, qui sua vitiatas fur et aliorum viΥ- tutes mireat, qui Omitibus cedit, et qui denique submisso capite