장음표시 사용
62쪽
Pro Iego me non. Postulatum. Definitiones I . Axiomata - .
63쪽
capitum et materierum in I. et II parte appendicis
CAP. I. De ente reali fiet et rationis. i. Entis desinitio. 2. Chimaeram ens se tum et ens rationis non esse entia. 3. Quibus cogitandi modis res retineamus. ι Quibus cogitandi modis res explicem US. 5. Quibus cogitandi modis res intaginemur. 6. Enlia rationis cur non sint ideae rerum, et tamen pro iis habeantur. 7. Male dividi ens in reale et rationis. 8. En rationis quomodo dici possit merum nihil, et quomodo ens
In rerum investigatione entia realia cum enlibus rati0nis n0 confundenda. 10. Quomodo ens rationis et ens fictum distinguantur. 11. Entis divisio. CAP. II. quid sit esse essentiae, quid esse existentiae, quid esse ideae, quid esse potentiae. i. rpaturas in Deo esse eminenter. 2. Quid sit esse essentiae, existentiae, deae a potentiae. . . maec quatuor a se invicem non distingui nisi in creaturis. q. Ad quaestiones quasdam de es Sentia respondetur. 5. Cur auctor in desinitione essentiae ad Dei attribula recurrit 6. Cur aliorum definitiones non recensuit T. Quomodo distincti inter essentiam et existentiam facile addiscatur. CAP. III. De eo quod est necessariunt, impossibile, possibile
1. Quid hic per assectiones intelligendum sit. 2. Assectionum definitio. 3. Quot modis res dicatur necessaria et impossibilis.
. Chimaeram comm0de en verbale Vocari. 5. Res creatas quoad essentiam et existentiam a Deo dependere. 6. Necessitatem, quae in rebus creatis a causa est, esse vel essentiae
vel existentiae; at haec duo in Deo non distingui. in ora I. 2
64쪽
I. Possibile et contingens non esse rerum assectiones. 8. Quid sit possibile, quid contingens. 9. Possibile et contingens esse tantum desectus nostri intellectus.10. Conciliationem libertatis nostri arbitrii et praeordinationis Dei humanum captum Superare.
CAP. IV. De eternitate . durat ἐone et tempore. 1. Quid sit aeternitas. 2. Quid duratio. 3. Quid tempus. CAP. V. te oppositione, ordine etc. Quid sint oppositio, ordo, convenientia, diverSitas, Subiectum, adiunctum eig. CAP. VI De uno vero et bono. 1. Quid sit unitas. 2. Quid sit multitudo, et quo respectu Deus dici possit unus et quo
3. Quid sit verum, quid salsum tam apud vulgum quam apud phil6sopho S. . Verum non es Se terminum transcendentalem.
5. Veritas et vera id ea quomodo disserant. 6. Quaenam sint proprietates veritatis Certitudinem non esse in
T. Bonum et malum tantum dici respective. 8. Quare aliqui bonum metaphysicum statuerunt. 9. Res et conatus, quo res in statu Suo perSeverare conantur, quO- modo distinguantur. 10. An Deus ante res creatas diei possit bonus.11. Perfectum quomodo dicatur respective, quomodo absolute.
CAP. I. De Dei aeternitiate. 1. Substantiarum divisio. 2. Deo nullam durationem competere. 3. Causae, ob quas auctores Deo durationem tribuerunt. q. Quid sit aeternitas. C, P. II. De unitate Dea Deum esse unicum. CAP. III. De immensitate Dei. 1. Quomodo Deus dicatur in simitus, quo Diodo immenSM. 2. Quid vulgo per Dei immensitatem intelligatur 3. Deum esse ubique probatur. q. Omni praesentia Dei explicari nequit. 5. De immensitatem a quibusdam statui triplicem Sed male. i. Dei potentiam non distingui ab eius essentia T. Nec illius omnipraesentiam.
65쪽
CAP. IV. De immutabilitate Dei. 1. Quid sit mutatio, quid transformatio.
2. In Deo transformationem locum non haberea. Quae sint mutationi cauSae. q. Deum non mutari ab alio. 5. Nec etiam a se ipso. CAP. V. De simplicitate Dei. 1. Rerum distinctio triplex realis, modalis, rationis. 2. Undenam omnis compositio oriatur, et quotuplex sit. 3. Deum esse ens simplicissimum. 4. Dei attributa distingui tantum ratione. CAP. VI De vita Dei.
1. Quid vulgo per vitam intelligant philosophi. 2. Quibus rebus vita tribui possit. 3. Quid sit vita, et quid sit in Deo. CAP. VII. De intellectu Dei.
2. Obiectum scientiae Dei non esse res extra Deum. 3. Sed Deum ipsum. 4. Quomodo Deus noscat peccata et entia rationis etc. 5. Quomodo singularia, et quomodo universalia. 6. In Deo tantum unam esse et simplicem ideam. I. Quae sit Dei scientia circa re creatas. CAP. VIII. De voluntate Dei. 1. Quomodo Dei essentia, et intellectus quo se intelligit, et voluntas qua se amat, distinguantur nos neScire. 2. Voluntatem et potentiam Dei quoad extra non distingui ab eius intellectu. 3. Deum improprie quaedam odio habere, quaedam amare. 4. Cur Deus homines moneat, cur non salo absque monitione; et
cur impii puniantur. 5. Scripturam nihil docere quod lumini naturae repugnet CAP. IX. De potentia Dei. i. Quomodo omnipotentia Dei intelligenda sit. 2. Omnia esse necessaria respectu decreti Dei, non autem quaedam in Se quaedam respectu decreti. 3. Quod si Deus aliam fecisset rerum naturam, etiam nobis alium debuisset dare intellectum. 4. Quo tu plex sit potentia Dei. 5. Quid absoluta, quid ordinata, quid ordinaria, quid extraordinaria. 6. De aliis quibusdam quaestionibus.c P. X. De creatione.
i. Quid sit creatio. 2. Creationis vulgaris definiti reiicitur. 3. Propria explicatur.
66쪽
4. Accidentia et modos non creari. 5. Nullum fuisse tempus aut durationem ante creati Jnem. 6. Eandem esse Dei operationem mundi reandi, quam conservandi. I. Quaenam sint creata. 8. Quomodo Dei cogitatio a nostra disserat. 9. Non esse quid extra Deum De coaeternum. 10. Quid hic vocibus ab aeterno denotetur. 11. Non potuisse aliquid ab aeterno creari probatur. 12. Ex eo, quod Deus sit aeternus, non sequi illius effecta etiam osse posse ab aeterno. 13. Deum, si necessario ageret, non esse infinitae virtutis.1 . Unde habeamus conceptum maioris durationis, quam est huius mundi. CAP. XI. De concursu Dei. i. Concursum Dei vulgari sensu in philosophia non esse admittendum. 2. Quomodo Dei conservatio se habeat in rebus determinandis ad operandum.
3. Divisionem attributorum Dei vulgarem magis esse nomini S, quam
4. Auctoris propria divisio. CAP. XII. De mente humana. 1. Divisio substantiae creatae. 2. Angelos non esse metaphysicae, sed theologicae considerationis. 3. Mentem humanam non esse ex traduce sed a Deo creari at quando
. dii Sen Su anima humana sit mortalis. 5. Quo vero sensu immortalis. 6. Issius immortalitas demonstratur. 7. Deum non contra, sed supra naturam agere; et quid hoc sit secundum alassiorem.
8. Cur aliqui putent, voluntatem non esse liberam. 9. Quid sit voluntas. 10. Dari voluntatem. 11. Eamque S se liberam. 12. Nec confundendam cum appetitu. 13. Nec aliquid esse praeter ipsam mentem.
1 . Cur philosophi mentem cum rebus corporeis confuderunt
67쪽
Antequam ad ipsas propositione earumque demonstrationes accedamus, visum sui in antecessum succincte ob oculus ponere, cur artes ius de omnibus dubitaverit, Ni msolida scientiarum sundamenta eruerit, ac tandem quibus mediisse ab omnibus dubiis liberaverit . Quae omnia quidem in ordinem mathematicum redegissemus, nisi prolixitatem, quae ad id praestandum requireretur, impedire iudicavi SSemus, quo minus haec omnia, quae uno obtutu tanquam in pictura videri debent, debite intelligerentur. Cartes ius itaque ut quam cautissime procederet in rerum investigatione, conatus miti. Omnia praeiudicia deponere; 2. Fundamenta invenire, quibus Omnia Superstruenda es Sent; 3. Causam errori detegere: 4. Omnia clare et distincte intestigere. Ut vero primum, Secundum ac tertium SSequi posSet, omnia in dubium revocare aggreditur, non quidem ut Scepticus,' Cons Cartesii principiorum philos p. I de principiis
70쪽
22 PRINCIPI 0RUM PHILOS0ΡHIAE CARTES. qui sibi nullum aliuni praefigit finem, quam dubitare, sed ut animum ab omnibus praeiudiciis liberaret, quo a
dein firma atque inconcuSsa scientiarum fundamenta, quae hoc modo ipSum si quae eSSent effugere non p0SSent, in Veniret. Vera enim Scientiarum principia adeo clara ac certa esse
debent, ut nulla indigeant probatione, extra omnem dubitationis aleam sint posita, et Sine ipsis nihil demonstrari possit. Atque haec post longam dubitationem reperit. Postquam autem haec principia invenisset, non ipsi dissicile suit, verum a salso dignoscere ac causam errori detegere atque adeo ibi cavere, ne aliquid salsum et dubium pro Vero ac certo aSSumeret. Ut autem quartum et ultimum ibi compararet, hoc eSt, omnia clare et distincte intelligeret, praecipua eius regula suit, omnes Simplices ideas, ex quibus reliquae omnes componuntur, enumerare ac quamlibet sigillatim examinare. Ubi
enim simplices ideas clare et distincte percipere posset, sine dubio etiam omnes reliquas ex simplicibus illis conflatas eadem claritate et distinctione intelligeret. His ita praelibatis breviter explicabi mus, quomodo omnia in dubium revoca Verit, Vera scientiarum principia invenerit, ac se ex dubitatio tium difficultatibus extricaverit. I. Dubitatio de omnibus. Primo itaque sibi ob oculos ponit omnia illa quae a sensibus
acgeperat, nempe coelum, terram et Similia, atque etiam suum corpuS: quae omnia eo usque in rerum natura esse putaverat. Ac
de horum certitudine dubitat, quia sensus ipsum interdum sesellisse deprehenderat, et in omni Sibi saepe perSuaserat multa extra Se vere existere, in quibus poStea se delusum eSSe compererat ac denique quia alios etiam rigilantes asserere audierat, se in membris, quibus dudum caruerant, dolorem sentire. Quare non Sine ratione etiam de sui corporis existentia dubitare potuit. Atque ex his omnibus vere concludere p0tuit, Sensu non SSe firmissimum iundamentum, cui omnis scientia superstruenda Sit
possunt enim in dubium revocari); sed certitudinem ab aliis principiis nobis certioribus dependere. Ut autem porro talia in vestiget, Secundo sibi ob oculos ponit omnia universalia, qualia