Ioannis Cantacuzeni eximperatoris historiarum libri IV.: Graece et latine

451쪽

HISTORIARUM II. 15. 396

θεὸν τὸν ζωντας κρινουντα καὶ νεκρους, μὴ ἀποστερῆσαι τονλαι- σχ'ματος των μοναχῶν, ἀλλ' ἐπιτρέφαι οἱ τουτω ἀζα Θααεφασκε δὲ μὴ eo ἡδη τελευτῶν ἐφίεσθαι οὐ τοιουτου βίου, μηδ' αὐτους προς ἐκεῖνο ἀποβλέπειν ως εἰ μὲν Hirimissειν του περιγεν μεσμι αυτον ἐλπις, ἐπιτρέπειν, τουναντίον

δὲ κωλυειν, ἀλλ' ἡδρ πραττειν μηδὲν ἀναβαλλομένους' -- γαρ αυτ p μαλλον εἰναι προ ηδον/7ν καὶ ρκοις προριζετο, ηυιὴν αἰρεῖσθαι μαλλον ἐν τουτιν τῆ σχήματι - δεποτε

μ' ἐπιβιους περ των προτερον πεπλημμελημένων ευ νειν Ioεαυτον καὶ διὰ ροτανοιας ει προσοικειουν, ἡ αμα τι περ

Ἀσκληπιάδαι δὲ πρωτα ριεν παρεμυθονσο, ως μηδενος δε- P. νου συμβοσομένου, πειτα ς ἐπέκειτο σφοδρως, καὶ α ἐδεδτουπι γουντο πραττειν o δ' ovδὲν μαλλον ἐπείθετο an 15κα ορκοις αυτους καταλάβοι, α μὴν αυτον τῆς καλῆς ἐπιθυμιας ρι ἀποστερησειν.

Γλοδιειπαττοιτο περ αντης ἀποκριναμένου δὲ in me . νομίσασαωα της νοσου μὴ ἐπαισθάνεσθαι τῶν λεγομένων, αυθις περιτῶν αυτων ἐπανήρσο, καὶ τριτον ου' ἀπεκρίνατο, μὴ δυνασθαι δυο τοῖς πράγμασιν ἐφιστάναι, καὶ ταντα γυναῖκας

lam morti proximus holusmodi genus vitae desideraret neDe quod eos eo Velle respicere, ut si quidem sanitatis spes nulla esset, hoc iPsi oncederent: si aliqua, prohiberent; sed quod iam nihil eunctandum ac differendum putaret, quo facto esset opus, et hoc sibi iam potius esse voluptati. Quin eum sacrameno asseverabat, potius eligere se in hoc habitu quotquot annis superviveret pro commissis antehac se punire, ac per poenitentiam Deo sese con1ungere, quam Potentia septum, nec trinae gratiae cooperatum emori Medici Irimum eum consolari et affirmare, nihil gravius metuendum. Cum nataret Vehementius, quae peteret, se facturos promittere. At illo nihilo magis quiescere, nisi et iureiurando eos adigeret, ipsum tam honesto desiderio non fraudaturos. 5. Ingravescente morbo et in deterius proficiente, Palaeologa Cantacuzena eius cognata astans interrogabat, quid de Xena matrodecerneret. Cum responderet, Nihil : existimans illa, saevitia morbi non Pereepisse qua dicebantur, interrosationem iteravit et qua sivit etiam tertium. Tum ait, non posse duos imperare, adque seminas Magnus autem domesticus egressus, pro inveterata eo

suetudine in morte imperatorum sacramenta induat, super his vi

452쪽

ορι-οντων ἐφεξῆς αὐτος δὲ τα πραγματα μναι ii inse una ἐώκει νιν καὶ τα ἀρχὰς ἐπέτρεπε τῶν μων, οἷς ἔκρινε δεῖν τῶν δὲ ἀφηρεεια σοι δὲ ' μαίων εἰς μ

ἄλλα αὐτῆς στρατιας, τον μέγαν δομέ-ικον ναγκαζ- συν- ελ ντες - βασιλικὰ συμβολα περιθέσθαι τα τε ἄλλα ἰσχ Dριζομενοι δίκαιον εῖναι - - ουτον διαπάωαο βασιλευς ὁ

δ' ἀνένευέ τε καὶ ἐκέλευε ρω παρενοχλεῖν, ἀδυνατα ἀξιουσι. κωνσταντῖνος δὴ ο δεσπο ς, ον ἐν ἀρχ- τῆς ἰστορία μά-asλαντα ἐκ Θεσσαλονίκης φημεν ἀχθῆναι δεσ/-τρον fμά τεῆμφιεσμένον μοναχῶν καὶ κάλ-πον νομασμώνον in μὲν ἐν δε κωτηρίεν κατὰ το δεδυμο τειχον ἐφρουρεῖτο δείσαντες δὴ οἱ παροντες τῶν συγκλητικῶν καὶ τῆς στρατιας, μῆ, τον βασιλέως τελευτήσαντος, ο δεσπότης του δεσμωτηρίου mo ας, στάσιν πάλιν τοῖς 'Pωμαίοις ἐγερε καὶ τα πράγματα διαφθερεῖ, πολεμον ἐριπυλιον κινησας, την βασιλείαν ἄντρRma περιπο- κενος, προς το μέγαν δομέ- - ἐψοντες ἐδων-αυτον ἀποκτι--αι τοντο γὰρ κάλ- τοῖς πράγμασι λυ-tibus scilicet se Annam imperauleem dominam ac rerum Principem gnoscere, eique fidem integram ac sinceram praestituros Magno domestico in omnibus libenter obtemperaturos. Sic iuramenta concipiebantur, dabanturque ordine ab omnibus. Ipse porro in regunda republica quod optimum iudicabat, id sequebatur et urbium Praesecturas mandabat, quibus mandandae, et auferebat, ciuibus auferendae Videbantur. Quotquot vero Romanorum tunc Didym tieli degebant, non optimatium modo; verumetiam de ducibus exercitus , ad illum accedentes urgebant ad usurpanda insignia imperatoria asserentes, et aliis de causis id iustum esse, et quia moerator ita decrevisset. Renuebat domesticus petebatque, te Bostulantes quae ipse facere neutiquam posset, molestiam sibi exhiberenti Constantinus despota, quem non longe a principio huius historiae Thessalonio in vinculis, cultu monachi adductum et Callistum appellatum demonstravimus, adhue Didymotichi in carcere attinebatur. Timentes igitur qui aderant primores et principe exercitus, ne imperatore desuncto, despota e custodia elapsu novam inter Romanos seditionem concitaret civilique bello sat imperium sibi ascisceret et rempublicam perderet, magnum domesticum

de te prec*ntur, uti ominem e me lio tollat id enim cominusu

453쪽

HISTORIARUM i. 15. 397

-οτε λέγων παραστῆναι ἄν αυτε περ αυτων τοιαυτα καιβουλευσα- καὶ εἰπεῖν περὶ δεσποτου. εἰ γαρ ι καὶ ἀφ' ωαυτῶν αυτοὶ συνεῖναι - δέοντα ἐσαν ἱκανοὶ, αλ βασιλεr ἐζῆν χρῆσθαι διδασκάλιν αὐτοῖς προμασι παιδευσντε ἄχρι νυν θεεν δὲ θα-ἐεῖν eo καὶ εἰς τουπιον συνεσομέν

καὶ παιδευσοντι ἄχρι πολ λου, μὴ ἀμους μηδὲ φονικους εἶναι, και ταντα προ ομπυλους. Δος γαρ κατε νηφίσατο --BIoτον ο βασιλευς, καὶ ταυτα οὐκ λίγους - ἐπιβουλευοντας

τοιουτων λογισμων, μερωτερα κα μετριωτερα βουλευσασθαι a5περὶ τ' ἀνθρωπου. οἱ δ' εφασαν - περιό-θαι κοντες εἰναε

πολέμως ἐμφυλίους και στασεις καὶ ταραχὰς τὰ πρά-

-ἐκποδων ποιεοῦν, καὶ μὴ τους πω βασιλείας ἐριζοντας c

tia Pro αὐτοῖς Utpr. Iegebat ἄλλοις. maximopere prolatumran uti res plena inhumanitatis et emeleutatis

visa idque ipsum alii ut crederent, perfleere nitebatur, autumans, nunquam se ogitaturum fuisse, eos in despotam istiusmodi ausuros meditari ac proloqui. Nam si ipsi per se, quid offiei ratio exigeret, videre non possent: at imperatore licuisse pro magistro uti, qui usque nunc Laetis eos docuisset, et, quod Deo fidendum, etiam diutius affuturus, et in longinquum tempus eos doctum esset, nosaevi et ad civilem potissimum sanguinem fundendum proclive sint. Quem enim morte damnasset imperator, quamvis non paveos ibi insidiatos et tantum non sua manu eum iugulare eupientes inveneri. Quae si ipse pro se ipso tanta est usus humanitate, inquit, nec nos aequum est in nostra ipsorum ausa belluarum immanitatem 3uperasse existimari sed his ogitationibus depositis, mansuetiuo ac moderatius in illum consulere. Tum Romani, haud se Volentes imminentia bella vilia, seditiones rerumque omnium Perturbatione. PMauros nosse enim, quam diram cladem patratum inter imperatores hellum ommuni invexeri Meirco vehementer etiam atque etiam orare, malis impendentibus obviam eat, nec imperii aemulos

vivere sinae aut saltem oculos illi effodiat, ut hae ratione nec ipsi

454쪽

θορνωκα ταραχῆ, οἰομενοι ξδ' τα πραγματα εἰς πάσεν χαγρεῖν. ἐπεὶ δὲ ἐπωθοντο περὶ του ἀνατετραμμένου κατιονα ἄκοντος ED. P. pro ἄκοντες. vitam amittant; et aliis multorum inmmmodorem auctores ne fiant. alae fuit eorum postulatio. Quod nisi magnus domesticus annueret, vel invito ipso, despotam in carcere contrucidare constituerant. Id eum et ipse ex eorum sermone animadverteret, et eos ab hoc turbulento animi motu voeare euperet, oeeidi illum nullo modo Permissurum dixit nec passurum, imperatoris animam cognati caedo ua opera contaminari. Ut autem vel lumina ei effodiat, etiam huc adigi neutiquam posse. Verum ut ne seditionis ac tumultus at viam ministrare videatur, noctu se capturum consilium, et di. -- stino facturum, quod Mepvhlica fuerit. Quibus illi verbis pacati, omni iam molestia defunctos se arbitrabantur, si despota exocuta 'vetur. Ea nocte famulis tribtis, iisque fidissimis mandat, despotameareere educant loco subterraneo quam Iieeat tutissime abscondant: in Adra praeterlabente fluvio naviculam evertant rumorem clariCU Ium erant, primum quidem e custodia profugisse, deinde in flumine summersum periisse FamuIi iussa facessunt, despotam sub terrae iocis seeretissimis o utunti Simul atque luxit, fama diditur, hsPotam e carcere evasisse. Ingetia statim tumultus ac turbae et

re omnium iudicio ad seditionem pectare. Sed ubi de ab o

455쪽

HISTORIARUM II. 16. 399

κατὰ τὸν Σπιταμὰν λογισάμενοι αυτον ἐκ προνοίας αποπM DA . C. iamsχθαι, κατεσταλαντο τε θορυβουντες καὶ ουκει περ στάσεως

προσδοκιαν Ῥυδεμίαν εἶχον ὁ δεσπότης μὲν ουν υτω διέφυγε τὸ ἀποθανεῖν προς έ μηδε των φεων ἀποστερηθῆναι 5-σκαριν δὲ τον Καλαμάνον ο μέγα δηιωτικος εἰς Βυζάν-Bτιον χέμφας πρωτοστρειορι ἐπιτροπευοντι αυτου τὰ περὶ βασιλέως ἐδήλου ἐκέλευέ τε αντον τε μινυειν τον προειρημένον ρκον καὶ τοῖς αλλοις ἐπιτρέπειν τῶν συγκλητικῶν καὶ τοῖς δυνατοῖς τῶν Βυζαντιων καὶ ο μελλησας μηδὲν, Ioἐποίει τὰ προστεταγμέναις Ἀνδρονικος δε ο πρεσβυτερος βασιλευς πυθομενος Cπερὶ βασιλέως του ἐπονου, ως νοσήμα ὀψε κατασχεθεὰ προσδοκιμος ἐστιν ἀποθανεῖν, ορῶν δε καὶ τους τελουμένους ορκους , Ῥυς ἐῶ βασιλέως δε γινομένους τελευτῆ, χείσας i5μὴ τελευτήσαντος αυτου νεωτερισθῆ τι περ αυτον καὶ ποτινων ἀποστερηθῆ το ζῆν οἰησομένων ἐπιθήσεσθυι πάλιν τῆαπῆ 'Pωμαίων, ὴτησατο γενέσθαι μοναχος, ἡομενος ουτως Dαν διαφυγεῖν το ἀποθανεῖν, - ο εγγονος τελευτήση ἐνδοντος δὲ καὶ πρωτοστράτορος, ράκη τε ἐνέδυ καὶ Ἀντωνιος ξ--δρονικου μετωνομάσθη Ἀνδρονικος δε ὁ βασιλευς τῆ νο-

σε συνεχομενος δεινῶς και σον unco νομιζων αυτον ἀπο-

λει μειν καὶ τὸ ζῆν, τους ἰατρους προσκαλεσάμενος ,υμεῖς 'εῖπεν ,ἰστε σαφιυς οσα τε διειλέχθον προς μῶς αντος του

τῶν Ἀκαναχων ἐφιέμενος σχῆματος ἐπιτυχεῖν, ' ὁ ξδ'

aettuariola auditum est, divinitus aquis praefocatum rati, turbas Lin cere et seditionem timere desierunt. Itaque despota et mortem et Oaeuiorum orbitatem effugit. Domesticus calamanum Lasearim Byzantium ad Protostratorem praesectum super statu imperatoris significando misit praecepitque, ut et ipse, de quo dixi, iuramentum ederet, atque eo principes civitatis obligaret; qui maturrime paruit. 36. Andronicus porro senior, nepotem dimelli morbo conflictantem prope a ianua lethi abesse accipiens et iam , ut in obitu impexatorum mos est, saeramenta dici timensque, ne eo extincto quid-Piam novi se fieret et reperirentur qui sibi animam extorquerent, quod ipsum rursus imperium invasurum putarent, rogavit in numerum monachorum referri quod ita demum se vitam retenturum consideret, et protostratoris permissu vestem detritam induit, mutatoque nomine, pro Andronico Antonius appellatus est. At imperatoreum ob morbi magnitudinem spiritum ultimum iamiam se ducturiam crederet, eoaetia medicis, Probe recordamini, inquit, quae vobis ad monasticam vestem obtinendam dixerim non quia de Vita prorsus desperassem sed quia arbitrarer, etiamsi firmam spem sospitatis

haberem, in utramque partem id mihi hono ore. Sive enim vivo-

456쪽

A. c. isas ατάπασιν ἀπιπορευκιος το in αλλ' εἰ και βεβαίας ἔχοιμον περιέσεσθαι τὰς ἐλπίδας, οἰομενος ἔχειν ἀμφοτέρα - καλῶς. αν τε γαρ απέλλο προς τους πλειους, ἐν καλεν μοι Rra κείσεται - ἀδεκάστ' κριτη τὸ τῆς μετανοίας seon σχῆμα

ὀφθῆναι ἐπὶ τῆς μης λείνης τῆς φοβερας ἄν τε περιγ

νωμαι 'ς νοσου, ριῶλλω βέλτιον σε καἰ καιρον ευρήσω μετανοίας ἀπολυσασθαι τὰ πεπλημμελημένα. ἔσα τε δε ρογείλασθε αυτοὶ καὶ ἰρκοι. ἐπιβεβομόσαντες τους πους V. 37sμη του τοι-του καλου ἀποστερήσειν, ν δὲ τοὐναντίον απαν ρω γινομενον αυτος τε γὰρ ξδ' λιγον ἀποδέω του ro

ἀφυχοις ἐοικέναι, καὶ μῶς πάντα κἄλλον - τα συρι μροντα - φίλα ἐμοὶ δαπνοουμένους πράττειν οριῶ δι μκαὶ δέομαι μῶν , μ' ἐπὶ πλεων καταχρησασθαι τη ἀμ- λεία - μέτριά τινα, ἀλλ' εἰς αὐτὰ τὰ καιριώτατα --Bπι- r ἀλλ' ο ριν προτερον, - σπουδάσαι καταπράξα-rs σθαι πρινὴ το τέλος ἐπι ni,' Βασιλευς μεν οδ τοι--ἀπ- οἱ δὲ ἰατροὶ μέγα ἀνοιμώξαντες - πολλὰ πολλάκις ἐπευξάμενοι, εἰ μηδὲ την αρχὴν ἐν ἐπισπινεν τῆς θεραπεπτι- κῆς ἐγένοντο, ἴστε τοιαυτα ἐπιδεδε ἐπέτρεπον , τε αν βουλοιτο βασιλέα πραττειν περ εαυτου. ὁ δὲ ἀκουσας, δε vino τε ἐγένετο φ' μνῆς, καὶ ως ηδη λαμπρά τινα - χροῶς, τον μέγαν δομέ-κον μετεκαλεῖτο καὶ μετὰ σπουδῆς ἐκέλευε

πατέρα τον πνευματικον καλεῖν τον αυτου ὁ δὲ τῶν πεπιν

ε αρον εἰδὼς μηδὲν ἐπυνθάνετο την αἰτιαν τῆς κλήσεως ως

rum timero exemptus uero, proderit mihi oram incorrepto iudiee in terribili illo iudicio cum poenitentium habitu apparere sivUconvaluero, multo melius erit, concessum vivendi spatium in peccatis meis per poenitentiam expiandis consumere. Ceterum os, qui iurati promisistis, non me tali bono privaturos, nune omnino Pugnantia facitis, ut video. Nam eum ego paulum distem a mortuis, Vos alia potius omnia, quam quae mihi utilia et iucunda sint, cogi tatis. Quamobrem eo , ne diutius negligentes, me non mediocri, sed summo detrimento multetis et quod hactenus omissum est, nune re sarcire studeatis, priusquam finis vitae superveniati aetenus imperator. ediei erumpentes in lacomas multumque ac saepa optantes, artem medendi nunquam didicisse, ne talia intuerentur, imperatorem suo sibi arbitrio permiserunt: qui prae laetitia Vix mente constans, ac velut dona beata consecutus, magnum domesti- eum accersit, Patremque suum spiritualem vocatum celeriter ire lubet. Ille linam omnium, quam ob causam accersendus sit quaerit qua intellecta se facturum recipit rem indigne fert, medicosaeerrime increpat mora propemodum transacta et patre spirituali

457쪽

a51. ἐπεὶ δὲ μάθοι, βασιλε ριὸν πισχνεητο - κελευHuem A. t 3as nores' τοῖς ἰατροῖς δὲ ἐπετίμα τε οὐ μετριως καὶ αυτος ἔνο-Cκεν - ἀνεκτῶς τριβομένης δὲ ἐπιπολυ τῆς ἄρας καὶ του--ρωτικου πατρος ου παραγινομένον αυτος τε ἐπέσπευδε

νεὶς δε ἀπο τῶν λεγομένων ἡγιες ριηδεν αὐτους λέγειν, ἐστοχάζετο παρὰ του μεγάλου δομεστίκου κωλυεσθαι τὸν πρῶ- ξιν, καὶ μετακαλεσάμενος αττον, τῆς τε ἐκ πρώτης ηλικιας προς ἀλληλους αττον ἀνεμίμνησκε φιλίας αὐτου μηδέπω μη-Ioδαμῶς παρὰ πάντα τον βιον πινειτερον τέρεν ταραχῆς καὶ

σκανδάλ- ἀφορμὴν παρεσχηκένα - δὲ ἀπορεῖν δειν ορμώμενος ουτως ἐξεπιτηδες ἐβουλήθη ἀχθόμενον - εἰς αδην Dπαρ πέρι ναι , κη, δη τοιαυτα με ἐργάση κακὰ, paeoae' ελεγεν ,αριστε, μηδὲ καταπροη μοι την ἐλπίδα τῆς σαπηρίας,15ἀλλ ωσπερ πολλάκις υπὲρ του δυστήνου σώματος τουτουτπάση σπουδῆ κα προ ρι- σεαυτον ἐνέβαλες εἰς τους κιν- νους, ουτω νυν πολλῆ πλέον κινδυνευοντος κατὰ φυχην, ὀστηθι πάση προθυμια, ο μονον διὰ τὴν φιλιαν, ἀλύει μιν καὶ δίκας ποσχης φ πάντων κριτῆ, το γε εἰς M- κον ἀποστερήσας ἀτον νοχῆς, - ὁ αντος θάνατον Πετο καὶ --ρον. μηδὲ κατάτριβε τον καιρον οντως ἀναγκαῖον οντα. δ αμις ευρεῖν οὐ δυσται διαφυγόντα νυν, ἀλλ' ειχῶν τε πολaῶν δεομενον καὶ σπουδῆς ον τῆς τυχουσης. P. NO

. γὰρ καὶ ὁ ἀναλίσκω πιοι διαλεγομενος ριν- ζ μίαν

Ia In r. Ieg. αὐτον. nondum Veniente, Imperator ut adveniret instabat; et ex medicis causam cunctationis sciscitabatur. Sed cum nihil sincerum ae implex responderetur, a magno domestico moras obiici negotiumque impediri eoniiciebat. Quem adesse iussum a eitiae a parvis institutae admonuit et quomodo nunquam in omni vita alter alteri aut turbationi aut offensioni fuisset. Nunc autem nescire se, quo impulsu sic de industria se tanto gravatum pondere ad inferos velit transmittere. Ne inquit, amicorum optime, tanto mal me mactaveris neve salutis meae spem prodideris; sed quemadmodum crebro pro hoo misero corpore cupidissime studiosissimeque in discrimina te obtulisti: sic

nunc multo in maiore periculo versantem animam meam defenderidque non propter amicitiam nostram solum, verumetiam ne uniVer

sorum iudex poenas abs te reposcat, qui, quμntum in te fuit, animam illi abstuleris, pro qua ipse in cruce sumxus necem pertulit. Noli hoc tempus , quaeso , tam necessarium quodque in multis prec hus cum studio singulari ponendum est, negligere atque conterere et quod si nunc praeterierit, frustra requiretur. Ego vero auod hoc quantumcumque intem alium tecum Ioquens eo umo, mihi damno- cantaeugenua as

458쪽

μεν in σε - δὸν τῆς πχῆς δ' η λυπη καταβεβωττι- σμένης εζω δὲ ἐλθών ἀνεμων - πικρῶς καὶ τον φιλον ἀν- καλ.ῖτο, καὶ μικρου μὲν ἐδέησεν αφεῖναι καὶ τὴν φυὴν ni τοῖς θρήνοις μως δ' ἀνελάμβανέ τε παλιν ἔ-τον κα τὰςs

ομνεις, τι τῶν δακρυων ἀποκαθαιρων, ἄσπερ Lλο πάσχοντος ἀδάκρυτος ορατο βασιλεῖ. ος δὲ ο βασιλευς συχνους ἡ-γέλους ἐπιπέμπων, τῶν του πνευματμου πατρος φιξιν ἐπ

σπευδεν, ὁ μέγας δομιστικος--εφας τὸν μὲν νευματικον B ἐκέλευεν reo ιδυμοτείχου χωρεῖν καὶ ματρίβειν ἐν προ-io στείοις ἄχρι ἀν αυτος την εἰσοδον ἐν , προτερον ει θεἰσιέναι, μήδ' εἰ πάντες ἄνθρωποι, ἐπιτρέποιεν ἔτερον δὲ ἀντ'

ἐκείνου παραλαβων, ωὐαγεν eo βασιλέα φασκέ τε τον μὰ εἰωθυτα τῆς πολεως ἀποδομῖν, καὶἰρκους προστι si to ἀληθευοι, τουτον δὲ εἰσαγαγεῖν ουδαμῶς 3τα σοι ἐν συνηθείρ, ouas V. ιμπά- ἄκοντα διὰ τὸ βιά - - πο σου Βασιλευς δε ητον

προσαγορευσας ,ώρα σοι, πάτερ' ελεγε μοῖς πνευματικας

χρῆσθαι φαρμάκοις καὶ τὴν ἐπιστημην ἐπιδεί-σθαι τὴν

πασῶν φιλανθρωποτά γ' καὶ φυχην ομνωμένην καὶ κακῶς πάροσχουσαν πο πολλῶν τραυμάτων καὶ πτωσμάτων ἀνακαλεῖ -

- προς σαπηρίους αρίνους καθοδηγεῖν, καὶ μετανοίας ἐνδυ- μασι καὶ πράγμασι τον κριτηνάλεων αυτὴ προκατασκευάζειν '

ὁ δ' ἀντησπάζετο μὲν βασιλέα καὶ αυτος, an ἐζεῖναι δε αυτρελεγεν, ἐτι ζῶντος του σωτρος, ψ φέρων --ον nisul

sissimum ludico. Ad hae magnus domesticus dolore absorptus o

mutuit; egressusque oras, amici nomen inter amaras lacrymas ing minavit quas tam largiter profudit, ut cum ipsis pene animam Prosunderet. Verumtamen se collegit iterum, ablutaque faele, imperatori, velut alio quopiam, non se aegrotante, ne flevisse quidem visus es Qui eum nuntios duplicans, spiritualem patrem ad se accelerare iuberet, magnus domesticus per certum hominem patrem illum monuit, ut Didymoticho exiens, in suburbi tantisper man ret, quoad ipse ingressum illi permitteret citius caveret ingredi, quamvis id omnes mortales ei demandarenti lium vero in eius Iocum subornatum ad imperatorem introducit, narrans, ordinarium abesse peregre et addit iuramentum, a vera loqui hunc autem etsi minime consuetum, eius coactu ab se invito a nolento adduci. Imperatoreo salutato, Tempus est, inquit, pater, ut spiritualem mihi medicinam lacias scientiamque in me exerceas omnium humanissimam et animamque multis molestiis discruciatam et amictam sanes atque in salutarem semitam deducas, et poenitentiae Indumentis operibusque iudicem illi ad misericordiam praepares. Ille imperatorem resalutans, non ei licitum esse dixit, vivo etiamnum patre, cui ae in spiritu

459쪽

λωτα τοιουτοις, τευ λει μεταλλά ἄ-- τον βίον καὶ προς ἀγγελικὴν μεταταξασθαι ποDτειαν, ἐπεὶ καὶ δια βιου παντος τουτεν χρῆσθαι δικαιον διαπικαλέ - ως των κρειττονων τινι 5προσέχειν, ἀλλὰ μὴ ἀπ- ουτω - ἀπερισκέπτως - του τυ- χοντος α τοιαυτα ρι--γ-γεῖσθαι. οιαυτα γὰρ ἐν δεδιδαγμένος λέγειν βασιλευς δὲ ἐδυσχέραινε μὲν ον μετριως προς Dτους λογον καὶ τον μέγαν λειωτικον ἐν αἰτιως ἐποιεno, n

νου μὴ παρεῖναι ἐκεῖνον ἡ δίκαιον τα τοιαυτα ἐπιτρέ-ιν τε ἐπαγγελλοριέν- ως ει ποτε λιαν ζει, μηδεν ἀναβαλλόμενος

παρέσται, ἡσυχασε πεισθεῖς ὁ βασιλευς Βαρως δὲ των ἰατρῶν μάλιστα ἐμπειρότατος. δεινὰ τομητο κοινουδὲ ανιμ ιrsἐδοκει, εἰ βασιλευς ἀποστερήσοιτο τῆς σορορίας ἐν χρεκι-

μνου καθεστώς, πο ου μεγάλου δομεστίκου παρα-ἐς ἄρ- μητο τε δῶμα βασιλει ποιεῖν - τε περὶ τον πνευμαικον πατέρα συσκευασθείη καὶ ως οὐδε ἄν ιη κώλυμα, εἰ μὴ πα- P. 247ρείη ὁ πνευματικος ἐκεῖνος, τερον τὰ ὁμοια ποιεῖν, τῆς αυτῆς

ο τι βουλεται λμερυς, εἰς το θώτερον ἀκηρια παραλαβών, , ποχαζομαί me iana μολεσθαι βασιλέα παρακεν οῦν ο ρε

2 πεπορπημνης ed Paris recte d. Venis ibus subleuisset, ativm pro eo deligere tali praesertim articulo, duo hine migraturus et inter ordines angelieae reipublieae inuocanus esset quandoquidem et in omni vita eo praeeoptore uti et tamquam Deo alieni auscultare iustum sit ne ita obiter et temeritate quadam a quocumque his sacris initiari huiusmodi enim ut loqueretur, edoctus erat. Hi verbis non parum irritatus imperator magnum domesticum in crimen voeavit, ab eo salutem suam impediri affirmans Quicum suffragaretur his, quae spiritualia dixerat, testareturque abesse tuum, mi oporteret laua ommittere, et insuper pollic vetur, si quando rediret, sine merastinatione affuturum, medens imperator, quieri Ceterum Baras medicorum longe experientissimus inuignari viderique haud passurus, Imperatorem euius vita in Treemodiscrimine esset, a magno domestico delusum, satiatem amittere. Atque imperatorem doeere instituit, quae circa patrem spiritualem Per technam eonficta essent nihilque impedire, quo minus alius absentia munus ungeretur, eum onmium opifex omnibus patribus spiritualibus ex aequo eamdem potestatem eondonaverit. Domesticus -- odoratus, quid Mars eoqueret, eum extra onclaue educit et, Quantum coniectura praecipio. inquit, imperatorem dementare Vis, ue

460쪽

ἀγορας ἐστιν ωνήσασθαι βασιλέα αντον οντος ἀποστερη- ών, μειτα εἰ καὶ το- QD, χλλ' - αν τοιουτω γε ἐναυ- χομεν τὰ πάντα βελτίστιν. - γα μέλλοντας τοσαυτον προστασίαν ἐγχειρισθήσεσθαι πραγμάτων ὁ τὰ πάντα προορώμε-- εος Ἀναλογον προς το της αρχῆς μένεις δημιουργεῖ e

αλλως τε ποσοις τῶν νοσημασι δεινοῖς παλαιοντων, πο μὰν

τῶν ἰατρον συμβέβηκεν ἀπαγορευθῆν- - καὶ εἰς αυτ τοδ ατον δοκουν κατηντηκέναι τῆς ζωῆς, πο δὲ του - πάντα οἰκονομουντος α μετασκευαζαντος , βούλεται, ἀνεβίωσαν τε Cαυθις κα ραωαντες υκ ἐλάσσω τῶν προτέρων - ἐπεβεαHis

σαν τί ουν θαυμαστον, εἰ θεου βουλομένου, τοιαύτα παρα--

V. 399 πλήσια καὶ ἐπὶ του μετέρου στριβησεται βασιλέως; - δὴ ἔνεκα - λέγω, μεμεῖν καὶ ιν βασιλέα παρενοχλεῖν, ἀλλ' ἐαν

ἐπιβλέφας, τον σφέτερον Ἀραρίσητω βασιλέα αυτῆτε τὰς vino νατὰς ἀποδώσομεν υχαριστίας καὶ ἡμῖν αυτοῖς ἀντὶ μεγίστης επτυχίας τὴν γείαν λογιουμεθα βασιλέως , δ μὴ γένοιτο, κρίμιασιν οἷς οἶδεν αυτος, των προσκαίρων κα

habitum monasticum e cul eumque patris spiritualis manibus induat, ad quod illum iam pridem exstimulasti. Ac tunc quidem quod exPe tu tale quidquam non esses, conditionemque rei ignorares, a supPlicio excusabare: si denuo quippiam huiusmodi aut deterius aliquid conabere, esto tibi non sic abiturum. Primum enim si hoc imp ratore orbemur, non dabitur nobis in soro rerum venalium emere alium. Atque ut daretur, in talem, id est omnimodis optimum, non Incidemus. Nam quorum in manus tantum imperium tradendym est, eos omnia prospiciens Deus pro rata portione ad principatus magnitudinem condere atque aptare eonsuevi Ad hoe, quam multi cum periculosis morbis hietantes et a medicis desperati atque ad extremum, ut apparebat, halitum redaeti, ab eo qui regit ommutatque omnia prout vult, integritati vitae a valetudinis restituti, praeteritis annis non pauciores supervixerunt 8 Nihil ergo novum, si Dei nutu imperatori nostro idem contigerit Quam ob causam praedie tibi, quiescas, nec illum obturbes sed hunc quem gerit habitum gereresinas. Et si quidem Deus Romanos propitio lumine respiciens, mPeratorem iliis redonaverit, et quantas mens nostra capit gratias agemus et sanitatem eius in maxima felicitatis parte numerabimus. Sin,

quod absit, occulto Dei iudicio ab hise nuxis terrenisque ad meliora ac diuisitiora palatia evolarit, qui eat iustus iudex et cordium