장음표시 사용
101쪽
si debeas, sed debeasne, quaeris. Itaque articula Conditionalis, abesse debet. Eadem in adhortando ratio eo. Quod sicubi huiusmodi coniunctivis additum invenitur αν, aut ad aliam vocem Periinet, ut ad participium apud Pseudodemosthenem in Emiis p. 404 14. ω τίν' ἀει οττουσαν εἰκον ἐνένι σκοπῶν ουχ ορω Vel ad infinitivum ui apud Platonem de Lem. . p. 655. C. τί ποτ' re οὐ λέγωμεντο πεπλαπινιος ὐιῶς εἶναι aui mea dum subest, ut in crimne laionis p. . C. quem l eum althiae g. 516 asseri, οὐν αν ὐπωτιν οἱ ν μοι pridem enim recte editum erat, τ οὐν ἄλειπωσιν οἱ νομοι qui vero, si teges dierent vel in Phaedro p. 23I. D. M in Philebo p. 3 5. c. qui loci vim ex codd.
correcti sunt vel apud Sirabonem p. sas M. Cas. σπι.C. AIm T. V. p. z26. Eschuch. τίν' αν λάβωσι τάξιν ubi ex chaeseri sententia ad Soph. Oed Col. 14 8. cum codd. quibusdam ἄν delendum. Idein Sclia ferus in ΜΕ-let. r. P. S. s. iure improbat Stephani lectionem apud Sophoclem in Trach. 949. ποτερα προτερ' ἄν ἐπιστένω; Gravius vitium latet apud Platonem in Protagora p. 319. B. ubi conveniunt libri omnes in hac scriptura sol μ
proficias, si cum Heli dorsi aut deIeri ἄν iubeas, aut gervato reΡοnas optativum, quia quae praecedunt quaeque sequuntur contrariam requirunt sententiam ut in gen
dum videatur, σοὶ δ λέγοντι οδε ἔχω ἀναπεισθω.
De sententiis conditiona/ibus et 1ina Iibus. Priusquam de usu particulae ἄν in seniensis condiationalibus et finalibus dicatur, pauris de natura harum sentensarum ac diversitate explicandum est. Et conssitiun tes quidem sententias eas vocamus, quibus caussa indic iur, qua Praegressa aliud quid e sequatur; nales amiem illas, quibus eventus semineatur, ob quem emesen-
102쪽
LlB. II CAP. s. duin quid sati Ex quo intellitiin , commine utriusque generis hoc esse, quod conditionem aliquam continent; differre autem inter se eo, quod conditionales senientiae conditionem a lacio, quod praegressum sit, finales autem
ab eventu, qui sit consequuturus, reΡetunt. Ita sententia conditionalis est, λεξω, tu είδω, incinn, ut Sciero: Ρra gressa enim scientia sit necesse St, ut caussa dicendi;
finalis autem, λέξω, ώς εἰδῆς, incam, ut scias quo em
fecit cogitati pro caussa dicendi esse significatur. Iam quod adiarticulain a attinet, eius in condis natibus sententiis planissima ratio est. Abest enim, ubi simpliciter conditio indicatur, qua quid fiat additur autem, ubi eam conditionem incertam esse atqii e rebus fortuitis Ρendere innuimus. Similis usus est articulae huius in sententiis finalibus Quum enim certum indicamus inem, omittitur quum autem evenium rebus fortuitis obnoxium,
adiicitur. Sed in hoc quidem genere singularis ratio est Particulae να, quam adspemari ἄν in sententia Mali,
Omnino Ruiem bene tenendum est, si epicorum Veierum sermonem excipias, ἄν nusquam ita adiungi com-- cito, ut vere constructum cum eo existimari Possu, sed in pertinere ad coniunctiones illas, ex quibus pendes emunctivus, de qua re dictum est lib. I cap. 4 vn. De risi martii culae ἄν cum iniunc ivo in sententris conuitionalibus, et primum quidem eis et cum coniunctivo.
Diximus, coniunctivuln siti Particula αν Poni in sententiis conditionalibus, ubi nihil nisi condi ii ilaga indicetur; addi auten αν, ubi conditio pendeat ex stili sortuatis. Ac permulta sunt vocabula, quae conditioni significandae inserviunt primo particula proprie conditionalis, ει, deinde illae quibus te inportu Iocivi sigitisicatio adiuncta St, ut
103쪽
tum Pronomii ος, ἰους, ὀποιος - , ποσος, - τερος. Immim qualedam, in primis parilauis conditio natem εἰ ab Avisis non iungi coniuncti, ο, πιώ--α- cederet, diu sui virorum doctoriis opinio. Bastitis quidem quod in epistola crisica ad Boissona mi ram Med. Lips ex Thomaei praecepi p. o. existimati verba αο πότmor euam apud Auicos arcum coniuncti, o sine ἄν admittere, id inane commenium esse satis mihi M-deor demonstrasse in dissertatione de praeceptis quibusdam Atticistarum. Unde ortui sit illud Atticistarum prae CE-ptiun docuit Obeckius ad IIrrii P. zz Accidit in hac quoque re, quod saepissime, ut, quae rara SSerit, comita Putarentur, nec quaereretur, quam rationem haherenti Tantum abest enim ut aut Per seirma aut ab Atticorum usu abhorrens sit constructio particulae εἰ cum Coniunctivo, ut, quum non perinde sit uirum ει an ἐὰν Ponatur, non ne sir Pr ει quam εἰ Procia adhiberi possiti monueram ea de re ad Soph. Ai. 49 I. assensusque est vir eximius maiorisque animi quam ut suas opini ne veritati praeferret, P. Elmsteius, quem praematuram te litteris ereptum esse summo cum dolore nuper accepimus Vide eum ad Bacch. 203. 858. et in praelat tertiae ed. Oed Regis ad WasI ST . Grammaticus in Be
104쪽
σαντας δή, ελε τις ἀήρ' ει τε τις θῆλος -- ἐν περὶ τἀ θεια νομιμα - τε πο γῆς θεων καὶ των τῖδε, προήκει τελεισθαι, τους ἐξηγητῶ γιγνεσθαι κυρίους ζοντας. De quo loco insta. Cuni Cratini verbis compara Soph. Antig. 10. ἀλλ' ἄνδρα κει τις ρσοφος το μανθανειν πόλλ', αἰσχρον ουδέν.
V declarem quae ratio sit huius constructionis, utar exemplo, quod est in ed. R. 198. τέλει γὰρ ι τι νυξτουτ' ἐπ ψιαρ ἔρχετα Appares hoc quinum modi dici potuisse, aut sic, ut scim ι Sophocles, auiis τι ἀφίησιν - τι ἀφείη, aut ν τι ἀφῆ. Horum illud , εἰ τι ἀφίησιν , si Hi iam
iit, simpliciter ad veritatem nisu refertur. Alierem, εἰ τι ἀφεί', a via relinquat rem proseri, ut in sola e gitatisne positam, quo excluditur veritas, et hoc dumtaxat dicitur, si relinquat, quod iam animo cogitabianus, Mee forsitan non fiat. Tertium t illi, si iιia r liquerit, respectum comprehendit experientiae, exspectandumque esse indicat, ut relinquat aut non relinquat. Huic simile, ei minime tamen idem est quartum, ν τιάν ῆ, si quid forte reliquerit. Nam hoc etsi eodem cum respectu experientiae dicitur, tamen, quia Per Particulam αν imminuta est et debilior lacta vi particulae conditionalis, illud accedit, ut forsitan nox aliquid relictura, vel non relictura significetur. Id non est in illo i τι νυξ ἀνῆ, in quo quia non accedi illudJOrsidari, certior est et se
105쪽
m DE PAR Tl CVLA. αὐtior conditio resertur enim ad certam spem atque opinio nem futurum quid esse, Vel etiam pro rei natura, non esse futurum. Quae quam diversa sint, acillime intellio
Potest diciti. tulerit utroque genere adiuncta cogitantur:
iii illo, i τι L te φῆ, quia forte nox reliquerit: Iorsitan relinquet aliquid forsitan non relinquet in hoc ει τι νυξ, Si quia in reliquerit vir ut ornrelinquet. Atqui hoc ipsum dicere volui isto loco Sophocles ex quo apparet, errasse viros doctos, qui vel ex coniectura, vel ex Paucis codd. se, quae Atticistae M cuius correctis est, reposuerunt. Exposui haec enuclea sus, ut rationem redderem. Quod si quis mavult ipso Matini sensu quid inter utramque locutionem intersitie ripere, is memineri ει τι νι ἀφῆ sic esseironunciandum uici voce erigatur quod conirata, non distinguitur a caeteris vocibus. Itaque etiam Latine si virumque iudem se bis vertas, Mima nox reliquerit, illud, si est sesetius est pronunciandum remis, s autem, si es se. Inter dum quidem non multum interest, εἰ an se dicatur, ut ita illo Sophoclis, βρις, εἰ πολλων περπλησθῆ, vel in Xenophoniis loco, quem affert grammaticus, cuius verba apposuimus. Sed plerumque tamen ibi potissimum εἰ usurpatur, ubi se non apium est in Platonis loco
Si quundo me opusserit. 'empe erit aliquando opus.
106쪽
LIB. II. CAP. z. Quod sibi dixisset mulio hoc foret debilius, risbris aliquana me opus fuerit quo potius aliquam fortuitam opportunitatem, quam cerimu illud, si detur opportunitas,
αριφω φ ῆμείων, εἰ γουν τερος γε φυγηῖσιν. Si quidem alter e gerit nam spes erit uirumque o cubitumiri. Iliad. p. 462.
ἔμμεναι, Ῥῆ σοιγε βροτων ἐνεκα πτολεριίζω. Si tecum pugnem at non sum pugnaturus. Et versu MRειπερ γαρ φθάμενος μιν λουταση ἡ βάλησιν ἀλλά τε και περ δουρι πεπαρμένη Ουη Πολπ Si muneraverit pardum nam haud is i ubieret. Et σχετλιος ειπερ γαρ σε κατωιτάνη, ου ετ' ἔγωγε κλαυσομαι ἐναπέεσσι φίλον θάλος, ον τεμον μ' quidem te Occiderit. Dicit hoc Hecuba, ne detrahere aliquid laudi Hectoris videatur, quasi non sperans occisum m. d. e. 221. δ' αὐ- ραίησι θεῶν ἔνι οινοπι ποντν, τλήσοι re ἐν in θεσσιν sit. ταλαπενθέα μον. Si contuderit at non spero latamini. Ei 37 204. εἰ δ' ἄρα τις και μουνος Mis ιυμβληται dis ς,
Sicilis unus Minus sit. Nempe raro si sed si si non sese occuliani dii. Et L 348. ει δὲ χολωσάμενος τι βοῶν ρθοκοαιράων, νῆ' ἐθέλη ὀλέσω, ἔπι ει σπῶνται θεοὶ ἄλλοι, βουλομ' ἄπαρ προ - ια χανων ἄπο θυμόν ὀλέσσαμ
107쪽
Si perdere navem volverit quod non opinor, quinin non impietate quadam, sed necessitate compulsi boves maciemus. Scripsi hoc in lam ει σπῶνται pro δ' senti ν-ται, quam formam vix puis defendi posse. Suspecta est etiam Bitti marino ad scholia in Oda Meam Pindariis
Ne si quidem ter se 'vus esse reperiar opinatur enirn ita esse Oedipus. Improbavit hanc emendationem in postrema ed. Elmsteius, non propter εἰ cum coniunctivo, sed propter αν cum suturo coniunctum. Non fecifiget, Si reputasset, a, Ieferri ad optativum, qui suppressus est Hene enim clien' ου ἐκφανε κακή, ουδ' ἄν ἐκφανείζc εἰ φανωτρίδουλος. Compara locum Xenoph. Cn. I. 3, 5
μνημεῖον, εἰ μὴ si ἐμοῖς πεισθῆς λογοις. Si nihil precibus meis momeris quod non rideris fure
Oυκ ἄν φιληοαι ι , ει Lαριτες πειρωσί με. Si De Gratiae me tentanerint nempe non sunt facturae.
108쪽
ει δε ποτ' εἰς ἀγρον ουτος ἀπελθων εἰρηναιος διατρί si, καὶ χιδρα φαγων ἀναθαρρiost, και στεμφυλ εις λογον λθη,
Sic libri praeter inckii iii iiiibranas, in quibus est ἔλθοι, quod ille recepit, seripsitque διατρίψει es ἀναθαρή σει Airecte se habebat vulgata. Nam hoc dicit, si quoi optariniagis quam sperari potest, pacis muneribus hara populo contigerit, sentiet, urentis bonis mone jueri privatio. In Pace v. 450. κει τις 'ρα ηγειν βουλομενος ι ινλλήβη,
α δουλος αυτομολειν παρεσκευασμένος, ἐπὶ του τροχου γ μ ιτο ιαστιγούμενος. Sic libri omnes et Suidas, τροχος, nisi quod hic εἰ pro κεί. Iale corrigi καν, arguunt quae praecedunt: ὁςτις
δἐ πολεμον εἶναι βουλεται - κεἰ τις ς θονεῖ - κεἰ τις ἐπινυ rei. Quae sunt eiusmodi, ut ii quo iii κεῖτις positum a Poeta esse dubitari vix ossit Pariterv. 437.
χως τις προθυμως ξυλλάβη των σχοινίων, τουτον τον ἄνδρα μὴ λυβειν ποτ' ἀσπίδα.
hi quamvis iii otiis libris ξυλλα Io Sit, tamen et irili ηvidetur Herodotus H, I 3. uui dixisset Nilum simi si minimum octo cubitos accrevisset loca infra Meniphili inun laSse, ita pergit: νυν δε εἰ tri u εκκαιδεκα si πεντεκαίδεκα πηχεας άναβῆ του λαχι GTO Ποτα/ιος Ουκυπερβαίνει-τθι χώρον. Iiu tantuli codex quod
dedit Schaelerus, et reponendum censuit Werserus in Actis Amnac. T. I. . 100. non recie, ut mihi videtur. Est enim hoc nisiforte quod etsi lotuit hic diei, tamen mulio aptior est fortius expressa conditio, nisi qua iidieatur, esse hoc extra ordinem. Eodem modo erravit m erus
109쪽
etiam in aliis locis, ut in hoc Herodoti IILIS. ubi interroganti regi, ait aliqua salutis via reliqua sit, gubemator navis respondisse dicitur: δέσποτα, υνι εστιν Ουδεμία, εἰ μὴ τουτέων ἀπαλλαγη τις γένητα των nota. Σ ἐπιβατέων. Omnes hic libri tuentur ει. Nam hic quoque maior quaedam Vis requiritur, quam quae est in particula ῆν enim, quod Vereor dicere, hac Deciorum multuucline liberemur. Accurate distinxit Lucianus Disi merere. VII.
I. T. III p. 296, 3. λλα προφάσεις ἀώ, καλυπουμοεις, καὶ μακρῶ ἐλπίδες , ἀπολυτο ἐἀν δ πατήρ,
καὶ εἰ πυριος γένωμαι των ποτρύων, καὶ πάν-τα σά. Fortunum es enim, quando su pater moriturus; illud autem ut cerium ostendi adolescens, aliquando se
Patris bona possessurum. Me ibi Benniis de Bassuri. Pro εἰ reponi vesuae ridem ratio videtur esse huius laci, in Piscatore 22 T. I. p. 592, 16 κἄν σοι δοκῆ, κἀκεινοπου παράβυσον, ὼ ὀ μέγας Ζευς πτηνον ἄρμα ἐλαυνων ἀγανακτήσειεν ἄν - μῆ-οτος υποσχι τῆν dA'ν. in etsi inam Optativus poni potuit, iamen aptior inmunetivus
videtur, quum inius dialogus ad vindiciam sumendam tendat. Distincte coniunctivo usus est Alciphron II1. 21 ubi IImlier, capellam negligentia capraxit a lupo raptam scribens, addit: πέπυσται δε υδἐν τουτων Ἀνηρ ει δεμάθν, κρεμ ζσεται μi εκ τῆς ΠλζGis πίτυος δ μισθοο- τος αυτος δε, προτερον νήσει Παι δ μζχανωμενος, πρὶν τῶ παρά του λυκου δικας εἰςπραξασθαι. Et Prusiola 31 ubi mulier urbis, quam noIIdum viderat, visendae cupida scribit: ἰουν nos προφασι ODυ ἄστυδε γένηται, ηκε πάξων νυν καμέ. inus cupide loqueretur,
si ni Posuisset, δι forte. Nunc, quum dixit, sertius rogat, s praetextus rememtus fuerit metuit enim, ne praetermittat ille aliquam opportunitatem Saepe sic malis xime V Aristotelem εἰ Praegresso αν, ut de somn. et vigil p. 85. A. καν εἰ τουτο -- αι de ReΡ. II. I. P. 312. C. κάλει τινες ἔτερα τυγχάνωσιν υποτινων
110쪽
De ἐπεί, ευτε, πρi cum coniunctivo. Quae, particulae, eadem etiam caeteriurum ratio
est. Ex bus primo videantus ἐπι Herodotus Vili M. Θεμιστο-γχι ταυτα ἔγραψε, miδειν ἐμοι, ἐπ' αμφότερα νοέων, να et λαθόντα τα γραμματα ασιλῆα μνας ποιησn ιεταβαλέειν καὶ γενέσθαι προς --
τῶν ii ἐπείτε ἀνενειχθῆ, καὶ λαὸληθῆ προς Σερξω,
ἀπίστους ποιησn τους Ιωνας, καὶ των ναυμαχιέων αυ- τους ἀποσχόν Si μεαν dixisset, nihil nisi incertum esse indicasset, futurumne illud esse an non nunc, quum ἐπεὶ dixit, fortius urget conditionem, ut ex opposito patet: quod tamen, si fieri posset, evitare cupiebat, coo visset Xerxes Sophocles in Antig I023. ταυτ συ τέκνον, φρονησον ἀνθρώποισι μιμτοὰ πασι κοινον ἐστι τουωμαρτάνειν
ἐπει δ' ἀμαρτῆ κεῖνος ου ετ ἔστ' ἀνῆρυβoinu οδ' ἄνολβος, δετις ἐς κακον πισων ἀκειται, μηδ' ἀκίνητος πέλει. Et ευτε. Aeschylus Septi ad h. 344. nou γὰρ iis πολις δαμασθῆ,
λοῦ δυρτυχῆ τε πρασσει. Branckius μ' ἄν, quod aliud est, miniis graviter expressa conditione. phocles Ai. I. τον ἄνδρ' ἀπηυδα ευκρος ενθολν τεγης μη es παρηκειν, πρὶν παρων αντος τυχy. Significaba enim Teucer se ceri venturum esse. Simillimus locus est in Trichiniis v. 60 διδους δ τονδε, φραζ' πως μηδεi βροτωνκείνου παροιθεν ἀει ιδυσεται χροῖ,