장음표시 사용
91쪽
Cave vero utes, si multis in locis aeque futuro acronuinctivo locus est, vel particula αν utrum addatur an non addatliri Parum refert, nihil discriminis esse inter has loquendi rationes. Nam differunt sane, sed saepe non multum interest, hoc an illo modo loquare. Ubi vero
aliquid interest, facile videas, quid differant. Indicat enim futurum ea, quae simpliciter ut futura commemor mus, quibus si additur ἄν vel κέν, haud certo futura signia ficamus. Coniunctivus autem usui Patur, ubi experientiae comprobatio respicitiir, in quo genere potest addi ἄν vel κέν si vocabulum, cui adiicitur, conditionem aliquam nis uitae a iiiii. Ita illud Iliad. a. 407. υτπιμαλ ου δηναιος, ο ἀθανάτοισι μόναι, nemo non vides, etiam addit ἄν dies potuisse. Sed si
92쪽
tamen aliquii discriminis. am sine particula hic sensus est is, tia cum immortalibus pugnat, erit: uidita auteni quicumque pugnaverit. Itaque quod legitur Iliad.
vix commode ilici putuit, o κεν αελλαι εἰλέωσιν, si quidem iam satis indicatum est praecedentibus verbis, de aliquo certo homine, qui integrum mensem domo absit, cogitandum esse. Sed si inverteri . Da κεν ἀελλα ειλέωσιν, καὶ να ριῆνα μενων σχtra. άα, recte addita erit arti Cula quemcumque nrocellae retinuerint, etiam si unum m Sem clom absit, aegre fert. Quodsi, ut
vulgo, ῆνπερ scribas, nullo modo addici potuit ἄν. Iam enim non quaecumque navis sed illa intelligi debebit, quae hunc hominem vehit. Alio modo, sed simili tamen, ubideo aratum est, Od. I T.
Nam ut liuodcvlII lue tui roboris documenium dat, laudem ei afferat, tamen non Ilo diei lii debuit, sed illud non tula mador est hominis gloria, quam ex eo, quod pedum in ribusque e Fecerit. Caeterum si ρωι hoc laeo eum aliis praeseras, sensus erii, quoin quod re corporis etflciet. Itaque accurate ex epicoriim usu scripsit Moschus in Epitaph. Bisii Ιολαμμες δ' οἱ μεγάλοι και καρτε γοὶ ἡ σοφοὶ ἄι Joες
ειθομες εὐμάλα μακρον ἀτέρμονα νήγρετονἈπνον. Νο enim 'turri locumque iri nutu erimus, sed quumto, dicere voluiti Interes autem euan aliquid inter futurum et viatinviun. Vide haec Od. o. 33.άλλ' ο ' ἐπὶ σχεδιης πολυδέσμου πήματα πάσχων,
93쪽
Φαι κυον ἐς γαιαν, οἱ ἀγχίθεοι γεγάασιν οι κε, μιν περὶ κῆρι θεόν in τι ari σουσιν
Oa γαρ μοι παρα νῆες ἐπηρε τυο καὶ ταιροι, οἷ κεν μιν πέμποιεν ἐπ'Ἀτρέα νωτα χαλάσσης. Nam in supelfioribus Iocis de eo loquitur, quod sit futumni hic autem de eo, quod uoi sit 1 uturum, sed Posset fieri si adesse navis. Itaque hic futuro Iol recte usus eSset illi auten in locis, etsi piativo uti potuit tamen convenientius erat, suturum poni. NOII ita I ple Coniunctivum Osuisset, quo ignificasset, qui eum ebeant deducere.
Sed dicendum hic est de singulari genere loquendi, quod invenitur Odrss. n. 532. δὴ τοτ' ἐπειθ' ἔταροισιν ἐποτρυνα καὶ ἀνωξαι, μῆλα τἀ κατεκειτ' ἐσφαγμένα νηλέ χαλκω, δώραντας κατακελαι, ἐπευξαοθα δἐ θεοῖσιν. Nondum enim maciniae erant oves, sed exponit Gree quid sariendum iis sit, ubi mactatae fuerint linque quis non exspecie coniunctivum, eumque sine Parumda αν, quia nihil hic incerii est, neque quaecumque oves, sed ibiae ipsae, quas antea maciari iusserat, intelligi debentΘNihilominus recte indicativo praeteris usus esi. on ali horret eium ab usu Graecorum, quum quid singunt, ei deinde quid porro suturum sit addunt ficta illa per ituli
rativum raeteriti tamquam si vere iam a ciuissent, com-II emorare. Fitigii hic Circe, mactatas eqs oves, ut iusserat. Itaque quod dicit, si explicatius indicare voles,
94쪽
De coniuncti et i usu deliberiati v tipua
recentiore S. Recentiorem usum iuuin dico euin intelligi volo, qui quum per Prosa orationis Schi pluris lingua Graeca ad certiorem dicendi rationem revocat esset, obtinere Oepit. Is quum fere etiam poesi ii nutem, praeter Picam, inVasisset, complectitur seriptore omnes, qui incorrupta lingua Graeca scripseriint, exceptis picis. Nam tuum eo temPore quo Homerus atque estodiis et vos illi auctori, habuerunt, carmina sua condideri , ex coniunctivo Ρaullatim laturum enasceretur, seri non potuit, quin epica ratio liberius adhuc convinctivo uteretur, etsi iam Immeri et Hesiodi aevo satis accurate hos verbi modos distinguens. De ea distinctione supra dictum. Recentiores vero coniunctivi usum magis es, coangustarunt, ita ut, extra sententia finales et condis ales solam deliberandi et adhortandi vim relinquerent, in sententiis condiationalibus autem solam admitterent esuri exacu, sive in
95쪽
DE PARTIcVLA αν Apud Atticos haec frequensissimi sunt, uti φιο Euri des I mamz. παβως παστῶ πα κέλσω; sin . Rama. Patet huiust nodi orati me ellipticam esse, ut inie*gatur nescio aut iescio ren, vel simile quid Quare si lio genus in obliqua interrogatione usurpatur, nihil dissert ab recia interrogatione, ut quam re vera ipsam quoque obli- quam putare oporteat. Deliberare autem quid facienduin iiii, ei in nostris rebus ei in alienis possumus. Vnde hic coniunctivus omnium personarintesti H quod apud Euripidem ea in Oreste et s. si de alio, qui miliendus esset, loqueretur Orestes, recte dicerei, ἀλλἀ δῆτ' ἔλει Non minus recte, si Pylades, quicum loquitur, esse intuendus, huic inceret, ἀλλἀ Mi 'ἔλθης Demosthenes de cor. p. 268, 2τ ηδη δ' in ταυτα
in Andiot. p. 613, 3. εἶτα ταυθ' ουτοι πεισθωσιν περαυτων σε ποιειν, καὶ τα της σῆς ναισθησιας καὶ πονηριας εργα ἐφ ἐαυτους ποδεξωνται Sed quod apud Euripidem legitur. Hoc fur. I IT. οὐ δε ελης ἄτι νυν-αλμαι ποις,
Vereor ut Poluerit pro μηκετ' ιν ιπης dici, ut potius scribendum videatur πως ουν ἐνίπτεις. O ita in coniunctivo adhortativo, quamquam is proprie nihil aliud, quam deliberati ais est. Cur vero Nempe ob id ipsum, quia proprie est deliberativus. am nosmetipsos quid facere oporteat quum deliberamus, in eo sumus, ut id faciamus quo fit, ut hic deliberativus coisiunctivus adhortationi adhibeatur quum vero deliberamus, quid alios lacere conveniat, nihil illud ad illorum voluntatem perii-
96쪽
LIB. II. CAP. . Mnet. Non enim illi deliberant, sed nos. Omnis enim deliberatio eo tendit, ut is ipse, qui deliberat, capiat consilium. Qui si alios hoc verbo, quo sese deliberare signiscat, alloquitur, tantum abest ut eos ad faciei diu ε'xhortetur, ut tondum an eos exhortari debeat sibi constare indicet. Fac enim aliquem, qui alios ire velit, dicere σιν
quid dicet aliud, quam ego deliber an illos mittam, L e. πεμψω At num ita hos iusserit ire pminime. Sed de se ipso si dicit ias, aut de iis, quorum ipse unus est, ειμεν, recte dicet illud, quia in ipsius votivitate positum via, exsequi id, de quo delibera Eaque re factum est, ut conivnclivus ille deliberatios, ubi Priniae Personae est, iis usurpari possit, ut nin habere rideatur exhortandi, quam revera non inesse in eo, sed proprie nihil nisi desse berationem contineri, illud Mendii, quod saepe cohortandi verbiin adiicitur: ut φέρ' dis et alia ludusin ivlurima apud Aristophanematiusque Homerus: ἀλλ' αγε δὴ τὰ χρήματ' ἀριθμησο καὶ ἰου MM. ἀλλ' hari στέμ--κῶ ἀλεωρι-- ιένοντες.
Id ergo omissum potius censendum est, ubi solus positus est coniunctivus quam hic putandus revera exhortandi ΡΟ- testatem Iahere. Rarus his ii singularis numeri prima
Persona coniunctios est, non addiis φέρε aut ἄγει ripides Herael. 558. τουμου μεταπειν, ἀλλ ἐλευθερως θάνω. Vt non esse rideatur, quare παρέλθω δαμους inmedea v. Ian. vin Elmsteio, cui is est . 1242. interrogative dictum putetur Rarius etiam, addit quidem φερε, alia Persona in Primae lacum substituitur, ut inmissocietam 300. correctoris est μάθε in cod. Ven. Sensus est enim, φέρε ελι νον - τῆς μου Caeseram patet hic usus in
97쪽
- λ PARTICULANUiunctivi deliberativi aliquanto lautis, ut cuivis imperativo subiiciatin Ilia L 340. θάπτε με οττι τάχιστα, πυλας Αἴδαο περησα . Aiugi haec in diis de ellipsi et pleonasmo p. 182 Exempla bene multa congessit Elmaesus ad Heraci 55s ei ad Μedeam, Ia . Deliberativo coisiunctis in obliquis interrogationibus et dubitatiuitibus vix ullus scriptor saepius usus es quam
Herodotus. I. z5. τε τὰ χρηστήρια περιπε ει στρατευ37 ται Περσας. Vide Il. 52. IV. D. VI. 35. ubi ποιεν reΡonenduin et eum c. τις IV. 156. U. 42 ubi vera scri-Ptur ES MI IX. 1. et cum κοτερος 1. 159 et 20s ubi ποιεν legendum VI 22. VIII. I 01. Coniunxit utrumque modum, coniunctivum et optativum I. 53 τοισι δε γειν μελλουσι πιον Λυδων ταυτα τα δῶρα ες ταυρά, νε τελλετο δ Lρoiσος ἐπειρωτα τά χρηστήρια, εὐστρατευη- ται ἐπὶ Λοσα Κροισος, κα ε τινα στρατον ἀνδρων προςθεοιτο φίλον. Et mox legati haec repetunt καὶ νυνυμεας ἐπειρωτα, εἰ στρατευηται ἐπὶ Περσας, καὶ ιτινα στρατον ἀνδρῶν προςθεοιτο συ/ιμαχον. RVeutriusque modi eamdem putes vim esse. Neque Vero Optativus, ut cui non sit αν additum, significare poterit, an posse sibi adiungere. Sed hoc dicit an debe re ear intiomem adversus Persas acree et tin censerent oraculisvios adiungi Nam diversa haec sunt: primo inierrogat an debeat prosicisci, quae ipsius est, liberatio deinde, si debeat, an oracula id se velini cum sociis sacere, quod nihil est aliud, quam, an sinerent, i que est ex oraculorum mente dicium. Id apparet ex V M.
τουτον ἐπεθυμησε ὀ κλεισθένει ἐοντα υργειον ἐκβα--λειν is τῆς χώρης ἐλθὼν δὲ ἐς ελ φους, ἐχρηοτηριάζετο εἰ ἐκβάλοι τον Ah -ον. Aperie hic non interrogat, an debea eiicere Adrastum, sed an velit eum Apollo euchi e an non res agetur. Eodem modo illud intelligendum
98쪽
ξης Μαρδονιον, εἰρώτα, ἀποπειρωμενος ἐκάστου, ἐναυμαχιην πο οιτο. Haec quiuii minus accinis dis in rei Merseriis in Actis a vae voLa. p. 230 seqq. seri non potuit, tun corrigi vellet, quae minini indigent correctione Demosthenes in Mid. p. 525 I9. τις οὐν κα
εκε oves τεθεντι καὶ Πασι Toti: λοιποι εστ ' νοχος, τοιουτος ποτερα ιι η φ διά τουτο Aην et μείζω δοίη δικαίως 3 ν ιιι α ιι εἱλο Accurate distuirit inodos, ut noli debuerit Behkerus Spaldingio assentiri, αν optativo adiicieiidui censenti. Nam quum id agat orator, ut ostensia poena dignun esse Midiam, refutat eos, qui illum sorte absoluturi sint. Itaque ποτερα μή δ' δίκην dicit utrumne ille non debet poenas claris Debet vero. Deinde autem assert aliquid, quod non vult fieri, sed quod eo tantum iii adiicit, ut illam priorem sententiam exaggerando corroboret an censEbitis maiore potius poena
.lignum esse Hoc vero peroptativum debuit dicere, quia non est illud, quod nunc Oportere ait, sed quod ποri res, si in ipsius potestate esset illum villae. Itaque ce sendum quidem iis utat, maiore illum poena dignum esse, sed non contendit debere etiam anici poena maiore. Placet exemplum secundae personae adiicere, quod haec
rarius invenitur. Oraculum apud sina Aristoph. Em I s. et Suidam in v. 'Αρχίας:ῆλθετ' ἐρησομενοι Φοιβον, τίνα γαιαν ιη'70θε. Operae preuiuies lues servare, etsi inier coniunctivum atque indicativum suturi multum inieresi, iamin pro asi minis, quae es inier hos modos, saepe futurum usurpari, ubi pines coniunctivo potius Mendum fuisse. Et ubi mi dem non quid obeat fieri, sed quid futurum sit, qua ritur, nemo non videt, necessario iurum requiri, ut apud Herodotum I. M. βουλομενος εἰδέναι, ει τίς μιν duui
νων ρυσεται Ου μιῆ ζῶντα κατακαυθνῆναι Aliter apud eumdem VIII 36. ἐν δείματι δε μεγάλεν καθεστεωτες, ἐμαντευοντο περι των iρων χρηματιον εῖτε σφέα κατα
99쪽
apud Demosthenem in Euerg ei M. . p. II 60, s. αὐ- σαντες δέ sinu es ἐξην Παι ταυτα, γέροντο με πότερον ἐξηγήσωνται μοι μονον ῆ καὶ συμβουλευσωσιν. quidem Maius cum eod. Bam ei BHucerus, apud quem duo codd. vi vulgo ἐαηγήσονται,-- in Herodoti loco ni quot codd. coniunctivos praebent. Mihi quidem ei apud Herodotum uterque comunctivus, et apud Demosthenem ἐξ γήσονται Probatur. Etenim, si quid video, alia est futuri in
huiusmodi quoque locis significatio quam aut contuli Cli i, aut optativi. Nam si coniunctivus de eo, quod oportet; ΟΡtativus autem de eo quod quis censeat faciendum esse, Sur Patur: uturuIII ad ea videtur referri, in quibus neque ara debeant fieri, neque a censeat quis sutura esse, ei Simpliciter an sint sutura quaeritur i. e. an, si quis a faciat, enectum daturus sit, id quod fere idem est atque an liceat facere. Itaque et apud Herodotum recte se habebunt indicativi et in Demosthenis loco apte legetur ἐξηγήσονται, interrogabant, utrum intermetari cinium liceret, deberem etiam consilium dare. Apparet vero, id etiam Latine recte dici per futuriun utrum tantummodo ιπιιerpretaturi essent. Conm mat hanc ea plicatioriem quum illud apud Herodorum VI 86, 3. ἐπειρωτωντα δ αυτον,
δε τοῖσι ἔπεσι quo in loco mani tum est, non de eo, quid oporteat, sed quid liceat, sermonem esse, ut non
debuerit m erus in Actimon L p. 234. de coniunctivo reponendo cogitare; ium plura apud Thucydidem exempla, quae habes apud Popponem voLI. I. P. Io G smacellam similis indicativi praesentis usus. Nam illud quidem per se intelligitur, ubi, an sit aliquid, quaeritur,
necessario eum verbi modum requiri, uici pud Her esuin IX. 16. ως tu στ δείπνου σαν, διαπινοντων , τον Πέρσην τον μοκLνον, Ἐλλάδα γλωσσαν ἱέντα, ιρε-
σθαι αυτον , πομπος εστι sed aliquantum ab hoc dis
fert illud eiusdem V. 3. o δέ, ἀκουσας ταυτα, ἐς -- φους οιχετο χρησόμενος εὐχρηστηρίω εἰ αἱρέει
100쪽
LIB. II. AP sto. licebit etiam de lus verbii e sileni scripturis V. 82. iudicare: περὶ ταυτης ων τῆς συμφορῆς οἱ Ἐπιδαυριοι
ἰδρυσαμένοισι μεινον συνοίοεψαι ἐπειρωτεον, οἱ 'Eπιδαυριαμ ποτερα χαλ- πο-ονται - ἀγαλματα, M o. Maenarius luc ποιέωνται scribendum Inuabai, cui adstipulativi est Merseriis in Aet Amnae I p. a I. semei quis non state adducatur, ui in eamdem senientiam concedat Et tamen Maillor, recte tuentur libri indicativum, non quod non licuerit uii coniuncitis: nam debuit ille etiam poni, quaerebatur, ex qua materia vox teret statuas illas seri sed quod eo non opus erat. Nam quum iam cerium esset, uberes ni statuas, satis erat iis quaeri quas ponimus statuas facimusne Ereas an lapideas Vide alia similia apud erferum I. I.
Iam sive deliberationi sive exhortationi inser dat Coniunctivus, Carere eum particula αν uri docti observarent. Vide, quos commemoravit Matthiae in Gr. o. g. 5I5. 2. t. I. in primis Schaeserum inmeletem. m. P. 97 seqq. Sed caussam, cur ita sit, nemo explicuit. Dictum est Su-Pra, Particulas αν et κἐν conditionem significare. Iam
quemadmodum in indicativo ἔλεγεν, vidimus idem esse, quod ἔλεγεν, εἰ ελεγεν, in eadem in caeteris modis ratio obtinet. Quodsi vel deliberandi vel adhortandi caussa diceres, λέγωμεν αν, nihil id aliud laret, quam λεγωμεν,ει λέγωμεν. Vide vero, quid hoc sit. Nihil profecto aliud, quam debeamus incere, si clinamus, vel brevius, a beam forte diceri. At iis rem fortiuiam habes, quae seri debeat, si sors ita serat, ut in Homerico illo, 6 4 κε μὴ λοωσιν, οὐδε κεν αυτος ελωμαι.