Godofredi Hermanni de particula Gā̀n libri iv

131쪽

De πως et πως ιν cum futuro e coniunctivo, item e non ἔχω πως et si-ini ἰibus. Quae Daw-iis do commic ne pateticuis ui -- μη disseritis ad quem magnain vini exemplo i, sed a mimis alienis congessit MMius, commemorando usui ni os et confiniano, quam sicando atque a dubitativi bus liberando mi Vi in sinuos veritatem rei notat, itae iunctivus pendere quid ex alia re indicat, eoque fieri, si illud sati in in oratione recta, qui πως ληψομαι dicit, nescire se indicat, quomodo quid accepturus sit. Qui

ille modus sit, quo accipiet facto comoscet. Sed qui dicit πως - ubiuire iis Sigilificat, quomodo capere quid debeat i. e. quid sibi lacteiulun git, ut capiat. Eadein ratione disserunt οπως λή ρομαι et Onco λαμω. Nam qui

facit quid oπως ληψεται, facit id eo modo, quo accipiet: ex quo Patet esse accepturum qui autem Oπως λάβη, eo modo, quo debeat accipere quod est cum dubitatione

Coniunctum, an non sit accepturus. Praeterea indicativus certam habet lemporis notationem quae in ipso cuiusque indicativi tempore inest nam etiam Praeteriti et praesentis indicativus usurpatur coniunctivus autem, quia non quid fiat, sed quid debeat fieri significat, per se caret notationetemPoris, emPerque refertur ad tempus Verbi primarii,

tamquam ad Praesens suum, quia quidquid debet fieri, eius caussae iam adesse debent cum ea ipsa re, Propter quam fieri debet, etiamsi nondum sit facium. Itaque i

dicas 4 et conitinctivi cum oπως constructiones eo differunt, quod ii dicativus opinionem aut voluntatem, certatemporis notatioli adiuricta, coniunctivus autem metum vel dubitationem, carentem notatione temporis, sed praesentem eo tempore, quod in principali verbo est, contineti Sed quoniam varius est usus particulae πως, quae

ein proprie ubique quomodo significat, tamen non ubique ita veri potest, ea afferam, quae potissinu sunt in hoc

132쪽

δέδοιχ' οπως Recte etiam Μοnkius in Hippol 518. ductu eod. Flor dedit:

133쪽

im DE PARTI cvLA a, Sophocis is Electri κλ

In Trach. 6M.

φραζ' οπως μηδεὶς βροτώ,

xinium lus illud gemis si, quod in adhortando Murpatur, verbo, inde ὁπως pendeat, omisso ut in j elope Mi. Ha οπως ἀνηρ ἔσει. L e proprie vide, quo vir juturus sis. Consersas ei resti 1060. Here. f. 504. Sopiu ed. R. I5l8Hequentissima haec ratio loquendi est, semperque habes futurum. Resertur enim ad opinionem res suturae, cui seri volumus contrarium. Ita quod Euripides habes osset. Πενθευς δ οπως μὴ πένθος, οἰσυ δομοις

sic est dictum, ut cogitetur, illatum iri luctum a Pentheo, ac proinde utenduin esse, quomodo id irritum reddendum sit. Quod si ειςτερη scripsisset, metus tantuin signiscaretur et dubilatio, utrum illaturus sit luctu iri, R IIDΠ, Pro Ptereaque cavendum esse, ne Possit inferre. Haec si inieripsa compares, futuro posito hoc habebis instere Iuctum tu tude, quomodo non inueret in coniunctivo autem potes inferre luctum vide quomodo possit noni ferre, i. e. quomodo debeat cohiberi ab inserendo. Ex his intelligitur, non promiscue futurum et eos

134쪽

imita ann usurpari posse, sed emam cuique rationern esse.

V in Soph. O . R. 325. recte Me dictum est. Veretur mini Tiresias, ne a dicas, quod diei vuli Oedipus, laedat illum quam rem iacere mavulti Quod si dixisses, ουν μηδ' se τιωτον πιασομαι, hoc significasset vim mihi, quod in eoidet:

Didendum ergo, qu-- non emtem. Id vero tum recte potuisset dicere, si in animo haberet respondere ad

ἐν ταυτα πρyσσητε, πανωλεθρον κακον ἐς τῆν χώραν ἐμβάλωσι. am haec quoque non tam monentis, quam

metuentis sunt. Non pertinet lino illud in Antigonaara. ως ἄν σκοποὶ νυν ῆτε τῶν ειρημένων. Νam si iuberet, diceret, πιο εσεσθε σκοποὶ quum velle dicere, ς ἄν σκοποὶ se τῶν ειρ μένων, καὶ μ' ἐπι- νορῆτε το ἀπι--σιν ταμ ιστε τον παραβάντα on νουμενον, interrumpuntur haec chori diciis, ei proindo aliter cons matur reliqua pars orationis ' Neque in Hero si Mi quod legitur, ad hoc genus pertinet, παίδων στερηθείς, παῖδ' οπως ε ωὰ ἐμον. Vbi si ξω scriptum esset, verba hunc sensum Praeberent: liberis Ombutus, qu--ο tein iturus stin uni vitae.

Sed ita si loqueretur Hercules , adhortaretur sese, ut filii loco Theseum haberet quod melius conveniret, si ea re Theseo potius, quam ipsi consuleri tur. Nunc vero aut indicativus est χορ hoc sensu liberis orbatus te tam Vide adnotata in ed. tertia Antigonae. Dissilire by Go rate

135쪽

- DE PARTICULA O.

quum suium meum habeo aut, si coniunctivus, inteoogative hae dicta sint necesse est: tu ιε----μα- vim ' scilicet ita henevolus es. Itaque in deliberatione, quae semper est eum uti latione coniuncta, non rusi coniunetivus usii Muri uti Ουτοι- α πειργειν si θ' Onως ἐω λεγειν

Herc. f. I 245. Eadem ratio est interrogationis, ut quae in rectam orationem reducta negationem sit habitura vide Aristoph. q. 320. Pac. 52l. Interdum coniuncti me futurum coniunguntur, sed eo quo Par est discrimine.

βίοτον ω πόθεν λειχρουσι τέκνοις.

SM2 rari sunt, quomodo e cares berent meos, ei unde tactum sint rinctum Non recte neque θρέψουσι,

neque λίπωσι dixisset: non θρέψουσι, quia res ne sest et dubitationis ac deliberationis plena educatio liber rum non λίπωσι, quia de relinquendi facultatibus nulla est dubitatio, sed de eo, unde parandae sint. Itaque κτήσωνται recte dixisset, si operaIn quaerendis opibus navandam monente habuisset sed potuerat etiam κτησονται, si illud, unde futurae essent opes. In Eurip. Ηα 6M. scribe:

οὐκ οἶδ' οποίου πρῶτον αρξωμαι τανυ

136쪽

LIB. II. CAP. 12.

Sed memorabile est, huic coniunctis deliberativo non esse locum nisi in seniens aliquam negationem c-- linente. Quod eis minime mirum est, amen, quoniam saepe recondita latet illa negaso, effugit haec ratio diligentiam virorem dociorum. At omnis deliberatio si dubitantis quod est nesciensis quid es ac Vnde ου εχω, ἀπορῶ, ἀ/ιφιςβητῶ , aut simile quid ubique subest. Vt apud Aescha tum Prom. zz9.

ἐλου γὰρ ii τὰ λοιπά σοι

Nec nitrui 3. Quum enim exculius sermo Graecorum, ut supra sicium, coniunctivo non utatur in sententia finali, nisi particuli sinali addita, migraretu ER IOrina si amrmatione praegressa cleliberativus coniunctivus Oneretur: ut o τι git , habeo viro dicam. Haec enim iam

non deliberatio, neque conditionalis sententia est, qualis ουκέ tu ο τι φω, sed sinalis. Diximus enim in olim se tensa conditionali per coniunctivum significari futurum e actum eo aulen illud, quod primari Verbo continetur,

posterius esse debet, ut ἐὰν θελγης, λέξω. Haec si ad illud iransseras, is ἔχω o τι φῶ, recte se habebit Maso. Nam o τι cis proprie est quo dicere repertus sim id igitur nondum constat, sed exspectandum demum est, an quis dicere reperiatur itaque ei recte illud ipsum additur, ου εχω. At si dicas ἔχω οπι τω repugnabunt haec sibi. Nam quum, τι Mydicis, id ut esurum, idque incerium ponis quum autem ii adiicis; iam praesens et cerium esse dicis illud, quod ex ista futura re pendeat, veluti si

dicas habeo quod dixero. Omninoque in eo, quod est habeo quo uictim, nihil inest deliberationis unde ne verbi si utilem iodo, qui deliberationi inservit, locus

est. Itaque non sic loquuntur Graeci, sed alit titululii adllibent, aut aliam gulam: liuis sili comparari potest πριν, tu ill lon nisi legatione Praegressa eum Verbo recto con truitur de qua re dixi ad Eurip. Med. 215. et Reisi

gius in diss de particula A p. Iuli seq. Edidit quidem Be erus apud Platonem in Phaedro p. 255. E. t ουν

137쪽

DE PARTICULAM.-γκοιριήσει του μιν εραστου ὀ ἀκολαστος Ἀπος χει ὁλον προς το ἐραστήν, καὶ ἀξιοι ἀντι πολλῶν πονων sis ικρὰ ἀπολαυσα. et apud I Mam eontra Andoc P. 254. 106. vel 238. Rei v. Ἀσως ουν καὶ Κηφισίου ἀντικαπιπνορήσει καὶ ἔξελε τι λέγη sed uminique ex coniectura. Virubique vulgo λέγοι, sed libri scripti Lysiae et limo

plurimi optimique codd. Platonis λεγει. Vnile utrique scriptori o τι λεγειν restituendum videtur. Vide Soph. M. Col. 48. et quae ibi adnotata sunt Aristophatio vero

recte dixit in Vel 9 5. ἀλλ' οὐ δὴ - ουτυς γ' ἐοικεν ὁ τι λέγy. ei ipse Plato in L s. p. 222 exu ἀλλ' εἰ μηδέν τουτωνφιλον ἐθίν, ἐγω μὲν ramis τι λέγω. Et Dem iii nes p. 3 8, 5. υ γἀ δὴ δι' ἀπορίαν γε οὐ iσεις ἔχειν

ὁ τι ειπης, ui ex codd. μο ειποις d i Baherus. Apud Thucydidem VII. 25 legitur de navibus Syracusanis: καὶαυτων μία μεν ἐς Πελοποννησον χετο, πρεσβεις ἄγου

vel propter additum περ pronomen illud ferri neqirit ortum est e male lecto compendio articulae λως, quam Pauci qui leni codices, sed illi haud dubie recte praebent. valde dissertisti hoc in eodem libro . . illud πρεσβεις τε ἄλλοι τεῶν Δυρακοσίων κα πιο ιν οἰων ἐς Λακεδαίμονα καὶ Κόρινiνον απεσταλοσαν , πως στρατιά τε περαι ouiλη τροπω a αν ἐν ολκάσι νή πλοίοις I ἄλλως oπως α προχωρῆ Non enim sinis, sed conditis indicatur, qu cumque modo res procecere DiSa fuerit. Rarius est oπως cum futuro in eiusmodi locis, ii quibus necessario per avertendum est. Sophocles Phil. I Rχώρει - ιιῆ προςλεοσσε, γενναιος περ ἔς

138쪽

LIB. H. A P. D. n.

ολει τις ἐμιν κοπίδας Fallatur,em, qui perinde esse putei, uirum suturo quis an coniunctivo uiatur. am in hoc quoque genere india calixi haec vis est, ut ad certam opinionem voluntatemve reseratur. Et quemadmodum multis in rebus, iis in hac quoque Germanica lingua cum Graeca convenit, conis clivo atque indicativo utens eadem cum sementiae diver

Histe, nisi quod pro Muro praesentis indicativum usu pati Deesardo rem eo exempla, quod e inelope attuli. Si dixisses ortis λαβης πιειν nillil aliud quam consilium indicasset, quo me emungi deberet, ui poculum acrip xes illud vero plane incerium Minqueretur, an deinde vere esset accepturus. At quum dies ἄ- λῆτε πιειν, simul significat esse accepturum.

XIII

De να et ἔν ' αν cum Oniunctivo. Permirunt in hac quaestione illud a dit, quod quum εἰς et πιυς ut significantes saepissime cum particula ἄν

Coniungantur nor fit idem in particula να, quae iam in stanter sine ἄν Ruipatur, ut, sicubi adiectum reperiatur αν, non immerit m vitii Suspicionem incurrat Brimatum enim, qui ad ed. Col. ISS. , αν ἄν, πως αν, ut significantes, passim Olivia esse scribit, memoria, quod ad ιν αν attinet sesellit. Quis tam I Carsu, C non Potius ratione quadam actuin Putabit, ut αν non eamdem eum ινα, quam cum Oπως et ιός societatem inieriti Quod si qua est huius rei ratio, non potest ea non in ipsa natura Particulae ἐνα inesse. Cuius Origii et I aliqua ex parte bene explicuit oreeisenus, quum eam idit ad Pronon e re-

139쪽

lativum, cui τὰ respondet, esse reserendam. Ex eo enim pononini derivatim adverbium rνα, ubi significans. Nam

Poram, coniectura, inmisceliminis eius a Kaedio p. 30a prodiis, in esse μή, L e reinus oblivioni esset tradita Esi quiem is tantummodo relativum, neque ii terrogationi non obliquae adluberi potest quod Tecie --ii Elinsteius ad ed. R. 1515. Nam in ea sabula quodv. 946 legitur,

non est inieri manus, sed oblique exclamantis, sicuti in eo genere ς, non πως dicitur. Itaque recte clivitaties, οπου ἐστέ Consimitur aurem is in vi nisi cans, ui consenia' neum est, cum lassica is omnium temporum, neque is ium apud poetas, sed etiam apud scriptores prosae orati H

nis. Sed illa loci significatio es ubi linus pateat, minu que de iis sit, ut Odyss. τσοι δὲ γάμος σχεδον ἐστιν, να χρῆ καλἀ μεν αυτὴν ἔννυσθαι, τἀ ει τοῖσι παραπώῖν, οῖ, ο ἄγωνται. Hic quidem certe ad nuptias ita reseriis, ui de tempore potius quam de loco a cogitandum. Ei ac etiam Iliad. v.

353. de quo loco mox dicetur. Nec mirum quum ominbus in lingvis laes adverbia etiam ad tempus transferri soleant. Ei ubi quidem quum significat vox illa, etiam cum par cula ἄν coniungitur, ut sit ubicumque Eurip. lan. 315.

Nub. I 232. και ταυτ' ἐθελῆσεις ἀπομόσαι μοι τους θεους, ἱ, ἄν κελετσω νύ σε. quem locum non debebat sollicitare Reis Illud vero

140쪽

nili alii, an Mihi incredibile, quod placuit g ni scis, significare is etiam in in illis Iliad. u. 126. ἐν φυλάκεσσ'' , γαρ σφιν ἐπέφραδον θερέεσθαι. Quod unicum est huius gruncatus exemplum, sed illud, ut ego quidem existimo, vetusto eri ore depravarum Quis enim, qui cognitam habeat epicorum dictionem, dubii

Ut quin poeta dixerit ινα πέρ σφιν ἐπέφραδον ἐγερέεσθαι ZAc nescis an haud minor pera ostias in illo sit, B. 17 352 ου νυ τι κέσιον ἡμιν ἔλπομαι ἐκτελέεσθαι, να μη ρέξομεν ωδε, ubi ινα significare volunt εα, Quod etsi seri potuit, licebat

enim dici οπου tamen propter sinalem Potestatem, quam ιν cum e iunctivo habere solet, valde ambiguum est Ei rei piospexit Aristarchus, qui ιν αν scripsit, versu cum aliis grammaticis propter insolentiam dictioniis lamn to, ut schol Ven et Vict. U. Vn voL V. P. 24. t stantur. Nec videtur ille temere aut sine exemplis ita si

tuisse. Certe quod est in Archilochi fragmento apud Si baeum in Ist sive p. I . ed. sec. I labelli, μηδεὶς εθ' υμων εἰςορῶν θαυμαζέτω, μηδ' ινα δελφὶσι θῆρες ἀνταμείψωνται νο/ιον

ἐνάλιον , in eo illa iii iis αν potius seriheli tui esse, quam quod

Valchenario ad Phoeii 1448. Placuit, ἐάν Apud Aristophanem Ran. 175 vulgo,

νήσω σοι. ἔλεγον δὲ τ ινα ἀντι του ἐάν καὶ Θιη- ρος ιν ιι η ρέξωμεν δε Ita scribendum. Ac legitur is ξυριβῶ in codd. quibusdam, in quibus esse R vennas dicitur, et in Eum. . p. 34, 30. Sed ιν ἄν intexiuiam anus ei Venetus, optimus codex. Ad sensum