Godofredi Hermanni de particula Gā̀n libri iv

81쪽

tempore intelligi, ex eo cognoscere licet quid statuendum sit de Aristophanis loco in Eccles 340. - νη in σπενδουσί γ' et τίνος χαριν Audacius et temerius edidit Brunckius, i τίνος α χάριν

τοσαυτ' ἐπευχοιντ' Ald τοσαυτ' ἐπευχοντ' RRVeII-nas TOG αυτ ευχοντ' cod. Onac. Uud obraeum adnotatui τοσαυτ εχOντ . Patet vero. υχοντ' illud, si quis id ευχοντο esse Putat, nullo modo significare posse precarentur. Quare aut est ευχονται, aut, si ii ese fectum est, scribi debet τοσαυτ αν DNIντ'.

Blomneldus ad Aeschyli Pers. 8 1. ἄν inserendum put bai. At illud non in hanc sentensam accipiendum est, non tui a musses, sed hoc modo iniemrelandum non emimi animentei ad perversa aberrasti. Caeserum etiam Romanos confisi eadem suum, qua Gravi usi consueverunt, in re praeterii indicativos pro conivii fissumare Sasis habeo de plurimis virum anseris exemplum. Imrasus carm. II. Ia, M.

me triscus illapsus cerebrosu/ tulerat, nisi Faunus istum atra levasset.

XIV. Ne indicativo partiouια ἄν ironice Omissa.

Denitive alia ratio est Orationis ironicae. Nam quum ironiae sit contrarium dicere, quam intelligi debeat, non eε obscurum ea, quae sine ironia cum Particula αν licenda essent, ii ironice dicuntur, carere debere Particula.

82쪽

LIB. L CAP. 14. DFit hoc autem ita ui sublata condi ne cubi indies ies ἄν , incerta oratio in ceriam mutetur, usque con-aiuii iiitelligatur Aristophanes Eccles. 72. Μale Brunckius edidit, αλλ' ἐδων ἐπιθο/ιην. e suasisti, ubi videro. Idem in ubibus v. I 338.

τοισιν δικαίοις ἀντιλέγειν, εἰ ταιτά γε μέλλεις ιι ἀναπείσει', - δίκαιον καὶ καλοντο πατέρα τυπτεσθ' ἐστὶν - των υἱέων. Si sine ironia loquutus esset, dixi 8M, ου ἄν ἐδιδαξάμ. νοι Aeschines p. I 5. 368. g. Iri . ταχυ γάρ ἱμαρ

Omnes hic libri omittunt ἄν quod viri docti non magis debebant reponere, quam ταχυ, mPrium 'ationis tronicae, in τάχα mutare. Be erus tamen ταχύ ἄν. Recte vero libri Sine ironia dicere ουκ ἄν ει-ε. Dinarchus in fine orationis in Aristogitonem πιχίτοι, δυο αιοι, τί ἀνοδεσθε ποιῆσαι κεὐ- τοις ἄνδρας,

δεχοριενον ἐπι τοι τῆς πατρίδος συμφερουσιν, οἰ τὰν αλλοτριον-τρ γένει-- τλ σε τῆς Ἐλλάδοὶ - Ορωπον ουτω δικαως - σωφρονως uti σαν is Πιλοποννήο-- ης; τοιγάρτοι της πομπηαἰτων προγονα ἀξίως δε ινδυνευσαν πως τον βαρβαρον Postrema verbam, ironice acclinas, Plane epia simi sed eum ironia dici erantiam vim habenti Volui enim orator hoc dicere: in me s. cet et divitie et ni ornus pericli tuti e ruta resus barbarum, simn in cravem animadvertissent etiam se riu8.

83쪽

Dicendum nim est de modis verbi obliquis, coniunctivo atque optativo, de quorum consociatione cum particuliqαν et κεν ratioIie explicandum erit, quam qua in indicativo uti licebat Indicativi enim natura et ratio quum omnibus aperta sit statim, quae vis esset huius modi, si adderentur particulae istae ostendi potuit deinde autem de iis locutionibus dici, in quibus omissa videri Ροsset Pa scula. Coniunctivi vero atque optativi natura non ita

omnibus nota atqlle I erspecta est, ut hi modi quid sine particuli Diti significent praeterire ac tatim de cliectione earum ad eos modo dicere possimus immo ante

omnia videndum erit, quam ipsi per se vim habeant, quo deinde, quid ad eam adiectis marin Particulariun eoi serat, intelligi possit. Repetenda hic pauci simulque confimanda sunt, quae alibi explicatius disputavi Vt indicativus veritatem tacti, ita coniunctivus atque piativus ea, quae Possunt

seri, sumseant ita lamen, ut coniunctivus illa indices, quae propter aliquam ipsarum reririn, de quibus sermo est conditionem eveniani unde inius ad experientiam Me in ex eaque pendes viativus aulam quae cogitabilia sunt gnifices quo fit, ut etiam ea comprehendat, quae seri nequeuni Vterque modus, si rem severius ope dimus, non potest per se solus Mare, sed pende ex alia parie orationis. am subtilior quam verior est Apollonii disputatio lib. Iu de syntaxi c. m. vidi istum atque vi livum ii dicio censentis, quod soli per se, alie esse aim quid alio mari significent, coniunctivum autem inde nomen habere, quod quum per se nihil si ilicet, a scula indigeat, cum qua coniungatur ex eaque Pendeat

84쪽

m aut uterque modus per se soliis plenam emes senisise iuuat, quino non murus μεν quum τυχοhi sine ullo alio verbo dicatur, aut neuter Vira verior ratio sit, hic nihil attinet quaeri. Sin es meminisse, utrumque -- dum esse assumptivum, sed Hiero cognata sumi, qui est optativus altero sum quem coniuncimini vocamus Aseque in culiniis non quaerimus evenianine an non, quia sesinus in sola cogit lane versari quae autem ut naeia, mimus, experientiae comprobatione indigent, vi verenean salso summa sierint appareati Declarabimus haec exemplis. ἰ ἐγενετο, εἰ γίγνε-

Ttri, ει γε νζσεται ad ea referuntur quae Vere evenerunt, Eve IiuIIt, ventuIa sunt. Εἰ γένηται Vero est si evenerit,

idque de eo dicitur, tuo videbimus utrum veritat, I EC- ne εἰ γένοιτο autem, si evenιαι, quod mente fingimuse enire, Sive Possit, sive nequeat. Apertum est, in in dicativo veritatem acti ut exploratai espici in coniunctivo rem suini experientia comprobandam in optativo veritatis rationem haberi nullam, sed cogitationem tantummodo indicari ut si eadem distinctius velis atque explicatius dicere, IIaec habeas in indicativo, aut, ut non est: se nescio, sit, necne in coniunctivo, ut est, aut

non est; sed experienti docebit, sit, necne in ut lativo, aut eat,ut non est sed sum esse inum monsit. Iam si quaeris quid hi modi significent, quum e bum nudum ponitur, id eis Latina lingua non nisi per ambages explicari potest, quod qui huius linguae contu etivus Vocatur, re vera optativus esi, sed ille simul in iunctis omes fungens tamen huiusmodi esse apparet:

ἰγνεται Sist, de eo, quod si vere Hra πιαι, feri reperiαtur, de eo, quod esse experientia cognoscendum sit; ἰγνοντο, Mut opissiore curarahaseum, de eo, quod seri quis cogitet, sive sat clue non sal. Itaque indie in us est sesentis, persuasique de veritate res coniunctivus debere quid fieri intelligentis, ac Propterea exspectantis quid eveniat viativus cogitantis quid fieri, sed neque

an sal, neque an possit fieri quaerentis. Ex his intelligi Potest, qui lactum sit, ut coniunctivus atque optativus,

85쪽

quorumcumque is mim sint, tamen cerium quodamn

tempus sibi F oprium his eani, a P ierea amissinae illoriim temporum, quonam modi simi, primariam si M'neationem amitiani Himelis quidem μ' --i ncatio adhaeret sui . Nam indica ille,ssidem fieri aliquid, siciumve esse, sed ita indicat, ut exspectari post

let, donec experientia rem comprobet Quod autem nomaliter seri censendum est, quam quum fieri cognoveris, id usque dum cognoristi, nondum pro lacio haberi potest. Ita exempli caussa γενηται, visi ea praeterii temporis

coniunctivus, tamen, quia coniunctivus est, uiuia tem poris aliquam significationem habet, et quidem futuri ex acti. Quoniam enim ad rem resertur, cuius veritas facto cognoscenda sit, illud quod ex ea re ut ex conditione sua pendet, non aliter ratum erit quain cognita iam veritatere istius, ex qua pendet: V. c. καλον τοι γλωσσ'Vτω παστις παρῆ bona est uicendi facultas , si cui sides ait,

i. e. ut explicatius dicam laudanda est dicendi factibilias in eo, in quosdem esse ruaererig. Sic etiam eum Pa ticulis inalibus. am ιν γίγνηται, να γένηται Pr

me significant, uiseri, ut factum esse reperiatur. Optativus autem natura sua Praeditus est quadam praesentis notatione. Quum enim cogitationem alimnus

indicet, cuiuscumque temporis viativus i, praesentem intelligi postula cogitationem eo tempore, in quod inciditissa, quam indicat, cogitatio. tia Apore lacti disserunt γένοιτο, γίγνοιτο, γενησοιτο, sed cogitas haec sactum quid esse, vel fieri, vel silurum esse, ea praesens intelligitur e tempore, de quo loqueris. V si de eo ullo cuiuspiam loquare, recte dices, πως γένοιτο , ve

Hine, ut id obiter adiiciam, aperium est, eur, si tempus illud respicis, quo adhuc futurus est evenius mi cllit, πως γει γαι dicatur unde si quod plerumque sit, tempus illud in mente habes, quo ipse loqueris, recte dices ποιει ei ποιήσει, πως γενζται, ἐποίησεν autem, οπως γενηται , non aliter, nisi si nondum essectum est, quod quis volebat emci. Vbi autem tantummodo mentem

86쪽

consillium acientis, non esiam, an eveni iram sit quod ille vult, indieare voles, omnibus temporibus adhingere licebit optativum οπως γένοιτο - ex de eventu loqueris, qui in est effecius, neque respici vis illud tempus, quo Mawdum evenit, necessario dices ἐποίησεν, πως γένοντο, consilium solum significans. Nam si πως murore dic res, mi falsum diceres, si ieiopam quo imueris, in mento haberes non enim a 'ius sitiuriis mi eventus, sed iam praeteriit aut respicere tempus illud. quo nondum e v nerat quod te nolle respicere sumpsimis.

De coniunctivo Pro Juturo. Explicatumus primo de conitinctio. Qui modus etsi apud antiquis, os ita pro suturo usurpatus est, ut, si quis

verbi Graeci naturam accuratius coniaderet, viniare non possit, quin prior futuro exstiterit, idque ex ipso demum

originem traxerit tamen natura sua valde a laturo dive Su est, neque quum Pro eo positus dicitur, id sicci,st intelligendum, ac si eamdem, quam futurum, iII 4 Potestatem haberet. Repugnaret enim, in modo, qui non est indicativus, sed indicativo oppositus, eamdem Vim inesse, quae est in indicἔitivo siti uidem futurum aperie est indicativus. Coniunctivus igitur eo disser ah indicativo futuri, quod non Ροtest per se solus intelligi, sed, ut ipsum, men indicat, aliunde pendere debet Id autem, unde pendet, quum plerumque additum inveniatur, tamen saepe etiam militiiir, quia saepe positum est in obscura enitatione incertae alicuius caussae, ex qua quid Proditurum

si laque est usus coniunctivi deliberativus, ut quum quis

dicit quod est, si plene dicere volemus, αμφισοτελῶ ι o. pie comparari potest duplex modus, quo id Germam dicimus, aliis cum eadem ellipsi, qua Graeci, inierin alio servata particula, et verbo tantum omisso, oles gehe Ac veterrimi Graeci, nondum reperto sutum, quoniam quidquid futurum est, incerium si, quaerique de eo atque ambigi postsi eventurumne i an non ui

87쪽

M DE PARTICULA ἄν eveniunim, non habeb M alium verbi modum, No sutiamiiudicarent, quam hunc ipsum modum deliberativum It que eo sunt usi, donec futuro invenis, ubi quid simpliciter futurum dicere velleni futuri sorinam usurpare coe Perent, coniunctivum autem ibi tantum servarunt, ubi

aliqua deliberalio locum habere rideretur. Ea vero illuc reini ui per coniunctivum comerium aliqua de eo, quod debeat fieri, itidicetur. Vnde sere Germanice ista verbo sine n licet exprimere cuiusmodi nihil laesi in ipso tum rata Iliad. α 262.

O ror παγ τοίους δον ἀνερας Ουδε διομαι. Si οψομαι dixisset, rem certam esse indicasses non vid ιο si ἰδοίμην, prodidisset opinionem suam, non, opinor, indecim. unc coniunctivo usus, non esse signismini ut visurus sit, i. e. non debeo videre, sive mavis, non reperiam videre. Os id accommodate ad Graeca dicemus, noch sin ichiis sinen quo Miscamus, non ex

Mi dicet aliquis, neque dicat punior, ut si ἐρεῖ vel iam dixisset, sed exspectandum est, ut vis diecit: Ἀοι w- mner sagere. Odrss. M. ου, εσθ' οὐτος ἀνῆρ, ιδ εσσεται Ουδὲ γένηται.

n 8t, neque erit, neque fuisse reperratur: ec Stheiser, noch wir eine sun noch sol moh einergmDER Eryx am si explicatius vim coniunctivi declarari voles, haec erit, non esse exspectandum, ut fuisse aliquem reperias. Videtur autem hoc quidem in loco γένηται sic dictum esse, ut propriam amisti significationem

habeat. Sed in his Od. 20I. - ἔσθ' -τος ἀνὴρ διερος βροτος, ιδ ro Παι,ος κεν Φαινιων ἀνδρων ἐς γαῖαν Diiτα δοιοτῆτα φέρων , ,

88쪽

LIB. R AEAP. 2. a. Isic intelligi praestat, ui tantummodo ad sutura species. Alia qui desidere conivii clivomuit riuusmodi exempla,

De particulis ἄν hi α ἐν cum coniunctivo opud epicos.

Epici veteres, quos iam supra in indicativi explica

tione vidimus liberius uti particulis αν et κε, etiam OII- iunctivo ea non tam certa ratione addiderunt, quam quae recentiore usu stabilita est. Nam hae articulae quum, ut supra ostendimus, aliquain ortuiti notionem verbo a dant ubicumque ei notioni locus esset, adiicere eas epici non dubitarunt. Est autem coniunctivus S O lus, tui natura facissime eam adiectionem admittat, ut qui ad id reseratur, quod experientia cognoscendum sit id autem eo ipso fortuitum est. Ita tu primo ubi coniunctivus pro tur positus est, licebit enim ita loqui brevitatis caussa, postquam ostendimus, quomodo inhrat a futuro saepe adiectae inveniuntur particulae istae, forte quid futuriun

Vide α. III. IM. 324. β. 488. Od. 240. r. 5 41 T. a. 387. . 235. n. 29. r. 505. a. 396 δ. 692. 507. 418. i. 25. 350. Hinc tenui discrimine a me coniunctivus et relativus iunguntur, ut Iliad. o. 307. ἀλλά μάλ έκτην στήουιαι, φη φεραῖοι μέγα κλέος, iis φεροίμην. i. e. utrum ille forte reperiretur rincere, an ego fortemnerem sann. De hoc genere disi in dias I de lem.

89쪽

quidi subiti serm. Hoin P. 12. s. Et sic saepe cum Parilaulam, an significante k ibidem p. 14 seq.Quum parsiculae α, ei ἐν Homeri aevo liberius usur Parentur, necdum ubique certis formulis ui necessariae

adstriciae esseni non est nurum, construesiones qua

. dam, quae apud sequiores quasi legitinias habeni istas Particulas, apud Homerum saepenumero illis carere. Ita

ille milvii clivo sine ij iungi ora Iliad. 259. t. 522. de quo loco de dus modo Hiaiam p. 11. o. 20 ., M. de quo loco v. ibid. p. 690 τ 183. 337. p. ID.

90쪽

LIB. IL CAP. a Saut legiiiiiiiis obsimierii, non opus sese aliquid de eo a licere, niia in aliquot loris Homeri singularis quaedam et

ab recens e consuetudine diversa ratio deprehenderetur. Ac primo recentiores non dicunt disisim ει αν. sed ῆν. Epici autem i, saepissime, Pro quo D OrienSe αικα Surpant tum etiam εἰών , sed hoc quidem noli nisi interposita aliqua Voce , quod in Particulis, κε non necessarium

est Iliad. 288.

εἰ δ' αν ἐμοὶ τιμὴν Πρίαμος Πριάμοιο τε παιδες

Dε inde quum satis constet, apud ridios, ratiores pronomina et quae his similia sunt vocabula ut O , c T c, ιος, GOGOποτερος, cum αν et coniunctiVo consociata futuri ex

acti significationem habere, secus id est apud veteres epicos, ut hi eam constructionem etiam finali significatu a miserint quale hoc est Iliad Q. I90. εκκος ' ιητηρ ἐπι/ιάσσεται , ἐπιθησειφαρ ιαχὼ α κεν παvolis μελαινάωνάδυνάων' i. e. quae lania ni dolores quod recentior ferino vel απαυσει Vel α παυσειεν ἄν dirii Apud Eurip. Suppl. 451 male Ald o pro p. Exempla huius generis cum ocκεν exstant Iliad. r. III. . Isb. 424. p. Is 3. U. 345. ω IID. I Tam 96. Od. β. I92. 213 δ. 56. T. 202. . 356 κ. 288. 39. λ. 13 p. 282. 400.

o. II. 5IS. π 349. ρ. 3Ν5. o. 85. cum Oπποτερος κεν Iliad. r. 130. v. 805. cum αιοκεν Od. O. 3II. T. atque alibi, ut Iliad. . 2 9. 2 3. Omisi, autem κεν ita ἔς vel ορτις Iliad. . 233. r. 28 . d. s. 334. et οπποτερος Iliad. 33. Neque tam ei Homerus alteram ration m adspernatur, quae stativum requirit de qua re dicetur. ubi ad optativum pervenerimus narius futuro utitur, ut